Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2025

4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1843 - Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΩΡΗΑ, Ο ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ


Στις 4 Φεβρουαρίου του 1843 σε ηλικία 73 ετών ο Αρχιστράτηγος του Απελευθερωτικού Αγώνα του 1821, περνάει στην αιωνιότητα. Αφήνει την τελευταία του πνοή νύχτα από αποπληξία.
Ο Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας, καταγόταν από το Λιμποβίσι της Καρύταινας και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Αλωνίσταινα της Αρκαδίας που ήταν τόπος καταγωγής της μητέρας του, Ζαμπίας Κωτσάκη (εκεί κατέφυγαν οι δυο τους, μετά το θάνατο του πατέρα). Ο πατέρας του Θεόδωρου, Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, πήρε μέρος στην ένοπλη εξέγερση που υποκινήθηκε από την Αικατερίνη Β' της Ρωσίας το 1770, και σκοτώθηκε μαζί με δύο αδελφούς και τον φημισμένο Παναγιώταρο στον πύργο της Καστάνιτσας από τους Τούρκους. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης εισχώρησε στα σώματα των κλεφτών της Πελοποννήσου και στα 15 του έγινε καπετάνιος. Έχοντας αποκτήσει πείρα και στη θάλασσα ως κουρσάρος, το 1805 πήρε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις του ρωσικού στόλου κατά το Ρωσοτουρκικό πόλεμο. Τον Ιανουάριο του 1806 και ενώ βρισκόταν στην Πελοπόννησο βγήκε διάταγμα δίωξής του. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να ακολουθήσει πολύμηνη περιπετειώδης και δραματική καταδίωξη του από τους Τούρκους σε πολλά χωριά και πόλεις της Πελοποννήσου. Κατάφερε - μαχόμενος - να διαφύγει τελικά με πλοιάριο, φεύγοντας από περιοχή στα ανατολικά του Λακωνικού κόλπου και περνώντας στα Ρωσοκρατούμενα Κύθηρα με ενδιάμεση στάση στην Ελαφόνησο λόγω κακοκαιρίας. Από το 1810 υπηρέτησε στο ελληνικό στρατιωτικό σώμα του αγγλικού στρατού στη Ζάκυνθο, και τιμήθηκε με το βαθμό του ταγματάρχη για τη δράση του εναντίον των Γάλλων.

Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και άρχισε να προετοιμάζει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο. Ως απεσταλμένος της στη Μάνη σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης στην Καλαμάτα στις 23 Μαρτίου 1821. Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του αγώνα, όπως στη νίκη στο Βαλτέτσι (14 Μαΐου 1821), στην άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), στην καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822), όπου διέσωσε τον Αγώνα στην Πελοπόννησο αφού πρυτάνευσαν η ευφυΐα και η τόλμη του στρατηγικού του νου. Οι επιτυχίες αυτές τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά παρόλα αυτά δεν απέφυγε τη ρήξη. Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο. Υπήρξε ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Καποδίστρια και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την ενθρόνιση του Όθωνα. Το 1833, όμως, οι διαφωνίες του με την Αντιβασιλεία τον οδήγησαν, μαζί με άλλους αγωνιστές, πάλι στις φυλακές του Ιτς-Καλέ στο Ναύπλιο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, και στις 25 Μαΐου 1834, μαζί με τον Πλαπούτα, καταδικάστηκε σε θάνατο. Έλαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα το 1835, οπότε και ονομάστηκε στρατηγός και έλαβε το αξίωμα του «Συμβούλου της Επικρατείας». Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα «Απομνημονεύματά» του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836 και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση. (WIK.)


ΥΣ : ΩΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ ΑΝΑΡΤΩ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΣΤΟΥΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΠΑΙΔΕΣ ΣΤΗΝ ΠΝΥΚΑ ΣΤΙΣ 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1838

Παιδιά μου!
Εἰς τὸν τόπο τοῦτο, ὁποὺ ἐγὼ πατῶ σήμερα, ἐπατοῦσαν καὶ ἐδημηγοροῦσαν τὸν παλαιὸ καιρὸ ἄνδρες σοφοί, καὶ ἄνδρες μὲ τοὺς ὁποίους δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ συγκριθῶ καὶ οὔτε νὰ φθάσω τὰ ἴχνη των. Ἐγὼ ἐπιθυμοῦσα νὰ σᾶς ἰδῶ, παιδιά μου, εἰς τὴν μεγάλη δόξα τῶν προπατόρων μας, καὶ ἔρχομαι νὰ σᾶς εἰπῶ, ὅσα εἰς τὸν καιρὸ τοῦ ἀγῶνος καὶ πρὸ αὐτοῦ καὶ ὕστερα ἀπ᾿ αὐτὸν ὁ ἴδιος ἐπαρατήρησα, καὶ ἀπ᾿ αὐτὰ νὰ κάμωμε συμπερασμοὺς καὶ διὰ τὴν μέλλουσαν εὐτυχίαν σας, μολονότι ὁ Θεὸς μόνος ἠξεύρει τὰ μέλλοντα. Καὶ διὰ τοὺς παλαιοὺς Ἕλληνας, ὁποίας γνώσεις εἶχαν καὶ ποία δόξα καὶ τιμὴν ἔχαιραν κοντὰ εἰς τὰ ἄλλα ἔθνη τοῦ καιροῦ των, ὁποίους ἥρωας, στρατηγούς, πολιτικοὺς εἶχαν, διὰ ταῦτα σας λέγουν καθ᾿ ἡμέραν οἱ διδάσκαλοί σας καὶ οἱ πεπαιδευμένοι μας. Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀρκετός. Σᾶς λέγω μόνον πὼς ἦταν σοφοί, καὶ ἀπὸ ἐδῶ ἐπῆραν καὶ ἐδανείσθησαν τὰ ἄλλα ἔθνη τὴν σοφίαν των.
Εἰς τὸν τόπον, τὸν ὁποῖον κατοικοῦμε, ἐκατοικοῦσαν οἱ παλαιοὶ Ἕλληνες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους καὶ ἡμεῖς καταγόμεθα καὶ ἐλάβαμε τὸ ὄνομα τοῦτο. Αὐτοὶ διέφεραν ἀπὸ ἡμᾶς εἰς τὴν θρησκείαν, διότι ἐπροσκυνοῦσαν τὲς πέτρες καὶ τὰ ξύλα. Ἀφοῦ ὕστερα ἦλθε στὸν κόσμο ὁ Χριστός, οἱ λαοὶ ὅλοι ἐπίστευσαν εἰς τὸ Εὐαγγέλιό του, καὶ ἔπαυσαν νὰ λατρεύουν τὰ εἴδωλα. Δὲν ἐπῆρε μαζί του οὔτε σοφοὺς οὔτε προκομμένους, ἀλλ᾿ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, χωρικοὺς καὶ ψαράδες, καὶ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔμαθαν ὅλες τὲς γλῶσσες τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι, μολονότι ὅπου καὶ ἂν ἔβρισκαν ἐναντιότητες καὶ οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ τύραννοι τοὺς κατέτρεχαν, δὲν ἠμπόρεσε κανένας νὰ τοὺς κάμῃ τίποτα. Αὐτοὶ ἐστερέωσαν τὴν πίστιν.
Οἱ παλαιοὶ Ἕλληνες, οἱ πρόγονοί μας, ἔπεσαν εἰς τὴν διχόνοια καὶ ἐτρώγονταν μεταξύ τους, καὶ ἔτσι ἔλαβαν καιρὸ πρῶτα οἱ Ρωμαῖοι, ἔπειτα ἄλλοι βάρβαροι καὶ τοὺς ὑπόταξαν. Ὕστερα ἦλθαν οἱ Μουσουλμάνοι καὶ ἔκαμαν ὅ,τι ἠμποροῦσαν, διὰ νὰ ἀλλάξη ὁ λαὸς τὴν πίστιν του. Ἔκοψαν γλῶσσες εἰς πολλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ᾿ ἐστάθη ἀδύνατο νὰ τὸ κατορθώσουν. Τὸν ἕνα ἔκοπταν, ὁ ἄλλος τὸ σταυρό του ἔκαμε. Σὰν εἶδε τοῦτο ὁ σουλτάνος, διόρισε ἕνα βιτσερὲ [ἀντιβασιλέα], ἕναν πατριάρχη, καὶ τοῦ ἔδωσε τὴν ἐξουσία τῆς ἐκκλησίας. Αὐτὸς καὶ ὁ λοιπὸς κλῆρος ἔκαμαν ὅ,τι τοὺς ἔλεγε ὁ σουλτάνος. Ὕστερον ἔγιναν οἱ κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εἰς ὅλα τὰ μέρη. Ἡ τρίτη τάξη, οἱ ἔμποροι καὶ οἱ προκομμένοι, τὸ καλύτερο μέρος τῶν πολιτῶν, μὴν ὑποφέρνοντες τὸν ζυγὸ ἔφευγαν, καὶ οἱ γραμματισμένοι ἐπῆραν καὶ ἔφευγαν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὴν πατρίδα των, καὶ ἔτσι ὁ λαός, ὅστις στερημένος ἀπὸ τὰ μέσα τῆς προκοπῆς, ἐκατήντησεν εἰς ἀθλίαν κατάσταση, καὶ αὐτὴ αὔξαινε κάθε ἡμέρα χειρότερα· διότι, ἂν εὑρίσκετο μεταξὺ τοῦ λαοῦ κανεὶς μὲ ὀλίγην μάθηση, τὸν ἐλάμβανε ὁ κλῆρος, ὅστις ἔχαιρε προνόμια, ἢ ἐσύρετο ἀπὸ τὸν ἔμπορο τῆς Εὐρώπης ὡς βοηθός του ἢ ἐγίνετο γραμματικὸς τοῦ προεστοῦ. Καὶ μερικοὶ μὴν ὑποφέροντες τὴν τυραννίαν τοῦ Τούρκου καὶ βλέποντας τὲς δόξες καὶ τὲς ἡδονὲς ὁποὺ ἀνελάμβαναν αὐτοί, ἄφηναν τὴν πίστη τους καὶ ἐγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καὶ τοιουτοτρόπως κάθε ἡμέρα ὁ λαὸς ἐλίγνευε καὶ ἐπτώχαινε.
Εἰς αὐτὴν τὴν δυστυχισμένη κατάσταση μερικοὶ ἀπὸ τοὺς φυγάδες γραμματισμένους ἐμετάφραζαν καὶ ἔστελναν εἰς τὴν Ἑλλάδα βιβλία, καὶ εἰς αὐτοὺς πρέπει νὰ χρωστοῦμε εὐγνωμοσύνη, διότι εὐθὺς ὁποὺ κανένας ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ λαὸ ἐμάνθανε τὰ κοινὰ γράμματα, ἐδιάβαζεν αὐτὰ τὰ βιβλία καὶ ἔβλεπε ποίους εἴχαμε προγόνους, τί ἔκαμεν ὁ Θεμιστοκλῆς, ὁ Ἀριστείδης καὶ ἄλλοι πολλοὶ παλαιοί μας, καὶ ἐβλέπαμε καὶ εἰς ποίαν κατάσταση εὑρισκόμεθα τότε. Ὅθεν μᾶς ἦλθεν εἰς τὸ νοῦ νὰ τοὺς μιμηθοῦμε καὶ νὰ γίνουμε εὐτυχέστεροι. Καὶ ἔτσι ἔγινε καὶ ἐπροόδευσεν ἡ Ἑταιρεία.
Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν Ἐπανάσταση, δὲν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα οὔτε πὼς δὲν ἔχομε ἄρματα οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις οὔτε κανένας φρόνιμος μᾶς εἶπε «ποῦ πᾶτε ἐδῶ νὰ πολεμήσετε μὲ σιταροκάραβα βατσέλα», ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καὶ ὅλοι, καὶ ὁ κλῆρος μας καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν Ἐπανάσταση.
Εἰς τὸν πρῶτο χρόνο τῆς Ἐπαναστάσεως εἴχαμε μεγάλη ὁμόνοια καὶ ὅλοι ἐτρέχαμε σύμφωνοι. Ὁ ἕνας ἐπῆγεν εἰς τὸν πόλεμο, ὁ ἀδελφός του ἔφερνε ξύλα, ἡ γυναῖκα του ἐζύμωνε, τὸ παιδί του ἐκουβαλοῦσε ψωμὶ καὶ μπαρουτόβολα εἰς τὸ στρατόπεδον καὶ ἐὰν αὐτὴ ἡ ὁμόνοια ἐβαστοῦσε ἀκόμη δυὸ χρόνους, ἠθέλαμε κυριεύσει καὶ τὴν Θεσσαλία καὶ τὴν Μακεδονία, καὶ ἴσως ἐφθάναμε καὶ ἕως τὴν Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τοὺς Τούρκους, ὁποὺ ἄκουγαν Ἕλληνα καὶ ἔφευγαν χίλια μίλια μακρά. Ἑκατὸν Ἕλληνες ἔβαζαν πέντε χιλιάδες ἐμπρός, καὶ ἕνα καράβι μίαν ἁρμάδα...
Ἐγώ, παιδιά μου, κατὰ κακή μου τύχη, ἐξ αἰτίας τῶν περιστάσεων, ἔμεινα ἀγράμματος καὶ διὰ τοῦτο σᾶς ζητῶ συγχώρηση, διότι δὲν ὁμιλῶ καθὼς οἱ δάσκαλοί σας. Σᾶς εἶπα ὅσα ὁ ἴδιος εἶδα, ἤκουσα καὶ ἐγνώρισα, διὰ νὰ ὠφεληθῆτε ἀπὸ τὰ ἀπερασμένα καὶ ἀπὸ τὰ κακὰ ἀποτελέσματα τῆς διχονοίας, τὴν ὁποίαν νὰ ἀποστρέφεσθε, καὶ νὰ ἔχετε ὁμόνοια. Ἐμᾶς μὴ μᾶς τηρᾶτε πλέον. Τὸ ἔργο μας καὶ ὁ καιρός μας ἐπέρασε. Καὶ αἱ ἡμέραι τῆς γενεᾶς, ἡ ὁποία σας ἄνοιξε τὸ δρόμο, θέλουν μετ᾿ ὀλίγον περάσει. Τὴν ἡμέρα τῆς ζωῆς μας θέλει διαδεχθῆ ἡ νύκτα τοῦ θανάτου μας, καθὼς τὴν ἡμέραν τῶν Ἁγίων Ἀσωμάτων θέλει διαδεχθῆ ἡ νύκτα καὶ ἡ αὐριανὴ ἡμέρα. Εἰς ἐσᾶς μένει νὰ ἰσάσετε καὶ νὰ στολίσετε τὸν τόπο, ὁποὺ ἡμεῖς ἐλευθερώσαμε· καί, διὰ νὰ γίνῃ τοῦτο, πρέπει νὰ ἔχετε ὡς θεμέλια της πολιτείας τὴν ὁμόνοια, τὴν θρησκεία, τὴν καλλιέργεια τοῦ θρόνου καὶ τὴν φρόνιμον ἐλευθερία.
Τελειώνω τὸ λόγο μου. Ζήτω ὁ βασιλεύς μας Ὄθων! Ζήτω οἱ σοφοὶ διδάσκαλοι! Ζήτω ἡ Ἑλληνικὴ Νεολαία!


http://www.stoxos.gr/2011/02/4-1843.html 
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ 





ΚΙΤΣΟΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΤΗΝ 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1944

Από το βιβλίο του Πέτρου Μακρή-Στάϊκου: "Κίτσος Μαλτέζος, ο αγαπημένος των Θεών"

Ο Κίτσος Μαλτέζος γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1921, και ήταν ο τελευταίος απόγονος του μεγάλου στρατηγού Μακρυγιάννη. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, λόγω των έντονων προστριβών των γονέων του, που τελικά χώρισαν το 1935. Την κηδεμονία του ανέλαβαν ο παππούς του Γεώργιος Μαλτέζος και η γιαγιά του Αικατερίνη, αφού οι γονείς του ήταν αποδεδειγμένα ακατάλληλοι.

Σχολείο πήγε στην σχολή Μακρή, οι μαθητές της οποίας προέρχονται κυρίως από τα μεσαία και υψηλότερα κοινωνικά στρώματα. Από την εφηβική ηλικία ακόμη διαβάζει Νίτσε. Μαθαίνει έτσι να περιφρονεί το φτηνό και το ασήμαντο, να αποστρέφεται το ανόητο και το επιφανειακό, να απεχθάνεται το συμβατικό και το υποκριτικό. Ήταν σχετικά απόμακρος και μυστικοπαθής, αλλά με σαφείς ηγετικές και πνευματικές ικανότητες.

 Το 1938 εντάσσεται στην ΕΟΝ. Είναι αξιοσημείωτο ότι ήταν από τους ελάχιστους μαθητές της σχολής Μακρή που πήγαν στην ΕΟΝ, καθώς αυτή η οργάνωση νεολαίας που ίδρυσε ο Ιωάννης Μεταξάς, στηριζόταν κυρίως σε γόνους εργατών, αγροτών και γενικότερα χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων. Γίνεται λοχίτης (κάτι σαν λοχαγός) της ΕΟΝ και ξεχωρίζει για την άψογη εκτέλεση των καθηκόντων του και τις οργανωτικές του ικανότητες.

Τον Οκτώβρη του 1940, λίγες μέρες πριν την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, ο Μαλτέζος πετυχαίνει στις εισαγωγικες εξετάσεις και μπαίνει στην Νομική. Ζητάει, όπως και πολλοί συνομήλικοί του, να καταταγεί εθελοντής αλλά κανείς τους δεν γίνεται δεκτός λόγω ηλικίας. Αρκείται στην σύνταξη
προκηρύξεων και στο μοίρασμά τους.

Μετά έρχεται η Κατοχή. Μες στον δύσκολο χειμώνα του 1941-42 ο Μαλτέζος αποφασίζει να ενταχθεί σε αντιστασιακή οργάνωση. Εντάσσεται στην ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαίων Ελλάδος), που ήταν ουσιαστικά το νεολαιίστικο παράρτημα του ΕΑΜ!!! Σε πολλούς αυτό μπορεί να προκαλεί έκπληξη, αλλά για τα δεδομένα της εποχής του κάθε άλλο παρά σπάνιο ήταν.

Το καθεστώς Μεταξά και ειδικότερα η ΕΟΝ, δεν είχε δώσει (ή δεν πρόλαβε να δώσει) το απαιτούμενο βάρος στην ιδεολογική κατάρτιση των νέων, αλλά στηριζόταν κυρίως στον αυθόρμητο πατριωτισμό τους και το εθνικό τους φρόνημα. Έτσι, ένας νέος με πατριωτικές αντιλήψεις αλλά χωρίς ιδεολογική κατάρτιση, μπορούσε εύκολα, κατά την διάρκεια της Κατοχής, να παρασυρθεί από το δήθεν πατριωτικό προσωπείο των κομμουνιστών και να ενταχθεί στο ΕΑΜ. Ένας ακόμη λόγος ήταν ότι το ΕΑΜ ήταν πολύ πιο οργανωμένο και είχε τον κατάλληλο συνωμοτικό μηχανισμό, λόγω ΚΚΕ,  για να προσελκύει και να στρατολογεί μέλη. 
 
Η εξέλιξή του μες στην ΟΚΝΕ είναι ταχύτατη. Αναλαμβάνει καθήκοντα καθοδηγητή για τα νέα μέλη και τον Ιούνιο του 1942 τοποθετείται εκπρόσωπος του Πανεπιστημίου σε μία τριμελή επιτροπή που συντόνιζε τις ενέργειες της ΟΚΝΕ στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Τον αποκαλούν "Κόκκινο Τσάρο" χάρη στις ικανότητές του.

Από το φθινόπωρο του 1942 στα πανεπιστήμια έχουν ήδη αρχίσει να διαφαίνεται η αντιπαλότητα μεταξύ των φοιτητικών παρατάξεων. Από την μία πλευρά οι οργανώσεις-παραρτήματα του ΕΑΜ (ΟΚΝΕ, ΕΑΜ Νέων) και από την άλλη οι εθνικές αντιστασιακές οργανώσεις (ΠΕΑΝ, Ιερά Ταξιαρχία κ.α). Ο Μαλτέζος δεν αντέχει να βλέπει τον ενδοελληνικό σπαραγμό με διαρκείς ξυλοδαρμούς, δεν συμφωνεί με την εμφυλιοπολεμική τακτική της ΟΚΝΕ και καταλαβαίνει ότι πλέον οι πρωταρχικοί σκοποί της οργάνωσής του έχουν αλλοιωθεί. Αυτά στα οποία πίστεψε δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα πραγμάτωσης. Καταλαβαίνει ότι απλά τον χρησιμοποιούν για να πετύχουν στόχους που δεν έχουν καμμία σχέση με τις δικές του επιδιώξεις. Εκείνος δεν επιθυμεί μία σοβιετική Ελλάδα, αλλά μία μεγάλη και ελεύθερη Ελλάδα με κοινωνική δικαιοσύνη.

Έτσι, τον Γενάρη του 1943 αποχωρεί από την ΟΚΝΕ. Οι κομμουνιστές, αμέσως μετά την αποχώρησή του, βγάζουν την φήμη ότι είναι ρουφιάνος των Ιταλών, αλλά η κατηγορία αποδεικνύεται αβάσιμη και ψευδής. Η διάθεσή του όμως για δράση είναι ακόρεστη. Τον Μάρτιο του 1943 εντάσσεται στην ΡΑΝ, μία ένοπλη εθνική αντιστασιακή οργάνωση που ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1943 και το όνομα της παρέπεμπε στις δίκαιες διεκδικήσεις του Ελληνισμού (Ρωμυλία - Αυλών - Νήσοι). Η ΡΑΝ συνεργάζεται στενά με την Χ του Γρίβα, τον ΕΔΕΣ Αθηνών, την ΠΕΑΝ, το Εθνικό Κομιτάτο, την Τρίαινα και άλλες εθνικές οργανώσεις. Ζητεί οπλισμό από τους "Συμμάχους", αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τελικώς
θα αγοράσει κάποια όπλα από τους Ιταλούς όταν πλέον αυτοί αποχωρούσαν τον Σεπτέμβριο του 1943 από την Ελλάδα αφού είχαν συνθηκολογήσει.

Ο Μαλτέζος, γνωρίζοντας πλέον από πρώτο χέρι τις μεθόδους των κομμουνιστών, τους κατηγορεί ανοικτά για προδοσία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος, διαφθορά της νεολαίας, εμφυλιοπολεμική τακτική. Η παρουσία του από μόνη της είναι ικανή για να προσελκύσει αρκετό κόσμο στην εθνικές οργανώσεις, και αυτό δεν αργεί να φανεί στα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών, που διεξάγονται φυσικά εν μέσω συγκρούσεων με πολλούς τραυματίες εκατέρωθεν.

Το φθινόπωρο του 1943 γράφει και κυκλοφορεί το δοκίμιό του: "Για την Ελλάδα που έρχεται", ένα συνοπτικό πολιτικό μανιφέστο. Σε αυτό απορρίπτει την βασιλεία ως ξενόφερτη και βλαβερή για την Ελλάδα, καταδικάζει τόσο την καπιταλισμό όσο και τον κομμουνισμό και γενικότερα την υλιστική στάση ζωής, τάσσεται υπέρ του κρατικού ελέγχου σε μεγάλες επιχειρήσεις και ιδιαίτερα στις τράπεζες, και είναι υπέρ της προστασίας των μικροϊδιοκτητών.
 

Την ίδια εποχή, οι εμφύλιες διαμάχες κλιμακώνονται, τόσο στα βουνά, όσο και στην Αθήνα. Οι συγκρούσεις είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Οι κομμουνιστές νεολαίοι πλέον έχουν συνταχτεί στην ΕΠΟΝ, η οποία φυσικά ελέγχεται εξ'ολοκλήρου από το ΕΑΜ. Στα Πανεπιστήμια δραστηριοποιείται ενεργά ο ΕΣΑΣ (Εθνικός Σύνδεσμος Ανωτάτων Σχολών), μία φοιτητική οργάνωση με ξεκάθαρη αντικομμουνιστική και αντιδεξιά πολιτική γραμμή. Οι περισσότεροι φοιτητές από τις εθνικές οργανώσεις, και φυσικά ο Μαλτέζος, εντάχθηκαν στον ΕΣΑΣ.
 

Στις 11 Ιανουαρίου του 1944, Άγγλοι και Αμερικάνοι βομβαρδίζουν τον Πειραιά, με εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες. Ο ΕΣΑΣ κινητοποιείται άμεσα και αναλαμβάνει την περίθαλψη των τραυματιών στον χώρο του Πολυτεχνείου, του Πανεπιστημίου κ.α. Ο Μαλτέζος έχει ενεργό συμμετοχή, κινητοποιεί πολύ κόσμο και για μία ακόμη φορά αποδεικνύει τις ηγετικές και οργανωτικές του ικανότητες. Οι κομμουνιστές μένουν στο περιθώριο και βλέπουν τις εθνικές οργανώσεις, με ηγέτη τον Μαλτέζο (τον πρώην "δικό" τους) να κυριαρχούν. Αντιλαμβάνονται ότι πλέον πρέπει να βγει από την μέση ο Κίτσος Μαλτέζος. Αποφασίζεται η εκτέλεσή του.
 

Ο οργανωτής της εκτέλεσής του ήταν ο φανατικός κομμουνιστής Άδωνις Κύρου, γόνος μίας μεγάλης και εύπορης αθηναϊκής οικογένειας. Ο πατέρας του, Αχιλλέας Κύρου ήταν εκδότης της γνωστής συντηρητικής εφημερίδας "Εστία". Η εκτέλεση του Μαλτέζου ανατίθεται στα αδέλφια Μικέ και Διονύση Κουρουνιώτη, μέλη του ΕΛΑΣ Σπουδάζουσας (ένοπλο φοιτητικό παράρτημα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ). Τον εκτελούν στις 1η Φεβρουαρίου 1944, με την βοήθεια και άλλων δύο κομμουνιστών. Ήταν μόλις 24 ετών...

Η κηδεία του γίνεται την επόμενη μέρα και πλήθος κόσμου συρρέει για να τον τιμήσει. Μετά την κηδεία του, το εξοργισμένο πλήθος, παθιασμένο για εκδίκηση επεδράμει στο Χημείο όπου βρίσκονται οι ΕΠΟΝίτες. Γίνονται ανελέητες συγκρούσεις και οι ΕΠΟΝίτες διαλύονται στους γύρω δρόμους.
Μαζί με τον Δημήτριο Ψαρρό, ο Κίτσος Μαλτέζος ήταν ίσως οι τραγικότερες μορφές της κατοχικής περιόδου. Αμφότεροι δολοφονήθηκαν από τους κομμουνιστές, επειδή ήταν άκρως επικίνδυνοι για τα σχέδια τους, δηλαδή την κατάληψη της εξουσίας. Η περίπτωση του Μαλτέζου είναι ακόμη πιο "σκοτεινή" για την αριστερά επειδή επρόκειτο για ένα πρώην δυναμικό στέλεχός της. Δεν μπορούσαν να χωνέψουν την δικαιολογημένη αποσκίρτησή του. Για τον λόγο αυτό, η επίσημη αριστερά τηρεί σιγή ιχθύος για τον Κίτσο Μαλτέζο. Ακόμα και αυτή η μεγάλη προσφορά του στην ΟΚΝΕ έχει διαγραφεί, σαν να μην πέρασε ποτέ από κει.

Στην πραγματικότητα βέβαια, ο Κίτσος Μαλτέζος ουδέποτε ταυτίστηκε με τους κομμουνιστές. Το πέρασμά του από την ΟΚΝΕ, ήταν απλά ένα στάδιο στην πολιτική διαδρομή ενός νέου ανθρώπου που ψάχνεται. Πρώτα ήταν στην μεταξική ΕΟΝ, μετά στην ΟΚΝΕ, μετά στην ΡΑΝ και στον ΕΣΑΣ.
 

Ο Μαλτέζος ήταν από τα πλέον προικισμένα παιδιά της γενιάς του, της γενιάς του '40. Η ζωή του ήταν γεμάτη δράση και αναζήτηση. Συνδύαζε με τον κατάλληλο τρόπο την προσήλωση στην Πατρίδα με τις αντιπλουτοκρατικές κοινωνιστικές του απόψεις. Επηρεάστηκε, όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί του, από τα μεγάλα ευρωπαϊκά κινήματα του Μεσοπολέμου χωρίς όμως ποτέ να διαπράξει το λάθος της ξενομανίας και του μιμητισμού. Οραματιζόταν μία νέα Ελλάδα, απαγκιστρωμένη πλέον από το διεφθαρμένο προπολεμικό κατεστημένο.

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τις προσπάθειές του, καθώς δολοφονήθηκε νέος από τους κομμουνιστές. Έτσι, ο Μαλτέζος δεν πρόλαβε να δει την προδοσία των οραμάτων του από την μεταπολεμική δεξιά που καρπώθηκε -χωρίς να το δικαιούται- τα οφέλη από τους αγώνες του Μαλτέζου και της γενιάς του.

Η
αριστερά τον δολοφόνησε. Η δεξιά γκρέμισε τα όνειρά του, έστω και μετά θάνατον. Η αριστερά τον διέγραψε από την μνήμη της. Η δεξιά τον αγνόησε. Αυτά ήταν λογικό να συμβούν, καθώς ο Κίτσος Μαλτέζος δεν άνηκε σε καμμία από τις δύο παρατάξεις. Άνηκε στο Έθνος του, στην Πατρίδα του, στον λαό του. Ουσιαστικά εξέφρασε την γνήσια εθνικιστική κοσμοαντίληψη, έστω και αν δεν πολυχρησιμοποιούσε τον όρο "εθνικισμός".

Για τους Έλληνες εθνικιστές, ο Κίτσος Μαλτέζος πρέπει να θεωρείται πρότυπο Ήρωα και αγωνιστή και σταθερό σημείο αναφοράς.



ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2025

29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1941 : 84 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΕΤΑΞΑ - ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ 40 ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ


ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ κ ΙΩΑΝΝΑΣ ΦΩΚΑ ΕΓΓΟΝΗΣ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΗΓΕΤΗ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΕΤΑΞΑ
ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ

Την Τρίτην 28 Ιανουαρίου 1941 ο Βασιλεύς προήδρευσε στο
Υπουργικό Συμβούλιο και ανακοινώνοντας με βαθειά συγκίνηση την κατάσταση  της υγείας του Ιωάννη Μεταξά, ζήτησε από τους Υπουργούς να παραμείνουν εις τας θέσεις των υπηρετούντες την πατρίδα. Την επομένη το πρωί ανακοίνωσε ότι ανέθεσε την κυβέρνηση στον Αλέξανδρο Κορυζή, Διοικητήν της Εθνικής Τράπεζας, τέως Yπουργό Κοινωνικής Προνοίας της Κυβερνήσεως του Ιωάννη Μεταξά.

Ο Ιωάννης Μεταξάς απεβίωσε, σε ηλικία 70 ετών, την 94η ημέρα του πολέμου, στην οικία του στην Κηφισιά, στις 6 τα χαράματα, την Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 1941, αφού την προηγουμένη κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων. Το ιατρικό ανακοινωθέν υπογεγραμμένο από 12 Έλληνες ιατρούς ήταν το εξής:

ΙΑΤΡΙΚΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ της 29ης ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1941

Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως ενεφάνισε προ δέκα ημερών, ήτοι το προπαρελθόν Σάββατον, φλεγμονήν του φάρυγγος, ήτις κατέληξεν εις απόστημα παραμυγδαλικόν. Παρά την έγκαιρον διάνοιξίν του, ως και την μετεγχειρητικήν κατάλληλον θεραπείαν, παρουσίασεν εν συνεχεία τοξιναιμικά φαινόμενα και επιπλοκάς, ως γαστρορραγίαν και ουρίαν, και απέθανεν σήμερον, 6 π.μ.
Εν Αθήναις τη 29η Ιανουαρίου 1941

Οι θεράποντες ιατροί
Μ. Γερουλάνος, Β. Μπένσης, Μ. Γεωργόπουλος, Μ.Μακκάς, Ε.Φωκάς,
Δ. Δημητριάδης,  Ι. Χρυσικός, Γ.Καραγιαννόπουλος, Δ. Κομνηνός, Ν. Λωράνδος,
Γ. Οικονομίδης, Ν. Γεωργόπουλος.

Η ασθένεια του Εθνικού Κυβερνήτου για λόγους ευνόητους δεν δημοσιοποιήθηκε στον ημερήσιο τύπο προ της 29ης  Ιανουαρίου 1941. Ορισμένα πρωτοσέλιδα εφημερίδων, σχετικά με τον θάνατο, την διαδοχή, την ασθένεια και την κηδεία, αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα σε μορφή pdf. 

"Ο θάνατος του Ιωάννου Μεταξά εβύθισε την Ελλάδα εις απέραντον θλίψιν. Κανείς δεν επερίμενεν ένα τέτοιο κτύπημα από μέρους της Μοίρας....Ο Ιωάννης Μεταξάς υπήρξε ένας εξαιρετικός άνθρωπος πλήρης δυνάμεως και ζωτικότητος. Κανείς Έλλην δεν άμφέβαλλε δια την ξεχωριστήν φύσιν του. Αι υπηρεσίαι τας οποίας προσέφερεν εις την χώραν, πρώτον ως στρατιωτικός και ως πολιτικός έπειτα, είνε επίσης σπουδαιόταται. Η νεώτερη ελληνική ιστορία του επιφυλάσσει ιδιαίτερον και τιμητικόν κεφάλαιον. Τα τελευταία τέσσερα και μισό χρόνια επληρώθησαν εξ' ολοκλήρου με την μορφήν του. Και δεν υπάρχει κανείς που δεν θα αναγνωρίσει ότι εις την εσωτερικήν κατάστασιν και στην εξωτερικήν θέσιν της χώρας, επέθεσεν βαρεία την σφραγίδα του πνεύματος του. Το έργον του εκτείνεται προς όλας τας κατευθύνσεις της ζωής της ελληνικής κοινωνίας, την οποίαν επεδίωξε να αναδιοργανώσει και να τρέψει προς συγχρονισμένας κατευθύνσεις, με αντικειμενικό σκοπόν την ανύψωσιν των λαικών τάξεων και την υποστήριξιν των αδυνάτων και των πτωχών. Η κοινωνική αρμονία και η εθνική ενότης του ελληνικού λαού ήσαν οι δύο πόλοι περί τους οποίους εστράφη η εσωτερική του προσπάθεια. Και είδαμεν τους καρπούς της να ωριμάζουν και να αυξάνωνται εις τας ημέρας μας..."     ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ

Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΕΟΝ

Τη χώρα ερήμωσε, Αρχηγέ, ο θάνατός Σου, Κι' ολα μαυροφορέθηκαν για σένα σε μιά μέρα,
μα πιο πολύ ωρφάνεψε εμάς ο χωρισμός Σου,
μας, τα παιδιά Σου της ΕΟΝ., πολύκλαυστεΠατέρα.

Κατάχλωμος σαν το κερί σωπαίνει ο Φαλαγγίτης γονατιστός τον ύστατο χαιρετισμό ως Σου δίνει,
και η Φαλαγγίτισσα με τη λεπτή και γυναικεία ψυχή της, βουβά ποτάμια δάκρυα στο Σκήνωμά Σου χύνει...

Χλωμό, ορφανό στον πόνο του, σαν πεθαμένο φύλλο,
με ακράτητους βαθείς λυγμούς σε κλαίει το Σκαπανάκι,
τον τρυφερώτερο έχασε που βρήκε ως τώρα φίλο,
μαζί του, Αρχηγέ, γινόσουνα και Σύ μικρό παιδάκι.

Κλαίνε τα παιδιά που ήθελες μονάχα να γελούνε,
κι' από το κακό ήσουνα έτοιμος να τα περιφρουρήσης,
ο ίδιος τώρα ακούσια τα κάμνεις να θρηνούνε.
και τι σκληρό να μην μπορείς να τα παρηγορήσης
  
ΡΙΤΑ  Ν. ΠΑΠΑ (Μπούμη)
Νεολαία  15-2-1941

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ - ΥΓΕΙΑ 

Από προφορικές μαρτυρίες προκύπτει ότι η  απουσία πενικιλίνης, έπαιξε τον πρώτο ρόλο στην αδυναμία αντιμετώπισης της φλεγμονής του φάρυγγος από αναερόβια μικρόβια. Σοβαρός παράγων ήταν επίσης η εξάντληση του οργανισμού του λόγω της

τεράστιας κόπωσης που συνεπαγόταν το σύνθετο έργο του της 4ης Αυγούστου, ως Υπουργού σε Υπουργεία που άμεσα συνδέονταν με την προετοιμασία του πολέμου: Εξωτερικών, Στρατιωτικών, Ναυτικών, Αεροπορίας και Παιδείας.

Επιπλέον την άνοιξη του 1940 είχε πάθει μια αιμορραγία των εντέρων, όμως είχε αποφύγει πιο εκτεταμένες εξετάσεις για να μην δημιουργήσει ανησυχίες στο εσωτερικό και σκέψεις στο εξωτερικό. Για τον ίδιο λόγο δεν εισήχθη σε νοσοκομείο όταν αρρώστησε. Είχε ήδη ουρία και ζάχαρο και οι σχετικές μετρήσεις εμφανίζονται τακτικά στο Ημερολόγιο του από τον Οκτώβριο του 1939. Μια δίαιτα στην οποία είχε αναγκαστικά υποβληθεί τον είχε αδυνατήσει πολύ. Τον Ιούνιο του 1940 έκανε και την Διαθήκη του. Προαίσθημα;

Οι σημειώσεις του στο Ημερολόγιο μαρτυρούν τη σωματική του εξάντληση, την ψυχολογική ένταση και την αγωνία του, για τις πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις στην  Ευρώπη, τα κινήματα στο εσωτερικό, τα προβλήματα στο ελληνικό Στρατηγείο και την Κυβέρνηση, την αδυναμία των Aγγλων συμμάχων να προσφέρουν την απαιτούμενη βοήθεια, αλλά και την επιμονή τους να φέρουν ανεπαρκή αριθμητικά στρατό στην Ελλάδα.

Τον προβλημάτιζε επίσης η σκέψη ότι αργά ή γρήγορα θα επιτεθούν οι Γερμανοί. Όπως και η αβεβαιότητα για την στάση των Βαλκανικών κρατών και της Τουρκίας, και ως στρατιωτικός που ήταν δεχόταν ότι σε κατάσταση πολέμου υπάρχουν ανατροπές και δεν βασιζόταν απόλυτα στα ήδη συμφωνημένα. Όμοια  σημαντικός θα ήταν ο κόπος του  στις διπλωματικές επαφές, τις αποστολές και συναντήσεις στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Όμοια επίπονη ήταν η προσπάθειά του να ενισχύσει το ηθικό του λαού. Με ταξίδια ανά την Ελλάδα και παρουσία προσωπική σε κάθε λογής ομάδες, εργατών, αγροτών, φοιτητών, μαθητών, εμπόρων, βιομηχάνων και ομάδες της ΕΟΝ, έδωσε ελπίδα με τους 250 λόγους του και αναπτέρωσε το ηθικό του κόσμου, για το έργο που επιτελείτο σε όλους τους τομείς και έδινε συμβουλές ιδιαίτερες στην κάθε ομάδα..

...Πρωί απόγευμα συνεργασίαι, διαταγαί, ενέργειαι... Κούρασις μεγάλη... εξαντλητική εργασία... δεν μπόρεσα να κοιμηθώ... Κατάκοπος... Θα βαστάξουμε;  Ναι!  Γεννηθήτω το θέλημα του...
...Μετά την νίκη της Κλεισούρας η κατάσταση σοβαρεύει.  Από Βουλγαρίαν ειδήσεις όχι ευχάριστοι... Ουδεμία ελπίς ότι
θ' αντισταθεί εις Γερμανίαν... Είμαστε εις το τέλος της Ελλάδος; Ολα χάνονται - Θα πέσωμεν ως τον τελευταίο... Και μέσα εις όλα αυτά ο Παπάγος και το περιβάλλον του εδημιούργησαν το αποτακτικόν...
 
26 Δεκεμβρίου, Πέμπτη - 60η ημέρα του πολέμου
... Δεν μπορώ να ησυχάσω από τρία πράγματα. Έλλειψις πυρομαχικών και αν θα εύρωμεν - έχομεν μόνον για 3 - 4 μήνες - Δυσχέριαι εφοδιασμού. Απώλεια κτηνών - κρυποπαγήματα - έλειψεις καμιόν. Εάν λάβουμε 500 από Αγγλους, χρειάζονται άλλα 1000- Κακοκαιρία- χιόνια. Δεν μπορώ να κοιμηθώ.

28 Δεκεμβρίου, Σάββατον - 62α ημέρα του πολέμου
... Καιρός χειροτερεύει... Ζήτημα Δωδεκανήσου εγείρεται και οι Αγγλοι ανησυχούν για την Τουρκία... αγωνιώδης μέριμνα και ο καιρός χιονερός και βροχερός. - Τι θα υποφέρουν οι στρατιώται μου.

31 Δεκεμβρίου, Τρίτη - 65η ημέρα του πολέμου
... Τι χρόνος αυτός ο 1940, - Μεγάλος για μας. - και το τέλος μας να είναι μεγάλο.  Ο χαιρετισμός μου της νυκτός (ραδιοφωνικός) ωραίος, αλλά η φωνή αδύνατη.  Και αυτή αδύνατη; (Συνειδητοποιεί ο ίδιος την οργανική του αδυναμία)

Στις 14 Ιανουαρίου, Τρίτη - 79η ημέρα του πολέμου
...Από εδώ ειδήσεις γερμανικαί δια αντικατασκοπείας μας περί επικειμένης εισβολής Γερμανίας.

Στις 14 και 15 Ιανουαρίου. Τρίτη και Τετάρτη 79η και 80η ημέρα του πολέμου...
έχει συνεχείς συσκέψεις με τον Αγγλο αρχιστράτηγο  Ουέιβελ τον ’γγλο Πρέσβυ Πάλερετ, τον Παπάγο και λοιπούς.
Οι Αγγλοι πιέζουν να φέρουν δυνάμεις. Πιέζουν δια ένα σύνταγμα αντι-αρμα-αεροπορικόν και ένα λόχον τανκς δια θεσσαλονίκην. Δεν έχουν τίποτε άλλο. Αποκρούομεν δια γνωστούς λόγους, λέγουν ότι Κυβέρνησίς των επιμένει. Φρασεολογία Αρχιστρατήγου.  Είσθε με την Κυβέρνησίν μας εις πλήρη αντίθεσιν γνωμών.  Το επανέλαβε τρεις φορές κατά την μακράν συζήτησιν- ομαλωτάτην - κατά την οποίαν υπερίσχυσα.  Διαβεβαιώ ότι δεν θα κάνωμεν ποτέ χωριστήν ειρήνην και ότι δεν παλαίομεν δια την νίκην, αλλά δια την τιμήν και μόνον. ...Πάλερετ μου έσφιξε το χέρι . Ουέιβελ με συνεχάρη.  Και οι δύο συγκινημένοι. - Εχει γούστο με όλα αυτά να με ξαναβγάλουν οι εν Λονδίνω  γερμανόφιλον! ...Μεσημέρι πρόγευμα εις Πάλαιρετ.- Απόγευμα συνέχεια συμβουλίου με αεροπόρους. - Συνομιλίαι εις Υπουργείον Εξωτερικών .- Ετελειώσαμεν .- Βράδυ εις στρατηγείον. Κατάκοπος έκαμα καθήκον μου.... Ας περιμένουμε.  Εάν οι ' Αγγλοι είχαν διαθέσιμες έστω πέντε μεραρχίες με άφθονα μηχανικά μέσα... Αλλά δεν έχουν τίποτε.
Όμως φαίνεται από κείμενο του Τσώρτσιλ ότι είχαν στην Αφρική 370.000 άνδρες ενώ απαραίτητες ήταν μόνον οι 45.000. Επομένως η απόφαση του Μεταξά να αρνείται τη μικρή δύναμη είναι διπλά δικαιολογημένη.
 
16 και 17 Ιανουαρίου, Πέμπτη και Παρασκευή - 81η και 82α ημέρα του πολέμου...
Είναι η τελευταίες  καταγραφές του Ημερολογίου του.
Στο Υπουργικό Συμβούλιο της Παρασκευής αισθάνεται μια αδιαθεσία και τα σημεία κοπώσεως είναι καταφανή.
....Αγγλοι επιμένουν να έλθουν Θεσσαλονίκην  με μικράς δυνάμεις  πυροβολικού.....Εργάσθηκα μέχρι βαθείας νυκτός...

Την 18η  Ιανουαρίου, Σάββατον - 83η ημέρα του πολέμου, έχει πλέον υψηλό πυρετό. Γράφει το τελευταίο του κείμενο που επιγράφεται:

«Διακοίνωσις του Eλληνος Πρωθυπουργού Ι. Μεταξά προς την Βρεταννικήν Κυβέρνησιν»

Είμεθα αποφασισμένοι να αντιμετωπίσωμεν καθ' οιανδήποτε τρόπον και με οιασδήποτε θυσίας ενδεχομένην  γερμανικήν επίθεσιν, αλλ' ουδόλως επιθυμούμεν να την προκαλέσωμεν εκτός εάν η Μεγάλη Βρεταννία θα ηδύνατο να μας παράσχη
εις Μακεδονίαν την απαιτουμένην βοήθειαν... καταλήγει δε με την φράση:
....Ημείς θα πράξωμεν μέχρι τέλους το καθήκον μας. Εις την Βρεταννικήν Κυβέρνησιν απόκειται να λάβη υπ' όψει τας υποδείξεις μας, υποδείξεις φίλων αφωσιωμένων και πιστών.
Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ 31.1.1941 
 
Ντυμένος με πολιτική ενδυμασία, με το σήμα της Ε.Ο.Ν 
στο πέτο του και με γυμνό το ξίφος του Στρατηγού, όπως είχε ο ίδιος εκφράσει παλαιότερα την επιθυμία του, τοποθετήθηκε νεκρός, μαζί με ένα εικόνισμα της Μεγαλόχαρης της Τήνου, ο Εθνικός Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς. Με ένα κλωνί ανθισμένης αμυγδαλιάς να τον συντροφεύει πάνω στο φέρετρο, το οποίο μετέφεραν μέλη της Ε.Ο.Ν, και την αγάπη όλου του κόσμου να συνοδεύει ή γονατιστή να παραστέκει στην νεκρική πομπή, από την Κηφισιά, έφθασε η σωρός του στη Μητρόπολη της Αθήνας.

Στην οικία του τον είχαν αποχαιρετήσει ο Βασιλεύς Γεώργιος Β', το Υπουργικό Συμβούλιο, Ηγεσία του Στρατού, συγγενείς και φίλοι. Η βαρυπενθούσα σύζυγος και η οικογένειά του. Στην Μητρόπολη η σωρός του έμεινε για λαικό προσκύνημα με τιμητική φρουρά τα μέλη της Ε.Ο.Ν, για να τον χαιρετήσουν όλοι πριν την ταφή του, που ορίσθηκε για την 31η  Ιανουαρίου, στις 3.30 το απόγευμα, ενώ επιμνημόσυνες δεήσεις έγιναν σε όλους τους ναούς της χώρας την ίδια ώρα.

Με το φέρετρο επί κηλίβαντος τηλεβόλου, που εσύρετο από τρακτέρ, μετεφέρθη η σωρός του Κυβερνήτου, το σκοτεινό εκείνο βροχερό δειλινό, μέσα σε ατμόσφαιρα βαθύτατης οδύνης του κόσμου και πάνδημο πένθος. Λαός και Στρατός, νέοι και γέροι,  ακολουθούσαν τον Αρχηγό τους πορευόμενο την Μακαρίαν Οδόν, προς στην τελευταία του κατοικία, στον απέριττο οικογενειακό του τάφο του Α' Νεκροταφείου.
Το Ρώυτερ μετέδιδε την πληροφορία ότι, «Εις όλα τα κυβερνητικά κτήρια του Λονδίνου κυμάτιζουν σήμερον 31 Ιανουαρίου, μεσίστιοι σημαίες δια τον θάνατον του Έλληνος Πρωθυπουργού Ιωάννου Μεταξά. Είναι η δεύτερη φορά που παρόμοια τιμή γίνεται για ξένο ηγέτη. Η προηγούμενη ήταν για τον Στρατάρχη Φος».

Οι «Τάιμς» έγραψαν « Η συμπάθεια των ελευθέρων λαών του κόσμου στρέφεται εξ' ολοκλήρου προς τους ηρωικούς Έλληνας, οι οποίοι έχασαν υπέροχον  ηγέτην. Όταν θα γραφή η ιστορία των πολέμων αυτών, ο Στρατηγός Ιωάννης Μεταξάς - του οποίου ο πρόωρος θάνατος ανηγγέλθη την πρωίαν - θα έχη την τιμήν, ότι πρώτος κατέστρεψεν τον μύθον του αήττητου, των στρατιών του Αξονος».

Ο ημερήσιος τύπος κυκλοφόρησε την 29η Ιανουαρίου με την αγγελία του θανάτου,  την ασθένεια, την διαδοχή και την κηδεία του Εθνικού Κυβερνήτου. (Απο το ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ, ασπρόμαυρα πλάνα από την κηδεία του Εθνικού Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά.)

http://www.ioannismetaxas.gr 
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008 : Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ - 17 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΕΘΝΑΡΧΗ


Απο τον Θεόδωρο – Νεκτάριο Ζούμπο

Πολλοί άνθρωποι είχαν την τύχη να ζήσουν τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο από κοντά, αλλά ιδιαίτερα εμείς οι Βολιώτες είχαμε την ευλογία να έχουμε τον Χριστόδουλο μας για χρόνια πνευματικό πατέρα στην Μητρόπολη Δημητριάδος. Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την αποδημία εις τον Κύριο αυτού του ξεχωριστού μεγάλου Έλληνα κι Ιεράρχη κι η απώλειά του γίνεται κάθε μέρα και πιο αισθητή. Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναλύσω πόσα θα είχαν αποφευχθεί και πως θα έμπαινε φρένο στο ξεπούλημα και την κατάντια της πατρίδας, αν ο Εθνάρχης μας ήταν ακόμα ζωντανός. Αυτό, ας το εξετάσει καθένας από μόνος του κι ας προσπαθήσει να βρει την αιτία που έφυγε τόσο πρόωρα ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας. Μέχρι τον επόμενο βέβαια, γιατί το έθνος μας πάντα γεννούσε και θα γεννάει ήρωες...

Θα αναφερθώ μόνο στον άνθρωπο Χριστόδουλο, αν μου επιτρέπει η ταπεινότητά μου να το πράξω, κάθως σίγουρα πολλοί άλλοι έχουν το δικαιώμα να ομιλούν περισσότερο, αφού τον έζησαν από κοντά. Θέλω, όμως, να καταθέσω και την προσωπική μου άποψη, γιατί και για ένα λεπτό να συναντούσες τον Μακαριστό, καταλάβαινες αμέσως πως είχες μπροστά σου έναν πεφωτισμένο άνθρωπο.
Τον Χριστόδουλο μας τον γνωρίσαμε ως ομαδόπουλα κι ως ομαδάρχες στις ευλογημένες κατασκηνώσεις της Ι.Μ.Δ. στον Άγιο Λαυρέντιο. Εκεί υπό την σκέπη του Μακαριστού μάθαμε για τον Χριστό, την εκκλησία, την πατρίδα και πήραμε διδάγματα κι αξίες που θα μας συντροφεύουν μέχρι το τέλος της ζωής μας. Ως ομαδόπουλο θυμάμαι τον Χριστόδουλο μας να μας συντροφεύει στο μεσημεριανό γεύμα και να κάθεται για ώρες να μας λέει ανέκδοτα, ώστε να δημιουργείται μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, ενώ εμβόλιμα μας έδινε και χρήσιμες πατερικές συμβουλές.
Μετά από χρόνια κατάλαβα, γιατί αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος είχε συνέχεια ένα χαμόγελο στα χείλη. Ήθελε πάντα όλοι να βλέπουν το γλυκύ πρόσωπο της εκκλησίας, που συγχωρά, που αγκαλιάζει και φροντίζει όλα τα παιδιά της. Πώς να μην ασφυκτιούν μετά οι ναοί από νεολαία, όταν μιλούσε ο Χριστόδουλος; Ήταν ικανός να κάνει τον «διασκεδαστή» για ώρες μόνο και μόνο για να σου πει έναν διδακτικό λόγο που θα σε οδηγήσει στην σωτηρία την ψυχής. Εξάλλου, το ήξερε πολύ καλά -όπως λέει και η παραβολή με τον άνεμο και με τον ήλιο- πως με την θερμές ακτίνες του ήλιου βγάζει την κάπα του ο βοσκός κι όχι με τον δυνατό και κρύο άνεμο.
Βέβαια, αυτό δεν σήμαινε πως δεν ήταν αυστηρός με τους εχθρούς του Έθνους και της εκκλησίας και πάντα μάχοταν μέχρι τελευταίας ρανίδας για τα δίκαιά μας. Όπως και το έκανε...
Θα κλείσω με μια δεύτερη προσωπική εμπειριά πάλι από τις κατασκηνώσεις του Αγίου Λαυρεντίου. Κάποια στιγμή πήγαμε ως ομαδάρχες να τον υποδεχτούμε στην πύλη μαζί με τους ιερείς. Όλοι θέλαμε να κάνουμε καλή εντύπωση στον πνευματικό μας πατέρα και τον υποδεχτήκαμε με αγάπη, φιλώντας του το χέρι και λέγοντάς του: «Καλώς ήρθατε, Σεβασμιώτατε»! Όταν έφτασε δίπλα μου από τον αυθορμητισμό της νιότης του είπα: «Καλώς ήρθες, Πάτερ». Αμέσως κάποιοι «δαγκώθηκαν» δίπλα μου για το λεκτικό αυτό ατόπημα της λάθος προσφώνησης, αλλά ο Χριστόδουλος μας χαμογέλασε πλατιά, με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε: «Καλώς σας βρήκα».
Δεν τον ενδιέφεραν τα αξιώματα και οι... τεμενάδες. Το μόνο που ήθελε ήταν να είναι πάντα ο πνευματικός μας πατέρας που θα μας οδηγήσει μακριά από την αμαρτία και στην σωτηρία, ακουλουθώντας τον δυσβάσταχτο δρόμο της αρετής και της ανδρείας.
Χριστόδουλε μας, μας λείπεις, αλλά είμαι σίγουρος ότι κι από εκεί ψηλά μας καθοδηγείς κι ακόμα μας προστατεύεις!


27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1974 : 51 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ...



Ο Γεώργιος Γρίβας, γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 23 Μαΐου 1897, αλλά μεγάλωσε στο Τρίκωμο Αμμοχώστου. Το 1916, φεύγει από το νησί και πάει στην Μητροπολιτική Ελλάδα για να φοιτήσει στη Σχολή Ευελπίδων. Για πρώτη φορά, βρέθηκε στο πεδίο της μάχης κατά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο ο οποίος σαν επακόλουθο είχε την Μικρασιατική καταστροφή. Εκεί, υπηρέτησε έχοντας το βαθμό του Δεκανέα. Το 1923 προήχθη σε Υπολοχαγό, το 1926 σε Λοχαγό και το 1938 σε Ταγματάρχη.
Το 1940 βρέθηκε στη Βόρειο Ήπειρο να πολεμά τους Γερμανοιταλούς. Κατά τη Γερμανική κατοχή συνέστησε τη μυστική στρατιωτική οργάνωση «Χ». Μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, η οργάνωση «Χ» αποτέλεσε τον σκληρό πυρήνα ενάντια στους κομμουνιστές. Μετά την ήττα των κομμουνιστών, ο Γεώργιος Γρίβας και οι «Χίτες» αναμίχθηκαν με την πολιτική.
Όταν τέθηκε θέμα εξέγερσης των Ελλήνων της Κύπρου εναντίον των Άγγλων, επιλέγηκε ως αρχηγός του όλου εγχειρήματος. Ήρθε στην Κύπρο, συνέστησε την Ε.Ο.Κ.Α. και σαν αρχηγός της, ηγήθηκε του αγώνα που είχε στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Μετά το τέλος του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., το 1959, ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής προήχθη σε Στρατηγό και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και πάλι. Η απομάκρυνσή του από το νησί ήταν ένας από τους όρους των Άγγλων. Έφτασε στην Ελλάδα με τη στρατιωτική του στολή και το πιστόλι στη μέση και έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής.

Το 1963 αναλαμβάνει την ηγεσία της νεοσύστατης ΑΣΔΑΚ (Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Άμυνας Κύπρου) και στην ουσία ήτανε ο πρώτος αρχηγός της όπως την ξέρουμε σήμερα ΕΦ(Εθνικής Φρουράς). Το 1967 η Εθνική Φρουρά, κάτω σπό την ηγεσία του, διενεργεί επιχειρήσεις εναντίον τουρκικών θυλάκων στην περιοχή Κοφίνου – Άγιου Θεοδώρου έχοντας ως σύνθημα και στόχο το «Ο εχθρός στη θάλασσα». Αναγκάζεται και πάλι να εγκαταλείψει την Κύπρο μαζί με την Ελληνική Μεραρχία. Επανήλθε και πάλι, μυστικά, στην Κύπρο τον Σεπτέμβρη του 1971 και ίδρυσε την Ε.Ο.Κ.Α. Β’. Η ΕΟΚΑ Β’ στελεχώθηκε κυρίως από πρώην άνδρες της ΕΟΚΑ και νέους που πίστεψαν ότι με τη δυναμική δράση θα πειθόταν ή θα εξαναγκαζόταν ο Μακάριος να ακολουθήσει τη γραμμή της Ένωσης. Το κράτος δημιούργησε ειδικές μονάδες για την αντιμετώπιση της δράσης της Ε.Ο.Κ.Α. Β’(Εφεδρικό σώμα της αστυνομίας). Παράλληλα είχαν δημιουργηθεί και άλλες ομάδες που υποστήριζαν τον Μακάριο οι οποίες δρούσαν ανεξέλεγκτα κατά των υποστηρικτών του Στρατηγού Γρίβα. Πέθανε στις 27 Ιανουσαρίου 1974 στο σπίτι του Μάριου Χριστοδουλίδη στη Λεμεσό. Κηρύχθηκε τριήμερο επίσημο πένθος . Οι σημαίες αναρτήθηκαν μεσίστιες στα κυβερνητικά κτίρια. Τηρήθηκε τριήμερη αργία στα σχολεία και στις δημόσιες υπηρεσίες. Η μέρα της κηδείας του τηρήθηκε ως δημόσια αργία. «Η Βουλή των Αντιπροσώπων, συνελθούσα σήμερον, ημέρα Πέμπτη, 31 Ιανουαρίου 1974, σε έκτακτη επίσημη συνεδρία για να αποτίσει φόρο τιμής προς τον εκλιπόντα αρχηγό της ΕΟΚΑ Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή και να μνημονεύσει τις εξαίρετες υπηρεσίες τις οποίες ο εκλιπών εθνικός ήρωας πρόσφερε για την απελευθέρωση της ιδιαίτερης πατρίδας του Κύπρου, με ψήφισμά της ανακηρύσσει τον εκλιπώντα ήρωα Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα – Διγενή, ως άξιο τέκνο της ιδιαίτερής πατρίδας του Κύπρου» ΖΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ 27/1/1974: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ «Έπεσεν ο βαθύσκιος δρυς υπό την σκιάν του οποίου το Έθνος των Ελλήνων εγνώρισε ημέρας μεγαλείου και ανατάσεως. Ο μυθικός Διγενής υπέκυψε χθες εις τα μαρμαρένια αλώνια, αφού εκτυπήθη γενναίως με τον Χάροντα.» Ο Γρίβας μετά την επιβολή των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, αναγκάζεται να φύγει από την Κύπρο. Στις 17 Μαρτίου 1959 φτάνει
στην Αθήνα όπου τον περιμένει πλήθος επισήμων και λαού. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος στεφανώνει τον Διγενή με χρυσό στεφάνι. Την επομένη η Βουλή των Ελλήνων τιμά τον Γρίβα. Ο Ροδόπουλος, τότε πρόεδρος της Βουλής διαβάζει: «Η Βουλή των Ελλήνων τιμώσα τον γενναίον στρατιώτην και άπαντας τους υπό την ηγεσίαν του αγωνισθέντας δια την ελευθερίαν της Κύπρου, αποτίει φόρον τιμής εις τους ηρωικούς νεκρούς και τα θύματα του ένδοξου αγώνος. Εκφράζει την βαθείαν ευγνωμοσύνη του Έθνους προς πάντας τους γενναίους μαχητάς. Κηρύσσει τον ένδοξον και ηρωικόν αξιωματικόν του Ελληνικού στρατού Γεώργιον Γρίβα (Διγενή), ΑΞΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ»
Η αντιστασιακή δράση του Γεώργιου Γρίβα κατά τη γερμανική κατοχή Ένα ιστορικό ντοκουμέντο επιβεβαιώνει και καταρρίπτει όλα τα μυθεύματα αυτόκλητων ιστορικών κατά της «X» και του αρχηγού της Ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής αποτελεί μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που ανέδειξε η νεότερη κυπριακή ιστορία, με σημαντική προσφορά και στην ευρύτερη ελληνική Iστορία. Ο Γεώργιος Γρίβας έλαβε μέρος και διακρίθηκε σε όλους τους εθνικούς αγώνες του Έθνους, από τη Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922), στο Έπος της Πίνδου (1940-1941) στην Εθνική Αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής (1941-1944) και στην απόκρουση της κομουνιστικής προσπάθειας για μετατροπή της Ελλάδας σε Λαϊκή Δημοκρατία (1944). Η κορυφαία, όμως, εθνική συνεισφορά του ήταν η οργάνωση και η διεξαγωγή του επικού Αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959), που οδήγησε στην ανεξαρτησία της Κύπρου. Στο σημείωμα που ακολουθεί, φέρουμε σε γνώση του κυπριακού Ελληνισμού ένα ιδιαίτερα βαρυσήμαντο και ιστορικό ντοκουμέντο, το οποίο υπογράφει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος και με το οποίο επιβεβαιώνεται η αντιστασιακή δράση του Γεώργιου Γρίβα, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Ελλάδας. Το έγγραφο αυτό, το οποίο ήταν άγνωστο σ’ εμάς, φέρει ημερομηνία 14 Ιουνίου 1947 και κατά τον πιο κατηγορηματικό τρόπο επιβεβαιώνει ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, ότι ο Γεώργιος Γρίβας και η οργάνωση της οποίας ηγείτο, η «Χ», ανέπτυξαν πλούσια αντιστασιακή δράση. Στη συνέχεια παραθέτουμε αυτούσιο το ιστορικό αυτό έγγραφο, το οποίο δημοσιεύθηκε στο βιβλίο του Γιώργου Ν. Καραγιάννη, «Η Εκκλησία από την Κατοχή στον Εμφύλιο», Αθήνα 2001. σσ. 353-354:
«Βεβαίωσις
Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος βεβαιοί ότι ο αντισυνταγματάρχης κ. Γεώργιος Γρίβας, αρχηγός της Εθνικής Στρατιωτικής οργανώσεως «Χ» κατά την περίοδο της κατοχής:
1. Ευρίσκετο εν στενή επαφή μετ’ εμού διά την τηρητέαν στάσιν υπό της οργανώσεως «Χ» και ελάμβανε οδηγίας, τας οποίας είχον εξ επαφών μου μετά της εν Καΐρω Ελληνικής Κυβερνήσεως και προς τα οποίας ούτος συνεμορφώθη. 2. Οργάνωσε μαχητικά τμήματα εντός των πόλεων Αθηνών – Πειραιώς και εις τα Περίχωρα, διά δράσιν κατά του κατακτητού και ειδοποίησε τόσο την Ελληνικήν Κυβέρνησιν Καΐρου όσον και το στρατηγείον Μ. Ανατολής, ότι αυταί ήσαν εις την διάθεσίν των δι’ οιανδήποτε αποστολήν. 3. Εξώπλισεν τα τμήματα ταύτα δι’ οπλισμού προερχόμενοι εξ αγοράς διά συλλεγέντων εράνων υπό της εν Αθήναις Εθνικής Επιτροπής. 4. Απέστειλε αξιωματικούς της οργανώσεως δι’ ενίσχυσιν των ανταρτικών σωμάτων Ζέρβα και Ψαρρού. 5. Συνειργάζετο μετά της εν Αθήναις μυστικής αγγλικής υπηρεσίας πληροφοριών «Κόδρος», μετά της οποίας είχον θέσει τούτον εις επαφήν, και εις την οποίαν διέθεσε προσωπικόν εξ αξιωματικών και πολιτών της οργανώσεων διά την συλλογήν πληροφοριών προς όφελος του Στρατηγείου Μ. Ανατολής. 6. Παρέδωσε εις ενταύθα Αγγλικήν υπηρεσίαν διάγραμμα των ναρκοπεδίων των λιμένων Πατρών, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης, προς αποστολήν τούτου εις το Γενικόν Στρατηγείον Μ. Ανατολής. 7. Ηρνήθη οιανδήποτε συνεργασίαν της οργανώσεως μετά της Κυβερνήσεως Ράλλη, ου ένεκεν αρκετοί αξιωματικοί αυτής εδιώχθησαν. Ο ίδιος δε ο αρχηγός της οργανώσεως, διατεθείς εις τα τάγματα ασφαλείας διά διαταγής της Κυβερνήσεως Ράλλη, δεν συνεμορφώθη προς την διαταγήν ταύτης, εξ ου και εστερήθη των αποδοχών του και εδιώχθη, επιχειρηθείσης μάλιστα υπό της Κυβερνήσεως Ράλλη και της συλλήψεώς του. 8. Λόγω της δράσεώς του ταύτης εδιώκετο απηνώς μετά των κυριωτέρων συνεργατών του υπό των Γερμανών από τον Μάρτιον 1943 μέχρι και της αποχωρήσεώς των εξ Ελλάδος, και 9. Επί παρουσία μου παρεδόθη υπό του κ. Χρήστου Ζαλοκώστα εις τον αντισυνταγματάρχη κ. Γ. Γρίβα, ως αρχηγόν της στρατιωτικής οργανώσεως «Χ», αποσταλέν προς αυτόν τηλεγράφημα εκ Καΐρου υπό του τότε πρωθυπουργού κ. [Γεωργίου] Παπανδρέου έχον ούτως: «Εθνική Ένωσις απολύτως αναγκαία. Δι’ επίτευξιν σκοπού ωρίσαμεν Στρατιωτικόν Διοικητήν Αττικής. Σας διατάσσομεν εκτελέσητε διαταγάς του, όταν κληθήτε διά στρατιωτικήν ενέργειαν». Εν Αθήναις τη 14η Ιουνίου 1947 Ο Βεβαιών Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος» Το άνω έγγραφο αποτελεί μιαν αποστομωτική απάντηση στους αυτόκλητους «ιστορικούς» της αριστεράς ή των «συνοδοιπόρων» της, οι οποίοι εμφανίζονται κατά καιρούς να γράφουν αβασάνιστα ότι «Η «Χ» δεν είχε την παραμικρή δράση κατά των Γερμανών» (βλ. Μακάριος Δρουσιώτης, «ΕΟΚΑ: Η σκοτεινή όψη» σ. 28). Η ιστορική βαρύτητα της μαρτυρίας του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου, καταδεικνύεται από την πορεία του θαυμαστού αυτού Έλληνα ιεράρχη και από την προσφορά του στο Έθνος. Ο Χρύσανθος Φιλιππίδης (1881 – 1949) διετέλεσε Μητροπολίτης Τραπεζούντας (1913 – 1913) σε μιαν ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για τον Ποντιακό Ελληνισμό. Ήταν τότε που ο Κεμάλ Αττατούρκ επιχειρούσε να αφανίσει τους Ποντίους. Έλαβε μέρος στις διαπραγματεύσεις για την τύχη του Πόντου και συνεργάστηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως αποκρισάριος του Οικουμενικού Θρόνου. Το 1938 ο Χρύσανθος εκλέγηκε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και παρέμεινε στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο μέχρι το 1941. Με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, αρνήθηκε να ορκίσει την κυβέρνηση των δοσίλογων του Γεώργιου Τσολάκογλου (γνωστή ως κυβέρνηση Κουΐσλινγκς). Η άρνηση του Χρύσανθου να συνεργαστεί με τους Ναζί προκάλεσε την αντίδραση των γερμανικών κατοχικών αρχών και τον υποχρέωσαν να απομακρυνθεί από τον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο. Ο Χρύσανθος έχει και μιαν ενδιαφέρουσα σύνδεση με την Κύπρο. Την περίοδο της χηρείας του Αρχιεπισκοπικό Θρόνου της Κύπρου, μετά το θάνατο του Κύριλλου του Γ΄ (1933) ο Χρύσανθος προτάθηκε για Αρχιεπίσκοπος Κύπρου. Οι Άγγλοι, όμως, αντέδρασαν άμεσα και δεν τον δέχθηκαν, γιατί αντιλαμβάνονταν ότι οι εθνικές και αγωνιστικές περγαμηνές τού Χρύσανθου και η ισχυρή προσωπικότητά του θα φούντωναν ακόμη περισσότερο τον ενωτικό πόθο των Κυπρίων. Με αυτό το σύντομο οδοιπορικό στους αγώνες και τη δράση του Χρύσανθου, καταδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η βεβαίωση, που υπογράφει για την εθνική προσφορά του Γεώργιου Γρίβα κατά την Κατοχή, αποκτά τεράστια ιστορική βαρύτητα. Όταν φυσιογνωμίες, όπως του πρώην Μητροπολίτου Τραπεζούντας, επιβεβαιώνουν και επικυρώνουν την εθνική προσφορά του Αρχηγού Διγενή κατά την περίοδο της Κατοχής, οι εμπάθειες και οι διαστρεβλώσεις των κονδυλοφόρων της κομουνιστικής αριστεράς εναντίον του Γεώργιου Γρίβα μένουν στο κενό. Η κομουνιστική Αριστερά στην Κύπρο και στην Ελλάδα δεν συγχώρεσαν στον Γεώργιο Γρίβα το γεγονός ότι το Δεκέμβριο του 1944 τους ανέτρεψε τα σχέδια να μεταστρέψουν την Ελλάδα σε Λαϊκή Δημοκρατία. Η ιστορία, όμως, και η συνείδηση του Ελληνισμού τον έχει κατατάξει μεταξύ των εξέχουσων φυσιογνωμιών του Έθνους. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο η Ελληνική όσο και η Κυπριακή Βουλή έχουν ανακηρύξει τον Γεώργιο Γρίβα – Διγενή άξιον τέκνον της πατρίδος, με την ανοχή τόσο της ΕΔΑ (το 1959) όσο και του ΑΚΕΛ (το 1974).

 





Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2025

ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΔΙΑΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ - Ἀμόρφωτοι νέοι βεβήλωσαν τό ἄγαλμα τοῦ θρυλικοῦ Κατσαντώνη στό Κορδελιό – Ζοῦμε σέ μιά χώρα πού μισεῖ τήν ἐθνική μνήμη



«ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ τί σημαίνει αὐτό τό ἄγαλμα»! Αὐτήν τήν δικαιολογία προέβαλε ὁ νεαρός (φαίνεται πώς ἦταν μέλος ὁμάδος νεαρῶν) πού βεβήλωσε τόν ἀνδριάντα τοῦ ἐθνομάρτυρος Ἀντώνη Κατσαντώνη στό Κορδελιό τῆς Θεσσαλονίκης. Ἀνέβηκε στό βάθρο, ἔφτυνε τό ἄγαλμα καί καθύβριζε τόν ἥρωα, ἐνῷ ἕτερο μέλος τῆς παρέας βιντεοσκοποῦσε καί «ἀνέβασε» τό ἐπαίσχυντο βίντεο στά μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως.

Ἐκ τῶν ὑστέρων ὁ δράστης ἐζήτησε συγγνώμη. Μέ ἄλλη ἀνάρτηση στήν ὁποία προβαίνει στήν ἀνωτέρω δήλωση. Ὅτι «δέν ξέρει». Εἰδικώτερα ἀνέφερε: «Δέν εἶμαι Ἀλβανός. Ἕλληνας τσιγγᾶνος εἶμαι, καί δέν ἤξερα τί σημαίνει τό ἄγαλμα. Μόλις τό ἔμαθα καί ἐγώ, τρελλάθηκα. Λέω, θά πάω ἐκεῖ νά τό σκουπίσω. Θά πάρω μαζί μου νερό νά τό σκουπίσω. Θά πέσω στά γόνατα καί θά ζητήσω μιά ταπεινή συγγνώμη. Θά τραβήξω καί βίντεο καί θά τό ἀνεβάσω στό Facebook, στό Instagram καί στό TikTok».

Ἀφήνουμε γιά τήν ὥρα κατά μέρος ὅλα τά ἄλλα καί κρατᾶμε μόνον αὐτό. Ἕνας νέος πού δηλώνει Ἕλλην τσιγγᾶνος ὁμολογεῖ ὅτι δέν ἤξερε «τί σημαίνει αὐτό τό ἄγαλμα». Δέν ξέρει τί σημαίνει ἡ φουστανέλλα, δέν ξέρει τί σημαίνει τό γιαταγάνι, ὁ ντουλαμᾶς τοῦ Κλέφτη, τό ἀγέρωχο ὕφος τοῦ Μαχητῆ τῆς Ἐλευθερίας, τοῦ Ἐθνομάρτυρος. Ἐκεῖ ἔχουμε καταντήσει. Ἀκούσθηκε ἀρχικῶς ὅτι ἦταν ἀλλοδαπός, Ἀλβανός ὁ δράστης τῆς ἀπαισίας πράξεως. Πού σημαίνει ὅτι στήν σημερινή Ἑλλάδα ἐπικρατεῖ ἀσυδοσία. Ὅτι ἔχουμε δημιουργήσει μιά κοινωνία ἀπό τήν ὁποία ἔχει ἐκλείψει ὁ σεβασμός. Ἔρχεται ὁ πρῶτος τυχών ἀλλοδαπός, βλέπει ἕναν ἀνδριάντα, ἄν μή τί ἄλλο καταλαβαίνει ὅτι πρόκειται γιά πρόσωπο σημαντικό γιά τήν χώρα, καί αἰσθάνεται ἄνετα νά τό βεβηλώσει.

Θεωρεῖ πώς εἶναι ἐπιτρεπτό, ἀποδεκτό νά προσβάλλει τήν χώρα καί τόν λαό της. Ἀκόμη χειρότερα, ἄν εἶναι Ἕλληνας, τσιγγᾶνος ἤ μή. Σημαίνει πώς ποτέ δέν διδάχθηκε ἱστορία, δέν ἔχει ἐπαφή μέ τόν λαό καί τίς παραδόσεις του. Κεντρικό πρόσωπο στήν λαϊκή μοῦσα τῶν Ἀγράφων ὁ Κατσαντώνης, οἱ μάχες του, ἡ προδοσία πού τόν ὁδήγησε στά χέρια τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ καί τό μαρτυρικό του τέλος. «Ἀετό τῶν Ἀγράφων» καί «Λιοντάρι τῆς Κλεφτουριᾶς» τόν ἀναγορεύουν τά δημοτικά τραγούδια τῆς Ρούμελης.

Καί κάποιοι νεαροί σήμερα δηλώνουν ὅτι «δέν ξέρουν τί σημαίνει αὐτό τό ἄγαλμα.» Στήν λογία ποίηση ἔχει ὅμως τήν ξεχωριστή θέση πού τοῦ ἔδωσε ὁ Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης ἀφιερώνοντάς του τό ὁμώνυμο ποίημα. Δέν ὑπάρχει Ἕλληνας πού νά μήν ἔχει δακρύσει ἀπό τήν δύναμη τῶν στίχων τοῦ ποιητοῦ καί πού νά μήν ἔχουν ἀγγίξει τήν ψυχή του τά ὑπερήφανα λόγια τοῦ Ἐθνομάρτυρος ἀπέναντι στούς δημίους του:

Χτυπᾶτε, πελεκᾶτε με,
σκυλιά, τόν Κατσαντώνη
δέν τόν τρομάζει Ἀληπασᾶς,
φωτιά, σφυρί κι ἀμόνι.

Γιά τόν Κατσαντώνη ἔχουν γράψει καί ἄλλοι ἐπιφανεῖς Ἕλληνες συγγραφεῖς.

Ὁ Δ. Λουκόπουλος, ὁ Ε. Φραγγίστας, ὁ Ι. Βλαχογιάννης, ὁ Χ. Χρηστοβασίλης, ὁ Σ. Γρανίτσας, ὁ Δ. Σταμέλος, ὁ Δ. Φωτιάδης, ὁ Κασομούλης καί ἄλλοι. Ἔχουν γράψει καί ξένοι, ὁ Ἄγγλος Τζ. Ἔμερσον καί οἱ Γάλλοι Ε. Γιεμενί, Κ. Φωριέλ καί ὁ Φ. Πουκεβίλ. Καί ὅμως κάποιοι νεαροί σήμερα φτύνουν τόν ἀνδριάντα του καί δηλώνουν ὅτι «δέν ξέρουν τί σημαίνει αὐτό τό ἄγαλμα»!

Αὐτό τό ἄγαλμα σημαίνει τήν ψυχή τοῦ ἑλληνισμοῦ, πού ἐμπνέεται ἀπό τούς ἐθνικούς στόχους. Ὅπως ὁ Κατσαντώνης ὑπῆρξε προάγγελος τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 (ὁ ἴδιος ἔπεσε ὑπέρ πατρίδος τό 1808), ἀτενίζοντας τόν ἀνδριάντα του ὁ σημερινός Ἕλληνας, εἴτε εἶναι στό Κορδελιό, εἴτε στό Καρπενήσι, εἴτε ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, βλέπει τίς ρίζες τῆς λευτεριᾶς μας καί τόν ὑπερήφανο τρόπο μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά ἀντιμετωπίζονται οἱ προκλήσεις, οἱ ὁποῖες παραμένουν πολλές καί εἶναι ὁρατές.

Εἶναι θέμα παιδείας. Ἀλλά γιά ποιά παιδεία ὁμιλοῦμε σέ μιά χώρα πού ἔχει ἐνοχοποιήσει τήν ἱστορία, σέ σημεῖο πού νά δείχνει ὅτι μισεῖ τήν ἐθνική μνήμη; Εἴδαμε καί ἀκούσαμε ἀντιδράσεις ἀπό τόν δημιουργό τοῦ ἀνδριάντα, γλύπτη Γιῶργο Κικώτη, καί ἀπό πληθώρα πολιτῶν, πού τούς ἔπνιξε ἡ ἀγανάκτησις γιά αὐτήν τήν ἀποτρόπαια πράξη.

Δέν ἀκούσαμε οὔτε ἕνα σχόλιο ἀπό παράγοντες τῆς Πολιτείας!! Καί αὐτό τό θεωροῦμε τραγικό!!


https://www.estianews.gr/kentriko-thema/ti-perimenoume-%e1%bd%85tan-diagrafoume-tous-%e1%bc%a5roes-%e1%bc%80po-ta-vivlia/

ΤΙ ΕΣΤΙ ΕΘΝΟΣ

Το ΕΘΝΟΣ σχηματιζεται απο δυο βασικους παραγοντες,την ΦΥΛΗ και την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.Λεγοντας <φυλη>,εννοουμε την<καταγωγη>-οτι πρεπει δηλ.τα ατομα του Εθνους να εχουν κοινη καταγωγη.Δεν αρκει να εχουν αυτα<συνειδηση>
περι κοινης καταγωγης.Δεν αρκει δηλ.να πιστευουν στην κοινη τους καταγωγη,αλλα να εχουν πραγματι κοινη καταγωγη.Διοτι ΜΟΝΟΝ η κοινη καταγωγη-η κοινη<φυλετικη υπαγωγη>-συνεπαγεται ΚΟΙΝΟΥΣ κληρονομικους χαρακτηρες,αρα κοινα πνευματικα στοιχεια.Οταν υπαρχει κοινη καταγωγη,τοτε υπαρχουν κατα το μαλλον η ηττον κοινη γλωσσα,κοινος πολιτισμος,κοινη θρησκεια,κοινα ηθη,κοινη ιστορια.Αυτα τα δευτερογενη στοιχεια δεν αποτελουν,το καθενα ξεχωριστα,απαραιτητο στοιχειο συγκροτησεως Εθνους.Εν τουτοις ολα αυτα,οταν συνυπαρχουν,συντελουν στην συνοχη της κοινοτητος,στην δημιουργια δηλ.ΕΝΙΑΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ-του δευτερου παραγοντος συγκροτησεως του ΕΘΝΟΥΣ.ΕΘΝΟΣ ειναι επομενως ο ομοειδης φυλετικως λαος,που εχει συνειδηση της υπαρξεως του.
''Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ''

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ

Αυτή η σημαία στα μάτια τα δικά μας συμβολίζει τους Αγώνες όσων πολέμησαν, εργάστηκαν,θυσιάστηκαν, δολοφονήθηκαν, σκοτώθηκαν και έζησαν με πρώτιστες αξίες εκείνες της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Πατρίδας. Αυτούς που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην αιώνιο πανύψηλο φρούριο του Ελληνικού Πολιτισμού. Δεν είναι ικανή καμία βουλή, κανένα κράτος και κανένας πολιτικός ή κεφάλαιο να την ξεφτιλίζει και να την ξεπουλάει καθημερινά. Οι δειλοί τη βλέπουν με φόβο. Οι προδότες σαν πανί. Οι αστοί σαν ύφασμα. Οι άνανδροι την καίνε. Μα εμείς τη βλέπουμε σαν τη Μάνα που καρτερεί να μας δεί να εκπληρώνουμε τα όνειρα μας. Τα δικά μας,τα δικά της, του Γένους.

ΛΟΓΙΑ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ




















"Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος." (ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 18-3-1919)

ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΙΣΜΑ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

''Δεν θελω να πεθανει το Εθνος μου,το Εθνος αυτο, που τοσα εκαμε στην ζωη του, το εξυπνο,το τοσο ανθρωπινο. Για να το φυλαξω απο τον θανατο πρεπει τωρα να το καμω πεισματαρικο στην ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ,στον ΕΘΝΙΣΜΟ, ας ειναι και υπερβολικο το αισθημα που θελω να δωσω στους Ελληνες. Μονον ετσι θα ζησει το ΕΘΝΟΣ.''

''Σε οποιους με κατηγορουν η με περιγελουν, γιατι τους κεντρω το Εθνικο τους αισθημα και τους μιλω αποκλειστικα,θα λεγω:Λοιπον θελετε να πεθανει το Εθνος σας;Αν το θελετε,πεστε το καθαρα,μην κρυβοσαστε''

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Η ΡΗΣΗ ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ



πισταμνους πρς εδτας τι δκαια μν ν τ
νθρωπείῳ λγ π τς σης νγκης κρνεται, δυνατ δ
ο
προχοντες πρσσουσι κα ο σθενες ξυγχωροσιν.

κατά την συζήτησιν των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξίαν έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμις προς επιβολήν αυτού, ότι όμως ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του"

ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ Ε89

Μετάφραση Ελ. Βενιζέλου


28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ Ι. ΜΕΤΑΞΑ

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9AYAjQboFh1_5M3bFMvoiwdv6qY5bDyiuBuwvPV3Yjtp1ZG3BAXNnY5CWdpxeWu7FvNRIyWEpe_RHBqBZHx93XDCYKW4LJe3j_4jgmwduvaKGVqaTsCSNu7bWjJSewd6rxVoBPh5kloo/s400/%CE%99%CE%A9%CE%91%CE%9D%CE%9D%CE%97%CE%A3+%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9E%CE%91%CE%A3.jpg

“Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών.


Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ

Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος
είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.
Να καταστρέψεις τα βιβλία του,
την κουλτούρα του, την ιστορία του.
Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία,
να κατασκευάσει μια νέα παιδεία,
να επινοήσει μια νέα ιστορία.
Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός
για να αρχίσει αυτό το έθνος
να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.
Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του
θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα.


Μ. Κούντερα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ: 26 ΧΡΟΝΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

free counters