ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ

Του Νικολάου Μπαραμπούτη

ΙΣΟΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΝΙΚΟΝ
Στέργε μὲν τὰ παρόντα, ζήτει δὲ τὰ βελτίω. Μηδενὶ συμφορὰν ὀνειδίσῃς· κοινὴ γὰρ ἡ τύχη καὶ τὸ μέλλον ἀόρατον.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ
εἰ δεινὸν ἡγήσαιο τοὺς χείρους τῶν βελτιόνων ἄρχειν καὶ τοὺς ἀνοητοτέρους τοῖς φρονιμωτέροις προστάττειν·
 ΠΛΑΤΩΝ
τῆς δὲ ζημίας μεγίστη τὸ ὑπὸ πονηροτέρου ἄρχεσθαι, ἐὰν μὴ αὐτὸς ἐθέλῃ ἄρχειν·
 ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ Χαλεπόν ἄρχεσθαι ὑπό χείρονος
  ΙΣΟΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΝΙΚΟΚΛΕΑ
γιγνώσκων ὅτι τὸ τῆς πόλεως ὅλης ἦθος ὁμοιοῦται τοῖς ἄρχουσιν.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
ὅτι μὲν γάρ εἰσί τινες εὐτυχεῖς ὁρῶμεν. ἄφρονες γὰρ ὄντες κατορθοῦσι πολλά, ἐν οἷς ἡ τύχη κυρία:     1242α ΗΘΙΚΑ ΕΥΔΗΜΙΑ
 « καλλίτερα νά εἶσαι τελευταῖος μεταξύ τῶν πρώτων παρά πρῶτος μεταξύ τῶν τελευταίων » ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΝ            

Καί πράγματι μερικοί ἄφρωνες εἰς μίαν παρηκμασμένην πολιτείαν δύνανται νά γίνουν καί πρωθυπουργοί. Παρά τό ὅτι εἶναι διώκται τῆς ἀριστείας καί τῶν ἀρίστων, στήν παρηκμασμένην πολιτείαν εἶναι οἱ πρῶτοι μεταξύ τῶν τελευταίων πού εἶναι οἱ πολλοί, καί δύνανται νά ἄρχουν. Ἀλλά παρά ταύτα εἰς τήν παρηκμασμένην πολιτείαν ὑπάρχουν  οἱ σόφρωνες καί οἱ συνετοί καί εἶναι αὐτοί πού ὑφίστανται αὐτά πού περιγράφουν οἱ σοφοί πρόγονοι μας. Αὐτοί οἱ σόφρωνες ἐπειδή δέν εἶναι κακόψυχοι καί φθονεροί, εἶναι οἱ κυνηγοί τῆς ἀριστείας καί τῶν ἀρίστων τούς ὁποίους ὄχι μόνον δέν ἐχθρεύονται, δέν φθονοῦν, δέν μισοῦν, ἀλλά ἀντιθέτως τούς θαυμάζουν καί τούς καμαρώνουν. Καί ἐπειδή εἶναι Ἕλληνες καί ὡς ἔκ τούτου ἀπόγονοι τοῦ μεγαλυτέρου ποιητή ὅλων τῶν ἐποχῶν ΟΜΗΡΟΥ  ρέει εἰς τό αἵμα τους ἡ φράσις του:  «Αἰέν ἀριστεύειν καί ὑπείροχον ἔμμενε ἄλλων μηδέ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν». Πάντοτε νά ἀριστεύης καί νά ὑπερέχης τῶν ἄλλων, διά νά μήν ντροπιάσης τό γένος τῶν πατέρων σου.  ΟΜΗΡΟΥ <ΙΛΙΑΣ> ΡΑΨΩΔΙΑ  Ζ 119-236
  Εἰς τήν ἐμφιλίαν διαμάχην μεταξύ Τρώων καί Ἑλλήνων ὑπῆρχον καί δύο ἥρωες, δύο πολέμαρχοι ἀντίπαλοι. Ὁ ἕνας ἀπό τήν πλευράν τῶν Τρώων ἦτο ὁ Γλαῦκος καί ἀπό τήν πλευράν τῶν Ἑλλήνων ὁ Διομήδης. Ἦλθεν κάποια στιγμή πού ἔπρεπε νά μονομαχήσουν. Ὁ Διομήδης ἦτο ἀνδρεῖος καί γεναῖος ὡσάν τόν Ἀχιλλέα. Ὅταν ἦλθον ἀντιμέτωποι ὁ Διομήδης εἶχεν ἐντιπωσιασθεῖ ἀπό τήν γενναιότητα τοῦ Γλαύκου καί τόν ἐρωτᾶ ἀπό πού εἶναι ἡ καταγωγή του, καί αὐτός ἀρχίζει τήν ἀφήγησιν του. Τότε διαπιστοῦται ὅτι οἱ πρόγονοι των εἶχον φιλοξενηθεῖ καί εἶχον ἀνταλλάξει καί δῶρα εἰς τό ἀλογότροφον τό Ἄργος. Συγκινημένοι καί δύο βάζουν τά σπαθιά στίς θῆκες τους καί ὡς φῖλοι πλέον ὄχι μόνον δέν μονομαχοῦν ἀλλά ἀνταλλάσουν καί τάς πανοπλίας των, τοῦ Γλαύκου ἦτο χρυσή, χάλκινη τοῦ Διομήδη. Ὁ Γλαῦκος ἐπι πλέον τοῦ λέγει ὅτι, ὅταν ἀνεχώρησεν διά τόν πόλεμον τής Τροίας ὁ πατέρας του ὁ Ἰππόλοχος, τοῦ ἔδωσε μίαν εὐχήν:  «Αἰέν ἀριστεύειν καί ὑπείροχον ἔμμενε ἄλλων μηδέ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν».                                            
 Καί ἐπειδή,  “τά γάρ καλά ἔργα κόπῳ κτῶνται καί πόνῳ κατορθοῦνται” μᾶς ἀρέσει  νά θαυμάζομεν τήν μαθητιώσαν Ἑλληνικήν νεολαίαν νά κρατᾶ ψηλά καί μέ καμάρι τήν Ἑλληνικήν σημαίαν  εἰς τάς παρελάσεις καί νά τήν χειροκροτοῦμεν. Γιατί   ἔχομεν μίαν ἱστορίαν 12.500 ἐτῶν.    Ὅσον ἀφορᾶ τάς παρελάσεις, ταύται δέν εἶναι κάτι τό σημερινόν, ἀλλά χάνεται εἰς τά βάθη τῶν χιλιετηρίδων. Παδαδείγματος χάριν ὁ Στράβων μᾶς περιγράφει τήν μεγαλειώδη παρέλασιν πού ἐγένετο ἐτησίως τό 500-600 Π.Χ εἰς τήν Ἀμάρυνθον Εὐβοίας  πρός τιμήν τῆς θεάς Ἀμαρυνθίας Ἀρτέμιδος: «ἣν ἀνέθεσάν ποτε ἐν τῷ ἱερῷ τῆς Ἀμαρυνθίας Ἀρτέμιδος· γέγραπται δ' ἐν αὐτῇ τρισχιλίοις μὲν ὁπλίταις ἑξακοσίοις δ' ἱππεῦσιν ἑξήκοντα δ' ἅρμασι ποιεῖν τὴν πομπήν».
 Αἱ παρελάσεις σκοπόν ἔχουν τἠν ἐκδήλωσιν τιμῆς καί μνήμης εἰς τούς προγόνους μας. Τήν σημερινήν ἐποχήν ἐλάχιστοι ἀνθέλληνες πού δυστυχῶς κατοικοῦν εἰς αὐτόν τόν ἱερόν τόπον πού ἔχει ἀναδείξει τούς μεγαλυτέρους σοφούς καί ἥρωας ὅλων τῶν ἐποχῶν,  μέ λυσαλαίον τρόπον μάχονται διά τήν κατάργησιν τῶν παρελάσεων. Ὁ μέγας Περικλῆς ἔχει κάμει μίαν ἀγόρευσιν εἰς τήν Πνύκα ὁ λεγόμενος  «ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ» διά νά ἀποδώση τιμήν εἰς τούς νεκρούς πού ἐθυσιάσθησαν διά νά εἶναι ἡ Πατρίδα του ἐλεύθερη. Ἀρχίζει τήν ὁμιλίαν του λέγοντας: «῎Αρξομαι δὲ ἀπὸ τῶν προγόνων πρῶτον· δίκαιον γὰρ αὐτοῖς καὶ πρέπον δὲ ἅμα ἐν τῷ τοιῷδε τὴν τιμὴν ταύτην τῆς μνήμης δίδοσθαι. τὴν γὰρ χώραν οἱ αὐτοὶ αἰεὶ οἰκοῦντες διαδοχῇ τῶν ἐπιγιγνομένων μέχρι τοῦδε  ἐλευθέραν δι' ἀρετὴν παρέδοσαν. καὶ ἐκεῖνοί τε ἄξιοι ἐπαίνου καὶ ἔτι μᾶλλον οἱ πατέρες ἡμῶν·»

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ