Ο ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ, Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ ΤΟΥ 1955

Του Ιωάννου Μάζη

Καθηγητού Οικονομικής Γεωγραφίας

και Γεωπολιτικής Θεωρίας, ΕΚΠΑ

Εισαγωγή.

Η επικρατούσα αγγλοσαξωνική γεωστρατηγική προσέγγιση, ιδιαιτέρως κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέµου εκφράζεται απολύτως από δύο σηµαντικότατους αγγλοσάξωνες Γεωγράφους και Γεωπολιτικούς: τον Sir Halford Mackinder (1861-1947) και τον Nicholas Spykman (1893-1943). Εκείνο το οποίο προκύπτει από τα συγκεκριµένα γεωπολιτικά µοντέλα είναι ότι το στρατηγικό τµήµα της Rimland (Αναχωµατικού ∆ακτυλίου) το οποίο παραµένει ως σηµείο αστάθειας και για την περίπτωση της Ν/Α Πτέρυγας του ΝΑΤΟ, είναι η κατακόρυφη γεωγραφική ζώνη του Αιγαιακού Αρχιπελάγους και η συνέχειά της στην Κρήτη και στην Κύπρο. Το Αγγλοσαξωνικό ενδιαφέρον για την διατήρηση του στρατηγικού ελέγχου αυτών των σηµείων υπήρξε διακαές καθόλη την διάρκεια του 20ου αιώνα και έφθασε στα κορυφαία του σηµεία κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέµου.

H περίοδος µεταξύ των δεκαετιών ”50 και ”60 υπήρξε περίοδος όπου ο ψυχροπολεµικός ανταγωνισµός οξύνθηκε και τα επικίνδυνα συµβάντα µεταξύ των δύο µεγάλων ανταγωνιστών πολλαπλασιάζοντο. Η δική µας ανάλυση θεωρεί ότι η ∆υτική, λεγοµένη, πλευρά δεν έπαυσε ποτέ να χαρακτηρίζεται από την αγγλοσαξωνική «Ειδική Σχέση», δηλαδή την γεωστρατηγική σχέση Λονδίνου-Ουάσιγκτον.

Η οριζόντια αυτή ζώνη αγγλοσαξωνικού γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος, µεταξύ 30ου και 36ου παραλλήλου, ενισχύεται ως προς τη σηµασία της στο ανατολικό της άκρο, λόγω των σηµαντικών απολήξεων (ή σχεδιαζοµένων απολήξεων) αγωγών µεταφοράς υδρογονανθράκων όπως οι αγωγοί: 1) Μπακού-Τυφλίδας-Ερζερούµ. Αγωγός ύψιστης πολιτικής σηµασίας για την αγγλοσαξωνική Ειδική Σχέση, εφόσον αποφεύγει τη διέλευση µέσω ρωσικών εδαφών. 2) Κιρκούκ-Μοσούλη-Χάιφα, µέσω Συρίας 3) Κιρκούκ-Μοσούλη-Τουρκικά εδάφη-Γιουµουρταλίκ.

Εξειδικεύοντας, τα στρατηγικής σηµασίας πολιτικά συµβάντα, τα οποία ήσαν ιδιαιτέρως ενοχλητικά για την φθίνουσα, ούτως ή άλλως, αποικιοκρατική δύναµη της τότε, Μ. Βρετανίας, πρέπει να κινηθούµε στην λεκάνη της Μεσογείου κατά το ένα σκέλος και στο διεθνές Υπερ-σύστηµα, κατά το άλλο. Η σειρά αυτή των γεγονότων κινείται µε την λογική της αντιπαραθέσεως µεταξύ της σοβιετικής υπερδυνάµεως και των δορυφόρων της (η οποία συγκεκριµενοποιείται και κορυφούται την 14η Μαΐου 1955, µε την αντικατοπτρική δηµιουργία του Συµφώνου της Βαρσοβίας) και των αγγλοσαξωνικής επιρροής κρατών-µελών του Βορειο-ατλαντικού Συµφώνου.

Η Βρετανία, εξερχοµένη από τον Β΄Παγκόσµιο Πόλεµο είναι οικονοµικά και κοινωνικο-πολιτικά εξουθενωµένη. Χαρακτηριστικό δείγµα αυτού του γεγονότος είναι ότι ο

«πατέρας της Νίκης» και ήρωας του Πολέµου W. Churchill (30 November 1874 – 24 January 1965) χάνει τις εκλογές της 26ης Ιουλίου 1945 µαζί µε τους συντηρητικούς και δίδει τη θέση του στο Εργατικό κόµµα. Η αµερικανική πολιτική δεν είναι αυτή που θα ανέµενε κανείς από την πρώην σύµµαχο της Αλβυώνας. Είναι πολιτική µεριµνούσα για τα αµερικανικά εθνικά συµφέροντα η οποία και ζηµειώνει βαθµιαίως και γοργά, τα αντίστοιχα αγγλο-γαλλικά αποικιακά συµφέροντα. Η νέα ∆ιεθνής ∆ύναµη των Η.Π.Α. ανατέλλει και οι παλαιές αποικιακές αυτοκρατορίες δύουν... Τα παραδείγµατα είναι σηµαντικά: η Ινδοκίνα (1946-1950), το Σουέζ (1956) και η υπό Βρετανική Εντολή Παλαιστίνη (1948) είναι τα σηµαντικότερα εξ αυτών.

Τα ∆εδοµένα που στοιχειοθετούν τις βρετανικές ανησυχίες.

I.) Αρχίζοντας από το 1952 και το αιγυπτιακό πραξικόπηµα των Zoubat al Ahrar/Ελευθέρων Αξιωµατικών που τελικά, φέρνει στην Προεδρία της Αιγύπτου τον Νάσερ (13 Νοεµβρίου 1954). Οι δηλώσεις και οι επιθυµίες του µαρξίζοντος Νάσερ αναφορικώς µε την αποικιοκρατική παρουσία και τα αντίστοιχα κεκτηµένα των Αγγλο-γάλλων στην Αίγυπτο δεν αποκρύπτονται, ήδη από το 1953. ∆ηλαδή, πριν από το θλιβερό διήµερο των Σεπτεµβριανών στην Πόλη. Αυτό σηµαίνει ότι η δοκιµασµένη και έµπειρη βρετανική διπλωµατία γνωρίζη πολύ καλά που οδηγεί η άνοδος του σοσιαλιστή Νάσερ στην εξουσία της Αιγύπτου.

Αντιλαµβάνεται πολύ καλά, έστω και αν δεν θέλει να το αποδεχθεί ευρισκοµένη ακόµη εις την αχλή του παρελθόντος της αυτοκρατορικού µεγαλείου, ότι τα γεγονότα αυτά µοιραίως θα καταλήξουν στην απώλεια της Αιγύπτου και φυσικά της διώρυγος του Σουέζ. Οι φόβοι αυτοί της Αλβυώνος επαληθεύθησαν στις 2 Αυγούστου 1956 µε την ανακήρυξη της εθνικοποίησης της ∆ιώρυγος του Σουέζ από τον Νάσερ. Η αντίδραση των Αγγλο-γάλλων υπήρξε σκληρότατη, αλλά ατυχέστατη: επετέθησαν εν συνεχεία από κοινού εναντίον της Αιγύπτου εκδιωκόµενοι τελικώς από τους πρώην συµµάχους των, τους Αµερικανούς!¹ Η πρόθεση αυτή των αµερικανών άρχισε να γίνεται κατανοητή ήδη όταν στις 26 Σεπτεµβρίου 1956 εδέχθησαν να συζητηθεί η αιγυπτιακή προσφυγή για το Σουέζ, στην ηµερησία διάταξη του Συµβουλίου Ασφαλείας.

Το έκδηλο ενδιαφέρον των Η.Π.Α. για να εγγραφεί το θέµα προς συζήτηση στην ηµερησία διάταξη του Σ.Α. «καθ' όσον αύτη ήτο σύµφωνος προς ακολουθουµένη υπό ΗΠΑ φιλελευθέραν πολιτικήν εις ζητήµατα εγγραφής ακόµη και θεµάτων στρεφοµένων εναντίον των» ευλόγως οδήγησε τον γραµµατέα της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ ∆.

Καραγιάννη στην ερώτηση «κατά πόσον φιλελευθέρα πολιτική ΗΠΑ ισχύει και διά Κύπρον» (ΑΠ 2892, 26.9.1956). Και τούτο διότι το Κυπριακό την ίδια ακριβώς εποχή είχε έλθει για πρώτη φορά προς συζήτηση στον ΟΗΕ και δεν έµενε ανεπηρέαστο από τις διεθνείς εξελίξεις στην περιοχή. Οι αµερικανικές προθέσεις πάντως έγιναν σαφείς κατά τη δραµατική συνεδρίαση του Συµβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. στις 11 το πρωί της 30ής Οκτωβρίου, όταν οι ΗΠΑ έλαβαν θέση, σαφώς και απροκαλύπτως, εναντίον της αγγλογαλλικής επιθέσεως, καταθέτοντας το απόγευµα της ιδίας ηµέρας απόφαση προς «κατάπαυσιν του πυρός και επιστροφήν των ισραηλιτικών στρατευµάτων εις την γραµµήν Ανακωχής» (ΑΠ 3936 Παλαµάς από ΟΗΕ, 30.11.1956)². Οι δικαιολογίες των Αγγλο-γάλλων για την επίθεση αυτή στερούντο κάθε βάσεως και δεν ελήφθησαν υπόψη. Όπως µας πληρογορεί σχετικώς ο τότε Μόνιµος Αντιπρόσωπος της Ελλάδος στο ΝΑΤΟ, πρέσβης Μ. Μελάς: «(ΑΠ3555/701 18.12.1956), ο νορβηγός ΥΠΕΞ «ουδεµίαν απέδιδεν πίστιν εις τας βεβαιώσεις των Αγγλογάλλων ότι η προληπτική των ενέργεια ήτο αναγκαία διότι τα Σοβιέτ ητοιµάζοντο να επιτεθούν κατά της Συµµαχίας εκ Νότου καθ' όσον τα εν Σινά ευρεθέντα εφόδια δεν επεδείκνυον τοιούτον ρωσικόν σχέδιον»³. Από την άλλη πλευρά και η Τουρκία δεν ήθελε σε καµία περίπτωση να αφήσει την κρίση ανεκµετάλλευτη. Όπως έγραφε ο Μελάς⁴ «προκειµένου η Τουρκία να χρησθή ως ο µέγας εµπειρογνώµων του θέµατος της Μ. Ανατολής και επιτύχη την λήψιν αποφάσεων µελλόντων να απολήξουν εις την ενίσχυσιν της τουρκικής θέσεως εις την περιοχήν... Εν τέλει το ανακοινωθέν ουδεµία των ειδικών τουρκικών εισηγήσεων περιέλαβεν» (όπ.αν.).

Η στιγµή αυτή απετέλεσε ένα από τα σηµαντικότερα οριοθέσια του Ψυχρού Πολέµου και σηµατοδότησε το τέλος της διεθνούς αποικιοκρατικής ηγεµονίας της Γηραιάς Αλβυώνος την οποία αντικαθιστούν πλέον οι όλο και περισσότερο ανερχόµενες ΗΠΑ οι οποίες και αναδεικνύονται ως νέα ηγέτιδα διεθνής δυτική δύναµη. Η άνοδος των µαρξιστών «Ελευθέρων Αξιωµατικών» στην αιγυπτιακή εξουσία είχε λοιπόν αρκετά ενοχλήσει, τραυµατίσει και ανησυχήσει την Αλβυώνα. Ήταν φυσικό µια θαλασσοκράτειρα δύναµη να ενδιαφέρεται να κρατήσει ανοικτές τις θαλάσσιες εµπορικές διόδους για το εµπόριό της και την ασφάλειά του. Η Κύπρος ήταν ένα “place of arms” ενώπιον του Σουέζ και της Μέσης Ανατολής, κατά την ρήση του Disraeli στην Βασίλισσα Βικτωρία, το 1878. Άλλωστε, τα τεράστια πετρελαϊκά κοιτάσµατα της περιοχής ήταν γνωστά ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα.

Συνεπώς δεν ήταν δυνατόν, η Βρετανία να ανεχθεί την ελληνική πολιτική, για την ένωση της Κύπρου µε την Μητέρα Ελλάδα. Είναι πασίγνωστη η σύγκρουση του Στρατάρχη Παπάγου, στις 22 Σεπτεµβρίου 1953, δύο χρόνια πρίν τα Σεπτεµβριανά, µε τον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας Sir Antony Eden, όταν ο έλληνας πρωθυπουργός εδήλωσε την πρόθεση της κυβερνήσεώς του να ασκήσει πολιτική για την ένωση της Κύπρου µε την Ελλάδα. Ο Sir Eden, έχοντας απολέσει την ψυχραιµία του, απήντησε επιθετικότατα ότι: «∆ια την βρετανικήν Κυβέρνησιν δεν υφίσταται Κυπριακόν ούτε εις το παρόν, ούτε εις το µέλλον»!

Κάνει εντύπωση, η παντελής έλλειψη κοσµιότητας που υποτίθεται πως χαρακτηρίζει την διπλωµατία και δη την βρετανική και κάνει ακόµη πιο εµφανή την απώλεια του παροιµιώδους βρετανικού φλέγµατος! Ο Eden όµως πλήρωσε ένα χρόνο µετά, και σε προσωπική βάση, τα επίτιµα της συµπεριφοράς του. Εκλήθη να υπογράψη αυτός προσωπικώς, έναντι του Νάσερ, τη µοιραία για τους Βρετανούς Συµφωνία, δηλαδή την απώλεια της κατοχής της ∆ιώρυγας του Σουέζ, την 27η Ιουλίου 1954, ένα χρόνο πρίν τα Σεπτεµβριανά. Την ηµέρα εκείνη έληξαν εβδοµήντα δύο χρόνια βρετανικής κατοχής στην στρατηγική αυτή ναυτική πύλη του διεθνούς εµπορίου. Η µόνη λοιπόν στρατηγική βάση που αποµένει στους Βρετανούς για τον έλεγχο, πλέον, του Σουέζ είναι η Κύπρος. Και θα κάµουν οτιδήποτε είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να την κρατήσουν.

II.) Την κατάσταση έντονης ενοχλήσεως και διαρκούς φοβίας της Βρετανίας σχετικά µε την συνεχή απώλεια καίριων στρατηγικών της θέσεων στη Μέση Ανατολή, εντείνει και η δηµιουργία της ΕΟΚΑ στην Κύπρο στις 26 Οκτωβρίου του 1954 από τον απόστρατο συνταγµατάρχη Γ. Γρίβα. Η ΕΟΚΑ, το βράδυ της 31ης Μαρτίου προς το ξηµέρωµα της 1ης Απριλίου του 1955 κυκλοφόρησε προκήρυξη (µε την υπογραφή ΕΟΚΑ-∆ιγενής) µε την οποία δήλωνε πως ανελάµβανε τον αγώνα για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού. Η προκήρυξη αυτή που ακολουθήθηκε από έντονη παραστρατιωτική πρακτική και συνεχή πλήγµατα βρετανικών στόχων στο νησί, έγινε πέντε µήνες πριν την Κωνσταντινουπολίτικη «Νύχτα των Κρυστάλλων». Αυτό που εµείς ονοµάζουµε «Σεπτεµβριανά». Πάντως πρέπει να σηµειώσουµε κάτι πολύ σηµαντικό το οποίο αναφέρει ο Σπύρος Βρυώνης σχετικά µε τις πρώτες «θερµές επιθέσεις» εναντίον του τουρκικού στοιχείου στην Κύπρο από την ΕΟΚΑ. Αναφερόµενος στον Robert Holland, σχολαστικό ερευνητή των δραστηριοτήτων της ΕΟΚΑ καταθέτει ότι: «Στο βιβλίο του Holland γίνεται σαφές ότι η ένοπλη εκστρατεία της ΕΟΚΑ στράφηκε κατά των Τούρκων ύστερα από το πογκρόµ της 6ης-7ης Σεπτεµβρίου 1955»⁵. Επίσης πρέπει να τονίσουµε ότι ενώ το ίδιο βράδυ χτυπήθηκαν αρµενικές και εβραϊκές περιουσίες αλλά και άτοµα, το γεγονός αποσιωπήθηκε. Τα στατιστικά στοιχεία που µας δίδει η ∆ρ. Ντιλέκ Γκιουβέν, µας πληροφορούν ότι άνω του 60% των πληγέντων ήσαν Ρωµηοί, 20% Αρµένιοι και 12% Εβραίοι. Επ’ αυτού η Ντιλέκ Γκιουβέν αναφέρει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της, στις 11-09-2005, στην εφηµερίδα «Καθηµερινή»⁶: «O βασικός σκοπός ήταν να αποδυναµωθούν αριθµητικά οι µειονότητες. Η έκρηξη στη Θεσσαλονίκη ήταν η αφορµή, ενώ το κυπριακό ζήτηµα δεν αποτελούσε τη βασική αιτία για τις επιθέσεις. Την περίοδο βρισκόταν ακόµα σε εξέλιξη η δηµιουργία του «εθνικού κράτους» που είχε ξεκινήσει µε την ίδρυση της Τουρκικής ∆ηµοκρατίας. Από τη δεκαετία του ’20 η ηγεσία της Τουρκίας δεν εµπιστευόταν τις µειονότητες, όπως τους Eλληνες, τους Αρµένιους αλλά και τους Εβραίους, φοβούµενη ότι θα συνεργάζονταν µε τους συµπατριώτες τους, που ζούσαν στα γειτονικά ανεξάρτητα κράτη. Για τον λόγο αυτό προηγήθηκαν µια σειρά από ενέργειες σε βάρος των µειονοτήτων όπως ο φόρος Περιουσίας ή ο εκτοπισµός των Αρµενίων και των Εβραίων από την περιφέρεια τη δεκαετία του ’30. Σε έκθεση που είχε συνταχθεί το 1944 υπογραµµιζόταν ότι «οι Ρωµιοί είναι η πολυπληθέστερη και η πλέον επικίνδυνη µειονότητα γιατί µπορεί να συνεργαστεί µε την Ελλάδα». Αυτό µαρτυρεί γιατί οι Eλληνες δέχθηκαν τον µεγαλύτερο όγκο των επιθέσεων χωρίς ωστόσο να είναι οι µόνοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα «Σεπτεµβριανά» δεν χτυπήθηκαν µόνον οι Eλληνες. Αν δούµε τους αριθµούς πρόκειται για πάνω από 60% Ρωµιούς, 20% Αρµένιους και 12% Εβραίους. Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Στους καταλόγους που κρατούσαν στα χέρια τους οι καθοδηγητές υπήρχαν και τα αρµενικά καταστήµατα και οι αρµενικές οικογένειες. Κατά συνέπεια αν η αιτία ήταν το Κυπριακό για ποιο λόγο στράφηκαν εναντίον και των δύο άλλων κοινοτήτων; Γενικά οι µειονότητες ήταν ο πρώτος στόχος και ακολουθούσε το κυπριακό ζήτηµα.».

Βέβαια η Γκιουβέν κάπου αµφιβάλλει, για το κατά πόσον το Κυπριακό δεν αποτελούσε την βασική αιτία των γεγονότων της 6ης προς 7η/09/1955. Και αυτό διότι στη συνέχεια της συνέντευξής της, σε σχετική ερώτηση του Νίκου Παπαχρήστου⁷ (11-09-2005) αναφορικά µε το ρόλο της Βρετανίας στα «Σεπτεµβριανά», η Γκιουβέν απάντησε ευθέως ότι: «Το 1950 ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας είχε δηλώσει ότι «για εµάς δεν υπάρχει θέµα Κύπρου» προκαλώντας την ενόχληση των Βρετανών. Από τότε µέχρι και το 1955 άσκησαν τροµακτικές πιέσεις στην Τουρκία προκειµένου να εµπλακεί στην κυπριακή κρίση. Στόχος τους ήταν να µετατραπεί σε ελληνοτουρκική σύγκρουση. Υπάρχουν στοιχεία στα βρετανικά αρχεία που αποκαλύπτουν τον ρόλο της προς αυτή την κατεύθυνση⁸. Τον Αύγουστο του 1955 αποφασίσθηκε η διάσκεψη του Λονδίνου οπότε και η Τουρκία εµπλέκεται πλέον οριστικά στο Kυπριακό. Επίσης στα βρετανικά αρχεία υπάρχουν έγγραφα στα οποία τίθεται το ερώτηµα πόσο ωφέλιµο θα ήταν για την Αγγλία εάν υπήρχε στην Πόλη κάποιος ξεσηκωµός εναντίον των Ρωµιών. Είναι εξαιρετικά σηµαντικό ότι ένα χρόνο πριν από τα γεγονότα Aγγλος διπλωµάτης που υπηρετούσε στην Αθήνα σε τηλεγράφηµά του ενηµέρωνε το Λονδίνο ότι “αρκεί ένα χτύπηµα στο σπίτι όπου γεννήθηκε ο Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη για να προκληθεί µείζονα κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών, οι οποίες την περίοδο αυτή είναι άριστες”. Με λίγα λόγια στη διοργάνωση των γεγονότων υπήρχε αγγλική προτροπή. Τα γεγονότα τους εξυπηρετούσαν και γι’ αυτό στα αρχεία δεν γίνεται λόγος για τις επιθέσεις κατά Αρµενίων και Εβραίων παρά µόνο πως «Τούρκοι και Eλληνες συγκρούσθηκαν για το Κυπριακό». Ταυτόχρονα απέτρεψαν τις ΗΠΑ να σταθούν στο πλευρό της Ελλάδας, η οποία σκόπευε να φέρει το πρόβληµα της Κύπρου στον ΟΗΕ». Στην αποστροφή αυτήν του λόγου της, όµως, η Γκιουβέν, εκτός του προεξάρχοντος ρόλου της Αλβυώνος στην θλιβερή αυτή υπόθεση, δίνει µόνη της και την εξήγηση στο ερώτηµα που η ίδια έθεσε στην προαναφερθείσα άποψή της, σχετικά µε το «γιατί τότε χτυπήθηκαν και αρµένιοι και εβραίοι». Από την πλευρά µας πρέπει να τονίσουµε ότι δεν αρνείται κανείς την αντι-µειονοτική κουλτούρα που επικρατούσε στην Τουρκία του Μεντερές. Ούτε αναιρούµε τους λόγους εθνοκάθαρσης που επέβαλλαν τα θλιβερά αυτά γεγονότα. Αλλά αυτήν ακριβώς τη φοβία εξεµεταλλεύθησαν στο Foreign Office για να καταστρέψουν τις ελληνο-τουρκικές σχέσεις και να οδηγήσουν σε διπλωµατικό στραγγαλισµό το Κυπριακό προς το στρατηγικό όφελος της Αγγλίας.

III.) Την βρετανική παρέµβαση ακόµη και στο εσωτερικό της Ελλάδας επιβεβαιώνει και η γνωστή υπόθεση της δίκης του άρθρου περί Κύπρου, του περιοδικού της Αστυνοµίας Πόλεων, «Αστυνοµικά Νέα», το οποίο χαρακτηρίσθηκε «αντεθνικό» από την κυβέρνηση και την κοινή γνώµη. ∆ίκη που διήρκεσε από τον Απρίλιο µέχρι τον Σεπτέµβριο του 1954 και όπου µε απόφαση του Τριµελούς Εφετείου επεβλήθη ποινή τεσσάρων και ήµισυ ετών στους προσυπογράφοντες ως συγγραφείς του ανωτέρω άρθρου. Οι συγγραφείς θεωρούσαν ότι η διεκδικητική ελληνική πολιτική στο Κυπριακό ζήτηµα ήταν λανθασµένη και έπρεπε να αλλάξει. Το βασικό συµπέρασµα του Τριµελούς Εφετείου ήταν ότι το άρθρο είχε γραφτεί «από άγγλο πράκτορα και όχι από έλληνα δηµοσιογράφο».

  

IV.) Ένα χρόνο µετά σηµειώνεται νέο σοβαρό πλήγµα για τα βρετανικά αποικιοκρατικά συµφέροντα, και ιδιαίτερα αυτά που αφορούσαν την περιοχή της Ν/Α Μεσογείου. Την 23η Απριλίου του 1955, εκπρόσωποι από 29 κράτη της Αφρικής και της Ασίας συναντήθηκαν στην Μπαντούγκ της Ινδονησίας και ίδρυσαν το «Κίνηµα των Αδασµεύτων», µια οικονοµική και πολιτιστική συνεργασία κατά της αποικιοκρατίας. Τα µυνήµατα που εξεπέµποντο από την αλλαγή της συνθέσεως των χωρών-µελών του ΟΗΕ δεν είσαν ευχάριστα για τα βρετανικά αποικιοκρατικά συµφέροντα: η σύνθεση του ΟΗΕ που ξεκίνησε το 1945 µε 51 κράτη – µέλη, είχε φθάσει το 1955 στα 76. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος πριν ακόµα αναλάβει την Προεδρία της ανύπαρκτης τότε Κυπριακής ∆ηµοκρατίας, συµµετείχε ήδη ως παρατηρητής στην εν λόγω ∆ιάσκεψη. Φυσικά το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο από το Foreign Office.

V.) Το σηµαντικότερο όµως και πλέον ανησυχητικό για τη Βρετανία γεγονός ήταν το ότι, ένα µήνα περίπου αργότερα από την δηµιουργία του κινήµατος των Αδεσµεύτων, την 14η Μαΐου του 1955 ιδρύεται το Σύµφωνο της Βαρσοβίας µε κατοπτρική λογική και δοµή, ως προς το ΝΑΤΟ. Τα πράγµατα πλέον στο διεθνές διακρατικό σύστηµα κατανοµής ισχύος είναι σοβαρά. Ο Ψυχρός πόλεµος κορυφώνεται και η Κύπρος αποκτά ακόµη µεγαλύτερη σηµασία, όχι µόνον για τους Βρετανούς αλλά για ολόκληρο το Βορειο-ατλαντικό αµυντικο-πολιτικό σύστηµα.

Η Βρετανία δια του γνωστού “DIVIDE AND RULE” συγκαλεί την 29η Αυγούστου του 1955 στο Λονδίνο, την περιβόητη "Τριµερή ∆ιάσκεψη" µε τη συµµετοχή της Ελλάδος και της Τουρκίας, καθιστώντας την Άγκυρα βασικό παράγοντα του Κυπριακού. Έτσι, το Λονδίνο, από τη θέση του κατηγορουµένου µπροστά στη διεθνή κοινή γνώµη, ως καταπιεστικό παράγοντα 500 χιλιάδων Κυπρίων, οι οποίοι, ήδη, θρηνούσαν αγωνιστές, παρουσιάσθηκε αίφνης ως διαιτητής σε µία δήθεν "διαφορά" µεταξύ Ελλάδος και την Τουρκίας.

Τις παραµονές της "Τριµερούς ∆ιασκέψεως", ο Τούρκος πρωθυπουργός Αντνάν Μεντερές ισχυρίσθηκε ότι την 28η Αυγούστου οι Τούρκοι της Κύπρου θα υποστούν σφαγές από τους Ελληνες, κάτι που βεβαίως και δεν συνέβη. Η ∆ιάσκεψη ξεκίνησε, αλλά µετά από την γνωστή προβοκάτσια στον κήπο του τουρκικού προξενείου της Θεσσαλονίκης, όπου ευρίσκετο επίσης το σπίτι στο οποίο θεωρείται ότι γεννήθηκε ο Κεµάλ Ατατούρκ, ξέσπασαν οι τουρκικές «Νύχτες των Κρυστάλλων», στις 6 Σεπτεµβρίου 1955, µε λεηλασίες, δολοφονίες, βιασµούς και βανδαλισµούς εις βάρος των Ελλήνων στη Σµύρνη και στην Κωνσταντινούπολη. Η "Τριµερής" κατέληξε συνεπώς σε, βρετανικού σχεδιασµού και εµπνεύσεως, ναυάγιο⁹.

Η µικροσκοπική προσέγγιση.

Πρέπει όµως να αναφερθούµε σε ορισµένα στοιχεία που αφορούν πρόσωπα, και πολιτικές της βραδυάς εκείνης:

1) Είναι γνωστό ότι ένα έτος πριν από τα Σεπτεµβριανά, το Foreign Office στο Λονδίνο, λαµβάνει τηλεγράφηµα από το βρετανικό Προξενείο στην Αθήνα, το οποίο αναφέρει τα εξής συνταρακτικά: «αρκεί ένα χτύπηµα στο σπίτι όπου γεννήθηκε ο Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη για να προκληθεί µείζονα κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών, οι οποίες την περίοδο αυτή είναι άριστες»¹⁰. Πραγµατικά είναι εκπληκτικό πως έναν χρόνο µετά συµβαίνει στη Θεσσαλονίκη, αυτό ακριβώς που υποδεικνύει ο βρετανός διπλωµάτης του Προξενείου της Θεσσαλονίκης! Και φυσικά, λαµβάνοντας υπόψη και τις προηγηθείσες αναφορές της Γκιουβέν, µάλλον δεν θα πρέπει να πρόκειται για κάποια καταπληκτική σύµπτωση.

2) Εις επίρρωσιν της αντιλήψεως αυτής έρχονται και τα Αποµνηµονεύµατα του τότε υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Sir Antony Eden, ο οποίος αναφέρει πως «µοναδικό ζωτικής σηµασίας θέµα για την βρετανική κυβέρνηση στη ∆ιάσκεψη του Λονδίνου ήταν να αποδείξει στη διεθνή σκηνή τη διάσταση απόψεων για το κυπριακό µεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας»¹¹.

3) Επί πλέον, είναι γεγονός ότι τα Σεπτεµβριανά προσέφεραν στους βρετανούς άλλο ένα πλεονέκτηµα ως την υπόθεση του Κυπριακού η οποία εξελίσσετο σε άσχηµο στρατηγικό πονοκέφαλο για το Λονδίνο: τα Σεπτεµβριανά, ενόχλησαν τις ισορροπίες που ήθελαν να κρατήσουν οι Η.Π.Α. αναγκάζοντας την Ουάσιγκτον να αλλάξει στάση µετά τις ταραχές, έναντι της Κύπρου και να καταψηφίσει την εγγραφή του ελληνικού αιτήµατος στην ατζέντα του ΟΗΕ, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις τους προς την Ελλάδα¹².

4) Οι δράστες της προβοκάτσιας ήταν δύο: ο πρώτος ήταν ο Oktay Engin ο οποίος το 1993 εξελέγη νοµάρχης στην επαρχία Nevşehir και ο άλλος ήταν ο κλητήρας του Τουρκικού Προξενείου (Σ.Σ. βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο σπίτι όπου λέγεται ότι γεννήθηκε ο Ατατούρκ) Hasan Ucar.

Ο Engin έγραφε από την φυλακή στον πατέρα του: "∆ράστης ήταν ο Hasan. Η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή. Θέλω δικηγόρο". Απεναντίας, σε επιστολή του στο Hasan έγραφε: "Χασάν, µη φοβάσαι. Είναι δίπλα σου. Μην αποκαλύψεις τίποτα". Ο Engin, καταθέτοντας στη δίκη της κυβέρνησης του Αντνάν Μεντερές στη νήσο Πλάτη (Γιασίαντα), µετά το στρατιωτικό πραξικόπηµα της 27.5.1960 δήλωσε ότι: «Τις εκρηκτικές ύλες για την έκρηξη στο σπίτι του Ατατούρκ µετέφερε στη Θεσσαλονίκη ο βοηθός πρόξενος Μehmet Ali Tekinalp. Η ηµέρα της έκρηξης θα διεβιβάζετο µε σήµα από τον Πρόξενο Mehmet Ali Tekinalp, που βρισκόταν τότε στην Αγκυρα. Μετά την έκρηξη, µε κρυπτογραφικό σήµα θα ενηµερώνετο το ΥΠΕΞ και ο ευρισκόµενος στο Λονδίνο ΥΠΕΞ Rustu Zorlu». Άλλωστε σύµφωνα πάντοτε µε την Ντιλέκ Γκιουβέν, ο Oktay Engin ήταν άνθρωπος των τουρκικών µυστικών Υπηρεσιών ο οποίος εξετέλεσε συγκεκριµένη αποστολή τοποθετώντας τον εκρηκτικό µηχανισµό στο θεωρούµενο ως «σπίτι του Κεµάλ»¹³.

5) Η εισαγγελική αρχή στη Γιασίαντα (Πλάτη) κατέληξε ότι ο Μεντερές και ο Ζορλού είχαν πλήρη γνώση και συµµετείχαν στην οργάνωση και διεύθυνση των γεγονότων¹⁴.

6) Ο Ζορλού ισχυρίσθηκε ότι «αυτή η υπόθεση» τον είχε «βοηθήσει να προωθήσει τις τουρκικές διεκδικήσεις για την Κύπρο στο Λονδίνο»¹⁵. Υπερασπίσθηκε δηλαδή το πογκρόµ δίδοντας παράλληλα και µία σαφέστατη γεωπολιτική ερµηνεία της χρησιµότητάς του.

7) Σύµφωνα µε δηµοσίευµα της 12 Αυγούστου 2008 της εφηµερίδας ‘Radikal’, τα γεγονότα που διαδραµατίστηκαν στις 6-7 Σεπτεµβρίου 1955 εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης είχαν οργανωθεί από τη ∆ιοίκηση Ανορθοδόξου Πολέµου (Özel Harp), που αποτελούσε το µηχανισµό που είχε στηθεί από το ΝΑΤΟ (Επιχείρηση "Stay-Behind"), για την αποτροπή του κοµµουνιστικού κινδύνου. Ο καθηγητής Ν. Ουζούνογλου, µεταφράζοντας και σχολιάζοντας το σχετικό δηµοσίευµα της Radikal, αναφέρει χαρακτηριστικά¹⁶: «Σε πρόσφατη δηµοσίευση της εφηµερίδας ‘Radikal’ στις 12/8/08, παρουσιάστηκε η στενή σχέση µεταξύ της Οργάνωσης Εργκένεκον και της ∆ιεύθυνσης Ανορθόδοξου Πολέµου του Γενικού Επιτελείου Ενόπλων ∆υνάµεων. Αρκετά, στελέχη της Εργκένεκον αποδεικνύεται ότι είχαν εργαστεί στην κεντρική υπηρεσία και τα παραρτήµατα της ∆ιεύθυνσης Ανορθόδοξου Πολέµου, που ιδρύθηκε το 1952 µε την καθοδήγηση των µυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, µε την ονοµασία ‘Επιτροπή Προετοιµασίας Επιστράτευσης’. Η ∆ιεύθυνση Ανορθόδοξου Πολέµου της Τουρκίας για πολλές δεκαετίες υπήρξε υπό τη διοίκηση του στρατηγού Σάµπρι Γιρµιµπέσογλου, µε πολλαπλή δράση εντός και εκτός της Τουρκίας και ειδικά στην Κύπρο – αρχίζοντας από το 1953. Ο Γιρµιµπέσογλου σε µια αποκαλυπτική συνέντευξή του στον δηµοσιογράφο Φατίχ Γκουλάπογλου το 1991 είχε δηλώσει ότι ‘τα γεγονότα της 6-7 Σεπτεµβρίου 1955 υπήρξαν µια µεγαλειώδης πράξη ειδικού πολέµου που είχε απόλυτη επιτυχία’. Η αποκαλυπτική αυτή δήλωση ξεκαθάρισε το νέφος γύρω από τα Σεπτεµβριανά, καθ’ όσον η επίσηµη θέση του τουρκικού κράτους από το 1960 ήταν να ρίξει όλη την ευθύνη στην κυβέρνηση Μεντερές, ο οποίος ανατράπηκε το 1960 από τους στρατιωτικούς και στη συνέχεια - ύστερα από µια παρωδία σειράς δικών- στη νήσο Πλάτη καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε για άλλα πολιτικά αδικήµατα – όχι όµως για αυτά των Σεπτεµβριανών. Μεταξύ των συλληφθέντων στην υπόθεση Εργκένεκον είναι ο απόστρατος ταγµατάρχης Φικρέτ Εµέκ, ο οποίος υπήρξε στενός συνεργάτης του στρατηγού Γιρµιµπέσογλου και είχε πλούσια παραστρατιωτική δράση στις περιοχές Καρς, Μούγλα και Μανίσα (Μαγνησίας). Στην οικία της µητέρας του ίδιου βρέθηκαν εκρηκτικά µεγάλης ποσότητας. Το 2.500 σελίδων κατηγορητήριο που έχει συνταχθεί από τον εισαγγελέα Ζεκεριά Οζ αναφέρει την ανάµειξη ατόµων που εµπλέκονται σε παλιές υποθέσεις που έχουν οµοιότητες µε τα Σεπτεµβριανά, όπως, π.χ., τα γεγονότα κατά των Αλεβιτών στη συνοικία Γκαζί το 1995, τα πολύνεκρα επεισόδια στην πλατεία Ταξίµ της 1ης Μαΐου 1977. Το τουρκικό κράτος από την επόµενη µέρα της επανασύστασής του το 1923 συνέχισε τις πολιτικές διώξεων κατά των µειονοτήτων, που είχαν κορυφωθεί την περίοδο 1914-23. Ειδικότερα µετά το 1950, όταν µεσουρανούσε ‘η ελληνοτουρκική φιλία’, άρχισε να τίθεται σε εφαρµογή το τελικό στάδιο του αφανισµού του εναποµείναντος ελληνισµού της Τουρκίας στην Κωνσταντινούπολη και στα νησιά Ίµβρος και Τένεδος».

8) Άλλωστε, τα ανωτέρω επαληθεύονται και από την ∆ρα Γκιουβέν της οποίας η έρευνα στηρίχθηκε στο ανέκδοτο υλικό του στρατιωτικού δικαστή Φαχρί Τσοκέρ, ο οποίος διεξήγαγε τις ανακρίσεις στη δίκη της Γιασίαντα (Πλάτης) και συνέταξε τη δικογραφία της υπόθεσης. Για πρώτη φορά στο βιβλίο της, που κυκλοφόρησε το Σεπτέµβρη του 2005 στην Τουρκία, δηµοσιεύονται έγγραφα και περισσότερες από διακόσιες φωτογραφίες που επιβεβαιώνουν την ενεργή συµµετοχή του στρατού και της αστυνοµίας στα γεγονότα. Στην συνέντευξη που παραχώρησε στην «Kαθηµερινή» η ∆ρ. Γκιουβέν επισηµαίνει ότι «όλα είχαν σχεδιαστεί από καιρό µε κάθε λεπτοµέρεια και αποτελούσαν µέρος ενός γενικότερου σχεδίου κατά των µειονοτήτων».

9) Προς την ίδια κατεύθυνση µε την τουρκική Radikal, κινείται και ο ελβετός Ιστορικός Daniele Ganser¹⁷ ο οποίος ρητώς αναφέρει ότι όταν η Τουρκία προσχώρησε στο ΝΑΤΟ, στις 4 Απριλίου 1952, ο Τουρκές είχε στήσει ήδη τον τουρκικό µυστικό στρατό µε την ονοµασία «Τακτική Οµάδα Κινητοποίησης/Seferberlik Taktik Kurulu» µε έδρα τα γραφεία της Οργάνωσης Αµερικανικής Αποστολής Βοήθειας (JUS-MATT/CIA) στην περιοχή Μπαχτσελίεβλερ της Άγκυρας. To 1965 η οµάδα αναδιοργανώθηκε και µετονοµάσθηκε σε «Τµήµα Ειδικών Πολεµικών Επιχειρήσεων/ ÖHD» όνοµα µε το οποίο έγινε γνωστό το κέντρο διοίκησης του µυστικού τουρκικού στρατού µετά τις αποκαλύψεις του 1990, για την Gladio. Εξαιτίας αυτών των αποκαλύψεων το τµήµα αυτό έπρεπε να µετονοµασθεί και πάλι. Έτσι µετονοµάσθηκε σε ∆ιοίκηση Ειδικών ∆υνάµεων (Özel Kuvvetler Komutanlığı)¹⁸.

Σχετικές πληροφορίες για το δυτικο-ευρωπαϊκό ∆ίκτυο “Stay Behind” alias “Gladio” αντλούµε από το διαρρεύσαν απόρρητο έγγραφο του Γενικού Επιτελείου των Η.Π.Α. υπό τον τίτλο “Overall Strategic Concepts” (Γενικές Έννοιες Στρατηγικής) και ηµεροµηνία 28 Μαρτίου 1949. Στο συνηµµένο σε αυτό έγγραφο JSPC 891/6. Section “Tab B”, γίνεται συγκεκριµένη αναφορά στο πως είναι δυνατόν να αξιοποιηθεί από τις µυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. το κίνηµα του Παντουρκισµού¹⁹.

Έτσι, όπως αναφέρει και ο Selahattin Çelik, στον οποίον παραπέµπει ο Ganser, «στις 6 Σεπτεµβρίου 1955, σε µια κλασική συγκεκαλυµµένη επιχείρηση δηµιουργίας έντασης, τούρκοι πράκτορες του ÖHD έβαλαν βόµβα στο πατρικό σπίτι του Κεµάλ στη Θεσσαλονίκη.... Οι πράκτορες [Σ.Σ.: δηλ.ο O. Engin και ο H. Ucar] δεν άφησαν σχεδόν κανένα ίχνος. Έτσι στην Τουρκία, η κυβέρνηση και ο Τύπος απέδωσαν εντέχνως την πράξη στους έλληνες. Αµέσως, στις 6 και 7 Σεπτεµβρίου 1955, οµάδες φανατικών Τούρκων παρακινούµενες από Kontrguerilla, κατέστρεψαν εκατοντάδες σπίτια και µαγαζιά Ελλήνων στης Κωνσταντινούπολη και τη Σµύρνη, αφήνοντας πίσω τους 16 νεκρούς, 32 τραυµατίες και διακόσιες γυναίκες θύµατα βιασµού»²⁰.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1959, σε διαβουλεύσεις της Ελλάδος µε την Τουρκία και τη Βρετανία στη Ζυρίχη και το Λονδίνο (που κατέληξαν στην υπογραφή σχετικών Συµφωνιών, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις της κυπριακής ηγεσίας, η οποία ήλθε κατ' επανάληψη σε ρήξη µε την κυβέρνηση των Αθηνών) συµφωνήθηκε η δηµιουργία ανεξαρτήτου κυπριακού κράτους (1960) αλλά µε την παραµονή των Βρετανικών Βάσεων στην Κύπρο µέχρι σήµερα και τα γνωστά επεµβατικά δικαιώµατα των «Εγγυητριών ∆υνάµεων» τα οποία ουσιαστικά για πραγµατικούς αµυντικούς, γεωγραφικούς και πολιτικούς λόγους, καταλήγουν να οφελούν αποκλειστικώς την Τουρκία και την Βρετανία.

Συµπέρασµα:

Κατόπιν των ανωτέρω, η σχέση αυτή του Κυπριακού αγώνα µε τα Σεπτεµβριανά καθίσταται προφανής. Οπωσδήποτε αυτό συνέβη συµπληρωµατικώς και µε την αγωνία των µετακεµαλιστών να ελέγξουν την «εθνική οµοιογένεια» της µετακεµαλικής Τουρκίας, πράγµα το οποίο συνεπήγετο και διώξεις των εθνικών µειονοτήτων. Πάντως, η κατάσταση (status) των γενικότερων ελληνο-τουρκικών διπλωµατικών σχέσεων, υπήρξε καθοριστική. Προς τούτο δε συνηγορούν και σωρεία γεγονότων τα οποία επακολούθησαν. Είναι πολύ ενδιαφέρον να αναδείξουµε την παρατήρηση του Πρέσβη Αλέξη Αλεξανδρή (νυν Γενικού Προξένου της Ελλάδος στην Κωνσταντινούπολη), η οποία επισφραγίζει µε τον καλύτερο δυνατό και ιστορικά αποδεδειγµένο τρόπο το γεγονός ότι η εν γένει κατάσταση των ελληνο-τουρκικών σχέσεων καθόρισε, καθορίζει και θα καθορίζει την συµπεριφορά των τουρκικών αρχών έναντι της ελληνικής µειονότητος της Πόλης, της Σµύρνης και αλλαχού: «Ένα σηµαντικό συµπέρασµα που προκύπτει από την εµπειρία των Ελλήνων Κωνσταντινουπολιτών είναι ότι οι µειονότητες µπορούν να υπάρξουν εντός των γειτονικών εθνικών κρατών µόνον αν οι γενικές τους σχέσεις είναι φιλικές. έτσι, κατά την διάρκεια τέτοιων διαλειµµάτων (1930-1940, 1947-54, 1959-64 και 1967-71) η ελληνική µειονότητα µπορούσε να απολαύσει µιά ορισµένη αίσθηση ασφάλειας και εντοπιότητας...∆εν είναι συµπτωµατικό ότι τα τέσσερα κύρια κύµατα της ελληνικής εξόδου από την Istanbul (sic) 1922-29, 1955-59, 1964-67 και 1972-75 έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια των περιόδων που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ήταν τεταµένες»²¹.

¹ Σ.Σ.: Όπως παρουσιάζει στην εφηµερίδα «Το Βήµα της Κυριακής», η Φωτεινή Τοµαή, (26/11/2006 , Σελ.:A26): «Στις 31 Νοεµβρίου 1956 ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ απευθύνεται µε µακράς διαρκείας διάγγελµα προς τον αµερικανικό λαό, αναφερόµενος στις εξελίξεις στην Ανατολική Ευρώπη και στη Μ. Ανατολή, και υπογραµµίζει την ανάγκη ενίσχυσης του ρόλου του ΟΗΕ προκειµένου να εξασφαλίζει «δικαίας λύσεις συµφώνως προς το ∆ιεθνές ∆ίκαιον». Στη Μ. Βρετανία και στη Γαλλία οι πάντες παγώνουν. «Τοιαύτη αντίδρασις εκ µέρους Αµερικής ουδόλως ανεµένετο ενταύθα» τηλεγραφεί ο πρέσβης Ρ. Ραφαήλ από το Παρίσι (ΑΠ 1003.1.11.1956) παραθέτοντας χαρακτηριστικό δηµοσίευµα της εφηµερίδας «Le Monde»:«Παρακεκινδυνευµένη ενέργεια δεν πρέπει να αποδίδη τις µόνον εις αγγλικήν κυβέρνησιν. Γαλλική κυβέρνησις δεν έπαιξε εν προκειµένω ρόλον απλού συνοδού» (ό.π.π.). Με απόρρητο τηλεγράφηµά του ο Παλαµάς από τη Ν. Υόρκη αναφέρεται σε «επικίνδυνον ρευστότητα. Ανεξαρτήτως κινδύνου γενικότερων περιπλοκών τυχόν επιτυχίας αγγλογαλλικής επιχειρήσεως δηµιουργήση όχι µόνον διά Κυπριακόν αλλά και γενικότερα διάθεσιν χώρας µας λίαν δυσµενείς συνθήκας µε αποθράσυνσιν Τουρκίας...» (ΑΠ 3368 1.11.1956). [...].

2 Βλ. Φ. Τοµαή, όπ. π. 

3 Βλ. Μ. Μελάς (ΑΠ3555/701 18.12.1956) ,όπ.αν.

4 Βλ.:Μ. Μελάς (ΑΠ3555/701 18.12.1956),όπ.αν.

5 Σπύρος Βρυώνης, Ο µηχανισµός της Καταστροφής. Το τουρκικό πογκρόµ της 6ης-7ης Σεπτεµβρίου 1955 και ο αφανισµός της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης, Βιβλιοπωλείον της Εστίας και Greekworks.com, Αθήνα 2007, σ. 128. 

6 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_11/09/2005_156399

7 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_11/09/2005_156399

8 Η υπογράµµιση δική µας.

9 Βλ. Φωτεινή Τοµαή, «Το ΒΗΜΑ», 26/11/2006 , Σελ.: A26: «Μία ηµέρα προτού κλείσει η τριµερής διάσκεψη του Λονδίνου µπαίνει σε εφαρµογή το δεύτερο µέρος του σχεδίου. Οι Τούρκοι αρχίζουν στις 6 Σεπτεµβρίου 1955 ένα διήµερο σφαγών, καταστροφών και λεηλασιών εναντίον των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη και στη Σµύρνη. H Αθήνα είναι ανήµπορη να αντιδράσει και, το χειρότερο, δεν αντιλαµβάνεται ότι το Κυπριακό από διεθνές µε τις προσφυγές στον ΟΗΕ γίνεται ελληνοτουρκικό και οι εξελίξεις στο κυπριακό πρόβληµα θα καθορίζουν και τις σχέσεις των δύο χωρών. Παράλληλα η Τουρκία οργανώνει στη Βόρεια Κύπρο παραστρατιωτικές οµάδες για να είναι έτοιµη σε περίπτωση που αποφασίσει στρατιωτική επέµβαση.»

10 http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/09/07/7-9-2008/#more-1095, συνέντευξη της τουρκίδας ιστορικού Ντιλέκ Γκιουβέν στον δολοφονηθέντα από το τουρκικό βαθύ κράτος, αρµένιο δηµοσιογράφο Χράντ Ντίνκ και επίσης: http://news.kathimerini.gr/, συνέντευξη της ιδίας στο Νίκο Παπαχρήστο της «Καθηµερινής»,στις 11/09/2005.

11 Βλ. Οµιλία Ντιλέκ Γκιουλέν, στην Ηµερίδα των: Κέντρου Μελέτης Μειονοτικών Οµάδων/ΚΕΜΟ, Εταιρείας της Καθ’ηµάς Ανατολής, 05/11/2005, Αίθουσα Ένωσης Κωνσταντινουπολιτών, Αθήνα.

12 Βλ. Οµιλία Ντιλέκ Γκιουλέν, Όπ. αν.

13 Λευκωσία, 4/9/1996 (Ο Σπύρος Αθανασιάδης από το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων, παρουσιάζει άρθρο του Haluk Hepkon, που δηµοσιεύτηκε στο περιοδικό "Aydinik").

14 Fersoy, Cemal O., Bir devre adını  başbakan Adnan Menderes, Istanbul, 1971, p. 343, in Σπ. Βρυώνης, Ο µηχανισµός της Καταστροφής. Το τουρκικό πογκρόµ της 6ης-7ης Σεπτεµβρίου 1955 και ο αφανισµός της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης, Βιβλιοπωλείον της Εστίας και Greekworks.com, Αθήνα 2007, σ.142. 

15 βλ. όπ. αν. σ. 143.

16 Ν. Ουζούνογλου, «Επενδυτής», ‘Το φάντασµα του ”55, στοιχειώνει ακόµα την Τουρκία», 6-09-2008, σσ. 24-25

¹⁷ Σπούδασε Σύγχρονη Ιστορία και Φιλοσοφία στην Ελβετία και στα Πανεπιστήµια του Άµστερνταµ και στο London School of Economics. ∆ιευθυντής από το 2001-2003 στο Think Tank “Avenir Suisse”.Από το 2003 - 2006 ∆ιευθυντής του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας του Ελβετικού Οµοσπονδιακού Ινστιτούτoυ Τεχνολογίας της Ζυρίχης (ETHZ). Από το 2006 µέχρι σήµερα διδάσκει στο Τµήµα Ιστορίας του Πανεπιστηµίου της Βασιλείας.

18 Selahattin Çelik, Türkishe Kontrguerilla. Die Todesmachinerie, Mesopotamien Verlag, Köln 1999, p. 44 in D. Ganser, Οι µυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ, Πρ.-Επιµ. Κλεάνθης Γρίβας, Antilogos, Αθήνα 2007.

19 “The Origines of ‘Gladio’ in Turkey”, Intelligence Newsletter, 19 December 1990., in D. Ganser, όπ.αν. σ. 315. 

20 Selahattin Çelik, Türkishe Kontrguerilla. Die Todesmachinerie, Mesopotamien Verlag, Köln 1999, p. 44 in D. Ganser, όπ. αν. 316

²¹ A.  Alexandris,  The  Greek  minority  of  Instanbul  and  Greek-Turkish  Relations  1918-1974,  Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, 1983.

ΗΧΩ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ