Δικηγόρου-Συγγραφέως
Την24η Φεβρουαρίου, η Ρωσία διαψεύδοντας τις προβλέψεις της Δύσεως εισέβαλε στην Ουκρανία, με την αιτιολογία της προστασίας των Ρωσόφωνων στο Ντονέτσκ και στο Λουγκάνσκ. Ο πλέον ουσιώδης λόγος της εισβολής όμως, είναι τα τεράστια γεωπολιτικά συμφέροντα που κρύβονται στην περιοχή. Η Ουκρανία, έχοντας βιώσει επί δεκαετίες την κομμουνιστική μάστιγα, αποτελώντας τμήμα της Σοβιετικής Ενώσεως, μετά την διάλυση αυτής, θέλησε να ακολουθήσει δυτική κατεύθυνση ώστε να προσδεθεί στο άρμα των Η.Π.Α., έχοντας ως στόχο την ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Η Ουκρανία, διατηρώντας έως σήμερα τα ανωτέρω φοβικά σύνδρομα, αισθάνεται να απειλείται από την γείτονα χώρα Ρωσία, έχοντας την πεποίθηση ότι ο μεταξύ τους εναγκαλισμός θα της στερήσει την ελευθερία εκ νέου, μη δυνάμενη να αντιληφθεί ότι η Ρωσία του Προέδρου Βλαδίμηρου Πούτιν έχει διαγράψει οριστικά το τραγικό σοβιετικό παρελθόν, εμπνεόμενη από τη μεγάλη τσαρική Ρωσία που μεσουρανούσε πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Παρά τις δικαιολογημένες έως έναν βαθμό ανησυχίες της Ουκρανίας, στην προκειμένη περίπτωση, η δήθεν αιφνιδιαστική απόφαση της Ρωσίας να εισβάλει στο έδαφός της, δεν ισοδυναμεί με επεκτατικές βλέψεις αλλά με άσκηση αμυντικής πολιτικής. Και τούτο, διότι το ΝΑΤΟ με ηγέτιδα δύναμη τις Η.Π.Α., προσεγγίζοντας την Ουκρανία, εκμεταλλευόμενο την ρωσοφοβία της, επεδίωξε να την καταστήσει μελλοντικά, σύμμαχο, προκαλώντας στην γειτονική Ρωσία εύλογη ανασφάλεια. Ως εκ τούτου, η επίθεση του Πούτιν ήταν φυσικό επόμενο. Πως θα είχαν αντιδράσει αλήθεια οι Η.Π.Α., εάν η Ρωσία επιχειρούσε να εντάξει στην σφαίρα επιρροής της, χώρες της Κεντρικής ή της Λατινικής Αμερικής, εγκαινιάζοντας στρατιωτικές βάσεις σε απόσταση βολής από τις Η.Π.Α.; Είναι δεδομένο ότι θα έπρατταν ακριβώς το ίδιο με την Ρωσία, ώστε να διασφαλιστούν από τυχόν επιθετικές διαθέσεις της ετέρας υπερδυνάμεως.
Ως εκ των ανωτέρω γίνεται αντιληπτό, ότι η αιτία για την εν εξελίξει ρωσο-ουκρανική σύρραξη είναι οι τεταμένες ψυχροπολεμικές σχέσεις μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων οι οποίες είχαν βελτιωθεί επί των ημερών του Ρεπουμπλικανού Δεξιού Πατριώτη και Ειρηνοποιού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, τον οποίο οι οπαδοί της Νέας Τάξεως χαρακτήριζαν ακραίο και επικίνδυνο, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος υπήρξε παράγων της παγκοσμίου σταθερότητος, αφού κατά την διάρκεια της προεδρικής θητείας του (2016-2020), δεν προκάλεσε κανέναν νέο πόλεμο και έκλεισε οριστικά κάθε παλαιό μέτωπο. Αυτή η παγκόσμια παρεμβατική πολιτική των Η.Π.Α. αναβιώνει σήμερα, μετά την οριακή ήττα του Τραμπ (ήττα που αμφισβητήθηκε έντονα) στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2020 και την άνοδο στην εξουσία του Τζο Μπάιντεν και των Δημοκρατικών των Η.Π.Α., οι οποίοι ευθύνονται για την αποσταθεροποίηση στα Βαλκάνια και την ωμή επίθεση το 1999, που αιματοκύλησε και διέλυσε την αδελφή και ομόδοξη της Ελλάδος, Σερβία.
Η ελληνική κυβέρνηση από την πλευρά της, ετάχθη αναφανδόν υπέρ της Ουκρανίας αποστέλλοντας πολεμικό υλικό, χωρίς να υπολογίσει τις εύθραυστες ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή. Ως εκ τούτου η κυβέρνηση Μητσοτάκη, κατεδίκασε χωρίς δεύτερη σκέψη την τακτική της Ρωσίας, καθιστώντας εχθρό μας μία υπερδύναμη, τοποθετώντας σε δεύτερη μοίρα τα ελληνικά γεωπολιτικά συμφέροντα και την προστασία της πολυπληθούς ελληνικής μειονότητος που ζει στην Ουκρανία και ήδη μετρά θύματα. Σαφέστατα, η θέση της Ελλάδος έπρεπε να ταυτίζεται με την αυστηρή ουδετερότητα, δεδομένου ότι αφενός μεν υπάγεται στο ΝΑΤΟ, αφετέρου δε, ανήκει σε μία άτυπη διορθόδοξη συμμαχία με ηγέτιδα δύναμη την Ρωσία. Το συμφέρον της Ελλάδος άλλωστε, δεν είναι να υπακούει τυφλά στα κελεύσματα των διεθνών οργανισμών των οποίων αποτελεί μέλος, αλλά να διατηρεί καλές οικονομικές και γεωπολιτικές σχέσεις και με τις δύο υπερδυνάμεις. Η ελληνική ηγεσία όμως, δεικνύει πως αδυνατεί να κατανοήσει το εθνικό συμφέρον, αποδεικνύοντας ότι αγνοεί πλήρως την Ιστορία η οποία μας δίδαξε ότι τα διπλωματικά λάθη μας και η εις βάρος μας μεταστροφή των συμμάχων κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδήγησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή και στη μοιραία κατάληξη του Εθνικού Οράματος της Μεγάλης Ιδέας. Ήδη η Ρωσία, προέβη στην έμμεση αναγνώριση του ψευδοκράτους του Αττίλα στην Κύπρο, ικανοποιώντας την Τουρκία, η οποία διατηρεί εντέχνως τις ισορροπίες, στηρίζοντας φαινομενικά το ΝΑΤΟ και την Ουκρανία, πλην όμως κλείνει τα Στενά για όλα τα κράτη, εξυπηρετώντας τους Ρώσους που διατηρούν τον στόλο τους στη Μαύρη Θάλασσα, δηλώνει ότι δεν εγκαταλείπει τις σχέσεις της ούτε με την Ρωσία, ούτε με την Ουκρανία και ασφαλώς καιροφυλακτεί να επιτεθεί στην Ελλάδα, ελπίζοντας στην ουδετερότητα του ΝΑΤΟ, στην αδιαφορία της Ε.Ε. και στην υποστήριξη της Ρωσίας, η οποία τα τελευταία έτη βιώνει την δυσμενή εξωτερική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων.
Άπαντες εις την Εσπερία, ομιλούν υποκριτικά για ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ποιος ενδιαφέρθηκε όμως για την τουρκική εισβολή το 1974 στο βόρειο τμήμα της Κύπρου; Μία εισβολή που διαρκεί εδώ και 48 έτη και κανείς δεν επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία για τις τερατώδεις αυθαιρεσίες της. Η «δημοκρατική» Δύση αδυνατεί να αντιδράσει στην ρωσική επίθεση. Οι κυρώσεις που θα επιβληθούν στην Ρωσία δεν την αγγίζουν ιδιαίτερα, δεδομένου ότι η οικονομία της αχανούς ευρασιατικής χώρας, διαθέτει μεγαλύτερες αντοχές από αυτές που οι ειδήμονες της Δύσεως υπελόγιζαν. Η Δύση παρακμάζει, γιατί οι Παραδοσιακές Εθνικές Αξίες του Πατριωτισμού, της Θρησκευτικής Πίστεως, της Φιλοπατρίας, του Ηρωισμού, της Αλληλεγγύης, έχουν αντικατασταθεί από την πρόνοια για την κλιματική αλλαγή, την φιλολαθρομεταναστευτική πολιτική και τις «δικαιωματιστικές» ψευδοαξίες της υπερασπίσεως υπέρμετρων και επίπλαστων δικαιωμάτων, που προωθούν οι νεοταξίτες πολιτικοί. Στην Ρωσία όμως, οι Παραδοσιακές Αξίες παραμένουν ισχυρές και αποτελούν τον καταλυτικό παράγοντα για τη νίκη σε κάθε πολεμική σύρραξη. Η Ουκρανία σε αυτόν τον πόλεμο έμεινε ουσιαστικά αβοήθητη. Ωστόσο ανθίσταται ηρωικά. Οι Η.Π.Α. δεν ψυχολόγησαν ορθά τις αντιδράσεις του Πούτιν και όταν παρέστη ανάγκη να στηρίξουν την Ουκρανία, δεν θέλησαν να συγκρουστούν με την «ρωσική αρκούδα».
Η προσφυγιά, ο θάνατος, η δυστυχία και η ανθρωπιστική κρίση στην Ουκρανία, είναι πληγές που θα αργήσουν να επουλωθούν, ακόμη κι αν ο πόλεμος λήξει σύντομα. Ο πόλεμος αυτός, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για πιθανή εκτεταμένη πολεμική εμπλοκή στο εγγύς μέλλον, η οποία ίσως αποτελέσει τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένας πόλεμος που θα είναι υπέρμετρα σκληρός και αμφίρροπος μεταξύ των υπερδυνάμεων Η.Π.Α., Ρωσίας και ενδεχομένως και της Κίνας. Σε έναν τέτοιο αβυσσαλέο πόλεμο, η τύχη της Ελλάδος είναι αβέβαια. Το ηθικό δίδαγμα που προκύπτει από τα τεκταινόμενα του ρωσο-ουκρανικού πολέμου είναι ότι δεν δυνάμεθα να στηριχθούμε σε «συμμάχους», παρά μόνο στις δικές μας δυνάμεις, όπως ανέκαθεν συνέβαινε στην μακραίωνη Ιστορία μας από τους Περσικούς Πολέμους έως το Έπος του 1940-41.
Τους δύο τελευταίους αιώνες, ο Ελληνισμός εκμεταλλευόμενος τις νέες συνθήκες, ίδρυσε κράτος τον 19ο αιώνα και στις αρχές του 20ου το διπλασίασε. Ευρισκόμενοι στον 21ο αιώνα, το status quo μεταβάλλεται εκ νέου. Είναι ιστορική ανάγκη, να είμαστε παρόντες σε αυτήν την αλλαγή και επιβεβλημένο να μεταβληθεί η φοβική ελληνική εξωτερική πολιτική σε Πατριωτική, χωρίς νεοφιλελεύθερες και αριστερίστικες εθνομηδενιστικές αντιλήψεις. Η Ελλάς χρειάζεται οραματιστές που θα σφυρηλατούν Εθνικό Φρόνημα στον Λαό, ώστε να αγωνίζεται για τα Ιδανικά του Έθνους. Δεν επιθυμούμε τον Πόλεμο περισσότερο από την Ειρήνη. Απαιτείται όμως προπαρασκευή για παν ενδεχόμενο, δεδομένου ότι οι καιροί αυτό προμηνύουν, η Ιστορία που επαναλαμβάνεται αυτό έχει αποδείξει, τα Φωτεινά Πνεύματα της Ορθοδοξίας αυτό αισθάνθηκαν και οι έγκριτοι γεωστρατηγικοί αναλυτές ανά την Υφήλιο, σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν. Η δικαίωση του Ελληνισμού δεν είναι ανέφικτη. Αρκεί να απομονωθούν οι δολοφόνοι του εφικτού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου