Δικηγόρου-Συγγραφέως
Από το 1990, ήτοι το έτος κατά το οποίο κατέρρευσε ο κομμουνισμός και επομένως έλαβε τέλος η εποχή του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ της Δύσεως και του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, μετέβημεν στην εποχή της Παγκοσμιοποιήσεως και στη μονοκρατορία της Νέας Τάξεως. Έκτοτε, οι διεθνιστικές δυνάμεις εγκαινίασαν τη Νέα Εποχή, οι ορθοπολιτικοί μηχανισμοί της οποίας, έχουν ως αποστολή τους την διάλυση των Εθνών που θα επέλθει με την αλλοίωση των ιδιαίτερων ταυτοτικών χαρακτηριστικών τους. Ευρισκόμεθα εξάλλου σε μία εποχή που οι εγκέφαλοι της Νέας Τάξεως απαιτούν τον σεβασμό μέσω του «δικαιωματισμού», σε τεχνητά υπερ-δικαιώματα των μειονοτήτων εις βάρος του συνόλου, ενώ η Εθνική Ιδιαιτερότητα θεωρείται από αυτούς, στοιχείο που εκκολάπτει τον ρατσισμό και τον σωβινισμό και ως εκ τούτου εξαλείφεται μεθοδικά μέσω της λαθρομεταναστεύσεως, η οποία συρρικνώνει βαθμιαία την Εθνική Ομοιογένεια.
Εν μέσω της διεθνούς αντεθνικής λαίλαπας, οι Λαοί αντιδρούν και επιλέγουν να κυβερνηθούν από αυθεντικές εθνοκεντρικές δυνάμεις, προερχόμενες συνήθως από τον Εθνικό, Δεξιό, Συντηρητικό Χώρο. Το έπραξαν οι Ρώσοι και μετά από μία περιδίνηση που διήρκεσε επτά δεκαετίες επί κομμουνισμού και άλλη μία από το 1990 έως το 2000 όπου ηγωνίζοντο να εύρουν τον εθνικό και οικονομικό βηματισμό τους μετά από τη μαύρη περίοδο των ουτοπικών «σοσιαλιστικών παραδείσων», έκτοτε εκλέγουν τον εθνοκεντρικό Πρόεδρο Πούτιν. Το τόλμησαν οι Αμερικανοί το 2016, εκλέγοντας πανηγυρικά τον ανιδιοτελή Πατριώτη και ταυτοτικό Συντηρητικό Δεξιό Ντόναλντ Τραμπ, του οποίου οι αντισυστημικές πολιτικές είχαν ως συνέπεια την απώλεια της εξουσίας κατόπιν της οριακής και αμφισβητούμενης από πολλούς, ήττας του, στις αμερικανικές εκλογές του 2020. Στον Εθνικό Δρόμο ευρίσκεται και η ανερχόμενη ευρωπαϊκή δύναμη προασπίσεως Παραδοσιακών Αρχών και Αξιών, Ουγγαρία, η οποία από το 2010 εκλέγει ασταμάτητα τον Ηγέτη Όρμπαν ο οποίος αποτελεί ένα ισχυρό ανάχωμα στην υπέρμετρη λαθροαπειλή. Πατριωτικά και Εθνικιστικά Κινήματα αναπτύσσονται πλέον σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γηραιάς Ηπείρου. Στην Ισπανία (VOX), στην Ιταλία (Λέγκα του Βορρά με Ηγέτη τον Σαλβίνι), στην Αυστρία, στην Πολωνία και ασφαλώς στην Γαλλία.
Η Μητέρα των Μαχών όμως μεταξύ της Εθνικο-Λαϊκής Δεξιάς και των νεοταξίτικων δυνάμεων, διεξήχθη στις 10 και 24 Απριλίου στην Γαλλία. Στη μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης, η οποία μαζί με την Γερμανία, καθορίζει τις κατευθυντήριες γραμμές του πολιτικού οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Μετά από σκληρή μάχη, ο Πρόεδρος Εμμάνουελ Μακρόν κατόρθωσε να καταγάγει «Πύρρειο Νίκη» επί της λίαν αξιόμαχου αντιπάλου του, Μαρίν Λεπέν, Ηγέτιδος του Δεξιού Εθνικού Συναγερμού. Η Λεπέν, έχοντας απέναντί της συσπειρωμένες τις δυνάμεις της Νέας Τάξεως, επέτυχε να διευρύνει σημαντικά τα ποσοστά της εν σχέσει με το 34% του 2017, φθάνοντας στο εκκωφαντικό 42% του δευτέρου γύρου, με αποτέλεσμα να προκαλέσει τρόμο στην πολιτική «ορθότητα», η οποία δεν επιθυμεί στο τιμόνι των κρατών, στιβαρούς ηγέτες με Πίστη στα Ευγενή Ιδεώδη, Πυγμή και Βούληση να συγκρουστούν με τις εθνοαποδομητικές δυνάμεις. Παρά το γεγονός λοιπόν ότι η πλειονότητα των υποψηφίων του α΄ γύρου, εζήτησαν από τους οπαδούς τους να κινηθούν κατά της Λεπέν, εν τέλει ο Γαλλικός Λαός, διαθέτοντας εθνικά αισθητήρια και βιώνοντας την αλλοίωση της φυσιογνωμίας της Γαλλίας, ένεκα της πληθώρας αλλοδαπών που διαβιούν στο έδαφός της, αφυπνίστηκε και αντέδρασε, δίδοντας αυξημένη ισχύ στην Δεξιά της Λεπέν.
Πράγματι. Η Ευρώπη στις παρακμιακές ημέρες που διανύουμε παγκοσμίως, διεκδικεί την επικράτηση της Δεξιάς, Εθνοκεντρικής, Συντηρητικής, Παραδοσιακής πολιτικής ατζέντας, η οποία οραματίζεται την επαναφορά της Ένδοξης Παλαιάς Ευρώπης των Εθνών και την καταδίκη του νεοταξίτικου πολύ-πολιτισμού. Μία καθαρόαιμη Δεξιά με συνασπισμένες άπασες τις Εθνικές Δυνάμεις που θα αγωνιστούν για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της λαθρομεταναστεύσεως, την διάσωση του ελληνογενούς τριπτύχου, το οποίο συμπυκνώνεται στις έννοιες της Πατρίδος, της Θρησκείας και της Οικογένειας, την εμπέδωση της Δημοσίας Τάξεως και Ασφαλείας, την ενίσχυση της Εθνικής Αμύνης, την προαγωγή της Ελεύθερης Οικονομίας με την απαλοιφή της υπεροφορολογήσεως, την ισχυροποίηση της Κοινωνικής Πολιτικής, την καταπολέμηση της Ανεργίας, την προάσπιση των Παραδοσιακών Αξιών, την εξεύρεση λύσεως στο πανευρωπαϊκό Δημογραφικό πρόβλημα. Οι Λαοί και τα Έθνη της Γηραιάς Ηπείρου, αποζητούν μία Ευρώπη που θα επιστρέψει στις ρίζες της, ήτοι στον Ελληνορωμαϊκό Πολιτισμό και την Χριστιανική Πίστη, απαλλαγμένη από τον ισλαμικό κίνδυνο και την πληθυσμιακή αλλοίωση που προκαλείται ένεκα του ανεξέλεγκτου λαθροεποικισμού.
Στην Ελλάδα πάλι, τα πολιτικά αντανακλαστικά ως προς τις επικρατούσες διεθνείς συνθήκες, συνεχίζουν να λειτουργούν με χρονοκαθυστέρηση. Οι εγχώριοι πολιτικοί στην πλειοψηφία τους, στις γαλλικές εκλογές υπεστήριξαν τον Μακρόν, επικαλούμενοι ότι επί της πενταετούς Προεδρίας του, οι ελληνογαλλικές σχέσεις διετηρήθησαν σε ικανοποιητικά επίπεδα, χάρις τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς που πραγματοποιήθηκαν. Αναπαρήγαγαν δε, την αυθαίρετη και ατεκμηρίωτη άποψη ότι μια ενδεχόμενη άνοδος της Λεπέν στον προεδρικό θώκο, θα είχε αρνητικό αντίκτυπο στις άριστες σχέσεις των δύο χωρών, λησμονώντας εκουσίως ότι η Λεπέν εκφράζει αντιτουρκικές θέσεις, στρεφόμενη κατά της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, έλκοντας μάλιστα την καταγωγή της από μία Φιλελληνική Οικογένεια. Η Γαλλία άλλωστε, είναι μία χώρα που διέπεται από Πολιτικές Αρχές και εφαρμόζει σταθερή Εξωτερική Πολιτική ως προς την Ελλάδα, με την οποία διατηρεί διαχρονικά, ουσιαστική συμμαχία, που δεν επηρεάζεται ιδιαιτέρως από τις εναλλαγές πολιτικών δυνάμεων στην εξουσία. Ως εκ των ανωτέρω και δεδομένης της διεθνιστικής ροπής του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, η Ελλάς χρειάζεται την συγκρότηση ενός Ισχυρού Εθνικού Φορέα. Δυστυχώς όμως, ευρισκόμεθα ακόμη στην πεδιάδα των ατελέσφορων προσπαθειών. Στον λεγόμενο Πατριωτικό Χώρο, ήτοι αυτόν που προσδιορίζεται πολιτικά, δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας, επικρατεί πολυδιάσπαση, αρχομανία και πρόσδεση στο άρμα μίας υπερδυνάμεως, είτε πρόκειται για τις Η.Π.Α. είτε για την Ρωσία, χωρίς να δύναται να πρυτανεύσει η λογική και καθαρή εθνική θέση, η οποία επιτάσσει ότι η Ελλάς πρέπει να ανήκει εκεί που ευρίσκεται το Συμφέρον της. Ως εκ τούτου, μεγάλο τμήμα του Εθνικού Χώρου έχει εγκλωβιστεί στο συστημικό «μαντρί» της Ν.Δ., η οποία επί ηγεσίας Κυριάκου Μητσοτάκη ανέχεται υπέρμετρα, αριστερίστικες, δικαιωματιστικές και εθνικά επικίνδυνες ιδεοληψίες. Η Ν.Δ., όπως άλλωστε και το σύνολο (σχεδόν) του λεγόμενου «κοινοβουλευτικού τόξου», ετάχθησαν υπέρ του Μακρόν, μόνο και μόνο γιατί θεωρούν ότι οι εθνικές θέσεις της Λεπέν ανήκουν στην Ακροδεξιά. Το ίδιο έπραξαν άλλωστε, αναφορικά με κάθε Πατριώτη Ηγέτη, που στρέφεται κατά του αντεθνισμού, όπως οι προαναφερθέντες Τραμπ, Πούτιν, Όρμπαν, Σαλβίνι κλπ. Δέον λοιπόν να ανελιχθεί ο Ένας και Αδιαφιλονίκητος Έλληνας Ηγέτης, ο οποίος θα ενώσει τις διασκορπισμένες ομάδες και υπό-ομάδες της Δεξιάς, ώστε τα επόμενα κρίσιμα έτη, ο Χώρος να γίνει συμπαγής και έχοντας αποκτήσει θέση ισχύος, να μπορεί να επαναφέρει Πατροπαράδοτες Αρχές και Αξίες, χάρις τις οποίες το Έθνος των Ελλήνων μεγαλούργησε.
Η Λεπέν μολονότι ηττήθηκε, αλλάζει την Ευρώπη. Το σύστημα, φοβούμενο την άνοδο της Εθνικής Δεξιάς, θα υποχρεωθεί να εφαρμόσει τμήμα έστω της εθνικής πολιτικής. Η Λεπέν ανοίγει τον δρόμο για την απενοχοποίηση της Εθνικής Ιδεολογίας και την σήμπηξη ενός πανευρωπαϊκού πόλου που ως βασικό στόχο θα έχει την προστασία της Χριστιανικής Ευρώπης των Εθνών. Εάν μάλιστα σε δύο έτη επιτευχθεί η πολυπόθητη επάνοδος του Τραμπ στις Η.Π.Α., ο Εθνικός Συντηρητισμός θα έχει επικρατήσει. Μία επικράτηση που αποτελεί Λαϊκή Απαίτηση και Εθνική Αναγκαιότητα. Η Ευρωπαϊκή Δεξιά δεικνύει τον Δρόμο. Ας παραδειγματιστούμε κι εμείς οι Έλληνες Πατριώτες, ενθυμούμενοι ότι το Έθνος μας, πρώτο απ’ όλα, ακολούθησε τον Δρόμο της Αρετής.
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου