Αρνητής της έννοιας πατρίδα μπορεί να γίνει κάποιος για δύο λόγους: ιδεολογίας ή διαταραγμένης ψυχολογίας.
Οι διαταραγμένοι
Ας ξεκινήσουμε απ’ την δεύτερη περίπτωση. Δεν μπορεί κάποιος που αρνείται την ύπαρξη πατρίδας και της εξ’ αυτής προέλευσής του, να «έχει σώας τας φρενας». Δεν γίνεται… δεν είναι δυνατόν… Κι επειδή δεν είναι ζητούμενο του παρόντος άρθρου, η επιστημονική προσέγγιση αυτού, θα το εξετάσουμε εμπειρικά. Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά το κοινωνικό μας περιβάλλον, θα συνειδητοποιήσουμε ότι αυτοί που χλευάζουν οτιδήποτε σχετίζεται με πατρίδα, είναι οι ίδιοι που εμφανίζουν τις πιο αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές. Είναι οι ίδιοι με τις πιο ανεξήγητες σε ένταση αντιδράσεις στην προσωπική ή κοινωνική τους ζωής. Είναι αυτοί για τους οποίους οι υπόλοιποι, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους αναρωτιόνται: «ρε συ ο τάδε πάει καλά ή τα ‘χει χαμένα» ή «εμένα ο τάδε μου κάνει για ψυχάκιας»
Δείτε κι αυτούς που καίνε σημαίες χοροπηδώντας και αλαλάζοντας σαν ανθρωποφάγοι· εκείνους τους άλλους, που βρίζουν τις πατρίδες ή την Ελλάδα με συνθήματα σους τοίχους. Στην συνέχεια ακούστε τους να μιλάνε γενικώς ή να συζητούν κάποιο θέμα ειδικώς· εύκολα θα κατανοήσετε το «τις πταίει»για τις πράξεις τους.
Υπάρχει και η άλλη κατηγορία, οι ιδεολόγοι αρνησιπάτριδες. Αυτοί που το δόγμα τους πρεσβεύει ότι: «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα, δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν» ( Κομμουνιστικό Μανιφέστο), εκεί αποτυπώνεται ο
«Εμπρός κι η μόνη μας ελπίδα
είναι η σφιγμένη μας γροθιά
Κάτω οι πόλεμοι κι η πατρίδα
ζήτω, ζήτω η εργατιά»
Η απάντηση έρχεται Πινδαρική, λυρική, αποστομωτική από τον Ολύμπιο Κωστή Παλαμά
Πως είναι μια η πατρίδα μας
κι είναι παντού όπου πάμε, και όπου σταθούμε…
Δε ζει χωρίς πατρίδες
η ανθρώπινη ψυχή.»
(Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου)
Πρέπει συνεπώς να αισθανόμαστε ευτυχείς ως Έλληνες και κυρίως ως άνθρωποι που δεν μας συνέβει αυτό που ο Ν. Καζαντζάκης έγραφε «Ποτέ κομμουνιστής, καθώς ξέρετε· την πνευματική αυτή ψώρα δεν την έπαθα» (επιστολή στον Π. Πρεβελάκη)
Οι κοσμοπολίτες
Υπάρχουν τέλος και οι αρνησιπάτριδες που δεν αποτελούν τρίτη κατηγορία αλλά φέρουν στοιχεία των δύο προαναφερθέντων, οι κοσμοπολίτες. Αυτοί έχοντας ως «ισχυρή βάση» την ιστορική άγνοια και την αμάθειά τους έφεραν στα α-πάτριδα μέτρα τους την ερμηνεία της λέξης κοσμοπολίτης. Θα όφειλαν όμως να γνωρίζουν ότι οι στωικοί φιλόσοφοι, που εισήγαγαν τον όρο αυτόν, εννοούσαν τον σεβασμό κάποιου για τον κόσμο όλο, όχι το «όπου γης και πατρίς». Δεν εννοούσαν την ευχαρίστηση που προσφέρουν τα ανά τον κόσμο ταξίδια ή οι πολυτελείς διαμονές. Είχαν προσδιορίσει ότι για να φτάσει κάποιος στο ν’ αγαπήσει τον κόσμο όλο, έπρεπε πρώτα να νιώσει την αγάπη για τον τόπο που γεννήθηκε και ανδρώθηκε, προς την κοινότητα του, για «το ομογενές προς το ομογενές» των στωικών. Η νέο-παρερμηνεία της λέξεως προκύπτει από ανθρώπους ά-εθνους, που μας «έρχονται μουρμουρίζοντας σπασμένες λέξεις από ξένες γλώσσες» (Σεφέρης). Ανθρώπους που λογαριάζονται ως κοσμοπολίτες γιατί βολεύονται να θεωρούν τον πλανήτη όλο σπίτι τους. Αλλά ποιόν πλανήτη; Ποιες χώρες του; Το Αφγανιστάν; Όχι· την Βενεζουέλα; Ούτε· την Ουγκάντα; Μα όχι βέβαια. Γι’ αυτούς τους μεγαλομανείς υποκριτές κοσμοπολίτες «όλος ο πλανήτης» είναι το Μονακό, το Κάπρι, το Μιλάνο, το Μανχάταν και όλα αυτά τα… υπανάπτυκτα, τριτοκοσμικά σημεία της γης. Σ’ αυτά, και μερικά άλλα, επιλέγουν να εξαντλήσουν τον κοσμοπολιτισμό τους, όχι εκεί που υπάρχουν άνθρωποι αναξιοπαθούντες και που κάθε είδους αρωγή θα τους ήταν πολύτιμη.
ΜΟΝΑΚΟ
Δυστυχώς, ως χαρακτήρες φυγόπονοι και οκνηροί - όχι επαγγελματικά όπου μπορεί κάλλιστα να είναι επιτυχημένοι ή ακόμα και εργασιομανείς- αρνούνται ν’ αναλάβουν οποιαδήποτε ευθύνη για τον τόπο τους. Είναι κουρασμένοι για να παλέψουν με τους δικούς τους ανθρώπους να μετατρέψουν την δική τους πατρίδα σε κόσμημα.. Δεν πειράζει, θα το κάνουν άλλοι οι πραγματικοί κοσμοπολίτες.
Οι προδότες
Ο αρνησιπάτρης δεν είναι εξ’ ορισμού και προδότης, μπορεί όμως μ’ ευκολία να δρασκελίσει το σκαλί που τον χωρίζει απ’ την εθνική μειοδοσία. Θα το κάνει είτε γιατί του υποδείχθηκε ή γιατί χρηματίσθηκε. Συμμέτοχος στην προδοσία είναι και αυτός που συγκαλίπτει και ενώ γνωρίζει δεν αποκαλύπτει. Ο χειρότερος όλων όμως είναι εκείνος, που από θέση ισχύος και επιρροής στην κοινή γνώμη ρίχνει λεκτικό προπέτασμα καπνού. Θολώνει το τοπίο και κάνει δυσδιάκριτο τον ρόλο του καθενός. Παράδειγμα: «Καταστροφή ο διχασμός σε πατριώτες και μειοδότες». Αυτό υποστήριξε ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέπου μετά την συμφωνία των Πρεσπών (συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών). Μ’ αυτό το σκεπτικό προσπαθεί να εξομοιώσει, στην αντίληψή μας τους ήρωες του Μακεδονικού Αγώνα - που προσέφεραν την ζωή τους και τον θάνατό τους για την απελευθέρωση και την ένωση με την Ελλάδα – με τους Κομμουνιστές της 4ης ολομελείας που στη Χαλκίδα διεκήρυξαν, για την Μακεδονία και την Θράκη:
«Η Ελλάδα είναι κράτος ιμπεριαλιστικό, που κατέκτησε δια της βίας ολόκληρες περιοχές κατοικημένες από άλλες εθνικότητες. Η Ελλάδα αυτές τις άλλες εθνικότητες τις καταπιέζει και τις υποβάλλει σε μία αποικιοκρατική εκμετάλλευση. Το ΚΚΕ εν ονόματι των βασικών αρχών του μπολσεβικισμού, διακηρύσσει για την Μακεδονία και την Θράκη, το σύνθημα του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης μέχρι και πλήρους αποχώρησης απ’ το Ελληνικό κράτος και ενεργά υποστηρίζει την επαναστατική πάλη των πληθυσμών αυτών των περιοχών για την εθνική τους απελευθέρωση».
Προπαγανδίζει αναίσχυντα ότι όλα αυτά τα ηγετικά μέλη του ΚΚΕ δεν διαφέρουν σε τίποτα με τον Παύλο Μελά, τον καπετάν Ματαπά, τον καπετάν Νικηφόρο, τον καπετάν Κώττα και τόσους άλλους Μακεδονομάχους. Όχι κύριε Παπανδρέου υπάρχει διαχωρισμός· υπάρχουν πατριώτες, υπάρχουν και προδότες. Υπάρχουν οι κομμουνιστές πολιτικοί που προαναφέρθηκαν, υπάρχουν οι απόγονοι τους των Πρεσπών, υπάρχουν και πρωθυπουργοί που δήλωναν «… το έδαφος της Μακεδονίας ολόκληρη η γεωγραφική έκτασις της Μακεδονίας υπήρξεν, είναι και παραμένει Ελληνική. Όλοι οι άλλοι είναι απλώς κατακτηται της Μακεδονικής γης και δυνάσται της.» Γ. Παπαδόπουλος - τις συγκρίσεις θα τις κάνουμε εμείς, όχι εσείς.
Εσχάτως είναι της μόδας να εξακοντίζονται και άλλες λέξεις όπως «πατριδοκάπηλοι», «λαϊκιστές» σ’ αυτούς που (για παράδειγμα) δεν διανοούνται εξομοιώσουν τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Κυριάκο Μάτση και τους άλλους αγωνιστές της ΕΟΚΑ με τους κομμουνιστές του ΑΚΕΛ. Είναι απορίας άξιο πως μπορεί να μην διαχωρίζονται αυτοί που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση απ’ τους Άγγλους και την ένωση, απ’ αυτούς που συνεργάστηκαν αγαστά με τους κατακτητές. Ο Γ. Παπανδρέου κάπου αλλού μας πληροφορεί ότι: «Πατριωτισμός είναι ν’ αγαπάς γνήσια την πατρίδα σου (σωστό!). Όχι ν’ αμφισβητείς την αγάπη του διπλανού σου» (συνένετευξη εφημ. Business Politics). Οφείλουμε δηλαδή να μην αντιλαμβανόμαστε καμία διαφορά μεταξύ του στρατηγού Γρίβα-Διγενή, αρχηγού της ΕΟΚΑ, και του καταδότη γ.γ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη όταν τον πρόδιδε στους Άγγλους από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Βουδαπέστης. Ευτυχώς κύριε Παπανδρέου εμείς, καταλαβαίνουμε. Δυστυχώς, εσείς δεν καταλαβαίνεται
Θα πρέπει να πέσει ένα μαύρο πέπλο ακρισίας για να μην μπορούμε ν’ αντιληφθούμε την διαφορά δύο πρωθυπουργών όταν δήλωναν (και οι δύο προς τις ΗΠΑ) ο πρώτος: «Θέλω να ευχαριστήσω την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, για την πρωτοβουλία και την βοήθειά τους» (Κ. Σημίτης στην Βουλή μετά την εθνική ήττα των Ιμίων).
Ο δεύτερος: « Εις ολόκληρη την γην, δεν υπάρχει χρυσός τόσος ώστε, εάν μας δωθή, να πωλήσωμεν τα συμφέροντα του Έθνους και να θέσωμεν εν κινδύνω την επιβίωσίν του» ( Γ. Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου