εβγαίν' από την Πόλην,
ουδέ στ'αμπέλ(ε)α κόνεψεν,
ουδέ στα περιβόλ(ε)α
επήγεν και εκόνεψεν
'ς σ'Αγια-Σοφιάς την πόρταν'.
Έσειξεν τ'έναν το φτερόν,
στο αίμαν βουτεμένον,
έσειξεν τ'άλλο το φτερόν,
χαρτίν είshεν γραμμένον.
Σιτ' αναγνώθ' σιτ(ε)ά κλαίει,
σιτ' ανακρούει την καρδ(ε)άν:
'πάρθεν η Ρωμανία!
κλαίγ'νε τα μοναστήρ(ε)α
κι' Αϊ-Γιάννες, ο Χρυσόστομον,
κλαίει στερνοκοπάται.
και δερνοκοπισκάσαι.
Η Ρωμανία 'πάρθεν!
ανθεί και φέρει κι' άλλο.
ΕΛ.ΚΟΣΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου