Όπως είχει γράψει προνοητικά επιτυχώς και δη πρώτος εξ όλων εδώ και καιρό ο Καθηγητής μου στο Ποινικό Δίκαιο, Κωνσταντίνος Βαθιώτης, στον νέο θαυμαστό ανάποδο κόσμο στον οποίον πλέον ως σύγχρονοι σκλάβοι με ψευδαίσθηση ελευθερίας βουλήσεως και πράξεως πορεύονται σύσσωμα τα Έθνη και οι λαοί, μετά την κατ’ όνομα πανδημική κρίση και τους καθολικούς, οριζοντίους και τυραννικούς υγειονομικούς εγκλεισμούς, τα καυχώμενα ως δημοκρατικά και φιλελεύθερα δυτικά κράτη θα μεταλλαχθούν οσονούπω άρδην σε σκληρά πατερναλιστικά μορφώματα, τα οποία από τούδε και εις το διηνεκές θα προβάλλουν την απόλυτη εξάρτηση του μέσου ευνούχου πολίτου απ’ αυτά ως την μόνη λύση στα ζωτικά προβλήματά του. Η κατακόρυφη, ακατάπαυστη και απρόβλεπτα γεωμετρική αύξηση των τιμών όχι μόνο σε είδη πρώτης ανάγκης, αλλά σε κάθε προϊόν με μία μέτρια λογική ζήτηση της εγχωρίου και ενωσιακής αγοράς, ως δήθεν αποκλειστικό αποτέλεσμα της πολεμικής συρράξεως στην Ουκρανία, ήρθε να διαδεχτεί την πλανητική απειλή ενός ιού του οποίου η καταπολέμηση επέβαλε βάρβαρα μέτρα κρατικού καταναγκασμού σ’ ολόκληρη την κοινωνία υπό το πρόσχημα της διασφαλίσεως της δημοσίας υγείας. Κατά σατανική σύμπτωση και αντιστοιχίαν με την φρικτή προϊούσα περίοδο καθ’ ην το κράτος ενεφάνη ως προστάτης όλων ημών των ανημπόρων να προστατεύσουμε εαυτούς και αλλήλους από τον κίνδυνο της ιώσεως, η επιγενομένη παρουσίασε πάλι το κράτος ως τον σωτήριο Μεσσία στην πενία και την εξαθλίωση, τις οποίες δημιουργεί η εξωφρενική ακρίβεια.
Το περιώνυμο ‘‘καλάθι του νοικοκυριού’’ -κι ουχί βεβαίως της νοικοκυράς, καθ’ ότι ζούμε εν παραλλήλοις στον αστερισμό της φεμινιστικής πολιτικής ορθότητος, η οποία εξαναγκάζει σε απολυταρχική ουδετεροποίηση του καθημερινού μας λεξιλογίου- το οποίο ως πολιτικό πρόγραμμα υποτιθεμένης στηρίξεως των μεσαίων και χαμηλών εισοδηματικά στρωμάτων ως προς την προμήθεια βασικών αγαθών αναγομένων στην ανθρώπινη επιβίωση ήρχισε να εφαρμόζεται προ ολίγων εβδομάδων, δεν άργησε να σκάσει ωσάν μεγάλη ρόζ τσιχλόφουσκα στις λαμπυρίζουσες από την καλοζωΐα παρείες του υπουργού που το εισηγήθηκε μετ’ επάρσεως και μεγαλαυχίας. Τρόφιμα, χαρτικά, απορρυπαντικά και είδη υγιεινής, τα οποία επελέχθησαν να αναδειχθούν ως απολαύοντα καίριας μειώσεως στην αξία τους, δεν περιεβλήθησαν παρά το κόστος μόλις των προγενεστέρων ημερών, χωρίς καμμία εγγύηση μη ανόδου τους ή σταθεροποιήσεως του αντιτίμου τους. Με την κάθε υπεραγορά να διαμορφώνει καταλόγους εμπορευμάτων εκπτώσεως διαφορετικών των άλλων και τους καταναλωτές να σπεύδουν να δαπανήσουν διόλου φθηνές βενζίνες, για να μεταβαίνουν από την μία εταιρεία στην άλλη, γυρίζοντας όλην την πόλη, ώστε να συγκεντρώσουν όλα τα απαραίτητα της λίστας τους, το κυβερνητικό σχέδιο κατέπεσε ωσάν κάστρο στην άμμο με τον πρώτο άνεμο των καταναλωτών που μυρίστηκαν την πολιτική απατεωνιά και τον σκαιό, κυνικό και ωμό εμπαιγμό προς το πρόσωπό τους. Παρά τις γκρότεσκες δημαγωγικές φιέστες σε ράφια των υπεραγορών και την άγαρμπη προπαγάνδα των τιμών, ο μεταμνημονιακός πολίτης διατηρεί ακέραιο προς στιγμήν το αισθητήριο να αντιλαμβάνεται πόσα χάνει και πόσα μένουν στην τρύπια τσέπι του φθαρμένου παντέλονιού του.
Το αβυσσαλέο ταξικό χάσμα ανάμεσα σε μία εύρωστη, ευδαίμονα και πανόλβια ελιτοκρατία, η οποία φέρει το μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας, και σε μία ριζικώς προλεταριοποιημένη βάση της κοινωνικής πυραμίδος εξηγεί εις έναν δραματικά ικανοποιητικό βαθμό την αναποτελεσματικότητα μέτρων προσβλητικής ελεημοσύνης προς την κατακρεουργημένη πλειοψηφία της ανεργίας, της ανέχειας και του ταπεινωτικού μηνιαίου μισθού των οκτακοσίων ευρώ. Τα πούπουλα της μπουζουαζίας δεν πρόκειται να συνειδητοποιήσουν τα υπαρξιακά προβλήματα ενός λαού βεβυθισμένου στην μιζέρια και την καχεξία, αν δεν τα βιώσουν αληθινά, αν δεν τα ζήσουν σ’ όλην τους την επώδυνα βασανιστική έκταση, με λογαριασμούς της ΔΕΗ απλήρωτους, τραπεζικά δάνεια σε ατυχή διακανονισμό, ψυγεία και ντεπόζιτα οχημάτων μονίμως άδεια, φροντιστήρια και απαιτήσεις των παιδιών να τρέχουν γραμμή. Αυτή η στρατηγικά αποτυχημένη σχεδίαση αμβλύνσεως των καταναλωτικών προσκομμάτων των ιδιωτών, οι οποίοι βλέπουν το γάλα και τον άρτο τον επιούσιον να στρογγυλοποιούνται αποφασιστικά στα δύο ευρώ, πέραν των άλλων μαρτυρεί την οριστική κατάληξη που προμηνύεται για τον μετάνθρωπο της νέας εποχής των ασυμμέτρων απειλών, ο οποίος μετά την εκχώρηση κάθε δικαιώματος και ατόμικής του ελευθερίας στο κράτος Λεβιάθαν θα σύρεται μεθοδευμένα σε ευτελείς ικεσίες προς τούτο για μία ελάχιστη παροχή βοηθείας εν είδει φιλανθρωπίας.
Η γενεά του ‘‘Πολυτεχνείου’’ του οποίου την επέτειο της κιβδήλου και ψευδεπίγραφης εξεγέρσεως το 1973 εόρτασαν προχθές άπασες οι πολιτικές δυνάμεις που ανδρώθηκαν, πλούτισαν και έστησαν καριέρες πάνω σε εθνικούς μύθους, ψέματα και απάτες, είναι εκείνη η οποία ως ιδρύτρια της Τρίτης Ελληνέζικης Ολιγαρχίας των προδοτών της Κύπρου διοικεί άχρι σήμερον τον ρημαγμένο τούτο τόπο, παρέχοντας ψωμί σε λαθρομετανάστες, παιδεία ανθελληνική και ελευθερία σε εγκληματίες. Τα διάφορα καλάθια, πακέτα υποκριτικής ενίσχυσης και μέτρα θεατρικής ανακούφισης των οικονομικά γδαρμένων πληβείων δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να χρυσώνουν το χάπι σ’ έναν Έθνος, το οποίο υποφέρει από τις κεντρικές πολιτικές φτωχοποίησης, βουλιάζοντας στα χρέη. Αμετακίνητος, αταλάνευτος και επίμονος ο λαός στις επιλογές των ηγετών του έχει απολέσει σε υψηλό ποσοστό το ηθικό του πλεονέκτημα να διαμαρτύρεται για την κατάντια στην οποία συνέβαλε ασμένως κι ο ίδιος. Ας μην το λησμονούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου