Του
Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Αντιπροέδρου του Συνδέσμου των Απανταχού Λακώνων
«Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ»
Β΄ Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων
Μία πρόσφατη έρευνα του ΟΟΣΑ για τα Ελληνόπουλα, απεκάλυψε πως είναι από τα τελευταία στην Ευρώπη στην δυνατότητα δημιουργίας λόγου και σκέψεως. Το γεγονός αυτό με συνετάραξε, διεπίστωσα όμως, δυστυχώς, ότι η έρευνα αποτύπωνε την πραγματικότητα, διότι τα ελληνόπουλα της εποχής των υπολογιστών έχουν μάθει να απαντούν μονολεκτικά μ’ ένα «ναι» η μ’ ένα «όχι». Έχουν άγνοια λεξιλογίου και ετυμολογίας. Και επειδή τα παιδιά μας μαθαίνουν απ’ τους μεγάλους, τους πολιτικούς και τους «διασήμους» της τηλοψίας, που είναι «παραδείγματα προς μίμησιν (!)» και «είδωλα» γι’ αυτά, μαθαίνουν, δυστυχώς, μαζί με τις φθηνές αξίες που τους δίνουν και την λανθασμένη χρήση των λέξεων.
Στην σημερινή γλωσσική ανεπάρκεια φθάσαμε μετά την απομάκρυνσή μας από τις αξίες, που καθόριζαν ο,τιδήποτε το ελληνικό. Και ήταν πολύ φυσικό και εύλογο. Όταν οι επίσημοι φιλόλογοι και ιστορικοί, αντί να παίξουν τον ρόλο του Λεωνίδα, έπαιξαν το ρόλο του Εφιάλτη, ήταν βέβαιο ότι οι Θερμοπύλες θα έπεφταν.
«Στόχος όλων των επικρίσεων», όπως αναφέρει ο διαπρεπής καθηγητής της κλασσικής φιλολογίας του πανεπιστημίου του Αμβούργου Bruno Snell, «υπήρξε η παιδεία από την εποχή του κλασσικού ελληνισμού ... Η κλασσική Ελλάδα ήταν εκείνη που δέχθηκε τις περισσότερες επιθέσεις. Στις λέξεις μας, στις μεγάλες λέξεις, γκρεμίστηκε η αίσθηση και η σκέψη πολλών γενεών. Βέβαια αισθανόμαστε το βάρος αυτής της κληρονομιάς. Σωστό γλωσσικό αίσθημα είναι δύσκολο να αποκτήσει αυτός που, όπως λέει ο Γκαίτε, δεν δίνει δεκάρα για 3.000 χρόνια ιστορίας». [Bruno Snell: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ. Εκδόσεις Ίνδικτος.]
Αυτή η οικτρή γλωσσική κατάσταση, λοιπόν, είναι γεγονός ότι ξεκινά από το δημοτικό σχολείο, στο οποίο λόγω των συνεχών παρεμβάσεων στην διδασκαλία της ελληνικής δημιούργησαν προς διδασκαλία και εκμάθηση ένα έκτρωμα ονομαζόμενο κατ’ επίφασιν «δημοτική».
Οι πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται το γλωσσικό μας οικοδόμημα έχουν αρχίσει σιγά σιγά να αποδομούνται και να αποκόπτονται. Οι «ανευθυνοϋπεύθυνοι» δήλωναν επί χρόνια ότι ήθελαν να κάνουν την γλώσσα μας τάχα «πιο χρηστική».
Ξέρετε τι μου θυμίζει αυτό; Σαν να είναι η γλώσσα μία πελώρια αχανής αίθουσα, όπου ακριβώς λόγω τού απέραντου μεγέθους της έχει διάφορους κίονες (πυλώνες), οι οποίοι κρατούν τα επάνω πατώματα. Για να την κάνουμε λοιπόν πιο χρηστική και να μπορούμε να χορεύουμε χωρίς να μας κρύβουν την θέα η να μας ενοχλούν οι κίονες αυτοί αρχίσαμε σιγά σιγά να τους αποκόπτουμε έναν προς ένα. Οι κίονες όμως αυτοί είχαν ονόματα: Ιστορική ορθογραφία, ιστορική γραμματική, πολυτονικό, προθέσεις, κ.λπ. Μόλις λοιπόν κόψαμε αυτούς τους κίονες άρχισαν οι πρώτες ρωγμές και σιγά σιγά με τον πρώτο ελαφρό σεισμό το γλωσσικό μας οικοδόμημα άρχισε να καταρρέει. Είχαμε όμως συχνά από τότε προειδοποιήσει ότι «βγάλαμε τα Αρχαία, θα βγάλουμε τα μάτια μας». Ακριβώς όπως είχε προειδοποιήσει και ο Κοραής: «Όποιος χωρίς την γνώση της αρχαίας προσπαθεί να ερμηνεύσει την νέα η απατάται η απατά»
Σήμερα όμως, δυστυχώς, ζούμε στην εποχή του χρήματος, του κέρδους και του ανελέητου κυνηγιού του. Όλα συγκλίνουν προς αυτό ξεχνώντας η παραβλέποντας την αξία των κλασσικών σπουδών. Μάλιστα προσφάτως, μεγάλη ελληνική τράπεζα είχε χρηματοδοτήσει διαφήμιση, όπου ένας μαθητής έλεγε στον καθηγητή του. «Κύριε καθηγητά, τι μου χρειάζονται τα αρχαία, εγώ θα γίνω έμπορος». Και του απαντά ο καθηγητής: «Έμπορος θα γίνεις Λαμπρόπουλε αλλά τι έμπορος; Θα πουλάς μαλλί της γρηάς στα πανηγύρια!» Στην συνέχεια δε, η διαφήμιση έδειχνε τον νέο που δεν χρειαζόταν τάχα τα αρχαία, να έχει διαπρέψει, χρηματοδοτούμενος από την εν λόγω τράπεζα! Η άνευ ορίων αναίσχυντη κερδοσκοπία σε όλο της το μεγαλείο!!!
Διάφοροι δημοσιογράφοι, όσοι δεν εθελοτυφλούσαν, κατέγραφαν, κατά το παρελθόν, συνεχώς στις εφημερίδες τους την γλωσσική ένδεια, που υπήρχε στα ελληνόπουλα. Περίπου το ίδιο γινόταν και με πολύ δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές λόγου τού σαββατόβραδου, όπου, χωρίς βεβαίως την δική μας συμμετοχή ποτέ σε κάποια τέτοια εκπομπή, ώστε «να θέσουμε τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων», εκλεκτοί προσκεκλημένοι διαπίστωναν «την εκπληκτική ποιότητα και μοναδικότητα της ελληνικής γλώσσης»!
Δυστυχώς, όμως, μόνο κατέγραφαν και μόνο διαπίστωναν. Χωρίς προτάσεις για την λύση του σημερινού προβλήματος. Πολλοί δε από αυτούς μας καθησύχαζαν, έχοντας και έναν παχυδερμικό εφησυχασμό, λέγοντας ότι η γλώσσα δεν θα πάθει τίποτε.
Κι όμως... Παρόμοιους εφησυχασμούς είχαμε και σε άλλες περιπτώσεις... Για παράδειγμα το 1989 ο Kristian Wilson, Πρόεδρος τής εταιρείας «Nintendo Inc», έκανε μία πολύ καθησυχαστική δήλωση, σχετικά με την εισβολή των ηλεκτρονικών παιχνιδιών στην ζωή των παιδιών. Η δήλωση έλεγε τα εξής:
«Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια δεν επηρεάζουν τα παιδιά. Αν π.χ. το «πακ-μαν» είχε επηρεάσει την γενιά μας, θα ήμασταν σε μία σκοτεινή αίθουσα και θα χοροπηδούσαμε πάνω κάτω δεξιά αριστερά, μασουλώντας μαγικά χαπάκια και ακούγοντας μία επαναλαμβανόμενη μουσική».
Λίγα χρόνια αργότερα, γεννήθηκαν τα «rave parties», η μουσική «techno» και το «ecstasy».
Γι αυτό οι υπερβολικοί εφησυχασμοί με βάζουν πάντοτε σε σκέψεις. Μας καθησυχάζουν για να επιτύχουν πιο εύκολα κάποιους άλλους στόχους.
Αν, λοιπόν, πρέπει να ρίξουμε κάποιο λίθο αναθέματος σε κάποιους οι αποδέκτες είναι πολλοί. Εκείνοι που έδιωξαν την γλώσσα και την ιστορία μας από τα σχολεία, η εκείνοι που σπιλώνουν αυτό τον πλούτο μέσω της δημοσιογραφίας έντυπής τε και ηλεκτρονικής. Κυρίως όμως ο λίθος του αναθέματος πρέπει να είναι προς εκείνους, οι οποίοι επιμελώς αποκρύπτουν, συγκαλύπτουν φονεύουν δια της σιωπής και θάβουν κάθε βιβλίο ιστορίας, το οποίο δεν κινείται στην γραμμή της παγκοσμιοποιημένης υποτέλειας καθώς και κάθε βιβλίο σχετικό με την γλώσσα, το οποίο αποκαλύπτει τα σχέδια καταστροφής, την παραπλάνηση και την διαστρέβλωση της ελληνικής.
Βιβλιογραφία
Αντωνίου Α. Αντωνάκου
«Γλώσσα ποί πορεύη;», Εκδόσεις ΚΑΔΜΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου