Η ευθύνη για την κρίση Αθήνας - Λευκωσίας (γιατί, πέρα από τις αμοιβαίες διαβεβαιώσεις περί αρραγούς μετώπου, αυτή είναι η πραγματικότητα), μετά το προσωρινό αδιέξοδο (και όχι -ακόμα- ναυάγιο) του Κυπριακού, φέρει ονοματεπώνυμο:Νίκος Αναστασιάδης.
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω υπαινικτικών δηλώσεων και παλαιάς κοπής διαρροών (και της εξίσου παλαιοκομματικής πρακτικής επίρριψης ευθυνών σε άλλους), πράττει τρία αδιανόητα λάθη: πρώτον, ωθεί τις σχέσεις Ελλάδας - Μεγαλονήσου σε επικίνδυνο σημείο. Δεύτερον, αναβιώνει τον διχασμό (που τόσο πολύ κόστισε στο παρελθόν) μεταξύ των λεγόμενων «ενδοτικών» και «απορριπτικών» εντός της ίδιας της Κύπρου.
Τρίτον, πραγματοποιεί διαπραγματευτικό άλμα στο κενό σε μια κρίσιμη περίοδο, που δεν υπάρχουν ελπίδες διπλωματικής συνδρομής ούτε από την Ουάσινγκτον, λόγω της μεταβατικής περιόδου ως την ορκωμοσία Τραμπ, αλλά ούτε και από την Ευρωπαϊκή Ενωση, λόγω του πανικού της έναντι του Τούρκου προέδρου Ρ. Τ. Ερντογάν.
Ωστόσο, εκτός των τριών αυτών λαθών, το σημαντικότερο και πλέον εκπληκτικό στοιχείο είναι ότι ο κύριος Αναστασιάδης ανατρέπει το πολιτικό πλαίσιο και τη διαπραγματευτική τακτική που ο ίδιος, με τη (διακομματική) συμπαράσταση της Αθήνας, είχε θέσει επί τριάμισι χρόνια. Χρήσιμοι είναι οι ελιγμοί, αλλά όχι όταν ζαλίζουν τον οδηγό, στέλνοντας τον ίδιο και, κυρίως, δύο χώρες σε βαθύ γκρεμό.
Οσοι παρακολουθούν στενά το Κυπριακό γνωρίζουν ότι ο κύριος Αναστασιάδης και ο (περισσότερο μεθοδικός και διακριτικός) υπουργός Εξωτερικών Ιωάννης Κασουλίδης επικέντρωναν, το τελευταίο εξάμηνο, την τακτική τους στα ζητήματα των εποίκων, του ευρωπαϊκού κεκτημένου και της διακυβέρνησης.
Παρά το σχετικά καλό κλίμα συνομιλιών με τον Τουρκοκύπριο εκπρόσωπο Μ. Ακιντζί και παρά τις παρεμβάσεις εκ μέρους, κυρίως, των ΗΠΑ, τελικά δεν έγινε σεβαστή η αρχική δέσμευση περί πληθυσμιακής αναλογίας «4 προς 1» μεταξύ των δύο κοινοτήτων, καθώς το ψευδοκράτος, με την υποκίνηση της Αγκυρας, επιδιώκει την απόδοση ιθαγένειας σε άλλους 20.000 εποίκους. Κατά ανάλογο τρόπο, δεν υπήρξε ικανοποιητική πρόοδος στα κριτήρια για το περιουσιακό, ενώ αναβίωσαν οι ξεχασμένες από το 1992-1993 ιδέες για εκ περιτροπής προεδρία, που δεν είχαν ενταχθεί, υπό αυτή τη μορφή, ούτε στο Σχέδιο Ανάν του 2004. Για το δε ευρωπαϊκό κεκτημένο, ενώ η Λευκωσία συζητούσε μόνο επί ελάχιστων και περιορισμένης έκτασης αποκλίσεων, προοδευτικά βρέθηκε ενώπιον σειράς εξαιρέσεων.
Ομως, όλα τα παραπάνω ωχριούν μπροστά στη στροφή του Προέδρου Αναστασιάδη στο ζωτικό θέμα των εγγυήσεων και της (στοιχειώδους) ασφάλειας, μέσω της αποχώρησης των τουρκικών κατοχικών δυνάμεων από το νησί. Πληροφορίες από πηγές που δεν επιδέχονται διάψευσης αναφέρουν ότι ο ίδιος ο Κύπριος Πρόεδρος ήταν εκείνος που αποκάλυπτε σε ξένους ηγέτες ότι όποια πρόοδος κινδύνευε από την αδιαλλαξία της Αγκυρας.
Συγκεκριμένα, τον Ιούλιο διαπίστωνε «χάσμα που πρέπει να γεφυρωθεί με την έμπρακτη βούληση της Τουρκίας» και στις αρχές Οκτωβρίου (μετά τη Γ.Σ. του ΟΗΕ) έκρινε ότι υπάρχει προσπάθεια του κυρίου Ακιντζί «να επιβάλει τη γνωστή τουρκική θέση περί πενταμερούς διάσκεψης τους επόμενους μήνες». Είναι απορίας άξιον τι άλλαξε από τις αρχές Οκτωβρίου, ώστε ο κύριος Αναστασιάδης να κάνει στροφή 180 μοιρών. Η Λευκωσία εξαπολύει μύδρους για τη στάση της Ελλάδας στις εγγυήσεις και στην πενταμερή ή πολυμερή διάσκεψη, ενώ ο Κύπριος Πρόεδρος είχε ταυτόσημες απόψεις και προειδοποιούσε ξένους ομολόγους του για τους κινδύνους και το αδιέξοδο!
Οπως, επίσης, προκύπτει η απορία πώς ο πρόεδρος μιας χώρας-μέλους της Ε.Ε. παντρεύει το ευρωπαϊκό κεκτημένο με κάτι δεκάδες χιλιάδες Τούρκους στρατιωτικούς. «Λύση» αγκαλιά με ξένα κατοχικά στρατεύματα έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε στην Ιστορία;
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου