Ambassador Morgenthau's Story 1918
Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια 1971
The Blight of Asia - GEORGE HORTON 1926
Μαύρη Βίβλος (1914-1918) - Οικουμενικό Πατριαρχείο
Το νούμερο 31328 - Ηλίας Βενέζης
1922 Μαύρη Βίβλος - Γιάννης Καψής 1992
Χαμένες Πατρίδες - Γιάννης Καψής 1992
Τοπάλ Οσμάν - Λαμψίδης Γεώργιος, 1969
Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας - Χρήστος Αγγελομάτης
Η Ελλάς εν Μικρά Ασία - Ξενοφών Στρατηγός 1925
Ιστορία του Ελληνικού Εθνους - Παπαρρηγόπουλου, Καρολίδη
Ιστορία του Ελληνικού Εθνους - Εκδοτική Αθηνών
Τήν 4η Μαΐου εστάλη δύναμις στά Βουρλά (Βρύουλα), όπου ο πληθυσμός (40.000) ήταν αμιγώς ελληνικός, ακολούθησε στίς 9 Μαΐου τό Βαϊνδήριον, τό Πυργί (Μπιρτζέ) ο Κασαμπάς, η Έφεσος, στίς 14 τό Αϊδίνιον (Τράλλεις), στίς 16 τά Θείρα, στίς 30 η Πέργαμος καί στίς 31 Μαΐου τό Δικελή. Η απελευθέρωση της κοιλάδας του Καΐστρου στοίχισε πολύ αίμα καί σκληρές μάχες. Πρωταγωνιστές καί άξιοι ηγήτορες υπήρξαν οι αξιωματικοί Νίδερ, Τζαβέλλας, Τσερούλης, Νικολάου, Σταυριανόπουλος, Γ. Λαμπράκης καί τόσοι άλλοι.
Οταν οι τσολιάδες του 11/38 τάγματος ήταν έτοιμοι νά καταλάβουν τήν Εφεσο, είδαν πολλούς ιππείς νά έρχονται καλπάζοντας πρός αυτούς. Ενώ ακροβολίστηκαν γιά νά τούς αντιμετωπίσουν αντιλήφθηκαν ότι δέν ήταν Τσέτες. Ηταν Ελληνόπουλα από τό χωριό Κιρκιντζέ (Κιρκίντζα), πού έσπευδαν νά προϋπαντήσουν τούς απελευθερωτές τους. Τό Κιρκιντζέ ήταν βυζαντινή πόλη στην Κοιλάδα του Κάυστρου καί διέθετε πύργο, ο οποίος αποτελούσε μέρος συστήματος προειδοποίησης μεγάλης στρατηγικής καί στρατιωτικής σημασίας. Η πόλη μεγάλωσε καί αναπτύχθηκε, ενώ μια κεραμική σφραγίδα με το όνομα "Γεώργιος" πού βρήκαν οι στρατιώτες μας, καταδεικνύει την ύπαρξη οργανωμένης κοινωνικής ζωής στην περιοχή αυτή κατά τη Βυζαντινή περίοδο.
Οταν απελευθερώθηκε η Αρχαία Εφεσος ο λοχαγός Νικολάου έγραψε στό πολεμικό ημερολόγιό του: «Ανέφερα τηλεγραφικώς στό τάγμα κατάληψιν αντικειμενικού σκοπού. Θεωρώ τόν εαυτόν μου πανευτυχή, πού αξιώθηκα νά δώ μέ τά μάτια μου τήν Εφεσον, τήν Ιεράν Πόλιν του Ευαγγελίου, όπου τό πρώτον έδίδαξεν ό απόστολος τών Εθνών Παύλος......». Στό Οδεμήσιον, ο καϊμακάμης της πόλης Μπενήλ Μπέης οργάνωσε αντίσταση, αφού κατάφερε νά συγκεντρώσει 2.000 αντάρτες από τά γύρω χωριά. Οι αντάρτες ανατίναξαν τή σιδηροδρομική γραμμή, ενώ ο Ταχήρ Μπέης υποσχέθηκε τήν άφιξη ιταλικών ενισχύσεων. Ο Τζαβέλας πού είχε πληροφορηθεί τίς κινήσεις του εχθρού, τό βράδυ της 18ης Μαΐου, μόλις έφθασε τό τάγμα ασφαλείας Καρακούφα, διέταξε προέλαση πρός τό Οδεμήσι. Η μάχη κράτησε όλη τήν επόμενη μέρα καί οι Τούρκοι υποχώρησαν μέ τή δύση του ηλίου, εγκαταλείποντας στό πεδίο της μάχης 80 νεκρούς. Τήν επόμενη μέρα ο λήσταρχος Τσακιντζής καί διάφορες ομάδες ζεϊμπέκηδων κατέβηκαν από τά βουνά καί παρέδωσαν τά όπλα τους στόν ελληνικό στρατό, μέ μόνο αντάλλαγμα νά τούς δοθεί χάρη καί νά αφεθούν ελεύθεροι, όπως καί έγινε. Σας παραπέμπω στήν αφήγηση ενός αληθινού Ρωμιού, γιά νά σας μεταδώσει τή φλόγα πού έκαιγε στά στήθια των Ελλήνων στρατιωτών εκείνες τίς Αγιες Ημέρες του Μαΐου του 1919:
«Ήταν ημέρες θριάμβων οι ημέρες εκείνες του Μαΐου του 1919. Ήταν ημέρες που δεν μπορεί γα τις αναλογισθεί κανείς χωρίς ένα πικρό παράπονο να ξεχειλίσει απ' την ψυχή του. Γιατί; Ποιά κατάρα δέρνει τη φυλή μας; Γιατί τόσοι αγώνες, τόσο αίμα ελληνικό νά χυθεί άδικα; Γιατί μια απ' τις πιο ένδοξες σελίδες της Ιστορίας μας να κηλιδωθεί με την πιο επαίσχυντη ήττα;
Η απελευθέρωση της Μικράς Ασίας αποτελούσε μια από τις διεκδικήσεις της Ελλάδας μετά την ανακωχή, μαζί με την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου, της Θράκης, Ανατολικής και Δυτικής, μέχρι την Κωνσταντινούπολη, καθώς και τα νησιά του Αιγαίου. 'Ηταν ένα μέρος του ονείρου της Μεγάλης Ελλάδας. Κι όταν ο ελληνικός Στρατός βρισκόταν μπροστά από τις πύλες της Κωνσταντινούπολης, είχε δοθεί μια Ιστορική διαταγή. Ν' αναζητηθεί το σημείο όπου είχε διακοπεί η «μισοτελειωμένη λειτουργία» της Αγίας Σοφίας, για ν' αρχίσει από το σημείο εκείνο η ευχαριστήρια δοξολογία της απελευθέρωσης - ν ' αναζήσει και να συνεχισθεί η Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η Φυλή μας αναζητούσε την εκπλήρωση των μεγάλων ιδανικών της την εκπλήρωση του ιστορικού προορισμού της.
Οι αριθμοί αυτοί φαίνονται απίστευτοι, γιατί ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να διανοηθεί πώς τόσες χιλιάδες άνθρωποι χάθηκαν. Αλλ' η συμφορά του 1922 ήταν το κορύφωμα ενός τραγικού ξεριζώματος - της συστηματικής εξόντωσης των Ελλήνων, που άρχισε πριν 1.000 χρόνια, όταν ο ελληνικός πληθυσμός της Μικράς Ασίας υπερέβαινε τα εικοσιπέντε εκατομμύρια καί ήτο ακραιφνώς ελληνικός. (Ιστορία Καρολίδη).
Τι έγιναν οι Έλληνες αυτοί; Η απάντηση
βρίσκεται στο Κοράνι, που καλεί τους πιστούς του Μωάμεθ: «Σφάξτε τούς
απίστους,
όπου κι άν τούς συναντήσετε. Αιχμαλωτίστε τους και σύρτε τους
σκλάβους...». (Κεφ. IX,5). Και συνεχίζει: «Όταν συναντήσετε απίστους,
μή τούς λυπηθήτε γενική σφαγή εναντίον τους...» (XLVII, 4).
Τι έγιναν τα 25.000.000 Ελλήνων, που αναφέρει ο Καρολίδης; Η τουρκική θηριωδία είναι απέραντη....» Γιάννης Καψής, Χαμένες Πατρίδες
«Καθ' όσον χρόνον αι συμμορίαι των τούρκων ατάκτων εισέρχονται εις τήν πόλιν του Αϊδινίου, οι κάτοικοι του οποίου ευρίσκονται εκτεθειμένοι εις την μανίαν και την αγριότητα των επιτιθεμένων και σπαρακτικαί φωναί ακούονται, καθ' όσον χρόνον πυρκαϊαί μαίνονται και γέροντες, γυναίκες και νέοι προσπαθούν να διαφύγωσι την σύλληψιν ή ευρίσκουσι οικτρόν θάνατον υπό τα ερείπια της ιδίας των στέγης ή και οι μη δυνάμενοι να μετακινηθώσιν εκαίοντο ζώντες, οι πρόσκοποι παραμένουσιν εις τας θέσεις των μέχρι της τελευταίας στιγμής, προσφέροντες τας προς τον πλησίον υπηρεσίας των κατά την διάρκειαν των φρικιαστικών σκηνών και της ολοκληρωτικής καταστροφής. Όσοι εκ των προσκόπων δεν εφονεύθησαν ή δεν εσφάγησαν καθ' όσον χρόνον προσέφερον τας υπηρεσίας των, συνελήφθησαν και ωδηγήθηκαν έξωθι και ανατολικώς της πόλεως παρά τον Εύδωνα ποταμόν.
Εκεί ο τοπικός έφορος καλείται να απαρνηθή τον Εθνισμόν του με αντάλλαγμα την ζωήν αυτού του ιδίου και των προσκόπων του. Η απάντησις του ήτο "Ζήτω η Ελλάς". Επί τω ακούσματι αυτώ, οι Τσέται επετέθησαν με μανίαν και αγριότητα εξωρύξαντες των ένα των οφθαλμών του, καθ' ου χρόνον προσεκάλουν αυτόν να εξομώση. "Ζήτω η Ελλάς" ήτο η εκ νέου απάντησις του ιδίου, επαναληφθείσα στεντορεία τη φωνή υφ' όλων των προσκόπων.
Τότε ο Νίκος Αυγερίδης τεμαχίζεται, ο Φιλοκτήτης Αργυράκης κυριολεκτικώς γδέρνεται, ο Μίνως Βεϊνόγλου αποκεφαλίζεται καί όλοι οι άλλοι πρόσκοποι λογχίζονται καί κατακρεουργούνται κατά τόν πλέον σκληρόν καί απάνθρωπον τρόπον, ως άλλοι μάρτυρες της Χριστιανικής θρησκείας, παρέχοντες ούτω φωτεινόν παράδειγμα εις τάς επερχόμενας γενεάς.
.... η ελληνική συνοικία είναι μία άμορφη μάζα. Τά ερείπια πού καπνίζουν, τά χώματα καί τά σπασμένα κεραμίδια, η ερημιά, τά βλοσυρά βλέμματα καί η άγρια όψις των ολίγων πού απέμειναν, η γδύμνια τους, τό ντροπαλό μάτι των ατιμασθέντων κοριτσιών, τά κλάματα καί οι γόοι των απορφανισθέντων φωνάζουν διάτορα:
- Ο Τούρκος πέρασε από δώ!
Οι πρόκριτοι είχαν σφαγή μέχρις ενός καί τά γυναικόπαιδα απήχθησαν εις Ναζλί καί Δενιζλί. Η ωραία εκκλησία, η βυζαντινή εκκλησία μέ τίς ωραίες καί μεγάλης αξίας βυζαντινές εικόνες καί τό χρυσοσκαλισμένο τέμπλο της πάει. Καί μόνον μέσα, σ΄αυτήν τήν καταστροφή εσώθη μία καμπάνα, τό κοντάρι της σημαίας καί σέ ένα μάρμαρο ...ο Δικέφαλος. Μεταξύ των θυμάτων αυτών καταλέγεται καί ο Μιχαήλ Παπακωνσταντίνου, μία ιδιαιτέρα μορφή. Αρχαιολόγος εγκρατέστατος καί αυτόκλητος ξεναγός, γνωρίζων καί επιδεικνύων εις τούς επισκέπτας κάθε λεπτομέρειαν των Τράλλεων. Τόν ετουφέκισαν μαζί μέ τούς τρείς αδελφούς του τά αιμοβόρα όργανα του Εμβέρ καί του Ταλαάτ.»
Η Πέργαμος μέ τί επίνειό της Δικελί είχαν καταληφθεί από μικρό σώμα στρατού μέ διοικητή τόν Συρμακέζη. Πέριξ όμως της Περγάμου δρούσαν περίπου 5.000 Τσέτες. Τήν 1η Ιουνίου 1919 μία εφοδιοπομπή 38 Ελλήνων στρατιωτών εξοντώθηκε λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πέργαμο καί τά πτώματα βρέθηκαν οικτρώς παραμορφωμένα. Τήν ίδια τύχη είχε καί μία φρουρά στή γέφυρα του ποταμού Καΐκου καθώς καί δύο άλλα φυλάκια. Ταυτόχρονα Τούρκοι άτακτοι επιτέθηκαν κατά της πόλεως όπου ο τουρκικός πληθυσμός είχε εξεγερθεί καί επιτίθετο κατά των Ελλήνων στρατιωτών. Ο Συρμακέζης υποχώρησε καί οι Τούρκοι ξέσπασαν στόν ελληνικό πληθυσμό. Στίς 7 Ιουνίου ο διοικητής του Α΄ Σώματος Στρατού, στρατηγός Νίδερ ανεκατέλαβε τήν Πέργαμο, αλλά τό θέαμα πού αντίκρυσε ήταν αποκρουστικό:
«Κατά τήν κίνησιν της φάλαγγας Τσερούλη καί πρό της πόλεως ευρέθησαν μερικοί των ανδρών του 1/8 τάγματος κατακρεουργημένοι φρικωδώς, μέ τούς οφθαλμούς εξωρυγμένους καί τήν γλώσσαν καί τά ώτα κομμένα. Εκ πτωμάτων άλλων στρατιωτών είχον αφαιρεθή τά σπλάχνα καί περιπλεχθή εις τόν λαιμόν των. Αξιωματικοί καί οπλίται ευρέθησαν θαμμένοι γυμνοί καί πεταλωμένοι.»Χρήστος Αγγελομάτης - Τό Επος της Μικράς Ασίας
ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Τι έγιναν τα 25.000.000 Ελλήνων, που αναφέρει ο Καρολίδης; Η τουρκική θηριωδία είναι απέραντη....» Γιάννης Καψής, Χαμένες Πατρίδες
Η σφαγή στό Αϊδίνι καί στήν Πέργαμο
Στίς 15 Ιουνίου 1919, οργανώθηκε στήν ιταλική ζώνη κατοχής μεγάλη τουρκική αντεπίθεση η οποία είχε ως αποτέλεσμα τήν εκδίωξη από τό Αϊδίνι του ελληνικού στρατού. Τότε βρήκαν τήν ευκαιρία Τούρκοι συμμορίτες, οι οποίοι μαζεύτηκαν από τά χωριά του Μαιάνδρου, νά προβούν σέ σφαγές του άμαχου πληθυσμού. Στίς σφαγές πρωταγωνίστησε ο κατοπινός Τούρκος πρωθυπουργός Μεντερές. Σύμφωνα μέ υπόμνημα του Βενιζέλου στούς Ευρωπαίους Συμμαχους οι σφαγέντες ξεπέρασαν τούς 3.000. Ακολουθεί περιγραφή τού ηρωϊκού έπους των προσκόπων από τό βιβλίο του Χρήστου Αγγελομάτη, "Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας":«Καθ' όσον χρόνον αι συμμορίαι των τούρκων ατάκτων εισέρχονται εις τήν πόλιν του Αϊδινίου, οι κάτοικοι του οποίου ευρίσκονται εκτεθειμένοι εις την μανίαν και την αγριότητα των επιτιθεμένων και σπαρακτικαί φωναί ακούονται, καθ' όσον χρόνον πυρκαϊαί μαίνονται και γέροντες, γυναίκες και νέοι προσπαθούν να διαφύγωσι την σύλληψιν ή ευρίσκουσι οικτρόν θάνατον υπό τα ερείπια της ιδίας των στέγης ή και οι μη δυνάμενοι να μετακινηθώσιν εκαίοντο ζώντες, οι πρόσκοποι παραμένουσιν εις τας θέσεις των μέχρι της τελευταίας στιγμής, προσφέροντες τας προς τον πλησίον υπηρεσίας των κατά την διάρκειαν των φρικιαστικών σκηνών και της ολοκληρωτικής καταστροφής. Όσοι εκ των προσκόπων δεν εφονεύθησαν ή δεν εσφάγησαν καθ' όσον χρόνον προσέφερον τας υπηρεσίας των, συνελήφθησαν και ωδηγήθηκαν έξωθι και ανατολικώς της πόλεως παρά τον Εύδωνα ποταμόν.
Εκεί ο τοπικός έφορος καλείται να απαρνηθή τον Εθνισμόν του με αντάλλαγμα την ζωήν αυτού του ιδίου και των προσκόπων του. Η απάντησις του ήτο "Ζήτω η Ελλάς". Επί τω ακούσματι αυτώ, οι Τσέται επετέθησαν με μανίαν και αγριότητα εξωρύξαντες των ένα των οφθαλμών του, καθ' ου χρόνον προσεκάλουν αυτόν να εξομώση. "Ζήτω η Ελλάς" ήτο η εκ νέου απάντησις του ιδίου, επαναληφθείσα στεντορεία τη φωνή υφ' όλων των προσκόπων.
Τότε ο Νίκος Αυγερίδης τεμαχίζεται, ο Φιλοκτήτης Αργυράκης κυριολεκτικώς γδέρνεται, ο Μίνως Βεϊνόγλου αποκεφαλίζεται καί όλοι οι άλλοι πρόσκοποι λογχίζονται καί κατακρεουργούνται κατά τόν πλέον σκληρόν καί απάνθρωπον τρόπον, ως άλλοι μάρτυρες της Χριστιανικής θρησκείας, παρέχοντες ούτω φωτεινόν παράδειγμα εις τάς επερχόμενας γενεάς.
.... η ελληνική συνοικία είναι μία άμορφη μάζα. Τά ερείπια πού καπνίζουν, τά χώματα καί τά σπασμένα κεραμίδια, η ερημιά, τά βλοσυρά βλέμματα καί η άγρια όψις των ολίγων πού απέμειναν, η γδύμνια τους, τό ντροπαλό μάτι των ατιμασθέντων κοριτσιών, τά κλάματα καί οι γόοι των απορφανισθέντων φωνάζουν διάτορα:
- Ο Τούρκος πέρασε από δώ!
Οι πρόκριτοι είχαν σφαγή μέχρις ενός καί τά γυναικόπαιδα απήχθησαν εις Ναζλί καί Δενιζλί. Η ωραία εκκλησία, η βυζαντινή εκκλησία μέ τίς ωραίες καί μεγάλης αξίας βυζαντινές εικόνες καί τό χρυσοσκαλισμένο τέμπλο της πάει. Καί μόνον μέσα, σ΄αυτήν τήν καταστροφή εσώθη μία καμπάνα, τό κοντάρι της σημαίας καί σέ ένα μάρμαρο ...ο Δικέφαλος. Μεταξύ των θυμάτων αυτών καταλέγεται καί ο Μιχαήλ Παπακωνσταντίνου, μία ιδιαιτέρα μορφή. Αρχαιολόγος εγκρατέστατος καί αυτόκλητος ξεναγός, γνωρίζων καί επιδεικνύων εις τούς επισκέπτας κάθε λεπτομέρειαν των Τράλλεων. Τόν ετουφέκισαν μαζί μέ τούς τρείς αδελφούς του τά αιμοβόρα όργανα του Εμβέρ καί του Ταλαάτ.»
Η Πέργαμος μέ τί επίνειό της Δικελί είχαν καταληφθεί από μικρό σώμα στρατού μέ διοικητή τόν Συρμακέζη. Πέριξ όμως της Περγάμου δρούσαν περίπου 5.000 Τσέτες. Τήν 1η Ιουνίου 1919 μία εφοδιοπομπή 38 Ελλήνων στρατιωτών εξοντώθηκε λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πέργαμο καί τά πτώματα βρέθηκαν οικτρώς παραμορφωμένα. Τήν ίδια τύχη είχε καί μία φρουρά στή γέφυρα του ποταμού Καΐκου καθώς καί δύο άλλα φυλάκια. Ταυτόχρονα Τούρκοι άτακτοι επιτέθηκαν κατά της πόλεως όπου ο τουρκικός πληθυσμός είχε εξεγερθεί καί επιτίθετο κατά των Ελλήνων στρατιωτών. Ο Συρμακέζης υποχώρησε καί οι Τούρκοι ξέσπασαν στόν ελληνικό πληθυσμό. Στίς 7 Ιουνίου ο διοικητής του Α΄ Σώματος Στρατού, στρατηγός Νίδερ ανεκατέλαβε τήν Πέργαμο, αλλά τό θέαμα πού αντίκρυσε ήταν αποκρουστικό:
«Κατά τήν κίνησιν της φάλαγγας Τσερούλη καί πρό της πόλεως ευρέθησαν μερικοί των ανδρών του 1/8 τάγματος κατακρεουργημένοι φρικωδώς, μέ τούς οφθαλμούς εξωρυγμένους καί τήν γλώσσαν καί τά ώτα κομμένα. Εκ πτωμάτων άλλων στρατιωτών είχον αφαιρεθή τά σπλάχνα καί περιπλεχθή εις τόν λαιμόν των. Αξιωματικοί καί οπλίται ευρέθησαν θαμμένοι γυμνοί καί πεταλωμένοι.»Χρήστος Αγγελομάτης - Τό Επος της Μικράς Ασίας
ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου