Η ΠΕΙΝΑ ΣΤΙΣ 1.264 ΗΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΔΙΗΡΚΗΣΕ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΝ 2ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Παιδί αποκαμωμένο, σε δρόμο της κατεχόμενης Αθήνας

Η πείνα που βίωσε ο λαός της Αθήνας την περίοδο της Κατοχής δεν ήταν ένα τυχαίο σύμπτωμα του πολέμου και της κατάκτησης της χώρας. Οι Γερμανοί επέβαλαν την πείνα ως ένα άλλο μέσο τρομοκράτησης. Ο φόβος του αφανισμού από την πείνα ήταν στην καθημερινότητα ισχυρότερος από το φόβο των μπλόκων, των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων. Οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν την πείνα για να ελέγχουν τον Ελληνικό λαό και την εφάρμοσαν παντού, με όλους τους τρόπους.
Στην Αθήνα από τους πρώτους μήνες φάνηκαν τα συμπτώματα του υποσιτισμού όπως η απώλεια βάρους, η ατονία, η εξάντληση, η αϋπνία, η απάθεια, η μελαγχολία. Στους δρόμους πια περπατούσαν μόνο αδύνατοι έως σκελετωμένοι άνθρωποι.

Το σκορβούτο, η beri – beri, τα οιδήματα, η γάγγραινα και οι χιονίστρες μπήκαν στο καθημερινό λεξιλόγιο των Αθηναίων. Συνέπεια της πείνας ήταν οι εκτεταμένες κακώσεις στο σώμα αλλά και η κάμψη της σεξουαλικής δραστηριότητας και στα δύο φύλα.

Και οι πρώτοι θάνατοι από πείνα δεν άργησαν να φανούν. Οι υποσιτισμένοι Αθηναίοι πέθαιναν ή από καρδιακή κόπωση ή από οξύ πνευμονικό οίδημα.

Τα θύματα της εξαντλητικής πείνας είναι αμέτρητα!

Τα άτομα που υποσιτίζονταν για καιρό παρουσίαζαν, εκτός των άλλων, και ψυχικές διαταραχές. Οι συνοικίες της Αθήνας που δέχονταν περισσότερη πίεση από τους Γερμανούς κατακτητές, περισσότερη τρομοκρατία, σε αυτές τις περιοχές η ψυχική διαταραχή ήταν εντονότερη.

Οι δρόμοι της Αθήνας ήταν η πιο βέβαιη διαπίστωση του τι συνέβαινε τότε.
Ο πανικός της πείνας! Τι θα φάμε; Τι θα γίνει;

Με την αγωνία στα μάτια και την χλωμάδα του νεκρού στο πρόσωπο.
Χιλιάδες Αθηναίοι δεν είχαν πρόσβαση στα συσσίτια, πολλοί εκ των οποίων λόγω αδυναμίας
να φτάσουν μέχρι τους χώρους διανομής του φαγητού.

Οι συνεργάτες των Γερμανών, οι πολιτικοί της Κατοχής σε συνεργασία με τους μεγαλεμπόρους που έλεγχαν την αγορά τροφοδοτούσαν, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους τα τρόφιμα στην αγορά της Αθήνας. Οι μαυραγορίτες θησαύριζαν σε αγαστή συνεργασία με τους Γερμανούς και τις κατοχικές κυβερνήσεις.

Πολλοί ξεπουλάνε τα υπάρχοντά τους όσο-όσο, για να αγοράσουν λίγο ψωμί και φαγητό!...

Τον πανικό και το φόβο επέτειναν οι λιποθυμίες καταμεσής του δρόμου και οι θάνατοι. Τα διχτάκια τυλιγμένα πάντα μέσα στην τσέπη ή στην τσάντα, μήπως βρεθεί κάτι που μπορεί να αγορασθεί και να φαγωθεί. Οι περισσότεροι έτρωγαν ό,τι έβρισκαν χωρίς επιλογή και διάκριση. Ο φόβος της αβιταμίνωσης, η αγωνία μην πρηστούν τους οδηγούσε συχνά στις δηλητηριάσεις.

Ψάχνοντας για κάτι φαγώσιμο...στα σκουπίδια! 

Όταν στην αγορά εμφανίζονταν τρόφιμα ή άλλα προϊόντα όπως τσιγάρα, οι ουρές που σχηματίζονταν ήταν αμέτρητες και από μόνες τους ασκούσαν και εξέπεμπαν τρομοκρατία.

Ουρές υπήρχαν και στα συσσίτια. Ουρές που τις περισσότερες φορές το νεροζούμι του συσσιτίου δεν έφτανε για όλους. Και οι τελευταίοι, άτυχοι, της ουράς που έβλεπαν το άδειο καζάνι, έφευγαν κλαυθμυρίζοντας «πεινάω, πεινάω».

Στο εργοστάσιο FIX ουρές για συσσίτιο

Εκατοντάδες παιδιά, αδέσποτα στους δρόμους, ξυπόλητα και ξεπαγιασμένα έψαχναν στα σκουπίδια κάτι φαγώσιμο.

Τα άγρια χόρτα, η ρετσίνα και η σταφίδα ήταν τα τρία προϊόντα που μπορούσε ο Αθηναίος να βρει και να αγοράσει. Η σταφίδα, σίγουρα βοήθησε αρκετούς να μην προστεθούν στο μακρύ κατάλογο των νεκρών από την πείνα. Η εμμονή τους όμως ήταν μία και ήταν κυρίαρχη. «Τι θα φάω». Και αυτό έφερνε μαζί με άλλα συμπτώματα εκνευρισμό και θυμό.

Η πείνα χτύπησε το κάθε σπίτι. Οι νεκροί από το λιμό πλήθαιναν μέρα με τη μέρα. Άλλος πέθαινε στο σπίτι του, μόνος για μέρες νεκρός, άλλος στο δρόμο και η φαμίλια του τον έψαχνε μάταια. Και να το αυτοκίνητο του δήμου της Αθήνας. Αυτό που ήταν για να μαζεύει τα σκουπίδια. Νάτο με τους νεκρούς, τσίτσιδους σκελετούς στην καρότσα του. Δεν ξεχώριζες ποιανού είναι το πόδι και το χέρι. Στο δρόμο για το νεκροταφείο η καρότσα σταματούσε όπου υπήρχε παραγγελία για νεκρό. Τον έπαιρναν και σαν τραμπάλα, ένα, δύο, τρία, ωπ και πάνω στα άλλα πτώματα ο νέος νεκρός.

Με κάρο κάθε πρωί μεταφέρονται πτώματα από τους δρόμους...

-Παιδιά να γλείφουν τα εμέσματα γερμανού στρατιώτη.

-Γυναίκα να μαζεύει μισοσαπισμένα κάστανα και φλούδες από τα σκουπίδια και να τα τρώει.

-Άνθρωποι να τρώνε σούπα με σκούρο σκληρό κρέας μέσα. Να αντιλαμβάνονται ότι αυτό που μασάνε είναι σκύλος και να μη νιώθουν καμία αηδία μπροστά στην πείνα τους.

Με κουρελιασμένο παλτουδάκι, με κοντό παντελόνι στο καταχείμωνο και χωρίς κάλτσες
φέρει έντονα τα σημεία της λιμοκτονίας του μαύρου χειμώνα 1941-42

-Γονείς να βλέπουν το παιδί τους να πεθαίνει και να το θάβουν στην αυλή ή να το πηγαίνουν κρυφά το βράδυ στο νεκροταφείο για να μη το δηλώσουν και να κρατήσουν το δελτίο.

- Ένα ψόφιο άλογο που βρωμούσε στο δρόμο. Το βράδυ σκιές το πλησιάζουν. Το πρωί το κουφάρι του αλόγου υπήρχαν κομμένα κοψίδια.

Το να ασχολείται ένας πληθυσμός νυχθημερόν με το τι θα φάει και αν θα έχει να φάει ήταν και το επιθυμητό αποτέλεσμα των κατακτητών. Οι Γερμανοί πίστευαν ότι με το φόβο της πείνας θα σπάσουν την αντίσταση.

Στέγη Δραπετσώνος -1942 . Το καχεκτικό παιδάκι με το δελτίο τροφίμων στο χέρι
ίσως να είναι ένα από τα 40000 ορφανά και από τους δυό γονείς
ή ενα από τα 340000 παιδιά που έχασαν τον ένα γονέα.

Κάθε φορά που κάποια γερμανική επιχείρηση δεν πετύχαινε ο εφοδιασμός της αγοράς με τρόφιμα σταματούσε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα την περίοδο που οι Σύμμαχοι έκαναν την απόβαση στη Δύση το τρομοκρατικό μέσο της πείνας εντάθηκε τόσο που για μέρες η αγορά της Αθήνας ήταν άδεια εντελώς από τρόφιμα. Τόσο που θύμιζε τον τραγικό χειμώνα 1941-1942.

Ο λαός της Αθήνας έπρεπε να υψώσει το ανάστημά του κόντρα στο φόβο της πείνας, τις συλλήψεις και τις εκτελέσεις. Και ευτυχώς το έκανε.

alfavita.gr
misha.pblogs.gr
users.sch.gr/pchaloulhttps://www.blogger.com/