προέδρου του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη.
Τα τελευταία χρόνια, ο εθνικός μας εναέριος και θαλάσσιος χώρος έχει
γίνει σουρωτήρι από τις καθημερινές προκλητικές παραβιάσεις της
τουρκικής αεροπορίας και του τουρκικού ναυτικού στο πλαίσιο της ευθείας,
επιθετικής και προκλητικής αμφισβήτησης από την Τουρκία της εθνικής μας
ακεραιότητας.
Ο ελληνικός λαός παρακολουθεί αυτές τις προκλήσεις με αυξανόμενη ανησυχία. Γνωρίζει ότι η επιδίωξη της γείτονος είναι η σαφής αμφισβήτηση της εδαφικής μας ακεραιότητας και αγωνιά για το ποια είναι και θα είναι στο μέλλον η ελληνική αντίδραση.
Διαπιστώνει λοιπόν ότι η ελληνική αντίδραση είναι διαχρονικά επιεικώς ανεπαρκής και αυτό δεν μπορούν να το αλλάξουν οι βαρύγδουπες δηλώσεις των στρατιωτικών και πολιτικών μας ηγετών. Το πρόβλημα φυσικά είναι ότι καμωνόμαστε πως δεν ανησυχούμε και δεν φοβόμαστε τίποτα – μια θέση που με τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας μας και των Ενόπλων Δυνάμεων είναι απλώς ανεδαφική.
Ο ελληνικός λαός παρακολουθεί αυτές τις προκλήσεις με αυξανόμενη ανησυχία. Γνωρίζει ότι η επιδίωξη της γείτονος είναι η σαφής αμφισβήτηση της εδαφικής μας ακεραιότητας και αγωνιά για το ποια είναι και θα είναι στο μέλλον η ελληνική αντίδραση.
Διαπιστώνει λοιπόν ότι η ελληνική αντίδραση είναι διαχρονικά επιεικώς ανεπαρκής και αυτό δεν μπορούν να το αλλάξουν οι βαρύγδουπες δηλώσεις των στρατιωτικών και πολιτικών μας ηγετών. Το πρόβλημα φυσικά είναι ότι καμωνόμαστε πως δεν ανησυχούμε και δεν φοβόμαστε τίποτα – μια θέση που με τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας μας και των Ενόπλων Δυνάμεων είναι απλώς ανεδαφική.
Είναι εντελώς ανεδαφική, γιατί η πατρίδα μας έχει περάσει μια
δεκαετία μεγάλης οικονομικής κρίσης, κατά την οποία οι Ενοπλες Δυνάμεις
παραμελήθηκαν τελείως (σε σημείο που η αξιοπιστία του υλικού τους να
είναι εξόχως προβληματική), αλλά το χειρότερο είναι ότι, όπως
τουλάχιστον φαίνεται, δεν είναι σαφές στον λαό μας αν, ακόμα και την
ύστατη στιγμή, οι ηγεσίες αυτού του τόπου έχουν πλήρως αντιληφθεί τις
συνέπειες αυτής της αδράνειας.
Η ολιγωρία αυτή δεν είναι φυσικά τωρινή αλλά διαχρονική και αποδεικνύεται από τα εξής τρελά φαινόμενα που αφορούν την εθνική μας άμυνα:
α) Eνα παντελώς απαράδεκτο νομικό πλαίσιο, που κάνει τη διάθεση κεφαλαίων για επείγουσες ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων αδύνατη, δένει τα χέρια της ηγεσίας και δεν επιτρέπει καμία προμήθεια, ούτε χαρτιού τουαλέτας, χωρίς να περάσει από μια πολύμηνη εξοντωτική διαδικασία. Το νομικό αυτό πλαίσιο, γέννημα της υστερίας μετά τα ελεεινά σκάνδαλα χρηματισμού επίορκων αξιωματικών προηγούμενης δεκαετίας, πρέπει να αλλάξει αμέσως.
β) Απαιτείται η άμεση κατάργηση πάνω από 100 στρατοπέδων που δεν έχουν ουδεμία άλλη χρήση και ωφέλεια από το να τροφοδοτούν τις καφετέριες των πόλεων και των χωριών όπου εδρεύουν (και έχουν δει πόλεμο τελευταία φορά την εποχή του Κιουταχή Πασά) σε μια τρανή απόδειξη πολιτικού λαϊκισμού εις βάρος του εθνικού συμφέροντος.
γ) Απαιτείται η άμεση μεταφορά τουλάχιστον του μισού πολεμικού στόλου στον ναύσταθμο της Κρήτης (τουλάχιστον των μονάδων κρούσης, μιας και η παραμονή στη Σαλαμίνα εξυπηρετεί μόνο το να κοιμούνται τα πληρώματα στα σπίτια τους και να «μην ξεσπιτωθούν»).
δ) Να ιδρυθεί άμεσα υποδομή στον Μούδρο της Λήμνου για ένα μέρος του στόλου, που πρέπει να ναυλοχεί εκεί καθ’ όλη τη διάρκεια της παρούσης κρίσης με τη γείτονα χώρα.
ε) Να μετακινηθούν αμέσως από το Μεγάλο Πεύκο και από τον Βόλο όλες οι μονάδες των ειδικών δυνάμεων, οι οποίες εδρεύοντας εκεί που είναι τώρα είναι παντελώς άχρηστες για οποιαδήποτε περίπτωση ξαφνικής εμπλοκής.
ζ) Να διατεθούν αμέσως 1,5-2 δισ. για την άμεση επιχειρησιακή αποκατάσταση της δυνατότητας και αξιοπιστίας των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, κυρίως του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας.
Ολοι καταλαβαίνουμε και σεβόμαστε τις προσπάθειες της πολιτικής και στρατιωτικής μας ηγεσίας να μας καθησυχάζουν ότι όλα πάνε καλά και ότι αν συμβεί το παραμικρό «θα τους τσακίσουμε», «θα τους ισοπεδώσουμε» και διάφορα άλλα. Το κακό είναι ότι πολλοί γνωρίζουν ότι τέτοιου είδους καθησυχασμοί δεν προσφέρουν τίποτα όταν όλοι βλέπουμε ότι εμείς δεν μπορούμε –όχι δεν θέλουμε– να αντιδράσουμε στις επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας.
Ούτε βοηθάει η τοποθέτηση ότι «εμείς δεν απαντάμε στις προκλήσεις γιατί είμαστε σοβαροί»... Αυτή είναι ακριβώς η απόδειξη του ότι δεν είμαστε σοβαροί, διότι ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε με τον τρόπο που θα έπρεπε. Υπάρχει άλλο κράτος στον κόσμο που τα εναέρια και θαλάσσια σύνορά του να γίνονται κόσκινο κάθε μέρα από ένα εχθρικό κράτος και να μην αντιδρά, αλλά να περιμένει την «επόμενη πρόκληση», όπου τότε θα απαντήσει; Ποιος Ελληνας μπορεί να αποδεχθεί τέτοια ηττοπαθή στάση;
Αλλά και ο λαός μας έχει σιγά σιγά εθιστεί στο καθεστώς της συνεχούς απειλής και την έχει συνηθίσει. Και όταν θα γίνει «η στραβή» –γιατί δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μη γίνει– θα ψαχνόμαστε γιατί έγινε και γιατί τόσα χρόνια δεν κάναμε τίποτα και άλλα τέτοια γνωστά ελληνικά αστεία! Το μόνο που παραμένει ως παρηγοριά είναι πραγματικά το γεγονός του άριστου ηθικού και της εξαιρετικής κατάρτισης του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων.
Συμπέρασμα. Απαιτούνται τα εξής:
•Αμεση αλλαγή νομικού πλαισίου προμηθειών των Ενόπλων Δυνάμεων.
•Αμεση ριζική αναδιάρθρωση στρατοπέδων, ειδικών δυνάμεων και στόλου του Πολεμικού Ναυτικού.
•Αμεση οικονομική ενίσχυση τουλάχιστον 1,5 δισ. ευρώ, με άμεση καταβολή και διάθεσή της από τα γενικά επιτελεία χωρίς πολιτική επέμβαση.
•Εκπαίδευση του ελληνικού λαού για την πραγματική κατάσταση και τους πραγματικούς κινδύνους ώστε να μην παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας.
•Απόλυτη ενότητα και άμεση αντίδραση όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου.
Η ολιγωρία αυτή δεν είναι φυσικά τωρινή αλλά διαχρονική και αποδεικνύεται από τα εξής τρελά φαινόμενα που αφορούν την εθνική μας άμυνα:
α) Eνα παντελώς απαράδεκτο νομικό πλαίσιο, που κάνει τη διάθεση κεφαλαίων για επείγουσες ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων αδύνατη, δένει τα χέρια της ηγεσίας και δεν επιτρέπει καμία προμήθεια, ούτε χαρτιού τουαλέτας, χωρίς να περάσει από μια πολύμηνη εξοντωτική διαδικασία. Το νομικό αυτό πλαίσιο, γέννημα της υστερίας μετά τα ελεεινά σκάνδαλα χρηματισμού επίορκων αξιωματικών προηγούμενης δεκαετίας, πρέπει να αλλάξει αμέσως.
β) Απαιτείται η άμεση κατάργηση πάνω από 100 στρατοπέδων που δεν έχουν ουδεμία άλλη χρήση και ωφέλεια από το να τροφοδοτούν τις καφετέριες των πόλεων και των χωριών όπου εδρεύουν (και έχουν δει πόλεμο τελευταία φορά την εποχή του Κιουταχή Πασά) σε μια τρανή απόδειξη πολιτικού λαϊκισμού εις βάρος του εθνικού συμφέροντος.
γ) Απαιτείται η άμεση μεταφορά τουλάχιστον του μισού πολεμικού στόλου στον ναύσταθμο της Κρήτης (τουλάχιστον των μονάδων κρούσης, μιας και η παραμονή στη Σαλαμίνα εξυπηρετεί μόνο το να κοιμούνται τα πληρώματα στα σπίτια τους και να «μην ξεσπιτωθούν»).
δ) Να ιδρυθεί άμεσα υποδομή στον Μούδρο της Λήμνου για ένα μέρος του στόλου, που πρέπει να ναυλοχεί εκεί καθ’ όλη τη διάρκεια της παρούσης κρίσης με τη γείτονα χώρα.
ε) Να μετακινηθούν αμέσως από το Μεγάλο Πεύκο και από τον Βόλο όλες οι μονάδες των ειδικών δυνάμεων, οι οποίες εδρεύοντας εκεί που είναι τώρα είναι παντελώς άχρηστες για οποιαδήποτε περίπτωση ξαφνικής εμπλοκής.
ζ) Να διατεθούν αμέσως 1,5-2 δισ. για την άμεση επιχειρησιακή αποκατάσταση της δυνατότητας και αξιοπιστίας των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, κυρίως του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας.
Ολοι καταλαβαίνουμε και σεβόμαστε τις προσπάθειες της πολιτικής και στρατιωτικής μας ηγεσίας να μας καθησυχάζουν ότι όλα πάνε καλά και ότι αν συμβεί το παραμικρό «θα τους τσακίσουμε», «θα τους ισοπεδώσουμε» και διάφορα άλλα. Το κακό είναι ότι πολλοί γνωρίζουν ότι τέτοιου είδους καθησυχασμοί δεν προσφέρουν τίποτα όταν όλοι βλέπουμε ότι εμείς δεν μπορούμε –όχι δεν θέλουμε– να αντιδράσουμε στις επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας.
Ούτε βοηθάει η τοποθέτηση ότι «εμείς δεν απαντάμε στις προκλήσεις γιατί είμαστε σοβαροί»... Αυτή είναι ακριβώς η απόδειξη του ότι δεν είμαστε σοβαροί, διότι ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε με τον τρόπο που θα έπρεπε. Υπάρχει άλλο κράτος στον κόσμο που τα εναέρια και θαλάσσια σύνορά του να γίνονται κόσκινο κάθε μέρα από ένα εχθρικό κράτος και να μην αντιδρά, αλλά να περιμένει την «επόμενη πρόκληση», όπου τότε θα απαντήσει; Ποιος Ελληνας μπορεί να αποδεχθεί τέτοια ηττοπαθή στάση;
Αλλά και ο λαός μας έχει σιγά σιγά εθιστεί στο καθεστώς της συνεχούς απειλής και την έχει συνηθίσει. Και όταν θα γίνει «η στραβή» –γιατί δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μη γίνει– θα ψαχνόμαστε γιατί έγινε και γιατί τόσα χρόνια δεν κάναμε τίποτα και άλλα τέτοια γνωστά ελληνικά αστεία! Το μόνο που παραμένει ως παρηγοριά είναι πραγματικά το γεγονός του άριστου ηθικού και της εξαιρετικής κατάρτισης του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων.
Συμπέρασμα. Απαιτούνται τα εξής:
•Αμεση αλλαγή νομικού πλαισίου προμηθειών των Ενόπλων Δυνάμεων.
•Αμεση ριζική αναδιάρθρωση στρατοπέδων, ειδικών δυνάμεων και στόλου του Πολεμικού Ναυτικού.
•Αμεση οικονομική ενίσχυση τουλάχιστον 1,5 δισ. ευρώ, με άμεση καταβολή και διάθεσή της από τα γενικά επιτελεία χωρίς πολιτική επέμβαση.
•Εκπαίδευση του ελληνικού λαού για την πραγματική κατάσταση και τους πραγματικούς κινδύνους ώστε να μην παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας.
•Απόλυτη ενότητα και άμεση αντίδραση όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου.
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου