ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ : ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΣΗΜΗΡΙΝΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ ΚΛΑΣΣΙΚΟ ΦΙΛΟΛΟΓΟ, ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΣΤΗ

Ο Ιωάννης Συκουτρής, Έλληνας εθνικοσοσιαλιστής ^[1], κλασικός φιλόλογος ^[2], βυζαντινολόγος και νεοελληνιστής, ο σημαντικότερος ίσως μελετητής της αρχαιότητος που γέννησε ο Ελληνικός εικοστός αιώνας, γεννήθηκε την 1η Δεκεμβρίου 1901 στη συνοικία Γιοφύρι της Σμύρνης στη Μικρά Ασία και σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, αυτοκτόνησε στις 21 Σεπτεμβρίου 1937, ή δολοφονήθηκε εν ψυχρώ γιατί είχε εκδηλωθεί φιλικά προς τον Εθνικοσοσιαλισμό ^[3], στο δωμάτιο του, στο ξενοδοχείο «Κεντρικόν» της Κορίνθου. Η κηδεία του έγινε από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών, στις 24 Σεπτεμβρίου, παρουσία της συζύγου του, λίγων καθηγητών του Πανεπιστημίου και μαθητών του.

Το καλοκαίρι του 1925 παντρεύτηκε την Χαρά Πετυχάκη, κόρη του Μίνωα Πετυχάκη οικονομικού υποστηρικτή και υπουργού κυβερνήσεων του Ελευθερίου Βενιζέλου, που ήταν διευθύντρια της Παιδαγωγικής Ακαδημίας του Αρσακείου, με την οποία δεν απέκτησαν απογόνους. 

Βιογραφία

Οι γονείς του Ιωάννη ήταν κτηνοτρόφοι, που είχαν έλθει στη Μικρά Ασία από την Καρδαμύλη της Χίου και απώτερη καταγωγή από τη Μάνη. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Συκουτρής, ο οποίος διατηρούσε μικρό βουστάσιο και πουλούσε το γάλα του στις περιοχές γύρω από τη Σμύρνη. Ο πατέρας του πέθανε το 1917 από τις κακουχίες, υπηρετώντας στον Τούρκικο στρατό. Το 1909 ο Ιωάννης ήταν μαθητής του δημοτικού σχολείου του Αγίου Κωνσταντίνου στη Σμύρνη, όπου παρέμεινε έως την αποφοίτησή του, ενώ στα δεκαπέντε του μιλάει και γράφει σε Αττική διάλεκτο. Μαθαίνει Λατινικά, Γερμανικά και Γαλλικά, στρέφεται προς τον ρήτορα Αντιφώντα, δάσκαλο του Θουκυδίδη και πρώτο λογογράφο. Ο χαρακτηρισμός «πρώιμη ιδιοφυία» δεν είναι υπερβολή. Έχοντας την υποστήριξη του Χρυσόστομου, Μητροπολίτη Σμύρνης, γράφηκε στην Ευαγγελική Σχολή και από τα δεκαέξι του ήταν συνεργάτης του περιοδικού «Αμαλθεία» του Σ. Σολωμονίδη, γράφοντας με το ψευδώνυμο «Αντιφών ο Σμυρναίος», και τον Ιούνιο του 1918, αποφοίτησε με βαθμό «άριστα». Στις δραστηριότητές του, περιλαμβανόταν η ίδρυση του φιλολογικού συλλόγου «Επιστημονική Σμυρναίων Σύμβασις». Την αρχαΐζουσα γλώσσα διανθίζει με παραθέματα του Θουκυδίδη και του Ευριπίδη, με στίχους του Σολωμού, του Κάλβου, του Σικελιανού. Μιλάει και γοητεύει το κοινό του. Για περίπου ένα χρόνο, δίδαξε ως δάσκαλος στο Μουραντιέ Μαγνησίας, [το τουρκόφωνο χωριό Γκιαούρκιοϊ], όπου καταγράφεται η πρώτη εθνική του δράση, καθώς δημιούργησε και οργάνωσε τον «Εθνικόν Όμιλον», σύλλογο νέων που τα μέλη του ορκίστηκαν να μιλούν μόνο Ελληνικά.

Στην Αθήνα

Το Σεπτέμβριο του 1919, ο Συκουτρής πήγε στην Αθήνα και γράφηκε αναδρομικά στο 2ο έτος στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από την οποία αποφοίτησε το 1922, με βαθμό «Άριστα», ενώ το διδακτορικό του είχε θέμα με βυζαντινό περιεχόμενο και τίτλο «Μιχαήλ Ψελλού, Βίος και Πολιτεία του οσίου Αυξεντίου κατά πρώτον εκδιδόμενος». Διορίστηκε βοηθός του Φιλοσοφικού Σπουδαστηρίου, της βιβλιοθήκης της Φιλοσοφικής Σχολής, και το 1925 αναγορεύθηκε αριστούχος διδάκτωρ, ενώ αντιμετώπιζε τα έξοδα των σπουδών του από τα χρηματικά βραβεία του Σεβαστοπούλειου Διαγωνισμού, όπου συμμετείχε 2 φορές. Στη φιλοσοφική συγκέντρωσε μια ομάδα από Σμυρνιούς, που είχαν δημιουργήσει την ονομαζόμενη «κλίκα των Σμυρνιών», στην οποία συμμετείχε και ο Ιωάννης Θ. Κακριδής, μετέπειτα σύζυγος της Όλγας Κομνηνού και πατέρας του Φάνη Ι. Κακριδή, αλλά και συμφοιτητές του όλων των Σχολών, και τους έπεισε να πάρουν καθένας τους ένα αρχαιοελληνικό όνομα, «Πύθων» ήταν ο Κωνσταντίνος Θ. Δημαράς, «Ευφορίων» ο Β. Τατάκης, «Ιοφών» ο Α. Καλογεράς, «Μάγνης» ο Ι. Τσικνόπουλος, γνωστή ως η «Αθάνατη παρέα», με σκοπό τη διοργάνωση επισκέψεων και ξεναγήσεων σε αρχαιολογικούς τόπους.

Στην Κύπρο

Ο θάνατος του πατέρα του το 1917 και η Μικρασιατική καταστροφή οδήγησαν τον Συκουτρή στην ανάγκη να συντηρήσει την οικογένεια του και στα μέσα του Οκτωβρίου του 1922 έφτασε στην Κύπρο, όπου είχε διορισθεί ως καθηγητής, μετά από συμφωνία του με τον Γεώργιο Mατσάκη ^[4]. Παρέμεινε έως το 1924, διδάσκοντας στο «Παγκύπριο Ιεροδιδασκαλείο» στη Λάρνακα, όπου έχοντας την εκτίμηση και τη φιλία του με το Nικόδημο, κατά κόσμο Mυλωνά, Μητροπολίτη Κιτίου, διοργανώνει διαλέξεις, συμμετέχει ενεργά στην ίδρυση του «Συνδέσμου Λειτουργών Μέσης Εκπαιδεύσεως», εκδίδει την «Επιστημονική Επετηρίδα» των καθηγητών και τον Iανουάριο του 1923 εξέδωσε σε περισσότερα από 500 αντίτυπα το περιοδικό «Κυπριακά Χρονικά» ^[5], στο οποίο δημοσίευε 56 λαογραφικές, αρχαιολογικές, παλαιογραφικές και ιστορικές μελέτες για την Κύπρο.

Μελέτησε και περιέγραψε τα λείψανα της εκκλησίας της «Παναγίας Φανερωμένης», στο χωριό Περιστερώνα, μια φραγκοβυζαντινή εκκλησία με τρούλο, όπου διαπίστωσε θεμέλια άλλου κτίσματος, ψηφίδες διάφορων χρωμάτων και βαθύ σκάψιμο και διακόσμηση στο γείσωμα της βόρειας θύρας. Παράλληλα πρόλαβε και ίδρυσε δύο συλλόγους, τον «Σύλλογο των Νέων» και τον «Φιλολογικό Όμιλο Λάρνακος». Θέλει η παρουσία του να είναι σύντομη και γράφει «σκέπτομαι, ή μάλλον ελπίζω να μη μείνω και άλλον χρόνον, αλλ' ακριβώς δι' αυτό θέλω ν' αφήσω καλήν ανάμνησιν (...) Πρέπει να δώσω από τα Κυπριακά Χρονικά κατεύθυνσιν εις τους εδώ λογίους, να εξακολουθήσουν ό,τι προσεπάθησα να αρχίσω (...)... Η εργασία μου εδώ και η προσπάθειά μου είναι μάλλον να δημιουργήσω επιστημονικήν ζωήν παρά να εργασθώ επιστημονικώς, (….)». Παράλληλα ασχολήθηκε με την πολιτική και εντάχθηκε στις τάξεις των οπαδών του Ελευθερίου Βενιζέλου, ενώ φροντίζει να ενημερωθεί για το σοσιαλιστικό κίνημα, και ζητά να του στείλουν από την Αθήνα, φιλολογικά αλλά και πολιτικά βιβλία, όπως το «Κεφάλαιο» του Καρλ Μαρξ, το «Σοσιαλισμό» του Richard, το «Η Γυνή Κι Ο Κοινωνισμός» του Βebel και άλλα.

Στη Γερμανία

Το 1924 ο Συκουτρής επιστρέφει στην Αθήνα και διορίζεται βοηθός στο «Φιλοσοφικό Σπουδαστήριο», ενώ το 1925 αναγορεύεται διδάκτορας και με πανεπιστημιακή υποτροφία ταξιδεύει για σπουδές στην αρχαία Ελληνική φιλολογία, στη Λειψία επί δύο εξάμηνα κοντά στους Bethe, Korte, Heinze, και στο Βερολίνο επί έξι εξάμηνα, κοντά στους διάσημους Γερμανούς φιλολόγους του 20ου αιώνα, τον Ulrich von Wilamowitz-Μoellendorff και τον και τον Werner Jaeger, αλλά και τους Paul Mass, Norden και Deubner. O Wilamowitz τον είχε εντάξει στον φιλολογικό σύλλογο «Graeca Wilamowitziana», τον οποίον αποτελούσαν φιλόλογοι οι οποίοι στις συναντήσεις του ερμήνευαν κλασικούς Έλληνες συγγραφείς και ο Jaeger μεταξύ των μαθητών του «Eunomia». Στη Γερμανία ήλθε σε επαφή με τον Weber και αποκήρυξε τον κομμουνισμό. Οι μελέτες του στη Γερμανική γλώσσα, για το Δημοσθένη, το Σπεύσιππο, τους Σωκρατικούς και την Ελληνική Ιστορία, δημιουργούν αίσθηση, οι έπαινοι συσσωρεύονται και επιστημονικά περιοδικά δημοσιεύουν τα άρθρα και τις κριτικές του, ενώ ο εκδοτικός οίκος Τeubner, τον επιλέγει ως κατάλληλο να συνεχίσει την έκδοση των έργων του Δημοσθένη, που είχε διακοπεί με το θάνατο του Fuhr. Παράλληλα έγινε μέλος διαφόρων επιστημονικών σωματείων στην Γερμανία και πήρε μέρος το 1928 και το 1929 στο Διεθνές φιλολογικό και αρχαιολογικό συνέδριο στο Βερολίνο, ενώ απέρριψε την πρόταση που είχε από το πανεπιστήμιο της Πράγας, να αναλάβει την έδρα Κλασικής Φιλολογίας. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γαλλία, μελέτησε ελληνικά χειρόγραφα και δημοσίευσε εργασίες στα περιοδικά «Hermes», «Zeit», «Byzantinische» και «Αθηνά», ενώ αναγορεύθηκε διδάκτορας με εργασία του που είχε θέμα τον «Επιτάφιο» του Δημοσθένη, ο οποίος εθεωρείτο νόθο έργο και απέδειξε ότι ήταν γνήσιο.

Επιστροφή στην Ελλάδα

Ο Ιωάννης επέστρεψε στην Αθήνα το 1929 και διορίστηκε καθηγητής στο Αρσάκειο και επιμελητής βιβλιονόμος της Βιβλιοθήκης της Ακαδημίας. Το 1930 ανακηρύχθηκε ομόφωνα υφηγητής της αρχαίας φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή, ενώ εκλέχθηκε γραμματέας του Διεθνούς Βυζαντινολογικού συνεδρίου, το οποίο διοργανώθηκε στην Αθήνα. Ως υφηγητής θα παραδώσει το 1932 το εναρκτήριο μάθημά του με θέμα «Φιλολογία και ζωή» και στη συνέχεια στα μαθήματά του, οι αίθουσες πλημμύριζαν από φοιτητές. Σύμφωνα με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, «...Ο Συκουτρής αγάπησε αληθινά και με μια βαθιά ιστορική ευθύνη τη γενιά που τάχθηκε να διαπαιδαγωγήσει, δηλαδή τους νέους της εποχής του, αλλά και τη νεότητα ως μορφή ζωής πέρ’ από κάθε παροδικό σταθμό του χρόνου, αγάπησε βαθιά το έργο του, αγάπησε τη μοίρα της γης του και την πορεία του έθνους του». Την ίδια χρονιά στο περιοδικό «Ελληνικά», παρουσίασε την έκδοση του βιβλίου «Η Κύπρος κατά τον αιώνα της παλιγγενεσίας», του Φ. Ζανέτου, και γράφει ότι «…μετέχει με του αλυτρώτου τον πόνον των εορτών της Εκατονταετηρίδος και η νήσος εκείνη, την οποία εγωιστική, αφρόντιστος και άστοργος διοίκησις και η λεβαντινική ασυνειδησία των τοπικών της οργάνωσης κρατεί όχι μόνον εις δουλείαν πολιτικήν, αλλά και εις κατάστασιν οικονομικής και πνευματικής στασιμότητας».

Παράλληλα με τη διδασκαλία, ίδρυσε τον «Φιλολογικό κύκλο» που λειτούργησε σε στενό κύκλο φοιτητών, και ασχολούνταν με την νεοελληνική και ξένη λογοτεχνία, καθώς και το «Επιστημονικό Φροντιστήριο» για την κλασσική φιλολογία. Δίδαξε στην –τότε- «Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών», στην Σχολή Κοινωνικής Προνοίας και το 1936 στο «Ασκραίον», σχολή λογοτεχνικής μορφώσεως με πρόεδρο τον Κωστή Παλαμά κι αντιπροέδρους τον Γρηγόριο Ξενόπουλο και Νικόλαο Λούβαρι. Το 1933 το Πανεπιστήμιο της Πράγας του πρότεινε την έδρα της Κλασικής Φιλολογίας αλλά αυτός θέτει υποψηφιότητα για την έδρα Γραμματολογίας στην Φιλοσοφική Σχολή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, η οποία είχε εκκενωθεί με τον θάνατο του Σίμου Μενάρδου, του κυπριακής καταγωγής κλασικού φιλολόγου και συγγραφέα, που ήταν επίσης καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Συμπόσιο Πλάτωνα

Ο Συκουτρής σκανδάλισε την Ελληνική κοινωνία όταν το 1934, στα προλεγόμενα του έργου «Συμπόσιο Πλάτωνος», αφιερωμένα στην σύζυγο του Χαρά, αναφέρθηκε στον παιδικό και ομοφυλοφιλικό έρωτα στην αρχαία Ελλάδα. Έγραφε «Το θέμα είναι βέβαια πολύ λεπτό. Αναφέρεται σε κάτι απολύτως ξένο προς τις συνήθειες και τις ηθικές αντιλήψεις της σημερινής κοινωνίας. Αλλά αυτό δεν μας απαλλάσσει από την υποχρέωση να το αντικρίσουμε με ψυχραιμία και αγνότητα, την καθιστά ακόμα μεγαλύτερη.» Παρά τα θετικά σχόλια του Γεωργίου Παπανδρέου, του Αχιλλέα Τζαρτζάνου, του Αχιλλέα Κύρου της «Εστίας» και του Γρηγορίου Ξενόπουλου, πολεμήθηκε, με πρωταγωνιστές τους συνεργάτες του περιοδικού «Επιστημονική Ηχώ», αλλά και από ανθρώπους της αρχιεπισκοπής, οι οποίοι τον επέκριναν για την επιλογή του να μην αναφέρεται στο πρωτότυπο, αλλά στις αγγλικές μεταφράσεις των έργων του Πλάτωνα.

Το 1936, μετά την παραίτηση του Παναγή Λορεντζάτου, υπέβαλε εκ νέου υποψηφιότητα για την έδρα της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και το καλοκαίρι του 1937, ταξίδεψε στη Γερμανία, συνοδεύοντας ομάδα φοιτητών του. Tο Μάιο του 1937, η Ιερά Σύνοδος τον καταδίκασε σε τεύχος της «Φωνή της Εκκλησίας» και παράλληλα κάλεσε τον Γρηγόριο Παπαμιχαήλ, καθηγητή της Απολογητικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, που είχε δημοσιεύσει ευμενή κριτική για τον Συκουτρή, στο «Δελτίον της Εκκλησίας», της Ελλάδος να την ανακαλέσει. Στα τέλη Μαΐου 1937, ο Συκουτρής κυκλοφόρησε το τομίδιο «Η εκστρατεία κατά του Συμποσίου: Τα κείμενα και οι κουλουροπώλαι» ^[6] στο οποίο απέδιδε τη δυσφημιστική εκστρατεία εναντίον του στην παραίτηση του καθηγητή Λορεντζάτου και στην διεκδίκηση της έδρας από τον ίδιο. Σύμφωνα με τον Δημήτριο Μιχαλόπουλο, «…είχε εκδηλώσει σαφή κλίση προς την αριστερά του ευρύτερου ιδεολογικού φάσματος….με την προστατευμένη από …{…}… Ελληνορθόδοξους μητροπολίτες στροφή του προς την αθεΐα και την ιδεολογική θεμελίωση της ομοφυλοφιλίας…», όμως τελικώς οι ίδιοι «… τον κατηγόρησαν για ό,τι αρχικώς τον είχαν όχι απλώς παραδεχτεί αλλά κυριολεκτικώς εξυμνήσει: τη μέσω της –πραγματικά καλής- έκδοσης του Συμποσίου του Πλάτωνα θεωρητική θεμελίωση της μη θηλυπρεπούς ομοφυλοφιλίας...».

Το έργο του

Ο Συκουτρής χαρακτηρίστηκε από κάποιους, αντάξιος του Αδαμάντιου Κοραή ^[7] και μέσα από τη ζωή και το έργο του πρόβαλε την πατριδολατρεία, στον ελληνισμό, την πίστη του στην αριστοκρατία του πνεύματος ^[8], στην προσωπική τιμή και στον ηρωισμό, την αγωνιστικότητα και την πειθαρχημένη ελευθερία απέναντι στις υλιστικές θεωρίες, τον παθητικό τρόπο ζωής και την ανευθυνότητα. Υπερασπίστηκε τη διγλωσσία και δεν τάχθηκε ποτέ, υπέρ της δημοτικής ή της καθαρεύουσας ^[9], ενώ το ενδιαφέρον του για τη νεοελληνική λογοτεχνία εντοπίζεται κυρίως στις προσπάθειές του για τη συστηματική έκδοση του Διονύσιου Σολωμού και τις διαλέξεις και τα σχόλιά του στο «Δωδεκάλογο του Γύφτου» του Κωστή Παλαμά, καθώς και κριτικές σε έργα νεοελλήνων λογοτεχνών.

Δημοσίευσε στα περιοδικά: «Hermes», στο οποίο δημοσίευσε το 1927 την εργασία «Ο Ευαγόρας του Ισοκράτη» και το 1928 το «Περί της γνησιότητος του Επιταφίου του Δημοσθένους», με συνέπεια ο εκδοτικός οίκος της Λειψίας Teubner, να του αναθέσει την έκδοση των έργων του Δημοσθένους, «Philologus», «Byzantinische Zeitschrift», «Deutsche Literaturzeitung», «Berliner Philologische Wochenschrift». Η διδασκαλία του σκόπευε συνειδητά στη σύνδεση της Φιλολογίας με την κοινωνία, όπως φανέρωσε με το εναρκτήριο μάθημά του στο Πανεπιστήμιο που είχε τίτλο «Φιλολογία και ζωή», καθώς και με την ίδρυση του συλλόγου «Φιλολογικός κύκλος» το 1932, στον οποίο ανέλυσε, ανάμεσα σε άλλα, τα έργα «Ζαρατούστρα» του Νίτσε, «Φάουστ» του Γκαίτε και «Δωδεκάλογος του Γύφτου» του Κωστή Παλαμά. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την έρευνα και τη μελέτη των κλασικών, βυζαντινών και νεοελληνικών έργων, στην οποία η αυθεντία ήταν αναγνωρισμένη από Έλληνες και ξένους επιστήμονες και απέδειξε ότι το έργο του ρήτορα Δημοσθένη, «Επιτάφιος εις τους εν Χαιρωνεία πεσόντας», τον οποίο όλοι οι φιλόλογοι θεωρούσαν νόθο, ήταν γνήσιος λόγος του. Θεωρείται ένας από τους ικανότερους κριτικούς και ερμηνευτές αρχαίων φιλολογικών κειμένων και το μεγαλύτερο μέρος του έργου είναι διεσπαρμένο σε ελληνικά και ξένα περιοδικά.

Εξέδωσε το 1924, το περιοδικό

• «Κυπριακά Χρονικά».

Μετέφρασε στα Ελληνικά τη μελέτη του Max Weber

• «Η επιστήμη ως επάγγελμα».

Αυτοτελώς εκδόθηκαν τα έργα

• «Εμείς οι αρχαίοι», [το 1928, Th. Zielinski, μετάφραση, εκδόσεις «Δημητράκος», το οποίο συμπλήρωσε με επιλεγόμενα],
• «Φιλοσοφία και ζωή», [το 1931, εναρκτήρια ομιλία],
• «Η διδασκαλία της νεοελληνικής λογοτεχνίας», [το 1932],
• «Αρχαίος και νεότερος λυρισμός», [το 1932],
• «Πλατωνικός Ευαγγελισμός», [το 1932],
• «Συμπόσιον Πλάτωνος» [Α΄τόμος, το 1934, μετάφραση και ερμηνεία, Έκδοση Ακαδημία Αθηνών, Ελληνική Βιβλιοθήκη],
• «Αριστοτέλους περί Ποιητικής», [μετάφραση του Σίμου Μενάρδου, εισαγωγή, κείμενο και ερμηνεία Συκουτρή, Έκδοση Ακαδημία Αθηνών, Ελληνική Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1937, μετά τον θάνατό του],
• «Μελέται και άρθρα», [το 1982, Ίδρυμα σχολής Μωραϊτη].

Το 1954 συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο πολλές σκόρπιες, σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, εργασίες του. Η κεντρική βιβλιοθήκη της Ακαδημίας Αθηνών, την οποία εγκαινίασε το 1934 με τον πρόλογο του έργου του «Συμπόσιο» του Πλάτωνα, που έχει αποστολή την πρόσκτηση, φύλαξη, συντήρηση και διαχείριση των βιβλίων, περιοδικών εκδόσεων, δημοσιευμάτων εν γένει, χειρογράφων, χαρτών, σχεδίων, προσωπογραφιών και συλλογών που ανήκουν στην Ακαδημία, φέρει το όνομά του ^[10]. Στα εκατόχρονα από τη γέννησή του τον Απρίλιο του 2001, έγινε παρουσίαση του βίου αλλά και του έργου του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με ομιλίες από τη φιλόλογο και μαθήτρια του, την Αγλαΐα Φακάλου-Μακάρωφ και από τον καθηγητή της Φιλοσοφικής, Γεώργιο Α. Χριστοδούλου.

Το 2008 κυκλοφόρησε από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης, το βιβλίο «Γράμματα του Ιωάννη Συκουτρή από την Κύπρο 1922-1924», με την επιμέλεια του πανεπιστημιακού καθηγητή Φάνη Ιωάννη Κακριδή, γιου της Όλγας Κακριδή. Το έργο περιλαμβάνει δεκαπέντε ανέκδοτες επιστολές του από τα χρόνια που έζησε στην Κύπρο. Στις επιστολές ο Συκουτρής υπογράφει ως «Αντιφών», ψευδώνυμο που είχε επιλέξει όταν ακόμη ήταν μαθητής στη Σμύρνη, και όπως αναφέρει σ’ αυτές «..Δεν ευρίσκω κανέναν που να ημπορή να με καταλάβη, και υποφέρω..» ή «..Δεν παύω να είμαι εις τον ψυχικόν μου κόσμον ξένος και μόνος».

Ο θάνατος του

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1937 ο Συκουτρής ταξίδεψε στην Κόρινθο, όπου εγκαταστάθηκε στο ξενοδοχείο «Κεντρικόν» και συναντήθηκε επανειλημμένα με τον φίλο του φιλόλογο Ιωάννη Γιαμπουράνη. Την Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου αποφάσισε να ανέβει στον Ακροκόρινθο για να απολαύσει την ελληνική φύση. Ζήτησε από κάποιο ημιονηγό να τον βοηθήσει να ανέβει και στην άρνησή του απάντησε: -«Θα κάνω μόνος μου και αυτό τον τελευταίο δρόμο». Στον Ακροκόρινθο ο Συκουτρής έγραψε ένα δυσανάγνωστο και βιαστικό σημείωμα προς τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Άγγελο Καλαμαρά στο οποίο κληροδοτούσε τα βιβλία του στην Ακαδημία, άφηνε ένα χρηματικό πόσο στη γυναίκα του Χαρά και ζητούσε να δημοσιευτεί το τμήμα της εισαγωγής στην «Ποιητική» του Αριστοτέλη που είχε ολοκληρώσει χωρίς κανείς να προσπαθήσει να το συμπληρώσει. Το βράδυ της ίδιας ημέρας, 21 σεπτεμβρίου1937, ο Συκουτρής επέστρεψε στο ξενοδοχείο κατάκοπος και την επόμενη ημέρα βρέθηκε στο δωμάτιο του νεκρός από συγκοπή της καρδιάς, αιτία στην οποία απέδωσαν τον θάνατο του οι εφημερίδες της εποχής, όμως λίγους μήνες μετά έγινε γνωστό ότι ο Συκουτρής αυτοκτόνησε με ισχυρή δόση υπνωτικού, καθώς δίπλα στη σορό του βρέθηκαν το φαρμακευτικό μπουκαλάκι που περιείχε το Βερονάλ αλλά και ένα βιβλίο, ο Πλάτωνος «Φαίδων» ή «Περί ψυχής»

Μνήμη Ιωάννη Συκουτρή

Ο Συκουτρής ήταν, αρχικά, φιλικός με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου και τον Ιωάννη Μεταξά, όμως σταδιακά αποστασιοποιήθηκε και σύμφωνα με τη μαρτυρία του Πολυδεύκη Καλδή, προσωπικού του φίλου και δικηγόρου Αθηνών, φέρεται να έχει πει τη φράση «...και αυτοί είναι σαν τους άλλους...», συγκλονισμένος από την εκστρατεία εναντίον του. Πολιτικά ήταν υπέρ ενός καθεστώτος πνευματικής αριστοκρατίας, οπαδός του Πλατωνικού ιδεαλισμού, ρομαντικός εθνικιστής, όπως οι Περικλής Γιαννόπουλος, Ίωνας Δραγούμης. Μέσα από τη διδασκαλία του πρόβαλε την πατριδολατρεία, την αγωνιστικότητα και τη πειθαρχημένη ελευθερία έναντι στις υλιστικές θεωρίες, τον παθητικό τρόπο ζωής και την ανευθυνότητα. Υπήρξε πάντα ελιτιστής και πολέμιος του λαού και της γλώσσας του, θεωρώντας τον ανίκανο να συλλάβει υψηλά νοήματα. Μέσα από τη ζωή και το έργο του διαφαίνεται η πίστη του στην αριστοκρατία του πνεύματος, στον ελληνισμό, στη προσωπική τιμή και στον ηρωισμό. Υπήρξε πολέμιος και κατήγορος του φιλελευθερισμού ^[11]. Υποστήριζε το πνεύμα του Νίτσε και θαύμαζε την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, για την οποία εκφράστηκε αρνητικά σε γραπτά του και χαρακτήρισε αντιπνευματικό το καθεστώς του Τρίτου Ράιχ, το 1937 μετά το ταξίδι του εκεί. Σύμφωνα με την ίδια μαρτυρία, απογοητευμένος από την αδυναμία του να τεκνοποιήσει, είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει τη σύζυγό του και την πανεπιστημιακή του καριέρα, και επιθυμούσε με άλλο επώνυμο, να διδάξει σε κάποιο δημοτικό σχολείο, όπου πίστευε ότι θα βρει το νόημα της ζωής, όμως τελικά εγκατέλειψε το σχέδιο του, λόγω της αγάπης του για τη σύζυγο του.

Κατά τους κοντινούς του ανθρώπους οι αρνητικές εντυπώσεις που του προκάλεσε η επίσκεψη του στη Γερμανία και ένας συνδυασμός όλων των γεγονότων αυτής της περιόδου, τον οδήγησε στο να κλειστεί στον εαυτό του, «...υπερήφανος μέσα εις το άβατον τέμενος της μοναξιάς του..» έτσι χαρακτηρίζει ο ίδιος τον «ηρωικό» άνθρωπο και στην απόφαση να αυτοχειριασθεί. Επιστρέφει στην Ελλάδα από το ταξίδι του στη Γερμανία και στις 21 Σεπτεμβρίου ανεβαίνει για επίσκεψη στον Ακροκόρινθο, ενώ την επόμενη ημέρα βρέθηκε νεκρός στο ξενοδοχείο όπου διέμενε στην Κόρινθο. Έφυγε από τη ζωή με τρόπο ανάλογο αυτού που είχε περιγράψει στο έργο του «Ἡρωϊκὴ ἀντίληψι τῆς ζωῆς», «...Αλλ᾿ εκούσιος ή ακούσιος ο θάνατος τοῦ ήρωος, είναι πάντοτε μία έκρηξις ηφαιστείου. Να έτσι εξαφνικὰ σπα το δοχείον της ζωής του, συντρίβεται και συντρίβει όλα γύρω του, φλέγεται και φλέγει, φωτίζεται και φωτίζει -και τρομάζουν οι δειλοὶ και ταπεινοὶ και φθονεροί. Οργὴ Κυρίου...». Σύμφωνα με τον Δημήτριο Μιχαλόπουλο ^[12], ιστορικό ερευνητή και συγγραφέα ^[13], η εξουσία του Γ' Ράιχ είχε αποφασίσει και τον είχε επιλέξει ως τον άνθρωπο που θα αναλάμβανε ως πρωθυπουργός, τις τύχες της Ελλάδος και τη μετατροπή της σε Εθνικοσοσιαλιστικό κράτος.

Απογοητευμένος από τον κοινωνικό του περίγυρο και τις επιθέσεις που δέχτηκε, ο Συκουτρής κλείστηκε στον εαυτό του. Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος στο «Βερονάλ»:

«....Δεν πιστεύω ότι η αυτοκτονία του (σ.σ. του Συκουτρή) οφείλεται μόνο στις εξωτερικές καταστάσεις ή στα ψυχιατρικά δεδομένα ...{...}... Υπήρχε μέσα του μια βαθιά προσωπική ήττα. Κάποια στιγμή ο Συκουτρής δεν ήθελε να είναι πια ούτε φιλόλογος ούτε πανεπιστημιακός. Ονειρευόταν να παίξει ρόλο αρχηγού στην ελληνική κοινωνία, να γινόταν εθνικός ποιητής -κάτι σαν τον [Κωστής Παλαμάς|Παλαμά]]- ή μεγάλος μυθιστοριογράφος. Κι αυτό δεν μπόρεσε να το κάνει. Ηττήθηκε από τον ίδιο του τον εαυτό. Ή, όπως έχει πει ο Τσαρούχης, τον τιμώρησε η Ελλάδα, όπως όλους όσοι την πάρουν στα σοβαρά».

Προς τιμήν του Συκουτρή, η Βιβλιοθήκη της Ακαδημίας Αθηνών φέρει το όνομά του. 

Βιβλιογραφία

• [«Ιωάννης Συκουτρής. Η ζωή του, 1901-1937», Αθήνα, 2009, εκδόσεις «Κάκτος»
• [«Ιωάννου Συκουτρή, Φιλοσοφία της ζωής-Ηρωικός Τρόπος Ζωής», [εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», Αθήνα 1980]
• [«Τα παρασκήνια της εισβολής, Ιωάννης Συκουτρής (1901-1937)», Δημήτριος Μιχαλόπουλος, Αθήνα, 2012, εκδόσεις «Ελεύθερος Κόσμος»]
• [«Βερονάλ», Τάκης Θεοδωρόπουλος, τίτλος που αναφέρεται στο φάρμακο που έπαιρνε ο Συκουτρής για να τον βοηθήσει στον ύπνο του.]

Παραπομπές

[«Τα παρασκήνια της εισβολής, Ιωάννης Συκουτρής (1901-1937)», Δημήτριος Μιχαλόπουλος, Αθήνα, 2012, εκδόσεις «Ελεύθερος Κόσμος»]

[«...Εγεννήθη φιλόλογος», σύμφωνα με τον Σωκράτη Κουγέα, καθηγητή Πανεπιστημίου και Ακαδημαϊκό]

[Ιωάννης Συκουτρής Δημήτρης Μιχαλόπουλος, Theodotus.blogspot.gr]

[«Πανιερώτατε, O φέρων το παρόν I. Συκουτρής είναι ο διορισθείς καθηγητής του Iεροδιδασκαλείου. Kατά την γενομένην συμφωνίαν θα εργασθεί 28 ώρας εβδομαδιαίως εάν όμως κατ’ απαίτησιν του προγράμματος θελήσητε να αυξήσητε τας ώρας του μέχρι 31 τότε απέναντι των τριών τούτων ωρών θα λάβει επί πλέον λίρας 10. O κ. Συκουτρής επιθυμεί ει δυνατόν να μένει εσωτερικός. Eάν τούτο τύχει της εγκρίσεως Σας τότε ο ετήσιος μισθός του κ. Συκουτρή θα λογίζηται εις λ. 180, θα αφαιρήται δε μηνιαίως εκ της μισθοδοσίας του ποσόν τριών λιρών απέναντι της κατοικίας, τροφής, πλύσεως και φωτισμού, άνευ προσθέτου άλλης εργασίας, εκτός εάν θελήσητε να του αναθέσητε τοιαύτην της δικής του εγκρίσεως οπότε συνεπώς δεν θα πληρώνονται αι τρεις μηνιαίως λίραι. Aθήναι, 6 Oκτωβρίου 1922», ]

[«..Σκέπτομαι, ή μάλλον ελπίζω να μη μείνω κι άλλον χρόνον, αλλ’ ακριβώς δι’ αυτό θέλω ν’ αφήσω καλήν ανάμνησιν και προσέτι, το σπουδαιότερον, ακριβώς δι’ αυτό δεν θέλω να φειδωλευθώ τας δυνάμεις μου εις το να δώσω μίαν ώθησιν εις την Σχολήν και τον τόπο. Πρέπει να δώσω απ’ τα Κυπριακά Χρονικά κατεύθυνσιν στους εδώ λογίους, να εξακολουθήσουν ό,τι προσπάθησα ν’ αρχίσω. Η εργασία μου εδώ κι η προσπάθειά μου είναι μάλλον να δημιουργήσω επιστημονική ζωή παρά να εργασθώ επιστημονικά, και πιστεύω πως κάτι κατόρθωσα. Αν θα εξακολουθήσει, άλλος λόγος. Είναι μια αρχή κι είναι η πρώτη απόπειρα...».]

[Εκδόσεις «Ι. Δ. Κολλάρος», 1937]

[Για το θάνατό του ο Paul Maas έγραψε «...Χάνει τό ἑλληνικὸν ἔθνος τὸν ὀξυνούστατον κριτικὸν τοῦ ἑλληνικοῦ πεζοῦ λόγου ποὺ παρήγαγε μετὰ τὸν Κοραήν.»]

[«...Όλος ο ελληνικός πολιτισμός ακόμα και ο πολιτισμός της Αθηναϊκής δημοκρατίας, είναι δημιούργημα αριστοκρατικό...»]

[«…τώρα, αν είναι οπισθοδρομικότης το να είναι κανείς καθαρευουσιάνος ή όχι, άλλο ζήτημα, που δεν ημπορώ να σου αποδείξω. ‘Αλλωστε την καθαρεύουσαν δεν χρησιμοποιώ παρά μόνον εις την επιστήμην και δεν θέλω να έχω την ψευδή παράστασιν ότι είμαι νεωτεριστής, κόπτων τα -ν- και τα αρχικά φωνήεντα για να με καταλαβαίνει ο λαός...»] Απόσπασμα από επιστολή του στον «Εκπαιδευτικό Όμιλο»

[Βιβλιοθήκη «Ιωάννης Συκουτρής»]

[«...Έπειτα σας ρωτώ: Υπάρχει πράγματι τόση ελευθερία σκέψεως σήμερον εις τα λεγόμενα φιλελεύθερα καθεστώτα; Δεν ομιλώ περί της καταφώρου διαστροφής της Ιστορίας και της αλήθειας που γίνεται πολλάκις από τα επίσημα και ανεπίσημα έντυπα. Αλλά ο δημοσιογράφος που γράφει πύρινα άρθρα ενώ δεν τα πιστεύει, χάριν του ψωμιού του, διότι έτσι το θέλει η μισθοδοτούσα εφημερίς ή το κόμμα ή το κοινόν είν’ ελεύθερος; Είν’ ελεύθερος ο συγγραφεύς η ο θεατρικός που κάνει παραχωρήσεις εις τα κατώτερα γούστα;» «Ιδεαλισμός και Μαρξισμός στην Ελλάδα», Δημήτριος Τσάκωνας, εκδόσεις «Κάκτος»]

[Ιωάννης Συκουτρής Δημήτριος Μιχαλόπουλος, Thoedotus.blogspot.gr

[«Τα παρασκήνια της εισβολής, Ιωάννης Συκουτρής (1901-1937)», Εκδόσεις «Ελεύθερος Κόσμος», 2012, Αθήνα.]

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ 

 

 

 

ΤΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΤΗΣ ΠΕΑΝ ΣΤΙΣ 20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ

Του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

Βρισκόμαστε στις 20 Σεπτεμβρίου 1942 που η Αθήνα και η υπόλοιπη Ελλάδα στενάζουν κάτω από την ναζιστική μπότα.

Τον Οκτώβριο του 1941, ανάμεσα στις πρώτες αντιστασιακές οργανώσεις, που άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους, ήταν και η Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζόμενων Νέων (ΠΕΑΝ), η οποία «ιδρύθηκε από μέλη της οργανώσεως «Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών με αρχηγό τον Κώστα Περρίκο και πρόεδρο της Διοικητικής Επιτροπής του Θανάση Σκούρα». Αυτή, λοιπόν, η ολιγομελής οργάνωση έκανε τούτη την ηρωϊκή αντιστασιακή πράξη: «Στις 20 Σεπτεμβρίου 1942, στη γωνία των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, που στεγάζονταν τα κεντρικά Γραφεία της προδοτικής οργανώσεως ΕΣΠΟ, προέβη στην ανατίναξή της με δυναμίτη». Αποτέλεσμα: σκοτώθηκαν 29 μέλη της ΕΣΠΟ και 43 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες. Η ΕΣΠΟ διαλύθηκε. «Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί του Λονδίνου και της Μόσχας χαρακτήρισαν το εγχείρημα ως το μεγαλύτερο σαμποτάζ στην τότε κατεχόμενη Ευρώπη». Το γεγονός «αναπτέρωσε και το ηθικό των Ελλήνων», οι οποίοι είναι και ήρωες αλλά καιΕφιάλτες. Έτσι με προδοσία έγιναν συλλήψεις και οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό το Φεβρουάριο του 1943 οι «Κ. Περρίκος, Θ. Σκούρας, Γ. Κατεβάτης, Δ. Λόης, Δ. Παπαδόπουλος» και η Ιουλία Μπίμπα «που εκτελέστηκε στη Γερμανία δια πελέκεως». Ευτύχημα το ότι οι προτομές των ηρώων βρίσκονται σ’ αυτή τη διασταύρωση όπου ξαπλώνουν στις καρέκλες των εκεί καφενείων ανιστόρητοι Έλληνες, οι οποίοι αδιαφορούν τελείως για την παρουσία τους. Ούτε γνωρίζουν ούτε ενδιαφέρονται να μάθουν. Σκέτοι Αυστραλοπίθηκοι. Ένα δημοσιογραφικό ρεπορτάζ θα αποδείξει το θλιβερό γεγονός, αν και οι δημοσιογράφοι των Αθηνών δεν γνωρίζουν και συνεπώς δεν προβάλλουν τη θυσία τους. Όμως η ΠΕΑΝ οραματιζόταν και τη Νέα Ελλάδα μετά την απελευθέρωση με βασικό θεσμό την παιδεία, για την οποία είχε καταρτίσει και πρόγραμμα, στο οποίο διαβάζουμε: «7. Πιστεύομεν στην παιδεία ως τη βάση διαπλάσεως του χαρακτήρος της κοινωνίας». Ο χαρακτήρ της κοινωνίας είναι η αντανάκλαση του χαρακτήρος εκάστου των ατόμων που την απαρτίζουν, επομένως η διαμόρφωση του χαρακτήρος του ατόμου θα πρέπει ν’ αποτελεί ένα των κυριώτερων σκοπών της κοινωνίας. Η παιδεία αποτελεί το μόνον ασφαλές μέσον για την πρόοδο και κανονική εξέλιξη της κοινωνίας. Το άτομον ενεργεί αναλόγως των γνώσεών του. Η παιδεία θα εμφυσήση εις το άτομον τα ιδεώδη εκείνα που θα οδηγήσουν στη διάπλαση του χαρακτήρος του και εις την καλυτέρευσιν του συνόλου. Μέχρι σήμερον η Ελλάδα δεν εξεπλήρωσε τον προορισμό της. Ενώ η κυρία αποστολή της παιδείας είναι να μορφώνει ηθικώς και πνευματικώς, θεωρούσε την αποστολή της πληρούμενη διδάσκοντας μόνον. Η μόρφωση συνειδήσεων είναι δυνατή μόνον όταν συνδυάζει αρμονικά τα εθνικά, τα κοινωνικά, τα ανθρωπιστικά και πανανθρώπινα ιδεώδη. Ενώ η παιδεία επιβάλλεται να είναι προσιτή σ’ όλους μέχρι τώρα ήταν κτήμα των ολίγων. Πιστεύουμε στην παιδεία ως το θεμέλιον της κοινωνίας. Η παιδεία μόνον μπορεί να εξασφαλίση την ισότητα ευκαιρίας σ’ όλους παρέχοντάς τους τα ίδια, πνευματικά και ηθικά εφόδια. Πιστεύουμε ότι η παιδεία θα μπορέση να πραγματοποιήση την αποστολήν, της μόνον όταν απευθύνεται εις όλους ανεξαιρέτως και επεδιώκει την διάπλαση και μόρφωση χαρακτήρων ηθικών, πνευματικών και κοινωνικών». Αυτό το «πιστεύω» της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιζομένων Νέων (ΠΕΑΝ), κυκλοφόρησε ωςπατριωτικό της Μανιφέστο της Αντιστασιακής Οργάνωσης, Δίδαγμα ιστορικό μεν αλλά αποδιοπομπαίο δε: Το περί παιδείας, κείμενο της ΠΕΑΝ αποτελεί καθοδηγητική παιδευτική πυξίδα από την οποία η μεταπολεμική Ελλάδα απέχει παρασάγγας. Κανένας υπουργός δεν τόλμησε να βάλει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων, ενώ ο κόσμος της ενεργού παιδείας όλων των βαθμίδων αδιαφόρησε κινούμενος γύρω από τετριμμένα συνδικαλιστικά αιτήματα και κομματικούς άξονες. Κάποια εθνωφελή σκιρτήματα από ελάχιστους του πνεύματος και των γραμμάτων ή καταπολεμήθηκαν ή αντιμετώπισαν τη θανατηφόρο συνωμοσία της σιωπής. (τα περί ΠΕΑΝ και το έργο της βλ. την έκδοση του Συλλόγου «φίλοι της ΠΕΑΝ» με τίτλο: «Μυστικός τύπος της Κατοχής», εκδ. «Διογένης Αθήνα» - Πέτρος Κουλουφάκος – με χορηγία της ΑΤΕ, σελ. 11-15. Πρβλ. και το αφιέρωμα της «Καθημερινής» της 26 Σεπτεμβρίου 2010, με αρκετό φωτογραφικό υλικό (σελ. 35).)

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Η ΑΝΑΤΙΝΑΞΗ ΤΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΤΗΣ ΕΣΠΟ ΑΠΟ ΤΗΝ Π.Ε.Α.Ν.(ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΝΕΩΝ) - ΝΕΚΡΟΙ 29 ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ 48 ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΣΤΙΣ 20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1942

Μία από τις κορυφαίες αντιστασιακές πράξεις κατά των Γερμανών κατακτητών και των Ελλήνων συνεργατών τους ήταν η πολύνεκρη ανατίναξη του κτιρίου της ναζιστικής «Εθνικής Σοσιαλιστικής Πατριωτικής Οργάνωσης» (ΕΣΠΟ) στη γωνία των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος. Το εγχείρημα έφερε σε πέρας στις 20 Σεπτεμβρίου 1942 μια ομάδα αποφασισμένων ανδρών και γυναικών της αντιστασιακής οργάνωσης «Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων» (ΠΕΑΝ).

Την εποχή εκείνη η ΕΣΠΟ, με αρχηγό τον γιατρό Σπύρο Στεροδήμο, προκαλούσε τους υπόδουλους Έλληνες, επειδή προσπαθούσε να στρατολογήσει νέους για να συγκροτήσουν την «Ελληνική Λεγεώνα», που θα πολεμούσε στο πλευρό της Βέρμαχτ στο ανατολικό μέτωπο. Η ΠΕΑΝ ήταν μια μικρή αντιστασιακή οργάνωση με αρχηγό τον δημοκρατικό αξιωματικό της Αεροπορίας Κώστα Περρίκο, που είχε αποταχθεί από τη δικτατορία Μεταξά.

Πολλά από τα μέλη της οργάνωσης συμπαθούσαν πολιτικά τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και βρίσκονταν σε ανοιχτή γραμμή μαζί του. Ιδεολογικά κινούνταν μεταξύ φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας. Η ΠΕΑΝ προέτρεπε τους Έλληνες σε αντίσταση με κάθε μέσο, προκειμένου να ενισχυθεί η μεταπολεμική θέση της χώρας και οι εθνικές διεκδικήσεις και καλούσε σε ενότητα όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις. Ήταν δημοφιλής στη μορφωμένη νεολαία των αστικών κέντρων, αλλά οι σχέσεις της με το ΕΑΜ ήταν ψυχρές.

Το χτύπημα εναντίον της ΕΣΠΟ προετοιμάστηκε προσεκτικά και αποφασίστηκε να γίνει το πρωί της Κυριακής 20 Σεπτεμβρίου. Στην επιχείρηση πήραν μέρος τέσσερα άτομα: Ο Περρίκος, ο τεχνικός τηλεπικοινωνιών Αντώνης Μυτιληναίος, ο φοιτητής Νομικής Σπύρος Γαλάτης και η δασκάλα Ιουλία Μπίμπα. Η βόμβα συναρμολογήθηκε στο σπίτι της Μπίμπα και μεταφέρθηκε από την ίδια και τον Μυτιληναίο με μεγάλη προσοχή έξω από τα γραφεία της ΕΣΠΟ.

Ο Μυτιληναίος και ο Γαλάτης εισχώρησαν στο κτίριο από μια αφύλαχτη πόρτα της οδού Γλάδστωνος και τοποθέτησαν τη βόμβα σ’ ένα άδειο γραφείο στον ημιώροφο. Στον πρώτο όροφο στεγάζονταν τα γραφεία της ΕΣΠΟ και στους υπόλοιπους γερμανικές υπηρεσίες. Ο Γαλάτης άναψε το φιτίλι και αμέσως μαζί με τον Μυτιληναίο απομακρύνθηκαν. Ο Περρίκος και η Μπίμπα παρακολουθούσαν την επιχείρηση από κοντινό ζαχαροπλαστείο, έτοιμοι για κάθε βοήθεια.

Κώστας Περρίκος – Ιουλία Μπίμπα

Ήταν ακριβώς 12:03 το μεσημέρι, όταν ακούστηκε μια εκκωφαντική έκρηξη και πυκνός μαύρος καπνός σκέπασε την Πατησίων. Επικράτησε μεγάλη σύγχυση και πανικός, ώστε οι Γερμανοί σήμαναν συναγερμό, νομίζοντας ότι επρόκειτο για αεροπορική επιδρομή. Το εσωτερικό του κτιρίου κατέρρευσε και πήρε φωτιά. Η πυροσβεστική ξέθαβε νεκρούς από τα ερείπια: 29 μέλη της ΕΣΠΟ και 48 Γερμανοί αξιωματικοί έχασαν τη ζωή τους. Ο αρχηγός της ΕΣΠΟ Σπύρος Στεροδήμος ανασύρθηκε βαρύτατα τραυματισμένος και εξέπνευσε λίγες μέρες αργότερα. Η ναζιστική οργάνωση, μετά το πλήγμα, διαλύθηκε.

Σχεδόν αμέσως, η Γκεστάπο εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψη των δραστών της βομβιστικής επίθεσης. Χρειάστηκαν τη συνδρομή ενός προδότη υπαξιωματικού της Χωροφυλακής, του Πολύκαρπου Νταλιάνη, για να εξαρθρώσουν στις 11 Νοεμβρίου 1942 τον επιχειρησιακό πυρήνα της ΠΕΑΝ. Περρίκος, Μπίμπα, Μυτιληναίος και Γαλάτης συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στα ανακριτικά γραφεία της Γκεστάπο στον Πειραιά. Παρότι υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, δεν λύγισαν και δεν μίλησαν. Μάλιστα, ο Αντώνης Μυτιληναίος κατόρθωσε να δραπετεύσει και να διαφύγει στη Μέση Ανατολή.

Τα υπόλοιπα τρία μέλη της οργάνωσης πέρασαν από γερμανικό στρατοδικείο και καταδικάσθηκαν στην εσχάτη των ποινών. Ο αρχηγός της ΠΕΑΝ Κώστας Περρίκος τρις εις θάνατον και 15 χρόνια δεσμά και η δασκάλα Ιουλία Μπίμπα δις εις θάνατον και 15 χρόνια δεσμά. Ο Γαλάτης καταδικάσθηκε σε θάνατο και 5 χρόνια δεσμά, αλλά τελικά του δόθηκε χάρη, αφού η οικογένειά του πλήρωσε 1.000 λίρες και μεταφέρθηκε σε φυλακές στη Γερμανία. Στις 4 Φεβρουαρίου 1943, ο 37χρονος υποσμηναγός Κώστας Περρίκος εκτελέστηκε στην Καισαριανή, παρά τις μεγάλες προσπάθειες του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού. Η Ιουλία Μπίμπα μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία και καρατομήθηκε δια πελέκεως. Ο προδότης Νταλιάνης σκοτώθηκε αργότερα από αντιστασιακούς.

Η είδηση της ανατίναξης του κτιρίου της ΕΣΠΟ πέρασε γρήγορα τα σύνορα της Ελλάδας. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί Λονδίνου και Μόσχας μίλησαν με ενθουσιασμό για το εγχείρημα, χαρακτηρίζοντάς το ως το μεγαλύτερο σαμποτάζ στην τότε κατεχόμενη Ευρώπη.

• Αντώνης Μυτιληναίος: «Μαρτύρων Πορεία» (εκδόσεις. «Επικαιρότητα»)
• Π.Μ. Μιχαηλίδης: «Αγαθουπόλεως 7» (εκδόσεις «Καστανιώτης»)

OLYMPIA

ΨΗΦΙΑΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΟΜΕΤΡΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ : Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (Α' ΜΕΡΟΣ) - Ο επαπειλούμενος οικονομικός και κοινωνικός αποκλεισμός ως κομβικό «Σημείο των Καιρών» στην Εσχατολογική πορεία του Ανθρώπου

Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκη, Δικηγόρος Αθηνών

---

«Μηδέν φοβού α μέλλεις παθείν.

Ιδού δη μέλλει βαλείν ο διάβολος εξ υμών εις φυλακήν

ίνα πειρασθήτε, και έξετε θλίψιν ημέρας δέκα.

Γίνου πιστός άχρι θανάτου,

και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής».

(Αποκάλυψη, Κεφ. Β΄, στίχος 10)

---

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Ι. Εισαγωγικές Παρατηρήσεις

ΙΙ. Σύντομη ιστορική αναδρομή της ηλεκτρονικής ταυτότητας

ΙΙΙ. Σημερινά δεδομένα

ΙV. Σοβαρά ζητήματα ασφαλείας των νέων ταυτοτήτων-Δυνατότητα Ελέγχου, Επιτήρησης και Γεωεντοπισμού

V. Ανάλυση των τεχνικών χαρακτηριστικών των νέων ταυτοτήτων

Α. Η σημασία του προσωπικού και μοναδικού δωδεκαψήφιου αριθμού (Card Access Number) - Οικονομικός και κοινωνικός αποκλεισμός για τους φυλάσσοντες «Πνευματικές» Θερμοπύλες»

---

I. Εισαγωγικές Παρατηρήσεις

Έχοντας στην σκέψη μας την προτροπή του βραβευμένου με νόμπελ λογοτεχνίας Γιώργου Σεφέρη που έχει αποθησαυριστεί στον στίχο «κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας κάνει αύριο πανιά» (από το ποίημά του «Ένας γέροντας στην ακροποταμιά»), καλούμαστε από τον ποιητή σε περιόδους μεγάλης κοινωνικής σύγχυσης και παρακμής να διατυπώνουμε με ευθύνη και καθαρότητα, λόγο όχι απαραίτητα συνοπτικό, αλλά οπωσδήποτε σαφή, τεκμηριωμένο και προπάντων έντιμο.

Η έκδοση και η κυκλοφορία των νέων ψηφιακών βιομετρικών ταυτοτήτων αναμένεται να διχάσει εκ νέου την ελληνική κοινωνία (όπως το ίδιο συνέβη κατά την πρόσφατη διαχείριση της «πανδημίας» του κορωνοϊού, όταν το κράτος επέβαλε μονομερώς υποχρεωτικά υγειονομικά μέτρα που συνάντησαν την σφοδρή αντίθεση μερίδας των Ελλήνων πολιτών) και να τροφοδοτήσει ένα νέο κύκλο έντονων πολιτικών και κοινωνικών αντιπαραθέσεων.

Οι Έλληνες πολίτες, ευρισκόμενοι (οι περισσότεροι εξ αυτών) σε κατάσταση πνευματικής παραζάλης, εφησυχασμού και αδιαφορίας, κατευθύνονται εν είδει σιωπηλού κοπαδιού στον ψηφιακό εγκλωβισμό τους, μέσω ενός κατάλληλα διαμορφωμένου τεχνητού διλήμματος που θα αφορά την «αναγκαία» ηλεκτρονική τους επιτήρηση, με  προσφερόμενα κρατικά ανταλλάγματα –προκειμένου να καταστεί ευκολότερη η κοινωνική τους πειθάρχηση στο αφήγημα του ψηφιακού μετασχηματισμού–, την απλούστευση των γραφειοκρατικών διαδικασιών, την αποφυγή της ταλαιπωρίας στις συναλλαγές τους με τις δημόσιες υπηρεσίες και την πάταξη της διαφθοράς.

Η μεγάλη επιτυχία της παρελθούσας «υγειονομικής κρίσης» δεν συνίσταται μόνο στο γεγονός ότι κατόρθωσε να πείσει την συντριπτική πλειονότητα του Ελληνικού πληθυσμού να υποβληθεί σε μια fast track διαδικασία εμβολιασμού με πειραματικά και εν δυνάμει υγειοβλαπτικά-θανατηφόρα φαρμακευτικά παρασκευάσματα, αλλά, την ίδια στιγμή, η «πανδημία» εργαλειοποιήθηκε ως ευκαιρία για την εξοικείωση των πολιτών με την παροχή ψηφιακών υπηρεσιών.

Δηλαδή, με άλλα λόγια, η «κρίση της δημόσιας υγείας» λειτούργησε ως προπαρασκευαστικό στάδιο για την εκπαίδευση των βρεφοποιημένων πολιτών σε ένα ψηφιακό σύστημα προγραμματισμού, διαχείρισης και ελέγχου της ανθρώπινης δραστηριότητας που αποτέλεσε την βάση της εκκίνησης του ψηφιακού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας.

Αξίζει να επισημανθεί ότι, κατά την περίοδο της ισχύος των υγειονομικών μέτρων, σύσσωμη η κοινωνία (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) από τα νήπια και τους μαθητές μέχρι τους δημοσίους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους συνταξιούχους, κατέληξαν να αποδέχονται παθητικά ως αναγκαία προϋπόθεση για την συμμετοχή τους σε κάθε οικονομική, κοινωνική και επαγγελματική δραστηριότητα, την προηγούμενη καταχώριση των προσωπικών στοιχείων της ταυτότητάς τους σε μια ψηφιακή βάση δεδομένων.

Τόσο οι εμβολιασμένοι πολίτες (που προσκόμιζαν το ψηφιακό πιστοποιητικό εμβολιασμού, αλλά όσοι εξ αυτών δεν είχαν λάβει την «αναμνηστική» τρίτη δόση του εμβολίου, υποχρεώνονταν να υποβληθούν σε διαγνωστικό έλεγχο νόσησης δύο φορές την εβδομάδα), όσο και οι ανεμβολίαστοι (οι οποίοι προσκόμιζαν κατά περίπτωση, είτε το ψηφιακό πιστοποιητικό νόσησης, είτε το αρνητικό πιστοποιητικό διαγνωστικού ελέγχου νόσησης), αμφότεροι συναίνεσαν –άλλοι υπό το κράτος του φόβου και άλλοι υπό το κράτος της εξαναγκαστικής συμμόρφωσης– στον ψηφιακό έλεγχο και στην παρακολούθησή τους, με το πρόσχημα της προστασίας της δημόσιας υγείας.

Σε ανύποπτο χρόνο, σε προηγούμενο κείμενό μας που επιγραφόταν «Η εργαλειοποίηση της πανδημίας του κορωνοϊού για τον ψηφιακό μετασχηματισμό της κοινωνίας»

1 είχαμε εγκαίρως διατυπώσει την εξής θέση:

«Η πανδημία του κορωνοϊού δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποκλειστικά με όρους προστασίας της δημόσιας υγείας αλλά πρέπει να κατανοηθεί μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο μιας συντονισμένης προσπάθειας της αντίχριστης υπερεθνικής ελίτ που αποσκοπεί στην εκ βάθρων ανατροπή της παραδοσιακής δομής και λειτουργίας της κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας των πολιτών και στην μονομερή επιβολή ενός δεσμευτικού μοντέλου ψηφιακής διακυβέρνησης που θα συρρικνώσει την κοινωνική αλληλοεπίδραση και θα υπαγάγει κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά στον απόλυτο ψηφιακό έλεγχο του Κράτους».

---

II. Σύντομη ιστορική αναδρομή της ηλεκτρονικής ταυτότητας

Από το 1986 η Ελληνική Πολιτεία πασχίζει με αμείωτη ένταση –μη φειδόμενη κόπου, χρόνου και προσπαθειών– να επιβάλει ένα νέο εθνικό σύστημα ηλεκτρονικής/ψηφιακής ταυτοποίησης, χρησιμοποιώντας ως δόλωμα την αποφυγή της ταλαιπωρίας των πολιτών στις συναλλαγές τους με το δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.

Στην πραγματικότητα όμως, το κράτος επιχειρεί να υλοποιήσει την βαθύτερη επιδίωξή του που κατατείνει στην απόκτηση του ελέγχου της ζωής των ανθρώπων και στην χειραγώγησή τους, μέσω ενός συγκεντρωτικού συστήματος συλλογής, καταχώρισης, αποθήκευσης και επεξεργασίας των προσωπικών τους δεδομένων.

Η παρακολούθηση των πολιτών μέσα από ένα κεντρικό σύστημα ελέγχου εκδηλώθηκε για πρώτη φορά, έστω και σε εμβρυακή μορφή, με την ψήφιση του Ν. 1599/1986 (ΦΕΚ Α΄ 75/11.6.1986) που όριζε τις προϋποθέσεις για την έκδοση δελτίου ταυτότητας καθιερώνοντας τον Ενιαίο Κωδικό Αριθμό Μητρώου (Ε.Κ.Α.Μ.) για κάθε Έλληνα πολίτη που σχηματιζόταν από δεκατρία (13) ψηφία και σύμβολα (καταργήθηκε αργότερα με το άρθρο 6 του Ν. 1988/1991).

Η νομοθετική εισαγωγή του Ε.Κ.Α.Μ. καταγράφεται ως η πρώτη σοβαρή απόπειρα συστηματικής αριθμοποίησης του ανθρωπίνου προσώπου, καθώς επιχειρείται η συμπερίληψη σε έναν ενιαίο κωδικό αριθμό όλων των επιμέρους κωδικών αριθμών (όπως είναι ο αριθμός αστυνομικής ταυτότητας, διαβατηρίου, εκλογικού βιβλιαρίου, ασφαλιστικού και φορολογικού μητρώου κ.λ.π.) που ταυτοποιούν τον πολίτη στις συναλλαγές του με τις δημόσιες υπηρεσίες.

Με την καθιέρωση του ενιαίου κωδικού αριθμού καθίσταται εφικτή η διασύνδεση μεταξύ όλων των αρχείων των δημοσίων υπηρεσιών και των προσωπικών δεδομένων των πολιτών, και επομένως κάθε κακόβουλη αρχή ή υπηρεσία αποκτά την τεχνική δυνατότητα να «φιλοτεχνεί» το προφίλ του κάθε (ανυπάκουου) πολίτη, ελέγχοντας την ροή των πάσης φύσεως πληροφοριών που τον αφορούν, γεγονός που οδηγεί αυτομάτως στον πλήρη και ολοκληρωτικό ηλεκτρονικό του φακέλωμα.

Εν συνεχεία με τον ν. 3979/2011 (ΦΕΚ Α' 138/16-06-2011) θεσπίστηκε το νομοθετικό πλαίσιο της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, ενώ το άρθρο 32 καθόριζε την διαδικασία επιβεβαίωσης της ταυτότητας (αυθεντικοποίησης) του πολίτη που επιθυμούσε να κάνει χρήση των υπηρεσιών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.

Μάλιστα ο πρώην Υπουργός Εσωτερικών της κυβερνήσεως του Γεωργίου Παπανδρέου, κ. Γιάννης Ραγκούσης, δήλωνε από το βήμα της Βουλής ότι:

«η κάρτα αυτή δεν είναι μέσο καταχώρισης προσωπικών δεδομένων των πολιτών αλλά κλειδί στην μετά ΚΕΠ εποχή για την ηλεκτρονική μη γραφειοκρατική εξυπηρέτησήτους»

2 Επίσης στο τέλος της παρ. 1 του άρθρου 32 του Ν. 3979/2011 προστέθηκαν με το άρθρο 10 του Ν. 4325/2015 (ΦΕΚ Α΄47/11-5-2015), μεταξύ άλλων εδαφίων, και το ακόλουθο:

«Σε καμιά περίπτωση στο σύστημα ταυτοποίησης δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται σύστημα εντοπισμού θέσης ή βιομετρικά στοιχεία».

---

III. Σημερινά Δεδομένα

Στο πλαίσιο της συζήτησης των προγραμματικών δηλώσεων για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, ο (τέως) Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Νότης Μηταράκης, μιλώντας από το βήμα της Βουλής, παρουσίασε τους στόχους, τις μεταρρυθμίσεις και τις παρεμβάσεις της Ελληνικής Αστυνομίας, κατά την τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο. Μεταξύ άλλων ο κ. Μηταράκης ανέφερε τα εξής:

«Τον Σεπτέμβριο προχωράμε στην έκδοση νέων ταυτοτήτων για τους πολίτες, σε μέγεθος πιστωτικής κάρτας. Το πρώτο τρίμηνο του 2024, (προχωράμε) στην έκδοση των νέων διαβατηρίων».

Ακολούθως, ο τέως υπουργός, παραχωρώντας συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ στις 12-7-2023 και στους δημοσιογράφους της ενημερωτικής εκπομπής «ΣΗΜΕΡΑ», αποκάλυψε ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, αναφορικά με την διαδικασία έκδοσης και κυκλοφορίας των νέων ψηφιακών ταυτοτήτων.

Συγκεκριμένα δήλωσε τα εξής:

«Έχει ολοκληρωθεί η προμήθεια των μηχανημάτων και της αναγκαίας κάρτας, καθώς και η νομοθετική διαδικασία, επιλύσαμε κάποια θέματα με το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής. Στο Αστυνομικό Τμήμα θα υπάρχουν ειδικοί υπολογιστές, θα παίρνουν βιομετρικά και ψηφιακά υπογραφή στο τάμπλετ, η ταυτότητα δεν θα εκδίδεται στο κάθε Αστυνομικό Τμήμα, μετά από λίγες μέρες θα πηγαίνει στο ίδιο σύστημα για την έκδοση διαβατηρίων, θα εκδίδεται κεντρικά, θα αποστέλλεται πίσω με την ίδια διαδικασία ασφαλούς μεταφοράς για τα διαβατήρια, και θα αποστέλλεται στα ΑΤ. Στόχος είναι να ενοποιήσουμε τα επόμενα χρόνια τη διαδικασία ταυτότητας και διαβατηρίου με διάρκεια ισχύος δέκα χρόνια και για τα δύο, με μια αίτηση και ένα παράβολο 10 ευρώ για το γενικό πληθυσμό και 5 ευρώ για τους πολύτεκνους»

3 Βέβαια πολύ πριν από τον κ. Μηταράκη, είχε προηγηθεί το «enfant gate» (δηλ. το κακομαθημένο παιδί / το βουτυρόπαιδο / ο παραχαϊδεμένος) της Ελληνικής κυβέρνησης, δηλ. ο πρώην υπουργός Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης (και νυν υπουργός Παιδείας) κ. Κυριάκος Πιερρακάκης, ο οποίος μιλώντας πέρυσι στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ 100.3 και στον δημοσιογράφο κ. Άρη Πορτοσάλτε, είχε προαναγγείλει την ψηφιακή εφαρμογή του Ενιαίου Αριθμού του Πολίτη, προσθέτοντας ότι θα αντικαταστήσει τον Α.Φ.Μ., τον Α.Μ.Κ.Α. και τον αριθμό της αστυνομικής ταυτότητας.

Επίσης είχε διευκρινίσει ότι:

Ο πολίτης θα είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει ένα μοναδικό δωδεκαψήφιο αριθμό που θα αποτελείται από τον ΑΦΜ συν τρία ψηφία μπροστά από τον ΑΦΜ (Σ.Σ.: άραγε ποια θα είναι αυτά τα τρία ψηφία που δεν κατονομάζονται;) και αυτός ο αριθμός θα εγγραφεί στις νέες ταυτότητες.

Μάλιστα, ο κ. Πιερρακάκης είχε δηλώσει με έμφαση, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο παρερμηνείας για την επερχόμενη ολοκληρωτική ψηφιοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, ότι:

«Η πιο ουσιαστική ταυτότητα είναι η ταυτότητα που έχουμε για τις ψηφιακές υπηρεσίες, όλα γίνονται ψηφιακά πλέον».

Με τον υπ. αριθμόν 2019/1157 Κανονισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ε.Ε. της 20ής Ιουνίου 2019, καθιερώνεται η υποχρέωση των κρατών-μελών να εκδίδουν ασφαλή ταξιδιωτικά έγγραφα και έγγραφα ταυτότητας που θα περιλαμβάνουν ελάχιστα πρότυπα ασφαλείας και βιομετρικά δεδομένα, για λόγους καταπολέμησης της απάτης και της πλαστογράφησης των εγγράφων ταυτότητας. Επίσης με τον πιο πάνω Κανονισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου προβλέπεται η ενσωμάτωση των βιομετρικών αναγνωριστικών στοιχείων στο μέσο αποθήκευσης των δελτίων ταυτότητας με σκοπό την εξακρίβωση της γνησιότητας του εγγράφου και της ταυτότητας του προσώπου.

Σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ. 2 εδαφ. α΄ του πιο πάνω Κανονισμού ορίζεται ρητά ότι τα δελτία ταυτότητας που δεν περιλαμβάνουν λειτουργική Ζώνη Μηχανικής Ανάγνωσης (Machine Readable Zone / MRZ), παύουν να ισχύουν στις 3 Αυγούστου 2026. Υπό το πρίσμα αυτό, μοιάζει ακατανόητη η σπουδή μιας μερίδας Ελλήνων πολιτών να αντικαταστήσουν τα παλαιά δελτία αστυνομικής ταυτότητας με νέα «παλαιού τύπου», δεδομένου ότι και τα μεν, και τα δε, εφόσον δεν πληρούν τα ελάχιστα πρότυπα ασφαλείας και δεν περιλαμβάνουν ζώνη μηχανικής ανάγνωσης, αμφότερα παύουν αυτοδικαίως να ισχύουν στις 3 Αυγούστου 2026.

Επειδή επικρατεί μεγάλη παρανόηση σχετικά με το εν λόγω ζήτημα, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρούνται χιλιάδες άνθρωποι αδικαιολόγητα, αναγκαζόμαστε να σημειώσουμε την ακριβή διατύπωση της διάταξης του άρθρου 5 παρ. 2, εδαφ. α΄ του ως άνω Ευρωπαϊκού Κανονισμού, η οποία έχει ως εξής:

«Τα δελτία ταυτότητας που δεν πληρούν τα ελάχιστα πρότυπα ασφάλειας που ορίζονται στο μέρος 2 του εγγράφου ICAO 9303 ή που δεν περιλαμβάνουν λειτουργική MRZ, όπως ορίζεται στην παράγραφο 3, παύουν να ισχύουν κατά τη λήξη τους ή το αργότερο στις 3 Αυγούστου 2026, ανάλογα με το ποια ημερομηνία είναι προγενέστερη».

Επίσης είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν οι νέες ταυτότητες «παλαιού τύπου» μπορούν να αξιοποιηθούν ως νόμιμα ταξιδιωτικά έγγραφα εντός της Ε.Ε., καθώς δεν αποκλείεται οι αεροπορικές εταιρείες να θέσουν προσκόμματα ελεύθερης κυκλοφορίας και μετακίνησης στους Ευρωπαίους πολίτες  που δεν θα έχουν εφοδιαστεί το νέο ηλεκτρονικό δελτίο ταυτότητας, ακόμη και πριν από την εκπνοή της ως άνω καταληκτικής προθεσμίας.

Σε κάθε περίπτωση επισημαίνουμε ότι και στα νέα δελτία αστυνομικής ταυτότητας «παλαιού τύπου» δεν θα αναγράφεται ο Προσωπικός Αριθμός (Π.Α.), και επομένως δεν θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους πολίτες στις υπηρεσίες της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. (Ίδετε αναλυτικότερα την υποενότητα V.Α.)

Ως εκ τούτου αναφύεται το εξής ερώτημα, το οποίο πρέπει να απαντηθεί πρωτίστως από όσους παρότρυναν βιαστικά και άκριτα τους πολίτες να προβούν στην αντικατάσταση των παλαιών δελτίων: Ποια συγκεκριμένη ωφέλεια παράγεται για εκείνους τους πολίτες που διαθέτουν νέα δελτία αστυνομικής ταυτότητας, όταν δεν μπορούν να αξιοποιηθούν, ούτε ως ταξιδιωτικά έγγραφα, ούτε πολύ περισσότερο ως διοικητικά έγγραφα στις ηλεκτρονικές συναλλαγές τους με το ψηφιακό κράτος;

Όμως ο ίδιος ευρωπαϊκός κανονισμός θεσπίζει την υποχρέωση των κρατών να αποδέχονται –με τρόπο που δεν προκαλεί κοινωνικές διακρίσεις εις βάρος των πολιτών– για λόγους ταυτοποίησης, και μη ταξιδιωτικά έγγραφα, όπως είναι η άδεια οδήγησης (Αριθμός 12 του Κειμένου των Συμπερασμάτων).

Επομένως, κατά μείζονα λόγο, και τα παλαιά δελτία αστυνομικής ταυτότητας ως κρατικά έγγραφα διατηρούν την ισχύ τους –ως νόμιμα έγγραφα ταυτοποίησης– και θα επέχουν έναντι των τρίτων, θέση απόδειξης της ταυτότητας του κατόχου.

Στην υπ. αριθμόν 8200/0-109568/16-2-2023 (ΦΕΚ Β΄ 824/17-2-2023) Κοινή Υπουργική Απόφαση του Αναπληρωτή Υπουργού Οικονομικών και του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη που τροποποίησε την υπ’ αριθμόν 8200/0-297647/10-4-2018 (ΦΕΚ Β’ 1476/27-4-2018) κοινή υπουργική απόφαση με θέμα «Έκδοση νέου τύπου Δελτίου Ταυτότητας Ελλήνων πολιτών» καθορίζονται η μορφή, τα απαιτούμενα δικαιολογητικά και οι τεχνικές λεπτομέρειες που αφορούν την έκδοση και κυκλοφορία των νέων ψηφιακών ταυτοτήτων.

Στην εμπρόσθια όψη του νέου δελτίου ταυτότητας –η οποία θα έχει την μορφή πιστωτικής κάρτας– θα υπάρχει ένδειξη για την ύπαρξη ενσωματωμένου τ σ ι π (chip) τεχνολογίας RFID, καθώς επίσης και η φωτογραφία του κατόχου σε ψηφιακή μορφή, ενώ θα αναγράφονται συμπληρωματικά και τα εξής στοιχεία: Αριθμός της ταυτότητας (Ζώνη 1), Επώνυμο, Όνομα, Φύλο, Ιθαγένεια Ημερομηνία Γέννησης, (Ζώνη 2) Ημερομηνία Έκδοσης, Ημερομηνία Λήξης, Αρχή Έκδοσης και ο Αριθμός Πρόσβασης Κάρτας (CAN-Card Access Number) (Ζώνη 3). Στο κάτω μέρος της εμπρόσθιας όψης (Ζώνη 4) θα εμφανίζεται η ψηφιακή υπογραφή του κατόχου, ενώ η φωτογραφία του προσώπου σε ψηφιακή μορφή θα αποτυπώνεται στην Ζώνη 5 του νέου δελτίου ταυτότητας.

Στην οπίσθια όψη της νέας ταυτότητας, στην Ζώνη 6, θα εμφανίζονται τα εξής στοιχεία: Όνομα Πατέρα, Όνομα Μητέρας, Τόπος Γέννησης, Ύψος (μετά τη συμπλήρωση του 24ου έτους της ηλικίας) και Ομάδα Αίματος (προαιρετικά). Στο κάτω μέρος της οπίσθιας όψης θα βρίσκεται η Ζώνη Μηχανικής Ανάγνωσης (Machine Readable Zone / Ζώνη 7) με το ενσωματωμένο τσιπ.

Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι στο άρθρο 3 παρ. 4 της αρχικής, δηλαδή της υπ. αριθμόν 8200/0-297647/10-4-2018 (ΦΕΚ Β’ 1476/27-4-2018) κοινής υπουργικής απόφασης με θέμα «Έκδοση νέου τύπου Δελτίου Ταυτότητας Ελλήνων πολιτών» (πριν επέλθει η τροποποίησή της διά της υπ’ αριθμόν 8200/0-109568/16-2-2023 ΚΥΑ), προβλεπόταν ρητά ότι «στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης αποθηκεύονται τα στοιχεία που απαιτούνται για τις Υπηρεσίες Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης».

Πολίτες, ιερείς και Χριστιανικά σωματεία προσέφυγαν ενώπιον του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου ζητώντας την ακύρωση της υπ. αριθμ. 8200/0-297647/10-4-2018 (ΦΕΚ Β’ 1476/27-4-2018) κοινής υπουργικής απόφασης με θέμα «Έκδοση νέου τύπου Δελτίου Ταυτότητας Ελλήνων πολιτών».

Το Ανώτατο Δικαστήριο με σειρά αποφάσεών του Δ΄ Τμήματος, συνεδριάζοντας με διευρυμένη σύνθεση, απέρριψε τις αιτήσεις των προσφευγόντων που αμφισβήτησαν την σκοπιμότητα της επιλογής του συγκεκριμένου τύπου δελτίου ταυτότητας.

Ωστόσο, το Σ.τ.Ε. (επταμελής σύνθεση) με την υπ’ αριθμ. 2388/2019 απόφασή του ακύρωσε μερικώς την ως άνω αναφερομένη κοινή υπουργική απόφαση, κατά το μέρος που προβλέφθηκε ότι «στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης αποθηκεύονται τα στοιχεία που απαιτούνται για τις Υπηρεσίες Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης», καθώς έκρινε ότι οι υπηρεσίες ηλεκτρονικής διακυβέρνησης έχουν ευρύτατο περιεχόμενο, και επομένως τα στοιχεία που απαιτούνται στις εν λόγω υπηρεσίες δεν θεωρούνται κρίσιμα για την απόδειξη της ταυτότητας των Ελλήνων πολιτών.

Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη αντικατέστησε την επίμαχη διάταξη (άρθρο 3 παρ. 4 ΚΥΑ) χωρίς όμως να συμμορφωθεί ως όφειλε με την πιο πάνω απόφαση του Σ.τ.Ε., αλλά, πονηρά σκεπτόμενη, προχώρησε σε μια δημιουργικής ασάφειας επαναδιατύπωσή της, με σκοπό την παραπλάνηση των Ελλήνων πολιτών και την μελλοντική καταστρατήγησή της.

Έτσι, στην νεότερη υπ’ αριθμόν 8200/0-109568/16-2-2023 (ΦΕΚ Β΄ 824/17-2-2023) Κοινή Υπουργική Απόφαση, η εν λόγω διάταξη έλαβε την ακόλουθη, τελική της μορφή, με την οποία ισχύει σήμερα:

«Στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης αποθηκεύονται φωτογραφία του κατόχου σε ψηφιακή μορφή, τα στοιχεία της Μηχανικώς Αναγνώσιμης Ζώνης του δελτίου (MRZ). Επιπλέον, στο ως άνω ηλεκτρονικό μέσο αποθηκεύονται το επώνυμο πατέρα, επώνυμο μητέρας, ο Δήμος εγγραφής, ο αριθμός δημοτολογίου και ο τόπος έκδοσης του δελτίου, ενώ θα δύναται να αποθηκευτούν τα στοιχεία που απαιτούνται για τις Υπηρεσίες Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, εάν αποφασισθεί να συμπεριληφθούν στο εν λόγω μέσο».

Μετά την πιο πάνω νομοτεχνική επεξεργασία και αντικατάσταση, η αυταρχική και αδυσώπητη Εξουσία επιχειρεί να «καλοπιάσει» τους πολίτες, ώστε να προσέλθουν στα αστυνομικά τμήματα, ρίχνοντάς τους «στάχτη στα μάτια» ότι δήθεν στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο δεν θα αποθηκεύονται στοιχεία που αφορούν την ηλεκτρονική διακυβέρνηση.

Όμως, η κυβέρνηση διατηρεί το αποκλειστικό δικαίωμα –οποτεδήποτε το θελήσει– να συνδέσει μελλοντικά την νέα ψηφιακή ταυτότητα –διά του Προσωπικού Αριθμού (Π.Α.) του πολίτη– με την παροχή υπηρεσιών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.

Συνεπώς, στο ενσωματωμένο τσιπ θα υπάρχει η δυνατότητα να αποθηκεύεται το σύνολο των ηλεκτρονικών δεδομένων και συναλλαγών των πολιτών (μολονότι το Σ.τ.Ε έκρινε ότι η αποθήκευση των στοιχείων αυτών δεν βρίσκει έρεισμα στο νόμο), αποκλείοντας όσους αρνηθούν να παραλάβουν την νέα ταυτότητα, από κάθε επικοινωνία με το Ψηφιακό Δημόσιο (ίδετε αναλυτικότερα την υποενότητα V.Α.)

Οι σημαντικότερες καινοτομίες του νέου εθνικού συστήματος ψηφιακής ταυτοποίησης που το διαφοροποιούν ουσιωδώς εν σχέσει προς το παραδοσιακό σύστημα ταυτοποίησης, εγείροντας πλήθος ερωτηματικών, αμφισβητήσεων και επιφυλάξεων στους κριτικά σκεπτόμενους πολίτες, δύνανται να εντοπιστούν στις πιο κάτω προσθήκες και μεταβολές:

• Στην ύπαρξη ενός μοναδικού δωδεκαψήφιου αριθμού (Card Access Number)

• Στην λήψη βιομετρικών δεδομένων και στην ψηφιοποίηση της υπογραφής

• Στην (άσκοπη, ενοχλητική και μη αποδεκτή) ενσωμάτωση επί της νέας ταυτότητας μικροτσίπ τεχνολογίας RFID (Ζώνη 7), στο οποίο θα περιέχονται όλα τα βιομετρικά στοιχεία του κατόχου

Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε προς άρση πιθανών παρεξηγήσεων ότι δεν εναντιωνόμαστε αδιακρίτως σε κάθε τεχνολογικό επίτευγμα της Πληροφορικής και των Επικοινωνιών, αλλά τουναντίον θεωρούμε την επιστημονική πρόοδο χρήσιμη και ωφέλιμη, στο μέτρο όμως που προάγει την ανθρώπινη γνώση και επικοινωνία, συντελεί στην διεύρυνση και διάδοση της πληροφορίας και της ενημέρωσης χωρίς να υποθάλπει την αυστηρή τυποποίηση της ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς, καθιστώντας τον πολίτη, απρόσωπο-αριθμοποιημένο και άβουλο όν –εύκολη λεία– για την χειραγώγησή του από την κάθε Πονηρή Εξουσία.

Όταν, όμως, η τεχνολογική γνώση υπερβαίνει το κανονιστικό της πλαίσιο, εργαλειοποιούμενη στα χέρια της ολοκληρωτικής εξουσίας, με σκοπό την αποδυνάμωση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τον έλεγχο και την παρακολούθηση των πολιτών, τότε καθίσταται κατάρα και εφιαλτική απειλή, ενώ οι πολίτες διατηρούν το αυτονόητο δικαίωμα της συλλογικής (αλλά και της ατομικής) νόμιμης εναντίωσης, αρνούμενοι να συμπράξουν στην διαδικασία έκδοσης των νέων ταυτοτήτων.

Σήμερα, η ψηφιακή ταυτότητα περιβάλλεται παγκοσμίως με την «λάμψη της μετανεωτερικότητας», καθώς εκφράζει την «ισχυρή βούληση» του κοινωνικού σώματος για την με κάθε τίμημα πρόοδο, τεχνολογική ανάπτυξη και ευμάρεια στον 21ο αιώνα.

Επομένως, κρίνεται πιθανό οι πολίτες που διαφωνούν με τον ακραίο και ολοκληρωτικό ψηφιακό κοινωνικό μετασχηματισμό, να λοιδορούνται με πολλαπλούς χαρακτηρισμούς από τα αργυρώνητα και διαπλεκόμενα Μέσα Μαζικής Επιρροής και Εξαπάτησης (ΜΜΕΕ) και τους «τηλε-ειδικούς», ως αρνητές της «ψηφιακής επανάστασης», ως «επανακάμψαντες ψεκασμένοι» από την εποχή του εμβολιασμού, που ανακάλυψαν νέο πεδίο δράσης, και τέλος ως «υπονομευτές της Μεγάλης Επανεκκίνησης».

---

ΙV.  Σοβαρά ζητήματα ασφαλείας των νέων ταυτοτήτων – Δυνατότητα Ελέγχου, Επιτήρησης και Γεωεντοπισμού

Α. Ζητήματα Ασφαλείας

Κατά την εφαρμογή των Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνιών (ΤΠΕ) δεν υφίστανται σήμερα σαφείς εγγυήσεις για την ύπαρξη ενός αδιάβλητου και απρόσβλητου συστήματος προστασίας των πληροφοριακών συστημάτων και δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα από άλλους παράνομους και κακόβουλους χρήστες, καθώς έχει αποδειχθεί ότι ακόμη και το «ασφαλέστερο» ψηφιακό σύστημα είναι ευάλωτο σε κυβερνοεπιθέσεις από χάκερς.

Στο σημείο αυτό αναφέρουμε ενδεικτικά κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις μαζικών κυβερνοεπιθέσεων:

• α) Την ανακοίνωση των ΕΛΤΑ για την κυβερνοεπίθεση που σημειώθηκε στις 20 Μαρτίου 2022

  και η οποία έθεσε σε κίνδυνο δεδομένα ταυτοποίησης, επικοινωνίας και τιμολόγησης.

• β) Την πρόσφατη μαζική κυβερνοεπίθεση στην Τράπεζα Θεμάτων που σημειώθηκε στα τέλη Μαϊου 2023

  όπου ο πρόεδρος του Ινστιτούτου κυβερνοασφάλειας, κ. Μανώλης Σφακιανάκης, υποστήριξε ότι υπήρξαν σημαντικά κενά στο σύστημα ασφαλείας.

• γ) Την σοβαρή απόπειρα παράνομης πρόσβασης στα ηλεκτρονικά συστήματα του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, η οποία σημειώθηκε την Τετάρτη 14 Ιουνίου 2023

Ακόμη, δεν αποκλείεται η περαιτέρω πώληση, μεταβίβαση και παράθεση των προσωπικών δεδομένων των πολιτών από εντεταλμένα άτομα «υπεράνω πάσης υποψίας» σε τρίτους μη εξουσιοδοτημένους φορείς (όπως τράπεζες, εταιρείες, μυστικές υπηρεσίες κ.λπ.) για διαφημιστικούς, εμπορικούς ή άλλους αδιαφανείς σκοπούς, με αποτέλεσμα να ακυρώνεται κάθε έννοια ασφάλειας του ιδιωτικού απορρήτου και προστασίας του προσωπικού και οικογενειακού βίου.

Από το βιβλίο με τον τίτλο «Γιατί αρνούμαι να παραλάβω την “Κάρτα Πολίτη”» (Ιερό Κελλίον Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Άγιον Όρος 2011, Κεντρική Διάθεση, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», σελ. 56), διαβάζουμε τα εξής πάρα πολύ ανησυχητικά στοιχεία που οφείλουν να προβληματίσουν κάθε νοήμονα πολίτη, πριν συναινέσει βιαστικά και άκριτα στην αποδοχή της νέας ταυτότητας:

«Όταν hackers παραβιάζουν την ιστοσελίδα της Interpol, της Διεθνούς Εγκληματολογικής Αστυνομίας (Δεκέμβριος 2010), όταν το Χρηματιστήριο του Λονδίνου υφίσταται σοβαρές κυβερνοεπιθέσεις (Αύγουστος και Νοέμβριος 2010) και τίθεται offline, ενώ, παράλληλα, η ίδια η διευθύντρια της NSA της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφάλειας των Η.Π.Α. δηλώνει (Δεκέμβριο 2010) ότι “δεν υφίσταται πλέον η έννοια ‘ασφάλεια’ για τις βάσεις δεδομένων των Η.Π.Α.”!, μα!, τότε για ποια ασφάλεια μπορούμε να μιλάμε;…»..

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2011 ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης, με την ιδιότητα του βουλευτή του ΛΑΟΣ, δήλωνε ενώπιον της Εθνικής Αντιπροσωπείας τα εξής πάρα πολύ χρήσιμα και ενδιαφέροντα:

«Ζούμε στον αστερισμό του “wikileaks” και πιστεύετε ότι θα βρείτε καλύτερες δικλείδες ασφαλείας από το Στέητ Ντηπάρτμεντ; Ασφάλεια 100% δεν υπάρχει. Εμείς ως κόμμα δεν θα δεχθούμε αυτή την κάρτα και καλούμε και τους ψηφοφόρους μας να κάνουν το ίδιο»

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο κ. Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο οποίος, στις 26-11-2010, σε ερώτηση που απηύθυνε προς τον τότε Υπουργό Εσωτερικών Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, αναφορικά με την ηλεκτρονική κάρτα του Πολίτη, επικαλέστηκε την ευρωπαϊκή εμπειρία, δηλώνοντας μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Στη Γερμανία, η προετοιμασία της κάρτας, υψηλών τεχνικών προδιαγραφών, κράτησε δέκα χρόνια με συμβόλαιο που έκανε η κυβέρνηση με εξειδικευμένη εταιρεία. Παρά την υψηλή τεχνική προετοιμασία, ομάδα χάκερς, κατάφερε με την έναρξη λειτουργίας της κάρτας να τροποποιήσει στοιχεία της και να την καταστήσει ευάλωτη, με λογισμικό που βρίσκεται δωρεάν στο διαδίκτυο»

Β. Δυνατότητα Ελέγχου και Επιτήρησης

Όπως μαθαίνουμε από το βιβλίο «Η Ευθύνη της Επιλογής μας» (Ιερό Κελλίον Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη Άγιον Όρος, Εκδόσεις «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», Θεσσαλονίκη 2010, σελ. 99-100), οι τεχνικές επιθέσεων που εκδηλώνονται κατά των συστημάτων RFID, εκ των οποίων εγείρονται σοβαρά ζητήματα ασφάλειας και ιδιωτικότητας, αφορούν:

• Την κρυφή σάρωση του περιεχομένου των ταινιών RFID

• Την κρυφή παρακολούθηση των κινήσεων του φορέα της ταινίας από μη εξουσιοδοτημένα μέρη

• Την κρυφή απογραφή των καταναλωτικών προτιμήσεων και συνηθειών μέσω συνδυαστικής ταυτοποιήσεως αγαθού (με ενσωματωμένη ταινία RFID) και κατόχου, με αποτέλεσμα να μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα που αφορούν όχι μόνο την ανώδυνη καταναλωτική δραστηριότητα συγκεκριμένου ατόμου, αλλά ακόμη και ευαίσθητα προσωπικά του δεδομένα, όπως την κατάσταση της υγείας του

• Την αντιγραφή, μεταβολή και αναπαραγωγή του περιεχομένου των ταινιών από ειδικές συσκευές

Στην συλλογική εργασία που τιτλοφορείται «Η άρνηση της Κάρτας του Πολίτη ως Ομολογία Πίστεως» (Κεντρική διάθεση, Σύναξη Ορθοδόξων Ρωμηών, «ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ», Ιανουάριος 2016, σελ. 22), η οποία εκδόθηκε υπό την πνευματική ευθύνη και καθοδήγηση του Αρχιμανδρίτη Αθανασίου Αναστασίου, Προηγουμένου της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου, αναφέρονται άκρως σημαντικά στοιχεία σχετικά με το «έξυπνο» μικροτσίπ που θα βρίσκεται ενσωματωμένο στην νέα ψηφιακή ταυτότητα.

Ειδικότερα επισημαίνονται τα εξής:

«Η τεχνολογία RFID είναι η πιο προηγμένη, που χρησιμοποιείται στις μέρες μας και έχει την δυνατότητα εντοπισμού του RFID τσιπ και εξ αποστάσεως. Ο κάτοχος της Κάρτας του Πολίτη θα μπορεί να εντοπίζεται, λοιπόν, ανά πάσα στιγμή και όπου και αν βρίσκεται, γι’ αυτό και οι ταυτότητες που χρησιμοποιούν RFID αποκαλούνται διεθνώς “ταυτότητες-καταδότες”. Το πιο επικίνδυνο στοιχείο είναι ότι τα πιο προηγμένα RFID που χρησιμοποιούνται είναι επαναπρογραμματιζόμενα, έχουν την δυνατότητα επανεγγραφής, της προσθήκης, δηλαδή, και της αφαιρέσεως δεδομένων σε αυτά».

Ο κ. Νίκος Βασιλάκος, ειδικός σε θέματα τεχνολογίας και πρόεδρος της Internet Now-Ένωση Ελλήνων Χρηστών Internet, μιλώντας στο Mega, στις 28-8-2023, στην εκπομπή του κ. Ευαγγελάτου «LIVE NEWS», ενώ προσκλήθηκε για να διαφημίσει τα «προνόμια» της νέας ψηφιακής ταυτότητας, άθελά του επιβεβαίωσε την δυνατότητα της κρυφής σάρωσης του περιεχομένου της.

Συγκεκριμένα ανέφερε χαρακτηριστικά τα εξής:

«Το τσιπάκι αυτό θα μπορεί να αναγνωριστεί από μακριά και θα δίνει την δυνατότητα στην Αστυνομία να έχει πρόσβαση στα δικά μας δεδομένα», σκορπίζοντας στους τέσσερις ανέμους κάθε συκοφαντικό κυβερνητικό ισχυρισμό περί δήθεν «ψεκασμένων θεωριών συνωμοσίας»

Από την πιο πάνω δήλωση-καταπέλτη του ειδικού εμπειρογνώμονα-αναλυτή σαφώς προκύπτει ότι το ενσωματωμένο στην ψηφιακή ταυτότητα τσιπ τεχνολογίας RFID, θα μπορεί να «διαβαστεί» από απόσταση, όχι ασφαλώς μόνο από την Αστυνομία, αλλά και από τρίτους μη εξουσιοδοτημένους φορείς που θα διαθέτουν τον κατάλληλο τεχνολογικό εξοπλισμό (ειδικές συσκευές ανάγνωσης), καταλύοντας κάθε έννοια προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και της ιδιωτικής ζωής.

Συνεπώς, καθίσταται φανερό ότι η νέα ψηφιακή ταυτότητα εργαλειοποιείται από την νεοταξίτικη κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, όχι, προφανώς με σκοπό την επανίδρυση του αστυνομικού κράτους της Δεξιάς, αλλά με σκοπό την δημιουργία του Ελληνικού Κλάδου ενός παγκοσμιοποιημένου συγκεντρωτικού και ολοκληρωτικού, Ψηφιακού Κράτους.

Στο άμεσο μέλλον κρίνεται πολύ πιθανό να λειτουργήσουν παντού μέσα στην κοινωνία σημεία (πύλες) ελέγχου των πολιτών, όπως π.χ. στα σούπερ μάρκετ, στα ΜΜΜ, στα πανεπιστήμια, στις τράπεζες, στα γήπεδα, στα μουσεία, σε συναυλιακούς χώρους, στα μεγάλα εμπορικά κέντρα κ.λπ., όπου για την είσοδο των πολιτών θα απαιτείται να σκανάρεται η νέα ψηφιακή ταυτότητα με το ενσωματωμένο τσιπ τεχνολογίας RFID από το αντίστοιχο μηχάνημα (scanner) ανάγνωσης ραδιοσυχνοτήτων, το οποίο θα διαβάζει τις πληροφορίες που περιέχονται στο τσιπ της νέας ταυτότητας, και επομένως θα επέρχεται η άμεση ταυτοποίηση του κατόχου και η παρακολούθηση των μετακινήσεών του. (δηλαδή, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα κατά τον έλεγχο των διαβατηρίων στα αεροδρόμια, όπου ειδικά scanners «διαβάζουν» τα διαβατήρια των επιβατών).

Με άλλα λόγια, πρόκειται να εφαρμοστεί στην κοινωνία το σύστημα της ανέπαφης πληρωμής των διοδίων (e-pass), το οποίο βασίζεται στην τεχνολογία RFID, επιτρέποντας το όχημα του κατόχου να ταυτοποιείται –«διαβάζεται»–, μόνο όταν περάσει από τη ζώνη εμβέλειας του σημείου είσπραξης.

Κατ’ ανάλογο τρόπο, ο πολίτης κάθε φορά που θα διέρχεται από τα σημεία ελέγχου (check points) τα οποία θα βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στις πόλεις, δηλαδή, με άλλα λόγια, από τις «πύλες των διοδίων του αυτοεξευτελισμού και της απανθρωποίησης», θα ταυτοποιείται από το ειδικό μηχάνημα ανάγνωσης ραδιοσυχνοτήτων (καθώς θα βρίσκεται εγκατεστημένο στα πολλαπλά σημεία του προκαθορισμένου κοινωνικού ελέγχου), και επομένως η πονηρή ολοκληρωτική εξουσία θα γνωρίζει, θα επιτηρεί και θα ελέγχει καθ’ όλη την διάρκεια του εικοσιτετραώρου την καθημερινή δραστηριότητα και μετακίνηση του πολίτη.

Γ. Δυνατότητα Γεωεντοπισμού

Όταν ανακοινώθηκε από το βήμα της Βουλής ότι αναμένεται τον Σεπτέμβριο η έκδοση και η κυκλοφορία των νέων ψηφιακών ταυτοτήτων, ορισμένοι διατύπωσαν τον ισχυρισμό ότι περιλαμβάνουν σύστημα γεωεντοπισμού.

Προκειμένου να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις και να κοπάσει ο κοινωνικός θόρυβος που προκλήθηκε, οι θιασώτες του νέου συστήματος ψηφιακής ταυτοποίησης, προέβαλαν το σαθρό επιχείρημα-ερώτημα:

«Αφού και τα κινητά τηλέφωνα περιέχουν σύστημα γεωεντοπισμού, επομένως γιατί ενοχλείστε;».

Πέραν του γεγονότο, ότι το σύστημα γεωεντοπισμού των κινητών τηλεφώνων υπόκειται σε απενεργοποίηση, οποτεδήποτε, κατά την ελεύθερη κρίση του κατόχου, η επικοινωνιακή διαχείριση του όλου θέματος από το νεοταξίτικο πολιτικό και δημοσιογραφικό συρφετό, έρχεται να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους των κριτικά σκεπτόμενων πολιτών, ότι δηλ. η νέα ψηφιακή ταυτότητα βιομετρικών δεδομένων, είτε κατά την παρούσα χρονική συγκυρία, είτε μελλοντικά, πρόκειται να συνδεθεί με το παγκόσμιο σύστημα εντοπισμού γεωγραφικής θέσης και παρακολούθησης των Ελλήνων πολιτών.

Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε την πιθανότητα, η νέα ψηφιακή ταυτότητα να διαθέτει (άγνωστη στο ευρύ κοινό) ανανεώσιμη πηγή ενέργειας, που επιτρέπει την ενεργοποίηση του συστήματος γεωεντοπισμού. Επίσης σύμφωνα με άλλη πιθανή εκδοχή μπορεί να κατασκευαστεί μελλοντικά (ή να υφίσταται ήδη) σύστημα γεωεντοπισμού που δεν απαιτεί αναγκαστικά την ύπαρξη συγκεκριμένης μορφής ενέργειας.

To Galileo είναι ένα από τα τέσσερα συστήματα παγκόσμιας δορυφορικής πλοήγησης (GNSS), το οποίο διαχειρίζεται ο Οργανισμός του Ευρωπαϊκού GNSS (GSA) για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Galileo παρέχει ήδη τις υπηρεσίες του από τον Δεκέμβριο του 2016 με 26 δορυφόρους που έχουν τεθεί σε τροχιά γύρω από τη Γη. Όταν το σύστημα δορυφορικής πλοήγησης φθάσει σε πλήρη ανάπτυξη, θα αποτελείται από 30 δορυφόρους, 24 ενεργούς και 6 εφεδρικούς.

Ένας από τους βασικότερους στόχους του Galileo είναι η παροχή ενός συστήματος εντοπισμού θέσης υψηλής ακριβείας, στο οποίο μπορούν να βασιστούν τα Ευρωπαϊκά κράτη. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Galileo προορίζεται να παρέχει μετρήσεις οριζόντιας και κάθετης θέσης με την εκπληκτική ακρίβεια του ενός μέτρου, καθώς επίσης και καλύτερες υπηρεσίες εντοπισμού θέσης σε μεγάλα γεωγραφικά πλάτη, εν σχέσει προς τα άλλα συστήματα εντοπισμού θέσης.

Μόλις θεσπιστεί νομοθετικά η υποχρέωση των πολιτών να φέρουν πάντοτε επάνω τους την ψηφιακή ταυτότητα βιομετρικών δεδομένων (όπως ισχύει και για τους οδηγούς να φέρουν υποχρεωτικά το δίπλωμα οδήγησης), τότε ορισμένοι πολίτες ίσως συνειδητοποιήσουν (αλλά τότε θα είναι πια πολύ αργά για δάκρυα) ότι είναι κρατούμενοι σε ένα αόρατο ψηφιακό στρατόπεδο διαρκούς παρακολούθησης και ελέγχου, στο οποίο δεν θα είναι απλά φυλακισμένοι, αλλά υπάνθρωποι σκλάβοι των πολυεθνικών τεχνολογικών κολοσσών που θα καταδυναστεύουν και θα τυραννούν την ψυχή και το μυαλό τους.

Συνεπώς, οι κάτοχοι των νέων ψηφιακών ταυτοτήτων με ενσωματωμένο μικροτσίπ τεχνολογίας RFID θα εντοπίζονται με την ακρίβεια ενός μέτρου, καθώς όλες οι δραστηριότητες, μετακινήσεις και επικοινωνίες των Ευρωπαίων Πολιτών θα υπόκεινται στην άγρυπνη παρακολούθηση του «Γαλιλαίου».

Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι, ενώ ο μεγάλος Ιταλός φυσικός και αστρονόμος, στην προσπάθειά του να ανοίξει νέα μονοπάτια στην επιστημονική γνώση, αμφισβητούσε τα πάντα, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αμφισβητηθεί η σταθερή ροπή των μισάνθρωπων Νεοταξιτών για την άσκηση ελέγχου και βιοεξουσίας επί των λαών.

---

V. Ανάλυση των τεχνικών χαρακτηριστικών των νέων ταυτοτήτων

Α. Η σημασία του προσωπικού και μοναδικού δωδεκαψήφιου αριθμού (Card Access Number) – Οικονομικός και κοινωνικός αποκλεισμός για τους φυλάσσοντες «Πνευματικές Θερμοπύλες»

Με τον νόμο 4727/2020 (ΦΕΚ 184/Α/23.09.2020) εισάγεται στην έννομη τάξη ο «Κώδικας Ψηφιακής Διακυβέρνησης», με σκοπό να συγκροτηθεί η απαραίτητη θεσμική και νομοθετική βάση, επί της οποίας θα εξελιχθεί το Ψηφιακό Κράτος κατά την τρέχουσα δεκαετία.

Μια από τις σημαντικότερες «καινοτομίες» του Κώδικα Ψηφιακής Διακυβέρνησης που αφορούν την καθημερινότητα του πολίτη, είναι η θεσμοθέτηση του Προσωπικού Αριθμού (Π.Α.) του Πολίτη καθώς με την πληκτρολόγησή του θα «διευκολύνεται» και θα «απλοποιείται» η διαλειτουργικότητα των διαφορετικών ψηφιακών συστημάτων του Δημοσίου Τομέα.

Συνεπώς με το άρθρο 11 του Ν. 4727/2020 έχει ήδη θεσπιστεί ο προσωπικός αριθμός (Π.Α.) του πολίτη, ως αριθμός υποχρεωτικής επαλήθευσης της ταυτότητας των φυσικών προσώπων στις συναλλαγές τους με τους φορείς του δημόσιου τομέα. Ο Π.Α. αποτελείται από δώδεκα (12) αλφαριθμητικά στοιχεία, εκ των οποίων τουλάχιστον τα εννέα (9) είναι αριθμητικά, και χορηγείται άπαξ στο φυσικό πρόσωπο.

Είναι σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι στο άμεσο μέλλον ο προσωπικός αριθμός (Π.Α.) θα εξαφανίσει την χρήση οποιουδήποτε άλλου αναγνωριστικού αριθμού ταυτοποίησης και θα αποτελεί τον μοναδικό αριθμό που θα χρησιμοποιεί ο κάθε πολίτης στην συντριπτική πλειονότητα των ηλεκτρονικών του συναλλαγών με τους φορείς του δημόσιου τομέα.

Αξίζει να τονίσουμε ότι στις νέες ταυτότητες θα αναγράφονται δύο αριθμοί.

Ο πρώτος αριθμός που εμφανίζεται στην Ζώνη 1 της εμπρόσθιας όψης της ταυτότητας θα είναι ένας τυπικός αριθμός (πιθανώς ο κωδικός αριθμός του κράτους-μέλους της Ε.Ε. και ο αριθμός της ταυτότητας), ενώ ο δεύτερος, που θα εμφανίζεται στην Ζώνη 3, θα αποτελεί τον προσωπικό και μοναδικό αριθμό (παγκόσμιας) αναγνώρισης του κατόχου (Card Access Number) που θα αντικαταστήσει, διά της απορροφήσεως, τον Α.Φ.Μ., τον Α.Μ.Κ.Α., τον αριθμό της αστυνομικής ταυτότητας, και με τον οποίο (μοναδικό αριθμό), ο πολίτης θα ταυτοποιείται και θα αναγνωρίζεται μέσα στο παγκόσμιο ολοκληρωτικό σύστημα ψηφιακών συναλλαγών.

Αυτός ο δεύτερος αριθμός, δηλ. ο Προσωπικός Αριθμός (Π.Α.), ο οποίος θα αναγράφεται στην νέα ταυτότητα, θα αντικαταστήσει όλους τους υπόλοιπους αριθμούς που ταυτοποιούν μέχρι σήμερα τον πολίτη –όπως ο Α.Φ.Μ., ο Α.Μ.Κ.Α., ο αριθμός δελτίου αστυνομικής ταυτότητας–, αποτελώντας τον «αριθμό-κλειδί» για την ηλεκτρονική επικοινωνία και συναλλαγή των πολιτών με το Ψηφιακό Δημόσιο.

Κρίνεται επίσης πολύ πιθανό να επεκταθεί η χρήση του Προσωπικού Αριθμού και σε κάθε άλλη ψηφιακή συναλλαγή του πολίτη με τα πληροφοριακά συστήματα ιδιωτικών φορέων.

Ο Προσωπικός και Μοναδικός Αριθμός θα επέχει στην πραγματικότητα θέση ανεξίτηλου «αριθμού-χαράγματος» αφού θα ακολουθεί τον πολίτη  εφ’ όρου ζωής και θα είναι αναντικατάστατος, ακόμη και αν δηλωθεί φθορά ή απώλεια της ψηφιακής ταυτότητας, ενώ θα απενεργοποιείται μόνο με τον θάνατο ή την κήρυξη σε αφάνεια του φυσικού προσώπου.

Επομένως, ο πολίτης από την στιγμή εκείνη που θα παραλάβει την νέα ψηφιακή του ταυτότητα, συναινεί στην απομείωση της αξίας του ανθρωπίνου προσώπου, καθώς ο Άνθρωπος, πλασμένος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού, υποβιβάζεται σε απρόσωπο, άβουλο, αριθμοποιημένο ον, υποτασσόμενος στην κοσμική δύναμη του «Θηρίου-Αριθμού».

Δηλαδή με άλλα λόγια, οι άνθρωποι οφείλουν να κατανοήσουν ότι το ψηφιακό δημόσιο δεν θα αναγνωρίζει πλέον πρόσωπα, αλλά ο πολίτης προκειμένου να έχει πρόσβαση σε κάθε υπηρεσία της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, θα ταυτοποιείται υποχρεωτικά και αναγκαστικά, μέσω του προσωπικού και μοναδικού του αριθμού που θα αναγράφεται στην νέα ψηφιακή βιομετρική του ταυτότητα.

Είμαστε υποχρεωμένοι να επισημάνουμε ότι η νέα ψηφιακή ταυτότητα βιομετρικών χαρακτηριστικών δεν θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά ως έγγραφο ταυτοποίησης του κατόχου, αλλά ο δωδεκαψήφιος προσωπικός και μοναδικός αριθμός θα αξιοποιείται επιπλέον ως «αριθμός-κλειδί» που θα διασφαλίζει την ανεμπόδιστη πρόσβαση του πολίτη σε υπηρεσίες και αγαθά της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, καθώς θα απαιτείται η πληκτρολόγησή του σε κάθε ηλεκτρονική πλατφόρμα του Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (π.χ. για την λήψη κοινωνικών επιδομάτων, όπως π.χ των επιδομάτων μητρότητας, ανεργίας, ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, ανηλίκου τέκνου, marketpass, εγγραφή μαθητών στο σχολείο κ.λπ.), εισάγοντας τον σύγχρονο ταλαίπωρο άνθρωπο στον επιβαλλόμενο ψηφιακό εικονικό κόσμο των οικονομικών και επαγγελματικών συναλλαγών.

Παρακολουθήστε το σχετικό βίντεο από το 23ο μέχρι το 25ο λεπτό:

 

Συνεπώς ο προσωπικός και μοναδικός αριθμός που θα φέρουν οι νέες ταυτότητες θα «ξεκλειδώνει» την ενιαία ψηφιακή πύλη της Δημόσιας Διοίκησης παρέχοντας στον κάτοχό της ελεύθερη και ανεμπόδιστη περιήγηση στο σύνολο των υπηρεσιών της ψηφιακής διακυβέρνησης, ενώ η ψηφιακή υπογραφή θα χρησιμοποιείται ως μέσο ηλεκτρονικής αυθεντικοποίησης (παρέχει δηλαδή την δυνατότητα επαλήθευσης της ταυτότητας του πολίτη) και λήψης ψηφιοποιημένων ηλεκτρονικών πιστοποιητικών.

Στην εποχή του απόλυτου ψηφιακού μετασχηματισμού των πάντων, όπου οι υπηρεσίες, τα αγαθά αλλά και οι άνθρωποι έχουν ψηφιοποιηθεί, κάθε πολίτης που δεν θα παραλαμβάνει και δεν θα χρησιμοποιεί την νέα ψηφιακή ταυτότητα με τον δωδεκαψήφιο μοναδικό, προσωπικό αριθμό του πολίτη, θα περιθωριοποιείται, και η ύπαρξή του θα εξαφανίζεται από τον ψηφιακό εικονικό κόσμο, ο οποίος όμως (κατ’ εφαρμογήν της ανάποδης λογικής) τείνει να επικρατήσει ως «πραγματικός».

Μόλις που χρειάζεται να αναφερθεί ότι όποιος πολίτης αρνηθεί εκ λόγων θρησκευτικής ή κοινωνικής συνειδήσεως να παραλάβει την ψηφιακή ταυτότητα βιομετρικών δεδομένων με τον νέο δωδεκαψήφιο προσωπικό και μοναδικό αριθμό που καταργεί κάθε άλλον προηγούμενο, εμμένοντας στον παραδοσιακό τρόπο ταυτοποίησής του, αυτομάτως θα αποκλείεται από κάθε συναλλαγή και δραστηριότητα. Θα τεθεί στο περιθώριο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, αντιμετωπίζοντας το φάσμα της ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης.

Παράλληλα δεν θα έχει πρόσβαση σε υγειονομικές δομές και φάρμακα, αφού και για την ενεργοποίηση του συστήματος της άυλης συνταγογράφησης θα απαιτείται η πληκτρολόγηση του «έξυπνου» δωδεκαψήφιου προσωπικού αριθμού.

Οι πολίτες που έχουν ταχθεί να φυλάξουν «Πνευματικές» Θερμοπύλες, αρνούμενοι να παραλάβουν την βιομετρική ταυτότητα της ψηφιακής σκλαβιάς, θα βρεθούν αντιμέτωποι με έναν σκληρό, απάνθρωπο και αδιανόητο οικονομικό, επαγγελματικό και κοινωνικό αποκλεισμό, που όμοιός του δεν έχει καταγραφεί στις δέλτους της Ανθρώπινης Ιστορίας, αλλά έχει επισημανθεί πριν από δύο χιλιάδες χρόνια από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, προετοιμάζοντας για το «καμίνι των θλίψεων», όσους αρνηθούν να προσκυνήσουν τον αντίχριστο αλλά και κάθε αντίχριστο σύστημα δαιμονικής διακυβέρνησης.

Υπογραμμίζουμε ότι η υποχρεωτική και σκόπιμη ενσωμάτωση σε έναν προσωπικό μοναδικό αριθμό όλων των επιμέρους αριθμών ταυτοποίησης, συνιστά ατράνταχτη απόδειξη για την είσοδο της Ανθρωπότητας στην προκεχωρημένη φάση των Εσχάτων και Αποκαλυπτικών Χρόνων.

Παραδίδουμε την γραφίδα μας στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, Ευαγγελιστή της Αγάπης και συγγραφέα της Θεόπνευστης Αποκάλυψης ο οποίος στο 13ο κεφάλαιο και στους στίχους 16-17 αναφέρει με απόλυτη ευκρίνεια και καθαρότητα τα εξής:

«Καὶ (ενν.: το Θηρίον) ποιεῖ πάντας (δηλαδή επιβάλλει σε όλους), τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς (δηλαδή να δεχθούν στον εαυτό τους) χ ά ρ α γ μ α (δηλαδή σφραγίδα πλήρους υποτέλειας και υποταγής στον Αντίχριστο) ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χ ά ρ α γ μ α, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ (για την θέση ότι ο εργασιακός και κοινωνικός αποκλεισμός που επιβλήθηκε στους ανεμβολίαστους πολίτες «παραπέμπει έντονα στην μητέρα όλων των αποκλεισμών, στον αρχετυπικό κοινωνικο-οικονομικό αποκλεισμό που θα επιβληθεί από τον Αντίχριστο» βλ. Κ. Βαθιώτη, Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, Τρίτη επικαιροποιημένη έκδοση, Αλφειός, Αθήνα 2023, σελ. 364).

Κατά την διαχείριση της πρόσφατης υγειονομικής κρίσης, η ολοκληρωτική κρατική εξουσία επέβαλε στους υγειονομικούς υπαλλήλους τον παράνομο και αντισυνταγματικό εμβολιασμό τους που συνοδευόταν –σε περίπτωση μη συμμόρφωσης– από την κύρωση της αναστολής εργασίας. Eπιπλέον, επιχειρούσε να εξαναγκάσει όλους τους υπόλοιπους πολίτες να εμβολιασθούν, φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με το φάσμα του κοινωνικού αποκλεισμού τους, αφού όποιοι παρέμεναν ανεμβόλιαστοι δεν είχαν πρόσβαση σε εστιατόρια, γήπεδα ποδοσφαίρου, κέντρα διασκέδασης κ.λπ.

Κατ’ ανάλογο τρόπο, η ίδια αυταρχική, ανάλγητη και σατανική εξουσία θα επιβάλει έμμεσα σε όλους τους πολίτες το ψηφιακό σύστημα ταυτοποίησης βιομετρικών δεδομένων, που θα συνοδεύεται όχι από την κύρωση, αλλά από την υποκρυπτόμενη απειλή του υγειονομικού αποκλεισμού, αφού όσοι πολίτες αρνηθούν να παραλάβουν την νέα ψηφιακή ταυτότητα (που θα έχει απορροφήσει τον Α.Μ.Κ.Α.) θα στερούνται αυτοδικαίως της δυνατότητας πρόσβασης στις ιατρονοσηλευτικές δομές και υπηρεσίες.

Εξυπακούεται ότι ο υγειονομικός αποκλεισμός θα αποτελέσει την πιο βάναυση μορφή αποκλεισμού εν σχέσει προς την οποιαδήποτε άλλη μορφή οικονομικού ή επαγγελματικού αποκλεισμού, αφού η άρνηση παροχής ιατρονοσηλευτικών υπηρεσιών σε πολίτες που δεν θα είναι εφοδιασμενοι με την νέα ψηφιακή ταυτότητα βιομετρικών δεδομένων θα καταγραφεί ως το «επικαιροποιημένο» Μαρτύριο του 21ου αιώνα, ισοδύναμο με το μαρτύριο των Χριστιανών των τριών πρώτων αιώνων, οι δε πιστοί, οι οποίοι θα απορριφθούν από το ψηφιοποιημένο σύστημα υγείας, θα καταταγούν στην Χορεία των Μαρτύρων-Ομολογητών!

Επομένως, για να κάμψει το φρόνημα των ελεύθερων πολιτών, η κυβέρνηση θα αξιοποιήσει ως μοχλό πίεσης τον πιθανό αποκλεισμό τους από τις υπηρεσίες υγείας, με σκοπό να τους εξαναγκάσει να θυσιάσουν στον βωμό της πρόσκαιρης ανάγκης της ιατρονοσηλευτικής φροντίδας, τα δύο διαχρονικά και αναλλοίωτα δομικά συστατικά της Ανθρώπινης Ύπαρξης, δηλ. την προσωπική Ελευθερία και Αξιοπρέπεια.

Αντιθέτως, για την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, δεν αιωρείται καμία αμφιβολία για το τι τελικώς θα πράξουν, αφού και μόνο ο υπαινιγμός ότι θα στερηθούν των ιατρικών υπηρεσιών θα λειτουργήσει καταλυτικά για την άμεση κοινωνική τους συμμόρφωση στο απάνθρωπο σύστημα ψηφιακής ταυτοποίησης, αφού κατά την προηγούμενη τριετία αφομοίωσαν το θεμελιώδες νεοταξίτικο δόγμα «πάνω από όλα η υγεία».

https://kvathiotis.substack.com/p/b65