Tου Φάηλου Μ. Κρανιδιώτη
Απ’ αλλού το περιμένεις κι απ’ αλλού σου έρχεται. Ποιό; Το παράδειγμα. Μια μικρή ελπίδα.
Η «πνευματική ηγεσία», παχιά – παχιά, περιφέρει κούτσα – κούτσα την ιδεοληπτική καμπουρίτσα της στις στήλες των συγκροτημάτων. Η κοντοστούπα ψυχή τους πότε μας έδωσε, εδώ και χρόνια μια ανάταση; Αν δεν ήταν κάτι κοσμοκαλόγεροι των βιβλιοθηκών και της έρευνας κι ο Μίκης, που και που, θα κοντεύαμε να ξεχάσουμε πως είναι η πνευματική πρωτοπορία μ’ όλους αυτούς τους γκρίζους που πάνε από ΜΚΟ σε «Ανεξάρτητη Αρχή» και τούμπαλιν.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που διαβάσατε ή ακούσατε για μια πράξη τους και είπατε; Αααα, μα τι είπε ή τι έκανε ο άνθρωπος και τρέξατε να το μοιραστείτε με τους φίλους σας, το φέρατε σαν παράδειγμα στα παιδιά σας; Πότε νοιώσατε τη βαθιά συγκίνηση που προκαλεί ο αυθεντικός, πρωτογενής Λόγος από μια ψυχή που αναζητά την αλήθεια, την γνώση κι αγαπάει βαθιά τον τόπο και το λαό; Πότε ήταν η τελευταία φορά που νοιώσατε ότι το παράδειγμα κάποιου σας συγκλονίζει και σας καλεί στο καθήκον;
Ήρθανε λοιπόν τρεις πιτσιρικάδες Εύζωνες και αδιαφορώντας για τον προφανή κι άμεσο κίνδυνο, απλώς παρέμειναν στη θέση τους. Άγρυπνοι Φρουροί. Αγέρωχοι. Ακίνητοι. Αμίλητοι. Οι αυτοϊκανοποιούμενοι «επαναστάτες» της πλάκας διατάραξαν την τάξη αλλά έδωσαν την ευκαιρία σε τρεις γιους, αδελφούς κι εγγόνια μας να δώσουν σε όλους ένα μεγάλο μάθημα. Τιμή στους ίδιους και στους γονείς που τους ανάθρεψαν. Τιμή στον Έλληνα Δάσκαλο που τους έμαθε γράμματα και φιλότιμο. Τιμή στον Διοικητή και τους Αξιωματικούς που εμπνέουν τέτοια Πίστη , τέτοια Τιμή.
Λοιπόν, είσαστε να κάνουμε κάτι; Να δώσουμε μια απάντηση στους ρουφιάνους, στους προβοκάτορες, στους ένοπλους «ιαχωβάδες» και στα πρακτόρια;
Αυτή τη Κυριακή το πρωΐ, να πάρουμε τα παιδιά μας, τους φίλους μας και να πάμε στο Σύνταγμα, στην μεγάλη αλλαγή της Φρουράς. Βγαίνει όλη, με την Σημαία της μπροστά. Με την επίσημη στολή με την χρυσοποίκιλτη φέρμελη. Πάμε να τιμήσουμε το παράδειγμα. Να τιμήσουμε το ένοπλο χέρι του Έθνους, τον θεματοφύλακα της Ελευθερίας μας. Αντε, αφήστε τα πληκτρολόγια και πάμε. Πάμε να δούμε να «περνάει ο Στρατός της Ελλάδος φρουρός». Ναι, ρε, ο Στρατός. Αμ’ ποιος; Ο …Αλιβιζάτος;
Απ’ αλλού το περιμένεις κι απ’ αλλού σου έρχεται. Ποιό; Το παράδειγμα. Μια μικρή ελπίδα.
Η «πνευματική ηγεσία», παχιά – παχιά, περιφέρει κούτσα – κούτσα την ιδεοληπτική καμπουρίτσα της στις στήλες των συγκροτημάτων. Η κοντοστούπα ψυχή τους πότε μας έδωσε, εδώ και χρόνια μια ανάταση; Αν δεν ήταν κάτι κοσμοκαλόγεροι των βιβλιοθηκών και της έρευνας κι ο Μίκης, που και που, θα κοντεύαμε να ξεχάσουμε πως είναι η πνευματική πρωτοπορία μ’ όλους αυτούς τους γκρίζους που πάνε από ΜΚΟ σε «Ανεξάρτητη Αρχή» και τούμπαλιν.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που διαβάσατε ή ακούσατε για μια πράξη τους και είπατε; Αααα, μα τι είπε ή τι έκανε ο άνθρωπος και τρέξατε να το μοιραστείτε με τους φίλους σας, το φέρατε σαν παράδειγμα στα παιδιά σας; Πότε νοιώσατε τη βαθιά συγκίνηση που προκαλεί ο αυθεντικός, πρωτογενής Λόγος από μια ψυχή που αναζητά την αλήθεια, την γνώση κι αγαπάει βαθιά τον τόπο και το λαό; Πότε ήταν η τελευταία φορά που νοιώσατε ότι το παράδειγμα κάποιου σας συγκλονίζει και σας καλεί στο καθήκον;
Ήρθανε λοιπόν τρεις πιτσιρικάδες Εύζωνες και αδιαφορώντας για τον προφανή κι άμεσο κίνδυνο, απλώς παρέμειναν στη θέση τους. Άγρυπνοι Φρουροί. Αγέρωχοι. Ακίνητοι. Αμίλητοι. Οι αυτοϊκανοποιούμενοι «επαναστάτες» της πλάκας διατάραξαν την τάξη αλλά έδωσαν την ευκαιρία σε τρεις γιους, αδελφούς κι εγγόνια μας να δώσουν σε όλους ένα μεγάλο μάθημα. Τιμή στους ίδιους και στους γονείς που τους ανάθρεψαν. Τιμή στον Έλληνα Δάσκαλο που τους έμαθε γράμματα και φιλότιμο. Τιμή στον Διοικητή και τους Αξιωματικούς που εμπνέουν τέτοια Πίστη , τέτοια Τιμή.
Λοιπόν, είσαστε να κάνουμε κάτι; Να δώσουμε μια απάντηση στους ρουφιάνους, στους προβοκάτορες, στους ένοπλους «ιαχωβάδες» και στα πρακτόρια;
Αυτή τη Κυριακή το πρωΐ, να πάρουμε τα παιδιά μας, τους φίλους μας και να πάμε στο Σύνταγμα, στην μεγάλη αλλαγή της Φρουράς. Βγαίνει όλη, με την Σημαία της μπροστά. Με την επίσημη στολή με την χρυσοποίκιλτη φέρμελη. Πάμε να τιμήσουμε το παράδειγμα. Να τιμήσουμε το ένοπλο χέρι του Έθνους, τον θεματοφύλακα της Ελευθερίας μας. Αντε, αφήστε τα πληκτρολόγια και πάμε. Πάμε να δούμε να «περνάει ο Στρατός της Ελλάδος φρουρός». Ναι, ρε, ο Στρατός. Αμ’ ποιος; Ο …Αλιβιζάτος;
Εστάλη απο http://www.efylakas.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου