Καθήκον της ψυχής μας

Του Ευάγγελου Χ. Χανιώτη

Σε μια κοινωνία που η βίαιη μετάλλαξή της έχει αρχίσει να παγώνει τις καρδιές των ανθρώπων, το μήνυμα της Ανάστασης μετατρέπεται σε μήνυμα επανάστασης. Ίσως αυτό να είναι και το μεγάλο λάθος των αποδομητών της ελληνικότητας, καθώς με το να επιχειρούν να εξαφανίσουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση, την ιστορική μνήμη, τις κοινωνικές δομές αλλά και αυτήν την ίδια την εθνική σύσταση της ελληνικής κοινωνίας, ξύπνησαν το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης στον Έλληνα.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως ακόμη και ο ήχος από τις καμπάνες των εκκλησιών αυτές τις μέρες, σε γειτονιές όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, η Βικτώρια, η Αττική, η Κυψέλη, η Πατησίων, αλλά και στα ακριτικά χωριά της πατρίδας μας, αποτελούν ένα μεγάλο μήνυμα αντίστασης. Μήνυμα αντίστασης ενάντια σε όλους εκείνους οι οποίοι κατάτρωνε ότι έχει απομείνει από την σάρκα αυτού του τόπου, και μάλιστα έχουν κάνει επάγγελμα αυτή τους την πράξη καθώς εισπράττουν εκατομμύρια ευρώ ως ΜΚΟ αλλά ακόμη και ως στελέχη της κυβέρνησης. Παρηγοριά στον Έλληνα και την Ελληνίδα λοιπόν ο ήχος της καμπάνας. Ίσως αυτό μόνο να έχει απομείνει σε πολλές περιοχές που να θυμίζει ακόμη Ελλάδα, που να θυμίζει ποια είναι η ψυχή αυτού του τόπου, μια ψυχή την οποία κατάντησαν ένα πτώμα περιφερόμενο στα τηλεοπτικά παράθυρα των βραδινών δελτίων και των τηλεσκουπιδιών. Έναν λαό λεβέντη που τον κατάντησαν να παρακαλεί να γίνει stage, έναν λαό περήφανο που τον ταπείνωσαν πετώντας του κατάμουτρα την κατάργηση της εθνικής του περηφάνιας ξεφτιλίζοντας την παρέλαση της εθνικής του εορτής. Έναν λαό που τον έκαναν να αισθάνεται ένοχος να πει ποιος είναι και τι είναι, που τον έκαναν να αισθάνεται ένοχος για την πείνα της Αφρικής και της Ασίας, ένας λαός που παρακολουθεί αποσβολωμένος ένα ολόκληρο κύκλωμα αρρωστημένων μυαλών (γεμάτων με χιλιάδες ευρώ φυσικά) να τον βομβαρδίζει κάθε ώρα και στιγμή για τα δικαιώματα των ξένων, μα ποτέ δεν άκουσε τίποτα για τα δικά του δικαιώματα. Αυτός που έστησε αυτή τη χώρα, που υπηρέτησε στρατιώτης στα χιόνια του Έβρου ή σε κάποιο απομονωμένο νησί του Αιγαίου, αυτός που βλέπει τα ταμεία, τον δήμο, την τράπεζα, το κράτος να του ζητούν να πληρώνει και πάλι να πληρώνει, βλέπει να γίνεται αυτός ένα περιθώριο σε μια νέα πραγματικότητα που δεν τον θέλει στην ίδια του την πατρίδα.
Αυτή νομίζουμε πως είναι και η βαθύτερη ουσία όλων αυτών των καταστάσεων που βιώνουμε όλον αυτόν τον καιρό. Όλα αυτά αποσκοπούν πέρα από κάθε αμφιβολία στην κοινή συνιστάμενη της ολικής μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας. Είτε αυτό είναι οικονομική κρίση, είτε είναι «δικαιώματα μεταναστών» είτε είναι φορολογική και ασφαλιστική επιδρομή , είτε είναι «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», όλα τελικώς συγκλίνουν προς τον ίδιο τελικό στόχο. Να δημιουργηθεί ένα κράτος με τους Έλληνες να είναι μια θλιβερός ταπεινωμένος και φοβισμένος πληθυσμός. Ένας εφιάλτης που τον βλέπουμε να φτάνει κάθε μέρα ολοένα και ταχύτερα, χωρίς κανείς να μπορεί να σταθεί απέναντί του με το μίσος της επίθεσης. Ίσως ακόμη και εμείς οι ίδιοι βυθισμένοι μέσα στην τραγικότητα της εφήμερης καθημερινότητας, των αναγκών της στιγμής, των προσωπικών αδυναμιών και της φιλοδοξίας, αδυνατούμε να διακρίνουμε σαφώς την ουσία αυτού που πραγματικά έρχεται.
Κινδυνεύουμε να μας προσπεράσουν οι εξελίξεις που δραματικά πυκνώνουν την κοινωνία, καθιστώντας την οποιαδήποτε φωνή αντίστασης, ένα ποινικό μητρώο.
Ίσως εδώ να κρύβεται και το μεγάλο σφάλμα όλων αυτών των χρόνων ενός αγώνα: Το ότι το λεγόμενο εθνικιστικό κίνημα δεν κατόρθωσε ποτέ να παρουσιάσει στην κοινωνία έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής, έτσι ώστε αυτός να καταστεί μέσα από την πολιτική, αγωνιστική, ιδεολογική και κοινωνική ζύμωση, ένα αληθές βίωμα, το οποίο θα γεννούσε τους επαναστάτες του αύριο και θα οδηγούσε την μεγάλη κοινωνική μάζα στην αντίσταση ενάντια στην επερχόμενη καταστροφή της. Αυτή είναι μια σκέψη η οποία κανέναν δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορο.
Τις τελευταίες ήμερες βυθισμένος μέσα σε σκέψεις, και αναλογιζόμενος την Εβδομάδα των Παθών, έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου ο φίλος μου Δημήτρης Παπαγεωργίου. Αυτός που σηκώνει τον δικό του σταυρό γινόμενος ο ίδιος ένας Μάρτυρας της δικής μας αντίστασης. Οι συζητήσεις μας, οι κοινές μας αναζητήσεις, το πάθος μας για αγώνα περιτριγυρίζουν την σκέψη μου. Σαν επίλογο αντιγράφω μια φράση του «Η δική μας «ρήξη» με το σύστημα δεν δημιουργείται μέσω της «ελίτ» αλλά της καλλιέργειας μίας βαθύτατα συλλογικής και ουσιαστικά πρακτικής συνείδησης αντίστασης». Νομίζω πως τα λόγια αυτά εκφράζουν την ουσία ολόκληρου του αγώνα μας. Βάστα τον σταυρό σου Δημήτρη. Η Ανάσταση ξημερώνει.

ΕΛ.ΚΟΣΜΟΣ