Του Σαράντου Καργάκου
Ιστορικού - Συγγραφέως
Πηγή : Κόντρα
Ημερομηνία : 19/04/2016
ΜΕ τούς φόρους δὲν πρόκειται νὰ ἐξασφαλίσουμε πόρους. Ἀπεναντίας ἔχουμε διεύρυνση τῆς ἀπορίας, τῆς ἐνδείας, τῆς πενίας. Πρέπει νὰ προϋπάρξουν πόροι γιὰ νὰ ἔχουν ἀπόδοση καὶ οἱ φόροι. Ποτὲ στὴν ἱστορία τῶν λαῶν ἡ στυγνὴ φορολογία δὲν δημιούργησε εὔρωστη οἰκονομία. Τὸ πολὺ νὰ ὑπῆρχε μιὰ καχεκτικὴ οἰκονομία καὶ παράλληλα νὰ λειτουργοῦσε, σὰν σωσίβιο, μιὰ κρυφὴ οἰκονομία, ποὺ ἔχει ὀνομαστεῖ ὑποτιμητικὰ παρα-οἰκονομία. Ἀλλὰ, χωρὶς τὴν παρα-οἰκονομία, θὰ ὑπῆρχε ἀπόλυτη ἀκινησία, σὲ βαθμὸ νεκρώσεως σὲ ὅλους τοὺς ἁρμοὺς τῆς κοινωνίας.
Ἡ πρόθεση «παρὰ» ποὺ τὴ χρησιμοποιοῦμε πολύ συχνὰ ὡς πρῶτο συνθετικὸ σὲ λέξεις μὲ μειωτικὴ σημασία, εἶναι αὐτὴ ποὺ σὲ περιόδους δυσχειμερίας φέρνει τὸν «παρὰ» ἤ, ἐπὶ τὸ χαϊδευτικώτερο, «παραδάκι». Κι ἄς μὴν ξεχνοῦν κάποιοι βαθύνοες ὅτι μὲ τὸ δισύλλαβο «παρὰ» ἀρχίζει ὁ... παράδεισος!
Λυπᾶμαι ποὺ, ἐνῶ ἔχουν παρέλθει σχεδὸν 200 χρόνια ἀπὸ τὸ σχηματισμὸ τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, οἱ κυβερνῶντες ἀπέτυχαν παταγωδῶς στὸ θέμα τῆς φορολογίας. Ὁ λόγος εἶναι ἁπλὸς: Ὁ Ἕλληνας βλέπει τὸ κράτος σὰν ληστὴ, ὄχι σὰν κάτι δικὸ του στὸ ὁποῖο ἀνήκει καὶ ποὺ τοῦ ἀνήκει. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἔχουμε τὶς περισσότερες ὑβριστικὲς ἐκφράσεις γιὰ τὴ φοροείσπραξη καὶ τὰ ὄργανά της. Τὶ πρέπει νὰ κάνουμε, λοιπὸν, γιὰ νὰ ἔχουμε ἐπιτυχία στὸ φορολογικὸ; Ἀπαντῶ εὐθέως: Τὸ ἀντίθετο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ κάνουμε τώρα. Νὰ ἀφήσουμε τὴ φορολογία στὴ φιλοτιμία ἀλλὰ καὶ στὴν περίεργη ἰδιοσυστασία τῶν Ἑλλήνων. Προτείνω ἀντὶ τῶν γριφωδῶν καὶ πολυαλγεβρικῶν φορολογικῶν δηλώσεων ἕνα χαρτὶ ἁπλὸ τοῦ τύπου «Ὑπεύθυνη δήλωση 105». Καὶ ἐντὸς 10 γραμμῶν νὰ δηλώνουμε τὰ ἀκόλουθα: Ἔβγαλα φέτος τόσα, ξόδεψα γιὰ τὶς βασικές μου ἀνἀγκες τόσα, μοῦ περίσσεψαν τόσα, μπορῶ νὰ πληρώσω τόσα. Τὰ ἄτομα ποὺ ἔχουν ὑπερβεῖ τὸ 75ο ἔτος τῆς ἡλικίας νὰ ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὴν ὑποχρέωση δηλώσεως, ἐφόσον ἔχουν συμπληρώσει φοροδοτικὴ θητεία 50 ἐτῶν, καὶ φυσικὰ ἐφόσον δὲν ἔχει γίνει δόλια μετακίνηση κερδῶν πρὸς αὐτούς. Ἡ ἐν λόγῳ δήλωση νὰ γίνεται ἐντὸς τοῦ Ἰανουαρίου καὶ στὸ διάστημα Φεβρουαρίου-Μαρτίου νὰ γίνεται ἡ καταβολὴ χρημάτων. Ἔτσι στὴν ἀρχὴ τῆς χρονιᾶς θὰ συγκεντρώνεται ζεστὸ χρῆμα στὸν κρατικὸ κορβανά.
Θὰ μοῦ πεῖτε ὅτι ἔτσι καθένας θὰ δηλώνει ὅ,τι θέλει. Σύμφωνοι. Ἀλλὰ στὸ τέλος τῆς χρονιᾶς τὸ ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν νὰ ἐκδίδει κατάλογο τῶν φορολογουμένων καὶ τῶν ποσῶν ποὺ πλήρωσε καθένας ἀπὸ μᾶς. Τὸ εἶχε κάνει ἡ Χούντα μιὰ καὶ μόνη φορὰ καὶ γέμισαν τὰ ταμεῖα τὴν ἑπόμενη χρονιὰ ἀπὸ λεφτά. Ὁ Ἕλληνας, ἐκτὸς ἀπὸ φιλότιμος, ἄν τοῦ δείξεις ἐμπιστοσύνη, εἶναι καὶ ἐπιδειξιομανὴς. Θέλει νὰ δείχνει ἀρχοντόμαγκας. Δεῖτε πόσα ξοδεύουν κάποιοι στὰ «Κέντρα Πολιτισμοῦ» γιὰ νὰ κάνουν τὴ φιγούρα τους. Συνεπῶς, ἄν ὁ ψιλικατζῆς ποὺ μένει στὸ «τριαράκι» καὶ κυκλοφορεῖ μ’ ἕνα «χιλιαράκι» φαίνεται στὸν κατάλογο ὅτι πληρώνει περισσότερα ἀπὸ αὐτὸν ποὺ μένει σὲ παλατάκι καὶ κυκλοφορεῖ μὲ κουρσάρα ποὺ ἔχει μέγεθος... πολυτελοῦς νεκροφόρας, πῶς θὰ βγεῖ στὸν κόσμο ὁ ψευτοδηλωσίας; Θὰ μοῦ ἀπαντήσετε: «Σκασίλα του» ἤ αὐτὸς θὰ μᾶς πεῖ «μαγκιὰ μου». Ναὶ, ἀλλὰ ὅταν ἡ Χούντα δημοσίευσε τὸν περίφημο ἐκεῖνο κατάλογο καὶ ἡ ἀφεντιὰ μου, ἐπειδὴ εἶχα γιὰ δύο χρόνια τὴ διεύθυνση τοῦ μεγαλύτερου φρο«-ντιστηριακοῦ ὀργανισμοῦ καὶ τὸ ὄνομά μου φιγουράριζε στὴν πρώτη σελίδα, αὐτὸ ἔκανε πολλοὺς νὰ ντραποῦν καὶ –ἔστω ἀπὸ φόβο– πλήρωσαν τὴν ἄλλη φορὰ γενναῖα ποσά. Ἔτσι βρέθηκα στὶς τελευταῖες σελίδες.
Ὑπάρχει καὶ κάτι ποὺ θὰ τὸ πῶ, ἔστω κι ἄν μᾶς προσβάλλει. Ἀρχαιόθεν ἔχουμε οἱ περισσότεροι στὶς φλέβες μας τὸ σπέρμα τῆς ρουφιανιᾶς. Μπορεῖ νὰ ἔχουμε ἀναδείξει τοὺς μεγαλύτερους ἥρωες, ἔχουμε, ὅμως, ἀναδείξει καὶ τοὺς μεγαλύτερους ρουφιάνους στὴν ἱστορία. Ἄν στὴν ἀρχαία Ἀθήνα δὲν ἔχουμε τρανταχτὰ οἰκονομικὰ σκάνδαλα, τοῦτο ἐν πολλοῖς ὀφείλεται στὴν ὕπαρξη μιᾶς σιχαμερῆς (τὸ σωστὸ εἶναι σικλαμερῆς) κατηγορίας πολιτῶν, τῶν λεγόμενων συκοφαντῶν. Ἦσαν σὰν τὰ ὄρνεα ποὺ τρῶμε τὰ ψοφίμια. Ἄς θυμηθοῦμε καὶ τὸν Πόντιο Διογένη. Κάποτε τὸν ρώτησαν: «Τὶ τῶν θηρίων κάκιστα δάκνει;». Δηλαδή, ποιὸ ἀπὸ τὰ θηρία δαγκώνει πιὸ φρικτὰ; Καὶ αὐτὸς ἀποκρίθηκε: «Τῶν μὲν ἀγρίων ὁ συκοφάντης, τῶν δὲ ἡμέρων ὁ κόλαξ» (=Ἀπὸ τὰ ἄγρια ὁ συκοφάντης καὶ ἀπὸ τὰ ἥμερα ὁ κόλακας). Στὴν τωρινὴ Ἑλλάδα ὑπάρχει ἐπαρκέστατος ἀριθμὸς ρουφιάνων, ποὺ ὅταν θὰ ἔβλεπαν τὸ μέγεθος τῆς φοροκλοπῆς κάποιου ἐπιφανοῦς θὰ πήγαιναν σὲ κάποια εἰδικὴ ὑπηρεσία καὶ θὰ τὰ ἔλεγαν «χαρτὶ καὶ καλαμάρι». Καὶ ἄν ἡ ὑπηρεσία αὐτὴ, περνώντας ἀπὸ κόσκινο τὸν καταγγελλόμενο, διαπίστωνε ψευδῆ δήλωση, τότε νὰ ἔχει τὸ δικαίωμα πέρα ἀπὸ τὴν προσωποκράτηση, νὰ δημεύει ὅλα τὰ πε-ριουσιακὰ του στοιχεῖα. Βέβαια στὴν ἀρχαία Ἀθήνα, χάρη στὸ θεσμὸ τῶν λειτουργιῶν, ἦταν τίτλος τιμῆς γιὰ τὸν πολίτη νὰ καλύπτει κάποιες δημόσιες δαπάνες. Στὴ σύγχρονη Ἑλλάδα, λόγῳ βλακείας τῆς πολιτικῆς μας ἡγεσίας, ἡ φοροδοτικὴ συνέπεια θεωρεῖται κοροϊδία. Πότε τιμήθηκε ὁ ἔντιμος φορολογούμενος πολίτης;
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου