Η εκλογή Τραμπ, το Brexit, τα εθνικά κινήματα στην παραπαίουσα Ευρώπη των γελοίων χαρτογιακάδων είναι κραυγές των παιδιών που διαπιστώνουν τη γύμνια
Σχεδόν όλοι κάπου κάποτε είχαμε ακούσει, διαβάσει ή παρακολουθήσει στη μικρή ή στη μεγάλη οθόνη κάποια από τις δεκάδες εκδοχές, μεταφορές και διασκευές από το παραμύθι «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα» που έγραψε ο Δανός συγγραφέας Χανς Κρίστιαν Αντερσεν*.
Πρωταγωνιστεί ένας εγωπαθής βασιλιάς, που έφερε ασήκωτο το βάρος όλων των συμπτωμάτων της επιδημίας του ναρκισσισμού που πλήττει άτομα τα οποία διαθέτουν οποιαδήποτε μορφή ισχύος. Αυτός ο κομψευόμενος ηγεμών δεν ασχολείται με τον λαό του. Ισως και να έχει ξεχάσει ότι έχει ένα βασίλειο να κυβερνήσει και πολίτες για να φροντίσει. Μόνο τα ρούχα τον ενδιαφέρουν. Θέλει διαρκώς κι άλλα σχέδια, κι άλλα μοντέλα κι άλλα υφάσματα. Κάποια στιγμή εμφανίζονται δύο απατεώνες. Συστήνονται ως ράφτες και ισχυρίζονται ότι θα του ράψουν τα πιο έξοχα ενδύματα που έχει φορέσει ποτέ άνθρωπος και ότι το ύφασμα είναι τόσο ιδιαίτερο, ώστε μόνο οι «απελπιστικά ηλίθιοι» δεν μπορούν να το δουν.
Στον αργαλειό οι δυο απατεώνες υφαίνουν πολύ από τίποτα. Ολοι οι υποτελείς, οι βοηθοί, οι γνωστοί του βασιλιά δεν θέλουν να του πουν ότι δεν βλέπουν κάτι, για να μην τους νομίσει «απελπιστικά ηλίθιους». Ακόμα κι ο ίδιος ο βασιλιάς πέφτει στην παγίδα και ντρέπεται να πει στους άλλους ότι δεν βλέπει ρούχα.
Τελικά, ο όντως βλαξ βασιλεύς ντύνεται με το τίποτα των απατεώνων και θεοτσίτσιδος βγαίνει να παρελάσει, μέχρι που ένα μικρό παιδί τολμά και λέει το μνημειώδες: «Ο βασιλιάς είναι γυμνός!»
Με τα παραπάνω, ο συγγραφέας περιέγραψε τη διαχρονική παθογένεια της εξουσίας. Συμπύκνωσε σε ένα αστείο παραμύθι ολόκληρο τον ταραγμένο ωκεανό της απύθμενης ανοησίας, μέσα στην οποία θαλασσοδέρνονται και πνίγονται άνθρωποι, κοινωνίες και έθνη.
Και στις ημέρες μας έχει φανεί το λιπαρό, ρυτιδιασμένο και γεμάτο ραγάδες σώμα του νεοταξικού κήτους. Ολα έχουν έρθει στο φως. Η ασχήμια της αυτοκρατορίας που ντύνεται με το τίποτα των απατεώνων είναι εκτυφλωτική. Η πυρά του παγκόσμιου ψεύδους καίει τις αισθήσεις. Η πολιτική ορθότητα, ο δικαιωματισμός, οι παρανοϊκά εκτεταμένες συσσωματώσεις λαών σε συμμαχίες και λυκοφιλίες δίχως αρχές (και με σύντομο τέλος), όλα μαρτυρούν τη μεγάλη πλάνη.
Οσοι επιμένουν να πατούν γερά στη γη και να κοιτούν ψηλά στον ουρανό είναι τα «παιδιά», τα «νήπια» ή οι «αξιοθρήνητοι», οι «καθυστερημένοι», τα αντικείμενα της χλεύης αμαθών αρλεκίνων που μαζεύουν σε συστοιχίες τα απωθημένα, τις ματαιώσεις και τις ανασφάλειές τους και ειρωνεύονται τους πολλούς, που νομίζουν ότι είναι λίγοι. Η χειραφέτηση των «παιδιών», που φωνάζουν με αυξανόμενη ένταση ότι η αυτοκρατορία είναι γυμνή, θα είναι πλήρης όταν θα λιγοστέψει ο αριθμός των «μεγάλων», των «ώριμων», των πρόωρα γερασμένων που δίνουν βάση στις ανοησίες των απατεώνων ραφτών, που θέλουν να εγκαθιδρύσουν το τίποτα στον θρόνο που ανήκει στα πάντα.
Τίποτα είναι τα ακατανόητα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης, τα δυσώδη νέφη της πολιτικής ορθότητας και της λατρείας του δικαιώματος των μειονοτήτων να καταπιέζουν τις πλειονότητες. Τα πάντα είναι ο Θεός μας, οι πατρίδες μας, τα έθνη μας, οι σημαίες μας, οι οικογένειές μας, οι παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα και η Ιστορία μας.
Η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, το Brexit, τα εθνικά κινήματα στην παραπαίουσα Ευρώπη των γελοίων χαρτογιακάδων είναι κραυγές των παιδιών που διαπιστώνουν τη γύμνια της αυτοκρατορίας.
*Ο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν (1805-1875) ήταν Δανός παραμυθάς. Στις δημιουργίες του περιλαμβάνονται παραμύθια που συντρόφεψαν τα παιδικά μας χρόνια όπως: «Το μολυβένιο στρατιωτάκι», «Το ασχημόπαπο», «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα», «Η μικρή γοργόνα», «Οι αγριόκυκνοι», «Η βασίλισσα του χιονιού», «Η βασιλοπούλα και το ρεβίθι», «Η Τοσοδούλα», «Τα κόκκινα παπούτσια», «Χόλγκερ ο Δανός», «Η δύναμη της αγάπης», «Ενα τριαντάφυλλο από τον τάφο του Ομήρου».
Συνολικά έγραψε 3.381 παραμύθια, τα οποία έχουν μεταφραστεί σε 125 γλώσσες. Αν δεν είχε γράψει όλα τούτα τα έργα ο Αντερσεν, θα μας έλειπε ένα σημαντικό κομμάτι του παγκόσμιου αποθέματος ευαισθησίας, κατανόησης του περιβάλλοντος και των άλλων πλασμάτων, αγάπης για τη ζωή και πίστης στον Θεό. Επίσης, η φαντασία αυτού του ανθρώπου δεν έπλασε μόνο ιστορίες που λάτρεψαν τα παιδιά αλλά και πολιτικές, κοινωνικές και ψυχολογικές αλληγορίες, που οφείλουν να διαβάσουν και να κατανοήσουν οι μεγάλοι. Το «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα» είναι μια αλληγορία από τις πολλές.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου