ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 : Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΤΟ 1821 τῆς ἐθνολευτεριᾶς λίπασμα ριγμένο στῆς Ἄρνης τὸ θολὸ νερό....

Τῆς Μίνας Καϊάφα-Σαροπούλου  

Ἀρχαιολόγου, Δρ Ἀρχιτεκτονικῆς τοῦ ΑΠΘ.

Τὸ κείμενο εἶναι ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὸ 47ο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «Παγχαλκιδικὸς Λόγος», τοῦ συλλόγου «Ἀριστοτέλης» τῆς Θεσσαλονίκης.

«...τὸ δ' ἔργον τῷ σώματι ὑπέμειναν καὶ δι' ἐλαχίστου καιροῦ τύχης ἅμα ἀκμὴ τῆς δόξης μάλλον ἢ τοῦ δέους ἀπηλλάγησαν...... («...τὴν δὲ μάχη μὲ τὰ κορμιά τους κράτησαν καὶ στὴν κρίσιμη στιγμὴ καθὼς κρινόταν ἀπὸ τὴν τύχη ἡ ζωή τους, τοὺς βρῆκε ὁ θάνατος πάνω στὸ ἀποκορύφωμα τοῦ θάρρους παρὰ τοῦ φόβου....») Θουκυδίδης, Ἐπιτάφιος, 42 

1821-2021. 200 μετρᾶμε τὰ χρόνια στοῦ χρόνου τὴν κλεψύδρα, ὄχι τῆς λεύτερης Ἑλλάδας, μὴ λαθεύουμε. Τὰ γενέθλια εἶναι τῆς Ἐθνεγερσίας, ποὺ 'βαλε στὰ τέλη τοῦ Μάρτη τοῦ 21 τῆς λευτεριᾶς μας τὸ πρῶτο λιθάρι! Ὅσο γιὰ τὸ στερνό, αὐτό, ἂς μὴ γελιόμαστε, ποτὲς δὲ μπῆκε, μήτε τὸ 1947 ποὺ τὰ Δωδεκάνησα ἀπέκτησαν ὄψιμα τὸν χαμένο ἑλληνικὸ σφυγμό τους.... Παλιὲς πατρίδες της λείπουν τῆς πατρίδας μας ἀκόμη, κι ἂς ἔχει τὰ ἀρμοδεσίματά της μὲ αἷμα ἀθώων καὶ ὄχι μὲ κονίαμα καμωμένα. Ἀποῦσα εἶναι ἡ τρανεμένη Πόλη, καὶ στὸ ἴδιο κάλεσμα ἀποῦσα εἶναι καὶ ἡ Μικρασία, οἱ πόλεις καὶ τὰ χωριὰ στὸ νότιο στρίφωμα τοῦ Πόντου, ἀποῦσα καὶ ἡ Κύπρος, ποὺ ἀκρωτηριασμένη ψάχνει νὰ βρεῖ χρόνια τώρα τὴν ποθούμενη δικαίωση ἀνάμεσα στοὺς ἐθελοτυφλοῦντες τούτου τοῦ πλανήτη. 

Διακόσια λοιπὸν τὰ χρόνια ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς λευτεριᾶς, ποὺ κυοφορήθηκε ἀπὸ τοὺς Φιλικούς, ἔλαβε δύναμη ἀπὸ τὸ «Μάχου ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος» τοῦ Ἀλέξανδρου Ὑψηλάντη, κέλευσμα τὸν Φλεβάρη τοῦ ‘21 στοὺς Ἕλληνες τῆς Μολδοβλαχίας, καὶ πῆρε τὴν πρώτη της πνοὴ στὸν Μοριὰ τὸ τρίτο δεκαήμερο τοῦ Μάρτη τοῦ ἴδιου χρόνου, ὁπότε καὶ ὑψώθηκε τὸ λάβαρό της ἀπὸ χέρι ἱεράρχη, ποὺ ὅρκισε τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ σκόρπισε σὲ ὅλους τοὺς Ἕλληνες τὸ ἀγωνιστικὸ ἄγγελμα. Καὶ κάπως ἔτσι ὁ Ὄθωνας τὸ 1838 καθιέρωσε ἐκεῖνο τὸ ἐπαναστατικὸ εὐάγγελμα τοῦ Γερμανοῦ νὰ γιορτάζεται στὶς 25 κάθε Μάρτη, ἀντάμα μὲ τὸ Θεῖο 

μήνυμα ποὺ ἔλαβε ἡ Παναγιὰ γιὰ τὴν γέννηση τοῦ Θεανθρώπου. 

Γιὰ τοῦτο γιομίσανε φέτος οἱ βιτρίνες καὶ τὰ ράφια βιβλία γιὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ '21, βιβλία λογιῶ λογιῶ, γιὰ μεγάλους μὰ καὶ γιὰ μικρούς, ποὺ ἱστοροῦν τὶς μάχες καὶ μνημονεύουν τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ τοὺς μάρτυρες, καταγράφουν ἄσματα πολεμιστήρια, ἐξιστοροῦν τοὺς θριάμβους καὶ περιγράφουν τοὺς ὀλέθρους, μιλοῦν γιὰ τοὺς ἐχθροὺς καὶ τοὺς συμμάχους μας, διηγοῦνται φιλιώματα μπρὸς στὸν βωμὸ τοῦ ἀγώνα καὶ σκιαγραφοῦν μὲ χρῶμα μαῦρο τὴν διχόνοια τὴν δολερή, ποὺ λίγο ἔλειψε νὰ μᾶς στοιχίσει τὴν ἀνεμελιὰ καὶ τὸ μεθύσι τῆς λεύτερης ἀνάσας. Ἕνα ξεφύλλισμα ἔσπευσα νὰ κάνω σὰν ἀνοίξανε τὰ ἐμπορικά, νὰ ἐπιλέξω μὲ ποιῶν βιβλίων τὶς σελίδες θὰ φρεσκαριστεῖ στὸν νοῦ μου τὸ γίγνεσθαι τοῦ ἀγώνα. Γνωστὰ πρόσωπα καὶ γεγονότα ξεδιπλώθηκαν ἐμπρός μου... Ἄρχισα νὰ ψάχνω γιὰ τὰ....οἰκεῖα...μὰ ὅσο κι ἂν ἔψαχνα ὁ δικός μας καπετὰν Χάψας τῆς Χαλκιδικῆς ἄφαντος!!!...κι ὁ Μεγάλος Γιαννιὸς ὁ Κασσανδρινὸς ἄφαντος κι αὐτός.

Ἔψαξα στὰ περιεχόμενα, μέτρησα φύλλα, ἤλεγξα λήμματα καὶ καταλόγους... ἀπογοήτευση... Πέρα ἀπὸ κάποιες ἀσαφεῖς καταγραφὲς ἡ ἴδια ἐκκωφαντικὴ σιωπὴ τύλιγε ἀκόμη καὶ τὸν Φιλικὸ Ἐμμανουὴλ Παπά, τὸ Σερραῖο τραπεζίτη, ποὺ ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ Μάρτη, τὴν μέρα ποὺ ἀπελευθερωνόταν ἡ Καλαμάτα καὶ κηρυσσόταν ἡ ἐπανάσταση στὸ Αἴγιο, ἔφερνε στὴν Ἁγιορείτικη Μονὴ Ἐσφιγμένου καράβι ἀπὸ τὴν Πόλη γεμάτο ὁπλισμό, προσωπικὴ συνεισφορὰ στὸν ἱερὸ σκοπό, γιὰ τὸ ξεκίνημα τοῦ ἀγώνα στὴν Μακεδονία, στὴν Χαλκιδική. 

Ὅσο κι ἂν φυλλομέτρησα, πέρα ἀπὸ ἐλάχιστες γενικὲς ἀναφορὲς σὲ κάτι τυπικὰ ἀραδιάσματα περιοχῶν καὶ τόπων, κάποιες μὲ ἀνακρίβειες ἢ καὶ λάθη, τίποτε σχεδὸν δὲ βρῆκα γιὰ τὴν Ἐπανάσταση τῆς Χαλκιδικῆς! Ἄφαντα τὰ γεγονότα, καλυμμένα, θαρρεῖς ἀπὸ πούσι πυκνό...ποιοί τὸ ἅπλωσαν τὸ πούσι μπρὸς στοῦ τόπου μας τὴν δόξα καὶ ποιοί τὸ συντηροῦν;;;;... ἐνέδρευσε πάλι μέσα μου ἡ ὀργισμένη σκέψη... Βοοῦσαν στὸ κεφάλι μου οἱ ἄδικες ἀπουσίες τῶν προσώπων ποὺ ἔδρασαν καὶ τῶν μαχῶν ποὺ ἔγιναν στὴν τριδάκτυλη πατρίδα μας καὶ τὴν ἔνοιωσα τούτη τὴν ἀδικία σφιχτὸ κόμπο στὸ στομάχι.... 

Ράπισα τὸ ράφι μὲ τὸ τελευταῖο βιβλίο ποὺ κρατοῦσα κι ἔφυγα θυμωμένη.... Ἡ εὔλογη παρατήρηση τοῦ μικροῦ μου συνοδοῦ, «....ὥρα τὰ κοίταζες μὰ τίποτε δὲν πῆρες», ἔλαβε τὴν δική μου αὐθόρμητη ἀπάντηση ποὺ πιότερο ἦταν γέννημα τῆς καρδιᾶς παρὰ τῆς γλώσσας μου «...δὲν πῆρα γιατὶ ἀπὸ ὅλα ἔλειπαν οἱ πρῶτες σελίδες, γιέ μου........ Τὸ συμπέρασμα στὸ παιδικὸ μυαλὸ ἁπλὸ καὶ ἄμεσο, μαζὶ καὶ ἡ ἀπορία: «Ἀααα, ἦταν δηλαδὴ ὅλα ἐλαττωματικά!!! Καὶ τί γράφουν οἱ πρῶτες σελίδες, μαμά;;;; ποιοί τὶς ἔσκισαν;;;; Ἀφοῦ λέμε ὅτι βιβλία δὲ σκίζουμε ποτέ....». 

«Μήτε καὶ τὴν ἱστορία σκίζουμε εἶπα μὲ τὸν νοῦ, μὰ μόλις εἶχα διαπιστώσει ὅτι ἡ ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης εἶναι ἀκόμη μισερὴ καὶ ἀνορθόγραφη, λαβωμένη ἀπὸ ἐκείνους ποὺ πεισματικὰ ἀποσιωποῦν κάποιες ἀπὸ τὶς πτυχές της, ἀφαιροῦν κάποια ἀπὸ τὰ φύλλα της.... Πῶς νὰ τὸ ἐξηγήσω τοῦτο σὲ ἕνα δεκάχρονο παιδί,βάλθηκα νὰ σκέφτομαι, καὶ γιὰ νὰ μὴ μείνουν οἱ ἀπορίες μετέωρες εἶπα δύο-τρεῖς κουβέντες γιὰ τὸ θηκάρι τοῦ παιδικοῦ νοῦ, ταμίευμα γιὰ ἀργότερα... Μὲ τί τρόπο νὰ τοῦ πῶ ὅτι ἀπ' τὰ βιβλία λείπουν οἱ σελίδες τῆς «Ἐπανάστασης τῆς Χαλκιδικῆς», ποὺ εἶναι τῆς ἐθνικῆς μας λευτεριᾶς ὄχι ἁπλὸ βλαστάρι, μὰ κομμάτι ἀπὸ τὸ ρίζωμα, ὅτι στὶς σελίδες ποὺ ξεχάστηκαν εἶναι γραμμένα πράματα ποὺ ἔχουμε ὡς Ἕλληνες χρέος νὰ ξέρουμε γεγονότα ποὺ ἔχουμε ὡς Χαλκιδικιῶτες ὀφείλημα νὰ ἀναφωνοῦμε μὲ περηφάνεια. Δίχως νὰ καταλάβω καταμεσὶς στὸν δρόμο ἄρχισα νὰ μονολογῶ τὸ πρῶτο κεφάλαιο ποὺ ἦταν χαμένο ἀπὸ ὅλα τὰ βιβλία ποὺ εἶχα προηγουμένως ξεφυλλίσει, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ πιὸ παχιά.... 

Γράφουν οἱ σελίδες ποὺ λείπουν, λοιπόν, ὅτι ἡ ἴδια ἡ Φιλικὴ Ἑταιρεία εἶχε ἐπιλέξει ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821 στὴν Μακεδονία νὰ ξεκινήσει ἀπὸ τὴν Χαλκιδική, μία σταλιὰ τόπο σιμὰ στὴν Θεσσαλονίκη, μὲ 

τὴν σπουδαία στρατηγικὴ θέση, ποὺ κατοικοῦνταν ἀπὸ ἀνθρώπους ξεχωριστοὺς καὶ ἀγέρωχους, ἀπὸ φτιαξιὲς μὲ πρώτη ὕλη τὴν ἀνδρεία, διψασμένες γιὰ τὴν λευτεριά τους. Γράφουν γιὰ τὴν δολοφονία τοῦ προεστοῦ τοῦ Πολυγύρου Παπαγεωργάκη στὶς 17 Μαΐου, γιὰ τὴν ἐπανάσταση ποὺ βλογήθηκε μία μέρα μετὰ στὸν πιὸ ἱερὸ τόπο τῆς Ἑλλάδας, τὸν Ἄθωνα, ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Μαρώνειας Κωνστάντιο καὶ ξεκίνησε μὲ νίκες κατὰ τοῦ Ὀθωμανοῦ δυνάστη. Μιλοῦν γιὰ τοὺς Μαντεμοχωρῖτες καὶ τοὺς μοναχοὺς τοῦ Ὄρους ποὺ πῆγαν μὲ γιγαντωμένο θάρρος στὴν ψυχή τους ὡς τὰ στενὰ τῆς Ρεντίνας ὅπου θάνατος τοὺς ἀντάμωσε μὲ τὰ τουφέκια καὶ τὰ χαντζάρια τοῦ Μπαϊρὰμ πασά. Μιλοῦν καὶ γιὰ τοὺς Συκιῶτες, τοὺς Κασσανδρινούς, τοὺς Μαντεμοχωρῖτες καὶ τοὺς ἄλλους Χασικοχωρῖτες ποὺ σύρθηκαν μὲ τὸν καπετὰν Χάψα ἴσαμε τὰ Βασιλικά, γιὰ νὰ γίνουν μετὰ ἀπὸ ἄνιση μάχη στὶς 10 τοῦ Ἰούνη ἀσάλευτες φιγοῦρες ριγμένες ἄτακτα στὰ ριζὰ τοῦ Βούζιαρη κάτω ἀπὸ τὸ μοναστήρι τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας ποὺ στάθηκε ἀνήμπορο νὰ προστατέψει τοὺς κατατρεγμένους Βασιλικιῶτες. Στὸ προχώρημά τους οἱ σελίδες ποὺ λείπουν, κάνουν λόγο γιὰ τὶς λεηλασίες ποὺ ἀκολούθησαν, τὴν ἄτακτη ἐπέλαση τοῦ Ἅδη μὲ κοφτερὰ τὰ γιαταγάνια του στὸν Βάβδο, τὴν Βαρβάρα καὶ τὰ Πετροκέρασσα, γιὰ τὸν τρόμο στὰ μάτια τῶν 400 Ἱερισσιωτῶν, τὴν σφαγή τους στὸ Μαῦρο Ἁλώνι, τὸν χορὸ τῆς ἀπόγνωσης μέσα στὰ τρομαγμένα μάτια τῶν παιδιῶν ποὺ τ' ἅρπαζαν ἀπὸ τὶς μανάδες τους καὶ τῶν μανάδων ποὺ στηθοδέρνονταν ποὺ ἔχαναν τὰ παιδιά τους. Λαλοῦν γιὰ τὴν ἄπαυστη ροὴ ἀθώου αἵματος, γιὰ τοὺς τρομακτικοὺς χρεμετισμοὺς τῶν ἀφηνιασμένων ἀλόγων, ποὺ ἔκαναν τὸ σκηνικὸ πιὸ ἀπόκοσμο, γιὰ τὸν ἴλιγγο ποὺ φέρνε τὸ μάταιο στὶς νέες τοῦ Γεροπλάτανου ποὺ κάηκαν ζωντανές. Κάπου πιὸ κάτω τὰ... ἀπολωλότα φύλλα ἱστοροῦν τὴν μάχη τῶν ἑλῶν στὸν Ἅγιο Μάμα, μνημονεύουν τὰ βαριὰ βήματα τοῦ Παπᾶ καὶ τοῦ Γιαννιοῦ στὸν βυζαντινὸ πύργο τῆς Φώκαιας, τοὺς ἀγωνιστὲς στὰ ἀμυντήρια τοῦ ἰσθμοῦ τῆς Κασσάνδρας, ποὺ ἔκαναν ἀνάγλυφα ὄνειρα λευτεριᾶς καὶ πάλεψαν μέχρι θανάτου γιὰ νὰ τ' ἀληθέψουν, ζωγραφίζουν τὴν ἀπογοήτευσή τους σὰν κατάλαβαν ὅτι μόνοι μείνανε καὶ ἀβοήθητοι μιᾶς καὶ ὁ Δημήτριος Ὑψηλάντης στὴν Ὕδρα θέλησε νὰ ζητήσει γρόσια γιὰ νὰ «κινήσει καράβια»! 

Τὰ ἀνόσια τῶν Ἑβραίων τῆς Θεσσαλονίκης σὲ βάρος τῶν Ρωμιῶν περιγράφονται σὲ ἐμβόλιμες παραγράφους σὲ κάθε κεφάλαιο. Ὅπως καὶ στὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα, σ' ὅλη τὴν ἐπανάσταση, Χριστιανομάχοι οἱ Ὀβριοί, σκυλιὰ ἀδίστακτα, συμμετεῖχαν ἐνεργὰ σὲ κάθε φρίκη. Στὸ Ὁλοκαύτωμα τῆς Κασσάνδρας ὑπῆρξαν μαζὶ μὲ τὸν Λουμποὺτ πασὰ δήμιοι καὶ βασανιστές, χτίστες τοῦ ὀλέθρου! Χρόνια πρὶν τὸ δικό τους Ὁλοκαύτωμα οἱ ἴδιοι ἦταν οἱ θῦτες τοῦ δικοῦ μας ἀφανισμοῦ!! 

Ἀλήθεια ἱστορικὴ καλὰ κρυμμένη

Γιατί;;;; 

Στὸν ἐπίλογό τους οἱ κρυμμένες τῆς ἱστορίας σελίδες κάνουν τὸν θλιβερὸ ἀπολογισμό: 78 χωριὰ τῆς Χαλκιδικῆς ἀφανίστηκαν καὶ 59 ἁγιορείτικα μετόχια. Ἡ Κασσάνδρα ἁλώθηκε στὶς 14 τοῦ Νοέμβρη καὶ ἕνα πλῆθος ἀπὸ ἀγριότητες καὶ φονικὰ τῆς προικοδότησαν μίαν ἀνόσια ἄχαρη, τρομαχτικὴ μοναξιά, ἀφοῦ μελανώσανε ἀνελέητα τοὺς ἐαρινοὺς τάπητες τῆς φύσης της. Καὶ περάσανε χρόνια μέχρι νὰ κυματίσουν στοὺς λειμῶνες της ξανὰ τὰ στάχυα, νὰ καρπίσουν τὰ λιόδεντρα, νὰ βγοῦν σοδέματα ἀπ' τὴν γῆ της. 

Δὲν εἶναι ὁ χρόνος λησμονιάρης, μὰ οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲ σκαλώνουν πάνω στὴν χρονογραμμὴ τὶς μνῆμες κατὰ πὼς πρέπει. Κι ὅταν τὸ κάνουν ἀθέλητα τότε γυρνοῦν καὶ συμπληρώνουν τ' ἀνομολόγητα γιὰ τὴν Ἐπανάσταση στὴν Χαλκιδική, ὅμως, δὲ γύρισε ποτὲ κανεὶς νὰ διορθώσει, σα νὰ θέλησαν κάποιοι τὴν προσφορά της νὰ θαμπώσουν, γιὰ νὰ λαμπρύνουν πιότερο τὰ φλάμπουρα τοῦ νότου. Κι ὅμως, κεῖνα τὰ φλάμπουρα σηκώθηκαν ψηλότερα καὶ πιὸ θαρρετά, γιατὶ οἱ λαϊκοὶ τῆς Χαλκιδικῆς καὶ οἱ ρασοφόροι τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἦταν οἱ πρῶτοι ποὺ ἀπορρόφησαν στὴν Μακεδονία τὸ μένος τῶν Ὀθωμανῶν, ποὺ κατέφθαναν γιὰ νὰ καταπνίξουν τὴν ἔγερση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ καθυστέρησαν καὶ ἐξάντλησαν ἀγάδες καὶ μπέηδες, καθήλωσαν γιὰ μῆνες τὰ φουσάτα τους μακριὰ ἀπὸ τὴν Νότια Ἑλλάδα, λυγίζοντας ὅσο μποροῦσαν τὶς δυνάμεις τους. Ὁ ἀγώνας τους, ἄνισος καὶ σκληρός, ἔγινε δύο αἰῶνες μετὰ ὄχι ἔνδοξη σελίδα ὅπως ἄξιζε, μὰ ὑποχείριο τῆς λήθης....ΓΙΑΤΙ;;;; Γιατὶ ἡ δυνατὴ σπίθα τῆς ἐπανάστασης, ποὺ πρῶτοι οἱ ἀγωνιστὲς τῆς Χαλκιδικῆς ἄναψαν στὴν Μακεδονία ἔχει γίνει στὴν ἐθνική μας μνήμη ἕνα θαμπωμένο ἀπόσπιθο;;;; ΓΙΑΤΙ;;;;;; 

Ἀνοιχτοὺς λογαριασμοὺς μὲ τοὺς Ἀθανάτους τῆς Χαλκιδικῆς ἔχει ἀκόμη ἡ ἱστορία. Καιρὸς εἶναι νὰ τοὺς κλείσει, καὶ νὰ δώσει τῆς πανσελήνου τὴν λάμψη στὰ γεγονότα ποὺ ἀρχίσανε τὸν Μάη τοῦ '21 στὸν Πολύγυρο, μὲ τὸ φονικὸ τοῦ Παπαγεωργάκη, καί, πρὶν λήξουν ὁριστικὰ τὸν Γενάρη τοῦ ’22 μὲ τὴν παράδοση τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας, κορυφώθηκαν τὸν Νοέμβρη μὲ τὴν αἱματηρὴ ἥττα μπροστὰ στὰ τειχιὰ τοῦ ἰσθμοῦ τῆς Κασσάνδρας καὶ τὸν Χαλασμό της, ποὺ δὲν ἄφησε στὴν μικρὴ χερσόνησο ψυχὴ ζῶσα. Ἀνάγκη εἶναι ἐπιτακτικὴ νὰ τοὺς κλείσει πιὰ καὶ μόνο τότε θὰ γίνει μακάριο τὸ χῶμα, ποὺ σκέπασε τότε τοὺς χιλιάδες ἔνοπλους καὶ ἄοπλους Χαλκιδικιῶτες, τοὺς ἐπώνυμους καὶ ἀνώνυμους. Ὅλους ἐκείνους, ποὺ ἔγιναν προκρίματα τῆς λευτεριᾶς μας...ποὺ ἔστερξαν πρῶτοι ἀπὸ τοὺς Μακεδόνες κι ἔγιναν τὸ πρῶτο λίπασμα γιὰ τὴν σωτήρια τοῦ ἔθνους μας καὶ τὴν τελικὴ νίκη. Αὐτὸ τὸ λίπασμα εἶναι ἀκόμη σήμερα, διακόσιους χρόνους ἀπὸ τὴν πλάση του, στοιβαγμένο ἄστοχα μπρὸς σὲ πηγὴ ἀρνησιᾶς...Γιατί, μωρέ;;;; Ἐσεῖς ποὺ τόσο χρόνια γράφετε τὶς ἀράδες στὰ βιβλία, γιὰ νὰ τὶς μαθαίνουν τὰ παιδιά μας στὰ σχολειά τους, ὅλοι ἐσεῖς ποὺ γράφετε φέτος καὶ τὰ γενέθλια ἀφιερώματα γιὰ νὰ φρεσκάρετε τὶς μνῆμες μας δὲν βλέπετε τὸ ἄδικο τούτης τῆς λησμονιᾶς, ποὺ σφιχτοκρατεῖ τὴν ἀγνωμοσύνη;;;; 

Στῆς λευτεριᾶς μας τὴν γέννα ἡ κραυγὴ τῆς πρώτης ὀδύνης ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς Χαλκιδικῆς βγῆκε, στ' ἀλήθεια καὶ δὲν ἦταν μήτε ὑπόκωφη, μήτε πνιχτή, ἦταν καθάρια καὶ δυνατή, τόσο ποὺ ράγισε καὶ τὶς τελευταῖες σιωπές, ἀφύπνισε τὴν ὑπόλοιπη Μακεδονία ποὺ πῆρε σκυτάλη καὶ ὕψωσε ἄμεσα τὰ λάβαρα τοῦ ξεσηκωμοῦ ἀπὸ ἄκρη σὲ ἄκρη. Πῶς μπορεῖτε, μωρέ, καὶ κωφεύετε μπρὸς σὲ τέτοια κραυγή;;;; Πῶς τὸ σηκώνετε, μωρέ, νὰ ἀποσιωπᾶτε τόσες θυσίες, τόση ἀντρειοσύνη;;;; Γιατὶ ἀνδρείως ἔδωσαν τὶς μάχες τους οἱ Χαλκιδικιῶτες ἥρωες ἐκεῖνο τὸ ἑξάμηνο τοῦ 1821 «ὑπὲρ πατρίδος.... καὶ γονέων καὶ παίδων, καὶ ἱερῶν καὶ τάφων καὶ νόμων». Ἀνδρείως θυσιάστηκαν γιὰ ὅλα τῶν Ἑλλήνων τὰ Ἱερὰ καὶ ἔχουν ἴσο μερτικὸ στὴν ἐθνογένεσή μας μὲ τοὺς ὑπόλοιπους Γραικούς.... Γι' αὐτὸ καὶ τοὺς ὀφείλουμε τοὺς ἴδιους μακρόσυρτους θρήνους, τὴν ἴδια βαθιὰ ὑπόκλιση, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια ἀειθαλῆ, εὐλαβῆ εὐγνωμοσύνη ποὺ ὀφείλουμε καὶ στὸν Κολοκοτρώνη καὶ τὸν Διάκο, τὸν Παπαφλέσσα καὶ τὸν Μητρόπουλο, τὸν Λόντο καὶ τὸν Κανάρη, τὸν Ἀνδροῦτσο καὶ τὸν Παπανικολή. Τ' ἀκοῦτε, μωρέ;;;; τὴν ἴδια, ὄχι περισσότερη, ὄχι λιγότερη!!! Καὶ σεῖς, ποὺ τὰ πρῶτα κεφάλαια τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης ἐπιμένετε ἀκόμη νὰ λησμονᾶτε, νὰ ξέρετε τοῦτο, ὅτι ἀπὸ ἐκείνη τὴν περήφανη τζίφρα ποὺ χαράχτηκε παχιὰ γιὰ τὴν ἐγγραφὴ τῆς Ἑλλάδας μας στὸν κατάλογο τῶν ἐθνῶν λίγα χρόνια μετὰ τὸν Μάρτη τοῦ ‘21, τὴν πρώτη κεραία ἡ Χαλκιδικὴ τὴν τράβηξε παρέα μὲ τὸν Μοριά.... Καὶ ἡ γραφίδα της πῆρε γιὰ μελάνι τὴν καπνιὰ τῆς καμένης της γῆς, τὴν κάπνα ποὺ ξεφυσοῦσαν τὰ ἀποκαΐδια τῶν δεκάδων πυρπολημένων χωριῶν της, φιλέματα ὅλα στὸν βωμὸ τῆς Λευτερωμένης μας Γῆς τῆς Ἑλληνικῆς...

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΛΩΣΣΑ