Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ ΚΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ «ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»

Μιά πολιτική ανάλυση του Γεωργίου Λεονταρίτη

Σε προηγούμενον άρθρον μας, είχαμε αναφερθεί στην ανάγκη να σχηματισθεί νέα κυβέρνησις από προσωπικότητες μακράν των υφισταμένων κομμάτων, προκειμένου να χαράξει άλλην πολιτικήν για την αντιμετώπισιν της κρίσεως. Οι λόγοι που απαιτούν την ανάληψιν οικονομικών και εθνικών ευθυνών, από κυβέρνησιν εκτός του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού, είναι προφανείς:

α) Το ΠΑΣΟΚ αποτελεί δημόσιον κίνδυνον. Εχει αποτύχει σε όλους τους τομείς και επιβάλλεται η ταχεία απομάκρυνσίς του από το πηδάλιον του εθνικού σκάφους.

β) Η Νέα Δημοκρατία δεν έχει επιδείξει δυναμικήν αντιπολίτευσιν, και δεν έχει αποκτήσει την εμπιστοσύνην των μαζών. Την βλέπουν με καχυποψίαν και δισταγμόν. Φοβούνται όλοι, μήπως πρόκειται απλώς για «αλλαγή φρουράς» προκειμένου να παρέλθη χρόνος, χωρίς να υπάρξει ουσιαστική μεταβολή.

γ) Ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι διαφορετική περίπτωσις. Θα μπορούσαν
στελέχη του, να μετάσχουν σε ένα καινούργιο κυβερνητικό σχήμα, διότι δεν βαρύνεται με τις αμαρτίες των άλλων κομμάτων. Μόνος του όμως ο ΛΑΟΣ, δεν αποτελεί λύσιν.

δ) Ολη η Αριστερά, αποκλείεται παντελώς, και δεν χρειάζεται να αναλυθούν οι αιτίες.

ε) Αποκλείεται και το κομματίδιον της κυρίας Μπακογιάννη, το οποίον αποτελεί «εξαπτέρυγον» της ολέθριας πολιτικής του «Μνημονίου».
Τα νέα πρόσωπα, πρέπει να διέπονται από εθνικές αρχές. Επιστήμονες, οικονομολόγοι, καθηγητές, διπλωμάτες και στρατιωτικοί, μπορούν να στελεχώσουν ένα τέτοιο σχήμα.
Εάν ο υφιστάμενος παρηκμασμένος πολιτικός κόσμος, θέλει να προσφέρει μίαν υπηρεσίαν, οφείλει να στηρίξει αυτή την προσπάθειαν.

Είναι ανάγκη, να ακουστεί επιτέλους και η φωνή του Στρατού, τον οποίον συστηματικά απαξιώνουν και αποδυναμώνουν οι έχοντες μειωμένην ή καθόλου εθνικήν συνείδησιν.  Εν ενεργεία, αλλά και απόστρατοι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων, να συνυπογράψουν  κοινήν διακήρυξιν, με την οποίαν να καλούν όλους, όπως βοηθήσουν και κατανοήσουν την ανάγκην εθνικής κυβερνήσεως, μακράν των υφισταμένων κομμάτων. Ο Στρατός έχει οξυτέραν αντίληψιν των εθνικών κινδύνων, και ίσταται μακράν της διαφθοράς και των αθεμίτων συναλλαγών.

στ) Καίριος εδώ, μπορεί να είναι ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας. Πιστεύουμε, ότι δεν αποτελεί επιθυμίαν του Ανωτάτου Αρχοντος, να συνδέσει την προεδρικήν του θητείαν, με την περίοδον που η χώρα βυθίζεται.

Θα γράψει όμως ιστορίαν ο κ. Καρ. Παπούλιας, εάν λάβει πρωτοβουλίαν για τον σχηματισμόν κυβερνήσεως εθνικής σωτηρίας. Θα προσφέρει μεγίστην υπηρεσίαν στο Εθνος και άπαντες θα του το αναγνωρίσουν. Θα ξεχωρίσει από όλους τους προκατόχους του.
Θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι  λόγω της εκτάκτου ανάγκης, δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια για σχηματισμόν νέου κόμματος, το οποίον να ζητήσει την ψήφον του Λαού. Η κυβέρνησις αυτή, δεν θα έχει κομματικόν χαρακτήρα, αλλά εθνικόν. Το τι μπορεί να γίνει στο μέλλον, είναι άδηλον. Τώρα, ένα τέτοιο σχήμα, θα έχει ειδικήν αποστολήν, και δεν πρέπει να φθαρεί μέσα σε σκοτεινούς δαιδάλους μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.

Σε μια κυβέρνησιν εθνικής σωτηρίας, κρίνεται απαραίτητη η παρουσία στρατιωτικών, τουλάχιστον για τους τομείς του υπουργείου Αμύνης και Δημοσίας Τάξεως. Πρόσωπα προερχόμενα μέσα από τις Ενοπλες Δυνάμεις, είναι τα πλέον κατάλληλα για τους δύο τόσον ευαίσθητους τομείς, οι οποίοι έχουν δεινοπαθήσει από ανίκανους πολιτικούς.

Επιπλέον, η παρουσία διακεκριμένων στρατιωτικών, αποσπά την εμπιστοσύνην των πολιτών. Ολοι γνωρίζουν, ότι οι αξιωματικοί έχουν ακέραιον χαρακτήρα, διδάσκονται και διδάσκουν την απόλυτον αφοσίωσιν στις αξίες του Εθνους. Κι αυτό, δεν συναντάται σε πολλούς πολιτικούς. Αντιθέτως, κατά την μεταπολιτευτικήν εποχήν, πλείστοι πολιτικοί εκινήθησαν μέσα στην διαφθορά, γεγονός που έχει φουντώσει την λαϊκήν οργήν.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ;

Εύλογον είναι το ερώτημα: Ποιος θα μπορούσε να ηγηθεί μιας κυβερνήσεως εθνικής σωτηρίας, μακράν των κομμάτων; Υπάρχουν πρόσωπα, αλλά η απάντησις δεν μπορεί να δοθεί εκ του προχείρου. Ωστόσο, μπορούμε να προτείνουμε διακεκριμένον επιστήμονα με διεθνές κύρος, που απολαμβάνει γενικής εκτιμήσεως. Πρόκειται για τον διαπρεπή καθηγητήν κ. Βασίλειον Μαρκεζίνην.

Δεν είναι μόνον η μοναδική πανεπιστημιακή και επιστημονική καριέρα του, που τον έχουν κάνει παγκοσμίως γνωστόν. Ούτε οι τιμητικές διακρίσεις που τον ξεχωρίζουν μεταξύ πολλών ξένων διακεκριμένων προσωπικοτήτων.

Είναι κυρίως, το γεγονός ότι ο κ. Β. Μαρκεζίνης είναι ίσως ο μόνος που έχει μελετήσει σε τόσον βάθος τα προβλήματα που βιώνει σήμερα η χώρα μας, οικονομικά, διπλωματικά, εθνικά. Ουδείς έχει καλύτερη γνώση, γύρω από τον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, τον οποίον σήμερον διαχειρίζονται ερασιτέχνες, με δυσμενή αποτελέσματα. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι η λύσις του σημερινού οικονομικού αδιεξόδου, συναρτάται από τον επιδέξιον χειρισμόν των κινήσεων που πρέπει να κάνουμε στην «σκακιέρα» της εξωτερικής πολιτικής.

Η κυβέρνησις του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου ουσιαστικώς έχει παραδώσει την διακυβέρνησιν της χώρας, στην «Τρόικα», δηλαδή στο Δ’  Ράιχ της Μέρκελ. Εχουμε απωλέσει την εθνικήν μας ανεξαρτησίαν, κι ας μην φανεί η διαπίστωσις υπερβολική.
Ο καθηγητής Μαρκεζίνης, είναι ο μόνος που με άρθρα, βιβλία και ομιλίες δημόσιες, ανέλυσε τις επιδιώξεις των τουρκικών βλέψεων, τις αδυναμίες της εξωτερικής μας πολιτικής, τον μικροπολιτικό τρόπον σκέψεως εκείνων που χειρίζονται τα κρίσιμα ζητήματα του τόπου, ανέλυσε το θέμα των συμμαχιών, που πρέπει να αναθεωρηθούν, υπέδειξε λύσεις στα οικονομικά αδιέξοδα, επέκρινε δριμύτατα την μυστικήν διπλωματία, και επεσήμανε το θλιβερόν φαινόμενον του σημερινού πολιτικού κόσμου – στο μεγαλύτερον ποσοστόν του – που πεθαίνει και έχει ζημιώσει την χώραν.

Όπως, ο ίδιος έχει επισημάνει πολύ εύστοχα, «Η γενιά των Ελλήνων πολιτικών της μεταπολίτευσης, πρόκειται σύντομα να εξαφανιστεί – σαν άλλοι δεινόσαυροι. Ελπίζω ότι θα τους διαδεχθεί μια γενιά νεαρών ανδρών και γυναικών, οι οποίοι θα μπουν στην πολιτική, αφού πρώτα έχουν αποδείξει τις ικανότητές τους στο επάγγελμα που έχουν επιλέξει, και δεν θα αντιμετωπίζουν την πολιτική ως το μόνο επικερδές επάγγελμα που έχουν ποτέ ασκήσει ή – κάτι χειρότερο – έχουν κληρονομήσει…».
Ισως κάποιοι δυσφορήσουν και σπεύσουν να παρατηρήσουν, ότι συνεχίζεται η οικογενειοκρατία: Παπανδρέου, Καραμανλής, Μητσοτάκης κ.ά. Τώρα θα έχουμε και Μαρκεζίνη;

Πρόκειται περί άκρως λανθασμένης σκέψεως. Ο κ. Βασ. Μαρκεζίνης δεν έλαβε τις τιμητικές διακρίσεις στο εξωτερικό και δεν εδημιούργησε λαμπράν επιστημονικήν καριέραν λόγω επιθέτου. Αυτά έξω δεν περνάνε. Είναι αυτόφωτος. Ο,τι σπουδαιότεραν εδημιούργησε στο εξωτερικό, το επέτυχε με την εντελώς προσωπικήν του ιστορία. Ξεχωρίζει μεταξύ πλείστων ξένων επιστημόνων, ως Βασίλειος Μαρκεζίνης, και όχι ως υιός του Σπύρου Μαρκεζίνη.

Το αντίθετον,  δηλαδή, απ’ ό,τι συμβαίνει με τους άλλους γόνους πολιτικών οικογενειών, που εκμεταλλεύονται το επίθετόν τους, ως μοναδικό «προσόν». Και, βεβαίως, ο κ. Μαρκεζίνης, δεν έχει ανάγκην της πολιτικής. Δεν περιμένει να διακριθεί απ’ αυτήν, ούτε να καρπωθεί κάποια άλλα οφέλη, ούτε και ο ίδιος επιζητεί την ανάμειξίν του στον πολιτικόν στίβον. Οι κατά καιρούς παρεμβάσεις του στα πολιτικά μας προβλήματα, έχουν αφετηρίαν τον πόνον που αισθάνεται, ως πατριώτης αντικρύζοντας την πατρίδα του να βυθίζεται ως «Τιτανικός».

Ο κομματισμός, είναι τελείως ξένος προς την ιδιοσυγκρασίαν του.
Ας μη νομισθεί, ότι το άρθρον αυτό, γράφεται με ιδικήν του ενθάρρυνσιν.  Αυτό, οφείλομεν να το τονίσωμεν κατηγορηματικώς. Τον καθηγητήν Μαρκεζίνην, δεν τον γνωρίζω προσωπικώς, ούτε είχα ποτέ προσωπικήν επαφήν μαζί του.

Πιθανώς και ο ίδιος, να δυσαρεστηθεί όταν διαβάσει αυτό το άρθρον. Ρόλος του δημοσιογράφου όμως, δεν είναι να καταγράψει μόνον τα γεγονότα, αλλά και να υποδεικνύει λύσεις, σκέψεις και προτάσεις στα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Αυτό τουλάχιστον συνέβαινε την εποχήν της παλιάς καλής δημοσιογραφίας, την οποίαν εμείς οι παλαιότεροι ενγωρίσαμε και βιώσαμε.

Οι βουλευτικές εκλογές – κατά την παρούσαν φάσιν  - πέραν της οικονομικής αιμορραγίας που θα προκαλέσουν, δεν αποτελούν λύσιν στα μεγάλα αδιέξοδα της σημερινής εποχής. Θα είναι ανακύκλωσις των ίδιων χρεοκοπημένων πολιτικών δυνάμεων των δύο «μεγάλων» κομμάτων. Πρέπει να δούμε το θέμα σοβαρά. Η Ελλάς έχει προσβληθεί από γάγγραιναν. Το κακό καλπάζει ακάθεκτον.

Ηδη, μεταβάλλεται σε ανίατον και θανατηφόρον. Σωτηρία δεν φαίνεται από πουθενά. Αι πολιτικαί δυνάμεις του τόπου (ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, Αριστερά και Μπακογιάννη) απετελματώθησαν. Τα κόμματα αυτά, μετεβλήθησαν σε συστατικά στοιχεία του αδιεξόδου, και κανένα δεν κατορθώνει να ενσαρκώσει και να πραγματοποιήσει την λύσιν αυτού. Το ΠΑΣΟΚ – χειρότερον όλων – μετέβαλε τον εαυτόν του εις γέφυραν δια να περάσει προς την εξουσίαν ο ξένος παράγων. Είναι κόμμα βυθισμένο στον βούρκον των ταπεινοτέρων επινοήσεων.

Κάθε περαιτέρω προσδοκία, είναι ματαία. Εάν δεν στηριχθεί εξωκομματική κυβέρνησις εθνικής σωτηρίας, τότε το μέλλον της Ελλάδος φοβούμεθα, ότι θα είναι σκοτεινόν. Η δημοκρατία και το Εθνος, θα περιέλθουν σε κατάστασιν εσχάτου κινδύνου…