Η άλλη όψις της Ιστορίας που δεν διδάσκεται, δυστυχώς, στα παιδιά μας
Λόγω ημέρας πολλοί θα γράψουν – και καλώς – για τα γεγονότα της Αλώσεως (29 Μαΐου 1453 μ.Χ.). Και βέβαια όλοι θα θυμηθούμε, για μια ακόμη φορά, την αποφράδα εκείνη ημέρα, όταν οι ορδές των Μογγόλων Τούρκων εισέβαλαν στην Βασιλεύουσα, με ό,τι φρικτό επακολούθησε εις βάρος του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Ο γράφων, όμως, θα επιχειρήσει, στην συνέχεια, να εμφανίσει μια άλλη πτυχή της Ιστορίας. Θα αναφερθεί σε έναν άλλο παράγοντα που συνήργησε τα μέγιστα για την φθορά και εν συνεχεία την διάλυσι και κατάκτησι της Αυτοκρατορίας από τον Ασιάτη Μογγόλο.
Και το όνομα αυτού; Αλλά ας δούμε τα πράγματα με τη σειρά: Το σύνθημα, λοιπόν, της στροφής της Ιστορίας, τότε, το έδωσε η εμφάνισις των Σελτζούκων Τούρκων στα σύνορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με την Αρμενία, περί τα τέλη του 12ου αιώνος, σε συνδυασμό με την εμφάνισι των Σταυροφόρων, λίγους μήνες αργότερα. Της λέπρας των Σταυροφόρων που κάθε άλλο παρά αυτά που λέγονται και γράφονται γι’ αυτούς εξυπηρέτησαν. Αλλά για την λέπρα «Σταυροφόροι» και «Σταυροφορίες» θα μιλήσουμε άλλη φορά, με λεπτομέρειες.
Η Μικρά Ασία ήταν, ανέκαθεν, ο κορμός και ο πνεύμονας της Αυτοκρατορίας. Από εκεί αντλούσε στρατεύματα, φόρους, μέταλλα, ξυλεία, τρόφιμα. Η πρώτη εισβολή των Τούρκων έφερε την εγκατάστασί τους στο ανατολικό μέρος της και απέδειξε την αδυναμία των Βυζαντινών να τους εκδιώξουν. Αυτό ήταν το σημάδι της παρακμής, που – εν τινί τρόπω – προέλεγε το τέλος της ένδοξης χιλιετηρίδος. Ο προσυλητισμός τους δε στην Μωαμεθανική θρησκεία έδιδε ακόμη μεγαλύτερη ώθησι στην φυσική ακμή ενός Μογγολικού λαού νομάδων ιππέων. Λογικά τουλάχιστον…
Επειδή, όμως, η πτώσις της Αυτοκρατορίας δεν εγένετο με τον «επιθυμητό» ρυθμό, ανέλαβαν να βοηθήσουν από της θέσεως ισχύος που, με κόπο και υπομονή, είχαν σιγά – σιγά επανεύρει στο εμπόριο και στον «τραπεζικό» τομέα, που είχαν μονοπωλήσει στην Δύσι οι Εβραίοι!…
Το εμπόριο με την Ανατολή ήταν, την εποχή εκείνη η μόνη πηγή πλούτου της Δύσεως. Και το εμπόριο ευρίσκετο στα χέρια των Βενετών και των Γενουητών. Αλλά τα κεφάλαια ήσαν Εβραϊκά. Ήδη κατά το διάστημα του 8ου και του 9ου αιώνος οι εβραϊκές παροικίες, με το μονοπώλιο (…που τους είχε παραχωρηθεί από την Ρώμη) στην τοκογλυφία είχαν κατορθώσει να συγκεντρώσουν τα πρώτα κεφάλαια, παίζοντας με τις αχόρταγες ανάγκες των τοπικών φεουδαρχών, πριγκίπων και ηγεμόνων οι οποίοι απορροφημένοι στους συνεχείς πολέμους με τους γείτονες ή ακόμη και από τις «ανάγκες» απολαύσεων ήσαν συνεχώς σε αναζήτησι χρημάτων τα οποία, βεβαίως, δεν μπορούσαν να τους δώσουν οι εξαθλιωμένοι χωρικοί τους.
Με αρχή την παροιμιώδη πια αλληλεγγύη μεταξύ τους, οι πρώτοι δανειστές – τραπεζίτες Εβραίοι είχαν κάνει την εμφάνισή τους στην Βόρειο Ιταλία, όπου ήταν και επικεντρωμένο το εμπόριο με την Ανατολή. Τα μονοπώλια, τότε της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ιδίως στο μετάξι και τα «αποικιακά» κλπ., ήταν το αντικείμενο της ζηλοφθονίας του Δυτικού εμπορίου. Οι Σταυροφορίες (…που άρχισαν το 1100 μ.Χ.) επρόκειτο να δώσουν την κατάλληλη ευκαιρία για να κτυπηθή η Αυτοκρατορία και από Δύσι και από Ανατολή. Αρκούσε να κατηγορηθεί το Βυζάντιο ότι εκμεταλλεύεται την γεωγραφική θέσι του και μονοπωλεί το εμπόριο για να δείξουν πολύ… καταδεκτικότητα και αντίληψι οι στόλοι της Βενετίας και της Γένοβας στις Εβραϊκές υποδείξεις!!! Και το έργο ήταν εύκολο…
Πρώτο μέλημα των Κεφαλαιούχων Σιωνιστών της εποχής ήταν να πείσουν τους Βενετούς και τους Νορμανδούς για το επικερδές της υποθέσεως. Οι πόλεμοι που επηκολούθησαν με τις επιδρομές των Νορμανδών είχαν ως αποτέλεσμα την εξασθένησι του Βυζαντίου την στιγμή που όλες οι δυνάμεις του έπρεπε να είναι διαθέσιμες κατά της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ δηλαδή των Τούρκων.
Η συνεχής εξασθένησις του Βυζαντίου διευκόλυνε τα σχέδια των Εβραίων: Με αντάλλαγμα τον δανεισμό κεφαλαίων στο εξηντλημένο Βυζάντιο (κεφαλαίων σιωνιστικών τονίζεται!…) έγινε, στην αρχή, η εγκατάστασις των Βενετών των Γενουητών και ΦΥΣΙΚΑ των Εβραίων στην Κωνσταντινούπολι!… Οπου, σε λίγο, είχαν μονοπωλήσει το εναπομένον εμπόριο, ενισχύοντας τον φαύλο κύκλο της ελλείψεως χρημάτων και του συνεχούς δανεισμού (σ.σ.: Μήπως σας θυμίζει τούτο κάτι από τα επισυμβαίνοντα σήμερα με το Δ.Ν.Τ. και την Ελλάδα, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές Χώρες;) με αντάλλαγμα, στην αρχή προνόμια και τέλος την παραχώρησι εδαφών. Κι έτσι, βαθμιαίως, τα πλούτη και οι θησαυροί της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας περιήλθαν στα χέρια των Εβραίων.
Σημειωτέον: Οι Τούρκοι όταν εισέβαλαν στην Κωνσταντινούπολι την βρήκαν με άδεια ταμεία. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ούτε η Εβραϊκή συνοικία επειράχθη, ούτε καμμία εβραϊκή περιουσία. Διότι ο Σιωνισμός είχε ήδη έλθει σε συμφωνίες με τους Τούρκους.
Επί τούτου ειδικής μνείας χρήζει και το γεγονός ότι οι Εβραίοι της εποχής – είναι πασίγνωστο αυτό – όχι μόνον συνηργάσθησαν με τους Τούρκουςαλλά και συνέπραξαν σε θηριωδίες των Τούρκων. Γνωστό τι συνέβη στον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄ κατά την άλωσι, από Εβραίους παρακαλώ. Αυτοί τον έσερναν ζώντα μέσα στην Κωνσταντινούπολι.
Ιδιαιτέρας μνείας, επίσης, πρέπει να τύχει το γεγονός ότι ολόκληρος ο ανεφοδιασμός του στρατού του Μωάμεθ του Β΄ του Εκπορθητού έγινε ΑΠΟ ΕΒΡΑΙΟΥΣ εμπόρους της Θεσσαλονίκης και της Ανδριανουπόλεως. Όπως και η περίπτωσις του (δήθεν) Ούγγρου μηχανικού που κατεσκεύασε την περιβόητη «μπομπάρδα», το κανόνι – πρωτοφανές τότε – που γκρέμισε το απόρθητο τείχος της Βασιλεύουσας. Αποδεδειγμένως ήτο ΕΒΡΑΙΟΣ. Κι αν πρέπει να καταδείξει κάποιος τον υπαίτιο για τα μαρτύρια που τραβήξαμε εμείς οι Ελληνες στα 400 χρόνια της σκλαβιάς, ασφαλώς και πρέπει να χρεώσει ένα τμήμα τους στο Εβραϊκό στοιχείο. Οποιος έχει ακόμη αντιρρήσεις ας αναλογισθεί την τραγική περίπτωσι του Κοσμά του Αιτωλού!..
Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου