Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Ιδρυτή και Διευθυντή του περιοδικού ''ΕΝΔΟΧΩΡΑ''
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έθεσε άλλη μια φορά την ηγεσία της πατρίδας μας ενώπιον των ιστορικών και εθνικών ευθυνών της.
Αναδείχθηκε ξανά η τραγική μοίρα του Ελληνισμού, που βλέπει την οικουμενική διαχρονικότητά του να διακυβεύεται από μία απόφαση της στιγμής. Από τη σύσταση του ελληνικού κράτους αυτό συμβαίνει πάντα. Αντί να λειτουργεί ως ένα κουκούλι προστασίας του έθνους, αποβαίνει η καταβόθρα του. Ακόμη και στις περιπτώσεις που το κράτος μεγάλωνε εδαφικά, το τίμημα ήταν συνήθως η συρρίκνωση του έθνους.
Δυστυχώς και στις μέρες μας όποια προσέγγιση στο δράμα της Ουκρανίας επιχειρείται μόνο με κριτήρια διαχείρισης μίας κρατικής οντότητας, χωρίς να υπεισέρχονται στο σκεπτικό των ηγεσιών μας προβληματισμοί περί του τι ακριβώς υπερασπιζόμαστε σε επίπεδο αξιών και ηθικής. Ακόμη και οι εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες της περιοχής δείχνει να μπαίνουν στο ζύγι όποιας πολιτικής επιρροής τους έναντι των εκατομμυρίων της Ελλάδας. Κανείς όμως δεν αναρωτήθηκε γιατί, άραγε, αρνήθηκαν να φύγουν οι προξενικές Αρχές μας στην Ουκρανία και παραμένουν ακόμη σε λειτουργία τα προξενεία μας, το προσωπικό των οποίων αποτελείται στην πλειονότητά του από ομογενείς. Τι είναι αυτό που τους κράτησε εκεί μέχρι η κατάσταση να γίνει πλέον αφόρητη, αν όχι η σιγουριά μιας ιστορικής μνήμης και η εγγύηση του πολιτιστικού τους αποτυπώματος; Και τα δύο διασφαλίζουν ένα καλύτερο αύριο, άσχετα με την έκβαση και τον νικητή του πολέμου.
Αυτά όφειλε να τα σκεφτεί καλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης προτού αποφασίσει εν θερμώ να στείλει στρατιωτική βοήθεια στους Ουκρανούς. Πιθανότατα το γεωστρατηγικό συμφέρον της πατρίδας μας να εξυπηρετείται καλύτερα σήμερα αν βρισκόμαστε στο πλευρό του δυτικού κόσμου, αν και αυτό δεν διασφαλίζεται με μία «πρόθυμη» εξυπηρέτηση των συμφερόντων των συμμάχων μας, αφού αυτή την «προθυμία» την έχουμε πληρώσει με οδυνηρό τρόπο αρκετές φορές. Το βλέπουμε μάλιστα έντονα αυτό, με την αδυναμία μας να κάνουμε ό,τι κάνει ο Ερντογάν που, από απολογούμενος (όπως θα έπρεπε να είναι) προς το ΝΑΤΟ, αναβαθμίστηκε σε διαπραγματευτή ειρήνης! Υπό την οπτική αυτή, λοιπόν, ακόμη και αν μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ως κράτος ίσως να βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά των αντιμαχομένων, τώρα πλέον δείχνει να απαξιώνεται ακόμη κι αυτό…
Παραμένει φυσικά το ερώτημα: τι ακριβώς υπερασπίζεται ο δυτικός κόσμος;
Μήπως υπερασπίζεται την ταυτότητά του, δηλαδή τις αξίες του, τις εθνικές του κοινωνίες; Μα πώς μπορεί να το πει αυτό, όταν συνειδητά τις καταστρέφει υποδεχόμενος εκατομμύρια αλλοεθνών με εντελώς διαφορετικές αξίες και φορέων μίας κοσμοαντίληψης που έρχεται σε πλήρη αντιπαλότητα με την ευρωπαϊκή;
Μήπως υπερασπίζεται τη δημοκρατία; Μα πώς μπορεί να το ισχυριστεί αυτό, όταν έχει ουσιαστικά εκχωρήσει την εξουσία των κυβερνήσεων, που έχουν εκλεγεί με τη βούληση των λαών του, σε υπερεθνικές οντότητες διορισμένων εκπροσώπων μιας απρόσωπης εξουσίας;
Μήπως υπερασπίζεται τον θεσμό της οικογένειας; Μα πώς μπορεί να το επιβεβαιώσει αυτό, όταν η ιερότητά της έχει απαξιωθεί μέσω των «έμφυλων ταυτοτήτων», της μη διαφύλαξης των δικαιωμάτων του αγέννητου παιδιού και των υιοθεσιών από ομόφυλα ζευγάρια;
Μήπως υπερασπίζεται τη χριστιανική θρησκεία; Μα πώς μπορεί να το ορκιστεί αυτό ενώπιον Θεού και ανθρώπων, όταν οι ναοί μετατρέπονται σε μπιραρίες και πολιτιστικά κέντρα, ενώ παράλληλα ανεγείρονται χιλιάδες τζαμιά σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο;
Η Ρωσία του Πούτιν, όμως, δείχνει να υπερασπίζεται αυτές τις αξίες, ως ένα τελευταίο ανάχωμα στην επελαύνουσα παγκοσμιοποίηση, ουσιαστικά «επιτιθέμενη αμυνόμενη» (Κ. Τάταρης), προς διασφάλιση της ίδιας της ύπαρξής της. Υπό την οπτική αυτή, ως έθνος ίσως να βρισκόμαστε στη λάθος πλευρά των αντιμαχομένων… Είναι σίγουρο ότι δεν είναι δυνατόν να μη διεκδικούμε ως κράτος έναν ρόλο στον αναδυόμενο πολυπολικό κόσμο. Σε καμία περίπτωση όμως τον ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου. Γιατί αυτόν τον ρόλο προδιαγράφουν οι ελλαδίτικες ηγεσίες των τελευταίων ετών. Για την αντιμετώπιση τέτοιων διλημμάτων στερούμαστε ηγεσίες με εθνικό όραμα, που θα τις οδηγούσε σε μία σώφρονα και ιστορικά υπεύθυνη κρατική διαχείριση. Μέχρι να τις αναδείξουμε, θα είμαστε άξιοι των επιλογών μας…
https://www.newsbreak.gr/apopseis/306447/axioi-ton-epilogon-mas/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου