ΠΩΣ ΛΥΝΕΤΑΙ Ο «ΚΟΜΠΟΣ» ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ

Του Σαράντου Καργάκου

Το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των Σκοπίων είναι κάτι που μπορεί να σχεδιαστεί, όχι όμως και να λεχθεί, αν πρόκειται να εφαρμοστεί. Τουλάχιστον η μακιαβελική τακτική που εφαρμοζόταν πολύ προ του Μακιαβέλι αυτό επιβάλλει. Επειδή όμως εμείς δεν είμαστε πολιτικοί, «δυνάμεθα να λέγομεν ό,τι θέλομεν. Ουδείς αρμόδιος μας λαμβάνει υπ' όψιν».

Προσωπικά αυτό που θα πρότεινα για την αντιμετώπιση του κακοήθους αποστήματος των Σκοπίων είναι μια σειρά παράλληλων ενεργειών, πέρα από την αναγκαία κινητοποίηση εδώ και στο εξωτερικό, μια σειρά από μποϊκοτάζ, μια οικονομική επίθεση σε πολλαπλά επίπεδα (π.χ. ως αντίβαρο στο καζίνο της Γευγελής άλλο «αντικαζίνο» στη Γουμένισσα), μια σειρά απειλών για απόσυρση ελληνικών βιοτεχνιών και φυσικά μια σειρά πολλαπλών κυρώσεων ποικίλων μορφών. Μη αποκλειομένων και των στρατιωτικών σε περίπτωση παραβιάσεως των συνόρων μας.

Προτείνω ακόμη να αφήσουμε τον μεγαλύτερο υποστηρικτή των Σκοπιανών να τραβήξει αυτός στο εξής «κουπί» για λογαριασμό μας. Και φυσικά εννοώ τις ΗΠΑ. Και την Ευρώπη ακόμη. Είναι απαραίτητο μια εκστρατεία χρηματοδοτούμενη και συνεπικουρούμενη από μας να ξεκινήσει ανά την υφήλιο που να δείχνει ότι η πολιτική «ελίτ» των Σκοπίων δεν στερεί το όνομα της Μακεδονίας από την Ελλάδα, στερεί -κι αυτό είναι το εγκληματικότερο- από τους ιθαγενείς κατοίκους της χώρας τους αλλά και από τους μετανάστες τους τη σλαβικότητά τους. Λες κι είναι εντροπή να είναι κανείς Σλάβος! Αυτό, αν εξεταστεί βαθύτερα, είναι μια μορφή ρατσισμού. Γιατί ρατσισμός είναι και το να μη σου επιτρέπεται να είσαι αυτό που είσαι.

Με την άρνηση του σλαβισμού τους οι Σκοπιανοί αποκόπτονται από τη μεγαλύτερη φυλετική «φέτα» της Ευρώπης. Που δεν είναι στο κάτω κάτω πολιτιστικά αξιοκαταφρόνητη. Τους πέφτει λίγος ένας Ντοστογέφσκι; Μια κίνηση επανασλαβισμού, που μπορεί καταλλήλως να αρχίσει στις ΗΠΑ, στον Καναδά και στην Αυστραλία μπορεί να προετοιμάσει το έδαφος στις περιοχές των Σκοπίων ώστε να σπαρεί ο σπόρος μιας σλαβικής επαναστάσεως, που θα έχει ευλόγως τη συμπαράστασή μας. Διότι η επανασλαβοποίηση του κρατιδίου μπορεί να δημιουργήσει άριστες προϋποθέσεις αρμονικής συνεργασίας με την Ελλάδα.

Από ό,τι έχω υπόψη μου, τόσο στα Σκόπια όσο και εκτός αυτών έχει αρχίσει μια αντίδραση προς το καθεστώς. Πολλοί Σκοπιανοί αποποιούνται τη «μακεδονικότητά» τους και επανέρχονται στη «βουλγαρικότητά» τους. Άλλοι αναζητούν έναν νέο σκοπό. Οφείλουμε -για να μην έχουμε οχλήσεις- να τον προσφέρουμε εμείς. Μπορούμε στις επόμενες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ και στις κάθε λογής βουλευτικές και γερουσιαστικές να ενορχηστρώσουμε μια νέα εκστρατεία με αίτημα την απελευθέρωση των Σλάβων των Σκοπίων, να ονομάζονται δηλαδή Σλάβοι -που είναι- και όχι Μακεδόνες - που δεν είναι. Κι αυτό, με κατάλληλη πριμοδότηση, μπορεί να το υποστηρίξει ένα σμήνος ιστορικών. Που μπορεί να είναι «λαδωμένοι», όχι όμως επιστημονικά λερωμένοι. Δεν θα λένε ψέματα. Ούτε θα κουραστούν. Το υλικό το έχουμε έτοιμο εμείς. Όχι φυσικά στα πανεπιστήμιά μας.

Με όλα αυτά δεν προτείνω να παίξει η Ελλάς τον μαγικό αυλό του γερμανικού παραμυθιού, που έκανε τα ποντίκια να πέσουν στη λίμνη και να πνιγούν. Προσωπικά έσωσα Σκοπιανούς μέσα από τα ερείπια κατά τον μεγάλο σεισμό του Αγίου Παντελεήμονος το 1963. Ό,τι έγραψα εναντίον τους το έγραψα από οίκτο. Ασφαλώς έχουν δικαίωμα να αυτοπροσδιοριστούν. Όχι όπως τους υπαγόρευσαν άλλοι (βούλγαροι εθνικιστές, τιτοϊκοί τοπάρχες, αμερικανοί διπλωμάτες και χρηματοδότες), αλλά όπως τους το υπαγόρευε η συνείδησή τους, η γλώσσα, η παράδοση, η ιστορία τους. Δηλαδή ως μια ιδιαίτερη -έστω- κατηγορία Σλάβων. Και δεν είναι μικρός τίτλος τιμής αυτός.

Αν σύντομα δεν συνετιστούν, αν δεν βάλουν μυαλό στο κεφάλι τους, θα χάσουν το κεφάλι τους από τους Αλβανούς και ό,τι απομείνει από αυτούς θα απογίνει απλό δορυφόρημα της Σόφιας. Αυτό όμως συνιστά έλλειψη σοφίας.

Ο φίλος μου Αλέκος, γνωστός ως «Παραπονεμένος γύφτος», έχει κι αυτός πολλά παράπονα από τη σκοπιανική «ελίτ». Έχει συχνά επισκεφθεί την περιοχή για να κάνει «κοντραμπάντο» -πάντως όχι ναρκωτικών- κυρίως μπακιριών και υπολειμμάτων της ελληνικής άλλοτε αρχοντιάς στο Μοναστήρι, στη Στρώμνιτσα στο Κρούσοβο. Παράπονα γιατί κι εκεί οι γύφτοι που πλειονοψηφούν μετά τους Αλβανούς σε ορισμένες περιοχές δεν έχουν καμία πολιτική και πολιτιστική προβολή. Τα λεγόμενα για τον «Καιρό των Τσιγγάνων» είναι στην ταινία αλλά όχι στην πραγματικότητα. Οι τσιγγάνοι είναι η πιο παραγνωρισμένη, η πιο εξαθλιωμένη μάζα που επιζεί χάρη στο λαθρεμπόριο και στη ζητιανιά, πάντως όχι από την παραγωγική δουλειά. Άρα και μέσω δικών μας αφυπνισμένων τσιγγάνων δυνάμεθα να αφυπνίσουμε και τους τσιγγάνους της περιοχής.

Θα αφήσω το θέμα των Βλάχων, που κάποια στιγμή θα δείξουν στη σκοπιανική ηγεσία το «πόσα απίδια έχει ο σάκος». Δεν μπορώ πάνω στο ζήτημα αυτό να πω περισσότερα. Αρκούμαι απλώς να τονίσω ότι προς το παρόν οι Βλάχοι των Σκοπίων εφαρμόζουν επιτηδείως το πανάρχαιο «'Μείς οι Βλάχοι, όπως λάχει». Δεν ήλθε η στιγμή της γκλίτσας...

Άφησα τελευταίο ένα «χαρτί», που χρειάζεται όμως εκτενές άρθρο για να αναλυθεί. Οι Σκοπιανοί δεν φοβούνται τους Έλληνες, φοβούνται τους Αλβανούς. Εντελώς υπαινικτικά θα πω ότι ένα καλό «συμβόλαιο» με τους Αλβανούς θα κάνει την ηγεσία των Σκοπίων να παραλύσει.

Το άρθο δημοσιεύθηκε στην εφημεριδα ''Το Παρόν'' στις 28/3/2010