"Ελληνική Αναγέννηση" - Άρθρο του "Ορφέα"
Το γεγονός της κοινωνικής και ατομικής αποβορβόρωσης νομίζω ότι είναι 
πλέον πέραν του δέοντος οφθαλμοφανές. Η αίσθηση ότι η ελληνική συλλογική ζωή δεν αποτελεί προϊόν συνεργασίας αλλά σύγκρουσης ατομικών συμφερόντων σε μέγιστο βαθμό, περνά σε όλα τα μέλη της μέσα από την καθημερινή τριβή τους. Όλοι έχουν άποψη για την κατάντια μας, όλοι έχουν «κάτι» να πουν για τη «σωτηρία» μας. Κυρίως, το ανάθεμα πέφτει στην πολιτεία. Αυτή είναι που ελέγχει ή τουλάχιστον μπορεί να ελέγξει τα κακώς κείμενα που ξεδιπλώνονται στην κοινωνία, αλλά και να θεσπίσει νόμους και οδηγίες για την καλυτέρευση της ζωής μας. Εδώ ακριβώς υπάρχει η σύγχυση και θα προσπαθήσω να την εξηγήσω.
Το κράτος είναι η ανώτερη οργανωμένη πολιτειακή οντότητα, που όμως αντιπροσωπεύει έναν πληθυσμό. Με λίγα λόγια, ότι θετικό ή αρνητικό ποιεί αυτή η συλλογική μορφή εξουσίας είναι αποτέλεσμα προτροπής ή ανοχής του πληθυσμού που εκπροσωπεί. Ως εκ τούτου, για οτιδήποτε κακό, η ευθύνη πηγάζει μεν από την πολιτεία, εκπορεύεται δε επιπρόσθετα από το λαό. Εδώ όμως, παρατηρείται ένα οξύμωρο σχήμα. Ενώ ο λαός τυπικά έχει δύναμη, στην πραγματικότητα δεν μπορεί να συντονιστεί για να αντιδράσει ή ακόμα και για να συμφωνήσει σε οτιδήποτε η εκάστοτε κυβέρνηση πράττει και τελικώς χειραγωγείται από τους κρατικούς εξουσιαστές (βασική επιδίωξη των γκεμπελικών μεθόδων). Χρειάζεται λοιπόν κάποιος να δώσει ώθηση στην συγκεντρωμένη θλίψη του κόσμου να εκραγεί και να αντιδράσει. Αυτός που θα καταφέρει να κάνει το πλήθος να τον ακολουθεί εθελοντικά και πρόθυμα λέγεται Ηγέτης και είναι εμφανής η έλλειψή του στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα.
Ηγέτες υπήρχαν στην Ελλάδα μέχρι πριν από 20 χρόνια (κάνω μια μικρή υποχώρηση και θεωρώ ηγέτη και τον Ανδρέα Παπανδρέου, παρ’ όλο που επί δικών του ημερών η Ελλάς άρχισε να κατρακυλά με γρήγορους ρυθμούς). Μορφές που κοσμούσαν το κοινοβούλιο όπως, Αντώνης Τρίτσης, Αθανάσιος Κανελλόπουλος κ.α. δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα σήμερα. Αντί αυτών, βουλευτές με χαμηλό πνευματικό επίπεδο ζουν εις βάρος του ελληνικού λαού βουλιάζοντας τη χώρα στην αμάθεια και την φτώχεια. Επειδή λοιπόν, είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος ηγέτης στις μέρες μας, τότε θα πρέπει εμείς ως Έλληνες να δώσουμε εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε να παιδευτεί και τελικά να αναδυθεί στο μέλλον. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό είναι δύσκολο. Όμως, τα ουσιώδη και με βαθύ περιεχόμενο αποτελέσματα δεν έρχονται γρήγορα. Χρειάζεται υπομονή και μεγάλη προσπάθεια. Ποιο είναι όμως το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα γαλουχηθεί ο μελλοντικό ηγέτης και τι πρέπει να πράξουμε εμείς σήμερα;
Η κριτική που γίνεται για τα λάθη της κοινωνίας μας είναι καλό να γίνεται αλλά το αποτέλεσμα της είναι αμφίβολο, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να πείσεις κάποιον να κάνει κάτι για τη μόλυνση του μακρόκοσμου όταν ο δικός του μικρόκοσμος είναι μολυσμένος. Μακρόκοσμο εννοώ τα μεγάλα θέματα που καίνε, είναι αλήθεια, την Ελλάδα (πολιτική αναξιοπιστία, οικονομική πτώχευση, ραγδαία αύξηση της εισροής λαθρομεταναστών, ύποπτες φιλίες με Τουρκία και Σκόπια κ.α). Πώς μπορεί να ασχοληθεί κάποιος Έλληνας με αυτά τα μέγιστα θέματα, να κινητοποιηθεί, να έχει άποψη και να απαιτήσει από την εκάστοτε κυβέρνηση να πράξει το σωστό, όταν έχει ο ίδιος διαβρωθεί πνευματικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά; Πώς θα διεκδικήσει το δικό του εργασιακό μέλλον όταν βολεύεται στον εύκολο έρωτα, στο πολύ πιοτό, στην καλή ζωή και στο ξενύχτι και δεν μπορεί καν να αισθανθεί τι μέρα θα ξημερώσει αύριο και αν θα συνεχίσει να ζει; Πώς να τον πείσεις για τη δυσκολότερη στιγμή που περνά η σύγχρονη Ελλάς όταν ο ίδιος ψάχνει να βρει παρηγοριά σε τηλεοπτικές εκπομπές βαρβαρικού περιεχομένου κατωτάτου επιπέδου; Είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να γίνει σύμμαχος σε έναν αγώνα ενάντια στη σαπίλα που καθιερώθηκε ως ιδέα ήδη από τον Σεπτέμβριο του 1974 με το δόγμα Κίσινγκερ; Θυμίζω ότι τότε μιλώντας ο Χένρυ Κίσινγκερ σε ξενοδοχείο της Ουάσιγκτον σε τελετή βράβευσής του ενώπιον κορυφαίων στρατιωτικών, πολιτικών και επιχειρηματικών παραγόντων της Αμερικανικής ελίτ, έκανε την εξής εκπληκτική δήλωση: "Ο λαός των Ελλήνων είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευτεί. Γι' αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθεί να συμμορφωθεί. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, την θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε την δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για 
μας".
Ο αγώνας μας λοιπόν δεν πρέπει να είναι μόνο η κριτική στα γεγονότα και παραλήψεις των κυβερνώντων. Κυρίως, πρέπει να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Να μελετήσουμε την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με γνώμονα την ψυχή μας και το πνεύμα μας. Να αλλάξουμε τις μικροσυνήθειές μας. Να περάσουμε και στον διπλανό μας (αδελφό, συνάδελφο, φίλο) το όμορφο μικρόβιο της προσωπικής καλυτέρευσης. Της εύρεσης του μέτρου ή της «μεσότητας» όπως έλεγε ο αρχαίος Έλλην Πανεπιστήμονας Αριστοτέλης. Η μεσότητα αυτή δεν είναι κατ’ ανάγκη μετριοπάθεια. Είναι προπάντων εσωτερική αναζήτηση και ισορροπία στη ψυχή μας ώστε να επιτύχουμε το αριστοτελικό «Ευ ζην». Αυτό σημαίνει ότι δεν ψάχνουμε να γίνουμε άγιοι, αλλά να ισοσταθμίσουμε το καλό και το κακό μέσα μας (γνώθι σε αυτόν) και να το εκδηλώσουμε με διάφορες μορφές στην κοινωνία. Έτσι, θα αρχίσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις προσωπικής βελτίωσης σε όλες τις τάξεις της.
Αλλάζοντας τους εαυτούς μας και τον τρόπο σκέψης μας, τελικά θα δημιουργηθεί το πρόσφορο έδαφος για να αναδειχθεί ο ηγέτης που θα πάρει τις ορθές πολιτικές αποφάσεις πατώντας πάνω στο θεμέλιο της αρετής και της ανάγκης του κόσμου για αλλαγή. Διότι, αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή ο κόσμος δεν γνωρίζει τι θέλει. Είναι απόλυτα λογική αυτή η σύγχυση, γιατί έχουμε χάσει τον πνευματικό και πολιτισμικό προσανατολισμό μας. Σε μια εποχή που ακόμα και η Εκκλησία και το Άγιο Όρος έχουν διαβρωθεί η μοναδική σωτηρία βρίσκεται μέσα μας. Θέλει χρόνο. Όμως, είναι τόσο γλυκός ο αγώνας της εσωτερικής αναζήτησης. Προσοχή όμως! Ο αγώνας αυτός δεν 
γίνεται μέσα από οργανώσεις, συλλόγους και άλλες τέτοιες ομαδικές προσπάθειες. Το «εγώ» μας θα το βρούμε μόνοι μας. Θέλει υπομονή και συγκεκριμενοποίηση του σκοπού.
Εάν καταφέρουμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο θα αποτυπωθεί στον τρόπο ομιλίας μας, στην υπομονή μας και στην καλή θέληση να ακούσουμε και να συμμετάσχουμε σε διαλόγους για θέματα ύψιστης νοητικής φύσεως, κάνοντας και πάλι τη διαφορά μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων να γίνεται εμφανέστατη. Ας συγκεντρώσουμε λοιπόν τις δυνάμεις μας σε μια αλλαγή του εαυτού μας, χωρίς να σταματούμε να ενημερωνόμαστε για τις εξελίξεις που τρέχουν, είναι αλήθεια, με ταχύτητα φωτός. Ο Ηγέτης που όλοι περιμένουμε δεν θα είναι ο μεσσίας μας, αλλά θα συγκεντρώσει στο πρόσωπό του τις ελπίδες όλων και δεν θα μας προδώσει, γιατί πολύ απλά θα έχει γαλουχηθεί με γνώμονα την αρετή και την μεσότητα, ακολουθώντας τις υποδείξεις των τιτάνιων αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και επιστημόνων. Η προσπάθεια αυτή κατά τη γνώμη μου αξίζει τον κόπο και θα είναι η πιο ουσιαστική προσφορά των Ελλήνων στον τόπο που τους γέννησε και ένας ύψιστος φόρος τιμής για αυτούς που επέδειξαν ανδρεία και σκοτώθηκαν για την Ελλάδα, τη χώρα του φωτός.
Ορφεύς
Ελληνική Αναγέννηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου