(Από το βιβλίο «Τίμιοι Αγώνες» του Χρήστου Αν. Κουτσούγερα-2003)
Ήταν η εποχή 1941 – 1944. Τότε η Βλαχέρνα είχε 1.000 και παραπάνω ψυχές.
Τα
βουνά και τα λαγκάδια της Αρκαδίας και του Μοριά ολόκληρου έβραζαν,
κάθε νέος, παλικάρι που μπορούσε να κρατήσει ντουφέκι, πολεμούσε τον
απρόσκλητο εισβολέα κατακτητή, που στο όνομα τις βίας της φασιστικής,
κατέστρεψε την πατρίδα μας.
Μέσα σ’ αυτό το φονικό σκηνικό, περνούσαν οι ημέρες και οι νύχτες εκείνης της άνοιξης και του καλοκαιριού του 1944.
Λυσσασμένοι
οι Γερμανοί από τις απώλειες που είχαν στις μάχες, έκαψαν 180 σπίτια
στο Λεβίδι, 7 στη Βλαχέρνα, 4 στην Καμενίτσα και άλλα τόσα στην
Παναγίτσα, σκοτώνοντας και όποιον έβρισκαν στη διαδρομή τους, δίπλα από
το δρόμο. Ο άμαχος κόσμος βρήκε καταφύγια στο δασωμένο Μαίναλο και
περίμενε τα τραγικότερα, τα φοβερότερα, που ο νους του ανθρώπου δεν τα
χωράει…
Και που δεν άργησαν να έρθουν ….
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου