εκδότη του περιοδικού ΕΝΔΟΧΩΡΑ
δημοτικού συμβουλου Θεσσαλονίκης του ΛΑ.Ο.Σ.
 |
) «Ο θάνατος του Σωκράτη». Πίνακας του Ζακ-Λουί Νταβίντ (1748-1825). |
«Τι τηνικάδε αφίξαι, ω Κρίτων;» (Τι σε έφερε τέτοια ώρα εδώ Κρίτωνα;) ρωτά ο Σωκράτης τον μαθητή του, στο γνωστό πλατωνικό έργο. Φυσικά ο Έλληνας σοφός καταλάβαινε πολύ καλά τον λόγο της άκαιρης επισκέψεως του μαθητή του, που του κόμιζε το δέλεαρ της αποδράσεως, έχοντας ήδη κανονίσει τα σχετικά με την εξαγορά των δεσμοφυλάκων, ώστε να αποφύγει τον θάνατο.
Ο μοναδικός διάλογος, που αναπτύσσεται στην συνέχεια μεταξύ των δύο ανδρών, αποτελεί έναν ύμνο στο χρέος απέναντι στην πατρίδα, στους νόμους της και στις αξίες της. Η εθελούσια κάθοδος του Σωκράτη στον Άδη ενσαρκώνει το αξιακό σύστημα των Ελλήνων, που περικλείεται στην φράση: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον».
Και φυσικά αναφερόμαστε σε μία πατρίδα που τις αξίες της υπερασπιζόταν η πλειονότητα της ηγεσίας της, πολιτικής, πνευματικής και στρατιωτικής. Μία πατρίδα που ακόμη και με μία λανθασμένη απόφασή της ήταν σεβαστή και η υπακοή στους νόμους της ήταν αυτονόητη και αδιαπραγμάτευτη. Μία πατρίδα που οι πολίτες της ήταν Έλληνες, ζούσαν και πέθαιναν ως Έλληνες. Αυτή η πατρίδα είναι πρωτίστως οι άνθρωποί της. Αυτή η πατρίδα είναι δυστυχώς ζητούμενο στις μέρες μας. Η πατρίδα των Ελλήνων!
Έλληνας σίγουρα δεν γίνεσαι. Έλληνας γεννιέσαι. Κι αυτό όμως μικρή σημασία έχει, αν δεν ζήσεις και προπαντός αν δεν πεθάνεις ως Έλληνας. Και για να γίνει αυτό κανόνας πρέπει πρώτα να γίνει διδαχή. Και για να γίνει διδαχή, πρέπει πρώτα να γίνει πράξη, να γίνει παράδειγμα, από τους λίγους εναπομείναντες Έλληνες σ’ αυτήν την χώρα. Πόσοι, αλήθεια, από τα μπουμπούκια του ελλαδίτικου δημόσιου ανθόκηπου τιμούν την καταγωγή τους και την κληρονομιά τους; Πόσοι μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα με την βιοτή τους; Για πόσους από αυτούς θα δεχθεί αγόγγυστα ο Έλληνας να υπακούσει και να υποταγεί ακόμη και σε εξόφθαλμα λανθασμένες εντολές και αποφάσεις τους;
Επιβάλλεται πια να δούμε πολύ πιο μακρυά από τους περιορισμένους ορίζοντες της σημερινής πραγματικότητας. Ευρύτερα των περιχαρακωμένων «επιλογών» στις οποίες μας εγκλωβίζει το κυρίαρχο σύστημα. Η «νέα» πατρίδα μας δεν μπορεί παρά να έχει το άρωμα της «παλιάς», την ανάμνηση της παιδικής ηλικίας της, αλλά και τον δυναμισμό της θέλησης για ανάσταση, την αυταπάρνηση του βολέματος και της ευδαιμονίας, την ανιδιοτέλεια και την ευθύτητα των πολιτών της, τον αλτρουισμό και την άμιλλα. Ιδιότητες άγνωστες ή ξεχασμένες στην εποχή μας. Έχουμε σίγουρα πολύ δρόμο μπροστά μας...
ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 8ης Απριλίου 2010 της εφημερίδας ΣΤΟΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου