Στις 27 Φεβρουαρίου 1943 αποχαιρέτησε τα εγκόσμια για τη γειτονιά των Αθανάτων ο μεγάλος εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς. Ένας φλογερός πατριώτης του κόσμου των γραμμάτων που πίστευε και διακήρυττε ότι ο εθνικισμός στην προσωπικότητα του Έλληνα είναι έμφυτος. Έφυγε μεσούσης στην αγαπημένη πατρίδα της γερμανικής κατοχής και η κηδεία του σπουδαίου ανδρός μετατράπηκε σε μεγαλειώδη διαδήλωση υπέρ της ελευθερίας των δυστυχούντων μα και ανυπότακτων Ελλήνων.
Ένα ολόκληρο έθνος έγινε μια μεγάλη αγκαλιά που στήριξε επάνω στο φέρετρο του Μεγάλου Νεκρού Κωστή Παλαμά τις προσδοκίες του να σπάσει τα δεσμά και να αποκτήσει και πάλι το αλλοτινό μεγαλείο. Είναι τα υψηλά συναισθήματα και η πίστη στο Ελληνικό Έθνος που ο Κωστής Παλαμάς εμφύσησε με την πένα του, τη ρητορεία του, την γεμάτη καθάριο ελληνισμό ψυχή του, την έκκληση στο πανελλήνιο για εγρήγορση και πάλη, για πάλη και λύτρωση.
Δεν δέχτηκε ο Κωστής Παλαμάς βαρβάρου πόδι ούτε με τη λόγχη ούτε φυσικά με τη λάμψη του χρυσού. Υπέφερε μαζί με τον λαό και βαστούσε με την εμψυχωτική φωνή και την επιβλητική θωριά το χέρι του βασανισμένου αδελφού θυμίζοντας την τρανή γενιά της προέλευσής του και την ιερή υποχρέωση να μην δεχθεί το σβήσιμο της Ελληνικής Φυλής.
Και εκεί στην έσχατη στιγμή του Κωστή Παλαμά είπε μεταξύ άλλων στην ποιητική απόδοση Τιμών προς τον Μεγάλο Νεκρό ο Άγγελος Σικελιανός: «βογκήστε τύμπανα πολέμου. Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα».
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου