Τρίτη 15 Ιουλίου 2025

ΚΥΠΡΟΣ 1974 : Η ΑΠΑΤΗ ΕΤΣΕΒΙΤ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΙΣΤΕΨΕ ΔΥΣΤΥΧΩΣ Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΥ

Της Φανούλας Αργυρού

Διάβασα το άρθρο του βουλευτή του ΑΚΕΛ κ. Νιαζί Κιζίλγιουρεκ στο Sigmalive 20.7.2020 « Η «πληθυσμιακή μηχανική» της εισβολής».

Έγραψε στην πρώτη παράγραφο: «Καθώς ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ολοκλήρωνε την καταγγελτική εναντίον της χούντας ομιλία του στο Συμβούλιο Ασφαλείας την Παρασκευή 19 Ιουλίου, στο νησί η ώρα έδειχνε 22:30. Η τουρκική στρατιωτική επιχείρηση αναμενόταν να αρχίσει τις πρωινές ώρες της 20ης Ιουλίου του 1974, δηλαδή έξι-επτά ώρες μετά την ομιλία του ανατραπέντος προέδρου»..

Στο βιβλίο του “Kıbrıs Barış Harekatı” ο Δρ Mustafa Tarakçı έδωσε περισσότερες λεπτομέρειες όταν έγραψε : “ Bu bekleyis saat 11.15’e kadar devam etti, nihayet harekatin baslamasi icin Cikarma  Birlikleri Komutani  emir Verdi… 11.30’ dan itibaran  ileri harekat basladi” .

Μετάφραση : « Αυτή η περίοδος αναμονής  συνέχισε μέχρι τις 11.15 και ο Διοικητής των Μονάδων Ανάθεσης διέταξε την έναρξη της επιχείρησης … Από τις 11.30 μ.μ. ξεκίνησε η επιχείρησης.»

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος εκφώνησε την ομιλία του στις 19/7/1974 στον ΟΗΕ στις 4.00 μ,μ. ώρα Νέας Υόρκης, 11 μ.μ. ώρα Λευκωσίας.  Λίγα λεπτά μετά την λήξη της ομιλίας του, σύμφωνα με τον Δρ. Mustafa Tarakçı ώρα 11.30 μ.μ. ώρα Λευκωσίας τα τουρκικά πολεμικά σκάφη πήραν διαταγή και αποχώρησαν από το λιμάνι της Μερσίνας.  (Σελ. 186 βιβλίου της γράφουσας «Διζωνική vs Δημοκρατία 1955-2019»).

Οι Τούρκοι εισβολείς περίμεναν τον Αρχιεπίσκοπο να διαβάσει την ομιλία του,  για να κατηγορήσει την Ελλάδα ότι «έκανε εισβολή» (όπως είχε συμφωνήσει με τον βρετανό πρωθυπουργό Χάρολτ Γουίλσον στις 17/7/1974 στο Λονδίνο και ο οποίος αναμφίβολα ενημέρωσε τον Τούρκο Πρωθυπουργό Ετσεβίτ όταν το είδε την ίδια μέρα μετά τον Πρόεδρο Μακάριο)  και έτσι ξεκίνησαν την «επιχείρηση» της πρώτης εισβολής τους… (βλέπε βιβλίο Κώστα Χατζηκωστή « Έξι Προεδρικά Πορτραίτα» και Φ.Α «Διζωνική vs Δημοκρατία 1955-2019»).

Δυστυχώς ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος με αφόρητη αφέλεια είχε πιστέψει ότι ο Ετσεβίτ και η Τουρκία ως εγγυήτρια δύναμη θα… τον αποκαθιστούσαν ως τον νόμιμο Πρόεδρο της ΚΔ συμφωνώντας μαζί του για την εκδίωξη όλων των Ελλήνων αξιωματικών… Παρόλο ότι γνώριζε πολύ καλά (ο Μακάριος) , η κυπριακή κυβέρνηση είχε πληροφορηθεί ένα χρόνο ενωρίτερα περιέργως με κάθε λεπτομέρεια για τα σχέδια της Τουρκίας για εισβολή στην Κύπρο από τον τότε Βρετανό Στρατιωτικό Ακόλουθο στην Βρετανική Υπάτη Αρμοστεία. (Βιβλίο Χριστόδουλου Βενιαμίν «Τα δύσκολα Χρόνια Αναμνήσεις μιας ζωής»).

«Όπως ο Ecevit δεν είχε πρόθεση να φέρει την ειρήνη στην Κύπρο, έτσι και ο Denktaş δεν νοιαζόταν για τη διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας του νησιού» έγραψε ο κ. Κιζίλγιουρεκ. Ορθά.

Όχι μόνο δεν είχε πρόθεση να φέρει την ειρήνη αλλά είχε ενημερώσει τους Βρετανούς στις 17.7.1974 μέχρι που θα έφτανε η «γραμμή Αττίλα»  που θα τραβούσε με τις αιματηρές βάρβαρες εισβολές του και σε τι αποσκοπούσε. Δηλαδή τον γεωγραφικό διαχωρισμό της ΚΔ σε δύο ομόσπονδες οντότητες (σχέδιο Δρ. Νιχάτ Ερίμ 1956).  Τις οποίες είχε απορρίψει από το 1964/65 ο Γκάλο Πλάζα του ΟΗΕ 

Για να απαιτήσει ο σφαγέας Ετσεβίτ την βρετανο-τουρκική ρατσιστική, διαιρετική απάνθρωπη δι-κοινοτική, δι-ζωνική ομοσπονδία που διαβουλεύονταν Λονδίνο-΄Αγκυρα από το 1955. Και την  οποία (ΔΔΟ)  το Λονδίνο  επίσημα αποφάσισε να προωθήσει από τις 16 Αυγούστου 1974. Αφού απέτυχε ο Κάλλαχαν να την επιβάλει προκαταρκτικά στη δεύτερη Γενεύη τον Αύγουστο του 1974 πριν την δεύτερη εισβολή. Τη «λύση» του Κυπριακού που το Φόρειν ΄Οφις επιμένει να επιβάλει μέχρι σήμερα, για επισημοποίηση των τετελεσμένων των δύο τουρκικών εισβολών εις παραβίαση κάθε αρχής δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων…

Ο Ετσεβίτ τα είπε και στο Σίσκο

Τα βρετανικά έγγραφα επίσης μας ενημέρωσαν και για την ενημέρωση που έκανε ο Μπουλέντ Ετσεβίτ και στον αμερικανό απεσταλμένο του Δρ. Χένρι Κισσιγκερ, Τζόζεφ Σίσκο,  ο οποίος έφθασε στο Λονδίνο το πρωινό της 18ης Ιουλίου 1974 και είχε δύο συναντήσεις την ίδια μέρα με τον Ετσεβίτ. Αφού όμως, να σημειωθεί,  είχε ήδη πάρει το πράσινο φώς (ο Ετσεβίτ) από τους «εγγυητές» Βρετανούς το προηγούμενο βράδυ…

Ο Ετσεβίτ απαίτησε δύο αυτόνομες προσωρινές κυβερνήσεις στην Κύπρο

Στην πρωινή συνάντησή τους  ο τούρκος πρωθυπουργός Ετσεβίτ του παρουσίασε συγκεκριμένες ιδέες, ορισμένες από τις οποίες ταυτίζονταν με διχοτόμηση τις οποίες του ζήτησε να τις παρουσιάσει στους έλληνες. Ο Sisco δεν του επιτέθηκε απευθείας, όπως γράφει το βρετανικό έγγραφο,  αλλά του είπε ότι θα τις εξετάσει προσεκτικά και είπε πως « ενδεικτικά  ορισμένα σημεία είναι πιο δύσκολα από τα άλλα» και πως χρειαζόντουσαν χρόνο και βεβιασμένες ενέργειες έπρεπε να αποφευχθούν, διάλογος ήταν που χρειαζόταν μεταξύ των ενδιαφερομένων  στο πνεύμα των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου…

Στην απογευματινή συνάντηση ο Ecevit απαίτησε από τον Sisco: δημιουργία δύο αυτόνομων προσωρινών κυβερνήσεων στην Κύπρο, μία για κάθε κοινότητα. Νέο νομικό καθεστώς θα δημιουργείτο  με δύο προσωρινές κυβερνήσεις με τους εγγυητές της συνθήκης. Η τουρκική κοινότητα επίσης θα είχε ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα αεροδρόμια και λιμάνια, ή όλα θα διοικούνται από κοινού…»
Ο Σίσκο   βρήκε τις απαιτήσεις του Ετσεβίτ ακραίες και ότι οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις του χρειάζονταν μήνες διαπραγματεύσεων, αν μπορούσαν να τύχουν διαπραγμάτευσης. Ο Ετσεβίτ τον παρακάλεσε να πάει στην Αθήνα και να μεταφέρει τις απαιτήσεις του και αν οι έλληνες τις δέχονταν ίσως να μπορούσε να επιτευχθεί μια λύση αμοιβαίας συμφωνίας…

Για αυτά του τα σχέδια όμως, η βρετανική σοσιαλιστική κυβέρνηση  πρωθυπουργού Χάρολτ Γουίλσον και Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας Τζέιμς Κάλλαχαν έδωσαν το πράσινο φώς στον Ετσεβίτ το βράδυ της 17ης Ιουλίου 1974…
«…Αναμφίβολα, αυτή η πολιτική συνοδεύθηκε και από μια «πληθυσμιακή μηχανική», η οποία, εφαρμοζόμενη, διασφάλιζε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων στον κυπριακό Βορρά θα εκδιωκόταν κατά τη διάρκεια του πολέμου και οι εναπομείναντες θα εκτοπίζονταν μετά τη λήξη του. Πρώτιστος στόχος ήταν οι Ελληνοκύπριοι να εκδιωχθούν από τις εστίες τους. Είναι βέβαιο ότι η βία, ο φόβος και, σε αρκετές περιπτώσεις, οι βιασμοί συνέδραμαν καθοριστικά στη φυγή των Ελληνοκυπρίων. Από τα γεγονότα συνάγεται ότι στην τουρκική εισβολή του 1974 η τουρκική πλευρά εφάρμοσε μια πολιτική εθνοκάθαρσης η οποία, χωρίς να λάβει τη μορφή μιας βασισμένης στη μαζική εξόντωση «δολοφονικής, σφαγιαστικής εθνοκάθαρσης», ολοκληρώθηκε με την εκκαθάριση της βόρειας Κύπρου από τον ελληνοκυπριακό πληθυσμό της» Έγραψε ο Ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ.

Έγκλημα Πολέμου ο εποικισμός

Αλλά, απέφυγε ο Ευρωβουλευτής να εξηγήσει  ότι αυτή η «πληθυσμιακή μηχανική» της Τουρκίας δεν ήταν άλλη από την εγκληματική αποστολή χιλιάδων Τούρκων παράνομων εποίκων στην Κυπριακή Δημοκρατία εις παραβίαση διαφόρων Διεθνών Συμβάσεων. Η εθνοκάθαρση δεν είναι άλλη από ένα ατιμώρητο μέχρι σήμερα έγκλημα,  όπως και άλλα, το Έγκλημα Πολέμου…  Για το οποίο η Τουρκία όντως εξαπέλυσε μια δολοφονική σφαγιαστική εθνοκάθαρση όταν δολοφόνησε εν ψυχρώ χιλιάδες Έλληνες στην προέλασή της. Δεν είναι απλά και ακαθόριστα όσον αφορά τη βία, «η βία ο  φόβος και οι εκατοντάδες βιασμοί που συνέδραμαν καθοριστικά στη φυγή των Ελληνοκυπρίων»,  αλλά ονομαστικώς  οι εν ψυχρώ και σκόπιμες δολοφονίες των Ελλήνων.  Ήταν όντως μια προμελετημένη  μαζική εξόντωση δολοφονικής σφαγιαστικής εθνοκάθαρσης νομίμων πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας για να επιβάλει το στόχο του ο σφαγέας Ετσεβίτ, όπως είχε εξηγήσει στους Βρετανούς και στον αμερικανό Τζόζεφ Σίσκο στις 18 Ιουλίου 1974 στο Λονδίνο…

ΤΜΤ

Εκτός από την αναφορά του στον Ραούφ Ντενκτάς πως δεν νοιαζόταν για τη διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας του νησιού  ο Νιαζί Κιζίλγιουρεκ δεν ανέφερε λέξη για το ρόλο της ΤΜΤ και γενικά για τις ρόλο Τουρκοκυπρίων για εκτελέσεις Ελληνοκυπρίων, τις καταστροφές των θρησκευτικών Ελληνικών μνημείων, 500 τόσων Εκκλησιών στα κατεχόμενα κτλ.

Ο Τουρκούτ Γεναγλαρί

Ας θυμίσουμε στο σημείο αυτό την συνέντευξη που έδωσε ο Τουρκούτ Γεναγλαρί και την οποία μεταφράσαμε και αναρτήσαμε στο Sigmalive 4.6.2018 με  τίτλο «Γραπτώς ολόκληρη η συνέντευξη του Τ/κ δολοφόνου Ε/κ αμάχων» και την οποία δημοσίευσε η εφημερίδα «Αφρίκα» του Σενέρ Λεβέντ.



Σήμερα, ταΐζει γάτους για άφεση αμαρτιών ο Τουρκούτ Γεναγλαρί…

Εν κατακλείδι ο Ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ ενώ φαίνεται να μιλά (και περίπου να κατακρίνει) την όλη «επιχείρηση Ετζεβίτ» όπως εξελίχθηκε, ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ στην «εθνοκάθαρση» των Ελλήνων της κατεχόμενης περιοχής της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Δεν αναφέρεται, όμως, ονομαστικώς στο  απάνθρωπο Έγκλημα του Παράνομου Εποικισμού (που ακολούθησε την εισβολή και συνεχίζεται) και παραπλανητικά το καλύπτει με την αναφορά του σε ««πληθυσμιακή μηχανική» της εισβολής.  Η πολιτική εποικισμού («πληθυσμιακή μηχανική») για αύξηση του τουρκικού στοιχείου ήταν μέρος του σχεδίου  Δρ. Νιχάτ Ερίμ του 1956… Ούτε αναφέρεται στη διαρκή διοχέτευση πάσης προελεύσεως παράνομων λαθρομεταναστών (που συνεχίζεται) που όλοι αυτοί, οι αρκετοί τελικά θα ενταχθούν στον «πληθυσμό» του μελλούμενου διαιρετικού και ρατσιστικού Διζωνικού Τ/κ κρατιδίου Θεός φυλάξει.

Άξιον απορίας και γιατί σε καμία παράγραφο ο Ευρωβουλευτής δεν αναφέρεται σε Κυπριακή Δημοκρατία.  Θυμόμαστε βέβαια τις διαμαρτυρίες του μαζί με μετρημένους περιθωριακούς στο Camden Town του Λονδίνου, εναντίον της ανύψωσης της Σημαίας της Κυπριακής Δημοκρατίας που διοργανώνει κάθε χρόνο το Θέατρο Τέχνης, τις μαύρες αυτές μέρες, στα πλαίσια διαμαρτυριών εναντίον των δύο τουρκικών εισβολών του 1974. Ο Νιαζί Κιζίλγιουρεκ και οι περιθωριακοί διαμαρτύρονταν τότε ότι η Σημαία της ΚΔ δεν τους αντιπροσώπευε.
 

ΟΝΗΣΙΛΟΣ

ΚΥΠΡΟΣ 1974 : Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, Η ΜΥΘΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 336 ΤΕ - ΑΦΗΓΗΣΗ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ



Η μάχη ενός ηρωϊκού τάγματος πάνω στη πράσινη γραμμή. Ενάντια στις δυνάμεις του Αττίλα,που λυσσαλέα προσπάθησαν να κάμψουν την αντίστασή τους και να καταλάβουν όλη τη Λευκωσία. 1974. Ο  Δημήτρης Αλευρομάγειρος είχε τη τιμή να ηγηθεί του ηρωϊκού 336 Τάγματος.
Η συγκλονιστική αφήγησή του στον Κώστα Ζουράρι είναι πάντα επίκαιρη και άκρως ενδιαφέρουσα.

"Το 1973 υπηρετώ στη Λήμνο και μάλιστα είμαι έτοιμος να παντρευτώ, όταν έρχεται η μετάθεσή μου στην Κύπρο. Μου έκανε εντύπωση, γιατί μετά τα γεγονότα κυρίως της απόσυρσης της μεραρχίας, τη δολοφονία του Γεωρκάτζη, 1971 νομίζω, και τις κατ' επανάληψη απόπειρες κατά του Μακαρίου είχα υποψία ότι τα πράγματα οδηγούνται σε άσχημη κατεύθυνση, γι' αυτό είχα δηλώσει ότι δεν επιθυμώ να υπηρετήσω στην Κύπρο.

Πήγα τον Οκτώβριο του 1973. Αμέσως κατάλαβα ότι ένας μεγάλος αριθμός αξιωματικών ήταν από αδιάφορος έως αντιθέτως με το εδώ καθεστώς. Εκτός όσων ήταν σε θέσεις-κλειδιά. 

Αρκεί να σημειώσω ότι ο αρχηγός ΓΕΕΦ Ντενίσης, ένας κατά τα άλλα συντηρητικός αξιωματικός, δεν ήταν συμπαθών προς τη χούντα, αντίθετα με τον επιτελάρχη του, υποστράτηγο Παύλο Παπαδάκη. 

Επίσης κατάλαβα αμέσως ότι η αμυντική ικανότητα της Κύπρου ήταν, μετά την απόσυρση της μεραρχίας, αδύνατη και στηρίζετο κυρίως στην επιστρατευόμενη εφεδρεία, η οποία όμως δεν εκαλείτο συχνά για μετεκπαίδευση.

Η απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας ήταν το πρώτο έγκλημα. Το τελειωτικό κτύπημα ήρθε δυστυχώς από ελληνικά χέρια (και η απόσυρση όμως δεν ήταν ελληνικό έγκλημα;), το πραξικόπημα του Ιουλίου... Αν διαβάσετε το βιβλίο του Αλί Μπιράντ "Απόφαση-Απόβαση" (δημοσιεύτηκε το 1977 σε συνέχειες στη "Μιλιέτ"), θα δείτε τους πανηγυρισμούς του Ετσεβίτ για την ευκαιρία που του δόθηκε. Βέβαια σήμερα ξέρουμε, μάλιστα πρόσφατα είχαμε και νέα επιβεβαίωση, αυτή τη φορά από την τουρκική εφημερίδα "Τούρκις Ντέιλι Νιους" (28/6/2007), το σχεδιασμό του όλου σκηνικού από τον Χ. Κίσιντζερ (επ' αυτού έχουμε και τη μαρτυρία αλλά και τη μήνυση προς Κίσιντζερ το 2003 από τον διαπρεπή έλληνα δημοσιογράφο Ηλία Δημητρακόπουλο). Οι σχεδιασμοί όμως ανατρέπονται όταν υπάρχουν πατριωτικές ηγεσίες, όπως πρόσφατα με το 76% του κυπριακού λαού στην αθλιότητα Ανάν. Επομένως ο σχεδιασμός δεν απαλλάσσει την ευθύνη της χούντας για το μέγα έγκλημα. Εδώ θα ήθελα να σχολιάσω ότι η χουντική κυβέρνηση ήταν η πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση που είχε ποτέ η Ελλάδα. Πόσο την ωφέλησε αυτό; Καθόλου.

Το πραξικόπημα διέλυσε, λοιπόν, την έτσι κι αλλιώς μειωμένης ισχύος Εθνική Φρουρά. Και επειδή οι Τούρκοι δεν κάνουν τίποτε τυχαίο, έκαναν την εισβολή την επομένη, που, βάσει προγραμματισμού, αντικατεστάθη το 30% της πιο σημαντικής αμυντικά μονάδας, της ΕΛΔΥΚ. Αποτίοντας όμως φόρο τιμής, θέλω να σημειώσω ότι όλοι αυτοί οι απολυόμενοι επέστρεψαν αμέσως στην Κύπρο, αποβιβάσθηκαν στην Πάφο και πολλοί από τους ηρωικούς νεκρούς είναι από αυτούς. Αιώνια η μνήμη τους! 

Θέλω επίσης να σημειώσω -το έχω γράψει και στην επίσημη έκθεσή μου- ότι και παρά το πραξικόπημα, το οποίο κυρίως επέδρασε επί του ηθικού και τη θέληση για αντίσταση σε κάποιο βαθμό, οι Τούρκοι δεν θα πατούσαν το πόδι τους στο νησί αν στοιχειωδώς εφαρμόζονταν τα σχέδια και γινόταν έγκαιρα η επάνδρωση των πολυβολείων στην περιοχή Κερύνειας - στην περιοχή της Αμμοχώστου όπου ήμουνα τούτο έγινε εν μέρει.

Το πρωί της 20ής Ιουλίου και ενώ είχε εκδηλωθεί η απόβαση, αναλαμβάνω τη διοίκηση του 336 τάγματος, το οποίο και επιστρατεύω αρχικά στην Αμμόχωστο και στη συνέχεια στο Πραστειό, κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες και ενώ υπήρχε ο μέγας κίνδυνος, όταν ήμασταν ακόμη στην Αμμόχωστο, να πάθουμε πανωλεθρία από τυχόν βομβαρδισμό τουρκικής αεροπορίας. 

Με όλες αυτές τις συνθήκες και κυρίως με τη συνδρομή στρατευσίμων που είχα γνωρίσει και συμπολεμήσει το 1964 αλλά και μετέπειτα, ολοκληρώνουμε την επιστράτευση σε τρεις ώρες και περί την 7η απογευματινή επιστέφουμε στην Αμμόχωστο, όπου αναλαμβάνουμε αποστολή επίθεσης προς την τουρκοκυπριακή περιοχή Σακάρια, η οποία εκδηλώνεται την 4η πρωινή προ κενού όμως εχθρού, γιατί οι Τουρκοκύπριοι είχαν εγκαταλείψει, για να πάνε στην εντός των τειχών Παλαιά Αμμόχωστο. Το βράδυ της 21ης παίρνω διαταγή και το τάγμα μεταβαίνει σε περιοχή αραιώσεως της Λευκωσίας (Στρόβολος, προεδρικό μέγαρο) ως εφεδρεία του ΓΕΕΦ.   


Με την είσοδό μας στη Λευκωσία και ενώ είμαστε ακόμα εποχούμενοι, περί την 3η πρωινή γινόμαστε ακούσιοι μάρτυρες μίας από τις μεγαλύτερες τραγωδίες των μαχών. Ακούμε ισχυρούς βόμβους αεροσκαφών και πολλά αντιαεροπορικά πυρά. Εντυπωσιάζομαι γιατί ήξερα από το 1964 -και ίσχυσε και σε αυτές τις επιχειρήσεις- ότι οι Τούρκοι δεν πολεμούσαν τη νύκτα. Τι είχε συμβεί; 

Είναι η γνωστή τραγωδία των Νορ  Άτλας με τη μοίρα καταδρομών. Μια αντιαεροπορική μοίρα, αγνοώντας την άφιξη, έβαλε και κατέρριψε ένα αεροσκάφος, ενώ έπληξε και άλλα δύο, τα οποία όμως κατόρθωσαν να προσγειωθούν. Την 4η απογευματινή της 22ας Ιουλίου συμφωνείται εκεχειρία, την οποία όμως οι Τούρκοι δεν τηρούν στους ανατολικούς τομείς της Λευκωσίας και εμπλέκεται ελαφρώς λόχος του τάγματος.

Το απόγευμα της 23ης Ιουλίου και ενώ στην Αθήνα είχαμε πανηγυρισμούς για την εγκατάλειψη της εξουσίας από τη χούντα, η οποία υπό το βάρος των εγκλημάτων της έσπευδε να τραπεί εις φυγήν, αφήνοντας όμως ήδη τα πρώτα εθνικά ερείπια, με βρίσκει τοποθετώντας τους στρατιώτες του τάγματος στο τμήμα της Πράσινης Γραμμής Λευκωσίας, από το δεξιόν του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ έως και της οδού Λήδρας. 

Ουσιαστικά η άμεση εμπλοκή σας αφορά τη δεύτερη φάση της εισβολής... 
Ακριβώς. Το τάγμα μας ουσιαστικά πολέμησε από τις 14 έως τις 17 Αυγούστου, οπότε εδέχθη καταιγισμό βομβαρδισμών, όλμων και πυροβόλων, καθώς και κινήσεις αρμάτων την τελευταία προ της εκεχειρίας της 16ης 8ης ώρας, η οποία απεκρούσθη με αντιαρματικό ενός ελλαδίτη καταδρομέα και το πυροβολικό και τη μεγάλη συμβολή του Αντώνη Καρρά. Κατά τη διάρκεια του τετραήμερου αγώνα όλοι οι αξιωματικοί ήσαν στην πρώτη γραμμή, είχαμε ελάχιστες εγκαταλείψεις και είχαμε 37 ηρωικούς νεκρούς και περί τους 120 τραυματίες. 

Απωλέσθησαν περί τα 100 μ. εδάφους στο Σχολείο και δύο ακραία φυλάκια δίπλα στην ΕΛΔΥΚ (η ΕΛΔΥΚ, δηλαδή, ένα ελάχιστο τμήμα της του λόχου διοίκησης με επικεφαλής τον λοχαγό Σταυριαννάκο, ο οποίος ως άλλος Παλαιολόγος εφονεύθη επί του πεδίου της τιμής).

Πρέπει να τονίσω ότι η συμμετοχή και η αντίσταση αυτών των παλικαριών ήταν ουσιαστικά εθελοντική και αυτό που λέω δεν είναι υπερβολή. Σε εκείνη τη χαώδη κατάσταση και ακριβώς λόγω αυτής υπήρχε καταρχάς αδυναμία επιστράτευσης σε πολλές μονάδες λόγω της αρξαμένης εισβολής και του αποκλεισμού της δυνατότητας να πάνε στις μονάδες τους. Είχα, πλέον των στρατευσίμων του 336 ΤΕ, πολλούς που κανονικά έπρεπε να ήταν σε μονάδες κυρίως της Κερύνειας. Μπορούσαν να μην πάνε πουθενά. Η παρουσία τους, ο αγώνας και η θυσία τους θυμίζει το καβαφικόν "και περισσότερη τιμή τους πρέπει, γιατί γνώριζαν πως οι Μήδοι, στο τέλος, θα περάσουν". 

Οι πλείστοι των στρατευσίμων ήταν από την Αμμόχωστο. Και την ώρα που έπεφτε η Αμμόχωστος -στην ουσία εγκαταλειφθεί- αυτοί έπεφταν στη Λευκωσία.

Πρέπει να σας πως η Λευκωσία από το βράδυ της 12ης/13ης ήταν μία πόλη φάντασμα. Οι κυβερνητικές υπηρεσίες και το αρχηγείο του ΓΕΕΦ ήταν στο χωριό Μαλούντα και οι κάτοικοί της, για να προστατευτούν από τους βομβαρδισμούς, στο Τρόοδος. Και όμως δεν τους επηρέασε ψυχολογικά. Γι' αυτό είναι ηρωική η θυσία τους. Γιατί στάθηκαν και έπεσαν εκεί για την ιδέα της πατρίδας, παρά το σοκ του πραξικοπήματος, παρά τους 30.000 ετοιμοπόλεμους και πολύ καλά οπλισμένους εισβολείς και τη σφοδρότητα της αεροπορίας. Δεν νομίζω ότι έχει αναλυθεί σε βάθος ο ηρωικός τους αγώνας. Το 1974 όσοι αντιστάθηκαν και κυρίως όσοι έπεσαν, Ελληνοκύπριοι και της ΕΛΔΥΚ, έγραψαν σελίδες αφθάστου δόξας. Γι' αυτό και, όταν πήγαμε την παραμονή της 14ης Αυγούστου στα Φυλακισμένα Μνήματα και ορκισθήκαμε ότι μόνον από τα κορμιά μας θα περάσουν και ότι δεν θα μολύνουν οι βάρβαροι εισβολείς τους ιερούς τους τάφους, πήραμε δύναμη από τους ηρωικούς εκείνους απαγχονισθέντες. 


ΣΤΗ ΦΩΤΟ Ο ΔΗΜ.ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟΣ ΜΕ ΤΟΝ Γ.ΚΛΗΡΙΔΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ
Προσκλητήριο ηρώων

Διά την ιστορίαν αναφέρω τους διοικητές των λόχων:

Ελλαδίτης λοχαγός Γιώργος Παπαχατζόπουλος, έφεδρος ελληνοκύπριος ανθυπολοχαγός Πανίκος Παπόρης, έφεδρος ανθυπολοχαγός Νίκος Κουτσού, σήμερα βουλευτής στο Ευρωπαϊκό Κόμμα και αρχηγός των Νέων Οριζόντων, έφεδρος ελληνοκύπριος ανθυπολοχαγός Χρήστος Σολωμής χρημάτισε από το 1980 βουλευτής Αμμοχώστου, επί οκταετία και εν συνεχεία το 1998 υπουργός Υγείας. 
Ελλαδίτης υπολοχαγός Νίκος Λιγουδιστιανός, ελληνοκύπριος έφεδρος ανθυπολοχαγός Γιώργος Ρωσσίδης, ελληνοκύπριος ανθυπολοχαγός Μιχάλης Κούτουρας, ελληνοκύπριος έφεδρος ανθυπολοχαγός Παναγιώτης Παυλίτης, ελληνοκύπριος λοχαγός Ανδρέας Δημητρίου, έφεδρος ανθυπολοχαγός Αντώνης Καρράς (βουλευτής επί οκταετία μέχρι τις πρόσφατες εκλογές), ελληνοκύπριος λοχαγός Γιάννης Μαυρόγιαννος, έφεδρος ελληνοκύπριος ανθυπολοχαγός Μιχάλης Στεφανίδης, ελλαδίτης ταγματάρχης Σεβασλίδης. 





ΚΥΠΡΟΣ 1974 : ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ 15 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974 από τον Ανδρέα Κανίκλη

1ον. Ο Νίκος Σαμψών δεν υπήρξε ποτέ μελος της ΕΟΚΑ Β'.

2ον.Ο Υφυπουργός παρά το Προέδρω Πάτροκλος Σταυρος μετά την επικράτηση του πραξικοπήματος ζητούσε απο την οικογένεια Σαμψών όπως τον προστατεύσει αλλά και να παραμείνει Υφυπουργός .Πρώτα συνάντησε τον γιατρό Δρ. Φεσσά πεθερό του Σαμψών και ο γιατρός αρνήθηκε να τον φέρει επαφή με τον Σαμψών.Στην συνέχεια συνάντησε και εκληπαρούσε την Βέρα Σαμψών γυναίκα του Νίκου Σαμψών όπως τον φέρει επαφή με τον Νίκο.Ρωτήστε την Βέρα Σαμψών να σας τα πεί.

3ον. Η ΕΟΚΑ Β' ζήτησε απο τον Νίκο Σαμψών όπως της παραδώσει τον οπλισμό που κατείχε απο τον καιρό της Τουρκανταρσίας 1963-1964.Ο Σαμψών αρνήθηκε και ένα βράδυ μέλη της Οργάνωσης έκλεψαν τον οπλισμό του.

4ον. Η ΕΟΚΑ Β' δεν γνώριζε για το πραξικόπημα.Ήταν καθαρά έργο της χούντας των Αθηνών. Τα μέλη της συντάχθηκαν με τους πραξικοπηματίες δηλαδή την εθνική φρουρά αμέσως μετά την επικράτηση του πραξικοπήματος πρώτον γιατί πίστευαν ότι το πραξικόπημα έγινε για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και δεύτερον όπως ήταν λογικό για λόγους αντεκδίκησης απέναντι στους μέχρι χθες βασανιστές τους!

5ον. Τον Μακάριο τον διαβεβαίωναν οι καπετάνιοι του Εφεδρικού ότι θα το καταστείλουν εν τη γενέσει του.

6ον.Ο Μακάριος ουδέποτε βρισκόταν στο προεδρικό όταν εισώρμησαν τα τάνκς στο προεδρικό αλλά βρισκόταν απο το πρωί της 15ης Ιουλίου 1974 στο στρατόπεδο της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ στην Πάφο. Το ομολόγησε και ο τότε Διοηκητής των Βρετανικών Βάσεων του Ακρωτηρίου που είχε και αυτός εξοχική κατοικία στο Τρόοδος.

7ον. Ο Μακάριος και ο Καραμανλής συναντήθηκαν μυστικά στο Παρίσι μετά τον θάνατο του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή,στο σπίτι του Πάνου Κόκα εκδότη εφημερίδας των Αθηνών. Εκεί συνεφώνησαν ότι πρέπει να ρίξουν την χούντα.Αυτό το αποδέχτηκε και η εξεταστική επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων για τον Φάκελο της Κύπρου.



Εστάλει απο τον Κωνσταντίνο Δημητριάδη

Κυριακή 13 Ιουλίου 2025

ΚΥΠΡΟΣ 1974 : ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΖΥΡΙΧΗΣ-ΛΟΝΔΙΝΟΥ. ΟΙ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΜΑΚΑΡΙΟΥ, Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΚΑΙ Η ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ

Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Κωνσταντίνος Καραμανλής μπαίνει στο «Λάνγκαστερ Χάουζ», όπου υπογράφτηκαν οι Συμφωνίες για την Κύπρο. Τον υποδέχεται στην είσοδο ο Βρετανός ομόλογός του, Χάρολντ Μακμίλαν.
 
Του Νίκου Παπαναστασίου

ΜΕΣΑ, λοιπόν, σ’ αυτό το αβέβαιο κλίμα, τις αντιρρήσεις και τις αμφιταλαντεύσεις του Μακαρίου, ο Σέλτζγουιν Λόιντ συγκάλεσε τη Διάσκεψη για το Κυπριακό, το απόγευμα τη 18ης Φεβρουαρίου 1959. Σε προσφώνησή του ο Λόιντ, είπε πως «η διάσκεψη είχε κληθεί για να επικυρώσει έναν συμβιβασμό σε ένα πολύπλοκο και οδυνηρό πρόβλημα, συμβιβασμό που είχε επιτευχθεί έπειτα από λεπτομερείς διαπραγματεύσεις». Ανέφερε, επίσης, πως είχε πληροφορηθεί ότι «ο Αρχιεπίσκοπος είχε αντιρρήσεις και θα ήθελα να μάθω ποιες είναι αυτές, ώστε να εξετασθεί αν είναι δυνατόν να αρθούν».
Μακάριος: «Βάση για λύση του Κυπριακού η Ζυρίχη»
ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ το λόγο ο Μακάριος μίλησε στα ελληνικά, με μεταφραστή το δικηγόρο Αχιλλέα Αιμιλιανίδη, λέγοντας πως «δεν απέρριπτε τις Συμφωνίες» και ότι «αυτές αποτελούν μια πολύ φιλότιμη προσπάθεια και μια βάση για επίλυση του Κυπριακού», αλλά ζητούσε «την τροποποίηση ορισμένων σημείων». Κατά τον Έλληνα ΥΠΕΞ Ευάγγελο Αβέρωφ, «τα σημεία αυτά ήταν σχεδόν όλα εκείνα που είχαν κάνει τους Τούρκους να δεχτούν τις Συμφωνίες». Και ο Αβέρωφ συνεχίζει (σημείωμα προς Καραμανλή, ημ. 17.2.1959-«Κων. Καραμανλής Αρχείο, Γεγονότα και κείμενα»):
«Όταν τελείωσε ο Μακάριος, ο Σέλτζγουιν Λόιντ του έφερε διάφορες αντιρρήσεις και υπήρξε ένας διάλογος μεταξύ τους. Στο τέλος, με κάποιον εκνευρισμό, ο Βρετανός υπουργός είπε ότι, «με όσα ζητούσε ο Αρχιεπίσκοπος ανατρεπόταν ένας επίπονος συμβιβασμός και, συνεπώς, χρειάζονταν μακρές διαπραγματεύσεις, που δεν ήταν δυνατόν να γίνουν σε μια διάσκεψη ανωτάτου επιπέδου, που αναγκαστικά θα έληγε το επόμενο βράδυ.» Γι’ αυτό, κάνοντας χρήση των δικαιωμάτων μου ως προέδρου της Διασκέψεως…»
ΣΤΟ σημείο αυτό ο Αβέρωφ, κρίνοντας ότι ο Λόιντ θα κήρυττε της λήξη της συνεδριάσεως και την επ’ αόριστο αναβολή της Διασκέψεως, σηκώθηκε όρθιος και τον διέκοψε, λέγοντας:
– Σας ζήτησα το λόγο, κύριε πρόεδρε…
– Μα δεν υπάρχει θέμα για συζήτηση, είπε αμήχανος ο Βρετανός υπουργός. Εδώ ξαναρχίζει μια μακρά διαπραγμάτευση. Παρακαλώ να μην μιλήσετε…
Η «τιμή της Ελλάδας» και η τουρκική θέση
Ο Αβέρωφ επέμενε, οπότε ο Λόιντ, δυσφορώντας, του έδωσε το λόγο. Και ο Έλληνας ΥΠΕΞ είπε:
«Πρέπει να πω δυο λόγια, για να υπερασπιστώ την τιμή της Ελλάδος και τη σοβαρότητα της Ελληνικής Κυβερνήσεως. Η Ελλάδα τίμησε πάντα την υπογραφή της. Θα την τιμήσει κι αυτή τη φορά. Οι μονογραφές που έβαλε στα κείμενα της Ζυρίχης και του
Λονδίνου, δεν ανακαλούνται. Τη δεσμεύουν έναντι των άλλων, με τους οποίους συνυπέγραψε. Αυτά ως προς την τιμή. Ως προς την σοβαρότητα της Κυβέρνησης, θα στερούνταν σοβαρότητας αν είχε διαπραγματευθεί νέου είδους λύση ενός τόσον οδυνηρού και πολύπλοκου διεθνούς προβλήματος αν δεν είχε τη σύμφωνη γνώμη των αδελφών μας Κυπρίων, στην τύχη των οποίων τα τελευταία χρόνια υπέταξε σχεδόν όλη την εξωτερική πολιτική της χώρας. Αλλά, οι αδελφοί μας Κύπριοι, με γραπτές και προφορικές εκδηλώσεις, είχαν επανειλημμένα, και τους τελευταίους δυο μήνες ακόμη, διακηρύξει όλοι ότι τους εκπροσωπούσε πλήρως ένας άνθρωπος, τον οποίο σεβόμαστε και πολύ αγαπούμε, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Πρωτοβουλίες πήραμε, αλλά σε όλα ενημερώναμε τον Μακαριότατο και δεν προχωρούσαμε στο επόμενο βήμα αν δεν είχαμε τη σύμφωνη γνώμη του. Πιστεύω ότι αυτά τα λόγια αρκούν, για να μη μείνει τραυματισμένη η εντιμότητα του ονόματος της Ελλάδος και της Κυβερνήσεώς της.»
ΣΤΗ συνέχεια ο Μακάριος ζήτησε διακοπή για μισή ώρα, αλλά ο Λόιντ δεν την παρεχώρησε, λέγοντας όπως «δεν υπάρχει θέμα προς συζήτηση». Ο Αβέρωφ, όμως, υποστήριξε έντονα το αίτημα του Μακαρίου και, κάνοντας με κάποιον τρόπο πνεύμα, είπε πως «κόντευε η ώρα πέντε και είναι αντίθετο προς τις βρετανικές παραδόσεις να μη μας προσφέρετε τσάι!..»
Υπήρξε πραγματι διακοπή και, με την επανάληψη της συνεδρίασης, πήρε το λόγο ο Τούρκος ΥΠΕΞ Φατίν Ζορλού, ο οποίος ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Καταλαβαίνω πολύ καλά τους δισταγμούς του Αρχιεπισκόπου και, απ’ όσα έχω ακούσει, δύο φαίνονται να είναι τα αίτια των δισταγμών. Το ένα ότι επρόκειτο για μια λύση πολύ διαφορετική από εκείνη που επί χρόνια επιδίωκε και, το δεύτερο, ότι θεωρούσε πως το νέο καθεστώς που δημιουργούμε στηρίζεται για μερικά θέματα σε αρκετά πολύπλοκους μηχανισμούς. Αλλά τα ίδια ακριβώς αίτια είχαν προκαλέσει δισταγμούς και στην τουρκική πλευρά. Στην Τουρκία είχε κυριαρχήσει το σύνθημα «διχοτόμηση ή θάνατος» και τη διχοτόμηση την είχε ως πρόσφατα υποστηρίξει ανένδοτα η τουρκική Κυβέρνηση. Τώρα, για το κοινό συμφέρον, σε μια γενναία συμβιβαστική προσπάθεια, η Κυβέρνησή μας, αγνοώντας πολιτικές δυσκολίες, δεσμεύεται να αποκλείσει για πάντα τη διχοτόμηση.»
Μακάριος: «Αν είναι τώρα, τότε όχι»
ΤΟΣΟ ο Ζορλού, όσο και ο Αβέρωφ μίλησαν τότε με κολακευτικά λόγια για τον Μακάριο, ο οποίος και ζήτησε αναβολή μέχρι την επομένη το πρωί, «γιατί ήθελε να σκεφθεί και να προσευχηθεί», όπως είπε. Ο Σέλτζγουιν Λόιντ δεν δέχτηκε και είπε πως το επόμενο βράδυ θα έφευγαν για τη Μόσχα «γιατί υπήρχαν και άλλα σοβαρά ζητήματα εκτός από το Κυπριακό και ό,τι είναι να λεχθεί, πρέπει να λεχθεί απόψε».
ΤΟΤΕ ο Μακάριος είπε στα αγγλικά:
– Αν είναι τώρα, τότε όχι!
Μετά από αυτό, η συνεδρίαση αναβλήθηκε για την επομένη το πρωί. Το βράδυ, όπως γράφει ο Αβέρωφ, «ο Αρχιεπίσκοπος μου παράγγειλε ότι θα υπέγραφε τις Συμφωνίες. Πράγμα που έγινε την επομένη, 19 Φεβρουαρίου 1959»…
ΠΡΑΓΜΑΤΙ, τα κείμενα των Συμφωνιών υπογράφηκαν στη μεγάλη αίθουσα του Λάνγκαστερ Χάουζ την επομένη το πρωί. Τις υπόγραψαν οι Πρωθυπουργοί Ελλάδας και Βρετανίας, Κ. Καραμανλής και Χ. Μακμίλαν και οι Μακάριος και Φαζίλ Κιουτσιούκ, ως εκπρόσωποι των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο. Ο Τούρκος Πρωθυπουργός Αντνάν Μεντερές τις υπόγραψε σε κλινική του Λονδίνου, όπου νοσηλευόταν μετά το αεροπορικό δυστύχημα που επισυνέβη κατά την προσγείωση του αεροπλάνου που μετέφερε την τουρκική αντιπροσωπία από την Άγκυρα στη βρετανική πρωτεύουσα.
Ύμνοι πανταχόθεν για τις Συμφωνίες
ΤΗΝ υπογραφή των Συμφωνιών ακολούθησαν δηλώσεις των πρωταγωνιστών, ως εξής:
– Ο Κ. Καραμανλής ευχαρίστησε τον Μακμίλαν «για την επιτυχή έκβαση των προσπάθειών μας, τόσο στη Ζυρίχη, όσο και εδώ στο Λονδίνο», ενώ εξέφρασε και την κοινή χαρά του «ως πνευματικοί πατέρες ενός νέου κράτους, της Δημοκρατίας της Κύπρου.» Εξήρε επίσης την υπογραφείσα λύση, επισημαίνοντας και τα εξής:
«Είμαι βαθύτατα πεπεισμένος, ότι η λύση που εξασφαλίσαμε, ικανοποιεί με τον καλύτερο τρόπο τις ελπίδες όλου του πληθυσμού της Κύπρου, ο οποίος τώρα αποκτά την ελευθερίαν του και έχει τη δυνατότητα, είμαι βέβαιος, να αποβλέψει στη μέγιστη ευημερία. Ήδη, από την έναρξη αυτών των διαπραγματεύσεων, κύρια φροντίδα μας ήταν να μην υπάρξει άλλος νικητής εκτός από τον ίδιο το λαό της Κύπρου. Είμαι βέβαιος ότι το επιτύχαμε. Πρόκειται για την καλύτερη λύση, εφ’ όσον η κύρια βάση εντοπίζεται στη συνεργασία μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, τόσο στη μεγαλόνησο, όσο και στις δύο χώρες μας. Είναι, ακόμη, η καλύτερη λύση, γιατί παρέχει στην πλειοψηφία του πληθυσμού τα δικαιώματα που της επιτρέπουν να αναπτύξει, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όλες τις δραστηριότητές της ενώ, ταυτόχρονα, επιφυλάσσει και στη μειοψηφία μια λαμπρή ευκαιρία να διατηρήσει τον χαρακτήρα και τους θεσμούς της, αλλά και να έχει ένα σημαντικό μερίδιο στις κοινές ευθύνες της εξουσίας. Ιδού οι λόγοι που μου επιτρέπουν να εκφράσω την πίστη μου στο μέλλον της Κύπρου.»
Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ εξέφρασε μεγάλη ικανοποίησή του «για το ότι η παραδοσιακή αγγλοελληνική φιλία θα αναβιώσει και θα ανθήσει εκ νέου, του λοιπού δε, αντί να είναι αιτία προστριβών, η Κύπρος θα καταστεί ισχυρός δεσμός μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, επίσης δε παράγων σταθερότητας, προόδου και ειρήνης στη Μέση Ανατολή». Εξ άλλου, σε μήνυμά του προς τον κυπριακό λαό, ο Αρχιεπίσκοπος χαιρέτιζε «ιδιαιτέρως τον ηρωικόν ηγέτην του απελευθερωτικού κινήματος της Κύπρου, στρατηγόν Γεώργιον Γρίβαν, τον θρυλικόν Διγενήν, και πάντα τα μέλη της Εθνικής Οργανώσεως Κυπρίων Αγωνιστών, χάρις εις τους αγώνας και τας θυσίας των οποίων δυνάμεθα σήμερον να γευθώμεν τους καρπούς της ελευθερίας», με την προσθήκη ότι «το μέλλον διανοίγεται σήμερον ελπιδοφόρον και λαμπρόν ενώπιόν μας» και ότι «ύστερα από μακρούς αιώνας δουλείας ανατέλλει και πάλιν εις την νήσον μας ο ήλιος της ελευθερίας»…
ΣΤΟ ίδιο πνεύμα κινήθηκε και δήλωση του εθναρχεύοντα Μητροπολίτη Κιτίου Ανθίμου, στο αεροδρόμιο Αθηνών καθ’ οδόν προς την Κύπρο. «Η υπογραφείσα συμφωνία», ανέφερε, «διανοίγει αρίστην προοπτικήν δια την ευημερίαν και πρόοδον του κυπριακού λαού.». Ο Κιτίου είχε σταλεί επειγόντως στην Κύπρο από τον Μακάριο, για να εκτιμήσει και να του διαβιβάσει στη συνέχεια  την αντίδραση του Αρχηγού της ΕΟΚΑ έναντι των Συμφωνιών και, ανάλογα, να αποφασίσει (ο Αρχιεπίσκοπος) πότε θα επέστρεφε στη νήσο.
ΣΧΟΛΙΟ: Το πόσον αληθινά ήσαν όλα τα πιο πάνω, αποδείχτηκε  το αμέσως επόμενο διάστημα. Ότι επρόκειτο για υπερβολές, ευσεβοποθισμούς και, προπάντων, προσπάθεια αποπροσανατολισμού και δημιουργίας ψευδών εντυπώσεων ανάμεσα στον κυπριακό λαό . Στους μαχόμενους τον υπέρ πάντων αγώνα Κυπρίους, οι οποίοι για τέσσερα και πλέον χρόνια έδωσαν το παν για την ελευθερία του τόπου τους, για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, για ν’ ακούσουν ένα θλιβερό πρωινό ότι δόθηκε στο Κυπριακό «λύση ανεξαρτησίας». Μιας «ανεξαρτησίας», που καμιά σχέση με ανεξαρτησία είχε. Που αδικούσε το ελληνικό στοιχείο του νησιού, το οποίο αποτελούσε και την καταπληκτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Που παραχωρούσε στην τουρκική μειονότητα υπέρμετρα και εξωφρενικά δικαιώματα. Που επανέφερε τον τουρκικό στρατό στην Κύπρο. Που καθιστούσε την Κύπρο δέσμιο τριών «εγγυητών». Που το δοτό Σύνταγμα ήταν τόσο δυσλειτουργικό, που κατέστη ανεφάρμοστο από της δημιουργίας του. Που έδιδε δικαιώματα σε ξένους για «κυρίαρχες» στρατιωτικές Βάσεις. Που, που…
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ: Η έντονη αντίδραση του Αρχηγού της ΕΟΚΑ στις Συμφωνίες. – Κιτίου προς Διγενή: «Ο Αρχιεπίσκοπος ήτο πλήρως ενήμερος του περιεχομένου της συμφωνίας εις Ζυρίχην». – Διγενής: «Δεν γνωρίζω ποία ακριβώς η συμφωνία, αλλά δεν θα διασπάσω την ενότητα του κυπριακού λαού, τουναντίον θα τον συγκρατήσω πάση δυνάμει». – Ο Αβέρωφ είπε ψέματα στη Βουλή των Ελλήνων, ότι η ΕΟΚΑ είχε αντιπροσωπευθεί στο Λονδίνο – Διγενής: «Η ισχύς της ΕΟΚΑ ουδέποτε ήτο τόσον μεγάλη, όσον όταν υπεγράφοντο αι Συμφωνίαι». – Απειλές του Φουτ «δια νέας κακουχίας και δάκρυα».
 
https://nikospa.wordpress.com/

ΓΚΕΤΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΜΕ ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΙΣ;


Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ

Στην πολιτική γενικά, αλλά στην εξωτερική πολιτική ειδικώτερα, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον άξονα της ισχύος. Όποιος εκπέμπει προς τα έξω σοβαρό μήνυμα αυτοπεποιθήσεως, αποτροπής και επιβολής, ότι δηλαδή πρόκειται να τιμωρήσει σκληρά, αδυσώπητα και παραδειγματικά όποιον λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο δεν κερδίζει απλώς τις εντυπώσεις και τον πέριξ αυτού σεβασμό, αλλά κυρίως το παιχνίδι των στόχων. Τα καλά παιδιά τα βαράς ελαφρά συμπονετικά στην πλάτη και τα στέλνεις με βλέμμα αποτυχημένου στη μάνα τους. Ο Γεραπετρίτης, το ορφανό του Πλεύρη και τα λοιπά βουτηρόπαιδα της γαλάζιας φλωροφωλιάς που λέγεται νέα δημ(ι)οκρατία καταφέρανε την δική τους πολιτική αναπηρία να την μετατρέψουν σε μέγιστο υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας. Το φιάσκο της Βεγγάζης και τα απανωτά διπλωματικά σκαμπίλια από τους υπαναπτύκτους της Λιβύης μάς δείχνουν ότι, όταν ο ενδοτισμός γίνεται υφέρπουσα ψυχανωμαλία στους κατέχοντες την εξουσία, κανείς δεν σε υπολογίζει, κανείς δεν σε υπολήπτεται, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο ούτε να σε λυπηθεί.

Αυτό που έκανε ο Χαφτάρ στον Πλεύρη έπρεπε να το είχαμε κάνει πρώτα εμείς σε κάθε πρόξενο και πρέσβη χώρας που τολμά να απειλεί την Ελλάδα με αποστολή χιλιάδων καραβανιών μουσουλμάνων. Ωστόσο, για εμάς, για την μπανανία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ -η ημετέρα έξοδος εκ των οποίων είθε να μην αργήσει άλλο- προτεραιότητα έχει το διεθνές δίκαιο, το οποίο έχει τρέψει σε κουρέλι νίψεως οπισθίων κάθε γειτονικό μας μόρφωμα, με πρώτη εξ όλων την Τουρκία και τα φίλα προσκείμενα εις αυτήν κράτη, όπως η Λιβύη με τις δύο αντίπαλες κυβερνήσεις της. Μείναμε μονάχοι και έρημοι να διατυμπανίζουμε δεξιά και αριστερά, ωσάν αξιοθρήνητοι, την προσήλωσή μας σε διεθνείς συμβάσεις και πασιφιστικές συνθήκες, όταν όλοι γύρω μας τις έχουν γράψει κανονικότατα εκεί που δεν πιάνει μελάνι οριστικά, γελώντας με τις δικές μας θεωρητικές διακηρύξεις ειρήνης και κατευνασμού στις κάμερες. Το διεθνές δίκαιο είναι απέλπιδα επίκληση στα χείλη των ηττημένων, ενώ το δίκαιο της πυγμής έμπρακτη επίδειξη αξιοπρέπειας στα κράτη με όρχεις και πρωτίστως με ένστικτο επιβιώσεως. Η τροπολογία περί της τριμήνου αναστολής της δυνατότητος υποβολής αιτήσεων ασύλου για τους με πλωτά μέσα παρανόμως εισβάλλοντες στην ημετέρα επικράτεια από τη Βόρεια Αφρική, η οποία εψηφίσθη προχθές από το κυνοβόλειο των απατεώνων, έπρεπε να είχε περιβληθεί τον τύπο του νόμου με καθολική ισχύ για όλους τους λαθρομετανάστες αφ’ όπου κι αν εισβάλουν εδώ και δεκαετίες. Υπάρχει κανείς που μπορεί να αμφισβητήσει ότι η κατάσταση πολιορκίας, την οποία έσπευσαν να ειρωνευθούν οι δυσκίνητοι λιπαροί συνταγματολόγοι του κατεστημένου, στην οποία ευρίσκεται επί έτη η Πατρίδα μας λόγω των πανταχόθεν ανεξελέγκτων λαθρομεταναστευτικών ροών, μετεξελίσσεται αυτήν τη στιγμή στην Γαύδο και την Κρήτη σε εκστρατεία οργανωμένης κατοχής και συστηματικού εποικισμού ; Τέσσερα εκατομμύρια επήλυδες, με τους πλείονες εξ αυτών να είναι σκληροπυρηνικοί σουνίτες, αναμένουν στις ακτές της Λιβύης, για να περάσουν σε ελληνικό έδαφος, και τα παχύδερμα των σαλονιών της δημοσίας σφαίρας που δεν έχουν υπηρετήσει ούτε μία ημέρα στον ελληνικό στρατό νοιάζονται περισσότερο για την απόσυρση αιτιολογικών εκθέσεων που διατείνονται ότι παραβιάζουν το άρθρο 15 της ΕΣΔΑ παρά για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία της χώρας. Η Ελλάς δεν γίνεται αποδέκτης κάποιων απλών συνηθισμένων πιέσεων προς ενίσχυση των κονδυλίων χρηματοδοτήσεως της Λιβύης για την διαχείριση του μεταναστευτικού, όπως προσπαθούν να μάς πείσουν τα εξωνημένα μίσθαρνα μέσα μαζικής προπαγάνδας, αλλά μιάς συντεταγμένης επιθέσεως οριζοντίου εξισλαμισμού, η οποία αλλοιώνει εθνολογικά τον εγχώριο πληθυσμό, εκκολάπτει εστίες εν δυνάμει εξεγειρομένων κατά της εθνικής αμύνης και χαροποιεί τον προαιώνιο εχθρό του Γένους, το γενοκτονικό κράτος-συμμορία στη θέα της δημιουργίας πολυπληθών φιλικών πυρήνων του στο εσωτερικό μας. Η Κρήτη στην δεδομένη χρονική φάση γκετοποιείται άγρια, αλλάζει φυλετική και πολιτισμική φυσιογνωμία και μετασχηματίζεται στην πρώτη άνευ πολέμου τινός μεγάλη ελληνική νήσο, την οποία φιλοδοξεί υπούλως, πονηρώς και τεχνηέντως ο σουλτάνος κατ’ εργαλειοποίηση της Λιβύης να εκτουρκίσει συστηματικά, ακριβώς μετά την Θράκη όπου -πέραν του βρώμικου ρόλου του Τουρκικού Προξενείου- εξακολουθεί να προωθεί αφροασιατικές ορδές συλλήβδην.

Τα χλιαρά διοικητικά μέτρα με τις αιτήσεις ασύλου όσο η νεοθωμανική αυτοκρατορία επεκτείνεται σφίγγουσα τον κλοιό πέριξ του λαιμού μας εκμεταλλευομένη τις αφελείς, φαιδρές και κατ’ ουσίαν προδοτικά προσχηματικές προσκολλήσεις μας στο διεθνές δίκαιο, με τους τεμενάδες των προσκυνημένων υπουργίσκων στον εχθρό, είναι, τηρουμένων των αναλογιών, ένα απλό ντεπόν αναβράζον μπροστά σ’ ένα καλπάζοντα θανατηφόρο καρκίνο. Χρειάζονται αποφασιστικές επιχειρήσεις σκούπα, αυστηρά κλειδωμένα κέντρα προσωρινής κρατήσεως με καμμία δυνατότητα εξόδου, μαχαίρι στα φράγκα των ΜΚΟ, κατάργηση επιδομάτων σε βρωμιαραίους λάθρο που κάνουν συνειδητά ζωάρα, ντού της αστυνομίας -για να φανεί και αυτή χρήσιμη υπέρ των Ελλήνων επιτέλους- σε διαμερίσματα και μαγαζιά που διαχειρίζονται αλλοδαποί όπου κυκλοφορούν ναρκωτικά και μαύρο χρήμα και φυσικά αμετάκλητη αναστολή ΟΛΩΝ των αιτήσεων ασύλου με μαζικές απελάσεις Αιγυπτίων, Μαροκινών, Συρίων (καθώς ο πόλεμος έληξε εκεί), Πακιστανών, Μπανγκλαντεσιανών, Νεπαλέζων και λοιπών κοπριτών. Το ανέκδοτο με το άσυλο και την μηδενική φύλαξη των συνόρων πρέπει να τελειώσει, αν θέλουμε να συνεχίζουμε να υπάρχουμε ως Ελληνική Φυλή.

https://www.eoneolaia.com/gketopoioun-thn-krhth-me-kathroeisvoleis-petros-nikolou/

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2025

100.000 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΟ ΤΟΜΠΡΟΥΚ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ ΛΑΘΡΑΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ


Ἐνῷ ὁ Χάφταρ ταπείνωσε καί ἐξεδίωξε τούς ὑπουργούς τῆς ΕΕ, περιλαμβανομένου καί τοῦ Θάνου Πλεύρη – Ἀμερικανική Πρεσβεία: «Ἡ Εὐρώπη πρέπει νά φυλάξει τά σύνορα καί νά ἐμποδίσει τούς τρομοκράτες νά περάσουν»

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ περάσει 48 ὧρες, ἀπό τήν στιγμή πού ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Γιῶργος Γεραπετρίτης προέβαινε σέ δηλώσεις, ὅτι μέ τήν διοίκηση Χάφταρ τῆς ἀνατολικῆς Λιβύης μᾶς συνδέει ἡ προσήλωσις στό διεθνές δίκαιο, καί ὁ στρατάρχης «γκαουλάιτερ» τῆς Βεγγάζης ἔδειξε πόσο ὑπολογίζει τήν διεθνῆ νομιμότητα, τήν ἑλληνική Κυβέρνηση καί τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ὁλόκληρη, κηρύσσοντας ἀνεπιθύμητη τήν ἀποστολή τῆς ΕΕ, στήν ὁποία μετεῖχε καί ὁ Ἕλλην ὑπουργός Μεταναστευτικῆς Πολιτικῆς, κ. Θάνος Πλεύρης.

Τό ζήτημα ἔχει εὐρύτερη σημασία, καθώς ἡ ἔξαρσις τῆς παρανόμου μεταναστεύσεως δέν εἶναι τυχαία οὔτε ἔχει νά κάνει ἀποκλειστικῶς μέ τήν Ἑλλάδα. Εἶναι μιά κατευθυνομένη ἀπό τήν Τουρκία ἐνέργεια μέ στόχο τήν ἀποσταθεροποίηση τῆς Εὐρώπης. Ἡ Ἑλλάς εἶναι ὅμως ὁ «ἀδύναμος κρίκος» καθώς ἡ ἀνεπαρκής φύλαξις τῶν θαλασσίων συνόρων ἀφήνει ἀνοίγματα πού τούς ἐπιτρέπουν νά περάσουν. Ἡ κατάστασις ἔχει θορυβήσει καί τήν Ἀμερικανική Πρεσβεία, ἡ ὁποία μέ ἀνάρτησή της προειδοποιεῖ γιά τόν κίνδυνο διεισδύσεως ἰσλαμιστῶν τρομοκρατῶν καί καλεῖ τήν Εὐρώπη νά κλείσει τά σύνορά της.

Ἤδη ἡ ἀποτυχία τῆς ἀποστολῆς Γεραπετρίτη εἶχε γίνει φανερή, ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι παράνομοι μετανάστες ἀπό τήν Λιβύη ἀπεβιβάζοντο κατά ἑκατοντάδες στήν Κρήτη ἐνῷ ὁ ἴδιος συνομιλοῦσε μέ τόν Χάφταρ καί προέβαινε στίς –ἀτυχεῖς ὅπως ἀποδεικνύεται– δηλώσεις περί συνεννοήσεως καί περί διεθνοῦς δικαίου.

Τό χειρότερο εἶναι ὅτι, ἐνῷ οἱ Εὐρωπαῖοι ἀξιωματοῦχοι ἐκδιώκονται ἀπό τήν Βεγγάζη, στήν περιοχή τοῦ Τομπρούκ συνωστίζονται τοὐλάχιστον 100.000 Ἀφρικανοί τούς ὁποίους ἔχουν συγκεντρώσει οἱ παράνομοι διακινητές προκειμένου νά συνεχίσουν νά τούς στέλνουν στίς ἀκτές τῆς Κρήτης καί τῆς Γαύδου. Ἀπό αὐτούς 10.000 εἶναι στίς ἀκτές, ἕτοιμοι γιά ἀναχώρηση, καί ἄλλοι 90.000 ἐν ἀναμονῇ στήν ἐνδοχώρα.

Ἡ ἀποστολή τῆς ΕΕ, ἀποτελουμένη ἀπό τόν κ. Πλεύρη, τούς ὑπουργούς Ἐσωτερικῶν τῆς Ἰταλίας καί τῆς Μάλτας καί τόν Ἐπίτροπο Μεταναστεύσεως τῆς ΕΕ, μετέβη πρῶτα στήν Τρίπολη τῆς δυτικῆς Λιβύης ὅπου ἑδρεύει ἡ διεθνῶς ἀναγνωρισμένη κυβέρνησις τῆς χώρας, μετά τήν συνάντηση μέ τήν ὁποίαν ὁ Ἕλλην ὑπουργός Μεταναστευτικῆς Πολιτικῆς προέβη σέ μίαν ἄκαιρη, ὅπως ἀποδεικνύεται, δήλωση, ὅτι θά παρασχεθεῖ βοήθεια στήν Λιβύη, προκειμένου νά ἀποτρέψει τίς ἀναχωρήσεις παρανόμων μεταναστῶν. Εἶπε συγκεκριμένως:

«Εἴμαστε ἐδῶ, ἀντιπροσωπεία τῆς ΕΕ, μέ τόν ἐπίτροπο Μπροῦνερ. Θέλουμε νά δώσουμε ἕνα σαφές μήνυμα, ὅτι θά βοηθήσουμε τή Λιβύη νά κρατήσει τούς παράνομους μετανάστες, νά ἀποτρέψει τίς ἀναχωρήσεις πρός τήν ΕΕ καί παράλληλα νά ἐπιστρέψουν οἱ παράνομοι μετανάστες πίσω στήν πατρίδα τους. Σέ αὐτή τήν κατεύθυνση θά συνεργαστοῦμε. Ἡ Κρήτη δέχεται τεράστια πίεση ἀπό τήν ἀνατολική ἀκτή, κι αὐτό θέλουμε νά τό ἀποτρέψουμε».

Ὅμως, ὅπως παρεδέχθη καί ὁ κ. Πλεύρης, ἡ μεταναστευτική πίεσις δέν προέρχεται ἀπό τήν Τρίπολη, ἀλλά ἀπό τήν ἀνατολική Λιβύη, ὅπου κυρίαρχος εἶναι ὁ στρατάρχης Καλίφα Χάφταρ, τόν ὁποῖο ἡ εὐρωπαϊκή ἀποστολή εἶχε προγραμματίσει νά συναντήσει ἐν συνεχείᾳ. Ὁ ἴδιος ὅμως εἶχε διαφορετική ἄποψη. Σέ μιάν ἐνέργεια πού δέν ἔχει προηγούμενο στά διπλωματικά χρονικά, ὁ Χάφταρ ἐκήρυξε ἀνεπιθύμητη τήν ἀποστολή τῆς ΕΕ καί τήν ἐξεδίωξε κακήν κακῶς ἀπό τήν Βεγγάζη. Τά διεθνῆ ΜΜΕ ἔκαναν λόγο γιά «σόκ» στήν διεθνῆ διπλωματία, ἀλλά ἡ ἔκφρασις αὐτή δεικνύει ἁπλῶς ὅτι οὔτε γνῶσιν τῶν τεκταινομένων στήν Λιβύη ἔχουν οὔτε ἀντίληψη τοῦ πῶς παίζεται τό παιγνίδι στίς πολιτικά πρωτόγονες χῶρες ὅπως αὐτή. Ἀλλά ἐδῶ δέν ἀποδεικνύονται ἀδαεῖς Ἕλληνες ὑπουργοί καί Εὐρωπαῖοι ἀξιωματοῦχοι, περιμένουμε ἀπό τά ΜΜΕ νά εἶναι πλέον ὀξυδερκῆ;

Ὅπως καί νά ἔχει, ἐνῷ ὁ κ. Πλεύρης καί ἡ εὐρωπαϊκή ἀποστολή κατευθύνοντο πρός τήν Βεγγάζη, διεμορφώνετο ἤδη ἕνα ἐχθρικό σκηνικό. Σύμφωνα μέ τό «Libya Update», «ἡ λιβυκή κυβέρνησις μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Ὀσάμα Χαμάντ (πού ἔχει διορισθεῖ ἀπό τόν Χάφταρ) ἀκύρωσε τήν ἐπίσκεψη τῶν ὑπουργῶν Ἐσωτερικῶν τῆς Ἰταλίας, τῆς Ἑλλάδος, τῆς Μάλτας καί τοῦ ἐπιτρόπου Μεταναστεύσεως τῆς ΕΕ. Ἡ ἀντιπροσωπεία ἐνημερώθηκε στό ἀεροδρόμιο τῆς Βεγγάζης νά ἀναχωρήσει ἀμέσως καί ἐχαρακτηρίσθη ἀνεπιθύμητος».

 

Τήν ἴδια στιγμή ἐδίδετο στήν δημοσιότητα τό ἀνακοινωθέν τῆς κυβερνήσεως τῆς ἀνατολικῆς Λιβύης, τό ὁποῖον ἀναφέρει:

«Σχετικά μέ τίς ὑπερβάσεις τῶν Ὑπουργῶν Ἐσωτερικῶν τῆς Ἰταλίας, τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Μάλτας καί τοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως γιά τήν μετανάστευση

Ἡ ἐν λόγῳ πρᾶξις ἀποτελεῖ κατάφωρη παραβίαση τῶν διπλωματικῶν ἠθῶν καί τῶν διεθνῶν συμφωνιῶν καί ἀντικατοπτρίζει ἔλλειψη σεβασμοῦ πρός τήν ἐθνική κυριαρχία τῆς Λιβύης.

Παραβιάζει ἐπίσης τούς λιβυκούς νόμους καί ἀκολουθεῖ διαδικασίες εἰσόδου καί παραμονῆς διπλωματῶν καί ξένων ἀντιπροσωπειῶν χωρίς τήν ἀπαραίτητη ἔγκριση τῆς λιβυκῆς κυβερνήσεως.

Ὡς ἐκ τούτου, ἠκυρώθη ἡ προγραμματισμένη ἐπίσκεψις τῶν Ὑπουργῶν Ἐσωτερικῶν τῆς Ἰταλίας, τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Μάλτας καί τοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως γιά τήν μετανάστευση, καί τούς ἐζητήθη νά ἐγκαταλείψουν ἀμέσως τό Διεθνές Ἀεροδρόμιο Βεγγάζης καί τό ἔδαφος τῆς Λιβύης, καθώς θεωροῦνται ἀνεπιθύμητοι.

Ἡ Λιβυκή Κυβέρνησις τονίζει ἐκ νέου σέ ὅλους τούς διπλωμάτες καί μέλη τῶν διεθνῶν ἀποστολῶν καί ὀργανισμῶν, κυβερνητικῶν καί μή κυβερνητικῶν, ὅτι ὁ σεβασμός τῆς κυριαρχίας τῆς Λιβύης ἀπαιτεῖ πλήρη συμμόρφωση μέ τίς λιβυκές διαδικασίες, τά διεθνῆ ἔγγραφα καί τίς συμφωνίες πού διέπουν τίς διπλωματικές ἐπισκέψεις καί τήν ἀλληλεπίδραση μέ τήν κυβέρνηση τῆς Λιβύης, σύμφωνα μέ τίς διατάξεις τῶν συμφωνιῶν, τῶν συνθηκῶν καί τῶν διεθνῶν κανόνων.

Δρ. Ὀσάμα Σαάντ Χαμάντ
Πρωθυπουργός  τῆς Λιβυκῆς Κυβερνήσεως

Ἐξεδόθη στή Βεγγάζη,

8 Ἰουλίου 2025»

Τήν ἴδια στιγμή, ἔκρυθμος εἶναι ἡ κατάστασις στήν Κρήτη, ἀπό τούς παρανόμους μετανάστες πού ἤδη ἔχουν ἀποβιβασθεῖ στήν μεγαλόνησο, ἐνῷ οὐδέν μέτρον λαμβάνεται γιά τήν ἀποτροπή τῆς προσεγγίσεως τῶν ἄλλων 10.000 πού εἶναι ἕτοιμοι νά ἐξορμήσουν ἀπό τό Τομπρούκ. Χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι ὁ ὑπουργός Ἐμπορικῆς Ναυτιλίας κ. Βασίλης Κικίλιας μιλῶντας στήν τηλεόραση ἐδήλωσε ὅτι ἀναμένεται «εὐρωπαϊκή λύσις» στό ζήτημα. «Εἶναι ἕνα εὐρωπαϊκό θέμα καί πάντα τό θέτουμε εὐρωπαϊκά» εἶπε συγκεκριμένως. Ἡ εὐρωπαϊκή λύσις ὅμως ἔχει ἤδη καταρρεύσει, οἱ Εὐρωπαῖοι ἐπίσημοι ἔχουν ταπεινωθεῖ ἀπό τόν Χάφταρ καί ἡ Ἑλλάς ἀντιμετωπίζει ἄμεσο κίνδυνο ἐντάσεως τῶν μεταναστευτικῶν ροῶν.

Ἤδη, ὁ συνολικός ἀριθμός τῶν μεταναστῶν πού εὑρίσκονται στό λιμάνι τοῦ Ρεθύμνου ἀνέρχεται στούς 600 καί οἱ ἀφίξεις συνεχίζονται. Κατά τήν παγία τακτική, πού δεικνύει ὅτι δέν ἔχει γίνει κατανοητή ἡ κρισιμότης τῆς καταστάσεως, οἱ ἀνακοινώσεις τοῦ Ἑνιαίου Κέντρου Συντονισμοῦ τοῦ Λιμενικοῦ Σώματος ὁμιλοῦν γιά «διασώσεις». Καί μᾶς πληροφοροῦν ὅτι οἱ «ἀλλοδαποί» ἐπιβιβάζονται μέ ἀσφάλεια σέ ναυαγοσωστικό. Δηλαδή φέρνουμε μόνοι μας τούς εἰσβολεῖς μέσα στήν χώρα μας. Καί οἱ τοπικοί δημοτικοί ἄρχοντες ἀντί νά ἀπαιτήσουν προστασία ζητοῦν πιστώσεις γιά «φιλοξενία» ὑποστηρίζοντας μάλιστα ὅτι οἱ εἰσβολεῖς ἔχουν «ἔντονο πολιτιστικό ἀποτύπωμα».

Ὁ κίνδυνος ὅμως εἶναι μεγαλύτερος καθώς, ἀνάμεσα στούς παρανόμους μετανάστες, εἶναι πιθανόν νά ἔχουν ἐμφιλοχωρήσει, ὅπως πολλάκις συνέβη καί κατά τό παρελθόν, ἰσλαμιστές τρομοκράτες. Γιά τόν κίνδυνο αὐτό, προέβη σέ ἀνάρτηση στά μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως ἡ Ἀμερικανική Πρεσβεία στήν Ἀθήνα (ὑποθέτουμε ἀνάλογες ἀναρτήσεις ἔγιναν καί στίς ἄλλες εὐρωπαϊκές πρωτεύουσες.) Σέ λίγες γραμμές, ἡ πρεσβεία δίδει τό στίγμα τῆς καταστάσεως: «Ὁ τρόμος δέν χρειάζεται πρόσκληση. Χρειάζεται ἕνα ἄνοιγμα. Ἡ μαζική μετανάστευσις ἐπιτρέπει στούς βίαιους ἐξτρεμιστές νά ἐκμεταλλεύονται τά τρωτά σημεῖα. Ἄν ἡ Εὐρώπη θέλει νά σταματήσει τήν ἑπόμενη ἐπίθεση, πρέπει νά φυλάξει τίς πύλες καί νά ἐμποδίσει τούς τρομοκράτες νά περάσουν».

Ἄς ἀφήσουμε λοιπόν τίς ἄκαιρες διπλωματίες καί τίς προσχηματικές ἐνέργειες καί ἄς ἐπιδείξουμε ἀποφασιστικότητα θωρακίζοντας τά σύνορά μας.

 

ΕΣΤΙΑ

Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΜΕΝΗ, ΑΛΛΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥΤΙΜΗ, ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ...


Του Δημήτρη Καπράνου 

Οὐδόλως μέ ἐξέπληξε τό χειρόγραφο μέ τίς ἀνορθογραφίες.

Θά μοῦ πεῖτε τώρα «καλά, κανείς ἀπό τούς γύρω του δέν τό εἶδε;». Καί νά τό εἶδε, δέν νομίζω νά παρατήρησε κάτι. Ἡ ὀρθογραφία δέν ἀπασχολεῖ πλέον κανέναν! Πῶς θέλουν γράφουν. Νά, χθές, εἶδα σέ μιά ἐφημερίδα ὅτι «βουλευτές ζητοῦν “Σύγκλιση” τῆς κοινοβουλευτικῆς ὁμάδας.» Καί κάτω ἀπό τόν ἀνορθόγραφο τίτλο, ὑπάρχει ρεπορτάζ γιά …τίς ἀνορθογραφίες τοῦ πρωθυπουργοῦ!

Ἡ «Σύγκληση» προέρχεται ἀπό τό ρῆμα «συγκαλῶ» καί ἡ «σύγκλιση» ἀπό τό ρῆμα «συγκλίνω». Ἄλλες ἔννοιες, ἄλλες λέξεις. Ποιός, ὅμως, ἐνδιαφέρεται; Στήν ἐποχή τήν δική μας, ὁ δημοσιογράφος πού θά ἄφηνε νά περάσει τίτλος ἀνορθόγραφος, ἤ θά ἀπολυόταν ἤ θά ἔπαιρνε μετάθεση γιά νά γράφει τά …φαρμακεῖα! Σήμερα, οὐδείς ἐνδιαφέρεται. Ἄσε πού ὑπῆρξαν καί ὑπουργοί Παιδείας οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νά ἐπικρατήσει ἡ γλῶσσα τοῦ ὑπολογιστῆ. Ὅλα μέ «ο», κατάργηση τοῦ «ω», τέλος οἱ δίφθογγοι (ἀβγό ἀντί αὐγό) καί ἄλλα, πού τά βλέπουμε σήμερα ὡς σωστά.

Ἔγραψε ὁ πρωθυπουργός «προσκηνητής» ἀντί γιά «προσκυνητής». Ἄλλο τό προσκήνιο, ἄλλο τό προσκύνημα. Ποιός, ὅμως, νοιάζεται πλέον; Ἔχετε δεῖ τί γίνεται στό διαδίκτυο;

Ἄρθρα βαθυστόχαστα, μέ ἀνορθογραφίες πού θά ζήλευε ὁ Μπόστ! Πάντως, ἔχω νά σᾶς πῶ ὅτι ἡ ὀρθογραφία εἶναι, κυρίως, θέμα ταλέντου, ὀπτικῆς καί αἰσθητικῆς. Μιά ἀνορθόγραφη λέξη «βγάζει τό μάτι» σέ ὅποιον ἔχει αἰσθητική, σέ ὅποιον ἔχει φυσιολογική, ἔστω, καλλιέπεια καί καλλιέργεια.

Δέν μπορεῖς νά μοῦ γράφεις, κύριε γιά «σέξυ γυναικεῖα ἐσόρουχα» καί νά περιμένεις νά μέ ἐντυπωσιάσεις. Ὅταν δέν γνωρίζεις ὅτι τό «ἐσώρουχο» γράφεται μέ «ω», τό «σέξυ» ἔχει ἤδη ἐξαφανισθεῖ. Δέν εἶναι ἁπλό πρᾶγμα ἡ ὀρθογραφία. Ὅταν ὁ λαός λέει ὅτι «μερικά λάθη βγάζουν μάτι», κυριολεκτεῖ! Ποτέ δέν θά πάει τό χέρι μου νά γράψει «ἀβγό». Θά γράφω πάντα «αὐγό» καί θά τό «διορθώνει» ὁ «αὐτόματος κορέκτορας» τοῦ Google, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀντικαταστήσει τούς –ἐγγράμματους, σχεδόν λογοτέχνες– διορθωτές.

Ποτέ δέν θά γράψω «τρένο». Θά γράφω πάντα «τραῖνο». Εἶναι θέμα αἰσθητικῆς. Τό «ἀβγό», μέ τό πού θά τό δῶ, μοῦ προκαλεῖ πόνο στά μάτια. Ἀλλά ποιός δίνει σήμερα σημασία στήν ὀρθογραφία; Μαθαίνουν, ἆρά γε, ὀρθογραφία στά σχολεῖα ἤ πλέον βαδίζουμε πρός τήν «ἀκουστική» γραφή καί ὅλα τά «ε» θά γράφονται μέ «ἔψιλον», ὅλα τά «ι» μέ «ἰώτα» καί ὅλα τά «ο» μέ «ὄμικρον»; Τό εἶχε πεῖ, ἀπό τότε, ὁ Ἀντώνης Τρίτσης, ὅτι «σέ λίγα χρόνια θά γράφουμε ὅπως ἀκοῦμε. Ἄν γράφουμε!».

Θυμᾶμαι, πού, ὁρισμένες φορές, ὁ ἀείμνηστος φίλος μου Βασίλης Σαραντίτης, μοῦ ἔφερνε κάποιες ὁμιλίες πού εἶχε (ὁ ἴδιος ἤ κάποιοι συνεργάτες) ἑτοιμάσει γιά τόν Ἀνδρέα Παπανδρέου. «Κάνε τό ρετούς», μοῦ ἔλεγε. Ἐκτός τοῦ ὅτι ἄλλαζα ὁρισμένες λέξεις, διόρθωνα τά (πολλά) ὀρθογραφικά λάθη καί ἐπέμενα στά σημεῖα στίξεως. «Ἄστα αὐτά τώρα, ποιός δίνει σημασία» μοῦ ἔλεγε. Ὅλα αὐτά, γιά τά «χτενίσματα» τῶν ὁμιλιῶν, εἶναι ἀποτυπωμένα στά πρακτικά μιᾶς δίκης, στήν ὁποία ὁ Σαραντίτης κατέθεσε ὡς μάρτυς ὑπερασπίσεώς μου, καί τά ἀναφέρω ὡς ἐνδεικτικά γιά τό πόσο ἀδιάφορο ἦταν, ἀπό τότε, τό θέμα τῆς ὀρθογραφίας στήν πολιτική.

https://www.estianews.gr/apopseis/%e1%bc%a1-perifronimeni-%e1%bc%80lla-toso-polytimi-%e1%bd%80rthografia/

Η ΜΑΧΗ ΣΤΟΝ ΣΑΓΓΑΡΙΟ ΠΟΤΑΜΟ (ΕΣΚΙ ΣΕΧΙΡ) ΣΤΙΣ 8 ΙΟΥΛΙΟΥ 1921

Βιβλιογραφία

  1. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (Εκδοτική Αθηνών)
  2. Διονύσιος Α. Κόκκινος: “Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος” (Μέλισσα)
  3. Ιστορία της Εκστρατείας της Μικράς Ασίας (ΔΙΣ/ΓΕΣ 1967)
  4. Ι. Καψής: “Χαμένες Πατρίδες” (Λιβάνης 1992)
  5. Ν. Βασιλικός: “Ημερολόγιο Μικρασιατικής Εκστρατείας” (Γνώση 1992)

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο μηνιαίο περιοδικό Παγκόσμια Πολεμική Ιστορία τεύχος 12, τον Ιανουάριο του 2007



Η μετριότητα της ελληνικής στρατιωτικής ηγεσίας που οδήγησε στην απόλυτη συμφορά του Αυγούστου του 1921, και που ένα χρόνο αργότερα μετατράπηκε
σε εθνική καταστροφή. Ο Έλληνας στρατιώτης, αήττητος στο πεδίο της μάχης,εξαργύρωσε με το αίμα του την διστακτικότητα της ανώτατης διοίκησης και την ανικανότητά της να εκτιμήσει σωστά τα στρατηγικά πλεονεκτήματα των κεμαλικών δυνάμεων που, αναπτερωμένες πλέον από την ακριβή τους νίκη έθεταν στο στόχαστρο ολόκληρο τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας.

Την άνοιξη του 1921, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις που ενεργούσαν στην Μ. Ασία έπαυσαν κάθε δραστηριότητα μεγάλης κλίμακας, εξαιτίας των καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν στην περιοχή. Η ηγεσία του στρατού αξιολογούσε ως σωτήρια αυτή την περίοδο ύφεσης των εχθροπραξιών, αφού έτσι θα εξασφαλιζόταν μια πιο ολοκληρωμένη και αποτελεσματική προετοιμασία ενόψει των μελλοντικών επιθετικών τους σχεδίων. Άλλωστε, ο Έλληνας στρατιώτης είχε πρόσφατα δοκιμάσει την πρώτη του αποτυχία από την στιγμή της απόβασής του στην Σμύρνη, τον Μάιο του 1919. Αυτό συνέβη κατά τις επιχειρήσεις του Μαρτίου, όταν τα Α΄ΣΣ και Γ΄ΣΣ δεν κατάφεραν να προωθηθούν επιτυχώς προς το Αφιόν Καραχισάρ και το Εσκί Σεχίρ αντίστοιχα. Επομένως, η προσωρινή αυτή παύση του πυρός θα τόνωνε την λαβωμένη ψυχολογία των μαχητών.

Ο Δ. Γούναρης, συνοδευόμενος από τον αρχιστράτηγο Παπούλα και τον υπουργό στρατιωτικών Ν. Θεοτόκη, κατά την επίσκεψή του στην Μ. Ασία (Ιούνιος 1921)

Στην ανύψωση, βέβαια, του ηθικού των Ελλήνων συνετέλεσε και η θετική μεταστροφή της στάσης των δυνάμεων της Αντάντ, η οποία εξασφάλιζε διπλωματική στήριξη των ελληνικών θέσεων και προμήθεια πολεμικού υλικού στις μονάδες της πρώτης γραμμής. Όταν μάλιστα παρατηρήθηκε επιδείνωση στις γαλλοτουρκικές, που σαν αποτέλεσμα είχε να απομακρυνθούν οι κεμαλικές δυνάμεις από έναν πολύτιμο για τις κρίσιμες εκείνες ώρες σύμμαχο, οι προετοιμασίες για την νέα επιθετική δράση εντατικοποιήθηκαν. Η επιστράτευση της κλάσης του 1912 και του 1913α, ώστε να αποδεσμευτούν η 4η και 9η Μεραρχία και να συνδράμουν το μικρασιατικό μέτωπο, σε συνδυασμό με την εγκατάσταση στην Μ. Ασία της ανεξάρτητης 12ης Μεραρχίας, που μέχρι τότε στάθμευε στην ανατολική Θράκη, είχαν σαν αποτέλεσμα την μεγιστοποίηση τη ισχύος του ελληνικού στρατού από αρχής της εκστρατείας: 200.000 περίπου άνδρες, 12.500 ντόπιοι εθελοντές, 300 κανόνια και 700 πολυβόλα (αλλά με σοβαρές ελλείψεις σε ιππικό, αναγνωριστικά αεροσκάφη και ασύρματες επικοινωνίες). Το πλεονέκτημα της ελληνικής πλευράς εστιαζόταν τώρα στην ταχύτητα μετακινήσεων και την επίτευξη απόλυτου συντονισμού των μονάδων δράσης, ώστε να μην επαναληφθούν τα λάθη του Μαρτίου, όταν τα Α΄ και Γ΄ ΣΣ είχαν διαταχθεί να ενεργήσουν ανεξάρτητα. Ο ίδιος ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος τοποθέτησε στην Σμύρνη το στρατηγείο του από τις αρχές του Ιουνίου, θέλοντας να επιβλέψει προσωπικά την εξέλιξη των επιχειρήσεων και να επιβάλει τον απαιτούμενο συγχρονισμό. Από την πλευρά τους οι Τούρκοι διέθεταν αξιόμαχο ιππικό, τέλεια γνώση των εδαφικών και κλιματολογικών ιδιομορφιών της περιοχής, παρατηρητήρια αναγνώρισης και καλά στημένο κατασκοπευτικό δίκτυο. Η συνεργασία των ντόπιων τουρκικών πληθυσμών με τις κεμαλικές δυνάμεις ήταν πραγματικά μια διαρκής πληγή για τους Έλληνες, όπως επίσης οι ανεξάρτητες τουρκικές μονάδες ιππικού και οι Τσέτες. Οι τελευταίοι διενεργούσαν σφοδρές επιδρομές στα μετόπισθεν, επιτυγχάνοντας συχνά να διασπάσουν την συνοχή και τον συντονισμό των ελληνικών δυνάμεων, καταβάλλοντας το φρόνημα και δοκιμάζοντας σκληρά τις επικοινωνίες τους.

Κατασκευή πρόχειρης γέφυρας στον Πουρσάκ από άνδρες του
Μηχανικού του Ελληνικού Στρατού (Αύγουστος 1921)

Σε πρώτη φάση, οι τουρκικές δυνάμεις αναγκάστηκαν σε μια ηχηρή ήττα κατά την συμπλοκή που έλαβε χώρα στον κόμβο της Κιουτάχειας. Όταν την 3η Ιουλίου το Γ΄ΣΣ προσέγγισε την Κιουτάχεια, ο διοικητής των δυνάμεων που υπερασπίζονταν την πόλη, ο έμπειρος Ισμέτ Ινονού, διέταξε σύμπτυξη προς το Εσκί Σεχίρ. Ο αξιοθαύμαστος αυτός ελιγμός, που αποδίδεται δίκαια στο αλάθητο ένστικτο του Κεμάλ, έσωσε τελευταία στιγμή τις μάχιμες τουρκικές δυνάμεις από ολοκληρωτική συντριβή. Ήταν τόση η αγωνία του Κεμάλ να αποφευχθεί αυτή η κυκλωτική κίνηση των Ελλήνων, που επισκέφθηκε προσωπικά τον Ισμέτ, για να τον πείσει να υποχωρήσει. Κατόπιν επέστρεψε στην Άγκυρα.

Στο μεταξύ, ενισχυμένο από την 12η Μεραρχία και μια Ταξιαρχία Ιππικού, το Α΄ΣΣ είχε ήδη από την 1η Ιουλίου ολοκληρώσει την κατάληψη της γραμμής Ακτσάλ Νταγ - Τσαούς Τσιφλίκ - Καραμπουγιουκλού Νταγ - Ρουκλού Νταγ - Ακ Βιράν - Αφιόν Καραχισάρ. Την ίδια μέρα το Αφιόν Καραχισάρ κατελήφθη από την 4η Μεραρχία. Την επομένη, το Β΄ Σώμα Στρατού χτύπησε το Ακτσάλ Νταγ και τα υψώματα Τσαούς Τσιφλίκ, ενώ το Α΄ΣΣ έφτασε στην περιοχή Ερικλή και στα υψώματα Νασούχ Τσαλ. Στις 4 Ιουλίου απόσπασμα της 9ης Μεραρχίας κατέλαβε την Κιουτάχεια και το Γ΄ΣΣ στράφηκε προς το Εσκί Σεχίρ για να συναντήσει τις δυνάμεις του Ισμέτ. Στις 8 Ιουλίου οι μονάδες του Α΄ΣΣ συγκρούσθηκαν με τις τουρκικές δυνάμεις, τις οποίες και κατατρόπωσαν. Αλλά εκτιμώντας επιπόλαια την κατάσταση, το Επιτελείο δεν ενθάρρυνε μια εκμηδενιστική καταδίωξη του εχθρού, πράγμα που επέτρεψε γα μα ακόμη φορά την διάσωσή του. Η νέα τουρκική υποχώρηση σταμάτησε στις ανατολικές όχθες του ποταμού Σαγγάριου, έχοντας χαρίσει στην ελληνική πλευρά δυο σημαντικές νίκες, πολύτιμο υλικό και αιχμαλώτους. Όμως, ο σπουδαιότερος αντικειμενικός στόχος, που ήταν η εξολόθρευση των κεμαλικών δυνάμεων, δεν είχε επιτευχθεί.

ΤΟ ΦΙΛΟΔΟΞΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ: ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΚΥΡΑ

Μπροστά στην πίεση που ασκούσαν οι επιτιθέμενες ελληνικές στρατιές και αφού τα όπλα του δεν κατόρθωναν μια θεαματική αποτίναξη του κλοιού που αυτές επιχειρούσαν σε βάρος του, ο Κεμάλ είχε επιτυχώς ακολουθήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή μια πολιτική υποχώρησης και αναδιοργάνωσης του στρατού του. Θεωρούσε την σύνεση και την υπομονή περισσότερο σημαντικές πολεμικές αρετές, από την στείρα διάθεση αυτοθυσίας και την απατηλή εμμονή στην προάσπιση εδαφικών εκτάσεων και αστικών κέντρων, που άλλο δεν θα επιτύγχαναν, παρά την τελική καταστροφή του. Στην Άγκυρα όμως, όπου η Εθνοσυνέλευση διψούσε για μια εντυπωσιακή αντεπίθεση ικανή να χαρίσει την πρωτοβουλία των ενεργειών στην τουρκική πλευρά, οι αντιδράσεις προς την τακτική της αναδίπλωσης ολοένα αυξάνονταν. Οι αρχές της σύγχρονης στρατηγικής, τόσο διαφοροποιημένες προς την παλιά αντίληψη της επικής κατά μέτωπο αναμέτρησης, ήταν για την συντηρητική αντίληψη των Πληρεξούσιων πεδίο σχεδόν άγνωστο. Όχι όμως και για τον διορατικό και ευφυέστατο Κεμάλ, που διέβλεψε έγκαιρα ότι κάθε επιμήκυνση των γραμμών ανεφοδιασμού των Ελλήνων θα μπορούσε να τους στοιχίσει μια σημαντική ήττα. Επιπλέον, στον Σαγγάριο οι Τούρκοι θα εκμεταλλεύονταν το φυσικό κώλυμα ενός ποταμού προκειμένου να αναχαιτίσουν την ελληνική επιθετική ορμή των Ελλήνων και ταυτόχρονα θα είχαν την αναγκαία χρονική πίστωση για αναδιοργάνωση της αμυντικής τους διάταξης. Αυτή η σθεναρή επιχειρηματολογία, τοποθετημένη στα επιτήδεια χείλη του Ατατούρκ, έκαμψε κάθε επίμονη αντίδραση των μελών της Εθνοσυνέλευσης. Οι πληρεξούσιοι τον ανακήρυξαν πανηγυρικά Αρχιστράτηγο, με απεριόριστες δικτατορικές εξουσίες για το διάστημα ενός τριμήνου!

Έλληνες στρατιώτες στις όχθες του Σαγγάριου (Αύγουστος 1921)

Στο αντίπαλο στρατόπεδο, η ελληνική ηγεσία ανησυχούσε τώρα για τις επερχόμενες βροχές του Σεπτεμβρίου και την κοστοβόρα παραμονή του στρατεύματος στην γραμμή Εσκί Σεχίρ - Αφιόν Καραχισάρ. Η κυρίαρχη αντίληψη συνέκλινε στην άποψη, που θεωρούσε την άμεση συνέχιση των επιθετικών ενεργειών με σκοπό την καταστροφή του κύριου τουρκικού στρατιωτικού όγκου ως πρωταρχική ενέργεια υψίστης σημασίας. Η κατάληψη της Άγκυρας θα εξασφάλιζε, άλλωστε, εφόδια υπέρ των Ελλήνων και ο αρνητικός ψυχολογικός αντίκτυπος που θα δημιουργούσε στην εχθρική όχθη θα εξανάγκαζε τον Κεμάλ σε συνθηκολόγηση. Ο αντίλογος σε αυτή την τοποθέτηση εστίαζε το επιχειρηματολογικό βάρος του στην απόσταση των 265 χιλιομέτρων, που απείχε η τουρκική πρωτεύουσα από τη νέα βάση των Ελλήνων στο Εσκί Σεχίρ. Αλλά η φωνή της λογικής, που από το στόμα του διευθυντή του 4ου Γραφείου (διοικητικής μέριμνας) συντ/ρχη Γεωργίου Σπυρίδωνος επέμενε πεισματικά στο παράτολμο του όλου εγχειρήματος, δεν εισακούσθηκε.

Στο Μεγάλο Πολεμικό Συμβούλιο, που πραγματοποιήθηκε στην Κιουτάχεια στις 15 Ιουλίου 1921 υπό την προεδρία του Βασιλιά Κωνσταντίνου, έλαβαν μέρος ο Πρωθυπουργός Δημήτριος Γούναρης, ο Υπουργός Στρατιωτικών Νικόλαος Θεοτόκης, ο Αρχιστράτηγος Παπούλας, ο επιτελάρχης της Στρατιάς συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Πάλλης, ο Βασίλειος Δούσμανης και ο Ξενοφών Στρατηγός. Τελικά, μέσα σε κλίμα σκεπτικισμού και επιφυλακτικότητας, αποφασίστηκε η προέλαση προς την Άγκυρα -πράγμα που προϋπέθετε την κάμψη των οχυρωμένων στον Σαγγάριο εχθρικών δυνάμεων. Η 1η Αυγούστου ορίστηκε σαν ημερομηνία εκκίνησης της επιχείρησης. Από την προηγούμενη μέρα, όλες οι μονάδες έλαβαν τις προκαθορισμένες θέσεις εξόρμησης στη γραμμή Ακ Μπουνάρ - Καρά Τοκάτ - Σεϊντί Γαζί. Ήδη ο Πρίγκιπας Ανδρέας είχε αναλάβει την διοίκηση του Β΄ΣΣ, αντικαθιστώντας τον Υποστράτηγο Αριστοτέλη Βλαχόπουλο, ο συντ/ρχης Περικλής Καλλιδόπουλος τη διοίκηση της «ανεξάρτητης» 12ης Μεραρχίας και ο συντ/ρχης Ανδρέας Καλλίνσκης της 9ης Μεραρχίας, στη θέση του συντ/ρχη Βλάση Τσιρογιάννη. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος μετέφερε πάλι το στρατηγείο του, από τη Σμύρνη αυτή τη φορά στο Εσκί Σεχίρ.

Ελληνικό πυροβόλο βάλει κατά την διάρκεια της μάχης του Εσκί Σεχίρ (8 Ιουλίου 1921)

Τρία Σώματα Στρατού και η Ταξιαρχία Ιππικού (μια συνολική δύναμη 80.000 περίπου ανδρών) επρόκειτο ν’ αναλάβουν την διενέργεια των επιχειρήσεων. Κάθε Σώμα αποτελείτο από 3 Μεραρχίες. Το Α΄ΣΣ και το Γ΄ΣΣ θα κινούνταν ανάμεσα στον ποταμό Πουρσάκ και το νότιο Σαγγάριο. Το Β΄ΣΣ και το ιππικό θα προωθούντο νοτιότερα, ώστε να επιτευχθεί κυκλωτική κίνηση. Η 4η Μεραρχία θα παρέμενε στο Αφιόν Καραχισάρ για να προστατεύει τις συγκοινωνίες με την Σμύρνη και η 11η Μεραρχία στο Κιοπρού Χισάρ για να καλύπτει τις συγκοινωνίες με την Προύσα.

Ο Κεμάλ δεν άργησε να ενεργήσει. Με συγκεντρωμένες τις δυνάμεις του τοποθετήθηκε στις ανατολικές όχθες του ποταμού, όπου τα οχυρωματικά έργα είχαν φτάσει σε ικανοποιητικότατο στάδιο. Σε αυτές τις οχυρώσεις ανάσχεσης, που είχαν ξεκινήσει εσπευσμένα από τις πρώτες μέρες εκδήλωσης των επιθέσεων του Μαρτίου και στις οποίες είχε δοθεί αυστηρή προτεραιότητα μετά την μάχη του Εσκί Σεχίρ, βασίζονταν τώρα οι Τούρκοι απολαμβάνοντας τους καρπούς της προνοητικότητάς τους. Σε μια αμυντική γραμμή μήκους 65 και βάθους 25 - 35 χιλιομέτρων -που ξεκινούσε βόρεια από το Γόρδιο και κατέληγε στο Μανγκάλ Νταγ περνώντας μέσα από αμέτρητους ποτάμιους δακτυλισμούς και φιδώματα-, ανάμεσα σε ορεινούς όγκους που εξασφάλιζαν κλιμακωτή άμυνα και τουρκικές εστίες πυροβολικού, ο Κεμάλ ακροβόλησε 17 Μεραρχίες Πεζικού και 5 Ιππικού, δηλαδή μια συνολική δύναμη 72.000 ανδρών.

Το σχέδιό του ήταν απλό: άμυνα μέχρις εσχάτων και, σε περίπτωση πρόωρης εξάντλησης των επιτιθέμενων, αντεπίθεση με συμπαγείς δυνάμεις με σκοπό την απώθηση των ελληνικών στρατευμάτων στην Αλμυρή Έρημο -ένα αδιάβατο άνυδρο νεκροταφείο.

Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

Η προέλαση άρχισε σύμφωνα με το πλάνο την 1η Αυγούστου. Τα 3 Σώματα Στρατού κινήθηκαν σχεδόν παράλληλα, κατά μήκος των ποταμών Πουρσάκ και Σαγγάριου, χωρίς να συναντήσουν σοβαρή αντίσταση από οργανωμένο τουρκικό στρατό. Μόνο ελαφριές παρακωλυτικές εμφανίσεις ιππικού παρατήρησαν, κυρίως αναγνωριστικού χαρακτήρα, και επιθέσεις ατάκτων. Όταν αντελήφθησαν ότι η σιδηροδρομική γραμμή, που ένωνε το Εσκί Σεχίρ με το Μπεϊλίκ Κιοπρού, είχε ανατιναχτεί σε πολλά σημεία και ότι οι γέφυρες των ποταμών είχαν ανατιναχτεί, θεώρησαν πως οι Τούρκοι θα ακολουθούσαν οπωσδήποτε αμυντική τακτική. Αυτό τους ενεθάρρυνε, ώστε εντατικοποίησαν τις προωθητικές τους κινήσεις. Στις 3 Αυγούστου τα ελληνικά στρατεύματα έφτασαν στις προφυλακές του εχθρού. Στην πραγματικότητα, η πρώτη αυτή γραμμή άμυνας των Τούρκων ήταν ακάλυπτη. Ωστόσο, η ελληνική διοίκηση δεν έκρινε σκόπιμο να επιτεθεί, προτιμώντας μια σύντομη στάση δύο ημερών.

Ελληνικό τηλεβόλο εν δράσει κατά την μάχη του Αφιόν Καραχισάρ (Σεπτέμβριος 1921)

Στις 5 του μηνός μια διαταγή του Γενικού Επιτελείου την υποχρέωσε να κινηθεί νοτιότερα, με απώτερο σκοπό να στραφεί βορειοανατολικά, προσβάλλοντας τον εχθρό στον ποταμό Γκεούκ, στη ευρύτερη περιοχή της πόλης Ινλάρ Κατραντζί. Ερχόμενη σε αυτή την θέση, βέβαια, η ελληνική στρατιά θα είχε στα μετόπισθέν της τα βόρεια κράσπεδα της Αλμυρής Ερήμου, διακινδυνεύοντας να μην έχει μια ασφαλή οδό διαφυγής σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά. Στην παράλληλη αυτή πορεία των τριών Σωμάτων, μάλιστα, η νοτιότερη μεραρχία της Β΄ΣΣ (η 9η) αναγκάστηκε να βαδίσει μέσα στην έρημο με τα πόδια, βασανιζόμενη από τον καυτερό αυγουστιάτικο ήλιο. Η σκόνη που σήκωνε στο πέρασμά της γινόταν εύκολα αντιληπτή από τα τουρκικά παρατηρητήρια, ώστε ο εχθρός ήταν σε θέση να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή την τοξοειδή πορεία τους. Αυτό αποδείχθηκε καθοριστικό, όταν η ελληνική προφυλακή ήρθε σε πρώτη επαφή με την εμπροσθοφυλακή των Τούρκων. Γιατί, ενόψει ενισχύσεων που έφταναν στο σημείο (εφόσον ο Κεμάλ γνώριζε την διάταξη και την πορεία των Ελλήνων), το Β΄ΣΣ παρέμεινε σε δευτερεύουσα γραμμή εφεδρείας και δεν μπόρεσε αμέσως να ρίξει το βάρος της στην επιθετική πρώτη κρούση.

Μετά από πορείες τόσων χιλιομέτρων, χωρίς επάρκεια σε νερό, τρόφιμα και φάρμακα, οι Έλληνες στρατιώτες άρχισαν να υποφέρουν πολύ πριν δοθεί η πρώτη μεγάλη μάχη. Η ακαταλληλότητα του συγκοινωνιακού δικτύου δεν καθυστερούσε απλά τις μετακινήσεις, αλλά εμπόδιζε την έγκαιρη τροφοδοσία της πανστρατιάς, την στιγμή που τα τρόφιμα σάπιζαν στις αποθήκες των μετόπισθεν ή στην διαδρομή προς το μέτωπο. Ζώα και άνθρωποι αρρώσταιναν ή πέθαιναν από εξάντληση σε τέτοιο ρυθμό, που οι επιθετικές ενέργειες του εχθρού φάνταζαν πια σαν αστείο. Τότε φάνηκε η επιπολαιότητα της ηγεσίας κατά τον σχεδιασμό και την προετοιμασία της προέλασης. Απέναντί τους, οι Τούρκοι απλά περίμεναν την κατάλληλη στιγμή, έχοντας εξασφαλίσει τις γραμμές ανεφοδιασμού τους προς την κατεύθυνση της Άγκυρας, που απείχε μόλις 100 χλμ. από το μέτωπο. Αυτό που ακόμη κρατούσε σε υψηλά επίπεδα το ηθικό των Ελλήνων ήταν η μέχρι στιγμής ανυπαρξία εχθρικής αντίστασης και η ελπίδα ότι η μάχη, που επρόκειτο να διεξαχθεί μπροστά στην τουρκική πρωτεύουσα, θα ήταν η τελευταία -και μάλιστα νικηφόρα για τους ίδιους.

Η διάβαση της Αλμυρής Ερήμου από άνδρες της 9ης Μεραρχίας (Αύγουστος 1921)

Στις 10 Αυγούστου ο ελληνικός στρατός καταφέρνει να αγκιστρωθεί στην περιοχή νότια του Γκεούκ Κατραντζί, εκεί που αρχίζει ο ορεινός όγκος του Μανγκάλ Νταγ. Οι Τούρκοι, μπροστά στην ορμή των επιτιθέμενων, πανικοβλήθηκαν κι επέτρεψαν την διάσπαση του μετώπου στο αριστερό άκρο της αμυντικής τους παράταξης. Η ελληνική διοίκηση, εκτιμώντας λανθασμένα ότι το σημείο εκείνο δεν αποτελούσε τον πυρήνα της εχθρικής άμυνας, μετέφερε την ημερομηνία της συνέχισης της επίθεσης στον βορειοδυτικό τομέα κατά μία ημέρα. Έτσι, αντί να προωθηθούν στις 11 Αυγούστου, άφησαν πολύτιμο χρόνο είκοσι τεσσάρων ωρών στον εχθρό για να αναδιπλωθεί. Ας σημειωθεί ότι την αναβλητική αυτή διαταγή δεν την έλαβε η VII Μεραρχία, που επιχειρούσε στην περιοχή, ώστε μόνη της συνέχισε την διεμβολή δημιουργώντας προγεφύρωμα βάθους τεσσάρων χιλιομέτρων.

Την επόμενη μέρα το ελληνικό στρατηγείο αφέθηκε να παραπλανηθεί από κάποιες πληροφορίες εναέριας παρατήρησης, που πιστοποιούσαν ότι το κέντρο βάρους της άμυνας των Τούρκων μετατοπιζόταν προς τα ανατολικά, αφήνοντας το κέντρο ευάλωτο. Οι εμπλεκόμενες μονάδες επέμεναν για το αντίθετο, αλλά η ηγεσία δεν πειθόταν. Έτσι, αντί να διατάξει την άμεση επίθεση του Β΄ΣΣ, προωθεί τα Α΄ και Γ΄, τα οποία προσκρούουν σε οργανωμένη αντίσταση. Θα χρειαστεί σκληρός αγώνας δύο ημερών για να καταφέρουν τελικά οι Έλληνες να επικρατήσουν στην γραμμή Κιουτσούκ Γιαϊτσί - Μανγκάλ Νταγ - Ινλάρ Κατραντζί - Ιλιτζά. Η VII Μεραρχία διεύρυνε το προγεφύρωμά της ακόμη ενάμισι χιλιόμετρο, αλλά το πλεονέκτημα της πρώτης νίκης που πέτυχε το Β΄ Σώμα έχει ήδη χαθεί. Όταν στις 13 του μηνός εφορμά από τα υψώματα του Μανγκάλ Νταγ προς το Καλέ Γκρότο, καταφέρνει να απωθήσει τον εχθρό, που μια μέρα αργότερα πασχίζει να οχυρωθεί βόρεια του Μπουγιούκ Τσαλίς, αλλά ήδη η απόσταση των V και XIII Μεραρχιών της από τις μονάδες εφοδιασμού κρίνεται επισφαλής. Ωστόσο, τούτη είναι και η πρώτη κατάληψη εχθρικής τοποθεσίας από την ελληνική σημαία.

Η επίθεση εναντίον της πρώτης τουρκικής αμυντικής θέσης

Το Α΄ΣΣ δεν υστερεί σε επιτυχία. Παραμονές της γιορτής της Παναγίας, ήδη γίνεται κύριος των Δίδυμων Λόφων, αναγκάζοντας τους Τούρκους σε σύμπτυξη βορειότερα, στο Γιαμάκ. Ο εχθρός έχει φέρει την “πλάτη του” μπροστά από τα βουνά του Ντικιλί Τας, οπότε δύσκολα θα μπορούσε να διαφύγει, αν οι άνδρες του Α΄ΣΣ τους καταδίωκαν. Αλλά αυτό δεν συνέβη.

Το Γ΄ΣΣ, στο μεταξύ, έχει προωθήσει την Χ Μεραρχία του δυτικά του ποταμού Σαπάντζα Ντερέ και την στρέφει δυτικά, διαγράφοντας μια αμβλεία τοξοειδή κίνηση πάνω στον χάρτη. Στις 16 Αυγούστου η κορυφογραμμή της Σαπάντζας βρίσκεται υπό ελληνική κατοχή, ενώ τη νύχτα ολοκληρώνεται η κατάληψη του οροπεδίου Τοϊντεμίρ από την ΙΙΙ Μεραρχία. Ο εχθρός συμπτύσσεται στην γραμμή Σαριχαλίλ - Καραχαμτζαλί και στις 17 του μηνός ολοκληρώνεται η κατάληψη της πρώτης οχυρωμένης τουρκικής τοποθεσίας. Ανατολικότερα, η VII Μεραρχία διανοίγει στις 17 Αυγούστου το στενό του Πολατλί, που βρίσκεται πάνω στον οδικό άξονα για την Άγκυρα, και στις 18 επανέρχεται στην διοίκηση του Γ΄ΣΣ.

Η ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΤΕΛΙΚΗ ΣΥΜΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Το Α΄ΣΣ, από την γραμμή ανάληψης που κατείχε (Εσκί Κισλά - Δίδυμοι Λόφοι στο αριστερό και κεντρώο πεδίο και τον χείμαρρο Κατραντζί στο δεξιό), επιτέθηκε προς το Γιαπάν Χαμάμ. Αλλά πριν το Γιαπάν Χαμάμ, πρέπει να επικρατήσει στα υψώματα του Αρντίζ Νταγ, που απλώνονται μπροστά του. Αυτό επιτυγχάνεται το απόγευμα της 19ης Αυγούστου. Στη συνέχεια, σταθεροποιείται στο ανατολικό τμήμα του όρους Τσαλ Νταγ (ΙΙ Μεραρχία, στις 20 Αυγούστου) και στο απόστασης 2 χιλιομέτρων από το Γιαπάν Χαμάμ νότιο ύψωμα. Δυο μέρες πριν, στις 18 Αυγούστου, το Γ΄ΣΣ έχει καταλάβει την δυτική πλευρά του Τσαλ Νταγ, υποχρεώνοντας τους Τούρκους σε απελπισμένη σύμπτυξη μεταξύ των χωριών Καραγιαφσάν και Σεϊχαλί. Η ΙΙΙ Μεραρχία σταθεροποιήθηκε ανατολικότερα, στο Μπαϊμπούρτ.

Σε αυτό το σημείο, η ελληνική στρατιωτική ηγεσία διαπιστώνει πως οι αρχικοί της φόβοι δικαιώνονταν. Η υπερκέραση της αριστερής πλευράς του εχθρού, που είχε τεθεί από την αρχή της επίθεσης σαν βασικός αντικειμενικός στόχος, δεν πραγματοποιήθηκε, εξαιτίας της ταχύτατης αναδίπλωσης προς τα πίσω των εχθρικών μονάδων. Επομένως, η καταστροφή του εχθρού παρέμενε για τους Έλληνες σχέδιο ανεκτέλεστο. Επίσης, η διάνοιξη της διαύλου προς Άγκυρα μέσω του Γιαπάν Χαμάμ είχε αποτύχει. Αυτή η καθυστέρηση για την ελληνική στρατιά αποδεικνυόταν μέρα την μέρα ολοένα και πιο ασφυκτική, λόγω της σημαντικής απώλειας σε υλικό πολέμου και ανθρώπινο δυναμικό. Ο ανεφοδιασμός, άλλωστε, ήταν ένα πρόβλημα που συνεχώς γιγαντωνόταν.

Η επίθεση κατά της δεύτερης τουρκικής αμυντικής γραμμής

Το Γ΄ΣΣ έπρεπε πλέον να προσπαθήσει να διευρύνει το προγεφύρωμα στην ανατολική όχθη του Σαγγάριου, ώστε να εξασφαλιστεί μια ενδεχόμενη γενική σύμπτυξη των ελληνικών δυνάμεων στη δυτική, αν η πορεία προς την Άγκυρα έπαυε ν’ αποτελεί βασική επιδίωξη. Η Διοίκηση της Στρατιάς ήδη προσανατολιζόταν στην ιδέα να επανέλθει στην τοποθεσία που βρισκόταν μετά την 9η Ιουλίου, όταν η μάχη του Εσκί Σεχίρ είχε φέρει την ελληνική δύναμη σε πλεονεκτικότατη θέση. Στις 22 Αυγούστου συνέταξε μια αναλυτική αναφορά, όπου τόνιζε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του σεναρίου συνέχισης της επίθεσης. Ο Ξενοφών Στρατηγός ανέλαβε να την υποβάλλει στον Υπουργό των Στρατιωτικών Νικόλαο Θεοτόκη, με την ευκαιρία της επίσκεψης του τελευταίου στην Προύσα. Το ερώτημα που αναδυόταν, σε τελική ανάλυση, ήταν κατά πόσο τα διπλωματικά οφέλη από μια κατάληψη της πρωτεύουσας του Κεμάλ θα ήταν αντάξια μιας επιπλέον θυσίας του ελληνικού στρατού -και, μάλιστα, με τον κίνδυνο να ηττηθεί. Προσκλήθηκε τότε ο Πρωθυπουργός Δημήτριος Γούναρης να μεταβεί στην Προύσα, αλλά αυτός αρνήθηκε, ισχυριζόμενος ότι μια ξαφνική επίσκεψή του στην Μ. Ασία ασφαλώς θα είχε κακό αντίκτυπο στην ψυχολογία των μαχόμενων στρατιωτών, αφού έτσι θα αναγνωριζόταν επίσημα από την ελληνική κυβέρνηση η κρισιμότητα της κατάστασης. Για τον λόγο αυτό διέταξε να λάβει την αναφορά στην Αθήνα.

Ο Αρχιστράτηγος Παπούλας, άλλωστε, υποστήριξε την λήξη της επίθεσης και το σενάριο χρησιμοποίησης των πλεονεκτημάτων, που προέκυπταν από τις μέχρι τότε νίκες των Ελλήνων, για την επίτευξη ευνοϊκών όρων. Ο Θεοτόκης γνωστοποίησε αυτή την θέση του Παπούλα στον Πρωθυπουργό, αλλά δεν την συμμερίστηκε, λέγοντας ότι σε περίπτωση παύσης της επίθεσης ο δυσμενής αντίκτυπος εντός και εκτός της Ελλάδας θα ήταν μεγάλος. Ο Γούναρης άφησε την πρωτοβουλία στην Στρατιά, αποκλείοντας ωστόσο την περίπτωση να ζητηθεί ανακωχή πρώτα από την ελληνική πλευρά, πιστεύοντας πως κάτι τέτοιο θα σήμαινε παραδοχή της ήττας της.

Στο διάστημα αυτής της ανταλλαγής απόψεων μεταξύ στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας, οι Τούρκοι είχαν συγκεντρώσει δυνάμεις έναντι του Γ΄ Σώματος Στρατού, με σκοπό να εφαρμόσουν επιθετική ενέργεια ικανή να την απωθήσει προς την Αλμυρή Έρημο. Η επίθεση εκδηλώθηκε στις 28 Αυγούστου και αμέσως τα Α΄ και Β΄ ΣΣ εκτέλεσαν επιθέσεις αντιπερισπασμού. Παρά την καθυστέρηση του Β΄ΣΣ, το εγχείρημα πέτυχε και ο Κεμάλ αναγκάστηκε να διατάξει αναστολή της επίθεσής του το βράδυ της 29ης Αυγούστου. Την ίδια νύχτα, ο Παπούλας διέταξε την σύμπτυξη του στρατεύματος, ώστε το επόμενο βράδυ να αρχίσει η διάβαση του Σαγγάριου ποταμού.

Την τελευταία μέρα του Αυγούστου τα 3 Σώματα είχαν πλέον επιτυχώς και χωρίς απώλειες περάσει στη δυτική όχθη του Σαγγάριου. Το δεξιό κέρας αποτελούσε το Α΄ΣΣ, το αριστερό καταλαμβανόταν από το Γ΄ΣΣ και στο κέντρο αναλάμβανε το Β΄ΣΣ. Ο αρχηγός του Τουρκικού Επιτελείου, Φεβζί Τσακμάκ, ειδοποίησε τότε τον Κεμάλ για την κίνηση αυτή των Ελλήνων. Αμέσως διατάχθηκε η καταδίωξή τους, αλλά χωρίς αποτέλεσμα εξαιτίας της καταπόνησης των τουρκικών δυνάμεων από τις συνεχείς μάχες. Στις 3 Σεπτεμβρίου, μια δύναμη 3.000 Τούρκων έστησε πρόχειρη γέφυρα με σκοπό να περάσουν τον Σαγγάριο, αλλά κι αυτή η προσπάθεια καταποντίστηκε από τις επιτυχείς βολές του ελληνικού πυροβολικού. Ακόμη, μια προσπάθεια των Τούρκων να καταστρέψουν την ελληνική βάση του Εσκί Σεχίρ απέτυχε, λόγω της έγκαιρης επέμβασης του Γ΄ΣΣ, που ανάγκασε τον εχθρό να επιστρέψει με σοβαρές απώλειες στη βάση του.

Η πρώτη φάση της προέλασης προς την Άγκυρα

Στις 10 Σεπτεμβρίου 1921, η ελληνική σύμπτυξη δυτικά του ποταμού Σαγγάριου είχε πια ολοκληρωθεί. Το φιλόδοξο σχέδιο για την κατάληψη της Άγκυρας έμελλε ν’ αποτελεί πλέον ένα όνειρο -που ωστόσο στοίχισε στην ελληνική πλευρά περίπου 4.000 νεκρούς, 19.000 τραυματίες και 376 αγνοούμενους. Απαιτήθηκε η κλήση στα όπλα της κλάσης του 1922 (30.000 νεοσύλλεκτοι), ώστε να συμπληρωθούν οι απώλειες και να επανέλθει η Στρατιά στα επίπεδα του Ιουνίου. Η τελική σύμπτυξη αποτελεί αναμφισβήτητα έναν άθλο των τριών Σωμάτων στρατού, αφού επετεύχθη χωρίς απώλειες σε άνδρες και υλικό. Το σπουδαιότερο, όμως, ήταν το ότι δεν πτοήθηκε το ηθικό τους κατ’ ελάχιστο. Οι πόλεμοι, ασφαλώς, δεν κερδίζονται μόνο με την ψυχολογία. Η δράση του Έλληνα στρατιώτη κατά τις επιχειρήσεις του καλοκαιριού του 1921 υπήρξε υποδειγματική, το αποτέλεσμα όμως της όλης εκστρατείας απέδειξε ότι η διαυγής επιτελική κρίση είναι εξίσου σημαντική με το φρόνημα και την όποια ηρωική διάθεση.

Βέβαια, και οι δύο πλευρές είχαν κάθε λόγο να αισθάνονται ικανοποιημένες: η τουρκική γιατί κατάφερε να υπερασπιστεί την πρωτεύουσά της και να κάμψει την ορμή του εχθρού, όταν μάλιστα αυτός σημείωνε τις σημαντικές νίκες στο Εσκί Σεχίρ και στην Κιουτάχεια, ενώ η ελληνική γιατί, παρά την τελική οπισθοχώρηση, δεν είχε σε καμιά μάχη ηττηθεί. Το πρόβλημα εστιαζόταν πλέον στο ότι το ελληνικό σχέδιο να καταστραφούν οι κεμαλικές δυνάμεις γρήγορα και ολοκληρωτικά είχε παταγωδώς αποτύχει. Μόνο η διπλωματία θα μπορούσε να οδηγήσει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε διέξοδο, από την στιγμή που τα όπλα δεν κατάφερναν να επιβάλλουν την λύση του ισχυρού. Η Ελλάδα είχε αντέξει το οικονομικό κόστος με τεράστιες θυσίες, προσβλέποντας σε μια τελική επιτυχή έκβαση, η οποία θα την επανέφερε σε ισορροπία μέσω αντισταθμιστικών ωφελημάτων. Όταν αυτή της η προσδοκία δεν εκπληρώθηκε, η κρίση οδήγησε σε πολιτική αστάθεια και όξυνση του παλαιού μίσους μεταξύ βενιζελικών και κωνσταντινικών, με τελικό αποτέλεσμα την παραίτηση της κυβέρνησης Γούναρη και την “Δίκη των εξ”.

ΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΟΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ

Μια πάγια αρχή της στρατηγικής είναι αυτή που θέλει την κατοχύρωση των κεκτημένων πριν από κάθε νέα επιθετική ενέργεια. Το ελληνικό στράτευμα βρισκόταν στην καλύτερη δυνατή θέση τον Ιούλιο του 1921. Με ακμαίο ηθικό και σημαντικές εδαφικές κατακτήσεις, η Ελλάδα συγκέντρωνε όλα τα πλεονεκτήματα για έναν συμφέροντα για την ίδια συμβιβασμό με τις κεμαλικές δυνάμεις. Ακόμη κι αν ο Κεμάλ παρέμενε ανένδοτος, η καλή θέληση που η Ελλάδα θα επιδείκνυε στις Δυτικές Δυνάμεις θα βελτίωνε την διεθνή θέση της και τις σχέσεις της με αυτές. Ίσως και να επισπευδόταν το πρόγραμμα οικονομικής υποστήριξής της, κατά την πάγια πρακτική των Δυτικών να βοηθούν πάντα τους νικητές. Η άποψη αυτή, άλλωστε, επαληθεύτηκε πλήρως αργότερα, όταν ο Κεμάλ αναδείχθηκε νικητής: Η Γαλλία και η Γερμανία έσπευσαν να τοποθετηθούν επενδυτικά στη νέα αναδυόμενη δύναμη, που μέσα από τις στάχτες της παλιάς αυτοκρατορίας και τις πιέσεις του ελληνισμού κατάφερε να επιβιώσει και να επικρατήσει.

Ακόμη, ο χρόνος που θα κερδιζόταν από μια τέτοια εξέλιξη, σίγουρα θα λειτουργούσε προς όφελος των Ελλήνων. Γιατί, αν επρόκειτο να παγιωθεί μια κατάσταση ειρήνης, η ελληνική πλευρά δεν θα εκδήλωνε νέα επίθεση και τα πλεονεκτήματα της ενδυνάμωσης της τουρκικής άμυνας θα παρέμεναν ανενεργά.

Η πλήρης επιτυχία της επίθεσης για την κατάληψη της Άγκυρας απαιτούσε μεγαλύτερη συγκέντρωση πυρός σε μικρότερη έκταση καθολικού μετώπου. Από τις 11 μεραρχίες της Μ. Ασίας χρησιμοποιήθηκαν μόνο οι 9 σε επιθετικές ενέργειες, ενώ οι άλλες δύο κρατήθηκαν για εφεδρεία ή ενέργειες κάλυψης. Η “Ανεξάρτητη Μεραρχία” της Θράκης δεν δραστηριοποιήθηκε έγκαιρα και σε συνδυασμό με την ισχνή διάθεση εφεδρειών το πρόβλημα διογκώθηκε. Κατά κύριο, όμως, λόγο η ανεπάρκεια μέσων μεταφοράς υλικού και προσωπικού υπήρξε η εγγύηση της αποτυχίας για τα ελληνικά όπλα. Σαφώς, θα έπρεπε να εισακουστεί ο συντ/ρχης Σπυρίδωνος, που κατείχε την γνώση του συστήματος εφοδιασμού και αναλάμβανε την ευθύνη της εξασφάλισής του.

Σε πρώτο στάδιο, η Στρατιά πέτυχε να παραπλανήσει τον εχθρό ως προς την κατεύθυνση της επίθεσής της. Με αρχική κίνηση προς τα ανατολικά, στράφηκε τελικά νότια του Σαγγάριου και μετά βόρεια, διαγράφοντας ένα κυκλωτικό “πέταλο”. Η κατάληξη ήταν να διαμορφωθεί μια επιθετική δυναμική με φορά από νότο προς βορρά -κάτι που αιφνιδίασε τους Τούρκους. Αλλά η καθυστέρηση που σημειώθηκε στην επόμενη φάση εξανέμισε το στοιχείο του αιφνιδιασμού και έδωσε την ευκαιρία στην τουρκική πλευρά να οργανωθεί. Η επιτυχία των Ελλήνων στηριζόταν στην ολοκλήρωση αυτής της κυκλωτικής κίνησης, ώστε να εγκλωβίσουν την αριστερή πτέρυγα των Τούρκων. Η ευκαιρία χάθηκε όταν από κακή εκτίμηση του Επιτελείου δόθηκε ιδιαίτερη βαρύτητα στην επιθετική δράση του Α΄ΣΣ, αφήνοντας το Β΄ΣΣ σε αδράνεια. Όταν ο εχθρός ενίσχυσε την αριστερή του πτέρυγα, προβάλλοντάς την ως σθεναρό αντίβαρο στην πίεση που ασκούσε το Α΄ΣΣ, ήταν πια αργά για την ελληνική πλευρά, ώστε να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Αν το Β΄ΣΣ εξακολουθούσε ν’ απασχολεί τους Τούρκους, αυτοί δεν θα μπορούσαν ν’ αποδεσμεύσουν εύκολα δυνάμεις προς ενίσχυση του αριστερού τους πλευρού, οπότε το έργο του Α΄ΣΣ θα ήταν πρακτικά ευκολότερο.

Ο Κεμάλ εφάρμοσε εύστοχα την πρακτική της παραχώρησης μη ζωτικού χώρου, παρασύροντας τις ελληνικές δυνάμεις σε πόλεμο φθοράς. Ήταν επόμενο οι Έλληνες να καταπονηθούν μετά από τόσες μετακινήσεις, σε αντίξοες μάλιστα καιρικές συνθήκες, που βασικά πλήττουν τους επιτιθέμενους και όχι τόσο τους αμυνόμενους. Μια συγκράτηση της επιθετικής τακτικής των Ελλήνων δεν θα οδηγούσε στην μικρασιατική τραγωδία και τον ξεριζωμό του ελληνισμού, ώστε σίγουρα ο χάρτης των εξελίξεων στο Αιγαίο και την ευρύτερη βαλκανική θα χαρασσόταν διαφορετικά. Προφανώς, τα αποτελέσματα της κακής διαχείρισης των πρώτων νικηφόρων για τους Έλληνες εκβάσεων των μαχών φτάνουν μέχρι τις μέρες μας.

Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΑΝΔΡΕΑ

Ο γιος του Βασιλιά Γεωργίου, Πρίγκιπας Ανδρέας, έλαβε μέρος στην Μικρασιατική εκστρατεία αρχικά με τον βαθμό του υποστράτηγου, ως διοικητής της XII Μεραρχίας. Τον Ιούλιο του 1921 ανέλαβε την διοίκηση του Β΄ΣΣ, αντικαθιστώντας τον Αρ. Βλαχόπουλο. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Σαγγάριου, ο “βασιλόπαις” ήρθε σε σύγκρουση με τον αρχιστράτηγο Παπούλα, επειδή συχνά αγνοούσε τις διαταγές κι ενεργούσε αυθαίρετα.


Ο πρίγκιπας Ανδρέας

Συγκεκριμένα, όταν το ελληνικό στράτευμα επρόκειτο να ανεφοδιαστεί στο Καλέ Γκρότο (27 Αυγούστου 1921), το μεν Γ΄ ΣΣ διατάχθηκε να αμυνθεί “μέχρις εσχάτων”, το δε Β΄ ΣΣ να ενεργήσει μετακίνηση προς εκτέλεση αντεπίθεσης αμέσως μόλις εκδηλωνόταν η εχθρική επίθεση. Αλλά ο “βασιλόπαις” παράκουσε και ενήργησε αυτόβουλα -πράγμα για το οποίο αργότερα παραπέμφθηκε σε δίκη. Αντί να ενεργήσει σύμφωνα με τις διαταγές, μετακίνησε τις δυνάμεις του πίσω από το Γ' ΣΣ αφήνοντας ακάλυπτα τα πλευρά και τα νώτα του Α' ΣΣ. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που ο Ανδρέας ερχόταν σε σύγκρουση με τον αρχιστράτηγο Παπούλα, ώστε κάποια στιγμή η αντικατάστασή του στη διοίκηση του Β΄ ΣΣ κρίθηκε επιβεβλημένη. Πράγματι, αντικαταστήθηκε από τον υποστράτηγο Τρικούπη.

Όταν ο Θ. Πάγκαλος ανέλαβε την προεδρία της ανακριτικής επιτροπής για την απόδοσης των ευθυνών σχετικά με την ήττα στην Μικρά Ασία, κατά την διάρκεια του κινήματος του Ν. Πλαστήρα, διέταξε τον συνταγματάρχη Χ. Λούφα να συλλάβει τον Ανδρέα, που τότε βρισκόταν στην Κέρκυρα. Στις 13 Οκτωβρίου 1922 ο Πρίγκιπας μεταφέρθηκε στο ανάκτορο του Γεωργίου, όπου άνδρες της επανάστασης τον φρουρούσαν σε συνθήκες πλήρους απομόνωσης μέχρι την διεξαγωγή της δίκης.

Στις 19 Νοεμβρίου προσήλθε συνοδευόμενος από τον δικηγόρο του Δ. Δαμασκηνό -μια εξέχουσα νομική προσωπικότητα της εποχής εκείνης- και δικάστηκε για ανυπακοή εκτέλεσης διαταγής ενώπιον εχθρικής απειλής. Η καταδικαστική απόφαση ελήφθη αυθημερόν και παμψηφεί: καθαίρεση και ισόβια εξορία. Σύμφωνα με την ρήση του προέδρου του δικαστηρίου, στρατηγό Ν. Βλαχόπουλο, γλίτωσε την εκτέλεση επειδή του αναγνωρίστηκε ως ελαφρυντικό η διοικητική απειρία ανωτέρων μονάδων.

Ο ίδιος ο Πάγκαλος παρέλαβε τον Ανδρέα και την σύζυγό του από το σπίτι του αντιστράτηγου Πάλλη, όπου διέμενε μετά την έκβαση της δίκης, τους μετέφερε στο Φάληρο και τους παρέδωσε στον πλοίαρχο Τζέραλντ Τάλμποτ του αντιτορπιλικού “Καλυψώ”. Στη συνέχεια παρελήφθησαν τα παιδιά τους από την Κέρκυρα και ελλιμενίστηκαν στο Πρίντιζι της Ιταλίας. Από εκεί κατευθύνθηκαν προς το Παρίσι σιδηροδρομικά, για να καταλήξουν στο Λονδίνο.

Με την ιδιότητα του απλού πολίτη, στις 21 Δεκεμβρίου 1921, έστειλε επιστολή προς τον Ιωάννη Μεταξά, όπου εξέφραζε την πικρία του από τους Έλληνες και ευχόταν να νικήσουν οι δυνάμεις του Κεμάλ προκειμένου να τιμωτηθούν οι βενιζελικοί Μικρασιάτες! Την υπόλοιπη ζωή του την πέρασε στο Μόντε Κάρλο, όπου είχε καταφύγει και ο Αριστείδης Στεργιάδης, Ύπατος Αρμοστής της Σμύρνης για το διάστημα 1919 - 1922 -μια προσωπική ατυχής επιλογή του Ελευθέριου Βενιζέλου. Στο διάστημα της γερμανικής κατοχής στην Γαλλία οι Γερμανοί βολιδοσκόπησαν την πιθανότητα να τον "διορίσουν" Βασιλιά της Ελλάδας, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε. Πέθανε από καρδιακή πάθηση τον Δεκέμβριο του 1944.

ΕΝΑΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΣΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Γεννημένος στην Πάτρα τον Ιανουάριο του 1867, κατά την πολιτική του σταδιοδρομία ο Δημήτριος Γούναρης εξελίχθηκε σε κορυφαία αντιβενιζελική προσωπικότητα. Πολύγλωσσος, με σημαντικές ιστορικές, κοινωνικές και φιλοσοφικές σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, από νωρίς τάχθηκε υπέρ ενός σοσιαλιστικού συστήματος διακυβέρνησης. Με την πάροδο όμως του χρόνου στράφηκε προς την συντηρητική θεώρηση και τον "κωνσταντινισμό".

Παρά την πολιτική του αστάθεια, υπήρξε μαχητικός και επίμονος, όπως άλλωστε και όλη η κοινοβουλευτική ομάδα που την εποχή εκείνη μαχόταν τον παλαιοκομματισμό -και την οποία χαρακτηριστικά ονόμαζαν “ομάδα των Ιαπώνων”, για να τονιστεί η επιμονή τους στην πολιτική και κομματική διεκδικητική δράση, κατά το παράδειγμα των Ιαπώνων στρατηγών κατά τον Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο. Η υπουργοποίησή του στην κυβέρνηση του Γ. Θεοτόκη (21 Ιουνίου 1908 - 14 Φεβρουαρίου 1909) απογοήτευσε πολλούς από τους οπαδούς του, αν και σύντομα ήρθε σε ρήξη με τον πρωθυπουργό και παραιτήθηκε. Ωστόσο παρέμεινε πιστός στις κοινοβουλευτικές αξίες και σφοδρός πολέμιος της κρυφής διπλωματίας, της παρασκηνιακής πολιτικής δράσης και της ανάμιξης των στρατιωτικών στα πολιτικά δρώμενα της χώρας.

Στις 26 Μαρτίου 1921 ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας και ευθύς αμέσως ακολούθησε πολιτική διώξεων εναντίον των βενιζελικών. Όταν τον Αύγουστο του 1921 η πορεία προς τον Σαγγάριο διαφάνηκε ατελέσφορη ως προς τον τελικό αντικειμενικό της σκοπό -την κατάληψη της Άγκυρας-, η πολιτική συνεργασίας των ελληνικών κομμάτων απεβίωσε. Η αβεβαιότητα στην εξέλιξη των πολεμικών επιχειρήσεων, σε συνδυασμό με το δυσβάσταχτο ημερήσιο κόστος των οκτώ εκατομμυρίων δραχμών, που στοίχιζε η παραμονή των ελληνικών στρατευμάτων στην Μικρά Ασία, οδήγησαν σε κλονισμό της κυβέρνησής του και τελικά σε παραίτηση τον Μάρτιο του 1922. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους παραπέμφθηκε σε δίκη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας (Δίκη των Έξι), στην οποία καταδικάσθηκε παμψηφεί σε θάνατο, δίχως να μπορέσει να απολογηθεί. Η εκτέλεση πραγματοποιήθηκε στις 15 Νοεμβρίου, την ίδια μέρα που ο πρόεδρος του στρατοδικείου, στρατηγός Οθωναίος, ανακοίνωσε την απόφαση. Ασφαλώς είχε και αυτός πέσει θύμα της τραυματικής εμπειρίας του ελληνισμού, που πλέον πορευόταν χωρίς την ψυχολογική στήριξη του οράματος της “Μεγάλης Ιδέας”.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, σε αγόρευσή του στην Βουλή την 25η Ιουνίου 1930, παραδέχθηκε ότι ο πατριωτισμός του Δημητρίου Γούναρη υπήρξε αδιαμφισβήτητος. Πράγματι, ο θάνατός του αποτέλεσε “θυσία” προς εξυπηρέτηση του μύθου της εσχάτης προδοσίας, που τόσο είχε ανάγκη ο ελληνικός λαός για να δικαιολογηθούν τα δεινά της μικρασιατικής καταστροφής.



ΤΙ ΕΣΤΙ ΕΘΝΟΣ

Το ΕΘΝΟΣ σχηματιζεται απο δυο βασικους παραγοντες,την ΦΥΛΗ και την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.Λεγοντας <φυλη>,εννοουμε την<καταγωγη>-οτι πρεπει δηλ.τα ατομα του Εθνους να εχουν κοινη καταγωγη.Δεν αρκει να εχουν αυτα<συνειδηση>
περι κοινης καταγωγης.Δεν αρκει δηλ.να πιστευουν στην κοινη τους καταγωγη,αλλα να εχουν πραγματι κοινη καταγωγη.Διοτι ΜΟΝΟΝ η κοινη καταγωγη-η κοινη<φυλετικη υπαγωγη>-συνεπαγεται ΚΟΙΝΟΥΣ κληρονομικους χαρακτηρες,αρα κοινα πνευματικα στοιχεια.Οταν υπαρχει κοινη καταγωγη,τοτε υπαρχουν κατα το μαλλον η ηττον κοινη γλωσσα,κοινος πολιτισμος,κοινη θρησκεια,κοινα ηθη,κοινη ιστορια.Αυτα τα δευτερογενη στοιχεια δεν αποτελουν,το καθενα ξεχωριστα,απαραιτητο στοιχειο συγκροτησεως Εθνους.Εν τουτοις ολα αυτα,οταν συνυπαρχουν,συντελουν στην συνοχη της κοινοτητος,στην δημιουργια δηλ.ΕΝΙΑΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ-του δευτερου παραγοντος συγκροτησεως του ΕΘΝΟΥΣ.ΕΘΝΟΣ ειναι επομενως ο ομοειδης φυλετικως λαος,που εχει συνειδηση της υπαρξεως του.
''Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ''

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ

Αυτή η σημαία στα μάτια τα δικά μας συμβολίζει τους Αγώνες όσων πολέμησαν, εργάστηκαν,θυσιάστηκαν, δολοφονήθηκαν, σκοτώθηκαν και έζησαν με πρώτιστες αξίες εκείνες της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Πατρίδας. Αυτούς που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην αιώνιο πανύψηλο φρούριο του Ελληνικού Πολιτισμού. Δεν είναι ικανή καμία βουλή, κανένα κράτος και κανένας πολιτικός ή κεφάλαιο να την ξεφτιλίζει και να την ξεπουλάει καθημερινά. Οι δειλοί τη βλέπουν με φόβο. Οι προδότες σαν πανί. Οι αστοί σαν ύφασμα. Οι άνανδροι την καίνε. Μα εμείς τη βλέπουμε σαν τη Μάνα που καρτερεί να μας δεί να εκπληρώνουμε τα όνειρα μας. Τα δικά μας,τα δικά της, του Γένους.

ΛΟΓΙΑ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ




















"Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος." (ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 18-3-1919)

ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΙΣΜΑ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

''Δεν θελω να πεθανει το Εθνος μου,το Εθνος αυτο, που τοσα εκαμε στην ζωη του, το εξυπνο,το τοσο ανθρωπινο. Για να το φυλαξω απο τον θανατο πρεπει τωρα να το καμω πεισματαρικο στην ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ,στον ΕΘΝΙΣΜΟ, ας ειναι και υπερβολικο το αισθημα που θελω να δωσω στους Ελληνες. Μονον ετσι θα ζησει το ΕΘΝΟΣ.''

''Σε οποιους με κατηγορουν η με περιγελουν, γιατι τους κεντρω το Εθνικο τους αισθημα και τους μιλω αποκλειστικα,θα λεγω:Λοιπον θελετε να πεθανει το Εθνος σας;Αν το θελετε,πεστε το καθαρα,μην κρυβοσαστε''

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Η ΡΗΣΗ ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ



πισταμνους πρς εδτας τι δκαια μν ν τ
νθρωπείῳ λγ π τς σης νγκης κρνεται, δυνατ δ
ο
προχοντες πρσσουσι κα ο σθενες ξυγχωροσιν.

κατά την συζήτησιν των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξίαν έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμις προς επιβολήν αυτού, ότι όμως ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του"

ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ Ε89

Μετάφραση Ελ. Βενιζέλου


28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ Ι. ΜΕΤΑΞΑ

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9AYAjQboFh1_5M3bFMvoiwdv6qY5bDyiuBuwvPV3Yjtp1ZG3BAXNnY5CWdpxeWu7FvNRIyWEpe_RHBqBZHx93XDCYKW4LJe3j_4jgmwduvaKGVqaTsCSNu7bWjJSewd6rxVoBPh5kloo/s400/%CE%99%CE%A9%CE%91%CE%9D%CE%9D%CE%97%CE%A3+%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9E%CE%91%CE%A3.jpg

“Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών.


Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ

Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος
είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.
Να καταστρέψεις τα βιβλία του,
την κουλτούρα του, την ιστορία του.
Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία,
να κατασκευάσει μια νέα παιδεία,
να επινοήσει μια νέα ιστορία.
Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός
για να αρχίσει αυτό το έθνος
να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.
Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του
θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα.


Μ. Κούντερα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ: 26 ΧΡΟΝΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

free counters