ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΔΙΑΛΟΓΟ;

Θέμα ἀποστρατιωτικοποιήσεως τῶν νησιῶν καί «γκρίζων ζωνῶν» ἐπαναφέρει ὁ ἀρχηγός τοῦ τουρκικοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ ναύαρχος Ἐρτσουμέντ Τατλίογλου, παραμονές τῆς συναντήσεως κορυφῆς τῶν Ἀθηνῶν στίς 7 Δεκεμβρίου – Εἶναι αὐτό θετική ἀτζέντα; – Ἀμήχανη σιωπή ἀπό τήν Κυβέρνηση

ΕΝΩ σέ λίγες ἡμέρες θά πραγματοποιηθεῖ ἡ σύνοδος τοῦ Ἀνωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ἑλλάδος – Τουρκίας, ἡ Ἄγκυρα ναρκοθετεῖ γιά μίαν ἀκόμη φορά τήν προσέγγιση, μέ τόν ἀρχηγό τοῦ Ναυτικοῦ της νά θέτει ἐκ νέου ζητήματα «γκρίζων ζωνῶν» καί ἀποστρατιωτικοποιήσεως νησιῶν τοῦ Αἰγαίου. Ἐπιπροσθέτως, ὁ Τοῦρκος ναύαρχος Ἐρτσουμέντ Τατλίογλου καταφέρεται κατά τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν καί τῆς Γαλλίας γιά τήν στρατιωτική συνεργασία πού ἔχουν μέ τήν Ἑλλάδα, ὑποστηρίζοντας ὅτι αὐτή ἀποσκοπεῖ στόν ἀποκλεισμό τῆς Τουρκίας. Δέν πρόκειται γιά κάποιον τυχαῖο πού τά ὑποστηρίζει αὐτά, οὔτε γιά κάποιον ἀπόστρατο, ὁπότε θά μποροῦσε νά ὑποθέσει κανείς ὅτι ἐκφράζει προσωπικές ἀπόψεις. Εἶναι θεσμικός παράγων μέ σημαντική θέση στήν ἡγεσία τῶν τουρκικῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων καί τούς ἀνιστόρητους, ὅσο καί προκλητικῶς ἐπιθετικούς ἰσχυρισμούς του, τούς ὁποίους διετύπωσε σέ μιάν ἐπίσημη ἐκδήλωση, στόν ἑορτασμό τῆς ἐπετείου τῶν 133 ἐτῶν ἀπό τῆς ἱδρύσεως τῆς σχολῆς ὑπαξιωματικῶν τοῦ τουρκικοῦ Ναυτικοῦ. Δέν ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία ὅτι οἱ δηλώσεις τοῦ ναυάρχου Τατλίογλου ἔχουν τήν ἔγκριση τῆς κυβερνήσεως τῆς Ἀγκύρας. Διαφορετικά ἤδη θά τόν εἶχε ἀνακαλέσει στήν τάξη καί ἐνδεχομένως θά τόν εἶχε ἀποστρατεύσει μέ διαδικασίες ἐξπρέςς. Ἀλλά ἐνῷ τίποτε τέτοιο δέν ἔχει συμβεῖ, κύκλοι στήν Ἀθήνα διερωτῶνται «ἄν πρόκειται γιά πρωτοβουλία τοῦ ἰδίου»!

Καί ὑπάρχουν φωνές πού ὁμιλοῦν γιά «θετική ἀτζέντα» μέ τήν Τουρκία. Χαρακτηριστικῶς, ὁ ὑφυπουργός Ἐξωτερικῶν γιά τήν Οἰκονομική Διπλωματία καί Ἐξωστρέφεια κ. Κώστας Φραγκογιάννης ἐξέθεσε τά ὀφέλη πού ἀπορρέουν ἀπό αὐτήν τήν θετική ἀτζέντα. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία περί αὐτοῦ, μόνον πού, ὅπως προκύπτει ἀπό τό γεγονότα, αὐτή ἡ «θετική ἀτζέντα» δέν ὑφίσταται στήν πραγματικότητα.

Τό ἐρώτημα εἶναι ἀδήριτο: Μέ ποιούς πᾶμε νά ἀρχίσουμε διάλογο; Ἔχουμε καμμίαν ἔνδειξη ὅτι ὑπάρχει καλή θέλησις ἀπό τήν Ἄγκυρα; Διότι ὅλα τά δεδομένα συγκλίνουν ὅτι ὁ Ἐρντογάν καί οἱ συνεργάτες του ἐπιμένουν στό σύνολο τῶν διεκδικήσεών τους ἔναντι τῆς χώρας μας. Συνεπῶς, ποῖον εἶναι τό νόημα τοῦ διαλόγου στόν ὁποῖο ὁδηγούμεθα; Εἰδικώτερα, ὁ Τοῦρκος ναύαρχος ἐπετέθη μέ σφοδρότητα ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος, κατηγορῶντάς την ὅτι μαζί μέ τήν «ἑλληνοκυπριακή Διοίκηση τῆς Νότιας Κύπρου, τό Ἰσραήλ καί τήν Αἴγυπτο, ἔχουν σχηματίσει ἕνα μπλόκ ἐναντίον τῆς Τουρκίας μέ τήν ὑποστήριξη τῆς Γαλλίας καί τῆς Ἀμερικῆς.» Ὑποστηρίζοντας ὅτι δέν ὑπῆρξε κατά τήν διάρκεια τῆς Ἱστορίας ἑλληνική κυριαρχία στό Αἰγαῖο, ὁ ναύαρχος Τατλίογλου ὑπεστήριξε ὅτι «ἀπό τά 8 βασικά προβλήματα μέ τήν Ἑλλάδα, τά 7 σχετίζονται μέ τό Πολεμικό Ναυτικό καί ἡ Ἑλλάδα ἀντί νά ἀναζητήσει λύσεις, προβαίνει σέ κινήσεις πού προκαλοῦν τίς ἐντάσεις.» Τέτοιες κινήσεις θεωροῦν τά ἑλληνικά ἐξοπλιστικά προγράμματα ἀλλά καί τήν στρατιωτική παρουσία τῶν ΗΠΑ στήν Ἑλλάδα, λέγοντας μάλιστα χαρακτηριστικά ὅτι «οἱ ΗΠΑ ἔγιναν γείτονάς μας στά δυτικά…».

Ὁ ναύαρχος Τατλίογλου ἐπανέλαβε τούς ἰσχυρισμούς περί ἀποστρατιωτικοποιήσεως τῶν νησιῶν καί ἀνέφερε ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς βάσεις στήν Ἑλλάδα σέ νησιά μέ ἀποστρατιωτικοποιημένο καθεστώς καί ὅτι συνολικῶς εἶναι ἐξοπλισμένα τά 19 ἀπό τά 23 νησιά, γιά τά ὁποῖα ἰσχύει δῆθεν ἡ ὑποχρέωσις ἀποστρατιωτικοποιήσεως. Τααυτοχρόνως ἀνεφέρθη καί σέ «γκρίζες ζῶνες», ὑποστηρίζοντας ὅτι «ὑπάρχουν τά νησιά καί οἱ βραχονησῖδες μας πού ἀμφισβητεῖται ἡ κυριαρχία τους καί ἡ κυριότητά τους.» Εἶπε μάλιστα ὅτι στά νησιά αὐτά «Ἕλληνες ὀργανώνουν ἐπισκέψεις προσπαθῶντας νά τά δείξουν σάν δικά τους.»

Ἐπέμεινε ἀκόμη ὁ Τοῦρκος ἐπίσημος στήν παγία τουρκική θέση περί περιορισμοῦ τῶν ἑλληνικῶν χωρικῶν ὑδάτων (ζήτημα γιά τό ὁποῖο ἡ χώρα του ἀπειλεῖ μέ πόλεμο – casus belli), λέγοντας ὅτι ἡ Ἑλλάς μέ τήν αὔξηση τῶν χωρικῶν ὑδάτων της στά δυτικά τό 2020 στά 12 ν.μ. προσπαθεῖ νά στείλει τό μήνυμα ὅτι «ἄν βρεῖ τήν εὐκαιρία θά αὐξήσει τά χωρικά ὕδατα στά 12 ν.μ. καί στό Αἰγαῖο.» Καί βεβαίως ἐνῷ κατηγόρησε τήν Ἑλλάδα γιά παρενόχληση τῶν ἀεροσκαφῶν θαλάσσιας περιπολίας, τῶν ἑλικοπτέρων καί τῶν πλοίων της.

Ἀξίζει νά ἀναφερθεῖ ἀκόμη ὅτι ὁ Τοῦρκος ἀρχηγός ἐπετέθη κατά τῶν Ἀμερικανῶν κάνοντας ἀναφορά στούς περιορισμούς πού θέτει ἡ Συνθήκη τοῦ Μοντραί γιά τά Στενά δηλώνοντας ὅτι στήν Μαύρη Θάλασσα δέν ἔχουν δουλειά οὔτε οἱ Ἀμερικανοί οὔτε τό ΝΑΤΟ ἀφοῦ ἡ ἀσφάλεια τῆς περιοχῆς διασφαλίζεται ἀπό τήν Τουρκία πού δέν «θέλει νά δεῖ τήν Μαύρη Θάλασσα νά μετατρέπεται σέ Μέση Ἀνατολή.»

Ἐν κατακλεῖδι, διετύπωσε τό δικό του ἰδιότυπο casus belli ἀναφερόμενος στήν «Γαλάζια Πατρίδα». Κάνοντας λόγο γιά ἕναν ἀνταγωνισμό ἰσχύος στήν Ἀνατολική Μεσόγειο, δήλωσε ὅτι κανένα κράτος δέν μπορεῖ νά ἀνακηρύξει ἀπό μόνο του δικαιοδοσίες στήν θάλασσα, κατηγορῶντας ὄχι μόνο τήν Κύπρο ἀλλά καί τήν Ἑλλάδα ὅτι «ἀνακηρύσσοντας διάφορες θαλάσσιες δικαιοδοσίες νότια τῆς Κρήτης, προσπαθεῖ νά ἀποκτήσει ἀπό μόνη της τόν πλοῦτο πού βρίσκεται ἐκεῖ.» Προειδοποίησε ὅτι ἐντός τῶν περιοχῶν τῆς τουρκικῆς δικαιοδοσίας τῆς «Γαλάζιας Πατρίδας» «δέν θά ἐπιτρέψουμε σέ κανέναν νά εἰσέλθει. Δηλώνουμε ὅτι ὅλα τά πλούτη πού βρίσκονται σέ αὐτή τήν περιοχή ἀνήκουν στήν Τουρκία ἡ ὁποία ἀνέθεσε τίς ἔρευνες στήν κρατική ἑταιρεία ΤΡΑΟ…».

Κάθε σχόλιο περιττεύει. Οἱ θέσεις τοῦ Τούρκου ναυάρχου εἶναι ξεκάθαρες. Ἔχει προδιαγράψει ὅτι στήν σύνοδο τοῦ Δεκεμβρίου δέν μποροῦμε νά περιμένουμε οὐσιαστική προσέγγιση. Τό μόνο πιθανόν εἶναι νά ἀκούσουμε τόν Ἐρντογάν νά ἐκθειάζει τούς τρομοκράτες τῆς Χαμάς, ὅπως ἔκανε καί κατά τήν ἐπίσκεψή του στό Βερολῖνο, φέρνοντας γιά μίαν ἀκόμη φορά σέ δύσκολη θέση τήν ἑλληνική Κυβέρνηση.

https://www.estianews.gr/kentriko-thema/me-a%e1%bd%90tous-tha-kanoume-dialogo/

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ : Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΟΚΑ

«Αν ο καλός Θεός μας επιφυλάσσει την λαμπράν τύχην να δώσωμεν την ζωήν μας για την Πατρίδα, τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη. Δεν ξέρω αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη από αυτή. Και δεν μπορώ να σκεφθώ γονείς που να είναι πιο περήφανοι, παρά για τα παιδιά τους που έπεσαν για την Πατρίδα.»

Γεννήθηκε στο χωριό Παλαιχώρι, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 23 Ιανουαρίου του 1926.

Έπεσε στις 19 Νοεμβρίου 1958 στο κρησφύγετό του στο χωριό Δίκωμο, της επαρχίας Κερύνειας.

Γονείς : Χριστοφής και Κυριακού Μάτση

Αδέλφια : Γεώργιος και Γιαννάκης

Ο Κυριάκος Μάτσης τελείωσε το δημοτικό σχολείο Παλαιχωρίου και το Γυμνάσιο Αμμοχώστου, όταν αυτό λειτουργούσε στο Τρίκωμο, όπου είχε μεταστεγαστεί λόγω του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Σπούδασε γεωπονία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργαζόταν ως γεωπόνος στην Αμμόχωστο, όταν άρχισε ο αγώνας. Ξεχώριζε για την αγάπη του προς την Ελλάδα, τον άνθρωπο και τη γη, αποκαλώντας καταχραστές της γης όσους δεν καλλιεργούσαν τη γη τους. Αγωνίστηκε σκληρά για τα δίκαια του αγρότη και του εργάτη μέσα στις τάξεις των οργανώσεών τους, της ΠΕΚ και της ΣΕΚ, των οποίων υπήρξε ένας από τους ιδρυτές. Ο πόθος του για απελευθέρωση της Κύπρου εκδηλώθηκε έντονα κατά τα φοιτητικά του χρόνια με ομιλίες και οργάνωση αγωνιστικών εκδηλώσεων στη Θεσσαλονίκη. Διετέλεσε τομεάρχης της ΕΟΚΑ σε περιοχή της επαρχίας Αμμοχώστου από το 1955, αρχηγός συνδέσμων της ΕΟΚΑ από τον Αύγουστο του 1955 ως το Φεβρουάριο του 1956, και τομεάρχης Κερύνειας μέχρι το τέλος του αγώνα.

Στις 9 Ιανουαρίου 1956 συνελήφθη και βασανίστηκε άγρια με ηλεκτροσόκ και άλλες μεθόδους. Επειδή ήταν γνωστή η σχέση του με τον αρχηγό Διγενή και ο σημαντικός ρόλος του στον αγώνα, τον επισκέφθηκε στο ανακριτήριο της Ομορφίτας ο ίδιος ο Κυβερνήτης Χάρντιγκ και του πρόσφερε το μυθικό για την εποχή εκείνη ποσό των 500.000 λιρών, καθώς και φυγάδευσή του για προστασία, αν αποκάλυπτε πού κρυβόταν ο Διγενής. Οργισμένος ο Μάτσης κτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι και του απάντησε “Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής. Λυπούμαι εξοχότατε, αλλά με προσβάλλετε”. Ο Κυβερνήτης αποχώρησε αμέσως. Εκτιμώντας το ήθος του Κυριάκου έδωσε εντολή να σταματήσουν τα βασανιστήρια που του έκαμναν. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς. Εκεί συνέχισε τη δράση του διατηρώντας επαφή με το Διγενή και συνεχίζοντας, κατόπιν εντολής του, τις συνομιλίες Μακαρίου – Χάρντιγκ για λύση του Κυπριακού μετά την εξορία του Αρχιεπισκόπου. Οργάνωσε τους συγκρατούμενούς του, έθεσε σε λειτουργία σχολείο για τους κρατούμενους μαθητές, δημιούργησε βιβλιοθήκη, έκαμνε ομιλίες και γενικά δημιούργησε συνθήκες που τόνωναν το αγωνιστικό φρόνημα μέσα στα κρατητήρια. Οργάνωσε με τόση επιτυχία τη διαφώτιση των Άγγλων στρατιωτών που φρουρούσαν τους κρατουμένους, ώστε αυτοί έκαψαν το στρατόπεδο τους και οι αρχές υποχρεώθηκαν να τους αντικαταστήσουν. Έθεσε σε λειτουργία δίκτυο οργάνωσης δραπετεύσεων, το οποίο συνέχισε τη λειτουργία του και μετά τη δραπέτευση του ιδίου.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1956 δραπέτευσε και ανέλαβε ως τομεάρχης τον τομέα της Κερύνειας, όπου ανέπτυξε πλουσιότατη και πολύπλευρη δράση. Επικηρύχθηκε με το ποσό των πέντε χιλιάδων λιρών. Στις 19 Νοεμβρίου 1958 περικυκλώθηκε στο κρησφύγετό του και ανατινάχθηκε από τις δυνάμεις κατοχής. Με τον ένδοξο θάνατό του αναδείχθηκε ως ένα από τα ινδάλματα του αγώνα. Ό,τι περισώθηκε από το πνευματικό του έργο, αποκαλύπτει τη βαθιά πνευματικότητά του.

«Γιατί αν πραγματικά μια φορά κανείς πεθαίνει, το να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα, θεία είναι η δάφνη..»

 

ΠΗΓΗ : ΙΔΡΥΜΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩνΑ ΕΟΚΑ 

https://www.eoneolaia.com/kyriakos-matshs-h-psyxh-ths-eoka/

ΜΙΣΟΣ (ΑΠΑΤ)ΑΙΩΝΑΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ - Φτάνει πια: Όχι άλλες εμπαικτικές πομφόλυγες από τους θαυμαστές του Όργουελ!

Του Κωνσταντίνου ΒαθιώτηΕπίκουρου καθηγητού Ποινικού Δικαίου Νομικής Σχολής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης (ΦΕΚ Διορισμού: Γ/469, 19.07.2011). – ΔικηγόροςυΑθηνών (Α.Μ. 18182) – Μόνιμου Μέλους της Κεντρικής Επιτροπής Κωδικοποίησης (Γενική Γραμματεία Κυβερνήσεως). 

«Σήμερα που η δημοκρατία είναι εδραιωμένη και ισχυρή, χρέος μας παραμένει η προάσπισή της με το ίδιο πάθος και την ίδια ακλόνητη βούληση που έδειξαν οι πολιορκημένοι εκείνοι νέοι πριν από πενήντα ολόκληρα χρόνια».

Αυτές τις μουχλιασμένες και προπάντων φαρισαϊκές παρόλες εκστόμισε η «Που της Δου» (Π.τ.Δ.), η ελληνική βασίλισσα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η κυρία Κατερίνα μας, για να τιμήσει την συμπλήρωση μισού αιώνα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου1.

Πιστή υπηρέτρια της λογικής του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου, η αξιότιμη κυρία Σακελλαροπούλου, παρότι εδώ και τρία χρόνια οι λαοί βιώνουν μια καμουφλαρισμένη-έξυπνη «παγκόσμια δικτατορία» που έχει καταβροχθίσει πολλά από τα θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη και έχει μετατρέψει σε κουρελού την συνταγματική επιταγή για σεβασμό και προστασία της αξίας του ανθρώπου, δεν δίστασε να μιλήσει για «δημοκρατία εδραιωμένη και ισχυρή» (απέφυγε, πάντως, να κάνει χρήση του φετιχιστικού νεοταξίτικου όρου «ανθεκτική» – ίσως έχει συνειδητοποιήσει ότι την έχουμε πάρει πλέον χαμπάρι).

Για μία ακόμη χρονιά, η Που της Δου προσπάθησε να σερβίρει στα ώτα και τα όμματα των βρεφοποιημένων τηλε-πολιτών τις λέξεις-κλειδιά που επιδρούν πάνω τους σαν τους υπνωτιστικούς κωδικούς “Madagascar” και “Constantinople”, τους οποίους χρησιμοποιούσε στην αμερικανική κωμωδία του Γούντι Άλεν «Η κατάρα του πράσινου σκορπιού» (The Curse of the Jade Scorpion, 2001) ο μάγος Βόλταν.

Μέσω αυτού του κωδικού, οι δύο αποδέκτες του, η Μπέτι Αν (Έλεν Χαντ) και ο Σ. Γ. Μπριγκς (Γ. Άλεν), περιέρχονται σε κατάσταση έκστασης και πείθονται από τον μάγο να πάνε να κλέψουν κοσμήματα. Μετά την κλοπή, όμως, δεν θυμούνται απολύτως τίποτε, καθώς παρέρχεται η υπνωτιστική επίδραση του κωδικού. Έτσι δημιουργείται το αλλόκοτο φαινόμενο να επιχειρεί ο ίδιος ο κλέφτης να συλλάβει τον εαυτό του, όταν αποφασίζει να βρει τον ένοχο!

Τελικώς, ένας ερασιτέχνης μάγος, ο Τζορτζ, ελευθερώνει τον Μπριγκς από την μαγική επίδραση των λεκτικών κωδικών και αποκαθιστά τις αναμνήσεις του. 

Το ζητούμενο, λοιπόν, και στην δική μας εποχή, όπου βασιλεύουν οι «μάγοι της πολιτικής», είναι να αφυπνισθούν όσο περισσότεροι πολίτες γίνεται και να αντιληφθούν την ασύλληπτη κοροϊδία που υφίστανται από τους επαίσχυντους αρχιπροδότες πολιτικούς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τον λαό σαν χρυσόψαρα πάσχοντα από αμνησία.

Επί μισόν (απατ)αιώνα υποτίθεται ότι εορτάζουμε την αντιδικτατορική δύναμη του λαού, αλλά ο εορτασμός αυτός λαμβάνει χώρα υπό συνθήκες που υπερτονίζουν το ακριβώς ανάποδο στοιχείο: την δικτατορική έφεση της εκάστοτε κυβέρνησης, η οποία κάνει επίδειξη αστυνομικής δύναμης, κατεβάζοντας στους δρόμους χιλιάδες αστυνομικούς που με την παρουσία τους ερεθίζουν τους γνωστούς-αγνώστους για ρίψη μολότοφ και πρόκληση αμέτρητων καταστροφών.

Οι Έλληνες δίνουμε την εντύπωση ότι έχουμε εγκλωβιστεί σε ένα φρενοβλαβοποιητικό σπιράλ, εντός του οποίου κάθε χρόνο κάνουμε, λέμε και ακούμε ακριβώς τα ίδια πράγματα, υφιστάμενοι πανομοιότυπους εμπαιγμούς και ψυχική ταλαιπωρία, που εν τέλει μας προκαλούν αηδία.

Ελάχιστα απέχουμε από τον ρόλο ενός βρεφοποιημένου και ευνουχισμένου ακροατηρίου που κλαίει, γελά και χειροκροτά πάντοτε στα ίδια σημεία της πληκτικά επαναλαμβανόμενης θεατρικής παράστασης, η οποία ταυτίζεται με όλες τις προηγούμενες ως προς το περιεχόμενό της και, στην καλύτερη περίπτωση, ενδέχεται να διαφέρει ως προς το καστ των πρωταγωνιστών και των κομπάρσων.

Ακόμη, όμως, κι αν στην διανομή περιλαμβάνονται καινούργια ονόματα, ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης είναι αυστηρώς ταυτόσημοι και αμετάβλητοι, αφού συναποτελούν τον «αόρατο μαριονετίστα» που επιτηρεί και καθοδηγεί την πορεία της θεατρικής παραστάσεως, όντας κρυμμένος πίσω από την νεοταξίτικη κουίντα.   

«Μισόν αιώνα μετά, το Πολυτεχνείο διατηρεί τον υψηλό του συμβολισμό, ως η κορυφαία πράξη αντίστασης κατά της δικτατορίας και της καταπάτησης της ελευθερίας».

Αυτή ήταν η άλλη «μεγάλη φράση» που εξέμεσε, όλως υποκριτικώς, η κυρία Κατερίνα.

Αν την ήλεγχε ο Τζορτζ Όργουελ, κρατώντας στα χέρια του το «1984», θα της έδινε συγχαρητήρια, αφού και η φράση αυτή αποτελεί μαεστρική εφαρμογή της τέχνης της «διπλοσκέψης», την οποία εξασκούσε το ολοκληρωτικό καθεστώς της Ωκεανίας πάνω στον Γουίνστον Σμιθ και τους λοιπούς προλετάριους.

Διπλοσκέψη, εν προκειμένω, σημαίνει ότι:

Η ελίτ υμνεί την αντίσταση κατά της δικτατορίας και της καταπάτησης της ελευθερίας, την ώρα που τα μέλη της και (έξυπνη) δικτατορία έχουν εγκαθιδρύσει και τις ατομικές ελευθερίες έχουν καταπατήσει, σχεδιάζοντας μάλιστα να επεκτείνουν σε βαθμό δυσθεώρητο αυτήν την καταπάτηση (βλ. ιδίως την επιβολή των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων).

Φαίνεται πως τα πλοκάμια του παμπόνηρου Λεβιάθαν δεν ανέχονται τυχαίως τον εορτασμό των αντιδικτατορικών γεγονότων. Διότι αυτά αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεδιπλώσει ο κάθε «Βόλταν της πολιτικής» το υποκριτικό του ταλέντο και να προβεί σε μεγαλόστομες δηλώσεις υπέρ της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας», αλλά και όλων των άλλων συναφών εννοιών, το σημαινόμενο των οποίων έχει αποστραγκισθεί, με αποτέλεσμα το εύηχο σημαίνον να μην είναι πια παρά ένα άθλιο-παραπλανητικό κουφάρι που ελκύει σκωληκόβρωτους σκλάβους.

https://kvathiotis.substack.com/p/c07

ΤΟ ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ ΣΤΙΣ 158 ΣΤΡΟΦΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΥΜΝΟΥ

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Υἱοθετήθηκε μέ πρόταση τοῦ ὑπουργοῦ Ναυτικῶν Δ. Μπουντούρη στό ΥΠΕΞ τό 1865 – Ὁ Σολωμός ἦταν ὁ πρῶτος πού τόνισε πρίν ἀπό τόν Παπαρρηγόπουλο τήν συνέχεια τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀπό τούς ἀρχαίους χρόνους ἕως τίς ἡμέρες μας – Οἱ «ἄγνωστοι» στίχοι του γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό, τήν Ἁγία Σοφία, τόν πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, τήν διχόνοια, τά στάδια τῆς Ἐπαναστάσεως

ΚΟΝΤΕΥΕΙ νά τελειώσει ὁ χρόνος, καί ἐλάχιστα γράφτηκαν καί ἐλέχθηκαν γιά τά 200 χρόνια ἀπό τήν συγγραφή τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου, πού συγκινεῖ, συγκλονίζει, ἐμπνέει τούς ἁπανταχοῦ τῆς Γῆς Ἕλληνες. Στόν λόφο τοῦ Στράνη, στήν Ζάκυνθο, ὁ 25 μόλις ἐτῶν μεγαλοφυής Ποιητής Διονύσιος Σολωμός, μέσα σέ ἕναν μῆνα, τόν Μάιο τοῦ 1823, συνθέτει τόν Ὕμνο μέ τόν ὁποῖο «δίδει ὄχι μόνο τόν λυρικόν του ἐνθουσιασμόν, τά κυριώτερα στάδια τῆς Ἐπαναστάσεως κατά τά δύο πρῶτα ἔτη, κατά ξηράν καί κατά θάλασσαν, τήν ἐκπολιόρκησιν τῆς Τριπολιτσᾶς… τήν πολιορκίαν τοῦ Μεσολογγίου…, τήν θανάτωσιν τοῦ Πατριάρχου, τόν κοινόν ἀγῶνα τῆς Ἑλλάδος – Ἐλευθερίας καί τῆς Θρησκείας, ἀλλά καί νουθετεῖ τούς μαχομένους Ἕλληνας κατά τῆς ἐπαράτου Διχονοίας», ὅπως γράφει ὁ ἀείμνηστος καθηγητής Ν. Β. Τωμαδάκης. Καί ὁ Κ. Θ. Δημαρᾶς (1904-1992), σέ ραδιοφωνική του ὁμιλία, στίς 25 Μαρτίου 1946, εἶπε μεταξύ ἄλλων: «Ὁ Ὕμνος εἰς τήν Ἐλευθερίαν τοῦ Σολωμοῦ εἶναι –στήν ποιητική περιοχή– μιά γενναία πράξη, ὅμοια μέ τίς πράξεις τῶν συναδέλφων του στ’ ἅρματα… Εἶναι ἔργο πηγαῖο, ὁρμητικό, νεανικό –25 χρονῶν ἦταν τότε ὁ Σολωμός. Σάν νά εἶχε ὡριμάσει ἀπό καιρό μέσα του, ξεπετᾶ τώρα ἕτοιμο μονομιᾶς, ὅπως μονομιᾶς ξεπετᾶ καί ἀστράφτει ἐμπρός στά μάτια του σάν γνώριμη ἀπό καιρό ἡ μορφή τῆς Ἐλευθερίας:

Σ έ γ ν ω ρ ί ζ ω ἀπό τήν κόψη
Τοῦ σπαθιοῦ τήν τρομερή
Σ έ γ ν ω ρ ί ζ ω ἀπό τήν ὄψη
Πού μέ βία μετράει τή γῆ».

Ὁ Διονύσιος Σολωμός στόν «Ὕμνον εἰς τήν Ἐλευθερίαν» εἶναι ὁ πρῶτος πού τονίζει τήν συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀπό τούς ἀρχαίους χρόνους ἕως τίς ἡμέρες του, πρίν ἀπό τούς ἱστορικούς Ζαμπέλιο καί Παπαρρηγόπουλο. Σημειώνει ὅτι «ἐκφωνεῖ φιλελεύθερα τραγούδια σάν τόν Πίνδαρο.» Ἐπικαλεῖται τούς τριακόσιους τοῦ Λεωνίδα καί τονίζει στήν 78η στροφή:

«Ὦ τρακόσιοι! Σηκωθῆτε
Καί ξανάλθετε σ’ ἐμᾶς.
Τά παιδιά σας θέλ’ ἰδῆτε
Πόσο μοιάζουνε μέ σᾶς».

Ὁ Τωμαδάκης στό ἴδιο βιβλίο του γράφει, ἐπίσης, ὅτι αὐτή ἡ στροφή γιά τούς τριακόσιους τοῦ Λεωνίδα «περνᾶ πέραν ἀπό τήν ποίησιν καί ἐγγίζει τήν ἀλήθειαν τῆς Ἱστορίας, ἐπικυρώνει τήν συνέχειαν τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τήν ἀρχαιότητα μέχρι τῆς Ἐπαναστάσεως, γεγονός τό ὁποῖον ἀκόμη δέν εἶχε τότε ἀναγνωρισθῇ ἀπό τούς Εὐρωπαίους καί ἀπό τούς ἱστορικούς, οἱ ὁποῖοι ἐνόμιζον ὅτι μέ τήν πτῶσιν τῆς Ἑλλάδος ὑπό τούς Ρωμαίους (146 π.Χ) ὑπετάγη καί ἐχάθη ὁ Ἑλληνισμός.» Οἱ Ἕλληνες, στήν συνέχεια τῆς ἱστορικῆς πορείας τους, γράφει ὁ Σολωμός, ἀγκαλιάζουν τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὡς Λυτρωτή καί συμπαραστάτη τους. Γράφει στήν 97η στροφή:

«Μέ φωνή πού καταπείθει
Προχωρῶντας ὁμιλεῖς,
Σήμερ’ ἄπιστοι, ἐγεννήθη,
ναί, τοῦ κόσμου ὁ Λυτρωτής».

Θυμωμένος ἀπό τήν βαρβαρότητα τῶν Τούρκων στήν Κωνσταντινούπολη γράφει στίς στροφές 113 καί 114:

«Καί ἐκεῖ πού ’ ναι ἡ Ἁγία Σοφία,
Μές’ τούς λόφους τούς ἑπτά,
Ὅλα τ’ ἄψυχα κορμιά,
Βραχοσύντριφτα, γυμνά,

Σωριασμένα νά τά σπρώξῃ
Ἡ κατάρα τοῦ Θεοῦ
Κι’ ἀπό κεῖ νά τά μαζώξῃ
Ὁ ἀδελφός τοῦ φεγγαριοῦ».

Ἀφοῦ ἀναφέρει τά «περασμένα μεγαλεῖα» καί τήν μακροχρόνια σκλαβιά, σημειώνει τήν ἐθνεγερτική «πολεμόκραχτη φωνή τοῦ Ρήγα» καί τήν θυσία τοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ μέ τήν ἔναρξη τῆς Ἐπανάστασης. Γιά τόν Ρήγα καί τόν Σολωμό ὁ Λῖνος Πολίτης σημειώνει πώς «ἄν ὁ πρῶτος ὁραματίζεται καί προγραμματίζει τήν Ἀνάσταση τοῦ Γένους, ὁ δεύτερος ψάλλει καί ὑμνεῖ τήν πραγματοποίησή της.» Ὁ Σολωμός, γράφει ὁ Λῖνος Πολίτης, «ὅσο περνοῦν τά χρόνια, τόσο καί παίρνει ἡ πίστη του ἑλληνικότερο χρῶμα, ἀλλά καί τόσο θεμελιώνεται καί τό ἰδανικό τῆς πατρίδας στή θρησκευτική αὐτή πίστη καί παίρνει ἀπό ἐκεῖ δύναμη καί βάθος. Τό πρᾶμα αὐτό ἐκφράζεται ποιητικά στόν “Ὕμνο εἰς τήν Ἐλευθερίαν”, στίς στροφές πού περιγράφουν τήν πρώτη πολιορκία τοῦ Μεσολογγίου καί πού εἶναι ἴσως τό πραγματικό κορύφωμα τοῦ “Ὕμνου”» (στρ. 88-121)…

Ὁ φίλος τοῦ Σολωμοῦ, ὁ ὁποῖος μελοποίησε τόν Ἐθνικό μας Ὕμνο, ὁ σπουδαῖος συνθέτης καί δάσκαλος Νικόλαος Χαλικιόπουλος Μάντζαρος (1795-1872), ἔγραψε γι’ αὐτόν: «Ἀδιάφορος πρός ἐξωτερικάς τινάς πράξεις, αἰσθάνεται ζωηρῶς τήν θρησκείαν, ἐπειδή μέ τρεῖς ἔρωτας τρέφει τήν ψυχήν του: τοῦ Θεοῦ, τοῦ πλησίον καί κάθε χριστιανικῆς ἀρετῆς». Ὁ Ἰωάννης Ἠλιούδης σέ ἄρθρο του μνημονεύει τόν καθηγητή Ν. Β. Τωμαδάκη, ὁ ὁποῖος στό λῆμμα γιά τόν Διονύσιο Σολωμό τῆς Θρησκευτικῆς καί Ἠθικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας (Ἀθῆναι, 1967, στ. 276), ἐπισημαίνει ὅτι «πολλαί μαρτυρίαι συγχρόνων του συμφωνοῦν ὅτι ὁ Σολωμός ἐμελέτα τήν Γραφήν, τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καί ὅτι ἔψαλλε τά κείμενα τῆς Ὀρθοδόξου Ὑμνογραφίας.» Ὁ Ἰωάν. Ἠλιούδης προσθέτει ὅτι ὁ Σολωμός γνώριζε τήν βυζαντινή μουσική καί λαμβάνει τό στιχουργικό πρότυπο τοῦ Ὕμνου ἀπό τήν α΄ ὠδή τοῦ Κανόνος εἰς τό Γενέσιον τῆς Θεοτόκου τοῦ Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ: «Τῷ συντρίψαντι πολέμους».

Τῷ συντρίψαντι πολέμους / ἐν βραχίονι αὐτοῦ

Σέ γνωρίζω ἀπό τήν κόψη / τοῦ σπαθιοῦ τήν τρομερή.

Μετά τήν ἔκδοση τοῦ Ὕμνου στήν Γαλλία ἀπό τόν φιλέλληνα λαογράφο Κλώντ Φωριέλ, τυπώνεται καί στό Μεσολόγγι, τό 1825. Ὁ ἱστορικός καί ἀργότερα πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος Σπυρίδων Τρικούπης διερωτᾶται: «Ἐνῷ καθένα ἀπό τά φωτισμένα Ἔθνη τῆς Εὐρώπης διαβάζει εἰς τήν γλῶσσαν του ποίημα τοῦ ὁμογενοῦς μας κυρίου Σολωμοῦ, ἐνῷ τά κάλλη αὐτοῦ τοῦ ποιήματος ἔθελξαν τῶν ξένων ἀναγνωστῶν τήν καρδίαν καί ἔπλεξαν φιλολογικόν στέφανον εἰς τήν κορυφήν τοῦ νέου ποιητοῦ μας, εἶναι δίκαιον μοναχή ἡ Ἑλλάς νά μή γνωρίζῃ ὅ,τι δοξάζει τό τέκνον της καί ὅσα ἐγράφησαν δι’ αὐτήν τήν ἰδίαν, ἐνῷ μάλιστα εἶναι ἡ τρίτη φορά ὁποῦ τώρα τυπώνεται;». Ὁ Σπ. Τρικούπης σημειώνει ὅτι ὁ ὕμνος τελειώνει προφητικά μέ τήν ἐπισήμανση τοῦ πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ διχόνοια, πού τήν ἔβλεπε νά ἐπέρχεται καί μέ τήν ἔκκληση πρός τίς Χριστιανικές Μεγάλες Δυνάμεις τῆς Εὐρώπης νά βοηθήσουν τήν Ἑλλάδα, ὥστε νά νικήσει ὁ Σταυρός τήν Ἡμισέληνο.

Ἀναφέρουμε κάποιες ἀπό τίς τελευταῖες στροφές τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου.

Γιά τήν Διχόνοια, στροφές 144-147:

Ἡ διχόνοια πού βαστάει
Ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή,
Καθενός χαμογελάει
Πάρ’ το, λέγοντας, καί σύ.

Καί οἱ τελευταῖες στροφές γιά τούς Χριστιανούς ἡγεμόνες τῆς Εὐρώπης:

Ὦ ἀκουσμένοι εἰς τήν ἀνδρείαν!…
Καταστῆστε ἕνα Σταυρό
Καί φωνάξετε μέ μία:
Βασιλεῖς, κοιτάξτ’ ἐδῶ.

Τό σημεῖον πού προσκυνᾶτε
Εἶναι τοῦτο, καί γι’ αὐτό
Ματωμένους μᾶς κοιτᾶτε
Στόν ἀγῶνα τόν σκληρό.

Ὁ Σολωμός, ὡς ποιητής πού βλέπει μακριά, ἐπεσήμανε πολύ εὔστοχα ὅτι ἡ διχόνοια, πού μᾶς κατατρύχει ἕως καί σήμερα, ἐγκυμονεῖ γιά τόν Ἑλληνισμό πολύ μεγάλους κινδύνους, ὡς πρός τό πολυπόθητο ἀγαθό τῆς Ἐλευθερίας, καί μᾶς ἔδωσε τίς σοφές συμβουλές του, τίς ὁποῖες ἐπιβάλλεται νά τηροῦμε μέ ἀπόλυτη εὐλάβεια. Προέβλεψε, βέβαια, καί τήν πολιτική τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, οἱ ὁποῖες παραγνωρίζουν τό Δίκαιο ἐν ὀνόματι τῶν γεωπολιτικῶν συμφερόντων τους καί τίς κάλεσε νά τιμήσουν τήν χριστιανική τους ἰδιότητα, διότι μέ τήν στάση τους οὐσιαστικά κτυποῦν τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου μας καί τήν χριστιανική μας πίστη. Αὐτήν τήν ἐπονείδιστη πολιτική τους τήν βιώσαμε καί τήν βιώνουμε μέ πόνο στήν Μεγαλόνησο Κύπρο μας. Ὁ βάρβαρος Ἀττίλας κατέχει τό 38% τοῦ ἐδάφους της καί ξερριζώνει κάθε τί τό ἑλληνικό καί τό χριστιανικό. Ἀλλά τό ζήσαμε ἔντονα καί στήν Ἑλλάδα, μετά τόν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ὅταν οἱ σύμμαχοι, παρ’ ὅλες τίς μεγαλοστομίες τους καί τίς ὑποσχέσεις τους ὅτι «θά μοιραστοῦμε μαζί τά ἀγαθά τῆς νίκης μας», μᾶς ἐνέπαιξαν κατά ἐπαίσχυντο τρόπο. Εἶναι, δυστυχῶς, μιά πολιτική πού συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Καί ἐσωτερικά, ἡ Ἱστορία μας, ἡ Παράδοσή μας, οἱ ἀγῶνες καί οἱ θυσίες τῶν Προγόνων μας, τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε΄, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Κύπρου Κυπριανοῦ, τόσων ἄλλων Ἱεραρχῶν καί σεβαστῶν κληρικῶν, τοῦ Παπαφλέσσα, τοῦ Διάκου καί μοναχῶν, ξεχνιοῦνται, παύουν νά εἶναι μία ζωντανή καί ζωηφόρα πραγματικότητα, γίνονται μιά ἄψυχη σελίδα στά βιβλία τῆς Ἱστορίας… Ὁ ἐθνικός μας ὕμνος εἶχε περιπέτεια ἕως ὅτου καθιερωθεῖ καί, κατά μία ἐκδοχή, ἀκόμη δέν ἔχει ἀποκτήσει τυπική ἀναγνώριση… Ὁ πρῶτος βασιλιᾶς τῶν Ἑλλήνων, ὁ Βαυαρός Ὄθωνας, καθιέρωσε ὡς ἐθνικό ὕμνο τόν τῆς πατρίδας του, πού ἦταν πανομοιότυπος μέ τόν ἀγγλικό «God save the King» (Ὁ Θεός σώζοι τόν Βασιλέα).

Μέ τήν ἔλευση τοῦ Γεωργίου τοῦ Α΄, τό 1863, καί τήν Ἕνωση τῆς Ἑπτανήσου μέ τήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, ὁ Ὑπουργός τῶν Ναυτικῶν Δ. Μπουντούρης, στίς 4 Αὐγούστου 1865, ἀπευθύνει ἔγγραφο στό Ὑπουργεῖο τῶν Ἐξωτερικῶν, μέ τό ὁποῖο ζητεῖ νά καθιερωθεῖ ὡς «ἐπίσημον Ἐθνικόν ἆσμα» ὁ Ὕμνος στήν Ἐλευθερία τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ, σέ μουσική Νικολάου Μάντζαρου. Ὁ Ὕμνος ψάλλεται ἔκτοτε ντέ φάκτο διά τῆς ἐπικρατήσεως τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως, χωρίς νά ὑπάρχει νομική ρύθμιση μέ βασιλικό ἤ προεδρικό διάταγμα, ὅπως, μέ ἐπιφύλαξη πάντως, διατείνεται ὁ Γεώργιος Λαγανᾶς στήν σχετική ἐνδιαφέρουσα μελέτη του, «Ὕμνος εἰς τήν Ἐλευθερίαν τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ – Ἀπό τόν στίχο στό μέλος», Ἐκδ. τοῦ Φοίνικα, σελ. 55-57. Ἄν, βέβαια, ἐπί 160 χρόνια δέν ἔχει καθιερωθεῖ τυπικά καί ἐπίσημα ὁ ἐθνικός μας ὕμνος, πιθανότατα νά εἶναι παγκόσμια πρωτοτυπία, ὅμως ταυτόχρονα δείχνει τήν διαχρονική πίστη τοῦ λαοῦ μας στόν Ἐθνικό μας Ὕμνο καί σέ ὅ,τι Αὐτός συμβολίζει καί ἐκφράζει…

Περαίνω τό κείμενό μου ἀναφέροντας μιά οὐσιαστική σκέψη τοῦ Μίκη Θεοδωράκη γιά τόν Ἐθνικό μας Ὕμνο:

«Πέρα ἀπό τή μέγιστη λογοτεχνική του ἀξία τό συναρπαστικό ποίημα τοῦ Σολωμοῦ… εἶναι ἀπό κάθε ἄποψη ἕνα ἀπό τά πιό προοδευτικά ποιητικά ἔργα πού γράφτηκαν ποτέ στήν ἑλληνική γλῶσσα. Ὡς συνθέτης δέ, θαυμάζω τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ Μάντζαρος, ὁ ὁποῖος εἶχε δώσει μαθήματα μουσικῆς στόν Σολωμό, ἀνακάλυψε καί ἔφερε στό φῶς τήν ἐσωτερική μουσική τοῦ ποιήματος, ὅταν τό μελοποίησε γιά τετράφωνη ἀνδρική χορωδία καί πιάνο… Μπορεῖ νά φανταστεῖ κανείς τήν ἑλληνική συνείδηση καί τήν ἑλληνικότητα χωρίς αὐτά τά λόγια τοῦ Σολωμοῦ γιά τήν Ἐλευθερία νά εἶναι κτῆμα ὅλων τῶν Ἑλλήνων ἐδῶ καί τόσες γενιές; Ὄχι. Ὁ Σολωμός καί ὁ Μάντζαρος ἔβαλαν τή μεγάλη τους σφραγῖδα στήν ἔννοια καί τή συνείδηση τῆς ἑλληνικότητας. Ἡ ποίηση καί ἡ μουσική, χέρι χέρι, στήν πιό μεγάλη τους ὥρα, ἐνέπνευσαν γενιές Ἑλλήνων νά ἀγωνιστοῦν, τούς ἔδειξαν καί τούς ἄνοιξαν τόν δρόμο πρός τήν Ἐλευθερία, ὅπως πάντοτε συμβαίνει…».

 

https://www.estianews.gr/kentriko-thema/to-palimpsisto-t%e1%bf%86s-%e1%bc%b1storias-mas-stis-158-strofes-to%e1%bf%a6-%e1%bc%90thniko%e1%bf%a6-%e1%bd%95mnou/

ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΑΣΗΜΗ ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΚΙ ΑΠΟ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΗΛΙΟΥΣ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου, 
Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου, 
Ιστορικού – Συγγραφέως.

        Είναι πραγματικά καταπληκτικό το πόσο θεϊκός τόπος είναι η πατρίδα μας, η Ελλάδα. Εκπληκτικό κλίμα, θάλασσα, αρχαιολογικοί χώροι, μουσεία, ιστορία, πολιτισμός! Παράγοντες, τους οποίους θα έπρεπε να αξιοποιήσει πολύ περισσότερο. Όμως σήμερα, με τον προπληρωμένο τουρισμό, οι αλυσίδες ξενοδοχείων δίνουν κυρίως ήλιο, μπάνια, και διασκέδαση στους τουρίστες με τα βραχιολάκια, όπου όλες οι υπηρεσίες παρέχονται μέσα σε αυτές. Έτσι όμως χάνεται ο τουρισμός που στηρίζεται στην αγάπη προς την ελληνική φύση και την εξερεύνηση των μνημείων. Είναι πραγματικά εκπληκτικό από τι θα μπορούσε να διαφημισθεί η Ελλάδα με την κατάλληλη προβολή στο εξωτερικό. Θα σας πω λοιπόν αμέσως έναν τρόπο, για τον οποίο την αφορμή μου την έδωσε ένα βιβλίο, με τον τίτλο «Κάποτε στην Ωραία Ελένη – Η ιστορία ενός ξενοδοχείου» (Εκδόσεις Ευρώτας) και συγγραφέα τον σημερινό ιδιοκτήτη του στις Μυκήνες, Αχιλλέα Ντάση.

Με το πρώτο άκουσμα «Κάποτε στην Ωραία Ελένη», ο αναγνώστης δεν μπορεί να καταλάβει περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Κι όμως, αυτό το βιβλίο είναι ένα καταπληκτικό σύγγραμμα -  λεύκωμα, το οποίο περιλαμβάνει την ιστορία ενός από τα πλέον γνωστά ξενοδοχεία, όχι βεβαίως στην Ελλάδα αλλά στον κόσμο. Δεν πρόκειται για το Χίλτον, ούτε για το Κάραβελ, ούτε για το Ιντερκοντινένταλ αλλά για ένα μικρό ξενοδοχείο στις ιστορικές «πολύχρυσες Μυκήνες» με το χαρακτηριστικό όνομα «Ωραία Ελένη». Η ιστορία αυτού του ξενοδοχείου ξεκινά από τον σπουδαίο Ερρίκο Σλήμαν, τον άνθρωπο, που απέδειξε ότι ο Όμηρος δεν αφηγείτο ένα παραμύθι αλλά μία αληθινή ιστορία. Ο Σλήμαν με πίστη σε ό,τι διάβαζε στον Όμηρο, έσκαψε και βρήκε την Τροία και στην συνέχεια βρήκε τις Μυκήνες, το παλάτι των Ατρειδών, τον θολωτό τάφο του Αγαμέμνονος και πλείστα άλλα ευρήματα.

Σε ένα άρθρο του Αμερικανού δημοσιογράφου Sloane Elliott στο περιοδικό «The Athenian», που δημοσιεύθηκε το Νοέμβριο του 1976 γράφονται μεταξύ άλλων: "Ο Χριστόπουλος, ένας από τους πρώτους εργάτες του Σλήμαν, συμφώνησε να του εκμισθώσει τα δωμάτια του σπιτιού του, ενώ αυτός και η οικογένειά του αποσύρθηκαν σε ένα από τα τρία σπιτάκια πίσω από το κτήριο. Τα δύο εμπρός δωμάτια του ορόφου κατοχυρώθηκαν από τον Σλήμαν, και από τότε ήταν θέμα γοήτρου για οποίον επισκέπτη και ιδιαίτερα αρχαιολόγο να μένει σε αυτά. Ο Σλήμαν έδωσε το όνομα στο μικρό πανδοχείο. Επίσης, ο Σλήμαν εισηγήθηκε την επιγραφή η οποία υπάρχει ακόμη στην κύρια είσοδο: ΧΑΙΡΕ ΞΕΙΝΕ ΠΑΡ’ ΑΜΜΙ ΦΙΛΗΣΕΑΙ (Οδύσσεια, α, 123), δηλαδή «Καλώς ήλθες ξένε πλησίον μας θα φιλοξενηθής». Είναι τα λόγια, με τα οποία ο Τηλέμαχος χαιρέτησε την μεταμφιεσμένη Παλλάδα Αθηνά κατά την άφιξή της στην Ιθάκη, στην αρχή τής Οδυσσείας. Η «Ωραία Ελένη» ήταν νοικιασμένη από τον Σλήμαν στην διάρκεια των τελευταίων πέντε μηνών του 1876, όταν ανεκάλυψε τον πλούτο στους λακκοειδείς τάφους. Ο πρώτος τουρίστας που εόρτασε στις ανασκαφές ήταν ο Αυτοκράτορας της Βραζιλίας Ντομ Πέντρο ΙΙ, την επίσκεψη του οποίου ο Σλήμαν αναφέρει στην λαμπρή περιγραφή «Μυκήνες», που εξέδωσε το 1878.

Το καταπληκτικό σε αυτή την έκδοση είναι η καταγραφή των εντυπώσεων των επισκεπτών, στους οποίους περιλαμβάνονται πρόεδροι Δημοκρατιών (όπως ο πρώτος εκλεγμένος Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Theodor Heuss) πρωθυπουργοί, καθηγητές πανεπιστημίων διεθνούς φήμης, ηθοποιοί (όπως ο Σερ Άλεκ Γκίνες), σπουδαίοι ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφοι, καλλιτέχνες, διπλωμάτες, αρχαιολόγοι, επιστήμονες και πολλοί άλλοι σημαντικοί πνευματικοί άνθρωποι διεθνούς φήμης.

Άραγε, πόσοι άνθρωποι ονειρεύονταν και ονειρεύονται μία επίσκεψη  την σημαντικώτερη προϊστορική πόλη της Ελλάδος; Ξεφυλίζοντας τα άλμπουμ της «Ωραίας Ελένης», από το τέλος 19^ου και αρχές του 20^ου αιώνα, καταλαβαίνει κανείς ότι ο Όμηρος είναι ο πιο πολυδιαβασμένος ποιητής του πλανήτη. Και ποιοι δεν έχουν παρελάσει από τις σελίδες των βιβλίων εντυπώσεων του ξενοδοχείου. Από ένα μικρό γκρουπ από Ινδούς καθηγητές και φοιτητές του πανεπιστημίου της Λαχώρης του Πακιστάν. που ήλθαν να ιδούν τις Μυκήνες το 1938, διότι ίσως αισθάνονταν και συγγενείς ύστερα από την έλευση εκεί του μεγάλου Μακεδόνα στρατηγού, μέχρι Ιάπωνες καθηγητές των αυτοκρατορικών πανεπιστημίων Κιότο, και Τόκυο, Hamada, και Ishikawa αντίστοιχα, που γράφουν για την Ελλάδα στην γλώσσα τους, με ημερομηνία 20-6-1915. Τον Ιούνιο του 1924, έρχεται ο Άγγλος αρχηγός τού βρεττανικού στόλου της Μεσογείου, sir Osmond Brook. Επίσης, από 31/10 - 3/11/1938, έμεινε στην «Ωραία Ελένη» ο R.M.P. (Colonel), ο οποίος έσκαψε τους βασιλικούς τάφους των Φαραώ στο Κάϊρο και μας μεταφέρει τον Όμηρο γράφοντας, «Χρη ξείνον παρέοντα φιλείν εθέλοντα δε πέμπειν». Σημειωτέον ότι οι ιδιόχειρες εντυπώσεις των περισσοτέρων είναι γραμμένες στα αρχαία ελληνικά.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ήλθε στην «Ωραία Ελένη» ο κατακτητής τού Εβερεστ, ο Νεοζηλανδός Sir Edmund Hillary, που την εποχή εκείνη θύμιζε ήρωα των ηρώων. Το να ταξιδεύει κανείς στο τέλος του 19^ου έως και τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνος  έπρεπε πρώτον να ήταν εύπορος και δεύτερον, να ήξερε πού θα πάει και προφανώς να είχε γνώσεις. Βλέπεις ανθρώπους να έχουν έλθει δύο και τρεις φορές -δεν αναφέρομαι μόνο σε αρχαιολόγους- στις Μυκήνες τα χρόνια εκείνα. Αυτό καταδεικνύει το πάθος των ανθρώπων αυτών, να επισκέπτονται τον γνωστό γι’ αυτούς και άγνωστο για άλλους, αρχαίο Ελληνικό κόσμο, ταξιδεύοντας μήνες με τα πλοία και εβδομάδες με τα τραίνα. Είναι ένα ρομαντικό κομμάτι τού τότε Ελληνικού τουρισμού.

Προσωπικά, αισθάνθηκα μεγάλη υπερηφάνεια ως Έλλην για όλους αυτούς τους σπουδαίους πνευματικούς ανθρώπους που ήλθαν από όλο τον κόσμο να αντικρύσουν το φως του Ομήρου, στο μέρος που το ανέδειξε ο Σλήμαν. Αυτά τα άγνωστα μέρη είναι οι μικροί ήλιοι που πρέπει να αναδείξει ο ελληνικός τουρισμός. Μαζί με τις Μυκήνες και την «Ωραία Ελένη», το ξενοδοχείο του Σλήμαν, και τις προσωπικότητες που το επισκέφθηκαν και οι οποίοι ανέδειξαν και θα αναδεικνύουν ες αεί την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο και που πρέπει κάποτε κι εμείς να γνωρίσουμε.

 

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Υ/Β ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ .ΣΠΑΝΙΑ ΗΧΗΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ (ΗΧΗΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ)

Κείμενο – επιμέλεια: Λεωνίδας Τσιαντούλας

Στην έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου το υποβρύχιο “Παπανικολής” είχε ξεπεράσει το όριο της επιχειρησιακής του ζωής και έπρεπε να έχει παροπλιστεί. Λόγω των προπολεμικών οικονομικών δυσχερειών της χώρας, υπήρχαν μεγάλες ελλείψεις αμοιβων και αυτό φάνηκε στη διάρκεια των 4 ετών του πολέμου. Όμως, παρά τις τεράστιες τεχνικές αντιξοότητες, το υποβρύχιο είχε πολύ σημαντικές επιχειρησιακές επιτυχίες.

Το 1938 ανέλαβε καθήκοντα Κυβερνήτου του Παπανικολή ο Μίλτος Ιατρίδης. Προηγήθηκαν άλλοι 5 Κυβερνήτες. Εκείνος όμως θα είναι ο πρώτος που η μοίρα θα ορίσει να βρεθεί με το πλοίο του σε πολεμική δράση.

Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της διαφοράς, να πούμε ότι ο Ιταλικός Στόλος αποτελείτο από 330 μάχιμα πλοία (εκ των οποίων τα 131 ήταν υποβρύχια) και χιλιάδες αεροσκάφη. Εναντίον αυτής της τεράστιας ναυτικής δύναμης, το Ελληνικό Ναυτικό είχε να αντιπαρατάξει 32 μόνο πλοία εκ των οποίων τα αξιόμαχα ήταν μόνο 6 αντιτορπιλικά και 6 Υ/Β, που απετέλεσαν όμως κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου μια συνεχή απειλή για τις νηοπομπές εφοδιασμού του Αλβανικού μετώπου. Αθόρυβο το έργο του ΠΝ. Χρειαζόταν ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα.

Ετσι, οι πρώτες επιτυχίες του Παπανικολή έπεσαν στην ελληνική κοινή γνώμη σαν σταγόνες νερού σε διψασμένο χώμα. Τόσο το πλοίο όσο και ο Κυβερνήτης Ιατρίδης αποθεώνονται από τον Τύπο και την Πολιτική Ηγεσία.

Εκτελούνται συνολικά 5 πολεμικές περιπολίες στην Αδριατική και στην συνέχεια το υποβρύχιο με το πλήρωμά του διαφεύγει στη Μέση Ανατολή (Απρ 1941). Από την Αλεξάνδρεια, νέα βάση του, πραγματοποιεί 1 ακόμα Πολεμική Περιπολία χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Ο Ιατρίδης παραδίδει καθήκοντα τον Αυγ 1941. Μετά ξεκινά μακρά περίοδος επισκευών / συντήρησης του απηρχαιωμένου υποβρυχίου.

Ο Μίλτος Ιατρίδης (αριστερά) με τον Διοικητή Υ/Β πλοίαρχο Ξηρό.

 

Ο Παπανικολής επανέρχεται πεισματικά σε ενέργεια τον επόμενο χρόνο (1942) και με νέο Κυβερνήτη, τον Αντιπλοίαρχο Σπανίδη, θα πραγματοποιήσει 3 πολεμικές περιπολίες σε 100 ημέρες! Περιοχή δράσης οι ανατολικές και νότιες ακτές της Πελοποννήσου, η Κρήτη και η Ρόδος.

Ο αντιπλοίαρχος Σπανίδης

 

Ο επόμενος κυβερνήτης, Υποπλοίαρχος Ρουσσέν, εκτέλεσε 5 Πολεμικές περιπολίες στον 1,5 χρόνο που διετέλεσε Κυβερνήτης του Παπανικολή. Δυστυχώς το τέλος του ήταν ηρωικό αλλά και τραγικό. Σκοτώθηκε από ελληνικά πυρά στασιαστών, ενώ συμμετείχε στην επιχειρηση ανακατάληψης των πλοίων τον Απρίλιο του 1944.

Ο υποπλοίαρχος Ρουσσέν

Στη διάρκεια του πολέμου το υποβρύχιο είχε ως βάσεις διαδοχικά την Αλεξάνδρεια, το Πόρτ Σάϊντ, το Σουέζ, τη Βυρητό, το Γιβραλτάρ και την Μάλτα. Από την Μάλτα ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 194 και κατέπλευσε στην ελεύθερη Ελλάδα. Στα 3,5 χρόνια που έλειψε διένυσε 25000 ναυτικά μίλια (όσο ο περίπλους της γής). Συνολικά στη διάρκεια του πολέμου εκτέλεσε 14 πολεμικές περιπολίες.

Λίγους μήνες μετά, τον Απρίλιο του 1945 παροπλίζεται. Ο πυργισκος αφαιρείται και τοποθετείται αρχικά στην Βαση Υποβρυχίων του ΝΣ και ακολούθως στον περίβολο του ΝΜΕ στον Πειραιά.

Το ηχητικό ντοκουμέντο που ακολουθεί προέρχεται από ραδιοφωνική εκπομπή από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Περιλαμβάνει συγκλονιστικές μαρτυρίες από άνδρες του πληρώματος του Παπανικολή στη διάρκεια του πολέμου.

 

https://www.navalhistory.gr/papanikolis-audio/