Εμένα ο πατέρας μου δε μου είπε τίποτα τότε. Σε ένα δεκάχρονο παιδί δε μιλάς για σφαγές…
»Ερχόταν ο τουρκικός στρατός από την Ανατολή και έσπρωχνε συνεχώς τους ανθρώπους προς την παραλία. Υπήρχε πανικός ανάμεσα στον κόσμο. όλοι θέλανε να φύγουνε, μα βέβαια δεν υπήρχαν αρκετά πλοία. Κι από αυτά που υπήρχαν, πολύ λίγα πήραν κόσμο. Αυτό πρέπει να το πω στα αγγλικά… “When he saw all the big mother-ships and people swimming in the harbour and only one taking people, he said “I had a feeling of great shame that I belong to human race”… Αισθάνθηκα μεγάλη ντροπή πως ανήκω στο ανθρώπινο γένος.
»Όλα γίνανε για τα πετρέλαια…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ : http://aioniaellinikipisti.blogspot.gr/2016/03/blog-post_14.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου