Παρά την εκεχειρία που σηματοδότησε η συνάντηση Μπάιντεν-Ερντογάν, είναι γεγονός ότι η Ουάσινγκτον έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια αλλεπάλληλα πλήγματα στην Τουρκία. Μπορεί οι Αμερικανοί να ελπίζουν ακόμα ότι θα την επαναφέρουν στο “δυτικό μαντρί”, αλλά ήδη προετοιμάζονται και για το χειρότερο σενάριο, δημιουργώντας σταδιακά εναλλακτικές λύσεις. Κεντρικό ρόλο σ’ αυτή τη διαδικασία παίζει η Ελλάδα, όπως έχει φανεί από τις στρατιωτικές διευκολύνσεις που έχει ήδη παραχωρήσει στις ΗΠΑ και από όσες πρόσθετες βρίσκονται σε φάση συνομιλιών.
Όταν, λοιπόν, υπάρχει ένα τόσο αρνητικό κλίμα στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και ένα αντιστρόφως τόσο θετικό κλίμα στις ελληνοαμερικανικές, είναι δυνατόν το Κυπριακό να έχει αφεθεί να αντιμετωπίζεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα τα τελευταία 10 χρόνια; Κι όμως, είναι. Και γι’ αυτό πρωτίστως και κυρίως ευθύνη έχουν η Αθήνα και η Λευκωσία, οι οποίες, ως άμεσα ενδιαφερόμενες-θιγόμενες θα έπρεπε όχι μόνο να έχουν εγείρει ζήτημα, αλλά και να το έχουν μετατρέψει σε κεντρικό άξονα της ελληνικής και κυπριακής διπλωματίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου