Περιττό να πούμε ότι κάποιες από τις απόψεις του κ. καθηγητού δεν μας βρίσκουν σύμφωνους, αλλά οπωσδήποτε μας βρίσκει σύμφωνους, που είναι και το σημαντικότερο, η άποψή του για την φυλετική συνέχεια του Ελληνισμού από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Το πρώτο μέρος της εργασίας έχει αντικείμενο την γενετική σχέση των Ελλήνων με τους άλλους μεσογειακούς λαούς:
Η ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
“Οι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδας, οι Προέλληνες, φαίνεται πως εμφανίστηκαν στον Ελληνικό χώρο πολύ πριν από το 6.000π.Χ. Αργότερα ανέπτυξαν το Μινωικό και τον Κυκλαδίτικο πολιτισμό. Ακολούθησαν οι Έλληνες που έφθασαν κατά διαδοχικά κύματα στη σημερινή Ελληνική Χερσόνησο στο τέλος της Χάλκινης Εποχής (2.500-1.100πΧ). Αυτό συνάγεται από τα ευρήματα των αρχαιολογικών ανασκαφών, τα γραπτά και τα ιστορικά δεδομένα.
Στους επόμενους τρεις αιώνες (1.100-800πΧ) παρατηρείται αύξηση του πληθυσμού της Ελλάδας και ξεκινάει ο πρώτος αποικισμός των ακτών της Μεσογείου και της Μαύρης θάλασσας. Ήδη τον 8οπΧ αιώνα υπήρχαν Ελληνικές αποικίες στη σημερινή Βουλγαρία και Ρουμανία και στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας και της Μικράς Ασίας. Οι Έλληνες αποίκισαν επίσης περιοχές της Σικελίας και της κάτω Ιταλίας ώστε η περιοχή να ονομαστεί Μεγάλη Ελλάδα. Ταυτόχρονα ιδρύθηκαν πόλεις στις Γαλλικές και στις Ισπανικές ακτές καθώς και στη Βόρεια Αφρική. Τον 4ο αιώνα πΧ ο Μέγας Αλέξανδρος (356-323πΧ) έφερε τους Έλληνες και τον Ελληνικό πολιτισμό ως την Ινδία, την Αίγυπτο και την Αραβία. Ο εποικισμός και ο εξελληνισμός συνεχίστηκαν για περισσότερο από 200 χρόνια μέσα από τα Ελληνιστικά Βασίλεια των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και διατηρήθηκε ακμαίος κατά τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Κατά τη Βυζαντινή εποχή η Ανατολία αποτελούσε μια από τις σπουδαιότερες περιοχές με Ελληνικό πληθυσμό έξω από την Ελληνική Χερσόνησο.
Η μελέτη των κατοίκων της Ελλάδας συνήθως γίνεται με ιστορικά, γλωσσικά ή αρχαιολογικά δεδομένα. Το άρθρο αυτό σκοπεύει να προσεγγίσει το θέμα από διαφορετική σκοπιά μια και βασίζεται σε βιοϊατρικά-γενετικά δεδομένα.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η πρώτη μελέτη των ομάδων αίματος διεξήχθη στην Ελλάδα από τον Καθηγητή και την κυρία Hirszfeld το 1919. Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου είχαν την ευκαιρία να μελετήσουν στη Θεσσαλονίκη μεγάλους αριθμούς στρατιωτών από διαφορετικές χώρες. Στην έρευνα συμπεριέλαβαν και 500 Έλληνες. Από τότε και μέχρι σήμερα πολλοί ερευνητές κυρίως Έλληνες μελέτησαν τις συχνότητες των αλληλομόρφων των γονιδίων που καθορίζουν ομάδες αίματος, και ενζυματικούς ή πρωτεϊνικούς πολυμορφισμούς ανάμεσα στους κατοίκους της Ελλάδας. Άλλοι ερευνητές μελέτησαν τοπικούς ή απομονωμένους Ελληνικούς πληθυσμούς. Το άρθρο αυτό σκοπεύει να παρουσιάσει τη γενετική δομή των κατοίκων της Ελλάδας, καθώς επίσης και τη γενετική δομή απομονωμένων ελληνικών πληθυσμών για τους οποίους υπάρχουν διαθέσιμα αρκετά γενετικά στοιχεία. Αυτοί οι πληθυσμοί είναι οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και οι ενδογαμικοί και νομαδικοί πληθυσμοί των Σαρακατσαναίων και των Αθίγγανων.
Η ιστορία της γλώσσας – η εξέλιξή της – μπορεί να ιχνηλατηθεί από τις ομοιότητες και διαφορές των γλωσσών. Τα στοιχεία που θα προκύψουν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη μελέτη της ιστορίας και των συγγενειών του λαού που ομιλεί τη γλώσσα. Με τον ίδιο τρόπο οι ομοιότητες και οι διαφορές ανάμεσα στα γονίδια, τις μονάδες της κληρονομικότητας, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αποκαλυφθούν πρότυπα γενετικής συγγένειας ανάμεσα σε διαφορετικούς πληθυσμούς. Προηγουμένως αναφέραμε, ότι οι Έλληνες μετανάστευσαν σε όλη τη περιοχή της Μεσογείου και ακόμη μακρύτερα. Ως εκ τούτου είναι ενδιαφέρον να παρουσιαστούν τα αποτελέσματα της γενετικής συγγένειας ανάμεσα στους κατοίκους της Ελλάδας και των άλλων χωρών της Μεσογείου καθώς επίσης ανάμεσα στους κατοίκους της Μεσογείου και τις τρεις κύριες ανθρώπινες φυλές.
Παλιότερα η εκτίμηση του βαθμού συγγενείας ανάμεσα στους ανθρώπινους πληθυσμούς βασιζόταν κυρίως στη μελέτη μορφολογικών χαρακτηριστικών (πχ διαφορές στο ανάστημα, στο χρώμα της επιδερμίδας κτλ). Αργότερα άρχισαν να χρησιμοποιούνται οι ομάδες αίματος. Σε ένα τρίτο στάδιο από το 1976 άρχισε να γίνεται μελέτη των πρωτεϊνικών και ενζυμικών παραλλαγών. Οι λόγοι για τους οποίους οι ομάδες αίματος και οι άλλοι πρωτεϊνικοί και ενζυμικοί πολυμορφισμοί χρησιμοποιούνται ολοένα και συχνότερα σε σχέση με τις μορφολογικές μετρήσεις γι’ αυτού του τύπου τις έρευνες είναι δύο: α) ο φαινότυπός τους δεν επηρεάζεται από τις μεταβολές του περιβάλλοντος ή την ηλικία των φορέων και β) κληρονομούνται και προσδιορίζονται με απλό τρόπο. Η συνδυασμένη μελέτη του πολυμορφισμού των ομάδων αίματος και των πρωτεϊνών επέτρεψε την καλύτερη μελέτη της διαφοροποίησης των πληθυσμών. Τα τελευταία χρόνια για τον ίδιο σκοπό άρχισε η μελέτη του πολυμορφισμού του μιτοχονδριακού και του πυρηνικού γενετικού υλικού (DNA) καθώς και ο προσδιορισμός διαφορών στις αλληλουχίες του πυρηνικού ή μιτοχονδριακού DNA.
Α. Η ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΑΛΛΩΝ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ ΧΩΡΩΝ.
Η περιοχή της Μεσογείου υποδιαιρείται σε πολλά κράτη. Οι πληθυσμοί αυτών των χωρών αποτελούνται από άτομα διαφορετικής εθνικότητας, γλώσσας και θρησκείας. Κατά συνέπεια θα άξιζε να προσδιοριστεί η γενετική σχέση ανάμεσα στους κατοίκους των μεσογειακών χωρών δηλαδή η συγγένεια μεταξύ τους καθώς και η γενετική απόσταση ανάμεσα στους κατοίκους των μεσογειακών χωρών και των κυριότερων ανθρώπινων φυλών. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν δεδομένα για πολλά γονίδια και χώρες της Μεσογείου.
Συγκεντρώθηκαν στοιχεία για τη γενετική σύσταση των κατοίκων της Ισπανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας, της Τουρκίας του Ισραήλ, της Λιβύης, της Αιγύπτου και της Αλγερίας σε 16 γενετικά συστήματα που αφορούν σε 40 παραλλαγές (αλληλόμορφα) περίπου. Στα στοιχεία αυτά περιλαμβάνονται οι ομάδες αίματος ABO, Rhesus κλπ, τα πρωτεϊνικά συστήματα ACPH, AK, Hp κα. Τα αποτελέσματα για την καυκάσια και τη μογγολική φυλή προέρχονται από λευκούς Αμερικανούς και από Γιαπωνέζους αντίστοιχα. Τα αποτελέσματα για τη νέγρικη φυλή προέρχονται από μαύρους της Αφρικής και των ΗΠΑ.
Με βάση τα στοιχεία αυτά και χρησιμοποιώντας κατάλληλους μαθηματικούς τύπους υπολογίστηκε η γενετική ομοιότητα ανάμεσα στους κατοίκους των 9 μεσογειακών χωρών. Κατασκευάστηκε δενδρόγραμμα στο οποίο φαίνεται παραστατικά η γενετική σχέση ανάμεσά τους. Από αυτό φαίνεται ότι η μικρότερη γενετική απόσταση (ή με άλλα λόγια η μεγαλύτερη γενετική συγγένεια) υπάρχει ανάμεσα σε Γάλλους-Ισπανούς και Έλληνες-Ιταλούς. Λίγο μικρότερη συγγένεια εμφανίζεται ανάμεσα στους Έλληνες-Ιταλούς και Γάλλους-Ισπανούς. Η μεγαλύτερη γενετική απόσταση βρέθηκε ανάμεσα στους κατοίκους των άλλων 8 μεσογειακών χωρών. Οι πληθυσμοί της Β. Μεσογείου εντάσσονται όλοι σε μια ομάδα ενώ αυτό δεν συμβαίνει με τους κατοίκους της Ν. Μεσογείου.
Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι οι Έλληνες μοιάζουν γενετικά σε σειρά πρώτα με τους Ιταλούς, έπειτα με τους Γάλλους και τελευταία με τους Τούρκους. Κατά συνέπεια η άποψη του Γάλλου ιστορικού Ζ.Ντυροζέλ ότι οι Έλληνες κατάγονται από τους Τούρκους δεν υποστηρίζεται από τα γενετικά δεδομένα.
Β. ΟΙ ΓΕΝΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΦΥΛΕΣ.
Σε άλλη εργασία μελετήθηκε η γενετική ομοιότητα ανάμεσα στους κατοίκους των χωρών της Μεσογείου και των τριών κυριότερων ανθρώπινων φυλών. Ανθρωπολογικά οι κάτοικοι της Μεσογείου ανήκουν στους Καυκασίους αν και κάποιες επιμιξίες με νέγρικους και μογγολικούς πληθυσμούς δεν μπορούν να αποκλειστούν. Η γενετική και μαθηματική ανάλυση έδειξε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία.
1) Η γενετική απόσταση από τους Καυκασίους μειώνεται στους πληθυσμούς των χωρών της Β. Μεσογείου αρχίζοντας από ανατολάς και πηγαίνοντας προς δυσμάς.
2) Η γενετική απόσταση από τη μογγολική ομάδα αυξάνεται από ανατολάς προς δυσμάς τόσο στους πληθυσμούς της Βορείου όσο και της Νοτίου Μεσογείου.
3) Η γενετική απόσταση ανάμεσα στους Βουλγάρους, Τούρκους, Έλληνες, Ιταλούς, Ισπανούς, Γάλλους και Ισραηλινούς και τους Καυκασίους είναι μικρότερη από εκείνη που υπολογίστηκε για τους κατοίκους κάθε χώρας και τους Νέγρους.
4) Οι Λίβυοι και οι Αιγύπτιοι είναι πλησιέστερα στους Νέγρους, παρά στη Μογγολική ομάδα, ενώ οι Αλγερινοί είναι πιο κοντά γενετικά με τους Νέγρους παρά με τους Καυκασίους. Αυτά τα αποτελέσματα μπορούν ίσως να εξηγηθούν από τη μετανάστευση Νέγρων σε αυτές τις χώρες.
Γ. ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΕΤΙΚΗΣ ΣΥΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ.
Από τα προηγούμενα επιστημονικά στοιχεία τεκμηριώνεται ότι οι Ιταλοί και οι Έλληνες γενετικά είναι στενά συγγενείς. Είναι ενδιαφέρον ότι στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε η επιστημονική ομάδα του καθηγητή κ. Α. Piazza του Πανεπιστημίου του Τορίνο σε εργασία τους που δημοσιεύτηκε το 1988 δυο περιοδικό Human genetics (Γενετική του ανθρώπου) και είχε ως αντικείμενο τη “Γενετική Ιστορία των Κατοίκων της Ιταλίας”. Οι Ιταλοί ερευνητές χρησιμοποίησαν για την αναπαράσταση της γενετικής ιστορίας των κατοίκων της Ιταλίας γενετικά (πχ ομάδες αίματος και πρωτεϊνικές παραλλαγές), ιστορικά και γλωσσικά δεδομένα.
Στην εμπεριστατωμένη μελέτη τους αναφέρουν ότι η Ιταλία το 400πΧ είχε 4.000.000 κατοίκους. Στη Σικελία υπήρχαν τουλάχιστον 200.000 Έλληνες και στην ιταλική χερσόνησο τουλάχιστον άλλοι 100.000 Έλληνες. Έτσι καταλήγουν πως την Προρωμαϊκή περίοδο ένας σε κάθε 10-13 κατοίκους της Ιταλίας ήταν Έλληνας.
Αν και αυτοί οι αριθμοί θα πρέπει να γίνουν αποδεκτοί με κάποια επιφύλαξη, ίσως όμως παρέχουν κάποια εξήγηση για τη γενετική διαφοροποίηση της Βόρειας από τη Νότια Ιταλία και την ομοιότητα της Νότιας Ιταλίας με τους κατοίκους της Ελλάδας. Ειδικότερα από το συνθετικό χάρτη της Ιταλίας που παρουσίασαν οι ερευνητές προκύπτει ότι οι κάτοικοι της Βόρειας Ιταλίας γενετικά είναι συγγενείς με τους κατοίκους των χωρών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης ενώ οι κάτοικοι της Νότιας Ιταλίας γενετικά είναι πιο συγγενείς με τους κατοίκους της σημερινής Ελλάδας. Η γενετική δηλαδή σύσταση της Ιταλίας αντικατοπτρίζει ακόμη και σήμερα την εθνική στρωμάτωση που υπήρχε στην Προρωμαϊκή εποχή. Εξακολουθεί δηλαδή να διακρίνεται στη Νότια Ιταλία και Σικελία η περιοχή που έχει μείνει γνωστή στην ιστορία ως Μεγάλη Ελλάδα (Magna Graecia). Δεν είναι παράδοξο συνεπώς που τα αποτελέσματα της γενετικής ανάλυσης τεκμηριώνουν πως υπάρχει μεγαλύτερη γενετική ομοιότητα ανάμεσα στους κατοίκους της Ελλάδας και της Ιταλίας και όχι με τους κατοίκους άλλων γειτονικών χωρών.
Για τους Έλληνες με βάση τα στοιχεία μας υπολογίσαμε ότι ο διαχωρισμός τους από τους πληθυσμούς της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας έγινε πριν από 8 χιλιάδες χρόνια ή στη μεσολιθική εποχή. Το συμπέρασμα αυτό που βασίζεται σε ενδείξεις της μοριακής εξέλιξης τεκμηριώνει θέσεις άλλων επιστημόνων (Ιστορικών, Αρχαιολόγων, Ανθρωπολόγων), που υποστηρίζουν την κοινή καταγωγή των λαών της Βορείου Μεσογείου…”
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου