Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

ΠΩΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΘΗΚΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΣΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ Κ.ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΙ Α.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (Ιστορική αναδρομή Μέρος Β΄)

Του Πολίτη Παν.Παπαγαρυφάλλου 
Προέδρου «Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων» 

  1. Στο προηγούμενο άρθρο μου σημείωσα μερικά χαρακτηριστικά γεγονότα και πτυχές της εθνομειοδοτικής πορείας για την απεμπόληση του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια.
Η Ελλάδα εξακολουθεί να πορεύεται μέσα στο ηθικό χλωροφόρμιο και τη δανειοδοτούμενη ευημερία, με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, η οποία όπως έγραφε και η βρετανική «Ιντεπέντεντ»: «Η ταραγμένη σχέση ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Μακεδονία φαίνεται ότι διορθώνεται μετά την υιοθέτηση εκ μέρους της Αθήνας, μιας περισσότερο συμφιλιωτικής πολιτικής» (Τα παρατιθέμενα γεγονότα τ’αντλώ από το έργο μου: «Το Χρονικό της Εθνικής Μειοδοσίας του Ονόματος της Μακεδονίας, στην δεκαπενταετία 1990-2005. Πωλείται στη μισή τιμή από το βιβλιοπωλείο «Πελασγός» – Ι. Γιαννάκενας, Χαρ. Τρικούπη 14).
  1. Για τους ξένους το πρόβλημα της ονομασίας «λύθηκε» αφού αποκαλούσαν τα Σκόπια «Μακεδονία», ενώ στην Ελλάδα υπήρχαν πολλοί που αντιστέκονταν και ανάμεσά τους και ο τότε Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών – ο παλιός μακρονησιώτης Κ. Δεσποτόπουλος, ο καθηγητής της φιλοσοφίας, που έγραφε: «Η ονομασία ¨Μακεδονία¨ για το Σκοπιανό κράτος, είναι αποδεκτή μόνο από ανιστόρητους πολιτικούς…» (βλ. το πιο πάνω έργο μου, σελ. 32, το οποίο έχει ως πηγή την «Ελευθεροτυπία» της 21-1-1994, σελ. 10)
  2. Ο χρόνος κυλά, τα κυβερνητικά προβλήματα, όπως και η διαφθορά αυξάνουν, και το κλίμα βαραίνει από τη δολοφονία του πρώην διοικητού της Εθνικής Τραπέζης Μ. Βρανόπουλου από τη «17 Νοέμβρη», η οποία «τον θεωρεί συνυπεύθυνο για το ξεπούλημα της τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ – ΗΡΑΚΛΗΣ», ενώ την ίδια ημέρα γίνεται συζήτηση στη Βουλή για το όνομα της Μακεδονίας, στην οποία διαπιστώνεται «καταφανής σύγκλιση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ για συμβιβασμό» (βλ. οπ.π. και «Ελευθεροτυπία», 25-1-1994).
  3. Τις ίδιες ημέρες συνέρχεται η Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, η οποία αποφασίζει την εγκατάλειψη του σοσιαλισμού και αγκαλιάζει το χώρο του Κέντρου, ενώ η ηγερία του λαϊκισμού «Αυριανή» διακηρύσσει: «Το ΠΑΣΟΚ καλύπτει πλέον τον τεράστιο χώρο του Κέντρου. Τελείωσε ο σοσιαλισμός», και ο γράφων σχολίαζε τότε: «Οι μπροστάρηδες είδαν το σοσιαλισμό σαν πουκάμισο μιας χρήσης και τον τελείωσαν με τα πέντε λόγια του Α. Παπανδρέου» (βλ. όπ.π. και «Αυριανή» της 29-1-1994).
  4. Στο πνεύμα των αλλεπάλληλων κυβερνητικών υποχωρήσεων «η μυστική διπλωματία οργιάζει» μέσα στα σκοτάδια του λαού, όπως σημείωνα, ενώ ο γενικός γραμματές του ΟΗΕ Μ. Γκάλι αποκαλεί τα Σκόπια «Μακεδονία» και η Ρωσία «αποκαθιστά τις σχέσεις της με τα Σκόπια, που τα ονομάζει Δημοκρατία της Μακεδονίας» (βλ. οπ.π. σελ. 35 και «Ελευθεροτυπία», 4-2-1994, σελ. 3).
  5. Τη Ρωσία, ακολουθούν οι ΗΠΑ, οι οποίες με ανακοίνωση του «Λευκού Οίκου» μας γνωρίζουν ότι: «Σήμερα οι ΗΠΑ αναγνώρισαν επισήμως την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» και ακολουθούν «όλες σχεδόν οι χώρες της Ευρώπης» (βλ. οπ.π. σελ. 47 και εφημερίδες των Αθηνών της 9-2-1994).
  6. Τα Σκόπια προκαλούν ιταμά και «ο κόσμος των λαϊκιστών είναι μουδιασμένος και τηρεί σιγήν ιχθύος» όπως σχολίαζα τότε, ενώ «Η Καθημερινή» διαπιστώνει ότι: «Με την αναγνώριση του Κρατιδίου των Σκοπίων από τις ΗΠΑ κλείνει με τρόπο δυσμενέστατο για τη χώρα μας ένας κύκλος στην τριετή διαδρομή του θέματος» (βλ. οπ.π. και φ. της «Κ» της 9-2-1994). Αυτή η φάση καταλήγει με το σχόλιο που έκανε τότε ο γράφων: «Η στρίγκλα που έγινε αρνάκι. Εκεί οδηγούν την Ελλάδα όσοι κάνουν καριέρα στο όνομα της ιδεολογίας», ενώ από την πλευρά του, ο ανεκδιήγητος υπουργός Εξωτερικών Θ. Πάγκαλος, παριστάνει και τον κατήγορο δηλώνοντας: «Θα υποστούμε και άλλες ήττες με τα Σκόπια, αν δεν σταματήσει η πατριδοκαπηλεία, αφού το όνομα είναι χαμένο», συνιστώντας «σοβαρότητα της εξωτερικής μας πολιτικής» (βλ. οπ.π. σελ. 38 και εφημερίδες της 15-2-1994).
Ώστε, λοιπόν, κατά τον Πάγκαλο όσοι Έλληνες και Ελληνίδες αντιδρούσαμε τότε για τη διαφύλαξη του ονόματος της Μακεδονίας ως κόρη οφθαλμού -όπως έλεγε και ο Παπατζής αρχηγός του πριν ελάχιστο χρόνο- είμασταν πατριδοκάπηλοι!
Να, ταγοί, να, ψηφοφόροι, να, πατριώτες… αληθινοί! Κατάπτωση!
  1. Ξαφνικά, στο Υπουργικό Συμβούλιο, ο Α. Παπανδρέου ανακοινώνει την μονοπρόσωπη απόφασή του για την επιβολή Εμπάργκο στα Σκόπια.
Ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ σιωπά και εγκρίνει. Ούτε μια κουβέντα. Ούτε μια διαφωνία! Ούτε κουβέντα από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (βλ. οπ.π. σελ. 39-46 και εφημερίδες της 16-28 Φεβρουαρίου1994). Από την πλευρά του ο αρχηγός της ΝΔ. Μ. Έβερτ δηλώνει ότι «υποστηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης στα εθνικά θέματα, έστω κι αν είναι λαθεμένη», ενώ ο συγχωρεμένος συγκρατούμενος στο «Παρθένι» της Λέρου την περίοδο 1968-1970, ως αρθρογράφος της «Ελευθεροτυπίας» Πότης Παρασκευόπουλος, θα χαρακτηρίσει το εμπάργκο ως «δημαγωγική κίνηση» (φ. της 27-2-1994, σελ. 13).
  1. Παρακάμπτοντας τις ενδιάμεσες εξελίξεις -διαβάστε και το βιβλίο- σημειώνω την καλπάζουσα διαφθορά επισημαίνοντας ότι «η Ελληνική Οικονομία πνέει τα λοίσθια» (βλ. όπ.π. σελ. 60), ενώ η γλετζέδικη νεολαία του ΠΑΣΟΚ αξιώνει την απομάκρυνση του υπουργού του Παπαθεμελή που θέλει περιορισμό στα ξενύχτια της (βλ. όπ.π. σελ. 61 και εφημερίδες 21 Μαρτίου 1994). Με δανεικά γλεντούσαν!
  2. Στις 31 Μαρτίου 1994 και σε κλίμα διπλωματικής ρευστότητας «πραγματοποιείται το Παμμακεδονικό συλλαλητήριο της Θεσ/νίκης με ένα εκατομμύριο Μακεδόνες που διαδηλώνουν για την ελληνικότητα της Μακεδονίας», ενώ τα Σκόπια εμφανίζονται πεισμόνως αδιάλλακτα, του Σκοπιανού Πρωθυπουργού δηλούντως ότι: «Θέλουμε το όνομα και όχι ψωμί» (βλ. όπ.π. σελ. 75-76 και εφημερίδες 2-4-1994).
Ενώπιον αυτής της συμπεριφοράς των Σκοπιανών, ο ελληνικός λαός αντιδρά με παντελή έλλειψη θυσίας προς την πατρίδα και εκτέλεση καθήκοντος από πλευράς της γλεντοκοπούσας νεολαίας (Ήταν τότε που έγραψα το άρθρο μου στα «Πολιτικά Θέματα» της 1-4-1994 με τίτλο: «Η ελεγεία των θρυμματισμένων ιδανικών της νιότης», ενώ ο αείμνηστος εκδότης του περιοδικού Κώστας Κύρκος, ασκώντας κριτική στο ίδιο τεύχος, έγραφε: «Ένας άνθρωπος υποκρίνεται τον Πρωθυπουργό. Δεν μετέχει ενεργά στα δρώμενα ούτε ενημερώνει τη Βουλή… Αυτός ο άνθρωπος, μόνος του, χωρίς να ρωτήσει κανένα πήρε ξαφνικά μια απόφαση (για το εμπάργκο) που δέσμευσε την Ελλάδα και έκτοτε την απομόνωσε και τη διέσυρε» (βλ. όπ.π. σελ. 77).
  1. Με την απειλή της παραπομπής της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικα­στήριο -για το ζήτημα του εμπάργκο- και εν μέσω μυστικής διπλωματίας, – το δεύτερο δεκαήμερο του Απρίλη γίνεται το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ στο οποίο: «Ένας ολόκλη­ρος κόσμος 4.500 σύνεδροι χειροκροτούν και θεοποιούν έναν άνθρωπο, τον ηγέ­τη, τον Πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου, ο οποίος έφερε τούτο, τον τόπο σε τούτη την ανεκδιήγητη εθνική κατάπτωση και ο οποίος, ωστόσο, δε διστάζει να κάνει λόγο για αναγέννηση της Ελλάδας», απευθυνόμενος στους συνέδρους. Σχολίαζα τότε, προσθέτοντας: «Ένας λαός, ένας κόσμος άξιος της τύχης του, την οποία έστρω­σε στα πόδια του αρχηγού» (βλ. όπ.π. σελ. 89 και εφημερίδες της 14ης Απριλίου 1994).
Ήταν το περίφημο Γ’ Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το οποίο με εισήγηση του αρχηγού αποκήρυξε τον σοσιαλισμό, διακηρύσσοντας αλλαγή των πάντων, έως τέτοιο σημείο ώστε η πασοκική «Νίκη» να έχει ως πρωτοσέλιδο: «Ένας άλλος Ανδρέας για ένα νέο ΠΑΣΟΚ και πίστη σ’ένα νέο ουμανισμό» (βλ. όπ.π. σελ. 92 και εφημερίδα της 15-4-1994).
Το τερατωδώς αδιανόητο γεγονός ήταν τόσο σόλοικο, ώστε με οδήγησε στο εξής σχόλιο: «Πρόκειται στ’αλήθεια για μια παγκόσμια πρωτοτυπία, γιατί ποτέ δεν έγινε στον κόσμο σοσιαλιστικό συνέδριο, με εκλεγμένους σοσιαλιστές συνέδρους (4.500), στο οποίο ο αρχηγός-σοσιαλιστής να μην κάνει κουβέντα για τον σοσιαλισμό και οι σύνεδροι-σοσιαλιστές να τον χειροκροτούν γι’ αυτή την άρνηση του σοσιαλισμού!»
Κατέληγα: «Ομολογώ ότι είναι δύσκολο να δει κανείς τόσους πολλούς πολιτικούς πιθήκους συγκεντρωμένους σε μια αίθουσα»!
  1. Αρχές του τρίτου δεκαημέρου του Απριλίου, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και Πρωθυπουργός της Ελλάδος, βρίσκεται στην Ουάσινγκτον «με φιλική διάθεση». Οικοδεσπότης στο «Λευκό Οίκο» ο Μ. Κλίντον, που ανταλλάσει φιλοφρονήσεις με τον Παπανδρέου, ο οποίος δηλώνει: «Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος από τις σημερινές (της 21/4) επαφές και συνομιλίες μου. Πάμε πολύ καλά», αφού ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, προσφωνώντας τον είπε: «Με τον Παπανδρέου είναι παλιοί φίλοι και θα πρέπει να αισθάνεται σαν στο σπίτι του» (βλ. όπ.π. σελ. 98 και εφημερίδες της 22 Απριλίου 1994).
Το αντιαμερικάνικο λιοντάρι που καθόταν σαν κότα δίπλα στον Κλίντον. Πού είναι η εποχή που φωνασκούσε: «Αμερικάνοι φονιάδες των λαών»! Σχολίαζα τότε: «Νιώθω την ανθρώπινη ανάγκη να πω το πόσο λυπήθηκα τον Πρωθυπουργό, όταν στάθηκε πολλαπλά αδύνατος δίπλα στον Πρόεδρο Κλίντον στην κοινή συνέντευξη τύπου, όπου έδειχνε σαν μεταμελημένος μαθητής κοντά στον κηδεμόνα του. Έχουν γυρίσματα οι καιροί! Κι’ όμως! οι λαϊκιστές παριστάνουν τους ¨υπερήφανους¨ Έλληνες». Επρόκειτο για ένα ταξίδι, το οποίο τίποτα το θετικό για την Ελλάδα δεν είχε για το όνομα των Σκοπίων, και αυτή τη διαπίστωση την διατύπωσα με το σχόλιό μου: «Άνθρακες ο θησαυρός για το εθνικά μας θέματα» (βλ. όπ.π. σελ. 101)
  1. Το ταξίδι του Πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου στο «άντρο των φονιάδων των λαών» -όπως έλεγε- δηλαδή στην Ουάσινγκτον όχι μόνον δεν είχε τίποτα το θετικό για τα εθνικά μας θέματα αλλά το αντίθετο. Άρχισαν τα Σκόπια να παίρνουν τ’απάνω τους και η «Αυγή» νά κάνει λόγο για «αυταπάτες».
Σύμφωνα με το «Βήμα», όλες οι πληροφορίες από τις ΗΠΑ, λένε ότι «από τις 23 Απριλίου και πέρα τα Σκόπια έχουν ονομασία από την οποία δεν θα μπορεί να λείπει κάτι σχετικό με το όνομα Μακεδονία»
Αυτά γράφονται την Κυριακή των «Βαΐων» (24 Απριλίου), οπότε πραγματοποιείται και το Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας στη Χαλκιδική. Εκεί ο επωαζόμενος Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, συμπορευόμενος με τις «Αμερικανικές πηγές» από τις υπαναχωρήσεις του Α. Παπανδρέου, δήλωσε: «Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι τα Σκόπια είναι καλύτερα να ονομάζονται Βόρειος Μακεδονία ή Νέα Μακεδονία παρά σκέτη» (βλ. όπ.π. σελ. 102 και «Το Βήμα» της 24-4-1994) Να, λοιπόν, η ωμή αλήθεια, η οποία τότε με οδήγησε στο σχόλιο: «Η ετοιμαζόμενη κάθαρση της εθνικής τραγωδίας, θ’απαιτήσει και την κάθαρση απ’ όλους εκείνους, οι οποίοι μετέτρεψαν το έθνος των Ελλήνων σε φθηνό εμπόρευμα προσωπικών τακτοποιήσεων και οικογενειακών υπολογισμών και λογαρισασμών».
Χαμένες προσδοκίες. Από ένα σάπιο λαό η εθνική κάθαρση μοιάζει ατόφια ουτοπία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α΄ΜΕΡΟΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ : http://eoniaellhnikhpisti.blogspot.gr/2017/06/blog-post_34.html


ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΥ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821


Του ἐρευνητου Ιωάννου Σπανοῦ

Στὴ νοτιοανατολικότερη ἐσχατιὰ τῆς Φυλῆς, τὴ μαρτυρικὴ σκλάβα Κύπρο, ἕνας ἀντίλαλος ἀντηχεῖ ἐπὶ τρεῖς Ἑλληνικὲς χιλιετίες: «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης»· χρησμὸς προπατορικῆς νουθεσίας. Μεταδίδεται σὰν ἐμβατηριακὴ παρότρυνση ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, μὲ τοὺς ὁμηρικοὺς δακτυλικοὺς ἑξάμετρους στίχους, ποὺ μαρτυροῦν τὸ δῶρο τοῦ Κινύρα στὸν Ἀγαμέμνονα, θώρακα, σὰν ἄρρηκτο συμβολικὸ συνεκτικὸ δεσμό, τῶν ἀπὸ τῶν ἀπωτάτων αἰώνων ἀδελφικῶν αἰσθημάτων τῶν Ἑλλήνων τῆς Μεγαλονήσου μὲ τοὺς Ἕλληνες τῆς ἠπειρωτικῆς μητρὸς πατρίδος καὶ τῆς νησιωτικῆς Ἑλλάδας. Τὸ σύνολο τοῦ ἔθνους.
Καὶ ὁ ἐπικὸς στίχος, μὲ τὸν ἐλεγειακὸ τοῦ Τυρταίου: «τεθνάμεναι γὰρ καλόν, ἑνὶ προμάχοισι πεσόντι», τὸν δραματικό τοῦ Εὐριπίδη: «τί γὰρ πατρώας ἀνδρὶ φίλτερον χθόνος», τὸν λυρικό τοῦ Καλλίνου: «Τιμὴ ἔν τε γὰρ καὶ ἀγλαὸν ἀνδρὶ μάχεσθαι γῆς πέρι», συνθέτουν τὴ συγκλονιστικὴ μελωδία τῆς ἑλληνικῆς ζωῆς τῆς Κύπρου, ποὺ δόνησε τὰ στήθη τοῦ Ὀνήσιλου, μαγνήτισε τὸν Κίμωνα καὶ τὸν Παυσανία, προσέλκυσε τοὺς Ἴωνες, στὶς θρυλικὲς ναυμαχίες ἐναντίον τῶν Περσῶν, τὸν ναύαρχο τοῦ μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τὸν Νέαρχο, νὰ θαυμάσει τοὺς συμπλέοντες ναυμάχους τοῦ Νησιοῦ, καὶ τὸν Ἰσοκράτη νὰ ἐπιδιώκει ἀνάθεση τῆς ἡγεσίας τῶν Ἑλλήνων στὸν Εὐαγόρα τῆς Σαλαμίνας καὶ τὸν Νικοκλέα.
Τέτοιο τὸ τραγούδι ποὺ φλόγισε τὸν Διγενὴ Ἀκρίτα τῆς Κύπρου γιὰ νὰ νικήσει τὸν Χάρο, σὲ μία μοναδικὴ πάλη στὸν Ἑλληνισμό, ποὺ μελώδισε τὸν ὕμνο τῶν καιομένων 13 μοναχῶν τῆς Καντάρας τὸ 1231,τὴν Ἑλένη Παλαιολογίνα, κόρη τοῦ δεσπότη τοῦ Μωρέως, νὰ ἐπιβάλει τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα στὴ φραγκοκρατούμενη Κύπρο, νὰ προβάλει τὴν ἐθνικὴ συνείδηση στὰ μέσα του 15ου αἰώνα καὶ νὰ συναρπάσει τοὺς ἐπαναστάτες, τὸν Ρὲ Ἀλέξη τὸ 1427 καὶ τὸν Ἰάκωβο Διασσωρρινὸ τὸ 1563, μὲ προεξάρχον τὸ ἐθνικὸ στοιχεῖο, σὰν δύναμη τῶν ἀντιστάσεων, ὅταν, κατὰ Γεώργιο Ζώρα, ἡ Κύπρος ἦταν «ἡ πρωτοποριακὴ σκοπιὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ» ποὺ ἐνίκησε τὸν φραγκισμὸ μὲ τὸ ἐθνικό της φρόνημα, ἀργότερα δὲ νὰ ἐμπνεύσει ἀντιστάσεις τῶν ἐτῶν 1571, 1578, 1600, 1606, 1608, 1764, 1798, 1821.

Ἀπὸ τὸ 1797 ἡ ἐθνικὴ ἀγωνιστικὴ συνείδηση τῶν Κυπρίων ὁριοθετεῖται ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Καρατζᾶ, ἕναν ἀπὸ τοὺς 7 συντρόφους τοῦ Ρήγα τοῦ Βελεστινλῆ ποὺ μαρτύρησαν μὲ τὸν μεγάλο ὁραματιστή. Τ’ ἀδέλφια, ὁ Ἄγγελος καὶ ὁ Ζήνων σπεύδουν στὸν Ἱερὸ Λόχο τοῦ Ἀλεξάνδρου Ὑψηλάντη, πολεμοῦν στὶς μάχες τοῦ Δραγατσανίου καὶ τῆς Μονῆς Σέκου. Μαζί τους κι ὁ Ἀγγελὴς Μιχαὴλ Κύπριος. Ἦταν προδρομικὲς παρουσίες στὴν Ἐπανάσταση, ποὺ ἄνοιξαν τὴν πύλη τῶν θυσιῶν ἑκατοντάδων Κυπρίων.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κυπριανός, μυημένος στὴ Φιλικὴ Ἑταιρεία ἀπὸ τὸ 1818, εἶχε ἀλληλογραφία μὲ τὸν Ἀλέξανδρο Ὑψηλάντη. Στὸ Δοκίμιο τοῦ Φιλήμονος Α5354 μαρτυροῦνται ἡ συνεργασία καὶ οἱ σύνδεσμοι, ὁ Δημήτριος Ἵππατρος, ὁ Ἀντώνιος Πελοπίδας, ὁ Θεόφιλος Θησέας. Στὸ ΙΕ΄ ἄρθρο τοῦ Γενικοῦ Σχεδίου τῆς Φιλικῆς διατυπώνονται οἱ ὅροι τῆς Κυπριακῆς συμμετοχῆς στὴν Ἐπανάσταση, μὲ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ «Καλοῦ», δηλ. τοῦ Ὑψηλάντη. «Ἀντὰν ἐφάνην ἡ σταπὴ εἰς τὸν Μωριὰ τὰ μέρη», κατὰ τὸ ἔπος τοῦ Βασίλη Μιχαηλίδη, οἱ Κύπριοι ἐπαναστάτες ἄρχισαν κατὰ κύματα νὰ συρρέουν στὴν Ἑλλάδα.
Στὶς 19 Ἰουνίου 1821 γέμισαν τὰ καράβια τοῦ Κανάρη, στὴν Ἀσπρόβρυση τῆς Λαπήθου. Παράλληλη ποιητικὴ μαρτυρία γιὰ ἀπόπλουν ἐπαναστατῶν ἀπὸ τὴν Καρπασία. Οἱ σφαγὲς τοῦ Ἰουλίου 1821, 480-2000 προκρίτων καὶ κληρικῶν, οἱ δεσμεύσεις περουσιῶν, ὁ ἀποκεφαλισμὸς τῆς ἡγεσίας, δὲν τρομοκράτησαν τὸν Κυπριακὸ Ἑλληνισμό. Οἱ νέοι ἔσπευδαν στὴν ἐπαναστατημένη Ἑλλάδα καὶ πολεμοῦσαν ἡρωϊκά. Στὰ ἑλληνικὰ ἀρχεῖα καταγράφονται πέραν τῶν 580.
Μάλιστα, οἱ Κύπριοι ἐπαναστάτες, κατὰ τὸν ἐπικὸ ποιητή, ἀρμένιζαν μὲ τὸ ὅραμα τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας καὶ τὸ ἰδεολογικὸ στοιχεῖο εἶναι βροντόλαλο: Πήγαιναν νὰ πολεμήσουν μὲ προορισμὸ τὴν Κωσταντινούπολη. Κατὰ τὴν ἱστορική μαρτυρία τοῦ Βασίλη Μιχαηλίδη: «Εἶπαν μου πὼς ἐφύασιν ποτζιεῖ ποὺ τὸ Καρπάσιν Μία κοπὴ παίδκιοι τοπιανοὶ τζιαὶ πὼς ἐπῆαν πέρα». Ἐπαναστατική, ματωμένη ἔκφραση τῆς ἑτοιμότητας τῆς μάχιμης αὐτοθυσίας, στὸν βωμὸ τῆς ἱερότερης τῶν διαιώνιων διεκδικήσεων, τοῦ λυτρωμοῦ τῆς καρδιᾶς τοῦ Ἔθνους, τῆς πρωτεύουσας, βασιλίδος τῶν πόλεων, τῆς κολυμβήθρας τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς, τῆς Κωσταντινούπολης, τοῦ μαγνητικοῦ πόλου τῆς ὁραματιζόμενης τὴν ἐλευθερία τῆς Ρωμηοσύνης.
Ἡ σκλάβα Πόλη ἦταν ὁ ἀπώτερος σταθερὸς σκοπὸς τῶν Κυπρίων ἐπαναστατῶν τοῦ ’21 καὶ τὰ νικητήρια εὐχαριστήρια στὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, ἡ 68 μεγάλη προσδοκία τῆς ἱστορικῆς καταξίωσης. Χαρακτηριστικὰ τῆς ὁλόψυχης συμμετοχῆς τῶν Κυπρίων στὴν Ἐπανάσταση καὶ οἱ ἐκποιήσεις τῶν περουσιῶν καὶ ἡ μεταφορὰ χρημάτων στὴν ἐπαναστατημένη Ἑλλάδα. Παραδείγματα οἱ ἀδελφοὶ Θησεῖς, Θεόφιλος, Νικόλαος, Κυπριανὸς καὶ ἄλλοι ποὺ συντηροῦσαν ἰδίαις δαπάναις σώματα ἐπαναστατῶν. Ἔδωσαν τὰ πάντα, καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ἐπιζήσαντες πέθαναν ἐπὶ τῆς ψάθης, ὅπως μαρτυροῦν οἱ θυγατέρες τοῦ Χαράλαμπου Μάλη καὶ οἱ κόρες τῶν Θησέων σὲ ἐπιστολές τους.
Ἐνδεικτικὸ τὸ μήνυμα τῆς 25ης Ἀπριλίου 1825 πρὸς τὸ Ἐκτελεστικόν: «Σεβαστὴ Διοίκησις! Ἡμεῖς ἐχάσαμεν μαζὶ μὲ τὴν πατρίδα καὶ τὰς οἰκίας μας. Εἴδομεν τοὺς συγγενεῖς μας ἐσφαγμένους καὶ ἐνταῦθα, ἀπ’ ἀρχῆς τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος, ἀγωνιζόμενοι, τρέφομεν αὐτὰς τὰς ἐλπίδας, τοῦ ν’ ἀνακτήσωμεν τὴν πατρίδα ἐλευθέραν».
Συναρπαστικὴ καὶ ἡ ἰδέα τοῦ πατριωτισμοῦ τῶν Κυπρίων καὶ ἡ πίστη στὴν αἰωνιότητα τῆς Φυλῆς, ἀπὸ τὴν ποιητικὴ διακήρυξη τοῦ Κυπριανοῦ: «Ἡ Ρωμηοσύνη ἐν Φυλῇ συνότζιαιρη τοῦ κόσμου! Κανένας δὲν εὑρέθηκεν γιὰ νὰ τὴν ἐξιλείψει, Ἡ Ρωμηοσύνη ἐν νὰ χαθεῖ ὄντας ὁ κόσμος λείψει». Ἐθνικὴ βεβαιότητα, ποὺ ὁ Βασίλης Μιχαηλίδης ἀκούει ἀπὸ τὸν τηλεβόα τῆς διαλαλούμενης πίστης τοῦ ἐθνομάρτυρα Ἀρχιεπίσκοπου, γιὰ τὴν ἄρρηκτη διάρκεια τῆς Φυλῆς ὣς τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου.
Ἡ ὑπαρξιακὴ φιλοσοφία καὶ ἡ βιοτικὴ πεποίθηση τῶν Κυπρίων ποὺ ἔκτοτε σπεύδουν σ’ ὅλους τοὺς ἐθνικοὺς ξεσηκωμοὺς καὶ τοὺς πολέμους στὴ μητέρα πατρίδα, γιὰ νὰ ὁριοθετήσουν μὲ τὰ λευκά τους κόκκαλα τοὺς δρόμους τῶν πεπρωμένων κάθε γενιᾶς ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο μὲ τὸ προπατορικὸ χρέος τοῦ αὐτοσεβασμοῦ καὶ τῆς αὐτοθυσίας γιὰ τὴν ἀπόκτηση ἢ τὴ διατήρηση τῆς ἐλευθερίας. Ἡ συμβολὴ τῶν Κυπρίων εἶναι ἀενάως ἐκπληκτική. Οἱ πόθοι συνταρακτικοί.
Ἐνδεικτικὲς οἱ δυὸ ἐπιστολὲς πρὸς Καποδίστριαν, ἐκ μητρὸς Κυπρίου, τῆς 19ης Αὐγούστου καὶ τῆς 17ης Νοεμβρίου 1828.
Ἀλλὰ συγκλονιστικὲς καὶ οἱ μαρτυρίες προσωπικοτήτων τῆς ἐπανάστασης: Ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Μαυροκορδάτος, ὁ Σταματελόπουλος, ὁ Γρίβας, ὁ Χατζηχρίστος, ὁ Γιατράκος, ὁ Πετιμεζᾶς, ὁ Λόντος, ὁ Παπαδιαμαντόπουλος, ὁ Κριεζώτης καὶ πλῆθος ἄλλων κορυφαίων ἡγετῶν καὶ ὁπλαρχηγῶν ὑμνοῦν μὲ ἔγγραφά τους τοὺς Κυπρίους ἐπαναστάτες ποὺ πολέμησαν παντοῦ, σπέρνοντας τὴ ματωμένη γῆ μὲ τὰ ἱερὰ ὀστὰ τῶν ἐθνικῶν τους ἀξιώσεων. Στὸν Μωριά, στὴ Ρούμελη, στὸ Αἰγαῖο, στὴν Τριπολιτσά, στὸ Ναύπλιο, στὴν Κόρινθο, στὸ Μεσολόγγι, στὸ Φάληρο, στὴν Πάτρα, στὰ Δερβενάκια,
Ὁ Κύπριος ἀγωνιστής τοῦ 1821, Ἀρχιμανδρίτης Θεόφιλος Θησέας  στὸ Ἄργος, στὴν Κάρυστο, στὴ Λειβαδιά, στὴν Αθήνα, στὴ Θήβα, στὶς Σπέτσες, στὴ Σάμο, στὸ Πέτα, στὸ Ναυαρίνο, στὸ Νεόκαστρο, στὸ Χαϊδάρι, στὴ Χίο, στὴν Κρήτη, ὅπου σκάψεις σ’ αἱματόβρεκτα χώματα καὶ νεκροταφεῖα θὰ βρεῖς λείψανα Κυπρίων. Ἀπὸ τὴν Ἤπειρο καὶ τὴ Μακεδονία ὣς τὸ Σαγγάριο.
Ὁ Κανάρης μνημονεύει τὸν Κωσταντῖνο Κυπριώτη. Πολέμησε σ’ ὅλες τὶς μάχες καὶ σκοτώθηκε. Τὸν γιό του Γεώργιο, ποὺ ἔπεσε πολεμώντας, συνειδητὸς συνεχιστὴς τοῦ ἡρωϊσμοῦ τοῦ πατέρα του. Στὸ Μεσολόγγι καὶ στὸ Φάληρο ἑκατόμβες οἱ Κύπριοι ἐθελοντές. Ὁ Χατζηαργυροῦ βεβαιώνει τὴν παλληκαριὰ τοῦ Ἰωάννη Κυπρίου. Ὁ Πετρόμπεης, ὁ Μακρυγιάννης ὑμνοῦν «τὸν ἀνδρειότερο καὶ γεννότερον» Ἀγγελὴ Κύπριο, ὁ Κολοκοτρώνης τὸν Ἰωάννη Γεωργίου, ὁ Μαυροκορδάτος τὸν Κύπριο ποὺ ἐπ’ ἰδίῳ κινδύνῳ τὸν ἔσωσε ἀπὸ κακοποιούς.
Ὁ Μακρυγιάννης πλέκει τὸ ἐγκώμιο τοῦ Μιχάλη τοῦ Κύπριου, τοῦ μόνου ἐθελοντῆ ἀγγελιαφόρου, ποὺ κολύμπησε ἐπὶ ὧρες μεταφέροντας σὲ ἀγγλικὸ πλοῖο τὸ μήνυμα τοῦ κινδύνου τῶν πολιορκουμένων ἐπαναστατῶν στὸ Νιόκαστρο.
Κρίνεται ἀναγκαία ἡ ἀναφορά, ἐν γενικαῖς γραμμαῖς, καὶ τῆς συνέχειας: Οἱ Κύπριοι τοῦ ’21, συγκρότησαν τὴ «Φάλαγγα τῶν Κυπρίων» μετά τὴν Ἐπανάσταση. Ὁ Ἰωαννίκιος κήρυξε τὴν ἐπανάσταση τῆς Καρπασίας καὶ ὁ Νικόλαος Θησέας τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, τὸν Ἰούλιο τοῦ 1833. Ὁ στρατηγὸς Χατζηπέτρος δείχνοντας τὰ παράσημά του ἔλεγε: «Αὐτὰ μοῦ τὰ ἔδωσεν ἡ παλληκαριὰ τῶν Κυπρίων»!
Τὸ 1854 οἱ Κύπριοι προέλασαν στὴν Ἤπειρο καὶ τὴ Θεσσαλία. Τὸ 1866 ἔτρεξαν στὴν Κρήτη. Τὸ 1880 στὴ Θεσσαλία καὶ στὴν Ἤπειρο. Τὸ 1897, 7.000 πῆγαν στὸν πόλεμο ἐθελοντές. Κατὰ πληθυσμικὴ ἀναλογία περισσότεροι ἀπὸ κάθε ἄλλο τμῆμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τὸ 1910 συγκρότησαν τὴν κυπριακὴ πυροβολαρχία. Τὸ 1912, 2500 Κυπρίων πολέμησαν στοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους. Ἐπὶ κεφαλῆς ὁ Δήμαρχος Λεμεσοῦ Χριστόδουλος Σῶζος ποὺ ἔπεσε στὸ Μπιζάνι, στὴν κορφὴ τοῦ Ἁγίου Ἠλία, στὶς 6 Δεκεμβρίου 1912. Ἐπιστολὴ στὴ σύζυγό του, ἐνδεικτικὴ τοῦ ἐθνικοῦ πάθους ποὺ ἐνέπνεε τὸν ἄνδρα. Ὁ ἥρωας, μὲ τὸ Μητροπολίτη Κιτίου 1910-1918, Μελέτιο Μεταξάκη, τὸν Μακάριο Μυριανθέα, μετέπειτα Κυρηνείας καὶ Ἀρχιεπίσκοπο Μακάριο Β΄, ἀξίωσαν ἀπὸ τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο κατάταξη στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ μετώπου!
Στοὺς Βαλκανικοὺς καὶ οἱ Εὐάγγελος Χατζηιωάννου, βουλευτὴς Λάρνακας, ὁ Πάφιος φοιτητὴς Πέτρος Χατζηαργυροῦ ποὺ ἔπεσε σὲ μάχη, ὁ Κωσταντῖνος Χαρικλέους, ὁ Προκόπης Χατζημιλτὴς (Ἐπισημάνσεις τοῦ Πανεπιστημιακοῦ Πέτρου Παπαπολυβίου). Στὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατατάχτηκαν 11 χιλιάδες καὶ πολέμησαν στὴ Μακεδονία. Τὸ 1919 ἔσπευσαν στὴ Μικρασία. Ὁ ἰωνικὸς τύπος ὕμνησε τὴν παλληκαριά τους, (ἐφ. «Τηλεγράφος Σμύρνης»).
Χαρακτηριστικὴ ἡ διαδήλωση δυὸ χιλιάδων στὴ Λευκωσία, ἔξω ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ πρεσβεία, ποὺ ζητοῦσαν πλοῖο νὰ πᾶνε πολεμιστὲς στὴ Σμύρνη!… (8 Ἰουνίου 1920). Οἱ ἐθελοντὲς στὴ Μικρασία ἀνέρχονται σὲ 5.972. (Ἀπὸ Λευκωσία 2158. Ἀμμόχωστο 974, Λεμεσὸ 850, Λάρνακα 600, Κερύνεια 390, Πάφο 1000). Στὸ Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο 20.000 πολέμησαν στὴν Ἑλλάδα, ἐπὶ συνόλου 35 χιλιάδων ἐθελοντῶν ποὺ κατατάχτηκαν στὸν συμμαχικὸ στρατὸ κι ἔβαψαν μὲ τὸ αἷμα τους τὴν Πίνδο καὶ τὴ Βόρεια Ἤπειρο.
Βέβαια δὲν ἦταν μόνο ὅσοι μποροῦσαν νὰ πάρουν ὅπλο καὶ νὰ πολεμήσουν γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ἦταν καὶ ὁ ἄμαχος πληθυσμὸς ποὺ σὲ παγκύπριους ἐράνους ἔστελλε στὴν Ἑλλάδα σὲ χρυσάφι, τὶς βέρες, τὰ βραχιόλια, τὰ ἐνώτια, τὰ πολύτιμα στολίδια. Τὸ 1914 γιὰ παράδειγμα ἡ προσφορὰ στὸ Ἔθνος ἀνερχόταν σὲ 16 χιλιάδες χρυσὲς λίρες! Τὸ 1940 διενεργήθηκαν ἔρανοι μὲ προσφορὰ χρυσοῦ γιὰ τὴν Ἑλλάδα (Ἐφημερίδα «ΧΡΟΝΟΣ» 21.11.40). Τὸ 1951, μισὸ ἑκατομμύριο λιρῶν γιὰ τὴν Ἑλλάδα («ΕΘΝΟΣ» 16.1.1951) γιὰ τὴν ἐπούλωση τῶν πληγῶν ἀπὸ τὴν κατοχὴ καὶ τὸν ἐμφύλιο.
Τὸ Νοέμβριο τοῦ 1920 ἀναχώρησαν γιὰ τὴν Ἑλλάδα δάσκαλοι γιὰ ὑπηρεσία. Στὶς 3 Ἀπριλίου 1921, ἐν μέσῳ πανηγυρισμῶν προκηρύχθηκε ἔρανος μὲ τίτλο «Τὸν ὀβολόν σας πρὸς προέκτασιν τῶν ἐθνικῶν συνόρων», («Κῆρυξ», 3 Ἀπριλίου 1921).
Στὶς 21 Ἰουνίου 1922, ὁ Μητροπολίτης Πάφου Ἰάκωβος ἀποπλέει γιὰ τὴ Σμύρνη ἐπὶ κεφαλῆς ἐθελοντῶν καλογήρων! Στὶς 5/18 Μαΐου 1922 ἡ «ΕΝΩΣΙΣ» καλεῖ τὸν λαὸ νὰ συνεισφέρει σὲ ἔρανο γιὰ τὴ Μικρασιατικὴ ἐκστρατεία. Γράφει: «Ἡ κλαγγὴ τῶν ἑλληνικῶν ὅπλων ἀντηχεῖ ἐπὶ τῶν δυσβάτων κορυφογραμμῶν τῶν Μικρασιατικῶν ὀρέων καὶ ὁ Ἕλλην στρατιώτης σκορπίζει ἐκ νέου τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ζωὴν εἰς τοὺς ἀπὸ 4 αἰώνων καταδυναστευομένους Ἑλληνισμοὺς τῆς περικαλλοῦς τῆς Ἰωνίας Νύμφης…».
Ἦταν καὶ ἡ ἀρθογραφία τῶν ἐφημερίδων τῆς Κύπρου ἀπὸ τὸ 1878 καὶ ἐντεῦθεν. Ἔχω καταθέσει τοὺς τίτλους ὅλων τῶν ἐφημερίδων καὶ τῶν ἄρθρων ποὺ τεκμηριώνουν καὶ εἰδησεογραφικὰ τὴν ἀφοσίωση στοὺς ἀγῶνες τοῦ Ἔθνους καὶ στὸν προαιώνιο πόθο τῆς Ἕνωσης μὲ τὴ μάνα Ἑλλάδα. Κλίνω μὲ τὴν ἀποκάλυψη ὅτι μετὰ τὸν ἀγώνα τῆς ΕΟΚΑ, ὁμάδα Κυπρίων ἀγωνιστῶν φοι- τητῶν στὴν Ἀθήνα καὶ στὴ Θεσσαλονίκη ἄρχισαν προπαρασκευὴ γιὰ ἀπελευθερωτικὸ ἀνταρτικὸ στὴ Βόρεια Ἤπειρο. Ζητήσαμε ἀπὸ τὸν Διγενὴ νὰ ἡγηθεῖ τοῦ Ἀγώνα, ἀλλὰ οἱ ἐξελίξεις μᾶς ὁδήγησαν στὴν Κύπρο γιὰ τὴν ἀντίσταση στὰ τουρκικὰ σχέδια…
Ἦταν ἡ τελευταία ὣς τώρα ἀπόφαση ἀγωνιστικῆς συμμετοχῆς στὴν ἐθνικὴ ἀνάγκη ποὺ θέριευε τοὺς ἀγωνιστὲς τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγώνα κατὰ τὴν τετράχρονη ἐποποιΐα τῶν θυσιῶν γιὰ τὴν Ἑλλάδα, στὶς κρεμάλες τῶν Ἄγγλων, στὰ Στρατόπεδα Συγκεντρώσεων, στὶς Κεντρικὲς Φυλακές, στοὺς θαλάμους βασανιστηρίων καὶ στὰ ὁρμητήρια τῶν ἀδούλωτων βουνῶν τῆς Μεγαλονήσου. Ἡ ἴδια ἄχρονη καὶ ἀμέτρητη ἀγάπη γιὰ τὴν Ἑλλάδα ὑγραίνει μὲ τὸ δάκρυ τῆς ὑπέρτατης συγκίνησης, τὴν ἀταλάντευτη, προαιώνια συμφωνία τῶν ἐγκλωβισμένων τῆς Ἁγίας Καρπασίας, τῶν ἀπομενόντων Προμηθέων τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἐκείνων ποὺ ἐπαναλαμβάνουν τὴν ἄχρονη ἀξία τοῦ Συμωνίδειου ἐπιγράμματος γιὰ τοὺς Λακεδαιμονίους τῶν Θερμοπυλῶν δυὸ χιλιάδες τετρακόσια ὀγδόντα ἑφτὰ χρόνια πρίν!
Ἐκείνων ποὺ μένουν θέλοντας ἁλυσοδεμένοι στὸν ἱερὸ βράχο τῆς χερσονήσου τῶν ἁγίων, τῆς ἀνατολικότερης ἐσχατιᾶς τοῦ Ἑλληνισμοῦ, στὴν Ἁγία Τριάδα τῆς Ἰωνικῆς Αἰγαλούσης, κοιτίδας δεκάδων παρασημοφορημένων ἐθελοντῶν τοὺς ἐθνικοὺς πολέμους καὶ προπυργίου ἑνωτικῶν συλλαλητηρίων (ἐφ. «Ἕνωσις», Μάιος 1912) καὶ τῶν ἑλληνικῶν ἀγώνων καὶ στὸ Ριζοκάρπασο, πιστοὶ στοὺς ὑπέρτατους ἄγραφους νόμους τῆς πατρίδας. Στὸν προμαχώνα, ὅπου οἱ γέροντες καὶ τὰ παιδιὰ τοῦ παρατεινόμενου μαρτυρίου τῆς δεύτερης τουρκοκρατίας τῶν 33 χρόνων, σὰν νὰ μιλοῦν γιὰ τὴν Ἑλλάδα δακρύζουν. Καὶ τὸ δάκρυ τῆς ἀγάπης, προσκλητήριος λυγμὸς πρὸς τὸ χρέος τῆς μεγάλης ἀναμονῆς, ἐλεύθεροι Ἕλληνες ἀδελφοί».


ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
ΑΒΕΡΩΦ
Ενωμένη Ρωμηοσύνη
 

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : ΣΜΗΝΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ «ΠΕΣΩΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ 27 ΙΟΥΝΙΟΥ 1943»

Άλλο ένα αετόπουλο σήμερα έπεσε υπέρ πατρίδος στους αφιλόξενους ουρανούς της Ροδεσίας. Άλλος ένας Ίκαρος αντάλλαξε τις επίγειες φτερούγες του με τις αιώνιες εκείνες των αγγέλων…
Σαν σήμερα, 27 Ιουνίου του 1943, ο Δημακόπουλος Γεώργιος του Σωτηρίου εκτελούσε την πτήση που έμελλε να είναι η τελευταία του σε αυτόν τον κόσμο. Δεν είχε κλείσει τα 22 έτη σε αυτή τη Γη όταν κλήθηκε από την Πατρίδα να την εγκαταλέιψει.
Σε ηλικία 20 ετών, με την κατάρρευση του μετώπου στην Ελλάδα, μπόρεσε και διέφυγε με την Αεροπορία στη Μέση Ανατολή. Τον Οκτώβριο του 1941, μετατέθηκε στο Ελληνικό Εκπαιδευτικό Τμήμα στη Ροδεσία προκειμένου να λάβει εκπαίδευση χειριστή.
Σχεδόν 1,5 χρόνο αργότερα, λίγο πριν ολοκληρωθεί το γαλβάνισμα των πτερύγων του στο 23ο Service Flying Training School, κατέπεσε κατά τη διάρκεια διατεταγμένης εκπαιδευτικής πτήσης αεροναυτιλίας.
Λόγω των κακών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν, υποχρεώθηκε να κατεβάσει το AS.10 Oxford με το οποίο πετούσε, χαμηλά. Χαμηλά, όμως οι αετοί δεν συνηθίζουν να πετάνε… Μόνο βουτάνε για να κυνηγήσουν… Χαμηλά, κυρίαρχο είναι το έδαφος…

Ήταν ο νεότερος σε ηλικία, Έλληνας πεσόντας του 23ου Service Flying Training School, και ο τρίτος κατά σειρά, εκείνον τον μήνα (είχαν προηγηθεί δύο Μανιάτες αεροπόροι). Ήταν επίσης, ο δεύτερος με το επώνυμο Δημακόπουλος πεσών κατά το 1943 αλλά ο πρώτος ανήκε στο 20th Service Flying Training School.

Πηγή: covert angels
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : Ο ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΓΚΙΚΑΣ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ ΤΟ 40...!! - ΟΙ ΠΑΛΙΟΤΕΡΟΙ ΤΟΝ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΔΕΟΣ... ΑΝΟΙΓΕ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ...




O ανάπηρος πολέμου του έπους του 40 Συνταγματάρχης Γκίκας Τρίπος. Χωρίς πόδια αλλά πάντα άνοιγε τις παρελάσεις!
Oνομαζόταν Γκίκας Τρίπος και ήταν από την Ύδρα. Έφυγε πρόσφατα από τη ζωή αλλά άφησε το όνομά του και τα κατορθώματά του ως πολύτιμη παρακαταθήκη.


Είχα την τιμή να τον γνωρίζω καλά, να έχουμε μιλήσει πολλές φορές και πάντα όταν αναφερόταν στα γεγονότα εκείνης της εποχής δάκρυζε.

Όχι για τα πόδια που έχασε, αλλά για την Πατρίδα μας που υπέστη τόσα δεινά.

Ανθρωποι όπως αυτός θα πρέπει να βρίσκονται στην εξέδρα το επισήμων και όχι τα παλιοτόμαρα πολιτικοί που ούτε καν υπηρέτησαν την πατρίδα την οποία καθημερινά προσβάλουν με τις πράξεις τους, τους ήρωες που έπεσαν μαχώμενοι για αυτήν αλλά και όλους τους Ελληνες πολίτες



www.ethnoshellas.gr
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Κυριακή 25 Ιουνίου 2017

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : ΔΕΚΑΝΕΑΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΣ, Ο ΝΕΑΡΟΤΕΡΟΣ (12 ΕΤΩΝ) ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ



Αποτέλεσμα εικόνας για ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΕΚΑΝΕΑΣ 12

Το μπόι του δεν ξεπερνούσε τα 140 – 150 εκατοστά. Το πρόσωπο ήταν ακόμη παιδικό. Δεν είχαν καν ξεκινήσει να εμφανίζονται χνούδια, όχι γένια. Στο άλογο έφτανε με δυσκολία να αγγίξει τη σέλα. Όμως όσο μπόι του έλειπε, τόσο σίδερο και τσαγανό είχε στην καρδιά του. Τις πράξεις και τα ανδραγαθήματα του θα τα ζήλευαν μεγαλύτεροι μπαρουτοκαπνισμένοι και σφυρηλατημένοι στη φωτιά του πολέμου, στρατιώτες.
 Στο άκουσμα του ονόματος του Τούρκοι και Βούλγαροι πάγωναν. Γεράσιμος Ραφτόπουλος, ετών 12…Ο νεαρότερος, Έλληνας υπαξιωματικός που με τις πράξεις του στα πεδία των μαχών απέδειξε ότι η γενναιότητα, το θάρρος και ο ηρωισμός είναι αγαθά που δεν μπαίνουν σε κανένα καλούπι και δεν έχουν προδιαγραφές. Θέλουν και απαιτούν όμως ψυχή!

Γεννήθηκε το 1900 στο Φισκάρδο της Κεφαλλονιάς. Η Ελλάδα εκείνη την περίοδο προσπαθούσε να βρει την ταυτότητα της. Προσπαθούσε να ορθοποδήσει οικονομικά, προσπαθούσε να συνέλθει από το ηχηρό χαστούκι του «ατυχούς πολέμου» του 1897 και την ταπεινωτική ήττα από το στρατό του Σουλτάνου.

Στα 12 του ο Ραφτόπουλος, έφυγε από το νησί του για να καταταγεί εθελοντικά στο πεζικό. Ήδη έχει ξεσπάσει ο Α Βαλκανικός πόλεμος κατά των Οθωμανών και η χώρα έχει ανάγκη από στρατιώτες.

Έφτασε στον Πειραιά και πήγε αμέσως στο στρατολογικό γραφείο. Εκεί, οι στρατολόγοι στην αρχή ίσως να γέλασαν ειρωνικά ίσως και τρυφερά και να του είπαν: «Επ μικρέ τι κάνεις εσύ εδώ. Πήγαινε στο σπίτι σου ο πόλεμος είναι για άνδρες. Έχεις χρόνια ακόμη». Ο Γεράσιμος δεν πτοήθηκε, βγήκε από το κτίριο και πήγε αμέσως στο σταθμό των τρένων, που γεμάτα φαντάρους και εφόδια έφευγαν για το μέτωπο.

Το μικρο του κορμί τον βοήθησε να μην γίνει αντιληπτός από τους φρουρούς και σε μια στιγμή χαλαρότητας τους, ο μικρός πέρασε κάτω από τα μάτια τους και μπήκε σε ένα βαγόνι γεμάτο στρατιώτες. Προορισμός του, η Λάρισα και το 18ο Σύνταγμα της 6ης Μεραρχίας. Μόλις παρουσιάστηκε στο Διοικητή, εκείνος γέλασε αλλά τελικά τον πήρε ως « παιδί του Συντάγματος». Ο ρόλος του θα ήταν διακοσμητικός, κάτι σαν την Μασκώτ του συντάγματος. Όμως ο μικρός είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του.

Το βάπτισμα του πυρός το παίρνει στη μάχη της Ελασσώνας. Όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό με αυτόν τον 12χρονο σατανά που πολέμησε λυσσασμένα και συμπεριφερόταν στη μάχη σαν έμπειρος στρατιώτης. Και όχι μόνο αυτό, έγινε μάλιστα και κάτοχος ενός λαφύρου. Ενός όπλου τύπου « Μαρτίνι» που απέσπασε από κάποιο Τούρκο.

Επόμενη μάχη το Σαραντάπορο. Ο Γεράσιμος Ραφτόπουλος πολεμάει με περισσότερη λύσσα και ορμή. Και ο διοικητής του μπροστά σε αυτό το μικρό γίγαντα έχει μείνει άφωνος. Του δίνει να έχει ένα Manlicher-Schonauer.

Στη μάχη Κιλκίς – Λαχανά, το 1913, η τύχη γυρίζει την πλάτη στον 12χρονο. Συλλαμβάνεται αιχμάλωτος από Βούλγαρους. Αλλά είπαμε ο τολμών νικά. Ένα βράδυ ο μικρός τα παίζει όλα για όλα. Με κάποιο μαγικό τρόπο καταφέρνει να σκοτώσει 3 Βούλγαρους από το απόσπασμα των 5 που συνόδευε Έλληνες αιχμαλώτους και τον ίδιο, και να δραπετεύσει. Γίνεται ένα με το σκοτάδι και σαν ζαρκάδι τρέχοντας επιστρέφει στο στρατόπεδο των Ελλήνων.

Στη διαδρομή όμως άκουσε πνιχτές κραυγές μέσα σε ένα όρυγμα. Ένας Έλληνας εύζωνας, βαριά τραυματισμένος αργοπέθαινε. O Ραφτόπουλος δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Πήρε τον εύζωνα στην πλάτη και τον γύρισε στο στρατόπεδο.

Για την ανδρεία του προήχθη στο βαθμό του δεκανέα, στις 28 Αυγούστου του 1913.Είναι χαρακτηριστικά τα δημοσιεύματα του τύπου της εποχής.Η ΕΣΤΙΑ , έγραφε: «Σας παρουσιάζομεν σήμερον τον μικρότερον υπαξιωματικόν του Ελληνικού Στρατού. Είναι ηλικίας 12-13 ετών και κατάγεται από το Φισκάρδον της Κεφαλληνίας. Το όνομα του ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΣ (αριστερά στην εικόνα). Ο πατέρας του αρτοποιός εις την Ύδραν, η μητέρα του μένει εις τον Πειραιάν και αυτός ήτο υπηρέτης εις Πύλον όπου τον εύρεν η επιστράτευσις.


ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
HISTORY OF MACEDONIA

ΔΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ''ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ'' : ΗΛΙΑΣ ΚΟΝΟΦΑΓΟΣ ΝΟΤΙΩΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΙΤΑΣΜΑ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ




Ο αντιπρόεδρος της flow energy s.a και μέλος της επιτροπής ενέργειας της ακαδημίας Αθήνων κ. Ηλίας Κονοφάγος αποκαλύπτει στους δημοσιογράφους Ιωάννη Παπαζήση και Βίκυ Πυρτίνη το μέγεθος του ορυκτού μας πλούτου και γιατί δεν τον έχουμε εκμεταλευτεί ως τώρα.

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

(ΒΙΝΤΕΟ) ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ» 1967 - 1973. ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ




ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1918 - 1922

«Η ιστορία ενός στρατιώτη, 1918- 1922» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κέδρος, με επιμέλεια και σχολιασμό Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή.
Είναι η προσωπική μαρτυρία του φαντάρου Χρήστου Καραγιάννη, του Ιωάννου και της Παναγιώτας. Γεννημένος το 1895 στην Αγία Τριάδα Λειβαδειάς, Αρβανίτικης καταγωγής, από πάμπτωχη οικογένεια, αυτοδίδακτος στα γράμματα, παντρεμένος με προξενιό, ο οποίος , αφού υπηρέτησε εν καιρώ ειρήνης τη στρατιωτική του θητεία επί τρία χρόνια, «η πατρίδα ήρθε και πάλι στην ανάγκη» - όπως σημειώνει- και κάλεσε την κλάση του υπό τα όπλα, ενώ η γυναίκα του ήταν έγκυος και δεν είχαν κλείσει ένα χρόνο εγγάμου βίου. Αυτός, ο απλός πολίτης και μεγάλος Έλληνας πήρε μέρος στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (1918), στην εκστρατεία κατά των Μπολσεβίκων στην Ουκρανία (1919), στην απόβαση της Σμύρνης (1920) στην πορεία για κατάληψη της Άγκυρας και γλύτωσε το θάνατο στην Καταστροφή της Σμύρνης (1922).
Η αξία του ημερολογιακού κειμένου είναι μοναδική, γιατί, αποτελεί το πρώτο ντοκουμέντο που περιγράφει πως ένας ανώνυμος έζησε τρείς συνεχόμενους πολέμους!
Το βιβλίο των 290 σελίδων πρωτοείδε το φως της δημοσιότητας από τον Απόστολο Αποστολόπουλο. Ο επιμελητής Φίλιππος Δρακονταειδής, γνωστός πεζογράφος, δοκιμιογράφος και μεταφραστής, εξηγεί στον πρόλογο ότι, πριν χρόνια, τυχαία ανακάλυψε ένα αντίτυπο δίχως εξώφυλλο, με πιθανή χρονολογία έκδοσης το 1977 (βάσει μιας απόδειξης αγοράς που βρέθηκε ανάμεσα στις σελίδες ) όταν ο συγγραφέας του θα πρέπει να ήταν 83 ετών. Επειδή επρόκειτο για ερασιτεχνική τυπογραφική δουλειά, ο Δρακονταειδής, διατηρώντας το συντακτικό του στρατιώτη, εμπλούτισε τη νέα έκδοση δίνοντας υποσέλιδες επεξηγήσεις για ονόματα τόπων, βιογραφικά στοιχεία προσώπων, λεπτομέρειες μαχών και ερμηνείες διεθνών συσχετισμών, ώστε ο σημερινός αναγνώστης να γνωρίζει το γενικότερο γεωπολιτικό παιχνίδι της εποχής μέσα στο οποίο εξελίσσεται η προσωπική ιστορία.
Αποκαλυπτικός για την αντίληψη περί υλικής υπεροχής της Ψωροκώσταινας ο φαντάρος:
«Η διαταγή ήταν να βγουν έξι άνδρες από κάθε τμήμα και να φτάσουν στα συρματοπλέγματα, έγιναν όμως αντιληπτοί από τους Βουλγάρους και επακολούθησε μάχη , ακούγονταν φωνές και βλαστήμιες. Είχαμε λοιπόν πολλές απώλειες, χάσαμε πολλά άξια κορμιά. Ο σκοπός της αναγνώρισης ήταν να καταλάβουμε τη δύναμη του εχθρού και να αφήσουμε μπροστά στα συρματοπλέγματά του όλα τα πλούσια εφόδιά μας για να δουν οι Βούλγαροι πως οι Έλληνες μαχητές τρέφονταν αριστοκρατικά»...
Σαρκαστικός για τον εκ του ασφαλούς μεγαλοϊδεατισμό του ηγήτορα:
«Είμαστε οχυρωμένοι στα προχώματα και οι Μπολσεβίκοι μας επιτέθηκαν με άγριες κραυγές μέσα στα πυκνά πυρά μας, αδίστακτα. Έπεφταν σωρό οι φονευμένοι, αλλά οι υπόλοιποι συνέχιζαν την επίθεση αψηφώντας το θάνατο. Είναι πολλοί, λες και , όταν πέφτουν μαχόμενοι, το χώμα τους ανασταίνει. Η θέση μας ήταν δύσκολη. Και ήταν αστεία η επαναλαμβανόμενη κουβέντα του διοικητή μας Γεωργίου Κονδύλη «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!».
Δεν κρύβει τις ωμότητες εκατέρωθεν:
«Προχωρούσαμε προς το Αϊδίνιο… Ο λόχος, επειδή προπορευόταν, εισχώρησε πρώτος στην πόλη, λίγο πιο αριστερά από το σιδηροδρομικό σταθμό. Η διμοιρία μας ακολουθούσε μιαν οδό προς ανατολάς, προς την τούρκικη συνοικία. Δυστυχώς, βαλλόμενη δια πυκνών πυρών και χειροβομβίδων προερχομένων από τζαμιά και μιναρέδες. Ο διοικητής μας περιφερόταν να μας ενθαρρύνει φωνάζοντας: «Να τους φάμε τους άπιστους, στο χέρι σας είναι, πράξετε ό, τι σας βαστάει η ψυχή σας». Τότε άρχισαν τα έκτροπα και τα αντίποινα: φωτιά στα τζαμιά, φωτιά στα γένια των χοτζάδων και ανασκολοπισμός, ξεβράκωμα των ανδρών και βολή. Ένας παπάς βγήκε με μια χαντζάρα στο χέρι και έσφαζε σαν αρνιά όσους έβρισκε στο δρόμο γιατί οι Τούρκοι του είχαν σκοτώσει τη γυναίκα και την κόρη του».
Ωμός και με τον εαυτό του:

«Οι τραυματισμένοι δεν έπαυαν ούτε επί στιγμή μα φωνάζουν, να κλαίνε, να ζητούν βοήθεια από τη μάνα τους και από την Παναγία. Πιο πολύ συγκινούν εκείνοι που έμειναν δίχως πόδια, δίχως χέρια, δίχως μάτια και βογκούν ή λένε ασυνάρτητες λέξεις. Που να ακούγατε τους ρόγχους των τραυματισμένων που υπέκυπταν στα βαριά τραύματά τους. Ωστόσο ο ύπνος με έπαιρνε»…
Αφηγούμενος την κατάρρευση του μετώπου μετά την πορεία θανάτου στην Αλμυρή Έρημο και τους απάνθρωπους τσέτες- τους άτακτους Τούρκους- σημειώνει ότι «η πατρίδα μας θυσίασε». Και περιγράφει πως, λίγο πριν, είχαν φθάσει ολοκαίνουργιες στολές από την βασιλική κυβέρνηση που διαδέχθηκε τον Βενιζέλο γιατί… «η κυβέρνηση Γούναρη ήθελε να πεθαίνουμε καλοντυμένοι». Αφηγείται ακόμη και δικές του εκτελέσεις- αντίποινα κατά αιχμαλώτων, καθώς στο δρόμο της φυγής έβρισκαν Έλληνες στρατιώτες βιασμένους και σκοτωμένους με κοντάρια σημαιών - θύματα των ανταρτών .
Οι αναμνήσεις ζωής και θανάτου τελειώνουν με την έντρομη αναχώρηση από την προκυμαία της Σμύρνης που σε λίγο θα παραδινόταν στις φλόγες:
« Εκεί βρήκα όλη τη φανταρία και πιο πολλές ελληνικές οικογένειες, που είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους, άρπαξαν βιαστικά ένα μπόγο με τα ελάχιστα υπάρχοντά τους και προχωρούσαν προς την παραλία ζητώντας κάποιο καράβι να φύγουν. Μερικοί καλοί κολυμβητές πηδούσαν στη θάλασσα και κολυμπούσαν προς τα συμμαχικά πλοία για να σωθούν. Όταν είχαν φθάσει στα πολεμικά πλοία των Άγγλων και είχαν αρχίσει τα παρακάλια, οι αλογομούρηδες τους έριχναν ένα παλαμάρι να πιαστούν και, αφού τους βιράριζαν ως το κατάστρωμα, έλυναν πάλι το παλαμάρι και τους βουτούσαν στα νερά και ξεκαρδίζονταν στα γέλια».
Ένα κείμενο γραμμένο με τη δύναμη της απλότητας. Γεμάτο εικόνες, μνήμες, τοπία, πρόσωπα, συγκίνηση, γεγονότα, μάχες. Με περιστατικά ηρωισμού αλλά και καταισχύνης. Με αγάπη για την πατρίδα αλλά και με παράπονο για αυτούς που την εκφράζουν ως εξουσία. Ένα βιβλίο- εξομολόγηση δια χειρός ενός πιστού στρατιώτη που πείνασε ,δίψασε και σκότωσε για να δοξάσει την πατρίδα και εκείνη τον άφησε να πεθάνει μόνος: «Τώρα που παρήλθε ο χρόνος ευρίσκομαι άρρωστος και με άνευ υλικής αξίας, ευρίσκομαι ως ναυαγός με μόνην την ανίκανην ζωήν μου, στερούμενος των πάντων» συμπλήρωσε στις σημειώσεις του προς το τέλος της ζωής του.
Πρόκειται για ένα πολεμικό ημερολόγιο με αντιπολεμικό ηθικό δίδαγμα. Ένα βιβλίο- βίωμα, που αποδεικνύει ότι και η πλέον μεγαλειώδης δόξα πατάει πάνω σε μια στοίβα νεκρών- στρατιωτών και γυναικοπαίδων. Που τεκμηριώνει οτι και ο πιο δίκαιος πόλεμος συνιστά μια ανίερη πράξη. Μιλάμε για ένα πολεμικό και αντιπολεμικό πόνημα βίου από έναν στρατιώτη πιστό στην πατρίδα, στη θρησκεία και στην οικογένεια…
 
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Onalert


Ο ΓΙΛΝΤΙΡΙΜ ΣΤΗ ΡΟΔΟΠΗ ΚΙ ΕΝΑΣ...Β΄ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ

yild Του Κώστα Καραΐσκου, Kομοτηνή
 
Στίς 19 Ἰουνίου μᾶς ἐπισκέφθηκε στήν Ροδόπη ὁ Τοῦρκος πρωθυπουργός Μπιναλί Γιλντιρίμ, ἐπιστρέφοντας ἀπό τήν Ἀθήνα. Ἠρθε ἀεροπορικῶς στήν Ἀλεξανδρούπολη μέ συνοδεία τριῶν ὑπουργῶν του καί λόγῳ περιορισμένου χρόνου περιέκοψε τό πρόγραμμά του. Στό συσκευαστήριο κερασιῶν πού ἔστησε ὁ Λεβέντ Σαδίκ Ἀχμέτ πῆγε μόνο ὁ ὑπουργός Ναυτιλίας, στό κεντρικό Ἐσκί Τζαμί πῆγε ἡ σύζυγος τοῦ Γιλντιρίμ (καί μετά στήν “Τουρκική Νεολαία”), ἐνῶ ὁ ἴδιος ἐπισκέφθηκε τό τέμενος Κιρμαχαλέ στήν ὁδό Φιλιππουπόλεως καί μετά πῆγε στό ἰφτάρ (δεῖπνο) πού ὀργάνωσαν οἱ προξενικοί στό χωριό Λύκειο. Ἐκεῖ μίλησε κιόλας ἀλλά δέν εἶπε κάτι ἐπιλήψιμο ἤ προκλητικό.

Αὐτός πού κινήθηκε στή γνωστή γραμμή τῶν ἐθνικιστικῶν ὑπαινιγμῶν ἦταν ὁ …συντοπίτης μας ὑπουργός Ἐργασίας καί Κοινωνικῶν Ἀσφαλίσεων Μεχμέτ Μουεζίνογλου, πού πέρα ἀπό τήν διαρκή του ἀναφορά στήν “Δυτική” Θράκη καί στά “ἐδάφη” (λές καί δέν ὑπάρχουν χῶρες καί κράτη!) ἐπέμεινε στά “προβλήματα” πού συναντοῦν οἱ ντόπιοι μουσουλμάνοι. Εἶπε χαρακτηριστικά καί ἐπί λέξει: “Τό νά ἔχουν οἱ Δυτικοθρακιῶτες στήν Ἑλλάδα, μιά χώρα-μέλος τῆς Ε.Ε. ἀντιμετώπιση πολίτη Β΄ κατηγορίας στά θέματα τοῦ δικαιώματος ἐκπαίδευσης, τῶν ἐκλεγμένων μουφτήδων ἤ καί σέ οἰκονομικό ἐπίπεδο, εἶναι κάτι πού τό ἀντιμετωπίζουν μέ θλίψη”!!! Καί κατέληξε μέ κάτι πιό …αἰσιόδοξο: “Ἀλλά νά μήν ξεχνᾶνε ποτέ τό ἑξῆς, δίπλα στίς ἐλπίδες τους ὑπάρχει ἡ στήριξη τοῦ ἰσχυροῦ τουρκικοῦ ἔθνους τῶν 80.000.000 ἀνθρώπων. Ὑπάρχει ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ ἰσχυροῦ κράτους τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας.”
Ξέρω πώς δέν ἀκούγεται πολύ διπλωματικό ἀλλά μήπως ἦρθε ἡ ὥρα νά τόν στείλουμε στόν διάολο; Ἀρκετά δέν ἀνεχτήκαμε ἄλλοτε τίς κλαψομούνικες δηλώσεις του γιά τό δυτικοθρακιώτικο “κομμένο μέλος τοῦ τουρκικοῦ ἔθνους”, ἄλλοτε τό παραλήρημα μεγαλείου – ὑπουργός Ὑγείας τότε – μέ τίς μετακομιδές ἀσθενῶν γιά (ἀποτυχημένη, τελικά) θεραπεία στήν Πόλη κι ἄλλοτε μέ συγκαλυμμένες πλήν σαφέστατες ἀπειλές σάν τίς χθεσινές; Κάποια στιγμή πού ξεκουμπίστηκε ἀπό ὑπουργός – μέ κατηγορίες γιά διαφθορά – ὁ Ἐγεμέν Μπαγίς γλυτώσαμε ἀπό τίς ἀπίστευτες ἀθλιότητές του, τώρα μέ τόν Μουεζίνογλου τί θά γίνει; Θά περιμένουμε νά τόν πιάσουν στήν Τουρκία κι αὐτόν μέ τή γίδα στόν ὧμο ἤ μποροῦμε ὡς κυρίαρχο κράτος νά διαμηνύσουμε ὅτι ἡ ἐδῶ παρουσία καί ρητορική του μᾶς δημιουργεῖ προβλήματα;
Στά θετικά τῆς περιοδείας ἦταν πρῶτον τό γεγονός ὅτι ὁ ὑφυπουργός Ἐξωτερικῶν Γ. Ἀμανατίδης συνόδευε τόν Τοῦρκο πρωθυπουργό (καί δέν ἁλώνιζε ἀνενόχλητος ὁ τελευταῖος) ἀλλά καί ἡ ἀπουσία τοῦ τουρκομουφτῆ Σερήφ ἀπό τήν προσευχή στό τέμενος Κιρμαχαλέ (πού θά στρεφόταν κατά τῆς ἔννομης τάξης τῆς χώρας μας). Στά ἀρνητικά ὅτι ἔχουμε πιά ἀποδεχθεῖ τίς κάθε τρεῖς καί δύο “ἐπιθεωρήσεις” τοῦ τόπου μας ἀπό Τούρκους ἀξιωματούχους ὑψηλοτάτου ἐπιπέδου – ἤδη ὁ Γιλντιρίμ ἔδωσε στούς κατοίκους ραντεβού τόν Σεπτέμβριο!
Ὑπάρχει κάποιος λόγος νά τό ὑφιστάμεθα αὐτό, χριστιανοί καί μουσουλμάνοι; Μέ τό τακτικό αὐτό τουρκικό σφράγισμα στό μέτωπο τῆς μειονότητας, τό κλῖμα γίνεται ἀκόμη βαρύτερο γιά τούς μή τουρκογενεῖς Πομάκους καί Ρομά προκειμένου νά ἐκδηλωθοῦν καί νά διεκδικήσουν τήν διαφορετικότητά τους. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τό πλειονοτικό χριστιανικό στοιχεῖο δέν κατανοεῖ τήν σκοπιμότητα τέτοιων περιοδιῶν πού βάζουν ἀπέναντι ἕνα μέρος τῆς κοινωνίας μέ τό ὁποῖο ἀναζητᾶ κοινό ἔδαφος καί κουλτούρα συνύπαρξης. Ἔχει δώσει ὁποιοδήποτε δικαίωμα ἡ τοπική κοινωνία καί ἐπικαιρότητα γιά νά νιώθει ἡ Ἀθήνα ὑποχρεωμένη νά συναινέσει στίς – σεμνές ἤ μή – γιορτές τουρκισμοῦ στή Θράκη;

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ

ΤΙ ΕΣΤΙ ΕΘΝΟΣ

Το ΕΘΝΟΣ σχηματιζεται απο δυο βασικους παραγοντες,την ΦΥΛΗ και την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.Λεγοντας <φυλη>,εννοουμε την<καταγωγη>-οτι πρεπει δηλ.τα ατομα του Εθνους να εχουν κοινη καταγωγη.Δεν αρκει να εχουν αυτα<συνειδηση>
περι κοινης καταγωγης.Δεν αρκει δηλ.να πιστευουν στην κοινη τους καταγωγη,αλλα να εχουν πραγματι κοινη καταγωγη.Διοτι ΜΟΝΟΝ η κοινη καταγωγη-η κοινη<φυλετικη υπαγωγη>-συνεπαγεται ΚΟΙΝΟΥΣ κληρονομικους χαρακτηρες,αρα κοινα πνευματικα στοιχεια.Οταν υπαρχει κοινη καταγωγη,τοτε υπαρχουν κατα το μαλλον η ηττον κοινη γλωσσα,κοινος πολιτισμος,κοινη θρησκεια,κοινα ηθη,κοινη ιστορια.Αυτα τα δευτερογενη στοιχεια δεν αποτελουν,το καθενα ξεχωριστα,απαραιτητο στοιχειο συγκροτησεως Εθνους.Εν τουτοις ολα αυτα,οταν συνυπαρχουν,συντελουν στην συνοχη της κοινοτητος,στην δημιουργια δηλ.ΕΝΙΑΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ-του δευτερου παραγοντος συγκροτησεως του ΕΘΝΟΥΣ.ΕΘΝΟΣ ειναι επομενως ο ομοειδης φυλετικως λαος,που εχει συνειδηση της υπαρξεως του.
''Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ''

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ

Αυτή η σημαία στα μάτια τα δικά μας συμβολίζει τους Αγώνες όσων πολέμησαν, εργάστηκαν,θυσιάστηκαν, δολοφονήθηκαν, σκοτώθηκαν και έζησαν με πρώτιστες αξίες εκείνες της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Πατρίδας. Αυτούς που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην αιώνιο πανύψηλο φρούριο του Ελληνικού Πολιτισμού. Δεν είναι ικανή καμία βουλή, κανένα κράτος και κανένας πολιτικός ή κεφάλαιο να την ξεφτιλίζει και να την ξεπουλάει καθημερινά. Οι δειλοί τη βλέπουν με φόβο. Οι προδότες σαν πανί. Οι αστοί σαν ύφασμα. Οι άνανδροι την καίνε. Μα εμείς τη βλέπουμε σαν τη Μάνα που καρτερεί να μας δεί να εκπληρώνουμε τα όνειρα μας. Τα δικά μας,τα δικά της, του Γένους.

ΛΟΓΙΑ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ




















"Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος." (ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 18-3-1919)

ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΙΣΜΑ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

''Δεν θελω να πεθανει το Εθνος μου,το Εθνος αυτο, που τοσα εκαμε στην ζωη του, το εξυπνο,το τοσο ανθρωπινο. Για να το φυλαξω απο τον θανατο πρεπει τωρα να το καμω πεισματαρικο στην ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ,στον ΕΘΝΙΣΜΟ, ας ειναι και υπερβολικο το αισθημα που θελω να δωσω στους Ελληνες. Μονον ετσι θα ζησει το ΕΘΝΟΣ.''

''Σε οποιους με κατηγορουν η με περιγελουν, γιατι τους κεντρω το Εθνικο τους αισθημα και τους μιλω αποκλειστικα,θα λεγω:Λοιπον θελετε να πεθανει το Εθνος σας;Αν το θελετε,πεστε το καθαρα,μην κρυβοσαστε''

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Η ΡΗΣΗ ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ



πισταμνους πρς εδτας τι δκαια μν ν τ
νθρωπείῳ λγ π τς σης νγκης κρνεται, δυνατ δ
ο
προχοντες πρσσουσι κα ο σθενες ξυγχωροσιν.

κατά την συζήτησιν των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξίαν έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμις προς επιβολήν αυτού, ότι όμως ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του"

ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ Ε89

Μετάφραση Ελ. Βενιζέλου


28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ Ι. ΜΕΤΑΞΑ

http://4.bp.blogspot.com/_NuhZMDR5O28/S_qK4rCNqWI/AAAAAAAAATQ/FgeBEEMBpt0/s400/%CE%99%CE%A9%CE%91%CE%9D%CE%9D%CE%97%CE%A3+%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9E%CE%91%CE%A3.jpg

“Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών.


Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ

Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος
είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.
Να καταστρέψεις τα βιβλία του,
την κουλτούρα του, την ιστορία του.
Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία,
να κατασκευάσει μια νέα παιδεία,
να επινοήσει μια νέα ιστορία.
Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός
για να αρχίσει αυτό το έθνος
να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.
Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του
θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα.


Μ. Κούντερα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ: 26 ΧΡΟΝΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

free counters