Τό Σύνταγμα τοῦ 1968 ὑπῆρξε στήν οὐσία ἡ Πολιτική Διακήρυξις τῆς Ἀπριλιανῆς Ἐπαναστάσεως. Καί ἀπεικόνιζε τήν Νέα Πολιτεία πρός την ὁποία ἀπέβλεπε.
Ὑπῆρξε ἕνα Σύνταγμα ἄκρως μεταρρυθμιστικό, μέ ἐπαναστατικό πνεῦμα καί ριζικές καινοτομίες. Πλήρης ἀνάλυσίς του θά χρειαζόταν ξεχωριστή μελέτη διότι δέν ὑπῆρξε σχεδόν ἄρθρο πού νά μήν ἐπέφερε ἔστω καί μία βελτίωσι ἤ τροποποίησι..
Ὅμως τό Σύνταγμα τοῦ 1968 δέν ἀρκέσθηκε σ’ αὐτά. Οἰκοδόμησε στήν κυριολεξία μία νέα Ἰδεολογία ἡ ὁποία ἄλλαξε ὁλόκληρη τήν ἰδεολογική δομή τῆς Πολιτείας καί τήν ὁποία θά ἀναλύσουμε κατωτέρω… ● «Ἀτομικά Δικαιώματα» Κατ’ ἀρχήν τό Σύνταγμα τοῦ 1968, μέ τό κεφάλαιο «Ἀτομικά Δικαιώματα» -ὄρο ὀρθότερο τοῦ παλαιοῦ «Περί δημοσίου δικαίου τῶν Ἑλλήνων» -ὄχι ἁπλῶς συμπεριέλαβε ἀλλά καί διεύρυνε ὅλες τίς ἀτομικές ἐλευθερίες τῶν Ἑλλήνων.
Στό ἄρθρο 9 § 1 προσετέθη μία νέα διάταξις ἐντελῶς καινοτόμα ἡ ὁποία ἔδωσε κυριολεκτικά μία νέα διάστασι στήν ἔννοια τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας: «Ἕκαστος ἔχει τό δικαίωμα ἐλευθέρας ἀναπτύξεως τῆς προσωπικότητός του, ἐφ’ ὅσον δέν προσβάλλει τά δικαιώματα τῶν ἄλλων καί δέν παραβιάζει τό Σύνταγμα καί τόν ἠθικόν νόμον». Στήν § 2 ἀκολουθοῦσε ἡ καθιερωμένη διάταξις πού εἶχαν καί τά προηγούμενα Συντάγματα: «Ἡ προσωπική ἐλευθερία εἶναι ἀπαραβίαστος. Οὐδείς καταδιώκεται…» κ.λπ.
Γιά τήν ἀξία τῆς νέας αὐτῆς διατάξεως μίλησε ὁ ἴδιος ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος στό Ὑπουργικό Συμβούλιο λέγωντας χαρακτηριστικά: «Ἐπιβάλλεται νά διακηρυχθῆ θετικῶς καί πανηγυρικῶς ἡ ἀρχή τῆς Ἐλευθερίας, ἐν ἀναφορᾷ πρός τήν ἀνάπτυξιν τῆς προσωπικότητος ἑνός ἑκάστου τῶν πολιτῶν.
Ἐν ἀντιθέσει πρός ὅτι συμβαίνει εἰς τά ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα καί δή τά κομμουνιστικά ὅπου ἡ ἀνάπτυξις τῆς προσωπικότητος –τῆς κοινωνικῆς ἤ ἐπαγγελματικῆς- τῶν πολιτῶν των, πρέπει νά προσαρμόζεται πρός τάς ἐπιταγάς τοῦ κόμματος.
Ἡ ἀρχή λοιπόν αὕτη, ἀποτελεῖ μίαν ἀπό τάς θετικωτέρας ἐκφράσεις τῆς ἐννοίας τῆς Ἐλευθερίας καί πρέπει νά πριέχεται εἰς τό Σύνταγμα». Ἡ ἰδεολογική ἀξία τῆς διατάξεως εἶναι ἐμφανής, ἰδίως μάλιστα ἀφοῦ ἐκφεύγει τῆς λιμπεραλιστικῆς ἐκφράσεως τοῦ «ἀτόμου» καί ὁμιλεῖ περί ἀναπτύξεως «προσωπικότητος». Δηλαδή ἀπό ἀτομοκρατική γίνεται προσωποκεντρική…
Στό ἄρθρο 24 ἐπίσης, εἰσήχθη ἀκόμη μία ριζική καινοτομία. Ἡ ἀπαγόρευσις καταχρήσεως τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν: «1. Ἡ ἄσκησις τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων καί ἐλευθεριῶν παρ’ οἱουδήποτε, ἐπιτρέπεται ἐντός τῶν ὁρίων, τά ὁποῖα διασφαλίζουν εἰς τούς ἄλλους πολίτας τήν ἀπόλαυσιν τῶν αὐτῶν δικαιωμάτων καί ἐλευθεριῶν καί προστατεύουν τά συμφέροντα τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου.
2. Ὅστις καταχρᾶται τοῦ ἀσύλου τῆς κατοικίας, τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως τῶν στοχασμῶν ἰδία διά τοῦ τύπου, τοῦ ἀπορρήτου τῆς ἀνταποκρίσεως, τῆς ἐλευθερίας τῆς συναθροίσεως, τῆς ἐλευθερίας ἱδρύσεως συνεταιρισμῶν ἤ ἐνώσεων προσώπων καί τοῦ δικαιώματος τῆς ἰδιοκτησίας διά νά ἀγωνισθῆ ἐναντίον τοῦ κρατοῦντος πολιτεύματος ἤ τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν ἤ ν’ ἀπειλήση τήν ἐθνικήν ἀνεξαρτησίαν καί ἐδαφικήν ἀκεραιότητα τοῦ Κράτους, στερεῖται τῶν δικαιωμάτων τούτων ἤ πάντων τῶν διά τοῦ Συντάγματος κατοχυρουμένων.
Ἡ διαπίστωσις τῆς καταχρήσεως, ἡ ἐκ ταύτης στέρησις ἀτομικῶν δικαιωμάτων καί ἡ ἔκτασις τῆς τοιαύτης στερήσεως ἀπαγγέλονται δι’ ἀποφάσεως τοῦ Συνταγματικοῦ Δικαστηρίου, ὡς νόμος ὁρίζει». Στό Σύνταγμα τοῦ 1968 λοιπόν διατυπώνεται ἡ ἐξύψωσις τῆς προσωπικότητος καί τῆς ἐλεύθερης ἀναπτύξεώς της, ἀλλά καί ὁ περιορισμός τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων στά ὅρια πού ἐξασφαλίζουν τά συμφέροντα τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου.
«Τό γάρ ὅλον πρότερον εἶναι τοῦ μέρους» ἔλεγε ὁ Ἀριστοτέλης. Καί αὐτό ἐτηρήθη ὡς ἰδεολογική ἀρχή τοῦ νέου Συντάγματος. Ἐπεξηγοῦσε ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος ἀναφερόμενος σέ αὐτό τό ἄρθρο: «Θέλομεν Ἐλευθερίαν. Μάλιστα, διότι αὕτη ἐγεννήθη ἐπί τοῦ πλανήτου ὁμοῦ μέ τόν πρῶτον Ἕλληνα. Ἀλλά Ἐλευθερίαν Κοινωνικήν, ἐλευθερίαν τοῦ ἀτόμου τό ὁποῖον γνωρίζει τάς ὑποχρεώσεις, τά δικαιώματα καί τά καθήκοντά του ἔναντι τῶν ἄλλων.
Ἄς χαρακτηρίσωμεν αὐτήν τήν ἐπιδίωξιν ρηματικῶς:
Ὀφείλομεν νά κοινωνικοποιήσωμεν τάς ἀτομικάς μας ἐπιδιώξεις καί τήν ἀτομικήν ἐλευθερίαν μας».
(«Τό Πιστεύω μας» Τόμος Β΄ σελ. 146) Πέραν τῶν ἀνωτέρω ἀρχῶν, τό Σύνταγμα τοῦ 1968 συμπλήρωνε στίς ὑπάρχουσες διατάξεις περί «ἀτομικῶν δικαιωμάτων» καί τά ἑξῆς: * Καθιέρωσε εὐνοϊκώτερες προϋποθέσεις γιά τό ἄτομο ὡς πρός τήν σύλληψι ἤ φυλάκισί του. Προέβλεπε μικρότερη παράτασι τῆς ἀπολύσεως καί καθώριζε γιά πρώτη φορά ἀνώτατο ὅριο προφυλακίσεως (ἄρθρο 10 §§ 2 καί 4).
* Προέβλεπε ὅτι τό ἀπαραβίαστο τῶν ἐπιστολῶν δύναται νά καταστῆ ἀνενεργό ἀπό δικαστική ἀρχή α) γιά λόγους ἐθνικῆς ἀσφαλείας, β) γιά λόγους δημοσίας τάξεως καί γ) γιά διακρίβωσι εἰδεχθῶν ἐγκλημάτων. (ἄρθρο 15)9
* Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως, ἀντικατέστησε τήν φράσι «ἀνεγνωρισμένων θρησκειῶν» μέ τήν φράσι «γνωστῶν θρησκειῶν» διότι ὅπου «γνωστή» ἐννοεῖτο ἐκείνη ἡ ὁποία δέν ἔχει ἀπόκρυφη διδασκαλία. (ἄρθρο 16 §§ 2 καί 3).
* Προσέθεσε τήν ἀπαγόρευσι προσβολῆς τῶν ἐθνικῶν συμβόλων κατά τήν ἄσκησι τῶν ὁποιονδήποτε θρησκευτικῶν καθηκόντων (ἄρθρο 16 § 4).
* Ἀπαγόρευσε ρητῶς τούς «ἀντιρρησίες συνειδήσεως»:
«Οὐδείς δύναται ἕνεκα τῶν θρησκευτικῶν αὐτοῦ πεποιθήσεων ν’ ἀπαλλαγῆ τῆς ἐκπληρώσεως των πρός τό Κράτος καθηκόντων του ἤ ν’ ἀρνηθῆ τήν ἐφαρμογήν τῶν νόμων».(ἄρθρο 16 § 5)
* Ἐξαιροῦσε τοῦ δικαιώματος τοῦ «συνεταιρίζεσθαι» ἐνώσεις προσώπων τῶν ὁποίων ὁ σκοπός καί ἡ δράσις στρεφόταν α) κατά τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος, β) τοῦ πολιτεύματος ἤ τοῦ κοινωνικοῦ καθεστῶτος γ) τῆς ἀσφαλείας τοῦ Κράτους καί δ) τῶν πολιτικῶν καί ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν. Προέβλεπε μάλιστα τό νομικό πλαίσιο διαλύσεων συνεταιρισμοῦ γιά τούς ἀνωτέρω σκοπούς (ἄρθρο 19 §§ 2 καί 3)10
* Ἀπαγόρευε ρητῶς τήν πολιτική ἀπεργία: «Ἡ προσφυγή εἰς ἀπεργίαν διά τήν ἐπιδίωξιν πολιτικῶν ἤ ἄλλων σκοπῶν ξένων πρός τά ὑλικά καί ἠθικά συμφέροντα τῶν ἐργαζομένων, ἀπαγορεύεται».
(ἄρθρο 19 § 5)
* Ἔθετε ὅρους στό δικαίωμα τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων νά συνεταιρίζωνται (ἄρθρο 19 § 4) καί ἀπαγόρευε τήν ἀπεργία τους:
«Εἰς τούς πάσης φύσεως ὑπαλλήλους τῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν, τῶν ὀργανισμῶν τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως ἤ ἄλλων νομικῶν προσώπων δημοσίου δικαίου, ἀπαγορεύεται ἡ ἀπεργία ὑφ’ οἱανδήποτε μορφήν. Ἡ συμμετοχή τῶν ὑπαλλήλων τούτων εἰς ἀπεργίαν θεωρεῖται αὐτοδικαίως ὡς δήλωσις παραιτήσεως».
(ἄρθρο 19 § 6)
* Ἐπέβαλλε τήν «ταχεῖαν ἐνέργειαν καί ἔγγραφον ἠτιολογημένην ἀπάντησιν» σέ κάθε ἀναφερόμενο πρός τίς ἀρχές πολίτη12 (ἄρθρο 20).
* Καθιέρωσε γιά πρώτη φορά τήν προστασία τῆς ἰδιοκτησίας μέ ρητή διάταξι:
«Ἡ ἰδιοκτησία τελεῖ ὑπό τήν προστασίαν τοῦ Κράτους».
(ἄρθρο 21 § 1)
* Καθώριζε γιά πρώτη φορά τόν ρητό ὅρο τῆς πλήρους ἀποζημιώσεως γιά κάθε ἀπαλλοτρίωσι ὑπέρ δημοσίας ὠφελείας καί καθιέρωνε τήν ἄρσι τῆς ἀπαλλοτριώσεως ἐάν ἡ ἀποζημίωσις δέν εἶχε καταβληθῆ σέ διάστημα 1 ½ ἔτους (ἄρθρο 21 §§ 2 καί 3).
* Εἰσήγαγε τήν διευκόλυνσι ἐκτελέσεως πολεοδομικῶν ἤ ρυμοτομικῶν σχεδίων μέ πρόβλεψι παραχωρήσεως στόν ἰδιοκτήτη τοῦ ἀπαλλοτριουμένου ἀκινήτου, ἄλλου ἀκινήτου ἴσης ἀξίας (ἄρθρο 21 § 4).
* Ἐγκαινίασε τήν ἀπαλλοτρίωσι «κατά ζῶνες» πρός ἐκτέλεσι δημοσίων ἔργων ἤ ἔργων κοινῆς ὠφελείας (ἄρθρο 21 § 9).
* Θέσπισε τόν ὑποχρεωτικό ἀναδασμό τῶν ἀγροτικῶν ἐκτάσεων γιά καλλίτερη ἐκμετάλλευσι τοῦ ἐδάφους (ἄρθρο 21 § 10)13 ● «Κοινωνικά καί Οἰκονομικά Δικαιώματα καί Καθήκοντα» Ἄρθρον 26
1. Ὁ γάμος καί ἡ οἰκογένεια τελοῦν ὑπό τήν προστασίαν τοῦ Κράτους.
2. Οἱ γονεῖς ἔχουν τό δικαίωμα καί τό καθῆκον ν’ ἀνατρέφουν καί διαπαιδαγωγοῦν τά τέκνα των. Τό Κράτος λαμβάνει μέτρα διά τήν ἠθικήν, πνευματικήν καί ἐθνικήν διαπαιδαγώγησιν τῶν ἀνηλίκων.
3. Πολύτεκνοι οἰκογένειαι, ἀνάπηροι πολέμου ὡς καί χῆραι καί ὀρφανά τῶν ἐν πολέμῳ πεσόντων, τυγχάνουν τῆς εἰδικῆς μερίμνης τοῦ Κράτους. Ἄρθρον 27
1. Τό Κράτος μεριμνᾶ διά τήν ἐξασφάλισιν ἀπασχολήσεως, καθορίζει τούς γενικούς ὅρους αὐτῆς καί ἐπιδιώκει τήν βελτίωσιν τῆς οἰκονομικῆς θέσεως καί τήν ἠθικήν ἐξύψωσιν τῶν ἐργαζομένων.
2. Εἰδικοί νόμοι ρυθμίζουν τά τῆς ἐπιτάξεως προσωπικῶν ὑπηρεσιῶν εἰς περίπτωσιν πολέμου ἤ ἐπιστρατεύσεως ἤ πρός θεραπείαν ἀμέσου κοινωνικῆς ἀνάγκης.
3. Τό Κράτος μεριμνᾶ διά τήν ὑγεία καί τήν κοινωνικήν ἀσφάλεια τοῦ πληθυσμοῦ ὡς καί διά τήν ἀπόκτησιν στέγης παρά τῶν στερουμένων ταύτης.
Ἄρθρον 28
Τό Κράτος μεριμνᾶ διά τήν δημιουργίαν προϋποθέσεων καί κινήτρων πρός ἀνάπτυξιν ἐπί ἐθνικῆς καί περιφερειακῆς κλίμακος τῆς οἰκονομίας, ὥστε δι’ αὐτῆς νά παρέχηται εὐχέρεια σταθερᾶς βελτιώσεως τῶν ὅρων διαβιώσεως τοῦ λαοῦ. Ἄρθρον 29
1. Οἱ γεωργικοί καί ἀστικοί συνεταιρισμοί τελοῦν ὑπό τήν προστασία τοῦ Κράτους, μεριμνῶντος ὑπέρ τῆς ἀναπτύξεως αὐτῶν.
2. Ἡ κατά νόμον σύστασις ἀναγκαστικοῦ συνεταιρισμοῦ δέν ἀντιβαίνει εἰς τό Σύνταγμα. ●●● Τό Σύνταγμα τοῦ 1968, πέραν ἀπό τά «Ἀτομικά Δικαιώματα», ὑπῆρξε τό πρῶτο Σύνταγμα πού περιέλαβε ξεχωριστό κεφάλαιο μέ τίτλο «Κοινωνικά καί Οἰκονομικά Δικαιώματα καί Καθήκοντα»!
Τό πλέγμα τῶν ἄρθρων 26-29 πού τό ἀπετέλεσαν ὑπῆρξε πρωτοφανές καί ἐπαναστατικό γιά τήν ἱστορία τῶν Συνταγμάτων τῆς Ἑλλάδος διότι γιά πρώτη φορά κατωχυρώθηκε συνταγματικά τό Κοινωνικό Κράτος στήν Ἑλλάδα καί ἐτέθη νέο ἰδεολογικό ὑπόβαθρο τῆς Πολιτείας:
* Τό ἄρθρο 26 καθιέρωσε ὡς καθῆκον τοῦ Κράτους τήν προστασία τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογενείας, τήν διαπαιδαγώγησι τῆς νεολαίας, τήν μέριμνα γιά τούς πολυτέκνους, τούς ἀναπήρους, τίς χῆρες καί τά ὀρφανά πολέμου.
* Τό ἄρθρο 27 θέσπισε ὡς καθῆκον τοῦ Κράτους τήν ἐξασφάλισι τῆς ἐργασίας, τήν ἐξύψωσι τῶν ἐργαζομένων, τήν μέριμνα για τήν ὑγεία, τήν κοινωνική ἀσφάλισι καί τήν στέγασι.
* Τό ἄρθρο 28 ἐπέβαλλε στό Κράτος τήν οἰκονομική ἀνάπτυξι ὄχι μόνο ἐπί ἐθνικῆς ἀλλά καί περιφερειακῆς κλίμακος. Καί ὄχι ὑπέρ τῶν ὀλίγων, ἀλλά γιά τήν βελτίωσι τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου ὅλου τοῦ λαοῦ. Πρός ὄφελος ὅλων τῶν λαϊκῶν στρωμάτων καί περιφερειῶν τῆς Ἐπικρατείας.
* Τό ἄρθρο 29 ἔθεσε ὑπό κρατική προστασία τούς συνεταιρισμούς καί νομιμοποίησε τούς ἀναγκαστικούς. ●●● Τό ἀνωτέρω κεφάλαιο τοῦ Συντάγματος τοῦ 1968 εἰσήγαγε γιά πρώτη φορά στήν Ἑλλάδα τήν Κοινωνική καί Οἰκονομική Δημοκρατία!
Σαφέστατα τό διεκήρυξε ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος κατά τήν συζήτησι γιά τήν εἰσαγωγή του στό Ὑπουργικό Συμβούλιο: «Ἡ σύγχρονος Πολιτεία δέν εἶναι μόνον Δημοκρατία ὅσον ἀφορᾶ τήν μορφήν τοῦ πολιτεύματος, τήν συγκρότησιν τῆς διοικήσεως, τήν λειτουργίαν τῶν ἐξουσιῶν καί τήν ἀναγνώρισιν τῆς βασικῆς πηγῆς τῶν ἐξουσιῶν τούτων.
Εἶναι καί Κοινωνική καί Οἰκονομική Δημοκρατία, ἡ ὁποία ὁπωσδήποτε εἶναι ἀναγκαῖον νά προσδιορίζεται εἰς τόν Καταστατικόν Χάρτην, προκειμένου νά ἀπεικονίζεται σαφῶς ἡ συγκρότησις ἑνός δυναμικοῦ πολιτεύματος, προσηρμοσμένου εἰς τάς ἀνάγκας τῆς ταχυρρύθμου ἐπιστημονικῆς, κοινωνικῆς καί πολιτιστικῆς ἐξελίξεως καί νά δύναται νά προσαρμόζεται καί νά ἱκανοποιῆ κατά τό δυνατόν πληρέστερον τάς ἀνάγκας τῆς συγχρόνου κοινωνίας».
(«Πρακτικά Συζητήσεων ἐπί τοῦ Συντ/τος 1968» σελ. 8) Ἀλλά καί κατά τήν Συνέντευξι Τύπου πού ἔδωσε στίς 15-3-1968 γιά τό περιεχόμενο τοῦ Συντάγματος, εἶπε: «Κατεβάλαμεν προσπάθειαν, μέ ὁδηγόν τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἀτόμου καί τήν ἀνάγκην κοινωνικοποιήσεως τῆς ἐλευθερίας του… νά ἀποδώσωμεν ἐν Σύνταγμα –πλαίσιον, τό ὁποῖον θά παράσχη εἰς τόν Ἑλληνικόν λαόν τήν δυνατότητα νά ζήση τήν νέαν Δημοκρατίαν, τήν Δημοκρατίαν τήν ἐλευθέραν ὡς Πολιτικήν, ὡς Οἰκονομικήν, ὡς Κοινωνικήν Δημοκρατίαν». Ἀναλύοντας αὐτήν τήν νέα Πολιτειακή Ἰδεολογία, ὁ τότε Ὑπουργός Κοινωνικῶν Ὑπηρεσιῶν Λουκᾶς Πάτρας, ἔλεγε στίς 26 Ἰουλίου 1968: «Τό Σύνταγμα τοῦ 1864/1911/1952, ἔχει μίαν ἰδεολογίαν:
Εἶναι ἡ ἰδεολογία τῆς νομικῆς ἰσότητος τῶν πολιτῶν καί τῶν νομικῶς κατωχυρωμένων ἀτομικῶν δικαιωμάτων.
Ἡ ἰδεολογία αὐτή ἀνταποκρίνεται εἰς τήν οἰκονομικήν καί κοινωνικήν κατάστασιν καί εἰς τάς πολιτικάς ἀντιλήψεις τοῦ 19ου αἰῶνος. Ὁ 19ος αἰών ἤθελε νά εἶναι οἱ πολῖται ἴσοι ἐνώπιον τοῦ νόμου, νά ἔχουν ἀτομικά δικαιώματα καί ἀτομικάς ἐλευθερίας, νά ἔχουν δικαίωμα ψήφου, ἀλλά δέν ἐνδιεφέρετο διόλου νά ἐξασφαλίση εἰς τούς πολίτας ἀντικειμενικάς προϋποθέσεις πραγματοποιήσεως τῆς ἰσότητος, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς δημοκρατίας.
Ἡ ἀδιαφορία αὐτή τοῦ Κράτους διά τήν ἐξασφάλισιν τῶν ἀντικειμενικῶν τούτων προϋποθέσεων εἶχεν ὡς συνέπειαν νά ὑπάρχη δημοκρατία μόνον διά τούς ὀλίγους καί χάριν αὐτῶν, ἐνῶ αἱ μεγάλαι μάζαι τοῦ λαοῦ περιήρχοντο εἰς μεγάλην ἐξαθλίωσιν:
Μέ οἰκονομικήν καί κοινωνικήν ἐξαθλίωσιν τῶν μεγάλων μαζῶν, μέ ἔλλειψιν παιδείας, μέ ἔλλειψιν προστασίας τῆς ὑγείας καί κοινωνικῆς ἀσφαλείας, ἡ νομική ἰσότης καί ἡ κατοχύρωσις τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν καί τό δικαίωμα ψήφου, καταντᾶ εἰρωνία διά τό μέγα πλῆθος τῶν μελῶν τῆς κοινωνίας.
Κατοχυρώνει τό νέον Σύνταγμα ὅλα τά ἀτομικά δικαιώματα καί τάς ἀτομικάς ἐλευθερίας (ἄρθρα 1-25) τά ὁποῖα κατωχύρωνεν εἰς τό κεφάλαιον «περί δημοσίου δικαίου τῶν Ἑλλήνων» καί τό παλαιόν Σύνταγμα.
Ἀλλά τό νέον Σύνταγμα ἐπιδιώκει νά ἐξασφαλίση δι’ ὅλους τούς πολίτας τάς ἀντικειμενικάς προϋποθέσεις πραγματοποιήσεως τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν καί τῆς ἐλευθέρας ἀσκήσεως τοῦ δικαιώματος ψήφου.
Κατά τοῦτο, τό νέον Σύνταγμα διαποτίζεται ἀπό Ἰδεολογίαν διάφορον ἐν σχέσει πρός τό παλαιόν Σύνταγμα:
Ἔναντι τῆς ἀτομοκεντρικῆς καί ἀστικοφιλελευθέρας Ἰδεολογίας τοῦ παλαιοῦ Συντάγματος, τό νέον Σύνταγμα καθιερώνει τήν Κοινωνικήν καί Οἰκονομικήν Δημοκρατίαν!
Τό νέον Σύνταγμα εἶναι προωδευμένον ἐν σχέσει πρός τό παλαιόν διότι πέραν τῆς Πολιτικῆς Δημοκρατίας, τήν ὁποίαν καθιέρωνε τό παλαιόν, τό νέον Σύνταγμα καθιερώνει καί τήν Κοινωνικήν καί Οἰκονομικήν Δημοκρατίαν.
Κατά τοῦτο, τό νέον Σύνταγμα εἶναι Ἐπαναστατικόν καί σύγχρονον!.
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου