ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΝΕΟΛΑΙΑ : «ΑΣΦΑΛΕΙΑ» ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ

Ένα φοβικό σύνδρομο έχει κατακυριεύσει τους σημερινούς Έλληνες. Μην μιλήσεις για Έθνος και Πατρίδα. Θα σε πουν φασίστα και ακροδεξιό. Μη βγεις στο δρόμο να υπερασπιστείς τα δίκαιά σου. Πιθανόν να στοχοποιηθείς στον χώρο σπουδών ή εργασίας σου.

Θα πρέπει, όμως, κάποια στιγμή να αποφασίσουμε ο καθένας μας ξεχωριστά σε ποια πλευρά της Ιστορίας θέλουμε να είμαστε. Στην πλευρά εκείνων οι οποίοι πέρασαν μία «ήρεμη» ζωή, με κάποια ίσως (στην καλύτερη των περιπτώσεων) επαγγελματική καριέρα, αποδεχόμενος πλήρως την χούντα της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων; Ή θα επιλέξουμε τον δρόμο της αρετής και της τόλμης; Μία ζωή ασυμβίβαστη, με σταθερές αξίες, αμετακίνητοι στα πιστεύω μας μέχρι τέλους. Με αδιάλειπτο κοινωνικό αγώνα σε κινηματικό επίπεδο και όχι στα καφενεία του διαδικτύου (Facebook, Instagram, TikTok, κτλ).

Όποιος έχει την ψευδαίσθηση ότι θα παριστάνει τον εθνικισταρά και τον μεγάλο και τρανό πατριώτη, καθιστός στο κινητό του τρώγοντας σουβλάκια, προφανώς βιώνει μια περίεργη ονείρωξη.

Εμείς οι ΕΟΝίτες δεν επιλέξαμε την οδό της υποταγής, της μιζέριας και του «ψηφιακού εθνικισμού». Καθημερινά δίνουμε τις ιδεολογικές μας μάχες μέσα στο λαό και στην ελληνική κοινωνία και όχι στον φανταστικό μας κόσμο. Οι δήθεν «μαχητές» που δεν έχουν να παραθέσουν καμία σοβαρή πολιτική περγαμηνή,  αλλά έχουν να προβάλλουν μόνο «ωραίες» και «τρομερές» ιδέες ας κάτσουν εκεί που κάθονται. Ο κόσμος βαρέθηκε τον φτηνό λαϊκισμό και τους συμβουλάτορες. Επιθυμεί ρεαλιστικές λύσεις, αλλά και ένα νέο εθνικό όραμα που θα δώσει πνοή ζωής σε αυτόν τον τόπο. Το Έθνος αναζητά το σκοπό του.

https://www.eoneolaia.com/asfaleia-kai-ethnikos-agonas-den-pane-mazi/

17η ΙΟΥΝΙΟΥ 2018 - ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ

ΠΙΣΟΔΕΡΙ 2018 – Επιτροπή Αγώνα

ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΔΡΑΜΙΝΟΙ

Του  Ιωάννη Αμπατζόγλου

Ακτινοφυσικού Ιατρικής, διδάκτωρ του Ιατρικού Τμήματος του ΔΠΘ και Επιστημονικά Υπεύθυνου του Τμήματος Ιατρικής Φυσικής του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης.

 

Στις 17 Ιουνίου 2018 στο χωριό Ψαράδες των Πρεσπών υπογράφηκε η επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτή η προδοσία εκτελέστηκε από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δηλαδή την κυβέρνηση που προέκυψε από τη συνεργασία των κομμάτων με επικεφαλής τους Αλέξη Τσίπρα και Παναγιώτη Καμμένο. Τη συμφωνία αυτή ως γνωστόν υπέγραψε ο υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης Νικόλαος Κοτζιάς.

Από το πρωί εκείνης της ημέρας Έλληνες πολίτες από όλα τα σημεία της χώρας συνέρρευσαν στην περιοχή αυθόρμητα, με στόχο να φτάσουν στους Ψαράδες ώστε να προσπαθήσουν να ματαιώσουν τα σχέδια της κυβέρνησης, η οποία όμως είχε λάβει τα μέτρα της και είχε αποκλείσει όλους τους δρόμους που οδηγούσαν προς το συγκεκριμένο χωριό. Οδική πρόσβαση υπήρχε μόνο από την Φλώρινα προς τη Βίγλα. Από εκείνο το σημείο και έπειτα ο δρόμος ήταν κλειστός και μη προσπελάσιμος από αυτοκίνητα. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να συγκεντρωθούν στη Βίγλα εκατοντάδες αυτοκίνητα και λεωφορεία των οποίων οι επιβάτες είχαν δύο επιλογές. Ή θα έμεναν στη Βίγλα και θα συμμετείχαν στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που είχαν εντωμεταξύ ανακοινωθεί ή θα κινούνταν πεζοί προς το χωριό Πισοδέρι το οποίο απέχει τέσσερα χιλιόμετρα από τη Βίγλα και στο οποίο βρίσκονταν οι αστυνομικές δυνάμεις συμπεριλαμβανομένων και των δυνάμεων των ΜΑΤ. Οι οδηγίες του καθεστώτος ήταν σαφείς. Από το Πισοδέρι δεν έπρεπε να διέλθει κανείς.

Πλήθος πολιτών, από τις μερικές χιλιάδες διαδηλωτών που έφτασαν στο Πισοδέρι, προσπάθησαν να διέλθουν από τον κλοιό των ΜΑΤ έστω συμβολικά μιάς και η απόσταση Πισοδέρι – Ψαράδες είναι τριάντα χιλιόμετρα και σίγουρα δεν θα προλάβαινε κανείς να φτάσει στους Ψαράδες πεζός πριν την υπογραφή της συμφωνίας που θα άνοιγε τον δρόμο για το ξεπούλημα της Μακεδονίας μας στους Σκοπιανούς.

Εκεί λοιπόν, στο Πισοδέρι, οι διαδηλωτές αρνούμενοι να δεχθούν ότι θα ήταν δυνατόν να παραδώσουμε τα ιερά και τα όσιά μας, την ψυχή μας, το όνομα της Μακεδονίας μας αλλά και τη Μακεδονική ταυτότητά μας, έκαναν απεγνωσμένες προσπάθειες να διέλθουν από τον κλοιό των ΜΑΤ. Προσπάθησαν να κινηθούν ακόμα και μέσω γειτονικών λόφων προκειμένου να αποφύγουν τις δυνάμεις καταστολής, όμως το ελικόπτερο της αστυνομίας που ήλεγχε την κατάσταση από αέρος έδινε το στίγμα των κινούμενων διαδηλωτών και ενημέρωνε τις επίγειες δυνάμεις των ΜΑΤ με αποτέλεσμα οι τελευταίες να ανέβουν μέχρι και στο βουνό και να ασκήσουν ακραία βία στους διαδηλωτές για να τους σταματήσουν. Διαδηλωτές ξυλοκοπήθηκαν άγρια, ελληνικές σημαίες βάφτηκαν με αίμα, χημικά εκτοξεύθηκαν προς τους Έλληνες πολίτες -τα θύματα ήταν άντρες, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι- με αποτέλεσμα το όλο σκηνικό να θυμίζει περισσότερο πόλεμο παρά την εξέλιξη μιάς διαμαρτυρίας.

Τελικά η Συμφωνία των Πρεσπών υπογράφηκε, όμως ο ελληνικός λαός στο Πισοδέρι έδειξε ότι ακόμα και ανοργάνωτος, έστω και την τελευταία στιγμή, η σπίθα φιλοπατρίας που έχει μέσα στην ψυχή του τον οδηγεί να αγωνιστεί προκειμένου να αποτρέψει την όποια προδοσία.

Είναι σημαντικό να μείνει στη μνήμη όλων μας αυτή η στιγμή και να καλλιεργηθεί αυτό το πνεύμα αγωνιστικότητας στα ελληνόπουλα ώστε να γνωρίζουν οι κυβερνώντες ότι δεν παραδίδουμε ούτε σπιθαμή από την πατρίδα μας. Σε καμία περίπτωση δεν δεχόμαστε αυτή τη συμφωνία και θα αγωνιστούμε μέχρι να την ακυρώσουμε.

Γιατί λοιπόν να θέλουμε να καθιερώσουμε Ημέρα Μνήμης της Αντίστασης κατά της υπογραφής της Επαίσχυντης Συμφωνίας των Πρεσπών; Επειδή η μνήμη είναι πολύ σημαντική. Επειδή στις 17 Ιουνίου υπογράφηκε η συμφωνία που αποτελεί τη μέγιστη εθνική προδοσία της χώρας μας. Επειδή η πράξη αυτή επιτελέστηκε μεν, όχι όμως χωρίς λαϊκή αντίδραση. Ο λαός ήταν εκεί και κατέβαλε τα μέγιστα προκειμένου να σταματήσει αυτούς που τελικά ολοκλήρωσαν το έργο των κομιτατζήδων. Αυτούς που η δημοκρατία μας μία μέρα θα τους οδηγήσει εκεί που πρέπει, ενώπιον του δικαστηρίου ώστε να κριθούν για αυτή τους την πράξη.

Αυτή η Ημέρα Μνήμης έχει ήδη καθιερωθεί στις ψυχές μας. Θα την προβάλουμε όσο περισσότερο μπορούμε και δεν θα την αφήσουμε να ξεχαστεί. Οι κάθε λογής Νενέκοι θα μας βρίσκουν μπροστά τους, με άρθρα, με εκδηλώσεις μνήμης, με αντίσταση, πάντα και παντού!

Η πρώτη λοιπόν εκδήλωση για αυτή την Ημέρα Μνήμης έχει ήδη προγραμματιστεί και θα γίνει στις 17 Ιουνίου 2019 στο Πισοδέρι, ημέρα του Αγίου Πνεύματος. Αφού θα γίνει μία φορά, θα γίνεται για πάντα. Σε πείσμα όλων αυτών που αντέδρασαν αρνητικά σε αυτή την ιδέα, εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Δεν μας πτοεί τίποτα.

Πέραν της καθιέρωσης αυτής της Ημέρας Μνήμης, έχει ήδη αποφασισθεί να δημιουργηθεί στο Πισοδέρι μουσειακός χώρος με την ονομασία «Πισοδέρι 2018» με εκθέματα από το υλικό των επεισοδίων που έγιναν στις 17 Ιουνίου 2018 (αιματοβαμμένες σημαίες, φωτογραφίες, βίντεο, υλικό από τις οβίδες των χημικών των ΜΑΤ κ.λπ.).

Επίσης θα μπορούσε να τοποθετηθεί και μία επιγραφή στον χώρο όπου έγιναν τα επεισόδια, στην οποία να αναγράφεται η φράση: «Σε αυτό τον χώρο στις 17 Ιουνίου 2018, Έλληνες πολίτες αντιστάθηκαν κατά της υπογραφής της επαίσχυντης Συμφωνίας των Πρεσπών από το προδοτικό καθεστώς των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου».

Όλα τα πιό πάνω θα συμβάλλουν ώστε να μη ξεχαστεί η αντίσταση που υπήρξε κατά της υπογραφής της κατάπτυστης Συμφωνίας των Πρεσπών και θα ενισχύσουν τη μάχη που δίνουμε καθημερινά προκειμένου να την ακυρώσουμε.

ΑΝΤΙΒΑΡΟ
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗ ΒΕΡΓΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΡΟ ΣΤΙΣ 20 ΙΟΥΝΙΟΥ 1826

Η Επανάσταση σιγοπεθαίνει. Μόνο η Μάνη και λίγα φρούρια είναι ελεύθερα. Χωρίς αυτές τις νίκες και εκείνη στον Πολυάραβο τον Αύγουστο, ίσως δεν θα υπήρχε το Ναυαρίνο!
Ο Ιμπραήμ Πασάς, 2 μήνες μετά την πτώση του Μεσολογγίου είναι στην Καλαμάτα και γράφει στους Μανιάτες, που είναι στρατοπεδευμένοι στη Βέργα της Δυτικής Μάνης «..να προσκυνήσουν, άλλως θα περάση όλη τη Μάνη από το σπαθί του και δεν θ' αφήση «μήτε ίχνος οσπιτίου...»

Ο Γεωργάκης Μαυρομιχάλης, γυιός του Μπέη της Μάνης, του απαντά:«...Σε περιμένομε με όσας διαθέτεις δυνάμεις... Οι κάτοικοι της Μάνης γράφομε και σε περιμένομε...», ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ - Αρχηγός Σπαρτιατών.
(Παρακαλώ, να συγκρίνουμε αυτήν την απάντηση με τις προτάσεις των Σημίτη, Βαρουφάκη, Κοτζιά, κλπ. για συννενόηση με τους Τούρκους στο Αιγαίο).
Οι Μανιάτες είναι γύρω στους 2.400, πίσω από μιά μάντρα. Ο Ιμπραήμ διατάζει συνεχώς επιθέσεις, οκτώ με δέκα την ημέρα, επί τρεις συνεχείς ημέρες(22,23 και 24 Ιουνίου), ενώ παράλληλα βομβάρδιζε τους Μανιάτες και από τη θάλασσα. Ο Ιμπραήμ δεν πέτυχε τίποτε, ενώ ο στρατός του υπέφερε εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες.
Νομίζοντας πως θα βρει ανυπεράσπιστη τη Μάνη, έκανε απόβαση στο Διρό, αλλά τον αντιμετώπισαν οι γυναίκες, οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά. Οι Αιγύπτιοι έφυγαν και από εκεί ντροπιασμένοι.

Οι νίκες στη Βέργα και τον Διρό της Δυτικής Μάνης, το τριήμερο 22-24 Ιουνίου 1826 (μαζί με εκείνη στον Πολυάραβο της Ανατολικής Μάμης δυό μήνες μετά, τον Αύγουστο 1826) είναι από τις σπουδαιότερες της Επανάστασης του 1821, υψίστης σημασίας και ισάξιες εκείνων στο Βαλτέτσι, την Γραβιά και τα Δερβενάκια. Αν ο Ιμπραήμ έπαιρνε το 1826 τη Μάνη, η επανάσταση ουσιαστικά τελείωνε και δεν θα υπήρχε διαφορά μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων που να προκαλέσει τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Για λόγους που δεν γνωρίζω, τα σχολικά βιβλία, τουλάχιστον της εποχής μου, ούτε κάν ανέφεραν τη Βέργα και τον Διρό, ενώ έγραφαν πολλά για τις άλλες σπουδαίες μάχες (Βαλτέτσι, Γραβιά, Δερβενάκια) και για πολλές άλλες μικρής σημασίας.
Αιωνία η Μνήμη των Ελλήνων που αγωνίστηκαν και έπεσαν για την ελευθερία στη Βέργα και τον Διρό!!!

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

ΚΥΝΟΣ ΚΕΦΑΛΕΣ : Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΘΡΑΚΩΝ ΣΤΗΝ ΘΡΥΛΙΚΗ ΜΑΧΗ (15 ΙΟΥΝΙΟΥ 197 π.χ.)

«πρῶτοι δ’ οἱ Θρᾷκες ἐχώρουν, ὧν μάλιστά φησιν ἐκπλαγῆναι τὴν ὄψιν, ἄνδρες ὑψηλοὶ τὰ σώματα, λευκῷ καὶ περιλάμποντι θυρεῶν καὶ περικνημίδων ὁπλισμῷ μέλανας ὑπενδεδυμένοι χιτῶνας, ὀρθὰς δὲ ῥομφαίας βαρυσιδήρους ἀπὸ τῶν δεξιῶν ὤμων ἐπισείοντες»
Πλουτάρχος, Βίοι Παράλ., Παύλ. Αἰμ., 18

 
Ἦταν 15 Ἰουνίου τοῦ 197 π.Χ.  Ὁ βασιλέας τῶν Μακεδόνων Φίλιππος Ε’ μὲ τοὺς ἐλάχιστους Ἕλληνες συμμάχους ποὺ στάθηκαν στὸ πλευρὸ του μάχεται στὴν τοποθεσία Κυνὸς Κεφαλές! Οἱ Θρᾶκες μάχονται στὸ πλευρὸ τῶν Μακεδόνων ἐναντίον τῶν Ρωμαίων.

     Οἱ συγκρούσεις ἀνάμεσα στοὺς Μακεδόνες καὶ στοὺς Ρωμαίους μὲ τοὺς συμμάχους τους κράτησαν σχεδὸν τέσσερα χρόνια χωρὶς ὁ Φίλιππος Ε’ νὰ καμφθῇ τελειωτικά. Ἡ μάχη ποὺ σήμανε καὶ τὸ τέλος τοῦ Β´ Μακεδονικοῦ Πολέμου δόθηκε τὸ 197 π.Χ. στὶς Κυνὸς Κεφαλὲς τῆς Θεσσαλίας, κοντᾶ στὰ Φάρσαλα, ὅπου οἱ λεγεωνάριοι τοῦ ὕπατου Τίτου Κόιντου Φλαμινίνου κατατρόπωσαν τὴν ἐπί 200 χρόνια ἀήττητη μακεδονικὴ φάλαγγα.

     Ἀξίζει νὰ σημειωθῇ ὅτι προτοῦ οἱ Ρωμαῖοι νικήσουν στρατιωτικὰ τὸν Φίλιππο τὸν εἶχαν νικήσει διπλωματικά: Ὁ Φλαμινίνος ἐκτὸς ἀπὸ ἄριστος στρατηγὸς ἦταν καὶ ἐξαίρετος πολιτικός. Εἶχε τὴ φήμη τοῦ φιλέλληνα καὶ καθῶς μιλοῦσε πολὺ καλὰ ἑλληνικὰ καὶ γνώριζε τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα τῶν Ἑλλήνων κατόρθωσε νὰ ἀπογυμνώσῃ τὸν Φίλιππο Ε’ ἀπ΄ ὅλους τοὺς Ἕλληνες συμμάχους του μὲ τὸ δέλεαρ τῆς ἀνεξαρτησίας τους ἀπὸ τοὺς Μακεδόνες. Ἔτσι οἱ ἑλληνικὲς πόλεις ἔπεσαν στὴν παγίδα τῶν Ρωμαίων: ἡ κάθε πόλη μόνη της, χωρὶς τὴν προστασία τῆς δυνατῆς ἀκόμη Μακεδονίας, γινόταν εὐκολότερη λεία τῶν Ρωμαίων.

     Τὴν ἄνοιξη τοῦ 197 π.Χ. ὁ Ρωμαῖος στρατηγὸς Φλαμίνιος ξεκίνησε γιὰ τὴ Θεσσαλία μὲ 26.000 στρατιῶτες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους τὸ 1/3 περίπου ἦταν Ἕλληνες σύμμαχοι τῶν Ρωμαίων. Ὁ Φίλιππος διέθετε μεταξὺ ἄλλων, 16.000 βαριᾶ ὁπλισμένους ὁπλίτες τῆς μακεδονικῆς φάλαγγας, 2.000 ἐλαφρᾶ ὁπλισμένους πελταστὲς καὶ 2.000 ἱππεῖς. Στὸν μακεδονικὸ στρατὸ ὑπηρετοῦσαν ἐπίσης 4.000 Θρᾶκες καὶ Ἰλλυριοὶ καὶ ἄλλοι 1.500 μισθοφόροι.

     Οἱ δύο ἀντίπαλοι συναντήθηκαν στὴν περιοχὴ Κυνὸς Κεφαλές, ὅπου τὸ 364 π.Χ. εἶχε σκοτωθεῖ σὲ μάχη ὁ Θηβαῖος στρατηγὸς Πελοπίδας. Οἱ Μακεδόνες ἐπικράτησαν στὶς ἀψημαχίες οἱ ὁποῖες προηγήθηκαν τῆς σύγκρουσης. Στὴ συνέχεια μία μακεδονικὴ φάλαγγα ἐπιτέθηκε προκαλῶντας μεγάλες ἀπώλειες στοὺς Ρωμαίους. Ὁ Φλαμίνιος πίστεψε πρὸς στιγμὴ ὅτι εἶχε ἡττηθεῖ. Ἡ δεύτερη μακεδονικὴ φάλαγγα ὅμως ἔχασε τὴν συνοχή της καὶ πολλοὺς ὁπλίτες. Ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπὸ τὸν μακεδονικὸ στρατό ἀναγκάσθηκε νὰ ἀποχωρήσῃ ὅταν δέχθηκε ἐπίθεση ἀπὸ τὶς πλευρές.

     Ἡ μάχη στὶς Κυνὸς Κεφαλὲς ἀπέδειξε μία σημαντικὴ ἀδυναμία τῆς μακεδονικῆς φάλαγγας. Ὁ σχηματισμὸς αὐτὸς ἦταν πολὺ ἀποδοτικὸς σὲ μία κατὰ μέτωπον ἐπίθεση, τὰ πλευρά του ὅμως δὲν προστατεύονταν ἐπαρκῶς καὶ ἕνα εὐκίνητο στράτευμα, ὅπως ἡ ρωμαϊκὴ λεγεῶνα, μποροῦσε νὰ τὰ πλήξῃ ἀποτελεσματικά. Μετὰ τὴν ἧττα ὁ Φίλιππος Ε’ ἀναγκάσθηκε νὰ ἀποδεχθῇ τοὺς βαρεῖς ὅρους τῶν Ρωμαίων. Ὑποχρεώθηκε νὰ ἐγκαταλείψῃ ὅλες τὶς πόλεις ποὺ κατεῖχε στὴ Νότια Ἑλλάδα καὶ στὴ Θεσσαλία, νὰ περιοριστῇ στὸ Βασίλειο τῆς Μακεδονίας καὶ νὰ καταβάλλῃ 1.000 τάλαντα ὡς πολεμικὴ ἀποζημίωση. Ἡ Ρώμη γινόταν ὁ οὐσιαστικὸς ρυθμιστὴς τῶν ἑλληνικῶν ζητημάτων.

 

Ὁ Πλούταρχος γιὰ τὴν ἀνδρεία τῶν Θρακῶν!

 

     Γιὰ τὴν ἐξαιρετικὴ ἀνδρεία τῶν Θρακῶν στὶς μάχες, ἔχουμε τὴν μαρτυρία τοῦ Πλουτάρχου, ὁ ὁποῖος ἀναφέρει ὅτι στὴν Μάχη τῆς Πύδνας (148 π.Χ) στὴν μεγάλη αὐτὴ μάχη μεταξὺ τῶν Ρωμαίων καὶ τῶν Μακεδόνων, ἀπὸ τὸν στρατὸν τοῦ Περσέως, βάδιζαν πρῶτοι οἱ Θρᾶκες, μὲ ἀρχηγὸ τὸν Ἀλέξανδρον (Θρᾷκας ὧν Ἀλέξανδρος ἡγεῖτο), καὶ ἡ θέα τους ἐξέπληττε. Ἦταν ἄνδρες ψηλοί, μὲ λευκὰ σώματα, καὶ μὲ ἀσπίδες, ὁπλισμὸ καὶ περικνημίδες ποὺ ἔλαμπαν. Κάτω ἀπὸ τὸν ὁπλισμὸ φοροῦσαν μαύρους χιτῶνες καὶ στοὺς δεξιοὺς τους ὥμους, ἀπειλητικές, στέκονταν οἱ βαρυσίδερες ρομφαῖες…

 

ΘΡΑΚΗ

ΕΥΘΥΝΕΣ ΑΝΩΤΑΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΘΡΑΚΗ - Κόμματα που εξ ορισμού υπονομεύουν τη συνοχή της πατρίδας δεν γίνεται να κατεβαίνουν στις εκλογές. Ας βρουν τον τρόπο να τα εμποδίσουν

Του Γιώργου Χαρβαλιά
 

Ηρθε νομίζω η ώρα κάποιοι από τους ανώτατους δικαστές της χώρας να κοιταχθούν στον καθρέφτη. Και να λογοδοτήσουν, αν μη τι άλλο, στους εαυτούς τους και στις συνειδήσεις τους. Γιατί η εξυπηρέτηση των κυβερνητικών επιδιώξεων έχει ένα όριο, ειδικά όταν στρέφεται εις βάρος των εθνικών συμφερόντων. Και η υιοθέτηση δύο μέτρων και δύο σταθμών στους αποκλεισμούς κομμάτων, ειδικά όταν λειτουργεί για να ωφελήσει αποδεδειγμένους εχθρούς του ελληνικού έθνους, παραπέμπει σε παράβαση καθήκοντος. Επιεικώς…

Στις μέρες του νεότερου Μητσοτάκη η απαγόρευση καθόδου «ενοχλητικών» κομμάτων της εθνικιστικής Δεξιάς σε εκλογικές αναμετρήσεις έγινε κάτι σαν κυβερνητικό σπορ. Με αποφάσεις του Αρείου Πάγου, που πάντα είχαν ως επίκληση την προστασία, τάχα, του πολιτεύματος. Εσχάτως η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, η ίδια που προέτρεπε τους συγγενείς των νεκρών παιδιών στα Τέμπη να ανάψουν κανά κεράκι για να βρουν το δίκιο τους στη μετά θάνατον ζωή, ανακάλυψε και άλλο πειστικό πρόσχημα: την…πλάνη των ψηφοφόρων. Αυτοί που ψήφισαν «Σπαρτιάτες», απεφάνθη, δεν είχαν καταλάβει ότι από πίσω τους κρύβεται η…κηροζίνη του Κασιδιάρη! Στίγκα ήθελαν να ψηφίσουν οι άνθρωποι. Λες και τον ήξεραν από χθες. Αλλά τελικά ψήφιζαν τον έγκλειστο του Δομοκού εν αγνοία τους…

Ξέρετε, είναι ως έναν βαθμό διασκεδαστικά όλα αυτά, όχι όμως όταν η νομοθεσία γίνεται λαστέξ και στο τέλος φτάνει να ευνοεί τους πραγματικούς εχθρούς της πατρίδας. Γιατί η εκλογική κάθοδος «τουρκικού κόμματος» στη Θράκη, με τις ευλογίες του ελληνικού κράτους και των ελληνικών δικαστηρίων, αποτελεί δώρο προς τις εξωγενείς δυνάμεις που πραγματικά και αποδεδειγμένα συνωμοτούν εναντίον της Ελλάδας με πρωταρχικό στόχο να περιορίσουν την εδαφική και θαλάσσια κυριαρχία της. Είναι δηλαδή οι «εξ ορισμού» πολέμιοι του δικού μας έθνους, οι προαιώνιοι εχθροί και όχι οι υποθετικοί εσωτερικοί… υπονομευτές του «πολιτεύματος Μητσοτάκη». Αν οι Ελληνες ανώτατοι δικαστικοί δεν ξέρουν να κάνουν αυτή τη διάκριση, που παραπέμπει στην προπαίδεια της νομικής επιστήμης, μάλλον πρέπει να αλλάξουν επάγγελμα.

Ξέρω ότι με όσα λέω θα πεταχτούν από τις καρέκλες τους οι Αλιβιζάτοι. Oh Μοn Dieu! Τι οπισθοδρομικότης! Κόμματα εθνικών μειονοτήτων υπάρχουν παντού στην Ευρώπη. Και οι Τούρκοι έχουν στη Βουλγαρία, οι Αλβανοί στα Σκόπια, οι Ούγγροι στη Ρουμανία… Πώς θα το απαγορεύσουμε εμείς; Θα μας ψέγουν μετά οι εκθέσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οτι είμαστε απολίτιστοι και αυταρχικοί…

Απάντηση στους Αλιβιζάτους: Οι εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ πάντα θα βρίσκουν κάτι για να μας μαλώνουν. Μέχρι και για το ότι «καταπιέζουμε» τη «μακεδονική μειονότητα» στην Αριδαία, που μετρήθηκε πάλι προχθές στους… 53 νοματαίους. Και όταν μιλάμε για εθνική ασφάλεια, να πάνε στο καλό και οι Αμερικανοί και οι «ευαισθησίες» τους…

Από κει και πέρα ναι, υπάρχουν στην Ευρώπη μειονοτικά κόμματα. Αλλά όχι από εθνικές μειονότητες χωρών που απειλούν ευθέως με πόλεμο τα κράτη που τις φιλοξενούν. Δεν υπάρχει casus belli μεταξύ Ουγγαρίας και Ρουμανίας, να εξηγούμαστε. Ούτε απειλεί η μία χώρα την άλλη ότι θα της ρίξει έναν ξεγυρισμένο πύραυλο στην πρωτεύουσα για να της… μάθει να φέρεται.

Οταν συντρέχουν λοιπόν προφανείς λόγοι εθνικής ασφάλειας και μάλιστα υπαρξιακής διάστασης τα δικαιώματα και οι αυτονομιστικές τάσεις των μειονοτήτων περιστέλλονται.

Πρώτη το απέδειξε στις μέρες μας η Ισπανία με τους Καταλανούς και δεν τόλμησε κανείς να της κάνει υποδείξεις. Στην Ευρώπη δεν άνοιξε μύτη για τις περιοριστικές πρακτικές του ισπανικού κράτους ούτε για τις διώξεις των αυτονομιστών. Και προσέξτε: Οι Καταλανοί αποτελούν μία εσωτερικού τύπου αποσχιστική απειλή για το ισπανικό κράτος. Δεν υποκινούνται από τρίτους ούτε στηρίζονται από κάποια εθνική μητρόπολη στα σύνορα της Ισπανίας η οποία εποφθαλμιά και… άλλα ισπανικά εδάφη! Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά με την Τουρκία.

Ελα, μωρέ, θα πουν τώρα οι «ρεαλιστές» του ΕΛΙΑΜΕΠ και της εγκρίτου «Καθημερινής». Τι να σου κάνουν τώρα 50.000 «Τούρκοι ψηφοφόροι» σε έναν πληθυσμό δέκα εκατομμυρίων; Δεν έχουν την αριθμητική δύναμη για να αποτελέσουν πρόβλημα.

Σοβαρά; Δεν είναι πρόβλημα το DEP; Κοιτάξτε, κύριοι του ΕΛΙΑΜΕΠ, μπορεί η εικόνα της… αρχηγίνας με την παράξενη προφορά που θύμιζε διαφήμιση του Scorpios Bar να ήταν γραφική, μπορεί και σε απόλυτους αριθμούς (ακολουθώντας όμως τη γενικότερη αποχή) οι επιδόσεις να υπολείπονταν αυτών του 2019, όμως το πρακτικό αποτέλεσμα ήταν ότι οι αυτοαποκαλούμενοι «Τούρκοι» βγήκαν ξανά και στους δύο νομούς πρώτη δύναμη και το χρώμα του χάρτη άλλαξε σε μία ετερόκλητη ροζ σφήνα που μεθαύριο οι εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα ονομάζουν «τουρκικό θύλακα»! Αυτό σημαίνει ότι, βρέξει χιονίσει, υπάρχουν συμπαγείς ομάδες ψηφοφόρων που προσέρχονται συντεταγμένες στις κάλπες με τις οδηγίες του προξενείου. Υπάρχει και φρόνημα και ενθουσιασμός και πάρα πολύ χρήμα. Εσχάτως δε υπάρχει και περισσότερο θράσος με διχαστικά σλόγκαν, όπως «οι Τούρκοι για τους Τούρκους».

Αν το κόμμα αυτό αλλάξει στρατηγική και, αφού δεν πιάνει ψάρια στη Φλώρινα με τις γιαλαντζί «Μακεδόνισες», ζητήσει να εκπροσωπήσει και άλλες «μειονότητες», όπως π.χ. οι Αλβανοί, θα αυξήσει ραγδαία τη δύναμή του. Κι αν ακολουθώντας το παράδειγμα πολλών κομμάτων στην Ευρώπη που ανέδειξαν εκπροσώπους στις πρόσφατες εκλογές ζητήσει να… αγκαλιάσει όλους τους «μουσουλμάνους της Ελλάδας»… ζήτω που καήκαμε.

Προσωπικά δεν θα ήθελα να το σκέφτομαι. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τις «χρυσές εφεδρείες» ενός τέτοιου ωραίου σχήματος με Αλβανούς, Ρομά και… πολιτογραφημένους μελαψούς «επενδυτές» από αυτούς που χειροκροτούν στις προεκλογικές ομιλίες του Μητσοτάκη.

Γι’ αυτό και πρέπει να έρθουν στα συγκαλά τους οι δικαστικοί αυτής της χώρας και να αναλάβουν το ιστορικό φορτίο της αποστολής τους. Κόμματα που εξ ορισμού υπονομεύουν τη συνοχή της πατρίδας δεν γίνεται να κατεβαίνουν στις εκλογές. Ας βρουν τον τρόπο να τα εμποδίσουν. Οπως βρήκαν για τους πολιτικούς αντιπάλους του κυρίου Μητσοτάκη…

 

https://www.newsbreak.gr/apopseis/626939/eythynes-anotaton-dikaston-gia-ti-thraki/ 

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΟΖ ΝΗΣΙΔΩΝ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ - ΔΙΑΓΡΑΦΟΥΝ ΕΞΙ ΒΡΑΧΟΝΗΣΙΔΕΣ

Διώχνουν τούς βοσκούς πού τίς κατοικοῦν καί τά πρόβατα πού θεμελιώνουν τό κριτήριο οἰκονομικῆς ζωῆς γιά νά ἔχουν ἀποκλειστική οἰκονομική ζώνη, προκειμένου νά προστατεύσουν …σαλιγκάρια, …σαῦρες καί θαλασσοπούλια! – Τί συνέβη στήν Σύρνα καί ἕξι ἀκόμη βραχονησῖδες; – Ποιοί ὑποχρεώνουν τόν Δῆμο Ἀστυπαλαίας νά παύσει νά μισθώνει ἐκτάσεις; – Πρωτοφανής ἀπεμπόλησις ἐθνικῆς ἐπικρατείας καί ἐθνικοῦ πλούτου

ΠΟΙΕΣ σκοπιμότητες ἐξυπηρετεῖ ἡ ἀπόσυρσις κατοίκων καί κοπαδιῶν αἰγοπροβάτων ἀπό ἕνα σύμπλεγμα βραχονησίδων, στίς θαλάσσιες περιοχές, τίς ὁποῖες ἡ Τουρκία θεωρεῖ «γκρίζες ζῶνες»;

Μέ μεγάλη ἔκπληξη διαβάσαμε ἐκτενές (δισέλιδο ρεπορτάζ) πρωινῆς ἐφημερίδος, ἡ ὁποία παρουσίαζε τήν ἀπομάκρυνση κοπαδιοῦ ἀπό τήν νησῖδα Σύρνα, προαναγγέλλοντας ταυτοχρόνως ὅτι ὁ Δῆμος Ἀστυπαλαίας, στόν ὁποῖο ὑπάγεται τό μικρό νησί, δέν πρόκειται νά μισθώσει καί πάλι γιά βόσκηση τό συγκεκριμένο νησί, καθώς καί τά ἄλλα ἕξι εὑρισκόμενα στήν περιοχή. Καί τοῦτο, διότι κάποιοι οἰκολόγοι ἀνεκάλυψαν ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς βοσκήσεως τά νησιά ἐρημοποιοῦνται, μέ ἀποτέλεσμα νά κινδυνεύουν ἕνα εἶδος σαλιγκαριῶν καί μιά σαύρα, ἐνῷ ἐκφράζεται σκεπτικισμός καθώς ἡ περιοχή εἶναι «πέρασμα» γιά ἐνδημική ὀρνιθοπανίδα καί κητοειδῆ.

Αὐτό ὅμως σημαίνει ὅτι ἀπεμπολεῖ ἡ Ἑλλάς τό δικαίωμα νά κηρύξει ΑΟΖ πέριξ τῶν νησιῶν αὐτῶν. Πράγματι, συμφώνως πρός ἀποφάσεις τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου, οἱ ὁποῖες ἑδράζονται στό Δίκαιο τῆς Θαλάσσης, προκειμένου μιά νησίς νά δικαιοῦται νά ἔχει ΑΟΖ, πρέπει νά ἔχει κατοίκους (πραγματικούς κατοίκους καί ὄχι ἁπλῶς μιά στρατιωτική φρουρά) καί νά συντηρεῖ αὐτόνομη οἰκονομική ζωή. Καί στήν συγκεκριμένη περίπτωση, γίνεται ἀκριβῶς αὐτό. Οἱ βοσκοί ἀπομακρύνονται, συνεπῶς οἱ κάτοικοι ἐκλείπουν. Τά κοπάδια ἀποσύρονται, ὁπότε παύει νά ἀσκεῖται αὐτοτελής οἰκονομική δραστηριότης. Ἀκόμη καί τά φωτοβολταϊκά, τά ὁποῖα ἐπίσης συνιστοῦν οἰκονομική δραστηριότητα, ξηλώνονται.

Καί θέλουν νά μᾶς πείσουν ὅτι χάριν τῶν σαλιγκαριῶν καί τῆς σαύρας ἀπεμπολεῖται ἕνα κυριαρχικό δικαίωμα ὁλοκλήρου συμπλέγματος νησιῶν. Ποιοί ἐπέβαλαν αὐτήν τήν μετάλλαξη; Ποιοί ὑπεχρέωσαν τόν Δῆμο Ἀστυπαλαίας νά μήν ξαναμισθώσει ἐκτάσεις στίς νησῖδες; Καί ἐπειδή, ὅπως ἀντιλαμβανόμεθα τά πράγματα, μόνον ἡ Τουρκία ἐξυπηρετεῖται ἀπό τήν κατάσταση αὐτή, ἐρωτοῦμε, ὑποκρύπτονται κάποιες συμφωνίες «κάτω ἀπό τό τραπέζι» μέ τήν Ἄγκυρα; Συνεζητήθησαν αὐτά μεταξύ Μητσοτάκη καί Ἐρντογάν ἤ μεταξύ Γεραπετρίτη καί Φιντάν;

Δέν θεωροῦμε καθόλου τυχαῖο τό γεγονός ὅτι τήν περιοχή αὐτή, ἡ ὁποία περιλαμβάνεται στήν ἔκταση στήν ὁποία ἡ Ἑλλάς θέλησε νά δημιουργήσει θαλάσσιο πάρκο, ἡ Τουρκία θεωρεῖ «ἀδιευκρινίστου κυριαρχίας» καί ἀντιστοίχως θεωρεῖ καί τό καθεστώς κυριαρχίας στίς νησῖδες της ἀμφισβητήσιμο.

Πῶς μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ κατόπιν τούτου τό γεγονός ὅτι μέ «δούρειο ἵππο» τήν οἰκολογία καί τήν προστασία τῶν σαλιγκαριῶν, ἀπεμπολεῖται μιά βάσις ἀσκήσεως κυριαρχικῶν δικαιωμάτων;

Εἶναι ἤ δέν εἶναι μιά μεγάλη προδοσία;

Τό θέμα, δυστυχῶς, ἀνακαλεῖ στήν μνήμη μας τήν περίπτωση τοῦ ἐκλιπόντος Ἀντώνη Βεζυρόπουλου, τοῦ βοσκοῦ τῶν Ἰμίων, ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ ὁποίου ἀπό τίς νησῖδες «σφράγισε» τήν ὑποχώρηση τῆς Ἑλλάδος ὡς πρός τό καθεστώς τῶν νήσων αὐτῶν.

Ἕνα ἄλλο ἐρώτημα εἶναι ἄν καί κατά πόσον γνωρίζει τήν παράμετρο αὐτή ὁ καθηγητής Γιοχάνες Φουφόπουλος τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μίσιγκαν, ὁ ὁποῖος μελετᾶ τά νησιά καί ὁ ὁποῖος διατυπώνει τήν ἄποψη, ὅτι ἡ βόσκησις σέ αὐτά πρέπει νά ἀπαγορευθεῖ τελείως. Τό αὐτό ἰσχύει καί γιά τήν ἐπιστημονική ὁμάδα μέ ἐπί κεφαλῆς καθηγητή τοῦ Πανεπιστημίου Κρήτης πού ἀσχολεῖται μέ τήν βιοποικιλότητα στά νησιά αὐτά. Καί ποιός εἶναι ὁ ρόλος τοῦ Ὀργανισμοῦ Φυσικοῦ Περιβάλλοντος καί Κλιματικῆς Ἀλλαγῆς (ΟΦΥΠΕΚΑ), ὁ διευθύνων σύμβουλος τοῦ ὁποίου συμμετέχει στήν ὁμάδα; Τέτοιοι ὀργανισμοί πρέπει νά ἀναλαμβάνουν ἐνέργειες γιά τήν στήριξη τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας τῆς χώρας. Ὄχι τό ἀντίθετο.

https://www.estianews.gr/kentriko-thema/%e1%bc%a1-megali-%e1%bc%90thniki-prodosia-me-tin-aoz-nisidon-to%e1%bf%a6-a%e1%bc%b0gaiou/

Ο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΕΛΛΑΣ

Όπως γνωρίζουμε ενδεχομένως από τα σχολικά μας χρόνια, ο Έλλην ιστορικός Θουκυδίδης έζησε μεταξύ 460 – 398 π.Χ.. και έγινε παγκοσμίως γνωστός για τη συγγραφή της κλασικής Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου. Στο έργο της ζωής του αφηγείται γεγονότα που συνέβησαν κατά τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ της Αθήνας και της Σπάρτης· ο Πελοποννησιακός Πόλεμος κράτησε από το 431 έως το 404 π.Χ., με ένα επτάχρονο διάλειμμα “ύποπτης ανακωχής”. Στο προοίμιο του έργου διαβάζουμε:

1. Θουκυδίδης, ο Αθηναίος, έγραψε την ιστορίαν του πολέμου μεταξύ των Πελοποννησίων και των Αθηναίων. Την συγγραφήν αυτού ήρχισεν ευθύς εξ αρχής της εκρήξεώς του, διότι προείδεν ότι θ’ απέβαινε μεγάλος και περισσότερον αξιομνημόνευτος από κάθε προηγούμενον πόλεμον, και εσυμπέραινε τούτο από το γεγονός ότι αμφότερα τα Κράτη κατήρχοντο εις αυτόν, ενώ ευρίσκοντο εις την ακμήν της παντός είδους στρατιωτικής δυνάμεώς των, και ότι έβλεπε τους λοιπούς Έλληνας είτε τασσόμενους αμέσως, είτε διανοουμένους τουλάχιστον να ταχθούν προς το εν ή το άλλο μέρος. [1] Προοίμιον (1-23)

Η κίνησις αυτή ετάραξε τωόντι βαθύτατα την Ελλάδα, και μέρος υπό τους βαρβάρους και σχεδόν τον κόσμον όλον. Τα προγενέστερα γεγονότα και τα έτι παλαιότερα δεν δύνανται να εξακριβωθούν σαφώς, ένεκα της παρόδου πολλού χρόνου. Αλλά από τεκμήρια, τα οποία, ωθών την έρευνάν μου μέχρι του απωτάτου παρελθόντος, κρίνω αξιόπιστα, άγομαι να πιστεύσω ότι δεν υπήρξαν μεγάλα, ούτε υπό πολεμικήν, ούτε υπό άλλην έποψιν.

Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ανάμεσα στη Αθηναϊκή και την Πελοποννησιακή Συμμαχία, υπό την ηγεμονία της Σπάρτης, διήρκεσε, με μερικές ανακωχές, από το 431 π.Χ. έως το 404 π.Χ. και έληξε με την ολοκληρωτική ήττα των Αθηναίων, δίνοντας τέλος στον πολιτισμικό «χρυσό αιώνα».

Ως προς την καταγωγή του, ο ίδιος αναφέρει ότι ήταν Θραξ, καθώς πατέρας του ήταν ο Όλορος, όνομα το οποίο επίσης ανήκε σε πολλούς βασιλείς της Θράκης. Ο Όλορος ήταν ιδιοκτήτης χρυσωρυχείων στην παράκτια περιοχή απέναντι από τη Θάσο και συνεπώς ευκατάστατος. Ο Θουκυδίδης γεννήθηκε στον Άλιμο και είχε συγγενικούς δεσμούς με τον Αθηναίο πολιτικό και στρατηγό Μιλτιάδη και έναν από τους γιούς του, τον Κίμωνα. Κατά την διάρκεια μιας εκστρατείας στην χερσόνησο της Κριμαίας, ο Μιλτιάδης παντρεύτηκε την Ηγησιπύλη, κόρη του Ολόρου, βασιλιά της Θράκης. Ο μέγας ιστορικός έλαβε κλασική μόρφωση και επηρεάσηκε από την σπουδαία φιλοσοφική παράδοση των Σοφιστών, αν και ήταν μάλλον αριστοκρατικής πολιτικής καταγωγής. Η συγγένεια και η συναναστροφή με τους κύκλους της αριστοκρατίας τον έφερε σε επαφή με ανθρώπους που διαμόρφωσαν την ιστορία της περιόδου για την οποία έγραψε. Ο χαρακτήρας του λέγεται ότι ήταν ψυχρός, μελαγχολικός και απαισιόδοξος.

Ως προς την καταγωγή του, ο ίδιος αναφέρει ότι ήταν Θραξ, καθώς πατέρας του ήταν ο Όλορος, όνομα το οποίο επίσης ανήκε σε πολλούς βασιλείς της Θράκης. Ο Όλορος ήταν ιδιοκτήτης χρυσωρυχείων στην παράκτια περιοχή απέναντι από τη Θάσο και συνεπώς ευκατάστατος. Ο Θουκυδίδης γεννήθηκε στον Άλιμο και είχε συγγενικούς δεσμούς με τον Αθηναίο πολιτικό και στρατηγό Μιλτιάδη και έναν από τους γιούς του, τον Κίμωνα. Κατά την διάρκεια μιας εκστρατείας στην χερσόνησο της Κριμαίας, ο Μιλτιάδης παντρεύτηκε την Ηγησιπύλη, κόρη του Ολόρου, βασιλιά της Θράκης. Ο μέγας ιστορικός έλαβε κλασική μόρφωση και επηρεάσηκε από την σπουδαία φιλοσοφική παράδοση των Σοφιστών, αν και ήταν μάλλον αριστοκρατικής πολιτικής καταγωγής. Η συγγένεια και η συναναστροφή με τους κύκλους της αριστοκρατίας τον έφερε σε επαφή με ανθρώπους που διαμόρφωσαν την ιστορία της περιόδου για την οποία έγραψε. Ο χαρακτήρας του λέγεται ότι ήταν ψυχρός, μελαγχολικός και απαισιόδοξος.

Ο Θουκυδίδης ήταν περίπου 25-30 ετών όταν ξεκίνησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος (431 π.Χ.). Αρρώστησε ο ίδιος κατά τον λοιμό που έπληξε την Αθήνα μεταξύ 430 και 427 π.Χ. και εξόντωσε το ένα τέταρτο του πληθυσμού της, μεταξύ αυτών και τον ίδιο τον Περικλή. Το 424 π.Χ. εξελέγη στρατηγός και ανέλαβε τη διοίκηση 7 πλοίων που αγκυροβολούσαν στη Θάσο, πιθανότατα επειδή είχε παλαιότερες διασυνδέσεις στην περιοχή. Κατά το χειμώνα του 424/3 π.Χ. ο Σπαρτιάτης στρατηγός Βρασίδας χτύπησε την Αμφίπολη, μια παραλιακή πόλη της Μακεδονίας στα δυτικά της Θάσου, η οποία είχε στρατηγική σημασία για την Αθηναϊκή Συμμαχία, λόγω της ναυπηγήσιμης ξυλείας που πρόσφερε η περιοχή και επειδή βρισκόταν κοντά στα χρυσωρυχεία του Παγγαίου. Ο Αθηναίος διοικητής της μακεδονικής πόλης ζήτησε βοήθεια από τον στρατηγό Θουκυδίδη.

Ο Βρασίδας, γνωρίζοντας ότι οι δυνάμεις των Αθηναίων βρισκόταν στη Θάσο και επειδή φοβήθηκε ότι θα φτάσουν ενισχύσεις από τη θάλασσα, έσπευσε να προσφέρει ευνοϊκούς όρους παράδοσης στους κατοίκους της Αμφίπολης και οι τελευταίοι τούς δέχτηκαν. Έτσι, όταν ο Θουκυδίδης έφτασε, η πόλη βρισκόταν ήδη υπό τον έλεγχο των Σπαρτιατών. Όπως ήταν επόμενο, η είδηση για την απώλεια της Αμφίπολης προκάλεσε μεγάλη πολιτική αναστάτωση στην Αθήνα. Για την αποτυχία του να σώσει την πόλη, ο Θουκυδίδης αναφέρει:

“Ήταν επίσης γραμμένο να εξοριστώ από την πατρίδα μου για είκοσι χρόνια μετά τα γεγονότα της Αμφίπολης και, όντας παρών και με τις δύο πλευρές της διαμάχης και κυρίως με τους Πελοποννήσιους λόγω της εξορίας μου, είχα το χρόνο να παρακολουθώ τις καταστάσεις κάπως αμερόληπτα.”

Με την ιδιότητα του εξόριστου και με βαθιά γνώση των τοπικών συνθηκών, όπως μαρτυρείται στο έργο του, ο οξυδερκής ιστορικός ταξιδεύει σχεδόν ελεύθερα στα θέατρα του πολέμου και έχει την ευκαιρία να δει τις διενέξεις από διαφορετικές πλευρές. Πιθανόν να ταξίδεψε και στη Σικελία κατά τη διάρκεια της Σικελικής Εκστρατείας. Σύμφωνα με τον Παυσανία, κάποιος Οινόβιος κατάφερε να περάσει ένα νόμο που επέτρεπε στο Θουκυδίδη να επιστρέψει από την εξορία, πιθανόν λίγο μετά την παράδοση της Αθήνας και το τέλος του πολέμου το 404 π.Χ. Ο Παυσανίας αναφέρει ακόμη ότι δολοφονήθηκε κατά την επιστροφή του στην Αθήνα. Πολλοί αμφισβητούν αυτή την εκδοχή, θεωρώντας πως υπάρχουν ενδείξεις ότι έζησε μέχρι και το 397 π.Χ. Όπως και να έγινε, βέβαιο είναι ότι παρόλο που έζησε μετά το τέλος του πολέμου και την οριστική συντριβή της Αθήνας, δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την Ιστορία του. Η διήγησή του διακόπτεται κάπως απότομα στο μέσο του έτους 411 π.Χ., υποδηλώνοντας ίσως ότι πέθανε κατά τη διάρκεια της συγγραφής του έργου. Σύμφωνα με κάποια παράδοση, το κείμενό του βρέθηκε να τελειώνει με μία ανολοκλήρωτη πρόταση. Τα λείψανά του επιστράφηκαν στην πόλη της Παλλάδας και ενταφιάστηκαν στον οικογενειακό τάφο του Κίμωνα.

Οι μεταναστεύσεις

Ο Θουκυδίδης δεν έδωσε τίτλο στο έργο του, ούτε το χώρισε σε βιβλία. Η διαίρεσή σε 8 βιβλία και ο τίτλος Θουκυδίδου Ιστορίαι ή Συγγραφή οφείλονται στους αρχαίους γραμματικούς. Στο Α’ βιβλίο – μετά το προοίμιο – ακολουθεί η λεγόμενη αρχαιολογία, η οποία αποτελεί σύγκριση μεταξύ του Πελοποννησιακού πολέμου και προηγουμένων σημαντικών γεγονότων της ελληνικής ιστορίας:

“Η κίνησις αυτή ετάραξε τωόντι βαθύτατα την Ελλάδα, και μέρος υπό τους βαρβάρους και σχεδόν τον κόσμον όλον. Τα προγενέστερα γεγονότα και τα έτι παλαιότερα δεν δύνανται να εξακριβωθούν σαφώς, ένεκα της παρόδου πολλού χρόνου. Αλλά από τεκμήρια, τα οποία, ωθών την έρευνάν μου μέχρι του απωτάτου παρελθόντος, κρίνω αξιόπιστα, άγομαι να πιστεύσω ότι δεν υπήρξαν μεγάλα, ούτε υπό πολεμικήν, ούτε υπό άλλην έποψιν.”

Σύμφωνα με το ίδιο, η Αττική – λόγω του ότι το έδαφός της είναι ισχνόν και πτωχόν – υπήρξεν ανέκαθεν απαλλαγμένη από στάσεις και για το λόγο αυτό διατήρησε πάντοτε τους ίδιους κατοίκους. Αντιθέτως, τα ευφορώτερα προ πάντων διαμερίσματα υπέκειντο εις διηνεκείς μεταβολάς των κατοίκων. Ως τέτοιες περιοχές αναφέρει τη Θεσσαλία, την Βοιωτία, το μεγαλύτερον μέρος της Πελοποννήσου, εκτός από την Αρκαδία και από την υπόλοιπη Ελλάδα τα καλύτερα μέρη:

“Διότι είναι προφανές ότι η χώρα που καλείται σήμερον Ελλάς δεν ήτο μονίμως κατοικημένη εξ αρχής, αλλ’ εγίνοντο εις το παρελθόν συχναί μεταναστεύσεις και οι κάτοικοι χωρίς πολλάς δυσκολίας εγκατέλειπαν τας εστίας των, εξαναγκαζόμενοι εις τούτο από νέους πολυαριθμοτέρους εκάστοτε εποίκους. Καθόσον ούτε το εμπόριον, όπως σήμερον διεξάγεται, υπήρχε τότε, ούτε ασφαλής διά ξηράς ή διά θαλάσσης συγκοινωνία, και καθένας εξεμεταλλεύετο το έδαφος, το οποιον είχε υπό την κατοχήν του, τόσον μόνον όσον ήρκει διά την συντήρησίν του. Ούτε πλούτον εσώρευαν, ούτε την γην εφύτευαν, τόσον μάλλον καθόσον αι εγκαταστάσεις των δεν ήσαν ωχυρωμέναι και ως εκ τούτου εφοβούντο μήπως από στιγμής εις στιγμήν άλλοι επιδρομείς επέλθουν και τους αφαιρέσουν κάθε τι που έχουν. Επειδή, εξ άλλου, επίστευαν ότι οπουδήποτε ημπορούν να εξασφαλίσουν την αναγκαίαν καθημερινήν τροφήν, εμετανάστευαν όχι απροθύμως και δι’ αυτό δεν ήσαν ισχυροί ούτε κατά το μέγεθος των πόλεων, ούτε κατά την πολεμικήν γενικώς παρασκευήν. Αλλά τα ευφορώτερα προ πάντων διαμερίσματα υπέκειντο εις διηνεκείς μεταβολάς των κατοίκων – όπως, λόγου χάριν, αι επαρχίαι, αι οποίαι σήμερον ονομάζονται Θεσσαλία και Βοιωτία, και το μεγαλύτερον μέρος της Πελοποννήσου, εκτός της Αρκαδίας, και από την άλλην Ελλάδα τα καλύτερα μέρη.”

Χάρτης του Πελοποννησιακού Πολέμου. Στον χάρτη απεικονίζονται οι συμμαχίες και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του πολέμου (ιταλικά).

Η αύξηση του πλούτου επέφερε συγκρούσεις και πολλοί κατέφευγαν στην ασφαλέστερη Αθήνα, η οποία με την πάροδο του χρόνου έγινε πολυάνθρωπος και δεν μπορούσε να θρέψει τους κατοίκους της. Αρχικά, ο αποικισμός της Ιωνίας έδωσε μια λύση στο πρόβλημα:

“Διότι η ευφορία της γης έφερεν αύξησιν της δυνάμεως ωρισμένων προσώπων, η οποία επροκάλει εμφυλίους σπαραγμούς, από τους οποίους τα διαμερίσματα αυτά εφθείροντο τόσον μάλλον, καθόσον ήσαν περισσότερον εκτεθειμένα εις εξωτερικάς επιδρομάς. Η Αττική, εν πάση περιπτώσει, λόγω του ότι το έδαφός της είναι ισχνόν και πτωχόν, υπήρξεν ανέκαθεν απηλλαγμένη από στάσεις και διά τον λόγον αυτόν διετήρησε πάντοτε τους ιδίους κατοίκους. Και έχομεν εδώ απόδειξιν του ισχυρισμού μου ότι, λόγω της μεταναστεύσεως, τα άλλα μέρη της Ελλάδος δεν ηυξήθησαν εις πληθυσμόν όπως η Αττική. Διότι οι δυνατώτεροι από εκείνους, όσοι, ένεκα εξωτερικών πολέμων ή εσωτερικών στάσεων εξεδιώκοντο από την άλλην Ελλάδα, κατέφευγαν εις τας Αθήνας ως εις τόπον ασφαλή, και, πολιτογραφούμενοι, κατέστησαν την πόλιν, ευθύς από τους παλαιότατους χρόνους, ακόμη πλέον πολυάνθρωπον, εις τρόπον ώστε επειδή η Αττική απέβη ανεπαρκής διά τον πληθυσμόν της πόλεως οι Αθηναίοι απέστειλαν αποικίας εις την Ιωνίαν.

Το όνομα Ελλάς

Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ο Έλλην ήταν γιος του Δευκαλίωνος και της Πύρρας και απέκτησε τρεις γιους, τον Αίολο, τον Δώρο και τον Ξάνθο. Ο Αίολος και ο Δώρος μαζί με τους γιους του Ξάνθου, τον Αχαιό και τον Ίωνα, αποτέλεσαν τους γενάρχες των τεσσάρων κυριότερων ελληνικών φυλών που ήταν οι Αχαιοί, οι Δωριείς, οι Αιολείς και οι Ίωνες. Το όνομα Έλληνες στα ομηρικά χρόνια δεν αντιστοιχούσε παρά μόνο σ’ ένα ελληνικό φύλο, που κατοικούσε στην περιοχή γύρω από τον Σπερχειό ποταμό στη σημερινή Φθιώτιδα (αρχ. Φθία), το οποίο είχε ως ηγέτη του τον μυθικό ήρωα Αχιλλέα, επικεφαλής των περίφημων Μυρμιδόνων:

«οι τ’ είχον Φθίην ήδ’ Ελλάδα καλλιγύναικα. > / Μυρμιδόνες δε καλεύντο και Έλληνες και Αχαιοί» (Ιλιάδα Β’ 683-4)

Οι Έλληνες στο έργο του Ομήρου αναφέρονται επίσης ως Αχαιοί, Παναχαιοί, Δαναοί, Αργείοι και Πανέλληνες:

«εγχείη δ’ εκέκαστο /ο Αίας ο ηγεμόνας των Λοκρών /Πανέλληνας και Αχαιούς» (Ιλιάδα Β’ 530).

Κατά τον Αριστοτέλη, αρχικά Ελλάς ήταν όνομα περιοχής κοντά στη Δωδώνη. Η ετυμολογία της λέξεως Έλλην έχει προκαλέσει διάφορες συζητήσεις. Η επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι η λέξη προέρχεται από τους Σελλούς (< θ. σελ- = φωτίζω), ένα ελληνικό φύλο της Ηπείρου στο οποίο ανήκαν οι ιερείς της Δωδώνης. Ένα μέρος των Σελλών φέρεται να μετανάστευσε στη Φθία. Μέχρι τον Τρωικό Πόλεμο, η Ελλάς δεν επιχείρησε τίποτα από κοινού: “Την αδυναμίαν, άλλωστε, των παλαιών καιρών μου φαίνεται ότι αποδεικνύει και το γεγονός προ πάντων ότι πριν από τα Τρωικά τίποτε δεν επεχείρησεν από κοινού η Ελλάς. Νομίζω μάλιστα ότι το όνομα αυτό ούτε είχε δοθή ακόμη εις όλην την χώραν, ούτε καν υπήρχε προ του Έλληνος, υιού του Δευκαλίωνος, αλλά τα διάφορα φύλα, και εις μεγαλυτέραν έκτασιν το Πελασγικόν, έδιδαν το όνομά των εις τα υπ’ αυτών κατοικούμενα διαμερίσματα. Αλλ’ από την εποχήν που ο Έλλην και οι υιοί του απέβησαν ισχυροί εις την Φθιώτιδα, και την βοήθειάν των επεκαλούντο οι κάτοικοι των άλλων πόλεων, τα διάφορα φύλα, συνεπεία της επικοινωνίας αυτής, ωνομάζοντο ήδη επί μάλλον και μάλλον Έλληνες, μολονότι πολύς επέρασε καιρός πριν το όνομα τούτο ημπορέση να επικράτηση γενικώς. Την καλυτέραν απόδειξιν παρέχει ο Όμηρος. Διότι, μολονότι έζησε πολύ ύστερον και από τα Τρωικά, πουθενά δεν ωνόμασε με το όνομα αυτό όλους, ούτε άλλους εκτός εκείνων που ηκολούθησαν τον Αχιλλέα από την Φθιώτιδα, οι οποίοι ήσαν και οι πρώτοι Έλληνες, αλλ’ αποκαλεί αυτούς εις τα ποιήματά του γενικώς Δαναούς και Αργείους και Αχαιούς.” Ο Όμηρος δεν κάνει επίσης διάκριση ανάμεσα σε Έλληνες και βαρβάρους: “Ούτε βαρβάρους, άλλωστε, μνημονεύει διά τον λόγον, ως νομίζω, ότι ούτε οι Έλληνες είχαν ακόμη διακριθή διά κοινού αντιθέτου ονόματος. Οπωσδήποτε τα διάφορα ελληνικά φύλα, επί των οποίων το όνομα των Ελλήνων, λόγω κοινότητος της γλώσσης, εξηπλώνετο διαδοχικώς από μίαν περιφέρειαν εις άλλην, έως ότου επεξετάθη ακολούθως επί του συνόλου των, δεν έκαμαν καμμίαν κοινήν επιχείρησιν πριν από τα Τρωικά, ένεκα αδυναμίας και ελλείψεως αμοιβαίας επικοινωνίας. Άλλωστε, και την εκστρατείαν ακόμη κατά της Τροίας τότε μόνον επεχείρησαν από κοινού, όταν είχαν ήδη αποκτήσει αξιόλογον εμπειρίαν της θαλάσσης.

Έλλην και Ελλάς

Στο Λεξικό του Μπαμπινιώτη, αναφέρεται και ο τύπος Έλλοπες, ο οποίος προσδιόριζε κατοίκους της Δωδώνης και της βόρειας Εύβοιας. Ο Αριστοτέλης ορίζει τη Δωδώνη ως αρχική πατρίδα των Ελλήνων. Από μορφολογικής απόψεως θεωρείται ότι οι λέξεις Έλλην και Ελλάς αποτελούν παράγωγα του ουσ. Ελλοί – Έλλοι – Σελλοί, καθώς οι τύποι αυτοί απαντώνται στον ‘Ομηρο και τον Πίνδαρο. Ο Χριστιανός Ησύχιος ερμηνεύει ως εξής: Έλλοί· Έλληνες οι εν Δωδώνη και οι ιερείς». Όλοι αυτοί οι γλωσσικοί τύποι είναι αγνώστου ετύμου και σημασίας κατά τον κ. Μπαμπινιώτη. [3]

Όπως αναφέρθηκε ήδη, στον Όμηρο η λέξη περιορίζεται τοπικά στους Θεσσαλούς της Φθίας, ενώ η χρήση της αργότερα στο αρχ. επίθ. Ελλανοδίκαι αύξησε το κύρος της λόγω της σημασίας των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Θουκυδίδης εξηγεί τη γεωγραφική επέκταση του όρου Έλληνες από τον μυθολογικό ήρωα Έλληνα, που ταξίδευε και δρούσε συχνά σε άλλες πόλεις. Ο αρχαίος ιστορικός Ηρόδοτος πιστεύει ότι ο όρος “Ελληνες χρησιμοποιήθηκε για να τονίσει την κοινή προέλευση των διαφόρων φυλών του ελληνικού χώρου. [3]

Ο αποκλεισμός του μυθώδους από την ιστορίαν μου ίσως την καταστήση ολιγώτερον τερπνήν ως ακρόαμα, θα μου είναι όμως αρκετόν, εάν το έργον μου κρίνουν ωφέλιμον όσοι θελήσουν να έχουν ακριβή αντίληψιν των γεγονότων, όσα έχουν ήδη λάβει χώραν, και εκείνων τα οποία κατά την ανθρωπίνην φύσιν μέλλουν να συμβούν περίπου όμοια. Θουκυδίδης [2]

Το «Γένος των Γραικών»

Στην προεπαναστατική Ελλάδα αναβιώνει μια πανάρχαια ονομασία των Ελλήνων, οι ονομασία Γραικοί, που χρησιμοποιήθηκε πριν ακόμη καθιερωθεί η λέξη Έλληνες. Σε επιγραφή τού 4ου π.Χ. αι. διαβάζουμε: «”Ελληνες ωνομάσθησαν, το πρότερον Γραικοί καλούμενοι». Ο Αριστοτέλης (Μετεωρολογικά 1,352α) γράφει: “ώκουνν [ενν. στην περιοχή της Δωδώνης στην Ήπειρο] οι Σελλoί (πρόκειται για τους Ελλούς] και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δε Έλληνες». Η πληροφορία του Αριστοτέλη και η γενικότερη παράδοση της αρχαιότητας συγκλίνουν στο ότι τόσο οι ονομασίες Γραικοί και Έλληνες όσο και η περιοχή της αρχικής εγκατάστασης των Ελλήνων τοποθετούνται στην περιοχή της Ηπείρου, γύρω από τη Δωδώνη και τα σημερινά Ιωάννινα.

Στους αλεξανδρινούς χρόνους, η ονομασία Γραικοί συναντάται λιγότερο αλλά παραλλήλως προς το Έλληνες. Στο Βυζάντιο παράλληλα με το Ρωμαίοι χρησιμοποιείται, σε περιορισμένη έκταση, και το Γραικοί, προσλαμβάνοντας την ειδικότερη σημασία «ελληνορθόδοξοι» κατ’ αντιδιαστολή προς το Έλληνες (= ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές) και το Λατίνοι (= χριστιανοί της Δύσης / ρωμαιοκαθολικοί). Τον 15ο αιώνα, (στη Σύνοδο της Φλωρεντίας) αναφέρονται «συνελθόντες Λατίνοι τε και Γραικοί». Ο δεινός αρχαιογνώστης Αδαμάντιος Κοραής και άλλοι προεπαναστατικοί συγγραφείς και αγωνιστές (Ρήγας, Χριστόπουλος κ.ά.) μιλούν για το «Γένος των Γραικών» και ο ανασκολοπισθείς Αθανάσιος Διάκος – αρνούμενος να ενταχθεί στον οθωμανικό στρατό… – απαντά περήφανα στους Τούρκους: «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω». Με την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, το όνομα Γραικοί αντικαθίσταται από το Έλληνες. Οι Γραικοί, είτε ως κάτοικοι (αργότερα) της Γραίας στην Εύβοια και της ευβοϊκής αποικίας Κύμης στην Κάτω Ιταλία είτε απευθείας (παλαιότερα) από την περιοχή της Ηπείρου, έγιναν γνωστοί στους Ιταλούς, που τους ονόμασαν Graeci, από όπου και οι ξενικές ονομασίες των Ελλήνων ως Greek (αγγλ.), Grec (γαλλ.), Grieche (γερμ.). Ωστόσο, οι ξένοι χρησιμοποιούν για το Ελλάς το Hellas, ως επίσημη ονομασία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παράλληλα προς τα ονόματα Greece (αγγλ.), Grece (γαλλ.) και Griechenland στα γερμανικά.

Με το έργο του αθάνατου Θουκυδίδη θα ασχοληθούμε και σε επόμενα σημειώματα. Για την ώρα, θα καταλήξουμε με ένα μικρό και επίκαιρο απόσπασμα από τον περίφημο διάλογο των Αθηναίων με τους Μηλίους:

ΜΗΛΕΙΟΙ: Πώς είναι δυνατόν να έχουμε εμείς το ίδιο συμφέρον να γίνουμε δούλοι σας όσο εσείς έχετε συμφέρον να μας υποτάξετε;

ΑΘΗΝΑΙΟΙ: Επειδή εσείς, αν υποταχθείτε, θ’ αποφύγετε την έσχατη καταστροφή και εμείς θα έχουμε κέρδος αν δεν σας καταστρέψουμε.

AMFIPOLI NEWS

5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2008 - ΠΥΡΠΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΑΣΓΟΥ:ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΔΕΚΑΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ. ΠΙΣΤΗ - ΥΠΟΜΟΝΗ - ΕΠΙΜΟΝΗ. Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΔΕΝ ΚΑΙΓΕΤΑΙ. - ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΘΑ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ

 

 

 











 


ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ