Του Σαράντου Καργάκου
Δεν ξέρω ποιος είναι ο μυστηριώδης λόγος που με κάνει, όταν ακούω λόγους των κυβερνώντων ή σοβαρών παραγόντων της τηλοψίας, ιδίως τα «Δελτία της Αμαρτίας», να θυμάμαι αυτό που έκανε ο περίφημος Λιγνός, ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος, τον όποιο επί δεκαετίες θαυμάσαμε ως κωμικό: Έδωσε εντολή να γραφτεί πάνω στην πλάκα του τάφου του: «Όποιος τολμήσει να κλάψει στον τάφο μου, δεν θα του ξαναμιλήσω ποτέ».
Θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτό με τους λόγους πολιτικών και τηλεοπτικών αστέρων. Απαντώ ευθαρσώς: Καμμία. Απλώς, ο αξέχαστος Λιγνός, πλην του κωμικού ταλέντου του, είχε μεγάλη παιδεία κι ευφυΐα κι ήξερε ακόμη και με το θάνατό του να μας χαρίζει το χαμόγελο. Αντίθετα, ακούς τις λεκτικές φωτοβολίδες, κροτίδες ή «μπαλωθιές» των σήμερα κρατούντων κυβερνητικώς ή τηλεοπτικώς και σε κυριεύει ρίγος. Άκουγα προ καιρού, όταν έγινε ο πριγκιπικός γάμος στις Σπέτσες, κάποια βαρόνη της τηλοψίας, να ονομάζει την σύζυγο του πρίγκιπα, το «έντερόν του ήμισυ». Και μου γύρισαν τα έντερα, σαν όταν βλέπω ελληνική ταινία, που γυρίζεται μάλιστα με δικά μας χρήματα.
Άκουγα τέλη του καλοκαιριού «μεγαλομισθούσα» εκφωνήτρια να με πληροφορεί ότι φέτος τα «χειμερινά θέρετρα» ήσαν πλήρη. Ευτυχώς που το υπουργείο Κακοπαιδείας έχει από χρόνια παραγγείλει τα αναγκαία ...φέρετρα. Όχι βέβαια για τα θέρετρα (από το θέρω = ζεσταίνω, θέρος κ.λπ.) αλλά για τη δύσμοιρη Ελληνική, που κάθε λόγος γι' αυτή παραπέμπει στο «Ἄμωμοι ἐν ὀδῷ, ἀλληλούια...».
Είναι επιζήμιο για την υγεία το να ξέρεις Ελληνικά στην Ελλάδα στον παρόντα καιρό. Ζήτησα προ πολλών μηνών από τα εκδοτήρια εισιτηρίων της Ομονοίας, μετά τον αναγκαίο ευγενή χαιρετισμό, μία δεσμίδα εισιτηρίων για άτομα προβεβηκυΐας ηλικίας και εισέπραξα -φυσικά άνευ αντιχαιρετισμού- από το δεσποινάριον το ακόλουθον διδακτικόν: - «Δεν σου έμαθαν να μιλάς;». Αλλά το υπέροχο είναι τούτο: Περνώντας από μια πακιστανοκρατούμενη γειτονιά, ζήτησα από κάποιους ευσταλείς νεανίας να μου δείξουν ένα χώρο σταθμεύσεως. Και ο πλέον ελληνομαθής μελαψός μου είπε με ύφος υποτιμητικό: «Αλβανό, είσαι κύριο;». Προφανώς, με πέρασε για Σκιπετάρη επειδή δεν ήξερα το ελληνικό ...πάρκινγκ!
Την ίδια φράση εισέπραξα στις αρχές του θέρους απέναντι από του «Μπαϊρακτάρη». Μόλις είχα επιστρέψει από την Κίνα και δεν γνώριζα τας εν τω μεταξύ επι-συμβάσας καλλιτεχνικάς αναδιατάξεις. Ένας επίσης μελαψός «μοστράρησε» μπροστά μου εν είδει βεντάλιας μια εικοσάδα περιέργων πλακετών. «Πάρε, κύριε, ντιβιντί με Τζούλια». Ευλόγως απόρησα και ερώτησα: -«Ποια Τζούλια;». Και πλήρης απέχθειας ο μελαψός με κατακεραύνωσε: «Κύριο, είσαι Αλβανό;».
Δεν θα είχα λόγο να γράψω όλα αυτά, αν δεν είχα την κακή συνήθεια να οδηγώ, και την πιο βλαβερή συνήθεια να ακούω δελτία ειδήσεων με κίνδυνο να σκοτωθώ εξ . αιτίας των γλωσσικών λακκουβών. Άκουγα προ μηνός κυβερνητική αρχόντισσα να μας πληροφορεί ραδιοφονικώς ότι, σχετικά με κάποιον ιό εκ του Δυτικού Νείλου ορμώμενον, «το αστικό τμήμα της πόλης» ουδένα κίνδυνο διατρέχει. Διέτρεξα, όμως εγώ, διότι λόγω ταραχής παρά λίγο να πέσω σε γράνα διόλου άβαθη.
Κι έρχομαι τώρα στον πρωθυπουργό. Πάντα λίγο μιλούσε και κατά το δυνατόν μετρημένα, όπως ο «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης» του Καβάφη. Φαίνεται ότι κάποιοι του συνέστησαν, αντί να ψέλνει το requiem της οικονομίας, όπως έκανε στην αρχή της πρωθυπουργίας του, να δώσει στον λόγο του έναν αέρα αισιοδοξίας. Κι αυτός έδωσε σίφουνα, έδωσε σιμούν. Μια ακατάσχετη πομφολυγοποιία. Και θυμήθηκα μια παλαιά γελοιογραφία, όπου μία λογία πλύστρα, ακούγοντας κάποια νέα κυβερνητικά μέτρα, τηλεφωνούσε στο υπουργείο Οικονομικών και ρωτούσε:
-Παρακαλώ, ο κ. υπουργός τι σκόνη πλυσίματος χρησιμοποιεί και φτιάνει τόσο ωραίες σαπουνόφουσκες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου