Μέσα από το έργο "ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΜΝΗΜΕΣ 1940-45" - Εκδόσεις Πελασγός
Γι' αυτό το κτηνώδες και απάνθρωπο έγκλημα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ/ΚΚΕ στην «ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ» της Μεσσηνίας τον Σεπτέμβριο του 1944 δεν τιμωρήθηκε κανείς φυσικός ή ηθικός φονιάς!
Οι κομμουνιστές υποστηρίζουν, "το έγκλημα το έκανε ο λαός". ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΗΘΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ και κάθαρση του άγους.
Είναι ως το φοβερό αυτό έγκλημα να μην έγινε ποτέ!
Τήν Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 1944, άρχισε η Ομαδική Σφαγή στον Μελιγαλά που κράτησε μέχρι την Τετάρτη, 20 του μηνός.
Την ίδια ημέρα, την Κυριακή τό ἀπόγευμα, ἔφεραν ἀπό τόν Μελιγαλά μ'ἕνα φορτηγό στην Καλαμάτα, δεμένους καί φρικτά βασανισμένους, τόν κατοχικό νομάρχη Περρωτή καί 17 ἀκόμη αἰχμαλώτους. Ὁ πλήρης κατάλογος εἶναι:
1. Δ. Περρωτής, ἰατρός, Νομάρχης Μεσσηνίας
2. Περ. Μποῦτος, πρώην βουλευτής,
3. Ι. Φραγκουδάκης, ταγματάρχης Χωροφυλακῆς,
4. Ν. Κάης, ταγματάρχης Χωροφυλακῆς,
5. Ἇλ. Γαλόπουλος, ἀντεισαγγελέας, Λοχαγός τοῦ ΤΑ Καλαμάτας
6. Ι. Χριστόφιλος, ἐπίλαρχος, πρώην διοικητής τοῦ ΤΑ Καλαμάτας,
7. Φράγκ. Μορφωνιός, ἐπίλαρχος ΤΑ Καλαμάτας
8. Γ. Μπερδούσης, λοχαγός ΤΑ Καλαμάτας,
9. Η. Μαυρομιχάλης, γεωπόνος, ἔφεδρος ἄνθ/γός ΤΑ Καλαμάτας,
10. Η. Ἠλιόπουλος, ἀνθυπασπιστής ΤΑ Καλαμάτας
11. Β. Καπότης, ἀνθυπομοίραρχος Χωροφυλακῆς ἔ.ἅ.,
12. Λ. Σαββίδης, ἀνθυπασπιστής Χωροφυλακῆς,
13. Δ. Φωτόπουλος, ἀνθυπασπιστής ΤΑ Καλαμάτας,
14. Λάζ. Φατοῦρος, ἀνθυπασπιστής ΤΑ Καλαμάτας,
15. Ν. Βαρελόπουλος, ἐνωματάρχης Χωροφυλακῆς,
16. Ἄν. Δρούγας, ὁπλίτης ΤΑ Καλαμάτας,
17. Δ. Παπατσώρης, ὁπλίτης ΤΑ Καλαμάτας, καί
18. Γ. Πουλαρίκας, χωροφύλακας.
Στήν κεντρική πλατεία Βασιλέως Γεωργίου Β΄ τούς περίμενε ὀργανωμένος ὄχλος “ἀγανακτι¬σμένων πολιτῶν” πού τούς λυντσάρισε, κτυπῶντας τους μέ κάθε εἴδους φονικό ἐργαλεῖο, ἐκτός ἀπό σφαῖρες, προφανῶς γιά νά ὑποφέρουν περισ¬σότερο. Οἱ ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ πού τούς συνόδευαν δέν προσπάθησαν νά ἐμποδίσουν τόν ὄχλο, γεγονός πού ἀποτελεῖ τήν καλύτερη ἀπόδειξη ὅτι τό λυντσάρισμα ἦταν ὀργανωμένη παράσταση. Τά πτώματα μερικῶν ἀπό τά 18 θύματα τά κρέμασαν στόν φανοστάτη τῆς πλατείας, καί τά ἄφησαν ἐκεῖ ὥς τήν ἑπόμενη ἡμέρα.
Ἀπό τήν πρώτη στιγμή ὅλοι γνώριζαν ὅτι τό λυντσάρισμα ἦταν μιά σκηνοθετημένη πράξη, πού εἶχε ἀποφασιστεῖ ἀπό τούς ἀρχηγούς τοῦ ΕΑΜ/ ΕΛΑΣ/ΚΚΕ. Ἀπό τόν Ἄρη Βελουχιώτη, τόν Μπλάνα, τόν Κουλαμπά, τόν Μπελογιάννη, καί τά στελέχη Μεσσηνίας τοῦ ΕΑΜ/ΚΚΕ. Ἐλάχιστοι ἀπό τούς δήμιους πού ἐπετέθησαν στούς 18 αἰχμαλώτους ἦταν Καλαματιανοί. Οἱ περισσότεροι ἦταν ἀπό χωριά τῆς Μεσσηνίας. Μόνον ἀφελεῖς ἤ ὑπερφανατισμένοι ὁπαδοί τους πίστεψαν τήν ἱστορία τῶν “ἀγανα¬κτι-σμένων” πολιτῶν, πού ἦταν τόσο... ἀσυγκράτητοι ὥστε λυντσάρησαν 18 ἄτομα μπροστά στά μάτια τῶν ἀνταρτῶν τοῦ ΕΛΑΣ πού τά συνόδευαν! Μιά-δυό τουφεκιές στόν ἀέρα ἀπό τούς ἀντάρτες, πού εἶχαν πάντα “σταυρωτά τά φυσεκλίκια τους”, θά ἦταν ἀρκετές γιά νά σκορπίσουν τόν ὄχλο. [................]
Τό πιό λυπηρό δέν εἶναι ὅτι αὐτό τό φρικτό ἔγκλημα ἐκτελέστηκε ἀπό Ἕλληνες, πού μάλιστα ἔλεγαν ὅτι ἀγωνίζονται γιά δικαιοσύνη, ἀλλά ὅτι οἱ πρωταίτιοι -Βελουχιώτης, Μπλάνας, Μπελογιάννης, Κουλαμπᾶς, Φράγκος, Μιχαλόπουλος- δέν καταδικάστηκαν ἠθικά ποτέ ἀπό τό σύνολο τῶν Καλαματιανῶν, τῶν Μεσσηνίων, καί τῶν Ἑλλήνων.
Κανένας ἀπό τούς συγγραφεῖς, πού γράφουν μέ σαφή προσανατολισμό πρός τή γραμμή τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ, δέν ἔχει καταδικάσει τή βάρβαρη πράξη, ὄχι ἀπόλυτα ἀλλά οὔτε κάν μέ ἐπιφυλάξεις. Ἀκόμη καί αὐτοί πού ἔγραψαν 50 καί 60 χρόνια ἀργότερα ἀπό τό ἔγκλημα!
Ὁ Γιάννης Σχινᾶς, στό βιβλίο του “Ἡ Ἐθνική Ἀντίσταση στή Μεσσηνία”, ἀναφέρει ὅτι ἦταν αὐτόπτης μάρτυρας στό λυντσάρισμα, καί ὅτι δέν ἄντεξε τό θέαμα ὥς τό τέλος. Ἔφυγε. Ὅμως, στό κείμενό του ὁ Σχινᾶς καταφέρεται κατά τῆς πράξης γιατί ἔβλαψε τό ΚΚΕ, καί ὄχι γιατί ἦταν ἄδικη, ἀδικαιολόγητη, βάρβαρη, καί ἀπάνθρωπη!
Ὁ Παντελής Μούτουλας γράφει: “..,Βγάζανε ἕναν-ἕναν καί τούς παραδίνανε στόν ὀργισμένο ὄχλο. Μπαλτάδες, τσεκούρια, μαχαίρια, ρόπαλα, δουλεύουνε πυρετωδώς.” Αὐτά γράφει ὁ ἐν λόγῳ συγγραφέας, χωρίς νά παίρνει καμμιά θέση γιά τό ἔγκλημα. Ὁ ἀναγνώστης βέβαια μπορεῖ νά κρίνει ἀπό τήν περιγραφή, ἄν τό ἔγκλημα ἦταν στιγμιαῖο ἤ προγραμματισμένο, ἀφοῦ “... τούς βγάζανε ἕναν-ἕναν καί τούς παραδίνανε στόν ὀργισμένο ὄχλο...”!!
Ἡ “Ἐλεύθερη Μεσσηνία” τῆς 18ης Σεπτεμβρίου 1944 ἔγραφε:
“Η χτεσινή ἡμέρα θά μείνει ἱστορική γιά τήν Καλαμάτα. Ὁ φουρ-τουνιασμένος λαός τῆς Μεσσηνίας, ξεχειλισμένος ἀπό ἀγανάχτηση καί ἐκδικητικό μῖσος γιά τούς ἐθνοπροδότες πῆρε τό αἷμα τῶν παιδιῶν του πίσω μέ τά ἴδια του τά χέρια. Ὁ λαός τῆς Καλαμάτας μανιασμένος ἀπό μῖσος κατά τῶν ἀρχιπροδοτῶν τούς ἐλυντσάρισε χθές στήν Κάτω Πλατεία. [...]ὁ λαός μέ ρόπαλα, μαγκοῦρες, σκουριασμένα σπαθιά, συνοστίζονταν ζητῶντας ἐκδίκηση. [...] Πρῶτος πού ξαπλώνεται στό πεζοδρόμιο εἶναι ὁ Περρωτής, μέ ἕνα ἔντεχνο πέρασμα τῆς θηλιᾶς στό λαιμό [...] Σάν τέλειωσε ἡ φριχτή τραγωδία τοῦ λυντσαρίσματος ὁ λαός πέρασε τίς θηλιές στούς λαιμούς τῶν ἀρχιπροδοτῶν καί τούς κρέμασε στούς στύλους τοῦ ἠλεκτρισμοῦ”.
Οὔτε ἕνας λόγος ἀνθρώπινης συμπόνοιας. Οὔτε ἕνας λόγος κατά τῶν δημίων. Μόνον κομπασμός νίκης. Σέ τί ἠθική κατάπτωση εἶχε ὁδηγήσει τό ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ τούς ὁπαδούς του!! Μιά ἄλλη ἐφημερίδα -ἡ “Λαϊκή Νίκη”- χωρίς ἴχνος ἀποτροπιασμοῦ, ἔγραφε: “Ἀφοῦ ἔσπαζαν τίς μαγγοῦρες καί τά ρόπαλα, τά χρησιμοποιοῦσαν γιά μαχαίρια, πού μ'αὐτά κάρφωναν ἀπανωτά τά μοῦτρα καί τούς λαιμούς τῶν ἀρχιδολοφόνων”.
Ο Κ. Μπρούσαλης, 53 ὁλόκληρα χρόνια μετά τά γεγονότα, ἀκολουθεῖ τήν ἀνωτέρω συνταγή, καί χωρίς ἴχνος συμπάθειας, ἀποτροπιασμοῦ ἤ κριτικῆς, γράφει:
“... Τό φορτηγό σταματάει στή μέση τῆς ὁδοῦ Ἀριστομένους, ἀπέναντι ἀπό τήν Τράπεζα καί περικυκλώνεται, ἐνῶ κατεβάζουν κάτω ἀπό τά γιουχαΐσματα τοῦ κόσμου τό πρῶτο ζευγάρι, πού εἶναι ὁ Περρωτής μ'ἕναν ἄλλο δεμένο μαζί του. Ἀμέσως, μιά μαυροφορεμένη, χαροκαμένη γριά, ἀπό τό δυτικό πεζοδρόμιο τοῦ ρίχνει μιά θηλειά σκοινιοῦ πού τόν πετυχαίνει καί τοῦ περιβάλλει τόν τράχηλο. Μέ τό τράβηγμα τοῦ σκοινιοῦ, τό ζευγάρι πέφτει στό ἔδαφος κι ἀμέσως ὁρμάει πάνω τους ἕνα πυκνό πλῆθος μέ ξύλα, ρόπαλα καί μαχαίρια πού τούς ἀποτελειώνει στά γρήγορα... Ἔτσι κατά τόν ἴδιο τρόπο συνεχίζεται τό λυντσάρισμα καί τῶν ὑπολοίπων πού τούς κατεβάζουν δυό-δυό ἀπ'τό ἁμάξι...”
Κι ἀπό τήν ἀνωτέρω περιγραφή εὔκολα προκύπτει ὅτι τό λυντσάρισμα ἦταν σχεδιασμένο, καί ἐκτελέστηκε χωρίς καμμιά ἀντίδραση ἀπό τούς συνοδούς τῶν κρατουμένων. Ἄλλιως, γιατί θά “κατέβαζαν καί τούς ὑπόλοιπους δυό-δυό ἀπ'τό ἁμάξι”. Βέβαια, σοβαρό ἐρώτημα προκύπτει καί γιά τόν συγγραφέα. Πῶς ἔμαθε ὅτι ἡ “μαυροφορεμένη γριά” ἦταν καί “χαροκαμένη”, καί τί σχέση εἶχαν μ'αὐτό τά θύματα, ἀφοῦ δέν δίνει τήν ταυτότητά της, οὔτε καμμιά πληροφορία γιά τίς πηγές του.
Ἀντέγραψε τήν “Ἐλεύθερη Μεσσηνία” ἐκείνων τῶν ἡμερῶν ἤ εἶχε κάποιες νέες πηγές; Δέν μᾶς διαφωτίζει. Εἶναι πολύ λυπηρό ὅτι συγγραφεῖς πού παρουσιάζονται ἀπολογητές τῶν φρικτῶν ἐγκλημάτων τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ, μετά ἀπό 50 καί 60 χρόνια, ὑβρίζουν μέ τόν τρόπο τους τήν Ἑλληνίδα γυναίκα καί ἰδιαίτερα τήν Ἑλληνίδα μάνα! Διότι ὕβρις εἶναι ὅταν γράφουν ὅτι μιά Ἑλληνίδα μάνα τῆς Μεσσηνίας ἔπνιξε ἕναν ἄνθρωπο μέ αὐτό τό σαδιστικό τρόπο ὡς ἀντίποινα.
Ἄν οἱ Ἑλληνίδες μάνες τῆς Μεσσηνίας εἶχαν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τή συμπεριφορά πού τούς καταγράφει ὁ Κ. Μπρούσαλης, καί πολλοί ἄλλοι συνάδελφοί του, ἀντιγράφοντες τίς ἐφημερίδες τοῦ ΕΑΜ τῆς ἐποχῆς, δέν θά εἶχε ἀπομείνει ἴχνος ὁπαδῶν τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ στήν Καλαμάτα, στόν Μελιγαλά, στούς Γαργαλιάνους, στήν Πύλο καί τίς γύρω περιοχές, ἀφοῦ τά ἐγκλήματά τους τοῦ 1943-44 ἦταν χιλιάδες σέ σύγκριση μέ τίς δεκάδες τῶν ΤΑ. Ὅμως αὐτό δέν συνέβη."
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ!
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ ΒΕΡΟΙΑΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου