Νίκος Χιδίρογλου
Η 23η Αυγούστου έχει καθιερωθεί ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων. Φυσικά, μην περιμένετε να διαβάσετε κάτι σχετικό στα ελληνικά μέσα μαζικής επικοινωνίας, τα οποία «αριστεροκρατούνται». Η είδηση θα «πνιγεί», δεν θα φτάσει καν ως «υπόμνηση» στους αρχισυντάκτες. Ποιος θα τολμήσει άλλωστε, «να μπει στο μάτι» του («προοδευτικού») συστήματος, να υποστεί διώξεις; Ο εν Ελλάδι κομμουνισμός (κατά τον Νίκο Καζαντζάκη «πνευματική ψώρα»), παρά τα αναρίθμητα και διαπιστωμένα εγκλήματά του, εξακολουθεί να παραμένει «αποδεκτή» από το σύστημα ιδεολογικοπολιτική θεώρηση και πρακτική (βλέπε ενέργειες ΠΑΜΕ). Στους κόλπους της αστικής (και «καθωσπρέπει» και καθ’ όλα «φιλελεύθερης») Δεξιάς, υπάρχουν πολλοί που «ξέχασαν» τα εγκλήματα των κομμουνιστών την περίοδο 1942-49, που ξέχασαν τον Φενεό, τον Μελιγαλά, το Κιλκίς, που ξέχασαν τις επετείους στο Γράμμο & Βίτσι και στο Μακρυγιάννη, που ξέχασαν όλους όσους δολοφονήθηκαν από τα πιστόλια της ΟΠΛΑ, όλους όσους έπεσαν μαχόμενοι κατά της ΣΝΟΦ και των Ελλήνων συνοδοιπόρων της, για να παραμείνει ελεύθερη και ελληνική η Μακεδονία μας.
Όμως, κάποιοι από εμάς δεν ξεχνούν. Ίσως να είναι η μνήμη του αδικοχαμένου Κίτσου Μαλτέζου, ίσως να είναι η μνήμη του συνταγματάρχη Ψαρρού ή η μνήμη του μικρού Μαραθέα, ίσως να είναι η μνήμη των δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων που σφαγιάστηκαν την περίοδο 1942-49 από τους κομμουνιστές, ίσως να είναι η μνήμη των δεκάδων χιλιάδων θυμάτων του παιδομαζώματος (που καταδίκασε η διεθνής κοινότητα), ίσως να είναι η μνήμη των χιλιάδων Πολωνών αξιωματικών που δολοφονήθηκαν στο Κατίν, ή των δεκάδων εκατομμυρίων πολιτών της ΕΣΣΔ, μεταξύ τους και πολλών Ελλήνων, που έχασαν τη ζωή τους στα γκουλάγκ της Σιβηρίας (που έστησε ο «πατερούλης» της ελληνικής αριστεράς Στάλιν), ή η μνήμη των θυμάτων των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, ή των εκατομμυρίων θυμάτων του Μάο Τσε Τουνγκ.
Ίσως να είναι η συνεχής ανεύρεση ομαδικών τάφων στη Ρωσία, μία στην Αγία Πετρούπολη, μια στο Βλαδιβοστόκ, ή αλλού. Ίσως να είναι η μνήμη όσων έπεσαν προσπαθώντας να διαβούν το Τείχος του Βερολίνου προς την ελευθερία (το τραγούδι του David Bowie «Heroes», θα μας θυμίζει πάντα τους ήρωες εκείνους). Ίσως να είναι ακόμα και η μνήμη των «εσωτερικών» εχθρών (τροτσκιστών και αρχειομαρξιστών) που έπεσαν από τα χέρια «συντρόφων» τους στο Μπούλκες...
Χωρίς φόβο, με πάθος για το έθνος και την ελευθερία
Αλλά κάποιοι από εμάς δεν ξεχνούμε, αλλά ούτε σκοπεύουμε να το κάνουμε. Και ας κόβουν βόλτες αριστεροί με κουμπούρια... εν έτει 2010! Αμετανόητοι... Βέβαια και στην Κατοχή έκοβαν βόλτες οι «κόκκινοι» δήμιοι. Όμως, ο Κίτσος Μαλτέζος και οι συναγωνιστές του δεν φοβήθηκαν τις «ερυθρές» ύαινες. Ούτε φοβήθηκαν όλοι όσοι όρθωσαν το ανάστημά τους στου Μακρυγιάννη τον Δεκέμβρη του ‘44, προστατεύοντας τα ιερά και όσια του έθνους και την ελευθερία. Ούτε οι νεαροί χωροφύλακες, οι Ιερολοχίτες που πολέμησαν κατά του Ναζισμού, του δίδυμου αδερφού του κομμουνισμού, στο Ελ Αλαμέιν και στο Ρίμινι, φοβήθηκαν.
Ο φόβος έχει παραλυτικά αποτελέσματα. Η λενινιστική αριστερά το γνωρίζει και γι’ αυτό χρησιμοποιεί την τρομοκρατία ως κύριο μέσο για την επίτευξη των στόχων της. Και επιμένει πεισματικά, παρά το γεγονός ότι από το 1949 και μετά, αποτυγχάνει συνεχώς στη συστηματική προσπάθειά της να κερδίσει την καρδιά και την ψυχή των Ελλήνων (τζάμπα οι «υπερωρίες» των στρατευμένων ιστοριογράφων). Η βία, είναι το κυρίαρχο στοιχείο στην κομμουνιστική θεώρηση, που δεν έχει κανένα ουμανιστικό υπόβαθρο. Οι «εχθροί του λαού» και οι «αντιδραστικοί», απλά εξοντώνονται.
Η «καθυστέρηση»
Κι όμως, στην εποχή του ελληνικού παραλόγου, τύποι ευτραφείς στα βόρεια προάστια της Αθήνας αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για δολοφονίες, αποδεικνύοντας με τη στάση τους ότι δεν σέβονται ούτε σκοπεύουν να σεβαστούν στο μέλλον την ανθρώπινη ζωή. Κάποιοι αιμοδιψείς και βίαιοι «ερυθροί», ακόμα και σήμερα, θέτουν ευατούς εκτός ευρωπαϊκού πολιτισμικού πλαισίου. Κι όμως, εν έτει 2010, υπάρχουν Έλληνες (αλλά όχι και τόσο «Ευρωπαίοι) που «υπερασπίζονται» δολοφόνους, που υπερασπίζονται αυτούς που επιβουλεύονται την ελευθερία μας, υπάρχουν «ακτιβιστές» που ζητούν τη ρεβάνς, που γράφουν στους τοίχους «Βάρκιζα τέλος». Είμαστε η μόνη χώρα όπου έγινε διαδήλωση υπέρ τρομοκρατών, με τη συμμετοχή ομάδων της άκρας αριστεράς.Στην Ελλάδα, ευδοκιμούν αμετανόητοι θιασώτες της κομμουνιστικής θηριωδίας και απανθρωπιάς, θιασώτες των γκουλάγκ, οι οποίοι αρνούνται να αποδεχθούν την ήττα τους (που τους επιβλήθηκε από το λαό), που μιλούν συνέχεια για τη Μακρόνησο και τη Γυάρο αλλά ποτέ για το Μπούλκες ή το Φενεό και φυσικά, αρνούνται πεισματικά να ωριμάσουν.
Ψήφισμα-σταθμός
Το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 2ας Απριλίου 2009 σχετικά με την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό, καταδικάζει απερίφραστα τα εγκλήματα του κομμουνισμού, δηλώνοντας «πεπεισμένο ότι απώτερος στόχος της αποκάλυψης και της αποτίμησης των εγκλημάτων που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι η συμφιλίωση, η οποία μπορεί να επιτευχθεί αν υπάρξει αποδοχή της ευθύνης, ζητηθεί συγγνώμη και προωθηθεί η ηθική ανάκαμψη». Αναθέτει δε στον Πρόεδρό του «να διαβιβάσει το παρόν ψήφισμα στο Συμβούλιο, την Επιτροπή και τις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια των κρατών μελών, στις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια των υποψήφιων χωρών, στις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια των χωρών που έχουν συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και στις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια των κρατών μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης».
Δεν σας κρύβω ότι όταν πρωτοσυζητήθηκε η υπόθεση, ήμουν επιφυλακτικός (και αντίθετος). Θεώρησα (λαθεμένα ή όχι) ότι στο βάθος κρύβεται η απειλή της απόπειρας χειραγώγησης κάθε ριζοσπαστικής πολιτικής ροπής, κάθε κόμματος, τάσης ή κίνησης που «αποκλίνει» από την ιδεολογικοπολιτική και όζουσα σούμα του «μεσαίου χώρου», ιδεοληψία που μας έχουν επιβάλλει τα νεοφιλελεύθερα αλλά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης. Τα αστικά κόμματα που φοβούνται τον πατριωτισμό, τον προστατευτισμό και πολλά «άλλα» που θα διακόψουν την... απρόσκοπτη διακίνηση του κεφαλαίου και θα πονοκεφαλιάσουν την πλουτοκρατία και τις σάπιες ελίτ-υποχείρια του κεφαλαίου. Στις εποχές που ζούμε, οφείλουμε άλλωστε να είμαστε υποψιασμένοι, να διαβάζουμε πίσω από τις γραμμές, να αναγνωρίζουμε ανομολόγητες προθέσεις.
Όμως, η συνέχιση στη χώρα μας (είμαστε πλέον οι μόνοι στην Ευρώπη) της τρομοκρατίας της οπισθοδρομικής εγχώριας άκρας αριστεράς που σκοτώνει αδιάκριτα και τυφλά όποιον θεωρεί ότι στέκεται εμπόδιο στο δρόμο της (παιδιά μεταναστών, μεροκαματιάρηδες αστυφύλακες, μεταξύ άλλων), προβληματίζει. Όπως προβληματίζει και η εξόφθαλμη ανοχή που επιδεικνύει απέναντί της το σύστημα, όπως προβληματίζει και η στάση κάποιων «αριστερών», που έβαλαν κοστούμια και το γύρισαν στο διεθνισμό του κεφαλαίου, το νεοφιλελευθερισμό. Από την πίσω πόρτα που λέμε, στο δρόμο για την υιοθέτηση του «σοσιαλισμού» της Νέας Τάξης και της παγκόσμιας διακυβέρνησης...
Όμως, δεν θα τους περάσει ούτε αυτή τη φορά. Οι διάφοροι αριστεριστές, θιασώτες της δικτατορίας του προλεταριάτου (αλλά και οι θιασώτες της δικτατορίας του κεφαλαίου, που δεν διαφέρουν από τους προηγούμενους), οι οποίοι επιβουλεύονται τις ελευθερίες μας, θα μας βρουν μπροστά τους. Τα όσα τράβηξαν οι ποδοσφαιριστές και ο προπονητής της εθνικής ομάδας της Βόρειας Κορέας, οι οποίοι διασύρθηκαν δημόσια στην πατρίδα τους λόγω της ανεπιτυχούς παρουσίας τους στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής, ελπίζουμε να αποτελέσουν άλλη μια ιστορία κομμουνιστικού παραλογισμού, που απλά δεν θα επαναληφθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου