Του Κωνσταντίνου Γρίβα
Καθηγητού Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων
Ήταν δε η χρυσή εποχή των σχέσεων Δύσης και Ρωσίας. Ο Γιέλτσιν ήταν στην εξουσία, ο Πούτιν δεν υπήρχε ακόμη στον ορίζοντα και απείχαμε τέσσερα χρόνια από την περιβόητη “Αναστροφή πάνω από τον Ατλαντικό” του Γεβγκένι Πριμακόφ, κατά τη διάρκεια της επίθεσης ενάντια στη Σερβία, η οποία σηματοδότησε μια νέα ανταγωνιστική εποχή στις σχέσεις Δύσης–Ρωσίας.
Στο άρθρο εκείνο είχα υποστηρίξει ότι η είσοδος στο ΝΑΤΟ των τριών Βαλτικών Δημοκρατιών θα ήταν μια αρνητική εξέλιξη για τη Δύση. Όχι γιατί έτσι θα θιγόταν η Ρωσία, ή γιατί θα παραβιαζόταν η υπόσχεση που είχαν δώσει οι Δυτικοί ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν προς Ανατολάς, αλλά γιατί αυτή η κίνηση θα αποδυνάμωνε τη Συμμαχία. Έγραφα συγκεκριμένα ότι οι τρεις αυτές χώρες θα θεωρούνταν από τη Ρωσία ένα επιθετικό προγεφύρωμα τη στιγμή που το προγεφύρωμα αυτό ήταν πολύ ρηχό και αδύναμο για να το υπερασπίσει η Δύση.
Άρα, θα δημιουργούταν ένα σημείο αστάθειας στο ευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας. Επίσης, οι μικροσκοπικές στρατιωτικές δυνάμεις των χωρών αυτών, ελάχιστα πράγματα θα προσέφεραν στη συνολική στρατιωτική ισχύ της Συμμαχίας και δεν άξιζαν τον κόπο για το πρόβλημα που δημιουργούσαν. Όσο δε για τις καλές σχέσεις που υπήρχαν μεταξύ Δύσης και Ρωσίας εκείνη την εποχή, υποστήριζα ότι αυτές ήταν ένα απλό διάλειμμα το οποίο, αργά ή γρήγορα, θα τελείωνε και ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων θα επανερχόταν στην Ευρώπη, αναπόφευκτα και αδυσώπητα. «Η Ιστορία απεχθάνεται τα τέλματα», είχα γράψει χαρακτηριστικά. Και τότε, εκείνο το σημείο αστάθειας, θα δημιουργούσε μεγάλα προβλήματα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΡΥΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Slpress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου