Πέμπτη 25 Απριλίου 2019

ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ : ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ, Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΜΕ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ

Ο ελληνικού τύπου κοινοτισμός διαφέρει ποιοτικά και ουσιαστικά από μορφές κοινοτισμού που συναντάμε τόσο στη δύση όσο και στην ανατολή. Ο ελληνικού τύπου κοινοτισμός δεν αλλοτριώνει τα προτάγματά του υιοθετώντας νεωτερικά πολιτικά πρόσημα (αριστερά ή δεξιά) ούτε λαμβάνει χαρακτηριστικά κλειστού πολιτικού συστήματος. Ο κοινοτισμός είναι αυτός που είναι και δεν επιδέχεται στην πολιτική του θεώρηση και πράξη κανένα ιδεολογικό υποστηρικτικό δεκανίκι θεωριών που θέλησαν να τον εμπλέξουν με κλειστά συστήματα και ιδεολογήματα της νεωτερικής εποχής. Ο αυθεντικός κοινοτισμός που προωθεί την αληθινή πολιτική κοινότητα αντιτίθεται τόσο σε κολεκτιβιστικές θεωρήσεις και στρατηγικές (σοσιαλισμός-κομμουνισμός, αναρχισμός ή νεομαρξικού τύπου αμεσοδημοκρατικές αντιλήψεις) που στόχο έχουν την κατάργηση κάθε ισχνής έννοιας κεντρικής πολιτείας και κάθε έννοιας αγοράς όσο και σε ατομικιστικές. Όλες οι προσεγγίσεις κολεκτιβιστικού χαρακτήρα ενστερνίζονται στα θεμέλιά τους την προσήλωση στον διαλεκτικό μαρξιστικό υλισμό και αναρχισμό που είναι κατασκευάσματα της νεωτερικής πολιτικής αντίληψης.
Ο κοινοτισμός, η πραγματική δημοκρατική συγκρότηση μιας πολιτικής κοινωνίας, δεν εξαφανίζει το άτομο, όπως οι κολεκτιβιστικές προσεγγίσεις, αλλά το μεταμορφώνει μέσα στην κοινότητα ως πρόσωπο. Επίσης δεν αποδέχεται την ατομικιστική νεωτερική θεώρηση της κοινωνίας αποκόπτοντας το άτομο από κάθε συλλογικότητα ξεριζώνοντας την θεμελιακή βάση της υπόστασής του μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι.


Αποσπάσματα από τις σελίδες 205-206 του βιβλίου ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ του Μελέτη Μελετόπουλου:

…Η κοινοτική αλληλεγγύη δεν έχει φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Βασίζεται στην πρόσμειξη των ιδιωτικών πόρων με τους κοινούς, στο πλαίσιο των κοινοτικών λειτουργιών. Κάθε μέλος συνεισφέρει ευσυνείδητα, ελεύθερα, αυθόρμητα και ανεπιβούλευτα στην κοινότητα ολόκληρη την απαιτούμενη χειρωνακτική, ηθική και δημιουργική δύναμη , όπως και ολόκληρη την τυχόν εξωκοινοτική ατομική ιδιοκτησία του στο κοινό όφελος. Άλλωστε, ο εξωκοινοτικός ή ο εις βάρος της κοινότητας προσωπικός πλουτισμός αποδεικνύεται εντελώς περιττός, διότι η κοινότητα είναι η μόνη πραγματική εγγύηση επιβίωσης του ατόμου και της ομάδας. Έτσι ο χαρακτήρας του ατόμου συγχωνεύεται με τον χαρακτήρα της ομάδας και η συντροφικότητα δεν εκφράζεται μόνο στα κοινά συμφέροντα, αλλά αποκτά προσωπικό χαρακτήρα.Οι κοινοτικοί θεσμοί καλύπτουν με αυτόν τον τρόπο το αίτημα της ηθικής ενότητας.
Το κοινοτικό σύστημα καλλιεργεί έτσι το πνεύμα της ειλικρινούς συντροφικότητας και του αυτόματου ανθρώπινου αλληλοσεβασμού και επιβάλλει αυστηρότατες κυρώσεις κατά των κουτοπόνηρων απατεώνων, των ευφυών, συντροφογυγάδων και των αρπάγων. Τους χαρακτηρισμούς αυτούς ο Καραβίδας τους χρησιμοποιεί με την έννοια ότι η ιδιοτέλεια και η προσωπική στρατηγική διασπά τη συλλογική προσπάθεια και μειώνει το αποτέλεσμα της συνέργειας (μία άποψη, σημειωτέον, που έχει επεξεργαστεί ο νομπελίστας John Nash στη θεωρία των παιγνίων). «Δεν είναι εύκολο να εξαπατήσουμε τον γείτονά μας ατιμωρητί», σημειώνει χαρακτηριστικά, δηλαδή χωρίς συνέπειες για το σύνολο, άρα και για εμάς τους ίδιους. Για αυτό και οι κοινοτικοί θεσμοί κατέστησαν περιττή τη διαλυτική εξυπνάδα στις αμοιβαίες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και την εξουδετέρωσαν πλήρως. Γενικά μεγάλος εχθρός του κοινοτικού συστήματος είναι η μοιραία επιπολαιότητα, που καλλιεργεί και ενθαρρύνει την ατομική οίηση και την οκνηρία, την αμοιβαία παραμέληση και όλες τις αντικειμενικώς αβάσιμες, νοσηρά εγωπαθείς και αποσυνθετικές διαφοροποιήσεις.
Στα κοινοτικά πλαίσια, η ατομική ελευθερία είναι οργανική και αυτοδημιούργητη, όχι κάποιο εφεύρημα που μπορεί να δίδεται σε αυξομειούμενες ποσότητες εκ των άνω. Ο κοινοτισμός αναγνωρίζει μόνον την ελευθερία που προκύπτει από την «υγιά εμπειρική κατάστρωση των κοινοτικών λειτουργιών και των συναφών αναγκαστικών δεσμεύσεων της ομαδικής αλληλεγγύης και της κοινωφελείας.
Το ατομικό στοιχείο γίνεται, λοιπόν, ανεκτό και μάλιστα αξιοποιείται στα πλαίσια του κοινοτικού συστήματος, αναγόμενο και δικαιωνόμενο από τη συμβολή του στη συλλογική του ευημερία. Τα θετικά ατομικά χαρακτηριστικά κάθε μέλους της κοινότητας αναδεικνύονται αξιολογικώς, ακριβώς διότι χρειάζονται για τη συλλογική επιβίωση. Ταυτόχρονα, παρατάσσονται τα αρνητικά, αφού προκαλούν ζημία ανυπόφορη, λόγω της στενότητας των πλουτοπαραγωγικών πόρων. Γι’ αυτό το κοινοτικό σύστημα είναι διαρκής αγώνας εναντίον κάθε αλλοίωσης της ατομικότητας, είτε αυτή μειώνεται είτε εξογκώνεται δυσανάλογα. Αλλά το ατομικό στοιχείο, στην υγιά του έκφραση, είναι πολύτιμο, γι’ αυτό και, σύμφωνα με τον Καραβίδα, αποτελεί κοινοτικό πλεονέκτημα η «γιγάντια και καρποφόρα τόνωση του ατομικού ηθικού, η οποία εκμαιεύεται μέσα στην καλά ιεραρχημένη και ελεύθερα φιλοτιμημένη κοινοτική ομάδα».
Σε αυτά τα πλαίσια, η άνοδος του ατόμου στην κοινοτική ιεραρχία είναι αξιοκρατική, δηλαδή δίκαιη, γι’ αυτό και υγιής και για το σύνολο και για το άτομο. Το δε στενό «υλικό-ατομικό» συμφέρον όχι μόνο δεν παραγνωρίζεται, αλλά, ίσα ίσα, εξυπηρετείται καλύτερα λόγω της κοινοπραξίας και της παραίτησης κάθε μέλους της κοινότητας από την ιδιοτελή ψευδο-εξυπνάδα. Για αυτό και η κοινοτική κοινοπραξία βασίζεται στις προσωπικές και όχι στις υλικές σχέσεις, διότι τα μέλη της έχουν κατανοήσει την πρωτεύουσα σημασία της συνεργασίας και της εξ’ αυτής προκύπτουσας συνέργειας. Και η ατομική ιδιοκτησία, παρά τις κοινωφελείς δουλείες της, αποτελεί θεμέλιο εκ των ών ουκ άνευ του κοινοτικού συστήματος, όπως είναι π.χ. η χωρική μικροϊδιοκτησία και η μικροαστική τάξη των μεσογειακών πόλεων. Έτσι, ο ισχυρός κοινοτικός νόμος εγγυάται την ειλικρινή και εντελώς ανεπιβούλευτη ένταξη όλων των πολιτών μέσα στο συνεχές και άλυτο κοινωνικό σώμα της πόλεως.
Ενώ ο καπιταλισμός είναι το κατάλληλο σύστημα για τις μάζες, ο κοινοτισμός ταιριάζει στις ομάδες. Στα πλαίσια του κοινοτικού συστήματος, η ιεραρχία, η ισότητα και η ελευθερία έχουν προσωπική και οντολογική έννοια και όχι διαλεκτική-ορθολογική. Στις μάζες, η ισότητα είναι εντελώς αφηρημένη, διότι στην πράξη δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει ιδανική – νομική – μηχανική ισότητα. Στην ομάδα, η ισότητα και η ελευθερία καταρτίζονται βάσει ζωντανών και όχι μέτρων της αξίας.
Ο κανόνας, λοιπόν, της συμβιώσεως στο κοινοτικό πλαίσιο δεν είναι η «ατομική ελευθερία των δικολάβων», αλλά η δέσμευση της ειλικρινούς συντροφικότητας, που είναι το μόνο όπλο, σε πτωχή χώρα, αποφασιστικής άμυνας εναντίον της διαλυτικής εξυπνάδας και του εμφυλίου πολέμου. Η αληθινή ελευθερία στηρίζεται όχι στην ατομικιστική και εγωιστική άρνηση οιασδήποτε δεσμεύσεως, αλλά στην αλληλεγγύη. Στα πλαίσια του κοινοτισμού, η αρετή αυτή ουδέποτε αμφισβητήθηκε και, συνεπώς, ουδέποτε χρειάστηκε να νομοθετηθεί.
Στον κοινοτισμό δεν υπάρχει ομοιομορφία, διότι αυτή προσκρούει όχι στη θέληση των ανθρώπων, αλλά κυρίως στη φύση των πραγμάτων, που είναι αμετάβλητη.


ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΜΑΣ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ ΤΩΝ "ΑΝΕΥΘΥΝΩΝ" ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ


Του Αντωνίου Αντωνάκου
Καθηγητού - Φιλόλογου
Ιστορικού - Συγγραφέως


Ο μεγάλος μας φιλόσοφος Σωκράτης έλεγε, 2500 χρόνια πριν, μία φράση, η οποία εκφράζει διαχρονικά την απόδοση του δικαίου από τον Άνθρωπο και εχαρακτηρίσθη, λόγω αυτής, ως "προ Χριστού χριστιανός"! Η φράση αυτή έλεγε: «Ει δ’ αναγκαίον ήν αδικείν ή αδικείσθαι, ελοίμην αν μάλλον αδικείσθαι ή αδικείν»! (Γοργίας, 469 c, 1-2) που σημαίνει "εάν ήταν αναγκαίο να αδικήσω ή να αδικηθώ, θα προτιμούσα περισσότερο να αδικηθώ, παρά να αδικήσω"!

Η έννοια του δικαίου στον άνθρωπο είναι τόσο βαθιά ριζωμένη, ώστε και εκ του θρησκευτικού αποφθέγματος γνωρίζουμε ότι «το άδικον ουκ ευλογείται»! Ο άνθρωπος έχει μέσα του εκ Θεού το αίσθημα του δικαίου! Τόσο, ώστε εάν αναγκασθεί ένα άτομο να αποδώσει δικαιοσύνη μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων, ενδομύχως μπορεί να κρίνει ποιος έχει το δίκιο!

Αυτό το άγραφο στην αρχή δίκαιο κατεγράφη στην συνέχεια και απετέλεσε νομοθεσία, που όλοι έπρεπε να σέβονται και να υπακούουν! Ισχύει όμως σήμερα αυτό; Είναι σεβαστό το δίκαιο; Και κυρίως είναι σεβαστό από τους πολιτικούς ταγούς; 

Στην "Πολιτεία" του (339 a) ο Πλάτων έγραφε ότι «η κάθε αρχή νομοθετεί σύμφωνα με το συμφέρον της. Η δημοκρατία θεσπίζει νόμους δημοκρατικούς, η τυραννίδα τυραννικούς κ.ο.κ. Και όταν θεσπίζουν νόμους, ισχυρίζονται ότι αυτό είναι το δίκαιο, και όποιος παραβαίνει τον νόμο, τον τιμωρούν ως παρανομήσαντα και άδικο».. Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι πρέπει να ισχύει και το αντίστροφο: Όταν δηλαδή έχουμε τυραννικούς νόμους, τότε στην πράξη έχουμε τυραννίδα, κι ας ονομάζεται αυτή "δημοκρατία"!

Μέχρι σήμερα το να μην αδικεί κανείς δεν ήταν αρκετό. Αυτή ταύτη η έννοια της αδικίας ήταν μία παρανόμως γενομένη πράξη! Και λέω μέχρι σήμερα, διότι στις ημέρες μας η αδικία έχει «παρανόμως νομιμοποιηθεί»!

«ΝΟΜΙΜΟΝ»: Η λέξη που διαβάζεται κι από τις δύο πλευρές

Η ελληνική λέξη «ΝΟΜΙΜΟΝ» είναι μία λέξη, η οποία έχει μία μοναδική ιδιότητα! Διαβάζεται το ίδιο κι από τις δύο πλευρές! Αυτό στην νοηματική του προέκταση μας δίνει μία διάσταση της σημερινής κατάστασης, ότι δηλαδή ο καθένας διαβάζει τον νόμο από όποια πλευρά θέλει. Βασική ευθύνη γι’ αυτό έχει η νομοθετική εξουσία, η βουλή δηλαδή, και κυρίως το πλειοψηφούν κόμμα και η κυβέρνηση, η οποία έχει και την άμεση ευθύνη των νόμων!

Την αδικία ο κόσμος σήμερα την νιώθει "στο πετσί του", όπως λέει ο λαός μας, διότι το κάθε σπίτι έχει ένα τουλάχιστον άτομο με μείωση μισθού και επιδομάτων, ένα τουλάχιστον άτομο άνεργο, ένα τουλάχιστον παιδί χωρίς όνειρα για το μέλλον!

Από την άλλη, οι παχυλοί βουλευτικοί μισθοί, που συνδυάζονται και με παράλληλη "νόμιμη" εργασία (όπως έγραψε το ΠΑΡΟΝ της Κυριακής της 3ης Απριλίου 2011), έχουν δώσει το δικαίωμα της οργής στον κόσμο! Πρόσφατα, μάλιστα, ψήφισαν και νόμο που θεσπίζει την ατιμωρησία τους, ακόμη κι όταν δεν δικαιολογείται η προέλευση τού περιουσιακού οφέλους που απέκτησε ο ίδιος ο βουλευτής, η γυναίκα του ή το παιδί του! Αλλά και το χρηματικό ποσόν που καταλογίσθηκε εις βάρος του, ψηφίσθηκε να διαγράφεται! Αυτό κι αν είναι σκάνδαλο! Ουσιαστικά δηλαδή οι κυβερνώντες νομιμοποιούν με το άρθρο 10 του νόμου 3932 τα "μαύρα" χρήματα και τις μίζες...(ΠΑΡΟΝ, 27-3-11).

Το να μη τιμωρείται όποιος αδικεί, είναι το μέγιστο κακό

Ενώ, λοιπόν, γίνονται αυτά "περί των σφετέρων", ουδείς εξ αυτών που έκλεψαν και καταχράσθηκαν τα χρήματα του πενομένου, εδώ και πολύ καιρό, ελληνικού λαού έχει πληρώσει και δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση στα δύο μεγάλα κόμματα να οδηγήσουν τους υπευθύνους στην φυλακή! Είναι δηλαδή υπεύθυνος ο δικομματισμός, για την απαξίωση των πολιτικών κομμάτων, των υπευθύνων για την κατάντια τής πατρίδος μας. Ο μεγάλος μας φιλόσοφος Πλάτων στον "Γοργία" (479 d) έχει γράψει: «Δεύτερον άρα εστίν των κακών μεγέθει το αδικείν· το δε αδικούντα μη διδόναι δίκην πάντων μέγιστόν τε και πρώτον κακών πέφυκεν», που σημαίνει "κατά συνέπεια η αδικία (το αδικείν) είναι το δεύτερο σε μέγεθος εκ των κακών. Αλλά εκείνο, το οποίο είναι αληθινά το μέγιστο και το πρώτο μεταξύ όλων, είναι το να μη τιμωρείται κανείς, ενώ αδικεί"!!!

Δεν το έχουν φαίνεται συνειδητοποιήσει αυτό οι κενοί αρχαιοελληνικής παιδείας κυβερνώντες! Παρεδόθησαν άνευ όρων στους δανειστές! Μας δουλεύουν ακόμη και οι τούρκοι, όταν δηλώνουν δι’ αξιωματούχου τους ότι η Ελλάς σε λίγο θα ζητιανεύει, ενώ η Τουρκία θα ευημερεί! Κι εμείς τάχα ξαφνιαζόμαστε από αυτή την δήλωση! Κι ας έλεγε ο βάρδος ποιητής τού ελληνισμού, πως "έφθασαν ντυμένοι φίλοι, πολλές φορές οι εχθροί"!

Και τώρα τί κάνουμε εμείς; Σίγουρα δεν κάνουμε "τα αδύνατα δυνατά", όπως οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Περιοριζόμαστε σε αυτό, που οι ηγέτες ορίζουν ως "εφικτό". Το να πολεμήσουν, βεβαίως, και να νικήσουν, το θεωρούν ακατόρθωτο! Είχα γράψει, όμως, σε παλαιότερο κείμενό μου ότι "θα κατορθώναμε πολύ περισσότερα πράγματα, αν δεν θεωρούσαμε πολλά ως ακατόρθωτα"!

Ο λαός θέλει ελπίδα από τους πολιτικούς ταγούς του! Ελπίδα χειροπιαστή! Η κυβέρνηση δεν έχει πλέον την λαϊκή συναίνεση, διότι βγήκε ενσυνειδήτως με ψέματα! Κάθισε στον σβέρκο μας και μας επέβαλε το ΔΝΤ, αντίθετα προς το Σύνταγμα, χωρίς την έγκριση της αυξημένης πλειοψηφίας των 2/3 της βουλής! Μου θυμίζει τον λαϊκό αίνο, που ανέφερε ο Μακρυγιάννης στα "Απομνημονεύματά" του, με το άλογο, που ο κακός αφέντης του το έπεισε να τον αφήσει να το καβαλικέψει για να σκοτώσουν το θηρίο, και στην συνέχεια έμεινε καβάλα στην πλάτη του, αφήνοντάς το νηστικό και φορτωμένο!

Κριτική των αδίκων από τον Πλάτωνα

Ο Πλάτων στην "Πολιτεία" του, έχει περιγράψει τα λαμόγια (=απατεώνες, κομπιναδόρους), έναντι των δικαίων. Γράφει συγκεκριμένα: «Παντού ο δίκαιος μειονεκτεί έναντι του αδίκου. 1. Πρώτον σε συνεταιρισμούς που χαλάνε, κερδισμένος βγαίνει ο άδικος 2. Έπειτα σε εισφορές – φόρους: ο δίκαιος πληρώνει, ο άδικος όχι! 3. Τις επιδοτήσεις, ο άδικος καταφέρνει να τις πάρει, ο δίκαιος δεν παίρνει τίποτα! 4. Στην δημόσια λειτουργία, ο δίκαιος για να βοηθήσει το σύνολο δεν θα ωφεληθεί σε τίποτε (εν αντιθέσει προς τους αδίκους), και επί προσθέτως, επειδή δεν θα κάνει εξυπηρετήσεις (κοινώς ρουσφέτια) στους οικείους και τους γνωστούς του δεν θα είναι αγαπητός και αρεστός! Το συμπέρασμα διατυπώνεται λίγο πιο κάτω (351 d, 4-6.): «Άρα η αδικία προκαλεί ξεσηκωμούς και μίση και μάχες μεταξύ τους, ενώ αντιθέτως η δικαιοσύνη προκαλεί ομόνοια και φιλία.» 

Σε άλλο σημείο της «Πολιτείας» (352 a) ο Σωκράτης λέει: «επομένως η αδικία έχει την χαρακτηριστική επίδραση, όπου επιπέσει, σε πόλη ή σε ομάδα ή σε στρατόπεδο, ή σε σύνολο ανθρώπων, πρώτα να το καθιστά ανίκανο να δημιουργήσει κάτι θετικό, λόγω της διχόνοιας και των καυγάδων, και ακόμα βάζει την έχθρα, και για τους αδίκους και τους δικαίους μέσα στις ψυχές των ανθρώπων και τον εαυτό τους».

Τα αποτελέσματα της ατιμωρησίας

Αυτή, λοιπόν, η σύγχρονη κατοχή, που μας έχει οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση θα έχει σίγουρα άσχημα αποτελέσματα, εκτός εάν αρθούν οι αδικίες. Όπως έγραφε ο Ελύτης στο «Άξιον Εστί», «τόσο δεν αγγίζουν η φωτιά με το άχτι, που πένεται ο λαός μου». Το «μαζί τα φάγαμε» κάνει τον Ελύτη, πράγματι, πιο σημερινό! Η αγανάκτηση, η επιθυμία για εκδίκηση, το άχτι, για την πενία τού λαού είναι κοντά, αν δεν αποκατασταθεί η ηθική ισορροπία! Ας είναι, επομένως, πιο προσεκτικοί οι κυβερνητικοί ταγοί μας! 

Μετά την νομιμοποίηση της αδικίας, ήταν φυσικό να έλθει η σάτιρα! Άρχισε έτσι η διακωμώδηση των πάντων! Το «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», εξελίχθηκε ήδη σε «γιαουρτώνω, γιαουρτώνω»! Δεν ξέρω κατά πόσον έχουν δώσει σημασία στην αιτία αυτού τού φαινομένου οι αναποφάσιστοι "κόρακες πολιτικοί", που δεν θέλουν να βγάλουν το μάτι "άλλου κοράκου", αποδίδοντας δικαιοσύνη και ικανοποιώντας το περί δικαίου αίσθημα των Ελλήνων! 

Τα σημάδια αρχίζουν να γίνονται φανερά! Όταν αρχίζει η διακωμώδηση, κάτι να περιμένουν. Το είδαμε πριν εβδομήντα χρόνια, στον πόλεμο εναντίον τών Ιταλών και των Γερμανών! Αλλά και ο μεγάλος κωμωδιογράφος μας Νίκος Τσιφόρος στο βιβλίο του «Εμείς και οι Φράγκοι» (Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ, Αθήνα 1973, σελ. 271), όντας διαχρονικά επίκαιρος, γράφει: "Όταν ο κόσμος αρχίζει κι αγανακτεί, τους δυνατούς δεν τους γλυτώνει τίποτα... Αυτό το φούσκωμα στο στήθος αρχίζει και φουντώνει σιγά σιγά, γίνεται κύμα και μετά γίνεται θεριό και πέφτει να φάει σάρκες και καταστάσεις... Από την στιγμή που ο λαός αρχίζει να ειρωνεύεται τους άρχοντές του, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Η σάτιρα είναι ο πρόλογος της επανάστασης"! 

Έτσι είναι! Εκεί οδηγούν την κατάσταση διάφοροι "υποτιθέμενοι" ηγέτες, οι οποίοι αποδεικνύονται ανίκανοι και ουτιδανοί εν ταις πράξεσι. Και όπως είπε ο μέγας Σωκράτης (347 c:) "Η πιο μεγάλη τιμωρία είναι να διοικείται κάποιος από χειρότερούς του"!

Απονομή δικαιοσύνης και άρση των αδικιών

Αυτό, λοιπόν, που χρειάζεται είναι να κυβερνούν οι ταγοί με αγάπη και δικαιοσύνη! Όμως, οι ανάλγητοι τεχνοκράτες, οι οποίοι γνωρίζουν μεν άριστα την οικονομική επιστήμη, και πώς να γεμίζουν τοκογλυφικά τα ταμεία τους, βλέποντας τους ανθρώπους ως αριθμούς, έχουν ξεχάσει πως "πάσα επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής, πανουργία, ου σοφία φαίνεται"(Πλάτωνος Μενέξενος, 246 e –247 a)! Κάθε καλή γνώση, λοιπόν, κάθε επιστήμη, της οικονομικής συμπεριλαμβανομένης, όταν χωρίζεται από την δικαιοσύνη και τις υπόλοιπες αρετές, αποδεικνύεται πανουργία και όχι σοφία! Και η πανουργία προϋποθέτει την δολιότητα για κάθε πράξη! Ακόμη και για την "αναγκαστική" πορεία προς το ΔΝΤ! 

Η απονομή δικαιοσύνης λοιπόν και η άρση των αδικιών, θα επαναφέρουν τις ισορροπίες ανάμεσα στους κυβερνώντες και στους εκλογείς! Τους εκλογείς και όχι τους ψηφοφόρους! Οι εκλογείς είναι ενεργοί πολίτες και εκλέγουν συνειδητά! Οι ψηφοφόροι είναι άβουλα πρόβατα στο μαντρί! Οι εκλογείς είναι αυτοί, οι οποίοι θα προσφέρουν την αποδοχή τους στους άξιους! Οι ψηφοφόροι θα την πουλήσουν, έναντι κάποιας διευκολύνσεως, στους ανάξιους και τους άδικους! Έχει σημασία, λοιπόν, για έναν λαό να εκτιμά τους πολιτικούς του! Από την άλλη, οι πολιτικοί πρέπει να δείξουν ότι είναι άξιοι της εκτιμήσεώς τού λαού! Πώς; Μα, απονέμοντας το δίκαιο, και όχι συγκαλύπτοντας την αδικία! Δημιουργώντας δίκαιους νόμους, και όχι νομιμοποιώντας τις παρανομίες! 

Αν δεν προβούν σύντομα σε αυτές τις πράξεις, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα γι’ αυτούς! Το γιατί, μας το δίνει ο Γάλλος συγγραφεύς Antoine de Rivarol (1753-1801), ο οποίος έχει πει την παρακάτω σημαντικώτατη φράση: "Quand les peuples cessent d’ estimer ils cessent d’ obéir". Σε αυτήν περικλείεται η πεμπτουσία της πολιτικής και το αισθητήριο των εκλογέων πολιτών! Σε αυτή την φράση, που μας διδάσκει πως "όταν οι λαοί παύουν να εκτιμούν, παύουν και να υπακούουν"!


ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ : «Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ»

Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ είναι ένα συνθετικό ποίημα που δημοσιεύτηκε το 1907. Σ’ αυτό ο Γύφτος παρουσιάζεται ως σύμβολο της ελεύθερης, αδούλωτης ψυχής και της δημιουργικής δράσης που δε σταματάει πουθενά, δεν υποτάσσεται σε τίποτε, αλλά προχωρεί συνεχώς γκρεμίζοντας τα παλιά και τα σάπια και χτίζοντας τα καινούρια και τα γερά.
Ο Προφητικός είναι ο όγδοος από τους δώδεκα λόγους και ο πιο παλιός. Γράφτηκε το 1899, δηλαδή την επαύριο της εθνικής ταπείνωσης του '97 . Σ’ αυτόν ο ποιητής, βαθιά πληγωμένος, εκφράζει τη συνείδηση του έθνους του. Το σκηνικό τοποθετείται στο Βυζάντιο και τα γεγονότα μετατρέπονται σε προφητείες. Βλέπουμε στην Πόλη το βασιλιά να διασκεδάζει, να παίρνει μέρος σε αγώνες σαν άλλος Νέρωνας και να αποθεώνεται από τους κόλακες και τους αυλόδουλους. Ο Τούρκος πλησιάζει, αλλά όλοι μένουν αδιάφοροι, παραδομένοι στη διαφθορά. Κανένας δεν ακούει τη φωνή των ακριτών. Ο ποιητής-προφήτης τα βλέπει όλ’ αυτά, αγανακτεί και προλέγει το χαμό της πολιτείας. Ο πόνος του για τον ξεπεσμό και το κατάντημα που βλέπει, φτάνει ως τα όρια της απελπισίας και από κει αναδύεται ένα όραμα ελπίδας και αισιόδοξο μήνυμα εθνικής αναγέννησης.

Υπενθυμίζουμε ότι δύο καταστροφικά γεγονότα σημαδεύουν την Ελλάδα εκείνης της εποχής και διαμορφώνουν μια βαριά ατμόσφαιρα που επισκίαζε την καθημερινότητα και η οποία είχε άμεση επίδραση στον ψυχισμό, στα αισθήματα και ασφαλώς στην έμπνευση του ποιητή.
Τα γεγονότα αυτά ήσαν:
1.      Η πτώχευση του 1893. Στις 10 Δεκεμβρίου 1893 ο τότε Πρωθυπουργός Χ. Τρικούπης υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει από το βήμα της βουλής ότι «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», κηρύσσοντας επίσημα το ελληνικό κράτος σε κατάσταση πτωχεύσεως, ως προς τις πληρωμές στο εξωτερικό. Η είδηση της πτωχεύσεως προκάλεσε την εξέγερση όλων των δανειστών: Παρίσι, Λονδίνο, Βερολίνο ζητούσαν την κεφαλή του Τρικούπη και απαιτούσαν ομόφωνα την επιβολή διεθνούς ελέγχου πάνω στις εισπράξεις των προσόδων του δημοσίου. Το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετώπιζε πια η Ελλάδα δεν ήταν τόσο το ποσό του χρέους, όσο ο διεθνής κλονισμός της ελληνικής αξιοπιστίας. Η διεθνής ανυποληψία της Ελλάδας δεν περιοριζόταν μόνο στους οικονομικούς κύκλους, αλλά επεκτεινόταν ταχύτατα και στο χώρο των πολιτικών συναλλαγών.
2.     Ο πόλεμος του 1897. Στις 27 και 28 Μαρτίου του 1897, 3.000 ενόπλων της Εθνικής Εταιρίας εισέβαλαν στην Οθωμανική επικράτεια σε 3 σώματα∙ στην αρχή είχαν επιτυχία και καταδίωξαν τις ασθενείς τουρκικές φρουρές. Δύο μέρες όμως αργότερα προσβλήθηκαν από τακτικό στρατό, διασκορπίσθηκαν και επέστρεψαν στο ελληνικό έδαφος. Η ενέργεια αυτή προκάλεσε την οργή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και χαρακτηρίστηκε ως ανειλικρινής πράξη, ενώ στην Τουρκία έδωσε την αναζητούμενη αφορμή πολέμου. Η κυβέρνηση βέβαια προσπάθησε να απεκδυθεί της ευθύνης εκείνης της ενέργειας, ήταν όμως πολύ αργά. Το απόγευμα της 5ης/17ης  Απριλίου η Πύλη ανακοίνωσε στον Έλληνα πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη ότι είχε αποφασίσει τη διακοπή των ελληνοτουρκικών σχέσεων και την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων. Ο ελληνικός στρατός άσχημα οργανωμένος και εξοπλισμένος θα υποστεί αλλεπάλληλες ήττες θα χάσει εδάφη και θα οπισθοχωρήσει. Η υποχώρηση αυτή άφησε τους Οθωμανούς Τούρκους κύριους της θεσσαλικής πεδιάδας. Οι Τούρκοι κράτησαν τα ελληνικά εδάφη στα βόρεια και ανατολικά της γραμμής ανακωχής μέχρι τις 22 Νοεμβρίου 1897, οπότε υπεγράφη στην Κωνσταντινούπολη η συνθήκη ειρήνης.

Ο ατυχής πόλεμος του 1897 κι η προηγηθείσα χρεοκοπία του 1893 είχαν δημιουργήσει την εποχή εκείνη ένα εξαιρετικά δυσοίωνο κλίμα για την Ελλάδα. Ο ποιητής ανήσυχος με την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα και βλέποντας τις συνεχείς αστοχίες στους χειρισμούς των εθνικών ζητημάτων, επιχειρεί να θυμίσει στους συγκαιρινούς του πως η καταστροφή δεν αργεί να προκύψει, όταν οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα των καταστάσεων. Άλλωστε, δεν είχαν περάσει παρά μερικές δεκαετίες από τότε που οι Έλληνες είχαν με κόπο απελευθερώσει μέρος μόνο του σημερινού ελληνικού εδάφους∙ κι οι Τούρκοι δε θα δίσταζαν να εκμεταλλευτούν τη δεινή οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας.
Ο ποιητής, ωστόσο, τοποθετεί την προφητεία του στο χρονικό πλαίσιο των τελευταίων χρόνων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, προλέγοντας την πτώση της και τη λήθη που θα σκεπάσει το πέρασμα του κάποτε ένδοξου βασιλείου. Αποφεύγει, δηλαδή, να αναφερθεί ανοιχτά στα γεγονότα της εποχής του, καθώς αυτό θα έδινε, όχι μόνο παροδικό χαρακτήρα στους στίχους του, αλλά και θα τους έφερνε στο επίπεδο του απλού πολιτικού σχολιασμού, υπονομεύοντας αισθητά την αποτελεσματικότητα της μεταδιδόμενης προειδοποίησης. Αντιθέτως, τη στιγμή που προφητεύει την πτώση του Βυζαντίου, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πολύ καλά την εγκυρότητα της πρόβλεψης∙ γνωρίζει ήδη από την ιστορία πως η μεγάλη αυτή αυτοκρατορία κατέρρευσε και αλώθηκε, έχοντας περάσει από τα χέρια ανθρώπων που υπέπεσαν σε σοβαρά λάθη∙ ανθρώπων που ενώ θα έπρεπε να μεριμνούν για τις ανάγκες της εκείνοι φρόντιζαν για τη δική τους ευχαρίστηση και πλουσιοπάροχη ζωή.
Ο Προφήτης είναι αμείλικτος στην περιγραφή του. Τα σημάδια που θ’ αφήσει η αυτοκρατορία στη μνήμη των ανθρώπων, θα είναι ελαφρότερα κι από αυτά που αφήνει η πρωινή δροσιά. Κανείς δε θα θυμάται και κανείς δε θα θρηνήσει για το χαμό της, πέρα από τα κλαψοπούλια (οι κουκουβάγιες) σε βράδια αχνά -σε βράδια που χάνουν σιγά σιγά την έντασή τους, όπως χάνεται κι η μνήμη της αυτοκρατορίας-, κι οι κλαίουσες ιτιές πάνω απ’ τα εναπομείναντα μνήματα.

«Και θα σβήσεις καθώς σβήνουνε λιβάδια
από μάισσες φυτρωμένα με γητειές∙
πιο αλαφρά του περασμού σου τα σημάδια
κι από τις δροσοσταλαματιές∙
θα σε κλαίν’ τα κλαψοπούλια στ’ αχνά βράδια
και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.»

Η πτώση της αυτοκρατορίας -όπως κι η πτώση και τα προβλήματα κάθε κράτους- δεν προέκυψε νομοτελειακά ή ως κάτι τυχαίο. Ήταν απόρροια της κακής διοίκησης, της διαφθοράς, των αλόγιστων δαπανών, της σπάταλης διαχείρισης και του κοντόφθαλμου σχεδιασμού εκείνων που είχαν την ευθύνη της διοίκησής της. Η καταρρέουσα αυτοκρατορία δεν είναι το αθώο θύμα μιας κακής συγκυρίας, είναι υπεύθυνη για τον όλεθρό της, γι’ αυτό και θα πληρώσει τα λάθη της, όχι μόνο με την καταστροφή της, αλλά και με μια αδιάκοπη, μεταθανάτια τιμωρία.
Η διεφθαρμένη Ψυχή της αυτοκρατορίας θα εγκαταλείψει το σάπιο κορμί της, για τον ενταφιασμό του οποίου δε θα βρεθεί ούτε το ελάχιστο κομμάτι γης. Θα παραμείνει ένα άθαφτο ψοφίμι, βορά των άγριων σκυλιών και των ερπετών. Κι ό,τι θα κρατά απ’ αυτό ο Καιρός, ο διαρκώς υπάρχων χρόνος, θα είναι η φρικτή ανάμνηση ενός πανάθλιου σκελετού.
Οι εξαιρετικά απωθητικές εικόνες που δημιουργεί εδώ ο ποιητής για τη μοίρα που προσμένει την αποσυντιθέμενη αυτοκρατορία, φανερώνουν όλη την αγανάκτησή του για τα λάθη, για τον ολέθριο ωφελιμισμό και τη διαφθορά των κρατούντων, που παρασύρουν στην καταστροφή μια ολόκληρη αυτοκρατορία. Η απληστία, η ασυδοσία, τα πάθη και οι ανούσιες απολαύσεις των λίγων ισχυρών, έχουν ως αποτέλεσμα τη διάλυση μιας ένδοξης αυτοκρατορίας ή σε συσχέτιση με το παρόν του ποιητή ενός κράτους που δημιουργήθηκε με τις αιματηρές θυσίες των απλών πολιτών.  

«Και θα φύγεις κι απ’ το σάπιο το κορμί,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα,
και δε θα ‘βρει το κορμί μια σπιθαμή
μες στη γη για να την κάμει μνήμα,
κι άθαφτο θα μείνει το ψοφίμι,
να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,
κι ο Καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη
κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.»


Η πτώση, αλλά και η μετέπειτα σκληρή τιμωρία της αυτοκρατορίας, θα συνεχιστεί μέχρι να τη λυπηθεί ο Θεός της αγάπης, μέχρι να φανεί πως έχει πληρώσει αρκετά για την πληθώρα των κριμάτων της. Και τότε θα έρθει το κάλεσμα του λυτρωμού, τότε η διεφθαρμένη Ψυχή θ’ ακούσει τη φωνή του σωτήρα της, και αφού απαλλαγεί από τις πρότερες αμαρτίες της, αφού εγκαταλείψει όλους αυτούς τους τρόπους που την οδήγησαν στο χαμό, θ’ αρχίσει να λαμβάνει και πάλι ζωή. Θα αρχίσει να κινείται απαλά, όπως η χλόη υπό τη δύναμη ενός ελαφρού αέρα, όπως πετά ένα πουλί, όπως απαλά κινείται το στήθος μιας γυναίκας ή ένα κύμα.
Κι αφού δε θα υπάρχει πια άλλο πιο χαμηλό σημείο για να πέσει, αφού θα έχει ήδη κατρακυλήσει μέχρι το πιο βαθύ σημείο τη σκάλα του Κακού, της αμαρτίας και του ολέθρου∙ θα υπακούσει στο κάλεσμα του λυτρωτή της και θα αισθανθεί να φυτρώνουν ξανά τα φτερά του αλλοτινού της μεγαλείου.

«Όσο να σε λυπηθεί
της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!
Και θ’ ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
θα γδυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή,
θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σαν τον κόρφο το γυναικείο, σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα, -
για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!»

Ο Προφήτης προβλέπει για την κατεστραμμένη αυτοκρατορία μιαν ανέλπιστη διαδικασία επιστροφής, μιαν αναγέννηση που θα προκύψει όμως από τις στάχτες της, κι αφού προηγουμένως έχει πληρώσει για τα λάθη του παρελθόντος. Ο ποιητής σε πρώτη ανάγνωση ενδίδει στη γοητεία του μύθου, που θέλει το ξαναγέννημα της αυτοκρατορίας, αλλά επί της ουσίας απευθύνει τα λόγια του στους ανθρώπους της εποχής του. Το ελληνικό κράτος που μοιάζει να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, μπορεί να γνωρίσει μια νέα άνθιση, μπορεί να γνωρίσει στιγμές μεγαλείου, αρκεί να απαλείψει, όσο είναι καιρός, τα λάθη και τις αδυναμίες των ηγετών του. Το ελληνικό έθνος μπορεί να φτάσει σε νέα ύψη δόξας, αρκεί να συνειδητοποιήσει πως τίποτε το σπουδαίο δεν πετυχαίνεται, όταν οι άνθρωποι -και ιδίως οι κρατούντες- αφήνονται στη ματαιοδοξία, στην ανούσια χλιδή και στο κυνήγι του προσωπικού κέρδους. Τίποτε σπουδαίο δεν γίνεται, όταν οι άνθρωποι κοιτάζουν πώς να διασκεδάσουν και να χαρούν το επισφαλές παρόν τους, χωρίς να φροντίζουν για τη διασφάλιση ενός ισχυρού και ακμάζοντος μέλλοντος.
 
Ο Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 13 Ιανουαρίου 1859 - Αθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943) ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης.


ΕΘΝΟ-ΛΟΓΙΚΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τα παιδιά μας πολλές φορές μας «αιφνιδιάζουν» με τις ερωτήσεις τους, που μπορεί να φαίνονται πολύ δύσκολες για την ηλικία τους. Τις ημέρες αυτές, που παρακολουθούν τις ακολουθίες της Εκκλησίας μας για ο Θείο Πάθος, γεννιούνται στις ψυχούλες τους ερωτηματικά που  ζητούν από εμάς μια απάντηση. Κάθε υπεύθυνος γονιός ποτέ δεν θα αδιαφορήσει, όταν το παιδί του του θέτει μια ερώτηση, που ίσως να είναι δύσκολο να απαντηθεί θεολογικά. Ακόμα και να μην γνωρίζει, θα ενδιαφερθεί να μάθει ο ίδιος, για να μπορέσει να δώσει στο παιδί μια απάντηση κατάλληλη για την ηλικία του .


Από τους λόγους του Γ. Παΐσιου , μεταφέρουμε ένα ανάλογο απόσπασμα: «-Γέροντα, κάποια παιδιά με ρώτησαν γιατί βάφουμε κόκκινα αυγά. -Τα παιδιά να μην τα αφήνετε να σκαλώνουν σε κάτι τέτοια, γιατί τα ενδιαφέροντά τους θα στρέφονται συνέχεια εκεί και δεν πηγαίνουν σε κάτι βαθύτερο.Πέστε τους μόνον ότι το κόκκινο αυγό , όπως είναι στρογγυλό, συμβολίζει τη γη που βάφτηκε με το Αίμα του Χριστού και λυτρώθηκε όλος ο κόσμος από την αμαρτία.» (Λόγοι Γ. Παΐσιου, τόμος ΣΤ, σ.203)
Επομένως, σε «κάτι  βαθύτερο» συνιστά ο Γέροντας να οδηγούν οι γονείς τη σκέψη των παιδιών. Να μην μένουν σε πράγματα χωρίς ουσία, αλλά αναλόγως με την ηλικία τους, να  προχωρεί η σκέψη τους  στο πραγματικό νόημα των γεγονότων.
Ένα πολύ ωραίο απόσπασμα, σχετικό με τα παραπάνω, διάβασα στο βιβλίο της Αδελφής Μαγδαληνής του Έσσεξ: (Συνομιλίες με παιδιά, σ. 47-50) Mερικοί  Χριστιανοί γονείς αποφεύγουν να προβάλλουν το Σταυρό του Χριστού στα παιδιά, μην τυχόν προκαλέσουν υπερβολικό τρόμο, απέχθεια και προβληματισμό.
-Όταν ο Χριστός ήταν πάνω στο σταυρό, αιμορραγούσε; Με ρώτησε ένα κορίτσι τεσσάρων ετών.
Η καλύτερη λύση ήταν να της δείξω την τοιχογραφία στην τραπεζαρία τη Μονής και να αφήσω την εικόνα να μιλήσει στο παιδί με τον δικό της σωστό τρόπο. Οι ορθόδοξες εικόνες της Σταύρωσης δείχνουν πραγματικό πόνο, αλλά όχι τόσο τραγικά που να μας τσακίζει. Είναι ειλικρινείς αλλά ήρεμες, όπως η Ευαγγελική αφήγηση. Ο Χριστός δεν είναι τραγικό θύμα. Υποφέρει περισσότερο από κάθε άνθρωπο, αλλά με τη θέλησή Του και με αγάπη, για να νικήσει το κακό.
-Κοίταξε, της είπα δείχνοντας την εικόνα. Μπορείς να δεις τον Ιησού, τις τρύπες που έβαλαν τα καρφιά, καθώς και το αίμα. Αλλά δεν βλέπεις πολλά φρικιαστικά αίματα, γιατί τότε θα στεναχωριόμασταν πάρα πολύ. Δεν θα θυμόμασταν ότι Αυτός άφησε να Τον σταυρώσουν, επειδή αγαπάει όλους τους ανθρώπους. Βλέπεις ότι είναι ήρεμος. Και έπειτα θυμόμαστε τι συνέβη στη συνέχεια. Κοίταξε εδώ( την εικόνα της Ανάστασης). Τρεις μέρες μετά το θάνατό Του, γιορτάζουμε την Ανάστασή Του. Και είμαστε χαρούμενοι και ευχαριστούμε τον Χριστό, επειδή πόνεσε και πέθανε, για να μπορέσει να τους αναστήσει όλους (δείχνοντας τον Αδάμ και τη Εύα) μαζί Του.
Φάνηκε καθησυχασμένη και έτρεξε στον πατέρα της για να του πει: -Εντάξει, μπαμπά, η αδελφή μου είπε ότι ο Ιησούς αιμορραγούσε, αλλά Του το σκουπίσαμε το αίμα.
Το κάρφωμα του Χριστού στον σταυρό την είχε στεναχωρήσει , όμως είχε καταλάβει από τις εικόνες ότι η πίστη μας σε ό,τι ο Χριστός έκανε, εκπληρώνει το σκοπό του θανάτου Του. Πραγματικά,«σκουπίζουμε το αίμα Του» όταν δεχόμαστε το δώρο της Λύτρωσής Του και Του δίνουμε χαρά επιστρέφοντας σε Αυτόν.»
Τα παιδιά αγαπούν βαθεία, με την αθώα τους ψυχή τον Κύριο και ανησυχούν για το Πάθος Του. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όμως, η Σταύρωση συνδέεται πάντα με το χαρμόσυνο γεγονός της Ανάστασης, εξηγεί η Αδελφή Μαγδαληνή.
Ας τελειώσουμε με την συχνή ερώτηση των παιδιών:
–Γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός;
Η απάντηση, για την Α. Μαγδαληνή, είναι:
Α. Γιατί οι άνθρωποι παρανόησαν την Βασιλεία Του και Τον φθονούσαν.
Β.Ο Ίδιος διάλεξε το θάνατο, για να μας σώσει.


ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ : ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Τετάρτη 24 Απριλίου 2019

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ : Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Του Αλέξανδρου Καρρά
 
Η εργασία απελευθερώνει. Μια ρήση που έχει ταυτιστεί με την πύλη του Άουσβιτς αλλά σημαίνει πολύ περισσότερα. Η εργασία απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα πάθη, του δίνει όχι μόνο τα απαραίτητα προς τη συντήρηση της ζωής του και της αξιοπρέπειάς του, αλλά και εσωτερική ανάταση και απελευθέρωση. «Αργία μήτηρ πάσης κακίας», έλεγε ο Σόλων. Ο άνθρωπος που δεν είναι εργατικός, που δεν είναι δημιουργικός, που δεν αγωνίζεται για τη ζωή τη δική του και των συγγενών του, που δεν προσφέρει τίποτα στη κοινωνία είναι ένα παράσιτο. Συνήθως ζει από τους άλλους. Εις βάρος των άλλων, είτε των συγγενών είτε της κοινωνίας. Μην έχοντας δημιουργικό έργο πάντα ασχολείται με τα έργα των άλλων, φθονεί την ευτυχία και την δημιουργικότητα των καλύτερων του και προσπαθεί να τους διαβάλλει, να δημιουργήσει ίντριγκες, τους κουτσομπολεύει. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι αργόσχολοι που δεν έχουν προσωπική ζωή ούτε να επιδείξουν τίποτα αξιόλογο. Είναι οι λεγόμενοι χαραμοφάηδες, οι κηφήνες που οι εργατικές μέλισσες τους σκοτώνουν. Συνήθως είναι και άθεοι ή αμπελοφιλόσοφοι, μηδενιστές, προσπαθούν να χλευάσουν όσους εργάζονται και τους κάνουν κηρύγματα περί ελευθερίας χρόνου και τάχα μου ανεξαρτησίας του ατόμου. Η σκληρή πραγματικότητα για αυτούς τους αξιοκατάκριτους είναι ότι οι μη εργαζόμενοι ουσιαστικά είναι ανελεύθεροι διότι ζουν μονίμως από την ελεημοσύνη των εργαζομένων δημιουργικών ανθρώπων ή με δανεικά για τα οποία εκλιπαρούν. Είναι μικροαπατεώνες καθώς δεν τα γυρίζουν ποτέ ή μόλις τα γυρίσουν μετά από μερικές μέρες ξαναζητούν δανεικά από το ίδιο άτομο εξασφαλίζοντας έτσι με δόλιο τρόπο ένα ποσό μόνιμα από τον μισθό του εργαζόμενου ανυποψίαστου φίλου. Ας δούμε σε αυτό το σημείο τι έγραφε ο Ησίοδος στο εκπληκτικό «Έργα και Ημέραι»:
Γιατί ο Λιμός του άεργου άντρα σύντροφος πέρα ως πέρα είναι.
Οργίζονται οι θεοί και οι άνθρωποι μ᾽ αυτόν που άεργος ζει,
όμοιος στο ήθος με τους χωρίς κεντρί κηφήνες,
που άεργοι των μελισσών τον κάματο καταναλώνουν
τρώγοντας. Μα εσένα να σ᾽ αρέσει τις εργασίες σου κατάλληλα να οργανώνεις,
για να ᾽ναι οι αποθήκες σου γεμάτες με βιος της εποχής.
Απ᾽ τη δουλειά τους γίνονται οι άνθρωποι με ποίμνια πολλά και πλούσιοι
και αν εργάζεσαι πολύ πιο προσφιλής στους αθάνατους
310[και στους θνητούς θα είσαι. Γιατί τους άεργους πολύ τους αποστρέφονται.]
Διόλου ντροπή η δουλειά, ντροπή η αεργία.
Και αν εργάζεσαι, γοργά θα σε ζηλέψει ο άεργος
καθώς πλουταίνεις. Τον πλούτο η αρετή και η δόξα συνοδεύει.
Όποια κι αν είναι η τύχη σου, είναι καλύτερα να εργάζεσαι,
αν απ᾽ τα ξένα κτήματα την ανόητη καρδιά σου
στρέψεις στην εργασία και για το βιος φροντίζεις, όπως σε προτρέπω.
Δε φτάνει η ντροπή για να χορτάσει τον άντρα που ᾽χει ανάγκη,
ντροπή που τους ανθρώπους βλάπτει πολύ ή ωφελεί.
Κοντά στη φτώχεια η ντροπή, στον πλούτο πλάι το θράσος.

pavlos_apostle-cf84ceb9-cf83cf85cebcceb2ceb1ceafcebdceb5ceb9

Ίσως θεωρηθεί αντιχριστιανική η άποψη αυτή διότι η Ορθοδοξία διδάσκει την ελεημοσύνη προς τους συνανθρώπους μας – μόνο προς τους ακόλουθους του Χριστού φυσικά κι όχι προς τον οποιονδήποτε – αλλά η απάντηση υπάρχει μέσα στο Ευαγγέλιο κι είναι απολύτως σκληρή. Ας δούμε τι λέει ο Απόστολος Παύλος λοιπόν στην Β’ Επιστολή του προς τους Θεσσαλονικείς:
7 Γιατί εσείς οι ίδιοι ξέρετε πώς πρέπει να μας μιμείστε, επειδή δεν είχαμε άτακτη συμπεριφορά μεταξύ σας
8 ούτε φάγαμε άρτο δωρεάν από κανέναν, αλλά με κόπο και μόχθο νύχτα και ημέρα εργαζόμασταν, για να μην επιβαρύνουμε κανέναν από εσάς.
9 Όχι ότι δεν έχουμε εξουσία, αλλά κάναμε έτσι για να σας δώσουμε πρότυπο τους εαυτούς μας, ώστε να μας μιμείστε.
10 Και μάλιστα, όταν ήμασταν κοντά σας, αυτό σας παραγγέλλαμε: ότι αν κάποιος δε θέλει να εργάζεται, μήτε να τρώει.
11 Γιατί ακούμε πως μερικοί περπατούν μεταξύ σας άτακτα, δεν εργάζονται καθόλου, αλλά περιεργάζονται τους άλλους.
12 Σε τέτοιους ανθρώπους, λοιπόν, παραγγέλλουμε και προτρέπουμε, ενώ βρισκόμαστε σε κοινωνία με τον Κύριο Ιησού Χριστό, να εργάζονται με ησυχία και να τρώνε το δικό τους άρτο.

Screenshot_34.png

Ως γνωστόν η εργασία αποτελεί θεμελιώδη βάση της εθνικιστικής ιδεολογίας. Σε όλα τα φασιστικά καθεστώτα του Μεσοπολέμου η εργασία εξυψωνόταν και θεωρείτο το αντίδοτο στην τοκογλυφία και τα τραπεζικά δάνεια που διέλυαν τα κράτη. Όπως συμβαίνει σήμερα. Ο Ιωάννης Μεταξάς έλεγε τα εξής: «Ο κάθε άνθρωπος δεν είναι μόνος του. Εκτελεί μιαν εργασίαν και μαζί με τους ανθρώπους οι οποίοι εκτελούν την αυτήν εργασίαν και έχουν τα αυτά συμφέροντα και τας αυτάς σκέψεις, τας αυτάς ανάγκας, αποτελεί εν σύνολον». Και για αυτό το σύνολο, το οποίο δεν είναι άλλο από το εθνικό κοινωνικό σύνολο, είπε και τα ακόλουθα τα οποία πρέπει να κατανοήσουμε και να αντιληφθούμε γιατί η Πατρίδα μας έφτασε εδώ:
«Από την εργαζόμενην κοινωνίαν μας και από ένα έκαστον Έλληνα απαιτώ εργασίαν. Εργασίαν όχι μόνο την συνήθη, την προσφερομένην κανονικώς και υπό ομαλάς συνθήκας, αλλά εργασίαν κατά ποσόν και κατά ποιόν ηυξημένην. Απαιτώ από κάθε Έλληνα να πεισθή και να πείση τον εαυτόν του ότι δεν εργάζεται μόνον διά τον εαυτόν του και διά τους οικείους του, αλλά και διά τους άλλους Έλληνας και διά την Ελλάδα. Ότι δηλαδή η εργασία του δεν είναι ατομική του μόνον υπόθεσις, αλλά κοινωνική και Εθνική. Ότι, αν εις αυτόν ανήκη η άμεσος εκ της εργασίας του απολαυή, η κοινωνία και η Πατρίς πλουτίζει και ενισχύεται από την απόδοσιν της εργασίας του».
Η εργασία δεν είναι δουλεία. Εργασία σημαίνει παράγω έργο. Ο Εθνικισμός μιλάει για παραγωγική εργασία. Η ανεργία – αεργία καταστρέφει το Έθνος και τον λαό και οδηγεί στην υποτέλεια και στην ατιμία. Ο Κοντρεάνου πιστός σε αυτές τις αξίες γράφει προς τους Λεγεωνάριούς του: «Νιώθαμε πιο κοντά σε αυτούς που δούλευαν χειρωνακτικά και ακόμα πιο μακριά από αυτούς που ζούσαν από τον μόχθο των άλλων».
Ο μεγάλος Έλλην εθνικοσοσιαλιστής Ίων Δραγούμης, σπορέας των ίδιων ιδεών, έλεγε πως «οι γνωστικοί ξέρουν πως ο άνθρωπος δε γίνεται ούτε με τα πολλά γράμματα, ούτε με τα πολλά χρήματα. Γίνεται με την οικογενειακή ανατροφή και με τη δουλειά». Πιστός στον Θεό και στις ιδέες αυτές έγραφε σε ώρες περισυλλογής καθώς μελετούσε το βιβλίο «Η μίμησις του Χριστού»: «Τα καλλίτερα πράματα του κόσμου είναι η δουλειά, η λατρεία του Θεού και ο θάνατος. Επειδή δεν μπορώ να πεθάνω πριν από τον καιρό μου, πρέπει να κάνω τ’ άλλα δυο. Πρέπει να δουλέψω και πρέπει να λατρεύω το Θεό». Δουλειά στον τόπο μας έλεγε ο Ίων για να μην έρθουν οι ξένοι και τον δουλέψουν και μας τον πάρουν, για να μη φύγουμε εμείς να βρούμε δουλειά που θα κερδίζουμε το ψωμί μας σε ξένο τόπο: «Πλούτος δεν είναι το χρήμα. Πλούτος είναι η δουλειά. Ποτέ δεν είμαστε φτωχοί, όσο μπορούμε και δουλεύουμε. Και πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να δουλεύουμε στον τόπο μας και να τον καλοδουλεύουμε τον τόπο μας σαν κάτι που το αγαπούμε περισσότερο από κάθε άλλο πράμα».

neokliskazazis

Μέσα σε όλες αυτές τις αδιαμφισβήτητες ιδέες και την ορθότητά τους, την θεϊκή σοφία τους, είναι κι ο Νεοκλής Καζάζης που μέσα σε λίγες γραμμές περικλείει το νόημα όλων των παραπάνω. Τα έγραψε προτού δούμε τον Φασισμό να εξαπλώνεται πνευματικά από την Γαλλία – εκεί γεννήθηκαν οι ιδέες του Φασισμού – Εθνικοσοσιαλισμού και όχι στις χώρες που εφαρμόστηκαν – για να υλοποιηθεί στην Ιταλία από έναν πρώην σοσιαλιστή, τον Μπενίτο Μουσολίνι. Ας δούμε λοιπόν τι σημαίνει η εργασία για τον άνθρωπο μέσα από τα λόγια του Καζάζη:
«Ἡ ἐργασία εἶνε ὁ Ἐφέστιος θεὸς τῆς κοινωνικῆς εὐδαιμονίας, ὁ ἀποκλειστικὸς παράγων τῆς ἀνθρωπίνης προόδου. […] Ἡ ἐργασία εἶνε ἀφετηρία τῆς κοινωνικῆς οἰκονομίας καὶ ἁρμονίας, αὕτη ᾖρε τοὺς φραγμούς, τοὺς διαχωρίζοντας τὰς φυλάς, τὰ ἔθνη, τὰ γένη. […] Διότι ἡ ἐργασία δὲν εἶνε ὁ κατηραμένος κλῆρος τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ ἀπαίσιος καρπὸς τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἀλλὰ τοὐναντίον ἡ ἠθοποιὸς ἐκείνη δύναμις, ἡ ἀναβιβάζουσα τὸν ἄνθρωπον εἰς τὰς εὐγενεστάτας καὶ ὑψηλοτάτας κορυφὰς τῆς κοινωνίας. Ἡ ἐργασία δὲν καταρρίπτει τὸν ἄνθρωπον, οὐδ’ ἐξευτελίζει· τοὐναντίον ἀνυψοῖ αὐτὸν καὶ ἐξευγενίζει. Ἐν τῷ περὶ ὑπάρξεως ἀγῶνι ἡ ἐργασία εἶνε τὸ μέσον, δι’ οὗ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ὑποτελοῦς τῇ φύσει ὄντος, κατισχύει αὐτῆς, καθίστησι δ’ αὐτὴν ὄργανον τῶν σκοπῶν του καὶ τῆς ἠθικότητός του».
Ας μείνουμε πιστοί στις προτάσεις του Ησίοδου, του Σόλωνος, του Αποστόλου Παύλου, του Μεταξά, του Δραγούμη και του Νεοκλέους Καζάζη. Κι ας μάθουμε επιτέλους να απορρίπτουμε από τον στενό μας κύκλο – και μια μέρα από την κοινωνία – όλα αυτά τα παράσιτα, τους χαραμοφάηδες, τους τεμπέληδες, τους κηφήνες. Είναι οι κλέφτες του κόπου μας, του ιδρώτα μας, του αγώνος μας και οι καταστροφείς της εθνικής μας οικονομίας.

«ὅτι εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδὲ ἐσθιέτω»

ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ «ΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ…» ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ»

«Τη βδομάδα των Παθών ζούσα τη ζωή του Ιησού Χριστού ακούοντάς την από το Ευαγγέλιο και νοιώθωντάς τηνα μεσ’ τα τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής. «Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις; το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι. Ανάνηψον ουν, ινα φείσηται σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών». 
«Την Πόλιν σου φύλαττε», την Πόλη, την Πόλη των Βυζαντινών, τη δική μας την Πόλη, την Κωνσταντινούπολη. Τι ήσυχοι που είναι ! Τι συλλογίζονται αυτοί γύρω μου; Στοχάστηκαν ποτέ πως βρίσκεται η Πόλη αυτή της Παναγίας, η Πόλη που παρακαλούν οι Βυζαντινοί να τους τη φυλάξη η Παναγία, πως βρίσκεται παρμένη από τους ξένους; Κι όμως είναι όλοι τους συναγμένοι εδώ, Δεν ακούνε τάχα τι λέγουν τα τροπάρια; Όχι. Δεν ξέρουν την έννοια της Κασσιανής, δε γνωρίζουν το Βασιλιά τους. Τι σημαίνει γι’ αυτούς Ακάθιστος Ύμνος; Κι όμως είναι δω συναγμένοι, επειδή συνάζονταν και κείνοι οι Βυζαντινοί στις εκκλησίες. Κ’ εγώ ήλθα εδώ για τον ίδιο λόγο. Και είναι, σαν τους Βυζαντινούς, Έλληνες κι αυτοί, χωρίς να ξέρουν την ιστορία τους, και ζουν σαν Έλληνες. Κ’ εγώ είμαι Έλληνας μα εγώ, που έχω κάποια γνώση της ιστορίας μου, είμαι άραγε καλλίτερος απ’ αυτούς; Τι διαφορετικό ή καλλίτερο απ’ αυτούς κάνω; Πηγαίνω κι εγώ στην εκκλησία, όπως πηγαίνουν κι αυτοί. Πηγαίνομε στην ίδια εκκλησία. Η ιστορία μας υπάρχει, κι αν δεν την ξέρωμε. Η τωρινή μας κατάσταση είναι αποτέλεσμα της ιστορίας μας είτε την ξέρουμε είτε μη». 


ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΤΙ ΕΣΤΙ ΕΘΝΟΣ

Το ΕΘΝΟΣ σχηματιζεται απο δυο βασικους παραγοντες,την ΦΥΛΗ και την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.Λεγοντας <φυλη>,εννοουμε την<καταγωγη>-οτι πρεπει δηλ.τα ατομα του Εθνους να εχουν κοινη καταγωγη.Δεν αρκει να εχουν αυτα<συνειδηση>
περι κοινης καταγωγης.Δεν αρκει δηλ.να πιστευουν στην κοινη τους καταγωγη,αλλα να εχουν πραγματι κοινη καταγωγη.Διοτι ΜΟΝΟΝ η κοινη καταγωγη-η κοινη<φυλετικη υπαγωγη>-συνεπαγεται ΚΟΙΝΟΥΣ κληρονομικους χαρακτηρες,αρα κοινα πνευματικα στοιχεια.Οταν υπαρχει κοινη καταγωγη,τοτε υπαρχουν κατα το μαλλον η ηττον κοινη γλωσσα,κοινος πολιτισμος,κοινη θρησκεια,κοινα ηθη,κοινη ιστορια.Αυτα τα δευτερογενη στοιχεια δεν αποτελουν,το καθενα ξεχωριστα,απαραιτητο στοιχειο συγκροτησεως Εθνους.Εν τουτοις ολα αυτα,οταν συνυπαρχουν,συντελουν στην συνοχη της κοινοτητος,στην δημιουργια δηλ.ΕΝΙΑΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ-του δευτερου παραγοντος συγκροτησεως του ΕΘΝΟΥΣ.ΕΘΝΟΣ ειναι επομενως ο ομοειδης φυλετικως λαος,που εχει συνειδηση της υπαρξεως του.
''Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ''

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ

Αυτή η σημαία στα μάτια τα δικά μας συμβολίζει τους Αγώνες όσων πολέμησαν, εργάστηκαν,θυσιάστηκαν, δολοφονήθηκαν, σκοτώθηκαν και έζησαν με πρώτιστες αξίες εκείνες της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Πατρίδας. Αυτούς που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην αιώνιο πανύψηλο φρούριο του Ελληνικού Πολιτισμού. Δεν είναι ικανή καμία βουλή, κανένα κράτος και κανένας πολιτικός ή κεφάλαιο να την ξεφτιλίζει και να την ξεπουλάει καθημερινά. Οι δειλοί τη βλέπουν με φόβο. Οι προδότες σαν πανί. Οι αστοί σαν ύφασμα. Οι άνανδροι την καίνε. Μα εμείς τη βλέπουμε σαν τη Μάνα που καρτερεί να μας δεί να εκπληρώνουμε τα όνειρα μας. Τα δικά μας,τα δικά της, του Γένους.

ΛΟΓΙΑ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ




















"Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος." (ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 18-3-1919)

ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΙΣΜΑ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

''Δεν θελω να πεθανει το Εθνος μου,το Εθνος αυτο, που τοσα εκαμε στην ζωη του, το εξυπνο,το τοσο ανθρωπινο. Για να το φυλαξω απο τον θανατο πρεπει τωρα να το καμω πεισματαρικο στην ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ,στον ΕΘΝΙΣΜΟ, ας ειναι και υπερβολικο το αισθημα που θελω να δωσω στους Ελληνες. Μονον ετσι θα ζησει το ΕΘΝΟΣ.''

''Σε οποιους με κατηγορουν η με περιγελουν, γιατι τους κεντρω το Εθνικο τους αισθημα και τους μιλω αποκλειστικα,θα λεγω:Λοιπον θελετε να πεθανει το Εθνος σας;Αν το θελετε,πεστε το καθαρα,μην κρυβοσαστε''

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Η ΡΗΣΗ ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ



πισταμνους πρς εδτας τι δκαια μν ν τ
νθρωπείῳ λγ π τς σης νγκης κρνεται, δυνατ δ
ο
προχοντες πρσσουσι κα ο σθενες ξυγχωροσιν.

κατά την συζήτησιν των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξίαν έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμις προς επιβολήν αυτού, ότι όμως ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του"

ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ Ε89

Μετάφραση Ελ. Βενιζέλου


28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ Ι. ΜΕΤΑΞΑ

http://4.bp.blogspot.com/_NuhZMDR5O28/S_qK4rCNqWI/AAAAAAAAATQ/FgeBEEMBpt0/s400/%CE%99%CE%A9%CE%91%CE%9D%CE%9D%CE%97%CE%A3+%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9E%CE%91%CE%A3.jpg

“Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών.


Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ

Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος
είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.
Να καταστρέψεις τα βιβλία του,
την κουλτούρα του, την ιστορία του.
Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία,
να κατασκευάσει μια νέα παιδεία,
να επινοήσει μια νέα ιστορία.
Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός
για να αρχίσει αυτό το έθνος
να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.
Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του
θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα.


Μ. Κούντερα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ: 26 ΧΡΟΝΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

free counters