Του Ιωάννη Χ. Κουριαννίδη
Διευθυντή περιοδικού «Ενδοχώρα»
Η κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι στερείται εθνικού οράματος και απλώς αρκείται στην (αποτυχημένη συνήθως) γραφειοκρατική διαχείριση ακόμα και των πιο απλών πραγμάτων
Το πρόβλημα, λοιπόν, με το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη είναι ποιος θα το προστατεύει. Αν δηλαδή θα είναι αρμόδιο το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ή το υπουργείο Εθνικής Αμυνας! Διαχειριστικό, επομένως, και αυτό το θέμα για μία κυβέρνηση που έχει αποδείξει ότι στερείται εθνικού οράματος και απλώς αρκείται στην (αποτυχημένη συνήθως) γραφειοκρατική διαχείριση ακόμα και των πιο απλών πραγμάτων.
Ο πρωθυπουργός δήλωσε, σχετικά, πρόσφατα: «Το μνημείο ανήκει στην ιστορική μνήμη. Ενα μνημείο ανοιχτό σε όλους τους Ελληνες. Αλλά και σε κάθε επισκέπτη που θέλει να το θαυμάσει. Αυτόν τον γνωστό χαρακτήρα, που είχε πάντα ο Αγνωστος Στρατιώτης, οφείλουμε να διατηρήσουμε».
Θα πρέπει, όμως, να πει κάποιος στον κ. Μητσοτάκη ότι το μνημείο αυτό είναι ένα εθνικό τοπόσημο, ένα μνημείο της Ιστορίας του έθνους των Ελλήνων και όχι απλώς ένα μνημείο της Ιστορίας. Ενα μνημείο που συμβολίζει τους αγώνες του ελληνικού λαού όχι μόνο για την ελευθερία, αλλά και για την εθνική του ολοκλήρωση. Γι’ αυτό και επί αυτού αναγράφονται μάχες που δόθηκαν στην Κορυτσά, στο Μοναστήρι, στον Σαγγάριο, στο Αφιόν Καραχισάρ, στην Οδησσό, στη Χειμάρρα, στην Κύπρο…
Από την 25η Μαρτίου 1932, όταν αποκαλύφθηκε επίσημα το μνημείο, η φύλαξή του είναι τιμητική και αυτή έχει ανατεθεί σε ειδικό στρατιωτικό λόχο της Φρουράς της Προεδρίας της Δημοκρατίας, που από το 1973 ονομάστηκε Προεδρική Φρουρά. Η φύλαξή του είναι τιμητική και όχι ουσιαστική, αφού μέχρι και τα τελευταία χρόνια δεν ετίθετο θέμα βανδαλισμού ή ασχημιών σε βάρος του μνημείου.
Κι αυτό διότι στην ελληνική κοινωνία υπήρχε η ενσυναίσθηση της εθνικής σημασίας του μνημείου, που βοηθούσε στη δημιουργία μιας υγιούς και αρμονικής αλληλεπίδρασης των πολιτών με αυτό. Αυτό, όμως, ήταν το αποτέλεσμα μίας παιδείας που καλλιεργείτο σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Ηταν, ακόμη, η ανθοφορία της κοινωνίας των πολιτών στις εθνικές μας αξίες, σε ένα κοινό δηλαδή σύστημα αξιών, που διαμορφώθηκε σε μία κοινωνία ανθρώπων κοινής καταγωγής και κληρονομιάς.
Τα τελευταία χρόνια αυτά άλλαξαν. Και κάποιοι καμαρώνουν γι’ αυτό! Ο σημερινός πρωθυπουργός είχε δηλώσει το 2019 στη Βουλή: «Είμαι υπερήφανος όταν πηγαίνω σε παρελάσεις και βλέπω μια κοινωνία η οποία μετατρέπεται σε πολυπολιτισμική σιγά σιγά». Κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει στον κ. πρωθυπουργό να νιώθει υπερήφανος (καθένας με τις προσλαμβάνουσές του!), αλλά ας μάθει ότι αυτή η «πολυπολιτισμικότητα» δεν είναι κοινωνία. Δεν είναι δηλαδή ένας σχηματισμός που χαρακτηρίζεται από κοινά στοιχεία, όπως η γλώσσα, η ιστορία, ο πολιτισμός και η καταγωγή.
Επομένως, δεν μπορεί να αναπτύξει εθνική συνείδηση. Τα μέλη της δεν μπορούν να αντιληφθούν, τόσο νοητικά όσο και συναισθηματικά, ότι μοιράζονται μία κοινή ταυτότητα, που υπερβαίνει τον ατομισμό. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η απαξίωση της ιστορικής μνήμης και η απόρριψη του συστήματος αξιών που για αιώνες γαλούχησε μία εθνική κοινωνία. Το συνονθύλευμα αυτό που διαμορφώνεται, ραγδαία πλέον, είναι λογικό να μη νιώθει το νόημα και τη σημασία ενός εθνικού μνημείου, όπως αυτό του Αγνωστου Στρατιώτη, αλλά και οτιδήποτε άλλο έχει αναφορά στην εθνική μνήμη και την κληρονομιά.
Ο μόνος τρόπος, λοιπόν, για να προστατευθεί ουσιαστικά και όχι «τιμητικά» το μνημείο είναι να επανέλθει η διδαχή της σημασίας του στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, συνοδευόμενη από μία γενικότερη επιστροφή της παιδείας μας στα εθνοκεντρικά πρότυπα, που κάποτε δικαιολογούσαν απόλυτα τον τίτλο του αρμόδιου υπουργείου ως «Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων». Σε κάθε άλλη περίπτωση, οι αρμόδιοι για τη φύλαξή του θα ξεφτιλίζονται από όσους θα συνεχίζουν να το πυρπολούν και να το βεβηλώνουν με κάθε τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου