Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Ιδρυτή και Διευθυντή του περιοδικού ''ΕΝΔΟΧΩΡΑ''
Ανακούφιση στην Ευρώπη από τη νίκη του Μακρόν στις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία» μας πληροφορεί τόσο η ΕΡΤ όσο και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους τηλεοπτικούς διαύλους στην Ελλάδα.
Δεν διευκρινίζεται, όμως, ποια ακριβώς Ευρώπη «ανακουφίστηκε». Η Ευρώπη των Παρισίων με τον καμένο Καθεδρικό Ναό της Παναγίας και με τα εκατομμύρια των αλλοδαπών ψηφοφόρων που έδωσαν στον Εμ. Μακρόν ένα 86% (!), το οποίο θυμίζει σοβιετικά καθεστώτα;
Μήπως η Ευρώπη των συνταξιούχων και των μεγαλοστελεχών διάφορων κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων, στις τάξεις των οποίων ο ίδιος χαίρει, επίσης, ιδιαίτερης προτίμησης; Ή μήπως η κλίκα των ολίγων που αποφασίζουν για την τύχη της μην αντλώντας την παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο (αφού δεν είναι εκλεγμένοι, αλλά διορισμένοι);
Μήπως, τελικά, η «ανακούφιση» αυτή, της περδόμενης δημοσιογραφίας, αφορά ένα μικρό μόνο κομμάτι της πραγματικής Ευρώπης; Πραγματική Ευρώπη νοείται αυτή των εργαζομένων, δηλαδή, του μόχθου, της παραγωγής και της δημιουργίας. Η Ευρώπη, δηλαδή, που αποτυπώθηκε στα ποσοστά της Μ. Λεπέν ακριβώς σε αυτές τις κατηγορίες ψηφοφόρων, στο περισσότερο δραστήριο και παραγωγικό τμήμα του γαλλικού λαού, το οποίο δείχνει, μάλιστα, πως είναι προσανατολισμένο στη διατήρηση των παραδοσιακών αξιών του γαλλικού έθνους.
Αυτοί οι πολίτες δεν είναι ικανοί, σε ποσοστό, να εκλέξουν τον ηγέτη που αρμόζει στην ιστορική τους χώρα ακόμη, όχι γιατί είναι μειοψηφία, αλλά επειδή είναι μία πλειοψηφία διασπασμένη. Η διάσπασή τους αυτή οδήγησε στην κομματική ψήφο του πρώτου γύρου των εκλογών και σε ένα σημαντικό ποσοστό αποχής στον δεύτερο γύρο. Παραμένει, όμως, ακόμη πλειοψηφία.
Και είναι βέβαιο ότι στις επόμενες εκλογές αυτή η πλειοψηφία θα εκφραστεί ηχηρά, είτε με τη Λεπέν είτε με κάποιον ή κάποια διάδοχό της. Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη. Η υποχώρηση της παγκοσμιότητας μετά το αποτυχημένο εγχείρημά της ήταν επόμενο να οδηγήσει τους λαούς στο ασφαλέστερο διαχρονικό αποκούμπι τους: στην αναζήτηση ελπίδας για το μέλλον στην εθνική τους ταυτότητα. Είναι λογικό. Συνέβη αυτό που οι ίδιοι οι εμπνευστές της προσδιόρισαν: Απέναντι στο τρίλημμα της παγκοσμιότητας (οικονομική ελευθερία, δημοκρατία, εθνικό κράτος) οι πολίτες επιλέγουν τα δύο τελευταία, δημοκρατία και εθνικό κράτος. Η φύση ενός τριλήμματος, εξάλλου, ορίζει ότι δεν είναι δυνατόν να ισχύουν ταυτόχρονα και οι τρεις επιλογές, αλλά οι δύο από αυτές. Γι᾽ αυτό και εν προκειμένω η επιλογή γίνεται μεταξύ των περισσότερο οικείων και δοκιμασμένων από αυτά. Το εθνικό κράτος παρέχει την ασφάλεια και η δημοκρατία την ελευθερία που επιδιώκει ένας μέσος άνθρωπος, ένας πολίτης που σέβεται και στηρίζει τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά του έθνους του, που μόνο μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούν να συντηρηθούν και να αναπτυχθούν.
Στην πατρίδα μας έγινε απόπειρα αυτές οι επιλογές να χαρακτηριστούν νατιβισμός που πρέπει να πολεμηθεί (Κυρ. Μητσοτάκης στο Global Forum στο Ισραήλ, 11 Ιουνίου 2018: «Η άνοδος της ξενοφοβίας, του νατιβισμού και του ρατσισμού είναι δυστυχώς μια πραγματικότητα στην Ευρώπη, την οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε»). Είχαν προηγηθεί τα τέσσερα ολέθρια χρόνια της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, με το ξεπούλημα της Μακεδονίας μας, την ανεμπόδιστη εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών στην πατρίδα μας, αλλά και την ολοκληρωτική απαξίωση του αφηγήματος της Αριστεράς για την απεμπλοκή της χώρας μας από τη μέγκενη των Μνημονίων και της διεθνούς τοκογλυφίας.
Όλα αυτά θα έπρεπε ήδη να έχουν δημιουργήσει τις προοπτικές για την ανάπτυξη ενός αντίστοιχου ταυτοτικού κινήματος στην πατρίδα μας που να διεκδικεί με αξιώσεις την ηγεσία της χώρας, για να την οδηγήσει σε μία ανοδική πορεία υπό το πρίσμα ενός ευρωπαϊκού προβληματισμού και εθνικών αξιών. Δυστυχώς, όσοι προσπαθούν να εκφέρουν έναν τέτοιο πολιτικό λόγο αρκούνται ακόμη στο να χαίρονται αν κάποιες δημοσκοπήσεις τούς τοποθετούν στο 3% για την είσοδό τους στη Βουλή ή ακόμη και στο 1,5% της κρατικής χρηματοδότησης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου