Τουλάχιστον διδασκόμεθα από την Ελληνική Ιστορία;
Σαν σήμερα, 15 Απριλίου του 421 π.Χ., η Σπάρτη και η Αθήνα διακόπτουν τις εχθροπραξίες κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, υπογράφοντας τη λεγόμενη "Νικίειο Ειρήνη". Θα διαρκέσει μόνο έξι χρόνια. Αν δεν είχαμε στην αρχαιότητα συνεχείς πολέμους θα είμασταν σήμερα ένα από τα πιο ισχυρά έθνη του κόσμου!...
Λένε οι «σπουδαγμένοι», όπως χρησιμοποιούσαν τον όρο «σπουδασμένοι» οι γεροντότεροι στα χωριά μας, ότι αφού πολέμησε για μια δεκαετία στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, και η Αθήνα και η Σπάρτη είχαν εξαντληθεί από αυτή την άκρως αδικαιολόγητη δραστηριότητά τους.
Να θυμίσουμε μόνο, ότι ο Αθηναίος στρατηγός, Λάχης, με την υποστήριξη του Νικία, έθεσε επιτυχώς στην αθηναϊκή συνέλευση στα μέσα του 423 π.Χ. το αίτημα για μια ανακωχή με την Σπάρτη για να ελέγξει την πρόοδο αποτελεσματικότερου στρατηγού της Σπάρτης τον Βρασίδα.
Εντούτοις, η "ανακωχή του Λάχη" άσκησε λίγη επίδραση στον Βρασίδα, ο οποίος την αναίρεσε μέσα σε ένα έτος. Ο Βρασίδας προχώρησε να καταλάβει τη Σκιώνη και τη Μένδη με την ελπίδα της επίτευξης των σχεδίων του και της απελευθέρωσης των Σπαρτιατών φυλακισμένων. Η Αθήνα έστειλε ενισχύσεις κάτω από τις διαταγές του Νικία που καταλαμβάνει εκ νέου τη Μένδη.
Ο Κλέων έπειτα αποτελεσματικά τελείωσε την ανακωχή μεταξύ της Αθήνας και της Σπάρτης αφότου αποφάσισε να διασώσει την πόλη Αμφίπολη στη Μακεδονία.
Παρά ταύτα, μέσω της σωστής στρατηγικής του Βρασίδα, οι Σπαρτιάτες κατατρόπωσαν τους Αθηναίους στη μάχη της Αμφίπολης. Εκεί σκοτώνονται στη μάχη και ο Βρασίδας και ο Κλέωνας, και με αυτόν τον τρόπο απομακρύνονται τα βασικά μέλη των υπέρ-πολεμικών φατριών και από τις δύο πλευρές.
Μετά από τους δύο στρατηγούς που αντέτασσαν την ειρήνη, τον Αθηναίο Κλέωνα και το Σπαρτιάτη Βρασίδα, που σκοτώθηκαν στη μάχη, ο Νικίας αποφάσισε να επιδιώξει την ειρήνη μεταξύ όλων των αντιμαχόμενων κρατών.
Ο Νικίας, και ο Πλειστοάναξ, βασιλιάς της Σπάρτης, συζήτησαν στα μέσα του 421 π.Χ. την ειρήνη του Νικία μεταξύ της Αθήνας και της Σπάρτης, η οποία έφερε ένα προσωρινό τέλος στον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Ποια ήταν, όμως, η ουσία αυτής της ειρήνης;
Λένε, πως η ουσία της ειρήνης του Νικία ήταν μια επιστροφή στην προπολεμική κατάσταση: τα εν καιρώ πολέμου κέρδη επρόκειτο να επιστραφούν. Ειδικότερα,η Αμφίπολις θα επιστρεφόταν στην Αθήνα, και οι Αθηναίοι θα απελευθέρωναν τους φυλακισμένους που τους οδηγούσαν στα Σφακτήρια.
Οι ναοί σ' όλη την Ελλάδα θα ήταν ανοικτοί στους προσκυνητές από όλες τις πόλεις, και ο χρησμός των Δελφών θα επανακτούσε την αυτονομία του. Η Αθήνα θα μπορούσε να συνεχίσει να συλλέγει το φόρο από τα κράτη όπως έκανε μέχρι τώρα από τον καιρό του Αριστείδη, αλλά δεν θα μπορούσε να τα αναγκάσει να γίνουν σύμμαχοί της.
Η Αθήνα συμφώνησε επίσης να δεχτεί τη βοήθεια της Σπάρτης σε περίπτωση που οι είλωτες επαναστατούσαν. Όλοι οι σύμμαχοι της Σπάρτης συμφώνησαν να υπογράψουν την ειρήνη, εκτός από τη Βοιωτία, τη Κόρινθο, την Ηλεία, και τα Μέγαρα.
«Πλην Λακεδαιμονίων», για να θυμηθούμε το επίγραμμα, που έγραψε ο Μέγας Αλέξανδρος όταν έστελνε τις 300 πανοπλίες στην Αθήνα για να κοσμήσουν τον Παρθενώνα μετά την μάχη του Γρανικού ποταμού, οπότε επήλθε και η απελευθέρωση των παραλίων της Μικράς Ασίας από τον Περσικό ζυγό!..
Δεν είναι της παρούσης στιγμής να αναλύσουμε την ψυχοσύνθεση ή την ψυχολογία των Σπαρτιατών, που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου, επειδή δεν ήθελαν να καθοδηγούνται από άλλους (το γράφει, άλλωστε, και ο Καβάφης στο ποίημα: «Στα 200 π.Χ»).
Σίγουρα, όμως, αν οι Έλληνες ήσαν ενωμένοι, η σημερινή Ελλάδα δεν θα ήταν μονάχα 8 με 10 εκατομμύρια Έλληνες, αλλά πολύ μεγαλύτερη και σε έκταση και σε πληθυσμό! Δια του τρόπου αυτού θα ξαναλέγαμε «…και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς», που λέει ο Αλεξανδρινός ποιητής. Κι όχι μόνον, αφού «τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται»!..
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου