Του Σάββα Καλεντρίδη
Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι η Τουρκία δεν φοβάται ότι θα της επιβληθούν σοβαρές κυρώσεις εναντίον της, κυρίως για τρεις λόγους:
Πρώτον, ο παράγοντας Γερμανία, παρά την αλλαγή του κλίματος στα κόμματα και στην κοινωνία, παραμένει αμετακίνητος στη θέση ότι η επιβολή σοβαρών κυρώσεων στην Τουρκία θα την απομακρύνει ακόμα περισσότερο από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, κάτι που για γεωπολιτικούς λόγους δεν είναι προς το συμφέρον της Δύσης και της Γερμανίας.
Δεύτερον, ο παράγοντας Ιταλία, προκειμένου να εξυπηρετήσει δικά του γεωπολιτικά συμφέροντα (κυρίως στη Λιβύη), στην ουσία συμπλέει με την Τουρκία. Σε αυτό τη βοηθά και η απραξία της Ελλάδας, που δεν φρόντισε να έχει ισχυρή παρουσία στη Λιβύη, ώστε να καταστεί ένας αξιόπιστος σύμμαχος της Ιταλίας, απέναντι στην τουρκική παντοκρατορία στη δυτική Λιβύη, στην ελληνορωμαϊκή Τριπολίτιδα.
Έτσι η Ιταλία αναγκάστηκε να συμπορευτεί με την Τουρκία στη Λιβύη, με αποκορύφωμα την υπογραφή της πρόσφατης αμυντικής συμφωνίας με την κυβέρνηση Σαράζ, που είναι ενεργούμενο της Τουρκίας.
Προφανώς η συμφωνία αυτή, που δεν θα υπέγραφε ο Σαράζ, αν δεν άναβε το πράσινο φως από την Αγκυρα, είναι το αντίδωρο του Ερντογάν στον Κόντε και τον Ντι Μάιο για την υποστήριξη που θα έχει η Τουρκία στις Βρυξέλλες στη Σύνοδο Κορυφής. Στα παραπάνω καλό είναι να προσθέσουμε τα 21 δισ. ευρώ των ιταλικών τραπεζών, τα οποία είναι επενδεδυμένα στην Τουρκία και τις εξαγωγές όπλων, που αποτελούν το 14% του συνόλου των ιταλικών εξαγωγών στον τομέα αυτόν.
Τρίτον, ο παράγοντας Ισπανία, προκειμένου να προστατέψει τα συμφέροντα των ισπανικών τραπεζών, οι οποίες είναι εκτεθειμένες στις τουρκικές σε ποσό 64 δισ. ευρώ, δεν θα συμφωνήσει σε κυρώσεις που θα οδηγήσουν σε κατάρρευση την τουρκική οικονομία, άρα και τις τουρκικές τράπεζες, οι οποίες θα συμπαρασύρουν την ισπανική τράπεζα BBVA και την ασφαλιστική MAPFRE.
Τέταρτον, να προσθέσουμε τη Μάλτα, που είναι η βάση των ναυτιλιακών εταιριών των οικογενειών Ταγίπ Ερντογάν και Μπιναλί Γιλντιρίμ, οι οποίες είναι τέτοιου μεγέθους, που μπορεί να εξαγοράσουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση μαζί. Αρα, είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να αναμένουμε στήριξη σε κυρώσεις από τη Βαλέτα.
Πέμπτον, η Ουγγαρία και η Φινλανδία, χώρες που έχουν συγγενικούς δεσμούς με την Τουρκία, επηρεάζονται σε κάποιο βαθμό από την Αγκυρα και αυτό ίσως επηρεάσει τη στάση τους στη Σύνοδο.
Άρα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η Τουρκία, έχοντας εξασφαλίσει ότι δεν θα υποστεί σοβαρές κυρώσεις, που θα ήταν δυνατόν να οδηγήσουν σε κάμψη την οικονομία της, εκ του ασφαλούς σκληραίνει τη στάση της απέναντι σε Κύπρο και Ελλάδα, εγγράφοντας ταυτοχρόνως υποθήκες στην ανατολική Μεσόγειο, στο Λιβυκό Πέλαγος και στο Αιγαίο.
Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι είναι δυνατόν να δούμε κάποιες κυρώσεις ή πρόθεση επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία στη Σύνοδο Κορυφής στις 10/11 Δεκεμβρίου, οι οποίες όμως δεν πρόκειται να πλήξουν την οικονομία της ούτε να κάμψουν την επιθετικότητά της.
Ασφαλώς, ο πολιτικός συμβολισμός των κυρώσεων θα είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ, αφού η Τουρκία, πέραν της επιβολής διά της ισχύος, αναζητεί εναγωνίως πολιτική στήριξη στα σχέδιά της στην Κύπρο, στην ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Και θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι, αν επιβληθούν κυρώσεις για πράξεις και ενέργειές της στις προαναφερθείσες περιοχές, αυτό θα είναι πλήγμα στα σχέδιά της.
Τα παραπάνω δείχνουν τον δρόμο και τη στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα: Αναζήτηση έμπρακτης πολιτικής στήριξης για την επιβολή κυρώσεων και αύξηση της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας μας, με εύστοχα εξοπλιστικά προγράμματα και αξιόπιστες στρατιωτικές συμμαχίες.
Τέλος, θα περιμένουμε έναν Ελληνα πρωθυπουργό και έναν υπουργό Εξωτερικών να θέσουν το θέμα της υποκρισίας της Τουρκίας, η οποία από τη μια πλευρά απαιτεί πολιτική ισότητα για τους 200.000 Τουρκοκύπριους και από την άλλη χώνει στα τουρκικά μπουντρούμια τους πολιτικούς ηγέτες των Κούρδων κατά χιλιάδες, αρνούμενη την παραχώρηση των βασικών τους δικαιωμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου