Του Ανδρέα Μητσόπουλου
Δικηγόρου-Συγγραφέως
Συμπληρώνονται 100 έτη από την 24η Ιουλίου 1923, ημέρα υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης. Της συνθήκης που αναθεώρησε την θριαμβευτική για την Ελλάδα, Συνθήκη των Σεβρών του 1920, η οποία θεμελίωνε την Ελλάδα των Δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών, οδηγώντας το Έθνος μόλις μία ανάσα από την υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας. Η Συνθήκη της Λωζάνης, που ισοδυναμούσε τότε με μία μειονεκτική για την Ελλάδα συνθήκη αφού την περιόριζε στον αυστηρά ελλαδικό χώρο, εάν εφηρμόζετο κατά γράμμα, θα αποκομίζονταν αρκετά οφέλη για την ισχυροποίηση της διεθνούς θέσεως της Ελλάδος. Συγκεκριμένα, η ανωτέρω συνθήκη υπεγράφη κατόπιν της ατυχούς εκβάσεως του τριετούς (1919-1922) ελληνοτουρκικού πολέμου στη Μικρασία, αντικαθιστώντας την Λαμπρή για το Έθνος, Συνθήκη των Σεβρών. Βάσει της ανωτέρω Συνθήκης, η Τουρκία εκτός από κυρίαρχη σε όλη την Μικρά Ασία, αποκτούσε εκ νέου και μάλιστα αμαχητί, την Ανατολική Θράκη, με παρέμβαση του Ελευθερίου Βενιζέλου μέσω τηλεγραφήματός του από το Παρίσι, ο οποίος ζητούσε από την ελληνική κυβέρνηση και την διαπραγματευτική αντιπροσωπεία στα Μουδανιά, την υπογραφή της ανακωχής των Μουδανιών (η οποία απετέλεσε πρόκριμα για την Συνθήκη της Λωζάνης), το φθινόπωρο του 1922. Την Ανατολική Θράκη, την οποία έπρεπε να εγκαταλείψει ο Ελληνικός Στρατός μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες γηγενούς πληθυσμού που θα απεχωρίζετο τις εστίες του και την πατρογονική του γη, ενώ οι Στρατιωτικοί Επιτελείς, δυνάμει της Στρατιάς του Έβρου, επέμεναν ότι εδύναντο να την διαφυλάξουν, καταλαμβάνοντας και την Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη. Η Τουρκία κατοχύρωνε την κυριαρχία της και στα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, Ίμβρο και Τένεδο, για τα οποία προεβλέπετο το δικαίωμα του αυτοδιοικήτου, το οποίο η ίδια, ανέκαθεν παραβίαζε, με αποτέλεσμα τα ηρωικά μας νησιά να υφίστανται διαχρονικά την βαναυσότητά της. Η Ελλάς στερείτο και τα Δωδεκάνησα που θα απελευθέρωνε εάν εφηρμόζετο η Συνθήκη των Σεβρών, τα οποία επεδικάζοντο στην Ιταλία, αλλά και την Βόρειο Ήπειρο που κατοχυρωνόταν στην Αλβανία. Τέλος, δυνάμει της Συνθήκης της Λωζάνης, η Ελλάς και η Τουρκία υπεχρεούντο να προχωρήσουν στη μαζική ανταλλαγή των πληθυσμών τους, με εξαίρεση τους Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως, των Πριγκηπονήσων, της Ίμβρου και της Τενέδου, ήτοι 200.000 Ομογενείς μας, καθώς και τους Μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης οι οποίοι τότε ανήρχοντο σε 50.000, ενώ σήμερα, λόγω των διώξεων που υφίστανται οι Ομογενείς μας, η ελληνική μειονότητα στις Αλύτρωτες Πατρίδες συρρικνώνεται, εν αντιθέσει με την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης που απολαμβάνει ανεμπόδιστα κάθε ανθρώπινο και θρησκευτικό δικαίωμα.
Τα Δωδεκάνησα, δικαιώθηκαν τον Φεβρουάριο του 1947 με την υπογραφή στο Παρίσι, της Συνθήκης Ειρήνης μεταξύ των Νικητριών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου Συμμαχικών Δυνάμεων και της ηττηθείσης Ιταλίας και μεταξύ άλλων συνεφωνήθη, ότι «Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου τας κατωτέρω απαριθμωμένας ήτοι: Αστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον, Τήλον, Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λίψον, Σύμην, Κω και Καστελλόριζον, ως και τας παρακειμένας νησίδας». Στην ανωτέρω συμφωνία η Τουρκία δεν είχε το δικαίωμα εκφράσεως λόγου και απόψεων δεδομένου ότι το δωδεκανησιακό νησιωτικό σύμπλεγμα δεν υπήγετο στην κυριαρχία της, ήδη εδώ και 31 έτη προ της υπογραφής της Συνθήκης. Η Τουρκία άλλωστε είχε απεκδυθεί κάθε κυριαρχικού δικαιώματός της αφού με την Συνθήκη της Λωζάνης είχε αποδεχθεί ότι παραιτείται οριστικώς «υπέρ της Ιταλίας, παντός δικαιώματος επί των κατεχομένων υπό της Ιταλίας νήσων και των υπ’ αυτών εξαρτημένων νησίδων», γεγονός που υποκρίνεται πως έχει ξεχάσει, προσπαθώντας να δημιουργεί «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο.
Μετά από μία πορεία με στόχο την Εθνική Ολοκλήρωση, το ελληνικό κράτος από το 1974 και εντεύθεν, προβαίνει σε συνεχείς υποχωρήσεις. Αυτό συνέβη στην Κύπρο το 1974, όταν καταπατήθηκε από τους Τούρκους το 37% του νησιού, με αποτέλεσμα να διατηρείται έως σήμερα το ψευδοκράτος στα Κατεχόμενα. Ακολούθησε η εθνική τραγωδία στα Ίμια το 1996 επί Σημίτη, η οποία ισοδυναμεί με πράξη εθνικής μειοδοσίας, με συνέπεια το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου από τους Τούρκους, την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας και την εκδήλωση ραγιαδισμού από τις ελληνικές κυβερνήσεις, με αποκορύφωμα την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών επί ΣΥΡΙΖΑ. Ευρισκόμενοι πλέον στην εποχή της δεύτερης κυβερνητικής θητείας του Κυριάκου Μητσοτάκη, η κατάσταση παραμένει ίδια, ενώ ελλοχεύει κίνδυνος, ελλείψει Ισχυρής Πατριωτικής Αντιπολιτεύσεως, να υπάρξουν δυσμενείς εξελίξεις στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Έτσι, στην συνέντευξη που παραχώρησε ο Πρωθυπουργός στους δημοσιογράφους Σία Κοσιώνη και Παύλο Τσίμα, στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, λίγο μετά την συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν στο Βίλνιους της Λιθουανίας, στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέφερε πως η απομείωση κυριαρχίας είναι μια σχετική έννοια, δηλώνοντας ότι «οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου, μπορεί ενδεχομένως, ναι, να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης». Φαίνεται πως ο Πρωθυπουργός, που εντάσσει τέτοιου είδους υποχωρήσεις στον «Πατριωτισμό της Ευθύνης», νομίζει ότι επειδή έλαβε το 41% των ψήφων στις εθνικές εκλογές, ένεκα τεράστιας αποχής, νομιμοποιείται να ομιλεί για εθνικές υποχωρήσεις, λες και τα Εθνικά Κυριαρχικά Δικαιώματα της Ελλάδος, έχουν σχέση με τα αμπελοχώραφα της οικογένειάς του. Αποδεικνύεται δε, ότι οι θέσεις της αδελφής του, Ντόρας Μπακογιάννη, περί συνεκμεταλλεύσεως με τους Τούρκους, που για την ίδια δεν αποτελεί ταμπού, απηχούν στην γραμμή της σημερινής ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας. Θέσεις που απέχουν παρασάγγας από τα Εθνικά Συμφέροντα. Ο Πρωθυπουργός, που επιμένει στην επίλυση των θεμάτων που άπτονται των θαλασσίων ζωνών, αποφεύγει να προτάξει δυναμικά τις κάτωθι Εθνικές Θέσεις, ήτοι:
Την επέκταση των χωρικών υδάτων μας σε όλα τα μήκη και πλάτη των ελληνικών θαλασσών, από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια και εν συνεχεία την ανακήρυξη Α.Ο.Ζ. Την άμεση παύση της λειτουργίας της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ υπό την ιδιότητα του τζαμιού και την επαναφορά του Υπέρτατου Συμβόλου των απανταχού Ορθοδόξων στο καθεστώς του Μουσείου, όπως ίσχυε κατά την περίοδο από το 1934 έως το 2020. Την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία που προωθεί λαθρομετανάστες σε Αιγαίο και Έβρο, με στόχο την ισλαμοποίηση της Ελλάδος. Την παύση των παραβιάσεων του ελληνικού εναερίου χώρου από τα τουρκικά μαχητικά, που πραγματοποιούνται επί καθημερινής βάσεως. Την συμμόρφωση της Τουρκίας στην λογική του Διεθνούς Δικαίου και της Συνθήκης της Λωζάνης, καθώς και την εγκατάλειψη του παραλογισμού της για αποστρατιωτικοποίηση των Νήσων του Ανατολικού Αιγαίου. Την παύση κάθε αναφοράς της Τουρκίας σε «τουρκική» μειονότητα στην Θράκη, αντί του ορθού όρου «μουσουλμανική» και την χαλιναγώγηση της δράσεως του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή. Την διεθνή καταδίκη της Τουρκίας λόγω της παραβιάσεως ανθρωπίνων δικαιωμάτων εις βάρος της Ελληνορθόδοξης Μειονότητος στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο, την Τένεδο και τα Πριγκηπονήσια. Την απαίτηση της Ελλάδος, να απελευθερωθούν τα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου και να αποχωρήσει ο τουρκικός στρατός κατοχής από το νησί. Την κατάργηση του τουρκολιβυκού ψευδοσυμφώνου.
Μέσα στην εκτυλισσόμενη αντεθνική λαίλαπα, η κοινοβουλευτική Λαϊκή Πατριωτική Δεξιά οφείλει να επικρατήσει έναντι των εθνομηδενιστικών δυνάμεων. Εκατό έτη από την Συνθήκη της Λωζάνης, δεν υπάρχουν περιθώρια για νέες εθνικές τραγωδίες, που θα προκληθούν από φοβικές διπλωματικές επιλογές εν καιρώ ειρήνης. Στόχος μας, παραμένει η διαφύλαξη των κεκτημένων, έως ότου απαλλαγούμε από το ασύμβατο με το Εθνικό Μεγαλείο, δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτε». Και όταν έλθει η Ευλογημένη Ημέρα που η Ελλάς θα κυβερνάται από Έλληνες Πατριώτες, ο Εθνικός Στόχος, μετά την πάταξη των εγχώριων κινδύνων, θα είναι η ευόδωση των Πεπρωμένων της Ελληνικής Φυλής.
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου