Το βιβλίο «Οι Ένοχοι» κυκλοφόρησε ο ιστορικός συγγραφέας Νικόλαος Αργυρόπουλος, βετεράνος και ο πλέον διάσημος μαχητής του πολέμου της Κύπρου, το 1974, στη διάρκεια του οποίου υπηρέτησε με τον βαθμό του έφεδρου Λοχία. Μέσα από ένα πλήθος εγγράφων, συνεντεύξεων, δημοσιευμάτων, φωτογραφιών και άλλων ντοκουμέντων αποτυπώνεται η βούληση του συγγραφέα να τιμήσει τους συμπολεμιστές του και να καταδείξει όλες τις πτυχές της προδοσίας, κατονομάζοντας και καταδεικνύοντας τους ενόχους. Το βιβλίο δόθηκε στην κυκλοφορία από τις εκδόσεις του περιοδικού «Ενδοχώρα» του εθνικιστή Ιωάννη Κουριαννίδη.
Με θάρρος και παρρησία ο συγγραφέας δίνει απαντήσεις σε αναπάντητα μέχρι σήμερα ερωτήματα, όπως:
● Πώς μερικοί αρχηγοί Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων αντιμετωπίσθηκαν έτσι και μερικοί άλλοι αλλιώς;
● Πώς στοιχεία που το 1974 είχαν, ας πούμε, κάποια σκοπιμότητα να
χαρακτηρισθούν «απόρρητα» εξακολουθούν και σήμερα, 48 χρόνια μετά, να
παραμένουν «απόρρητα»; Ίσως για να εκθέτουν αυτούς που τα χαρακτηρίζουν
«απόρρητα».
● Γιατί ο ήρωας τότε πλωτάρχης Ελευθέριος Χανδρινός αντιμετωπίσθηκε
περίπου ως προδότης από.... επίορκους αντιστασιακούς του γλυκού νερού;
● Γιατί ο Μακάριος δεν επέστρεψε στην Κύπρο, αμέσως όταν παραιτήθηκε ο Νίκος Σαμψών, ενώ η ομαλότητα είχε αποκατασταθεί;
Σύμφωνα με τον πατριώτη δημοσιογράφο Θεόδωρο Χατζηγώγο, ο συγγραφέας αποκαλύπτει ότι οι Άγγλοι εκβίαζαν συστηματικά τον «εθνάρχη»
Μακάριο Γ' γιατί είχαν αποδείξεις ότι ήταν ομοφυλόφιλος και
παιδεραστής!... Και με την απειλή ότι θα αποκαλύψουν δημοσίως το ολέθριο
πάθος του, τον εξανάγκασαν να υπογράψει την εθνοπροδοτική συμφωνία του
Λονδίνου στις 19 Φεβρουαρίου 1959.
● Γιατί και πώς δεδηλωμένα πρωτοπαλίκαρα του Ιωαννίδη έγιναν, εν μια νυκτί, πρωτοπαλίκαρα της δημοκρατίας;
Ο Αργυρόπουλος αφιερώνει το έργο, που προλογίζει ο υποστράτηγος ε.α. και αρθρογράφος ημερήσιων εφημερίων Χρήστος Μπολώσης, «στους αδικαίωτους συμπολεμιστές μου, τους πεσόντες στο πεδίον της μάχης και τους αγνοημένους αιχμαλώτους».
Ο συγγραφέας σημειώνει:
«Αυτό το βιβλίο, αποτελεί μία προσπάθεια να εκπληρώσω το δικό μου χρέος. Πρωτίστως, απέναντι στον Χριστό που με κράτησε ζωντανό στις μάχες. Δεύτερον, απέναντι στους συμπολεμιστές μου, άλλοι εκ των οποίων έπεσαν στα πεδία της Τιμής και άλλοι αιχμαλωτίσθηκαν, όταν άδειασε η θαλάμη του όπλου τους από σφαίρες. Είναι αυτοί, που σαπίζουν ακόμη στα κολαστήρια των τουρκικών στρατιωτικών φυλακών, αγνοημένοι παντελώς από τους "αρμοδίους" εκπροσώπους του ελληνικού κράτους. Ώφειλα να μιλήσω εγώ γι' αυτούς, που έκτοτε δεν μπορούν να μιλήσουν. Και τρίτον, απέναντι στην αλήθεια, την οποία οφείλω να παραδώσω ατόφια και αναλλοίωτη στις επόμενες γενεές των Ελλήνων. Την σκυτάλη της συνεχείας μας, οφείλουμε να την παραδίδουμε στα χέρια τους και όχι πεταμένη στο χώμα ή στην λάσπη. Ιδρωμένη ναι..., ματωμένη ναι..., αλλά στα χέρια τους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου