Δικηγόρου-Διεθνολόγου Προέδρου του ‘Ινστιτούτου Διαβαλκανικών Σχέσεων
Μετά τiς δηλώσεις του κ. Ερντογάν, για τις δήθεν λαθεμένες προβλέψεις της Συμφωνίας της Λωζάνης και τις διεκδικήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο, θα ήθελα σήμερα και το θεωρώ σκόπιμο, γιατί ακούγονται πολλά, να δηµοσιεύσω τις προβλέψεις εκείνες της Συμφωνίας που ενδιαφέρουν την Ελλάδα και να σχολιάσω τα σημεία εκείνα,σε συσχετισµό µε το διεθνές δίκαιο ,που αναφέρονται στα σύνορα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και στις εκατέρωθεν µειονότητες, η πιστή έφαρµογή των οποίων θα πρέπει να είναι ό ακρογωνιαιος λίθος της ελληνικης πολιτικής και τουτο γιατί δυ στυχως γράφονται και λέγονται απίθανα πράγµατα και µάλιστα από επίσηµα χείλη, µε συνέπεια να επέρχεται σύγχυση στο ευρύτερο κοινό, που δεν εχει σαφή αντίληψη της συµφωνίας αυτής αλλά και της ερµηνείας της.
Είναι γεγονός ότι το πλέον επίµαχο θέµα των ελληνοτουρκικών διενέξεων, είναι η διαφορετική ερμηνεία των προβλέψεων της συµφωνίας της Λωζάνης που προσδιορίζουν τά θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων και οι ένεκα αυτής , καθηµερινές και µάλιστα µαζικές εναέριες και θαλάσσιες παραβιάσεις και παραβάσεις της Τουρκίας, µε τον ισχυρισµό ότι δηθεν δεν ύπάρχουν θαλάσσια η εναέρια σύνορα, εξού και ο λόγος παραβιάσεως της εθνικης µας κυριαρχίας και των κυριαρχικων µας δικαιωµάτων, ή η διεκδίκηση εκ µέρους της Τουρκίας Ελληνικων νησιων, εναερίου χώρου, ελληνικης υφαλοκρηπίδας και τέλος η δηµιουργία γκρίζων ζωνων, µε τη γνωστή ενταση µεταξύ των δύο χωρων.
* Σύµφωνα λοιπόν µε τις προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, τα θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων είναι δεδο µένα και προβλέπονται, πρωτον στο άρθρο 6, το οποιο προβλέπει ότι:
« Έκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης συνθήκης, τα θαλάσσια όρια (της Τουρκίας) περιλαμβάνουσι τάς νήσους και νησίδια τάς κειμένας είς απόστασιν μικροτέραν των τριων μιλίων, από της ασιατικής ακτής», που σηµαίνει ότι τα θαλάσσια σύνορα της Τουρκίας ορίζονται στό ύψος των 3 µιλίων άπό της ασιατικής ακτής της, προς την ανοικτή θάλασσα. Στην περίπτωση όµως που απέναντι από την Τουρκική ακτή υπάρχουν Ελληνικά νησιά, νησίδια κ.τ.λ. και α απόσταση µεταξύ των δύο ακτών, είναι µικρότερη των 6 µιλίων, τότε ως συνοριακή γραµµή, ορίζεται η µέση νοητή γραµµή που απέχει εξίσου από τις βασικές γραµµές των ακτών των δύο χωρών, σύµφωνα µε το εθιµικό δίκαιο, αλλά και σύµφωνα µε τις συµφωνίες του ΟΗΕ της Γενεύης του 1958 και του Καράκας του 1982. Εάν τα θαλάσσια σύνορα της Τουρκίας προς την ανοικτή θάλασσα ευρί σκοντο πέραν των 3 µιλίων, όπως κακως ισχυρίζονται οι τούρκοι, τότε, η συµφωνία της Λωζάνης, θα προέβλεπε ότι της ανήκουν και τα εκείθεν των τριων µιλίων ευρισκόµενα νησιά η νησίδια κ.τ.λ., κάτι τέτοιο όµως δεν προβλέπει και συνεπως σύµφωνα µε το γράµµα και το πνευµα της διατάξεως του άρθρου 6 της Λωζάννης, τα σύνορα της Τουρκίας, οχι απλώς βρίσκονται στο όριο των τριων µιλίων από τίς Άσιάτικες άκτές, αλλά δεν δύναται να επεκταθουν πέραν του ορίου αυτού, όπως τουτο επαναλαµβάνεται επιβεβαιώνεται και διευ κρινίζεται περαιτέρω µε το αρθρο 12 της συµφωνίας της Λωζάνης (τελευταία παράγραφος), το οποίο προβλέπει οµοίως οτι:
«Αί νήσοι αί κείµεναι είς µικροτέραν απόστασιν των τριών µιλίων από της ασιατικης ακτης, άνήκουν στήν Τουρκική Κυριαρχία», που σηµαίνει, α) ότι τα σύνορα της Τουρκίας βρίσκονται στο ύψος των 3 µιλίων από τις ασιατικές ακτές, προς την ανοικτή θάλασσα, όταν όμως απέναντί της υπάρχουν ελληνικά νησιά σε απόσταση μικρότερη των τριών μιλίων , τότε τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών βρίσκονται στο µέσον της νοητης γραµµης που απέχει εξ ‘ίσου από τή βασική γραµµή των αντίστοιχων ακτών, β) τεκµηριούται έξ αντιθέτου [arcumentum a contrario] ότι ηΤουρκία δεν δικαιουται και της απαγορεύεται συµβατικά αλλά και εθιμικά, να επεκτείνει τά σύνορά της πέραν των 3 µιλίων από τις ασιατικές ακτές ή από τή µέση νοητή γραµµή, προκειµένου νά διεκδικήσει θαλάσσιο χωρο, αιγιαλίτιδα ζώνη ή υφαλοκριπίδα ή αντίστοιχο εναέριο χωρο, γιατί πέρα από το όριο αυτό, αρχίζει, όπως τουτο προβλέπεται από τίς διεθνείς συµφωνίες, του Λονδίνου καί των Αθηνων του 1913 και επιβεβαιώνεται από τις προ-βλέψεις των αρθρων 6 καί 12, της συµφω νίας της Λωζάνης, η κυριαρχία της Ελλά-δος, και ασκείται το Imperium αυτής και γ] όπου η θαλάσσια έκταση μεταξύ των ασιατικών και των ελληνικών ακτών είναι μικροτέρα των τριών μιλίων, τότε τα σύνορα, όπως είπαμε, ορίζονται στο μέσο της απόστασης από τις εκατέρωθεν ακτές σύμφωνα, με το διεθνές εθιμικό αλλά και συμβατικό δίκαιο.
Έκτός όµως από τα θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων στην ανατολική πλευρά της Έλλάδας, εχουµε και τα θαλάσσια σύνορα πού βρίσκονται στην νοτιοανατολική πλευρά της Ελλάδας µεταξύ της Δωδεκανήσου και της Άσιατικης ακτής, τα οποία προσ διορίστηκαν σύµφωνα µε το αρθρο 15 της συµφωνίας της Λωζάννης, το οποίο όρίζει ότι: «Ή Τουρκία παραιτείται ύπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώµατος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθµουµένων νήσων» κι απαρριθµεί ενα πρός ενα τα νησιά της Δωδεκανήσου καί <<των νησίδων των έξ αυτών εξαρτωµένων, ως και της νήσου Κα στελόριζου», ως συνέπεια του νικηφόρου πολέµου (του 1911/12) της Ιταλίας κατά της Όθωµανικης Αύτοκρατορίας, για να καταλήξει στο ότι τα σύνορα µεταξύ των δύο χωρων (Τουρκίας και Ιταλίας) είναι εκείνα που προβλέπονται υπό της παρούσης Συνθήκης, δηλ. το τρία µίλια από τις ασιατικές ακτές, ή η µέση νοητή γραµµή, όπως προβλέπουν τα άρθρα 6 και 12 της συµφωνίας της Λωζάνης καί τό διεθνές εθιµικό καί συµβατικό δίκαιο.
Εδώ θά πρέπει να τονίσουµε ακόµη ότι σύµφωνα µε τις προβλέψεις του αρθρου 16 της συµφωνίας της Λωζάνης, «Ή Τουρκία παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώµατος πάσης φύσεως επί των εδαφών και εν σχέσει προς τα εδάφη, τα οποία κείνται πέραν των προβλεποµένων υπό της παρούσης συνθήκης ορίων και επί των νήσων … ». Δηλ. η Τουρκία, παραιτήθη παντός δικαιώµατός της πέραν των προβλεποµένων ορίων, όπως αυτό επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια µε τη συµφωνία που υπέγραψε η Τουρκία µε την Ιταλία στις 4- 1-1932, και το συνηµµένο σ’ αυτή Πρωτόκολλο της 28-12-1932, µε την οποίαν ανεγνωρίσθη η εκχώρηση και η κυριαρχία της Ιταλίας επί της «Δωδεκανήσου» του Καστελόριζου και των παρακειµένων νήσων καί βραχονησίδων και διεµορφώθηκαν τα θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων καί κατ’ επέκταση και η κυριαρχία επί των νησιών, νησίδων,’ βράχων κ.τ.λ. µεταξύ των όποίων καί η κυριαρχία των Ίµίων πού σηµειώνονται µέ το Νο 30, τα οποία εν συνεχεία, εκχωρήθηκαν στην Ελλάδα, σε αντάλ λαγµα της συµβολης της στο Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, σύµφωνα µε το αρθρο 14 της Συµφωνίας Ειρήνης των Παρισίων της 10- 2-1947, στην οποίαν έπισυναύτηκαν η Συµφωνία και το Πρωτόκολλο του 1932, που είχαν υπογράψει η Τουρκία µε την Ιταλία, µε την οποία προβλέπεται ότι: « Ή Ίταλία εκχωρεί είς τήν Έλλάδα έν πλήρη κυριαρχία τάς νήσους της Δωδεκανήσου συν το Καστελόριζο και τούς Λειψούς δηλ. 14 νησιά και τις παρακείµενες νησίδες µετά τοϋ σχετικοϋ θαλάσσιου χώρου κτλ.» τα οποία θα πρεπει να πουµε ότι είχεν άπελευθερώσει ό Έλληνικός Ιερός Λόχος.
Τη συµφωνία αυτή, ως γνωστόν, υπέγραψαν όλες οί συµµαχικές δυνάµεις, που αποτελουν τα πέντε µόνιµα µέλη του Συµβουλίου Ασφαλείας των Ηνωµένων Εθνών, χωρίς την προβολήν του veto, πού θα µπορουσε να αναστείλει ή να µαταιώσει τήν έν λόγω παραχώρηση.
‘Η Τουρκία µή ούσα µέλος, των υπογραψάντων την εν λόγω συµφωνία ειρήνης του 1947, δεν δικαιουται σύµφωνα µε τους διεθνείς κανόνες να προβάλλει αντίρρηση (veto) ή κάποιο δικαίωµα όπως π.χ. για τον εξοπλισµό της Δωδεκανήσου, πού πηγάζει από το ιερό και αναφέρετο δικαίωµα της αυτοάµυνας, στίς επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας και καθως σήµερα και όλως παρανόµως προβάλλει αξιώσεις για τα Ιµια, και για άλλα νησιά που τα χαρακτηρίζει η Τουρκία «γκρίζα ζώνη» κ.τ.λ. καθ’ όσον τα σύνορα είναι ξεκαθαρισµένα, αδιάφορο εάν µνηµονεύονται ονοµαστικως ή όχι τα εκατέρωθεν των συνόρων ευρισκόµενα νησιά, νησάκια, βράχοι κ.τ.λ. που ξεπερνουν τα 1139 στο αρχιπέλαγος της Δωδεκανήσου. Απόδειξη δε αυτού, ότι δηλ. εχουν προσδιορισθεί οριστικά τα σύνορα και τα ενεκα τούτων απορρέοντα εκατέρωθεν δικαιώµατα είναι, η παραίτηση της Τουρκίας από την προσφυγή της κατά της Ιτα λίας στο Διεθνές Διαρκές Δικαστήριο το 1933, από το οποίο ζητουσε να προσδιορίσει τα µεταξύ των δύο χωρών σύνορα κτλ.
‘Εκείνο πάντος που πρέπει να τονισθεί ιδιαιτέρως στο σηµείο αυτό, είναι ότι με τη Συµφωνία της Λωζάνης η Τουρκία παραιτήθηκε ρητώς, παντός τίτλου και δικαιώµατος πάσης φύσεως, πέραν των προβλεποµένων ορίων, των τριων µιλίων από τις ασιατικές ακτές, ως και επί των νήσων δηλ. παραίτηση ρητή και άνευ επι φυλάξεως, των οίουδήποτε, τυχόν δικαιωµάτων της, για επέκταση της αίγιαλίτιδος ζώνης της ή γιά τυχόν δικαιώµατά της στον εναέριο χωρο ή επί τµήµατος της Υφαλοκρηπίδος του Αιγαίου κ.τ.λ. τα οποία βρίσκονται σε συσχετισµό µε τα προβλεπόµενα υπό της συµφωνίας όρια .
Παρά ταύτα θα πρέπει να τονίσω ότι η Τουρκία, όχι µόνο παραβιάζει µε επιθετικές της πράξεις ή ενέργειες τις ύποχρεώσεις της που απορρέουν από τη συµφωνία της Λωζάνης, αλλά καί µε απειλές πολέµου, (casus belli) ενεργεί κατά της κυριαρχίας µας καί των κυριαρχικων µας δικαιωµάτων, κατά παράβαση του άρθρου (2 παρ. 4) του Κατ. Χάρτη του ΟΗΕ, της Τελικης Πράξης του Ελσίνκι, και του Διεθνους Δικαίου γενικως και µάλιστα µε την ανοχή ή τη σύµφωνο γνώµη των Μεγ. Δυνάµεων, που εχουν οριστεί από τον ΟΗΕ µε την πρωταρχική υπευθυνότητα διατήρησης της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας του Κόσµου δηλ. είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση της νοµιµότητας και του status quo, όπως αυτό διαµορφώθηκε µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο καί µάλιστα µε τους αγώνες και τις θυσίες της Έλλάδος κατά του Φασισµου και του Ναζισµου και την απουσία της φιλοναζιστικής Τουρκίας, η οποία σήµερα µας απειλεί µε πόλεµο και µας εκβιάζει να παραιτηθουµε και να µην ασκήσουµε τα εννοµα δικαιώµατά µας, όπως π.χ. α) του δικαιώµατος εξερεύνησης και εκµετάλλευσης των πετρελαίων του Αιγαίου (όπως π.χ. της θέσης Μπάµπουρας της Θάσου) που βρίσκεται στα 12 ν. µίλια και πολύ εντεύθεν του ηµίσεως του Αίγαίου, το οποίον διεκδικεί, όλως παρανόµως, από το 1973. β) του δικαιώµατος επέκτασης της Αιγιαλίτιδας ζώνης µας, στα 12 ν.µ., την οποίαν µας συνιστουν να αποφύγουµε οί Αµερικανοί, ενω οι Τουρκοι δηλώνουν ότι θα θεωρήσουν ως casus belli, παρά το γεγονός ότι αυτό αποτελεί διεθνές εθιµικό δίκαιο [ jus Gogens ] ύποχρεωτικης εφαρµογής και σεβασµου από όλες τις χωρες του κόσµου, όπως ακριβώς το έχουν ασκήσει οι ΗΠΑ και ή Τουρκία, οι οποίες µας απειλουν εάν το ασκήσουµε κι εµείς, θα μας κηρύξουν πόλεμο . γ) του δικαιώµατος των νήσων και των νησίδων µας στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου , παρά τις ρητές διατάξεις των δι εθνων συµφωνιων, του ΟΗΕ, της Γενεύης του 1958 και του Καράκας του 1982, η εφαρµογή των οποίων από όλες σχεδόν τίς χωρες του κόσµου, ακόµη και µε αποφάσεις του Διεθνους Δικαστηρίου, το έχουν καταστήσει διεθνές εθιµικό δίκαιο, δηλ. υποχρεωτικης εφαρµογης και σεβασµου από κάθε χώρα και µάλιστα µέλος του ΟΗΕ, όπως είναι η Τουρκία, η οποία υπο χρεούται στο σεβασµό και την εφαρµογή του, αδιάφορα εάν έχει υπογράψει η όχι τις εν λόγω συµφωνίες.
‘Ένα αλλο σηµείο τριβης µεταξύ των δύο χωρων, θά πρέπει νά πουµε οτι είναι και το θέµα της παραβίασης του εναερίου χώρου της Ελλάδος στο Αιγαίο από τα Τουρκικά στρατιωτικά αεροπλάνα, ενώ η συµφωνία της Λωζάνης προβλέπει στην παραγ. β’ του αρθρου 13 αύτης ότι:
«Η Οθωµανική Κυβέρνηση, θα απαγορεύσει είς την στρατιωτικήν αεροπλοία αυτής να ύπερίπταται των νήσων Μυτιλήνης, Χίου, Σάµου και Ικαρίας», οπως ακριβως η απαγόρευση αυτή προβλέπεται από τίς διεθνείς συµβάσεις Βαρσοβίας, Σικάγου κτλ περί αεροπορικου δικαίου και από το διεθνές εθιµικό δίκαιο.
Παρά ταύτα ή Τουρκική αεροπορία, προχωρεί σε καθηµερινές και µάλιστα µαζικές πολλές φορές παραβιάσεις του εναερίου χώρου µας, κατά παράβαση της συµφωνίας της Λωζάνης, του πιο πάνω ρητού αυτοπεριορισμού της, άλλά και του διεθνούς δικαίου, και εµείς περιοριζόµαστε στις απλές αναγνωρίσεις των αεροπλάνων της, σύµφωνα µε τις οδηγίες του ΝΑΤΟ, πέραν των παραβιάσεων που κάνει σε καθηµερινή βάση των Κανόνων ICAO, µε τα στρατιωτικά της αεροπλάνα τα οποία δεν υποβάλλουν σχέδια πτήσεων, ενώ παραβιάζουν το FIR των Α θηνων, µε όλους τους κνδύνους που συνεπάγεται αυτό για τη διεθνή άεροπλοΙα.
Στό σηµείο αυτό θα ηθελα να σηµειώσω ότι η Ελλάδα, µε το Νόµο 5017/1931 και το Π.Δ. της 6.9.1931, καθόρισε τα χωρικά υδατα και τον εναέριο χωρο της στα 10ν µίλια και ασκησε το δικαίωµά της αυτό ανελειπώς έκτοτε και µέχρι το 1974, δηµιουργώντας έτσι µε τη µακροχρόνια ασκηση «τοπικό έθιµικό δίκαιο»,
Η Έλλάδα όµως τό 1936 περιόρισε γιά λόγους έλευθερο πλοΙας τα χωρικά της ύδατα στα 6 ναυτικά µίλια ένω ο εναέριος χωρος της παρέµεινε οπως αρχικά είχε προσδιοριστεί στα 10ν.µίλια, καθεστώς το οποίο ίσχυσε, όπως είπαµε και µε την ανοχή της Τουρκίας µέχρι το 1974 δηλ. επί 50 χρόνια περίπου αδιατάρακτης εφαρµογής, µε συνέπεια να έχει δηµιουργηθεί <τοπικός εθιµικός κανόνας> τον οποίον ενώ εσέβετο ή Τουρκία, αρχισε να τον αµφισβητεί µόλις µετά την αποχώρησή µας από το ΝΑΤΟ το 1974, και κατά τη διάρκεια των διαπραγµατεύσεών µας µετά το 1980, για την επανένταξή µας, γι’ αύτό και η αµφισβήτη σή της αυτή, έπειτα από τόσα χρόνια, εΙναι άνίσχυρη και παράνοµη και δεν λαµβάνεται ύπ’ οψιν.
Ώς έκ τούτου οι παραβιάσεις του εναερίου χώρου µας πού γί νονται από τα τουρκικα αεροσκάφη, µεταξύ των 6 και 10 ν. µιλίων, είναι παράνοµες και δίδουν το δικαίωµα στην Ελλάδα να προχωρήσει στην αναχαίτηση και κατάρριψή τους, λόγω συρροής παραβιάσεων, όπως τούτο προβλέπεται από τις διεθνείς συµβάσεις και έχει εφαρµοσθεί στην πρά ξη από άλλες χωρες.
* Καί τώρα άς ελθουµε στις παραβιάσεις των προβλέψεων του άρθρου 14 της συµφωνίας της Λωζάνης, σύµφωνα µε τις οποίες προβλέπεται ότι:« Αί νησοι Ιµβρος και Τένεδος, παραµένουσι υπό την Τουρκικήν κυριαρχίαν, θα απολαύωσιν ειδικης διοικητικης οργανώσεως, αποτελουµένης εκ τοπικών στοιχείων και παρεχούσης πάσαν εγγύηση εις τον µή µουσουλµανικόν ιθαγενή πληθυσµόν, δι’ ότι αφορά εις την τοπική διοίκηση καί τήν προστασίαν των προσώπων και περιουσιων. Η διατήρηση της τάξεως θα έξ ασφαλίζεται εν αυταίς δι’ αστυνοµίας στρατολογουµένης µεταξύ του ιθαγενούς πληθυσµου, με τη φροντίδα της ως ανω προβλεπόµενης τοπικης διοικήσεως, κτλ.», που σηµαίνει ότι συνίσταται αυτονοµικό καθεστως, το οποίο θα συγκροτουσαν οί ‘Έλληνες, που όµως ουδέποτε έφαρµόσθη υπό της Τουρκίας, ενώ από την άλλη πλευρά της Ελλάδος ουδέν έπιχειρήθη καί ουδεµία προσφυγή εγένετο στο Διεθνές Δικαστήριο κατά της Τουρκίας, για το σεβασµό και την εφαρµογή της συµφωνίας, αλλά και ούτε ζητήθηκε ποτέ αποζηµίωση των κατοίκων των νησιων, για τις εν συνεχεία, απω λεσθείσες περιουσίες τους, τις όποίες απαλλοτροίωσε η Τουρκία, µε συνέπεια να απωλέσουν οι ‘Έλληνες κάτοικοι της ‘Ίµβρου και της Τενέδου, σχεδόν ολόκληρη την καλλιεργούµενη περιουσία τους και τα βοσκοτόπια τους. Υπολογίζεται δε ότι από τα 34.000 στρέµµατα των περιουσιων των Έλλήνων, απαλλοτροιώθηκαν για δηθεν δηµόσια ωφέλεια, 27.354 στρέµµατα αντί 2 δρχ. κατά τ.µ. µέ αποτελέσµα να αναγκασθουν οι 10.000 περίπου ‘Έλληνες κάτοικοι των νησιων να τα εγκαταλείψουν, για να παραµείνουν σήµερα ελάχιστοι γέροντες, οι οποίοι θα φύγουν εντός ολίγου, για τας αιώνιους µονάς.
Οι προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, για τα δικαιώµατα των εκατέρωθεν µειονοτήτων προσδιορίζουν σαφώς τις υποχρεώσεις της Τουρκίας, και τις προβλεπόµενες συνέπειες των πράξεών της έκ των παραβιάσεών τους, και συγκε-κριµένα.
* Σύµφωνα α) µε το άρθρο 37 της συµφωνίας της Λωζάνης η Τουρκία, αναγνωρίζει ότι οι διατάξεις αυτής αποτελουν θεµελιώδεις κανόνες δικαίου, που σηµαίνει ότι αποδέχεται τις γενικές αρχές του δικαίου και όταν λέµε «γενικές αρχές του δικαίου» εννοούµε υποχρεω τικό και εξαναγκαστικό, jus Gogens, κανόνα δικαίου, που εφαρµόζεται από το Διεθνές Δικαστήριο, βάσει του Καταστατικού αυτού, το οποίο µας δίνει τη δυνατότητα νά καταδικάσουµε την Τουρκία σε περίπτωση προσφυγης µας, επί της βάσει της συµφωνίας της Λωζάνης που αποτελεί «συνυποσχετικό», β) ότι αναλαµβάνει συµβατικως και δεσµεύεται να µην ψηφίσει Νόµο ή Κανονισµό ή να ενεργήσει διοικητική ή άλλη πράξη, που θα ερχεται σε αντίθεση µε τις διατάξεις αυτές, γ) οτι άναγνωρίζει ότι οι προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης υπερτερούν και κατι σχύουν των έσωτερικων της κανόνων κ.τ.λ. που σηµαίνει ότι αποδέχεται την υπεροχή του διεθνους δικαίου, οπως συµβαίνει και µε κάθε πολιτισµένη πολιτεία.
Παρ’ όλα αύτά και κατά παράβασιν της βασικης άρχης του δικαίου, pacta sund serνanda, η Τουρκία καµία από τις παρά πάνω αρχές δέν ετήρησε, και πριν καλά-καλά στεγνώσει το µελάνι της υπογραφης της, εσπευσε νά ψηφίσει Νόµους και µάλιστα µυστικούς, δηλ. πρωτοφανής νοµοθετική πράξη στα διεθνή χρονικά και να εκδόσει Διατάγµατα όπως π.χ.. το 1964 που δεν επέτρεπε την ελεύθερη διάθεση των περιουσιων των Έλλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, η να λάβει διοιικητικά µέτρα που ηρχοντο σε πλήρη αντίθεση µε τις προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, χωρίς ποτέ η Ελλάδα, πέρα από κάποιες χλιαρές άντιδράσεις, να κάνει κάτι εναντίον της, και κυρίως να φέρει το θέµα ένώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου, όπως επραξε µια φορά στην περίπτωση της ανταλλαγης των πληθυσµων, κατά την οποίαν το Διεθνές Δικαστήριο απεφάνθη ότι, «στα νησιά άναλαµβάνει µιά διεθνή ύποχρέωση και είναι ύποχρεωµένη να την έκτελέσει αλλά και να επιφέρει στο εσωτερικό της δίκαιο όλες εκείνες τις τροποποιήσεις που είναι αναγκαίες, για την έκτέλεση των διεθνων της υποχρεώσεων». Συνεπως οι Νόµοι που ψήφισε ή Τουρκία κατ’ αντί θεση προς τις προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, µπορούν να ανατραπούν, µε δικαστική προσφυγή, καθ’ όσον είναι άκυροι και ανίσχυροι, και δεν µπορει να έχουν νόµιµα αποτελέσµατα, που σηµαίνει ότι τα αποτελέσµατα τα όποια προηλθαν από τους παράνοµους αυτούς Νόµους, µπορούν να ανατραπούν και να επανέλθουν στην πρωτέρα αυτών κατάσταση, πέραν από τις νόµιµες άποζηµιώσεις, οι οποίες µπορούν να αναζητηθούν και να επιδικασθούν.
* Ή Τουρκία µε τα άρθρα 38 καί 39 αναλαµβάνει την υποχρέωση να προστατεύσει τη ζωή, την ελευθερία και την περιουσια των µη µουσουλµάνων κατοίκων, δηλ. των Χριστιανών, χωρίς καµία διά κριση φυλής, φύλλου η θρησκείας, µεταξύ αυτων και των µουσουλµάνων, εν πλήρη ισότητα απέναντι στο Νόµο και οτι όλοι οι πολίτες θα µπορούν να απολαµβάνουν τα Αστικά , Πολιτικά και Θρησκευτικά τους δικαιώµατα και να ασκούν ελεύθερα, δηµοσίως η ιδιωτικώς οιαδήποτε πίστην, θρησκεία ή δοξασίαν, µε πλήρη ελευθερία και όταν λέµε ελευθερία, εννοούµε βεβαίως και την ελευθερία αποκτήσεως και καρπώσεως ιδιοκτησίας κινητων η ακινήτων, όπως ορθως ερµηνεύεται η εννοια της ελευθερίας µε γνωµοδοτική αποφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου.
Παρ’ όλα αυτά η Τουρκία µε τα διάφορα µέσα που υιοθέτησε, κατάφερε να εξολοθρεύσει και να εξαφανίσει τις χριστιανικές µειονότητες, φθάνοντας µάλιστα µέχρι και τις διοργανώσεως προ γκρόµ σε βάρος των Ελλήνων της Κων/πολης και της Σµύρνης με σκοπό, « να πιέσει την Ελλάδα να αλλάξει στάση γιά τό Κυ πριακό» όπως αυτά αποδείχθηκαν στο στρατοδικειο της Κων/πόλης, όταν εδικάζετο ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Αντάν Μεντέρες και ο υπουργός των εξωτερικων Ζουλού.
Έτσι λοιπόν ή Τουρκία χωρίς καµία αφορµή η δικαιολογία, αλλά βάσει σχεδίου, για την αποµάκρυνση της Έλληνικης-µειονότητας, κατά παράβαση και καταχρηστικότητα των παρά πάνω διατάξεων, κατάφερε, µε ειδική νοµοθεσία, άσκηση Κυβερνητικής και γενικότερα Διοικητικής πρακτικής, να αφαιρέσει την Τουρκική υπηκοότητα, από χιλιάδες Έλληνες, τους στέρησε τις άδειες παραµονης, τους απή λασε, τους δήµευσε τις περιουσίες η τις κατέσχε, τους τροµοκράτησε, τους στέρησε άδειες ασκήσεως ορισµένων έπαγγελµάτων και αφού κατά καιρούς πραγραµµάτισε τα διάφορα προγκρόµ των διώξεων, καταστροφων, βιασµων κ.τ.λ. κάθε Έλληνικου µειονοτικου και Χριστιανικου στοιχείου, λεηλάτησε, κατέστρεψε και εξαφάνισε την Ελληνική µειονότητα από την Κωνσταντινούπολη, την Ίµβρο, την Τένεδο και γενικότερα από την Τουρκία.
Παρ’ όλα αυτά, έρχεται ο κ. Ερντογκάν όπως και άλλοι Τούρκοι ηγέτες στο παρελθόν και µε τη θρασύτητα που τους χαρακτηρίζει, κα τηγορουν την Έλλάδα, ότι δηθεν παραβιάζει τη συµφωνία της Λωζάνης καί µας απειλούν με causus belli, ότι θα λάβουν µέτρα, εναντίον µας, εκβιάζοντάς μας να συμμορφωθούμε με τις παράνομες ,αυθαίρετες και παράλογες αξιώσεις τους ,ενώ η διεθνής κοινότητα καθεύδει .
Η Τουρκία όµως κι αν ακόµη είχε δίκαιο στις αξιώσεις της – πέραν των ανωτέρω- , δεν µπορεί να τις προβάλει γιατί δεν έχει νόµιµο δικαίωµα και αυτό, γιατί σύµφωνα µε µία βασική αρχή του Αγγλοσαξωνικου δικαίου «αυτός που ζητα δικαιοσύνη, θα πρέπει νά έχει καθαρά χέρια» και η Τουρκία, ως γνωστόν, δεν έχει καθαρά χέρια, για να µπορεί να αξιώνει σεβασµό της συµφωνίας της Λω ζάνης από την Ελλάδα, όταν τα χέρια της είναι γεµάτα αίµατα άθώων Χριστιανων κτλ.
Από την πλευρά της η Έλλάδα θα πρέπει να πουµε ότι, όχι µόνο ολιγώρησε και δεν έλαβε τα αντίστοιχα µέτρα κατά της µουσουλµανικης τουρκογενους µειονότητας της Δυτικης Θράκης, βάσει της νοµίµου αρχης των άντιποίνων, και βάσει της αρχης της αµοιβαιότητας, που αποτελεί θεµελιώδη αρχή της συµφωνίας της Λωζάνης, άλλά απεναντίας τήρησε και τηρεί απαρέκλητα τίς υποχρεώσεις της, που απορρέουν από τη συµφωνία της Λωζάνης, και όταν ακόµη ή ελληνική µειονότητα υπέστη τα προγκρόµ του 1955, για να περιορισθεί µετά την παρέµβαση του ανεκδιήγητου Φόστερ Ντάλες, στην ύψωση της Ελληνικης σηµαίας στο κλιµάκιο του ΝΑΤΟ στη Σµύρνη, ενώπιον του Τουρκικου αγήµατος, για λόγους ήθικης ικανοποιήσεως, ενώ τα οργανωµένα προ-γκρόµ, όπως είπαµε, είχαν προκαλέσει σε βάρος της Ελληνικης µειονότητας, ζηµιές ύψους 500 έκατοµµυρίων δολλαρίων και σε βάρος της εκκλησιαστικης περιου σίας 150 εκατοµµυρίων δολλαρίων, κατά τις εκτιµήσεις του Παγκοσµίου Συµβουλίου Εκκλησιων.
Ενω παράλληλα είχαν δολοφονήσει, βιάσει, καταστρέψει και εξολοθρεύσει την ακµάζουσα ελληνική µειονότητα των 250 χιλιάδων της Κωνσταντινούπολης, η οποία και ολοκληρώθηκε με τα γεγονότα του 1964 κτλ.
* Σύµφωνα µέ τό αρθρο 40 και 41 της συµφωνίας της Λωζάνης, η Τουρκία ανέλαβε την υποχρέωση νά σεβαστεί αλλά και να προστατεύσει τα υπάρχοντα ιδρύµατα και σχολεία και να παράσχει κάθε χρηµατική βοήθεια για την εξυπηρέτηση των σκοπων τους, που όµως τίποτε δεν έκαµε, αλλά απεναντίας τους υπέβαλε δυσβάστακτους φόρους, δήµευσε τις περιουσίες τους, επενέβη στη διοίκησή τους και οδήγησε στη διακοπή της λειτουργίας τους, αντί της αναπτύξεώς τους, ως είχε συµβατική υποχρέωση και µάλιστα για οίκονοµική τους ενίσχυση από τον Κρατικό προϋπολογισµό.
Αποτέλεσµα της τουρκικης αυτής πολιτικής ηταν τα 166 Έλληνικά σχολεία µε τους 24.296 µαθητές το 1921 να έχουν µειωθεί σήµερα σε ελάχιστα στην Κωνσταντινούπολη …
* Με το αρθρο 42 παρ. 3 προβλέπεται η προστασία των θρησκευτικων ιδρυµάτων, µεταξύ των οποίων και του Πατριαρχείου. Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως αποτελεί Ύπατη Πνευµατική Αρχή µε Οικουµενικό και διαχρονικό χαρακτήρα. Έχει ίδια νοµική υπόσταση και αποτελεί IPSO JURE αντικείµενο του διεθνους Δικαίου. Την ιδιοτυπία του αυτή, ως πνευµατικού νοµικού προσώπου µε Οικουµενικό χαρακτήρα και αρµοδιότητα, επί του πληρώµατος των Ορθοδόξων Χριστιανων και Εκκλησιων σε όλα τα µήκη και πλάτη της γης, αναγνωρίζουν και διασφαλίζουν διάφορες διεθνείς συµβάσεις, εως έπίσης και τουρκικά Φιρµάνια των Σουλτάνων, πρίν καί µετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως. Παρά ταυτα η Τουρ κία προσπαθεί πάντα και κατά τρόπο παράνοµο, εκβιαστικό και τροµοκρατικό, να παρεµβαίνει στο έργο του και εμμέσως στην εκλογή του Πατριάρχη , με το κλείσημο της Σχολής της Χάλκης , την οποίαν αρνείται πεισμόνως να ανοίξει , πάραβιάζοντας ασυστόλως τους εσωτερικούς της κανόνες αλλά και τα διεθνώς πλέον προστατευόμενα και καθιερωθέντα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ως εθιμικό δίκαιο , υποχρεωτικής εφαρμογής και προστασίας.
* Σύµφωνα µε το άρθρο 43 της συµφωνίας της Λωζάνης οι Χριστιανοί, δεν είναι υπόχρεοι να εκτελούν πράξεις ασυµβίβαστους µε τη θρησκεία η τα έθιµά τους κ.τ.λ. πλήν όµως η Τουρκία «απη γόρευσε στους ίερείς να φορουν τα ράσα τους έξω από τις έκκλησίες, και µάλιστα µε Νόµο που ηρχετο σε αντίθεση µε τις προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, απαγόρευσε την πρωινή προσευχή των Ελλήνων µαθητών, απηγόρευσε την είσοδο των ιερέων στα Ελληνικά σχολεία, απηγόρευσε τον έορτασµό στά σχολεία των έορτων του Πάσχα, των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, έκλεισε τήν Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης και ανάγκασε τα Ελληνόπουλα να αρχίζουν τα µαθήµατά τους, µε το να κραυγάζουν ότι είναι τουρκοι και ότι είναι ευτυχείς γιατί γεννήθηκαν τουρκοι, κ.τ.λ.».
* Με το άρθρο 44 ή Τουρκία αποδέχεται ότι, α) οι διατάξεις αυτές της συµφωνίας της Λωζάνης συνιστούν υποχρεώσεις διεθνους ενδιαφέροντος µε αυξηµένη ίσχύ και δεσµευτικότητα η οποία κα τισχύει έναντι παντός εσωτερικου κανόνα, που σηµαίνει ότι η παραβίασή τους, ενδιαφέρει τη Διεθνή Κοινότητα, γι’ αύτό και έχουν τεθεί υπό την εγγύησιν της ΚΤΕ και ηδη υπό την έγγύηση του ΟΗΕ, πού άποτελεί διάδοχο και συνεχιστή του έργου της ΚΤΕ, ο οποίος έχει δικαίωµα και οφείλει να παρέµβει προκειµένου να υποχρεώσει την Τουρκία να σεβαστεί τις υποχρεώσεις της, µετά βέβαια από προσφυγή της ενδιαφεροµένης χώρας και β) οτι η Τουρκία συµφωνεί, οταν προκύψει οποι αδήποτε διαφωνία, σχετικως µέ τις διατάξεις της συµφωνίας της Λωζάνης, εάν ενα οίοδήποτε µέρος της συµφωνίας το επιθυµεί, νά ύπαχθεί στο Διεθνές Δικα στήριο κ.τ.λ., που δυστυχως ποτέ δεν προσέφυγε η Ελλάδα.
* Τέλος µε το άρθρο 45 προβλέπεται ότι: «Τα αναγνωρισθέντα διά των διατάξεων του παρόντος δικαιώµατα είς τάς έν Τουρκία µή µουσουλµανικάς µειονότητας, δηλ. τάς Χριστιανικάς, άναγνωρίζονται έπίσης ύπό τής Έλλάδος, εις τάς έν αυτή έδάφη ευρισκοµένας µουσουλµανικάς µειονότητας». Δηλ. µε το άρθρο αυτό, καθιερώνεται η αρχή της αµοιβαιότητας, µέ τη µόνη διαφορά ότι η ύποχρέωση της Ελλάδας, έπεται της υποχρεώσεως της Τουρκίας, η εκπλήρωση της οποίας άποτελεί και προϋπόθεση της, διαφορετικά η Έλλάδα έχει δικαίωµα, ενώπιον του οργίου των παραβιάσεων υπό της Τουρκίας να προσφύγει, όπως είπαµε, στο Διεθνές Δικαστήριο, προκειµένου νά αποστεί των αµοιβαίων υποχρεώσεών της, προβάλλοντας την ενσταση του µή εκπληρωθέντος συναλλάγµατος, να απαιτήσει την αποκατάσταση της αριθμητικής ισορροπίας των µειονοτήτων, την εφαρµογή της νοµίµου άρχης των αντιποίνων, την άξίωση αποζηµιώσεως των θυµάτων και των υλικών ζηµιων, την αποκατάσταση των πραγµάτων στην πρωτέρα αύτων κατάσταση, βάσει των προβλέψεων της Συμφωνίας της Λωζάνης αλλά και της αρχης Rebus SiC stati bus κ.λ.π., πλήν όµως ούδέν έπραξε, µε συνέπεια ή Τουρκία να άποθρασύνεται και η Διεθνης Ειρήνη και ασφάλεια της περιοχης, να βρίσκεται πάντα σέ κίνδυνο.
ΘΑΛΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου