Καθηγητού Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων
Τόσο τα πλέγματα αντιπρόσβασης και άρνησης περιοχής, όσο και τα συστήματα που αποσκοπούν να τα διαπεράσουν, βασίζονται σε σημαντικό βαθμό σε “μεταλλαγμένα” συστήματα πυροβολικού, με πρωτοφανείς ικανότητες όσον αφορά το βεληνεκές, την ακρίβεια πλήγματος και τη φονικότητα. Κάθε φορά, ωστόσο, που εξετάζουμε τη δυνατότητα δικτύων “ντοπαρισμένου πυροβολικού” (artillery on steroids) να λειτουργήσουν ως πολύ πιο οικονομικά και πιο αποτελεσματικά υποκατάστατα μέρους της αεροπορικής ισχύος, προκύπτει η τυποποιημένη αντίρρηση ότι για όλα αυτά χρειάζονται πληροφορίες.
Για την ακρίβεια, απαιτείται απρόσκοπτη και διαρκής παροχή δεδομένων στοχοποίησης, τόσο εναντίον στατικών όσο και κινούμενων στόχων, σε πραγματικό χρόνο, έτσι ώστε να επιτραπεί στα νέα συστήματα πυροβολικού να αξιοποιήσουν το μεγάλο βεληνεκές και την υψηλή ακρίβεια πλήγματος. Οι απαντήσεις είναι πολλές και αλληλοσυμπληρούμενες. Μεταξύ των άλλων, μπορούμε να επενδύσουμε στην ανάπτυξη “ψευδοδορυφορικών” συστημάτων (pseudosatellites), τα οποία είναι μη επανδρωμένα αεροχήματα, ή αερόπλοια πολύ μεγάλου υψομέτρου, που μπορούν να παραμένουν στον αέρα για διάστημα μηνών, ή ακόμη και ετών, χρησιμοποιώντας ηλιακούς συλλέκτες, πιθανώς συνδυασμένους με κυψέλες καυσίμου υδρογόνου, για την παροχή ενέργειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου