Αν και η συμμετοχή στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης της 14η Μαΐου, όπως και σε όλη τη χώρα, ήταν πολύ χαμηλή, οι Χιμαριώτες δεν πήγαν στην κάλπη απλά να ψηφίσουν τον δικό τους υποψήφιο δήμαρχο, το Φρέντυ το Μπελέρη, πήγαν να κάνουν άλλο ένα δημοψήφισμα.
Πήγαν ν’ ανανεώσουν το δημοψήφισμα της 2ας Δεκεμβρίου 1945 όταν σύσσωμοι οι Χιμαριώτες έριξαν την ψήφο τους στην μαύρη κάλπη, καταψηφίζοντας το κομμουνιστικό καθεστώς που ήθελε να επιβάλει στην Αλβανία ο Ε. Χότζα.
Πήγαν ν’ αποδείξουν άλλη μια φορά την ελληνικότητα της Χιμάρας, με τα πολλά μνημεία, τα αρχιτεκτονικά στοιχεία, τις εκκλησίες για κάθε άγιο και τα μοναστήρια, που καλύπτουν διαχρονικά την ύπαρξή της εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια. Την Ακροκεραύνια Σχολή ιδρυθέντα από τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που λειτούργησε μέχρι το δημοψήφισμα του 1945, όπου την επόμενη έκλεισε η ελληνική σχολή, τους αφαιρέθηκε η ελληνική εθνικότητα.
Πήγαν να διαμαρτυρηθούν για τους δεκάδες εξορισθέντες, φυλακισθέντες και θανούντες, για τον πρωτεργάτη του δημοψηφίσματος Ανδρέα Δήμο όπου θάφτηκε ζωντανός. Για τα δεινά που υπέστη η Χιμάρα στο ολοκληρωτικό κομμουνιστικό και δικτατορικό καθεστώς του Χότζα, για να μην σηκώσει κεφάλι.
Πήγαν να συνεχίσουν τον αγώνα που έκαναν τις τρεις δεκαετίες της μεταπολίτευσης στην Αλβανία, για να ξαναλειτουργήσουν τα σχολεία τους στην ελληνική μητρική γλώσσα και να εκφραστούν με τον αυτοπροσδιορισμό τους. «Το να αμφισβητεί κανείς την ελληνική εθνικότητα του λαού της Χιμάρας, είναι ωσάν να αμφισβητεί ότι είναι μέρα καθ’ τη στιγμή ο ήλιος μεσουρανεί», γράφουν στο υπόμνημα που στέλνουν στον Ύπατο Αρμοστή της ΔΑΣΕ, Βαν Ντερ Στουλ, την 2α Αυγούστου 1993.
Πήγαν να δώσουν τέλος στην τρομοκρατία και στην νοθεία που επέβαλαν οι εκάστοτε αλβανικές κυβερνήσεις τόσο στις κοινοβουλευτικές, όσο και στις τοπικές εκλογές, με την μεγαλύτερη στις τοπικές εκλογές της 1ης Οκτωβρίου 2000, με υποψήφιο τον Βασίλη Μπολάνο, με αποκορύφωμα συλλήψεις ψηφοφόρων.
Πήγαν να δώσουν τέλος στην υφαρπαγή των περιουσιών τους από μεγάλους καρχαρίες, με το αιτιολογικό ανέγερσης τουριστικών χωριών, με την ευλογία της κυβέρνησης, στην ισοπέδωση εκατονταετιών κτιρίων περιουσία τους από τους προγόνους.
Και οι Χιμαριώτες πήγαν ενωμένοι και οργισμένοι, μετά στη σύλληψη του υποψηφίου τους Φρέντυ Μπελέρη, δύο μέρες προτού ανοίξουν οι κάλπες. Και ήρθαν απ’ όλα τα μέρη της Οικουμένης, να ψηφίσουν, να παραμείνουν φύλακες έξω από τα εκλογικά κέντρα, να χαρούν την νίκη, να τραγουδήσουν τον εθνικό ύμνο στην πλατεία Ομόνοια της Χιμάρας, να εκφωνήσουν συνθήματα και να τραγουδήσουν στην μητρική τους γλώσσα.
Η νίκη της 14ης Μαΐου των Χιμαριωτών κι όλων των δημοτών του δήμου, που ζητούσαν αλλαγή, δεν ήταν μια νίκη κατά του άλλου υποψηφίου, ήταν μια νίκη κατά του κατεστημένου, κατά των Αρχών, κατά των μεθοδεύσεων, της πλεκτάνης και της μοχθηρής σκευωρίας τριών δεκαετιών.
Αυτό που απομένει, η αλβανική κυβέρνηση ν’ αποφυλακίσει άμεσα το Φρέντυ Μπελέρη, για ν’ αναλάβει τα καθήκοντά του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου