Σε μια εθνική κοινότητα η πληθυσμιακή ατμομηχανή που στηρίζει και αναπτύσσει το Κράτος είναι αναμφίβολα η Εθνική Εργατική Τάξη και η Νεολαία του. Είναι εκείνο το ζωντανό κύτταρο που με την παραγωγή του εθνικού προϊόντος και την δημιουργία του εθνικού εισοδήματος εξασφαλίζει την αυτάρκεια και την ελευθερία των πολιτικών κινήσεων και πρωτοβουλιών του Εθνικού Κράτους. Η εργασιακή ειρήνη και επάρκεια της εθνικής κοινότητας δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την συνοχή της κοινωνίας και την υπεροχή του Κράτους στη διεθνή πολιτική σκηνή όταν υπάρχει συνεργασία των τριών κυριοτέρων συνιστωσών, της Κρατικής Εξουσίας, της Εργασίας και της Εργοδοσίας μέσα από τον σχηματισμό μιας ενιαίας Παραγωγικής Διαδικασίας.
Το συμφέρον του Έθνους είναι η συνεργασία των μερών του παραγωγικού ιστού κι όχι η διαίρεση αυτού σε υποτιθέμενες αντιμαχόμενες τάξεις. Μια διαφοροποίηση που εφευρέθηκε προκειμένου να αδυνατίσει το εθνικό κράτος για να χάσει την δυνατότητα της εξέλιξης σε Μεγάλη Δύναμη ώστε να υπαχθεί στη δουλική μορφή του πολυεθνικού κράτους που μη μπορώντας να εγείρει αυτόνομη δράση γίνεται έρμαιο των διεθνιστικών πλουτοκρατικών εξελίξεων. Ταυτόχρονα η προσχηματική πάλη των τάξεων ποδηγετεί την ίδια την παραγωγική διαδικασία αφού οι φυτευτές κοινωνικές συγκρούσεις δεν επιτρέπουν τη συνεννόηση όχι μόνο της εκάστοτε κυβέρνησης με τον παραγωγικό ιστό αλλά ούτε και ανάμεσα στην ίδια την εργατική τάξη.
Ο συνδικαλισμός ως μηχανισμός προστασίας της εργατικής τάξης και προώθησης των συμφερόντων αυτής αναδείχτηκε στα πλαίσια των δολιοφθορών που υπέστη κατ’ ουσία το εθνικό κράτος. Αναδύθηκε εντός ενός ετερόφωτου και δουλικού κράτους που δεν θέλει ενωμένο τον εργαζόμενο, αφού πολύ απλά ο εργαζόμενος, είτε το θέλουν απάτριδες και διεθνιστές είτε όχι, έχει Πατρίδα και ξέρει πως η προάσπιση της εργασίας είναι συνυφασμένη με την ελευθερία και την παραμονή της εργασιακής του τύχης στα δικά του χέρια. Έτσι το δημοκρατικό όπως τάχα το ονομάζουν κράτος σπέρνει τα κομματικά του ζιζάνια στις συνδικαλιστικές παρατάξεις.
Είναι λοιπόν απολύτως κατανοητός ο λόγος που το σύνολο των εργατικών δικαιωμάτων και νομοθετημάτων στην Πατρίδα μας προωθήθηκαν και εξασφαλίστηκαν σε περιόδους ακμής του Ελληνικού Έθνους. Δηλαδή σε περιόδους που το Καθεστώς υπήρξε Εθνικό και Λαϊκό και την εξουσία ασκούσε ο Ελληνικός Εθνικισμός. Διότι στις συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές ο λαός δραστηριοποιούταν ως μια, ενιαία και συμπαγής μάζα δίχως εξωτερικές παρεμβάσεις αφού οι όποιες πιέσεις αφήνονταν εκτός εθνικών ορίων και με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα και τον πλέον αμείλικτο. Και τούτο διότι δεν υπήρχε η κομματική διάσπαση της εθνικής και της κοινωνικής δραστηριότητας δεξιά και αριστερά, αλλά το Εθνικιστικό Κράτος διατηρούσε την ενότητα Πολιτείας και πολιτών δίνοντας ενεργό ρόλο και πρόσθετα κίνητρα στον Έλληνα Εργαζόμενο καλύπτοντας τις ανάγκες της Ελληνικής Νεολαίας για εργασιακή δημιουργία.
Ο Πατέρας του Ελληνικού Εθνικοκοινωνισμού και του Όχι, ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν απολύτως φυσιολογικό να υπάρξει και ο Πατέρας του Δικαίου της Ελληνικής Εργατικής Τάξης. Εκείνος που προσέδωσε στο σύνολο της παραγωγικής διαδικασίας την ενότητα και την ταχύτητα μιας καλοκουρδισμένης πολιτειακής ατμομηχανής. Γρήγορα λοιπόν η Εθνική Κυβέρνηση της 4ης Αυγούστου και του κόμματος των Ελευθεροφρόνων του Ι. Μεταξά προχώρησε στην ρύθμιση της οκτάωρης ανθρωπίνως εξορθολογισμένης απασχόλησης, της υποβοηθητικής υπερωριακής αμοιβής, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, του ασφαλιστικού συστήματος, του ασφαλούς εργασιακού περιβάλλοντος. Είναι γνωστό ακόμη πως ο Ι. Μεταξάς ενσωμάτωσε στην κυβέρνησή του τον πρώην Αριστερό συνδικαλιστή Δημητράτο με εντολή να εφαρμοστούν τα φιλεργατικά μέτρα όπως και συνέβη.
Πολιτική σκέψη όμως και έργο της Εθνικής Κυβέρνησης του Εθνάρχη και Εθνικοκοινωνιστή Ηγέτη Ιωάννη Μεταξά είναι και ο ερχομός, η τέλεση και η θεσμική κατοχύρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα. Διότι οι μεγάλες εξαγγελίες θέλουν και μεγάλα έργα, η δε Εθνική Λαϊκή Ενότητα των Εργαζομένων απαιτεί στιβαρή αποφασιστικότητα. Απαιτεί συνέπεια λόγων και έργων δηλαδή ως απόδειξη εθνικής ευθύνης και ειλικρίνειας. Η Ελληνική Εργατική Πρωτομαγιά ως ημέρα Τιμής των θυσιών των Εργαζομένων αλλά και ως ανάδειξη του κεντρικού ρόλου της Εργατικής Τάξεως δίχως επιμέρους διακρίσεις στην υπηρεσία του Ελληνικού Έθνους φέρει την σφραγίδα της Ελληνικής Εθνικοκοινωνικής Παράταξης, της Παράταξης όλων των Ελλήνων. Η Εθνικιστική Εργατική Πρωτομαγιά αναδεικνύει τα κοινά συμφέροντα των Ελλήνων Εργαζομένων που δεν έχουν κανένα άλλο χρώμα πλην ενός και μόνο, του γαλανόλευκου λάβαρου του Ελληνικού Έθνους. Και οι Έλληνες Εργαζόμενοι έχουν κατοχυρώσει την Πίστη τους στο Ελληνικό Κράτος με το ίδιο τους το Αίμα.
Ναι λοιπόν, Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΕΧΕΙ ΠΑΤΡΙΔΑ. Ανήκει μονάχα στην Καθαρή και Έντιμη Ελλάδα του Ελληνικού Εθνικοκοινωνισμού που επιθυμεί να καταστεί αυτόφωτη και αληθινά Μεγάλη Δύναμη. Και θα το δείξει για μια φορά ακόμη με τη συμμετοχή του στην Ελληνική Πρωτομαγιά την Κυριακή 1η Μάη στην Πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα στις 12 το μεσημέρι.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου