Του Ιωάννη Κωνσταντινίδη
Η Αλβανία όφειλε να είναι ο φυσικός σύμμαχός μας. Τα τελευταία 20 χρόνια υπήρξε αποδέκτης μυρίων ελληνικών δωρεών. Απορροφήσαμε όλη την ανεργία, τη μιζέρια και την εγκληματικότητά της. 750.000 πολίτες της εισέβαλαν εδώ, τους κρατήσαμε, τους δώσαμε δουλειά, έβγαλαν χρήματα. Έθρεψαν μ' αυτά και τις εκεί οικογένειές τους, επιχορηγήσαμε αφειδώς το κράτος τους.
Οποιαδήποτε χώρα στη θέση μας θα είχε μετατρέψει όλη αυτήν τη σχέση σε επικυριαρχία. Οποιαδήποτε, εκτός από μας!
Εισπράττουμε αντί του μάννα χολήν και αντί του ύδατος όξος.
Αδιστάκτως αγνώμων, συνήψε σειρά στρατιωτικών συμφωνιών με την Άγκυρα, με κορυφαία τον προχθεσινό ομοφώνως ψηφισθέντα νόμο στα Τίρανα για ελεύθερο ελλιμενισμό, περιπολίες και ασκήσεις του τουρκικού στόλου στα αλβανικά χωρικά ύδατα.
Η συμφωνία έρχεται στη συνέχεια ακύρωσης, με προδήλως διατεταγμένη απόφαση του συνταγματικού Δικαστηρίου της Αλβανίας, κατόπιν τουρκικής πιέσεως (27/1/10), της ελληνοαλβανικής συμφωνίας καθορισμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, για δήθεν νομικά ελαττώματα.
Δεν υπήρξε καμία ελληνική αντίδραση ούτε προχθές ούτε τον Ιανουάριο ούτε το προηγούμενο διάστημα για τις κατ'
εξακολούθηση βλαπτικές για την ασφάλεια της Ελλάδος ενέργειες των Τιράνων.
Οποιοσδήποτε με τέτοια ολοκληρωτική οικονομική εξάρτηση της γείτονος από εμάς θα προέβαινε σε αντίμετρα απολύτως συμβατά.
Η ψοφοδεής εξωτερική μας πολιτική είναι ανίκανη και, ακόμη χειρότερα, ανύπαρκτη. Δεν φαίνεται να αισχύνεται για την απραξία και την παθητική συνέργεια που προσφέρει ευκαίρως, ακαίρως στον εξ ανατολών παμφάγο αντίπαλο.
Ο βεζίρης Νταβούτογλου έχει ανεβάσει στην επιφάνεια το «στρατηγικό βάθος» της Άγκυρας. Συνολικά ξεκαθαρίζει ότι: «Η Τουρκία για να γίνει μια πραγματική περιφερειακή δύναμη, είναι υποχρεωμένη να αυξήσει την πολιτική και οικονομική της επιρροή στις θαλάσσιες αρτηρίες που εκτείνονται από το Αιγαίο ως την Αδριατική».
Τις εκ βορρά όμορές μας Αλβανία και Βοσνία θεωρεί «φυσικούς συμμάχους» της Τουρκίας. Και διαπιστώνει ότι υπάρχει εκατέρωθεν βούληση (οι πρόσφατες συμφωνίες με τα Τίρανα την επιβεβαιώνουν) «να μετατραπεί αυτή η κοινή ιστορική συσσώρευση σε μια συμμαχία».
Ο Νταβούτογλου με πλεονασματική αυτοπεποίθηση και περισσό θράσος αποκαλύπτει ότι οι δύο σημαντικοί βραχυπρόθεσμοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι τους στα Βαλκάνια είναι η «ισχυροποίηση της Βοσνίας και της Αλβανίας» και η διαμόρφωση ενός νομικού πλαισίου που θα θέτει υπό τουρκική προστασία τις εθνικές μειονότητες της περιοχής.
Γι' αυτό «επιδιώκει συνεχώς την εξασφάλιση εγγυήσεων που θα της παρέχουν δικαίωμα παρέμβασης» στα ζητήματα των μουσουλμανικών μειονοτήτων (Καλοέμαθε από την Κύπρο).
Ακόμη και ο αείποτε σύμμαχος της Ελλάδος, η Σερβία, παραδόθηκε στην αγκαλιά της Τουρκίας, αποτέλεσμα και αυτό του ελληνικού «απολύτου τίποτε».
Οι Αμερικανοί έχουν υιοθετήσει, ή όπως νομίζουν οι γνωστοί μας Ρόμπερτ Κάπλαν, Γκράχαμ Φούλερ και Πολ Κένεντι, έχουν εμφυσήσει τον νεοοθωμανισμό στην ισλαμοεθνικιστική παρούσα τουρκική ηγεσία.
Στα πλαίσια της «360 μοιρών» τουρκικής εξωτερικής πολιτικής τα εκατέρωθεν ανοίγματα Τουρκίας - Ρωσίας είναι χωρίς προηγούμενο.
Η Άγκυρα μετά την πρόσφατη συμφωνία Μεντβέντεφ - Ερντογάν για το Ακούγιου και την οριστικοποίηση του ρωσοτουρκικού αγωγού Σαμψούντα - Τσεϊχάν, αναδεικνύεται σε μέγα γεωστρατηγικό συμπαίκτη της Μόσχας: Η Ρωσία κατάλαβε ότι πότε εξαιτίας μας και πότε εξαιτίας των παθολογικά αμερικανόφιλων Βουλγάρων ο αγωγός Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη θα πάει στον επόμενο αιώνα και έκανε τη μεγάλη στροφή. Δυστυχώς ο κ. Καραμανλής δεν πίεσε τότε την προηγούμενη, θετική βουλγαρική κυβέρνηση.
Ο πυρηνικός σταθμός Ακούγιου και η συμφωνία της Τεχεράνης που αποθηκεύει στην Τουρκία το ιρανικό εμπλουτισμένο ουράνιο εκτινάσσουν την Τουρκία στα ύψη.
Η Αλβανία συμφώνησε με την Ελλάδα, η Τουρκία πίεσε την Αλβανία να ακυρώσει τη ελληνοαλβανική συμφωνία και η Αλβανία ενέδωσε στην πίεση. Άρα η Αλβανία καταλαβαίνει μόνο από πιέσεις και αυτό δείχνει στην Ελλάδα τι να κάνει τόσο για την ΑΟΖ όσο και για τον ελλιμενισμό του τουρκικού στόλου.
Η Ελλάδα έχει και μια οίκοθεν ανοιχτή πληγή, τον νόμο Ραγκούση με τον οποίο ελληνοποιούνται 750.000 Αλβανοί. Διερωτώμεθα αν μετά τα όσα έχει διαπράξει εις βάρος της εθνικής μας ασφαλείας η Αλβανία, η κυβέρνηση επιμένει στην επικίνδυνη ρύθμιση. Εννοείται ότι αυτό σημαίνει πως η Τουρκία διά της Αλβανίας θα ορίζει λίαν προσεχώς την κρίσιμη εκλογική μάζα που θα εκλέγει την ελληνική κυβέρνηση.
Τι άλλο χρειαζόμαστε για να βγούμε από τον εθνικό μας λήθαργο; Πού είναι ο λαός μας;
Γιατί «Όταν ο λαός διατηρεί τις αρετές του και την επαγρύπνησή του, καμία κυβέρνηση με οποιαδήποτε ακρότητα, αδυναμία και αστόχαστες πράξεις δεν μπορεί να τον βλάψει στο σύντομο διάστημα των 4 ετών» (Λίνκολν).
Η Αλβανία όφειλε να είναι ο φυσικός σύμμαχός μας. Τα τελευταία 20 χρόνια υπήρξε αποδέκτης μυρίων ελληνικών δωρεών. Απορροφήσαμε όλη την ανεργία, τη μιζέρια και την εγκληματικότητά της. 750.000 πολίτες της εισέβαλαν εδώ, τους κρατήσαμε, τους δώσαμε δουλειά, έβγαλαν χρήματα. Έθρεψαν μ' αυτά και τις εκεί οικογένειές τους, επιχορηγήσαμε αφειδώς το κράτος τους.
Οποιαδήποτε χώρα στη θέση μας θα είχε μετατρέψει όλη αυτήν τη σχέση σε επικυριαρχία. Οποιαδήποτε, εκτός από μας!
Εισπράττουμε αντί του μάννα χολήν και αντί του ύδατος όξος.
Αδιστάκτως αγνώμων, συνήψε σειρά στρατιωτικών συμφωνιών με την Άγκυρα, με κορυφαία τον προχθεσινό ομοφώνως ψηφισθέντα νόμο στα Τίρανα για ελεύθερο ελλιμενισμό, περιπολίες και ασκήσεις του τουρκικού στόλου στα αλβανικά χωρικά ύδατα.
Η συμφωνία έρχεται στη συνέχεια ακύρωσης, με προδήλως διατεταγμένη απόφαση του συνταγματικού Δικαστηρίου της Αλβανίας, κατόπιν τουρκικής πιέσεως (27/1/10), της ελληνοαλβανικής συμφωνίας καθορισμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, για δήθεν νομικά ελαττώματα.
Δεν υπήρξε καμία ελληνική αντίδραση ούτε προχθές ούτε τον Ιανουάριο ούτε το προηγούμενο διάστημα για τις κατ'
εξακολούθηση βλαπτικές για την ασφάλεια της Ελλάδος ενέργειες των Τιράνων.
Οποιοσδήποτε με τέτοια ολοκληρωτική οικονομική εξάρτηση της γείτονος από εμάς θα προέβαινε σε αντίμετρα απολύτως συμβατά.
Η ψοφοδεής εξωτερική μας πολιτική είναι ανίκανη και, ακόμη χειρότερα, ανύπαρκτη. Δεν φαίνεται να αισχύνεται για την απραξία και την παθητική συνέργεια που προσφέρει ευκαίρως, ακαίρως στον εξ ανατολών παμφάγο αντίπαλο.
Ο βεζίρης Νταβούτογλου έχει ανεβάσει στην επιφάνεια το «στρατηγικό βάθος» της Άγκυρας. Συνολικά ξεκαθαρίζει ότι: «Η Τουρκία για να γίνει μια πραγματική περιφερειακή δύναμη, είναι υποχρεωμένη να αυξήσει την πολιτική και οικονομική της επιρροή στις θαλάσσιες αρτηρίες που εκτείνονται από το Αιγαίο ως την Αδριατική».
Τις εκ βορρά όμορές μας Αλβανία και Βοσνία θεωρεί «φυσικούς συμμάχους» της Τουρκίας. Και διαπιστώνει ότι υπάρχει εκατέρωθεν βούληση (οι πρόσφατες συμφωνίες με τα Τίρανα την επιβεβαιώνουν) «να μετατραπεί αυτή η κοινή ιστορική συσσώρευση σε μια συμμαχία».
Ο Νταβούτογλου με πλεονασματική αυτοπεποίθηση και περισσό θράσος αποκαλύπτει ότι οι δύο σημαντικοί βραχυπρόθεσμοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι τους στα Βαλκάνια είναι η «ισχυροποίηση της Βοσνίας και της Αλβανίας» και η διαμόρφωση ενός νομικού πλαισίου που θα θέτει υπό τουρκική προστασία τις εθνικές μειονότητες της περιοχής.
Γι' αυτό «επιδιώκει συνεχώς την εξασφάλιση εγγυήσεων που θα της παρέχουν δικαίωμα παρέμβασης» στα ζητήματα των μουσουλμανικών μειονοτήτων (Καλοέμαθε από την Κύπρο).
Ακόμη και ο αείποτε σύμμαχος της Ελλάδος, η Σερβία, παραδόθηκε στην αγκαλιά της Τουρκίας, αποτέλεσμα και αυτό του ελληνικού «απολύτου τίποτε».
Οι Αμερικανοί έχουν υιοθετήσει, ή όπως νομίζουν οι γνωστοί μας Ρόμπερτ Κάπλαν, Γκράχαμ Φούλερ και Πολ Κένεντι, έχουν εμφυσήσει τον νεοοθωμανισμό στην ισλαμοεθνικιστική παρούσα τουρκική ηγεσία.
Στα πλαίσια της «360 μοιρών» τουρκικής εξωτερικής πολιτικής τα εκατέρωθεν ανοίγματα Τουρκίας - Ρωσίας είναι χωρίς προηγούμενο.
Η Άγκυρα μετά την πρόσφατη συμφωνία Μεντβέντεφ - Ερντογάν για το Ακούγιου και την οριστικοποίηση του ρωσοτουρκικού αγωγού Σαμψούντα - Τσεϊχάν, αναδεικνύεται σε μέγα γεωστρατηγικό συμπαίκτη της Μόσχας: Η Ρωσία κατάλαβε ότι πότε εξαιτίας μας και πότε εξαιτίας των παθολογικά αμερικανόφιλων Βουλγάρων ο αγωγός Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη θα πάει στον επόμενο αιώνα και έκανε τη μεγάλη στροφή. Δυστυχώς ο κ. Καραμανλής δεν πίεσε τότε την προηγούμενη, θετική βουλγαρική κυβέρνηση.
Ο πυρηνικός σταθμός Ακούγιου και η συμφωνία της Τεχεράνης που αποθηκεύει στην Τουρκία το ιρανικό εμπλουτισμένο ουράνιο εκτινάσσουν την Τουρκία στα ύψη.
Η Αλβανία συμφώνησε με την Ελλάδα, η Τουρκία πίεσε την Αλβανία να ακυρώσει τη ελληνοαλβανική συμφωνία και η Αλβανία ενέδωσε στην πίεση. Άρα η Αλβανία καταλαβαίνει μόνο από πιέσεις και αυτό δείχνει στην Ελλάδα τι να κάνει τόσο για την ΑΟΖ όσο και για τον ελλιμενισμό του τουρκικού στόλου.
Η Ελλάδα έχει και μια οίκοθεν ανοιχτή πληγή, τον νόμο Ραγκούση με τον οποίο ελληνοποιούνται 750.000 Αλβανοί. Διερωτώμεθα αν μετά τα όσα έχει διαπράξει εις βάρος της εθνικής μας ασφαλείας η Αλβανία, η κυβέρνηση επιμένει στην επικίνδυνη ρύθμιση. Εννοείται ότι αυτό σημαίνει πως η Τουρκία διά της Αλβανίας θα ορίζει λίαν προσεχώς την κρίσιμη εκλογική μάζα που θα εκλέγει την ελληνική κυβέρνηση.
Τι άλλο χρειαζόμαστε για να βγούμε από τον εθνικό μας λήθαργο; Πού είναι ο λαός μας;
Γιατί «Όταν ο λαός διατηρεί τις αρετές του και την επαγρύπνησή του, καμία κυβέρνηση με οποιαδήποτε ακρότητα, αδυναμία και αστόχαστες πράξεις δεν μπορεί να τον βλάψει στο σύντομο διάστημα των 4 ετών» (Λίνκολν).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου